Από τον Κοσκωτά στον Χριστοφοράκο

Ριχάρδος Σωμερίτης
Συντάκτης
Άρθρο του στην εφημερίδα "Το Βήμα" - 18/8/2009


Είκοσι χρόνια μετά, ο Κοσκωτάς είναι (σχεδόν) ελεύθερος, τον αδελφό του δεν τον θυμάται κανείς, η οικογένειά του εδώ και στις ΗΠΑ δεν έχει γνωστό πρόβλημα, οι συνεργάτες του, μάνατζερ και δημοσιογράφοι, έχουν ξαναφτιάξει τη ζωή τους, μερικοί μάλιστα χρησιμοποιήθηκαν ή χρησιμοποιούνται, διακομματικά, σε υψηλές θέσεις ή κατάφεραν να τους δοθούν πλούσιες αργομισθίες.

Σε είκοσι χρόνια είναι πιθανό κάτι το ανάλογο να συμβεί και με τους κκ. της Siemens. Γιατί όπως και ο Κοσκωτάς και οι επιτελείς του είναι άνθρωποι ικανοί και με βαθιά γνώση της συλλογικής ψυχολογίας: χτυπάνε στην κορυφή σε μια χώρα όπου η κοινή γνώμη έχει από πάντα την πεποίθηση ότι όλοι κλέβουν και όλοι «τα πιάνουν». Αλλά όπου τελικά παίρνει τα πάντα ο άνεμος του χρόνου...

Είναι δεδομένο ότι ο κ. Χριστοφοράκος θα δικαστεί (αν δικαστεί...) μόνο για τα ελάχιστα που επιτρέπει η γερμανική Δικαιοσύνη και που περιλαμβάνονται στο κείμενο της μελλοντικής, πιθανής αλλά όχι και βέβαιης έκδοσής του. Αυτά τα ελάχιστα αφορούν τρία επίμαχα αλλά μικρά μάλλον εμβάσματα της περιόδου 2003. Συνεπώς, το επόμενο διάστημα θα μιλάμε για ανακρίσεις και άλλα που θα έχουν σχέση κυρίως με το ΠαΣοΚ και όχι για ό,τι έχει σχέση με τη Νέα Δημοκρατία. Στήνεται δηλαδή ένα γνωστό σκηνικό: να πάμε σε εκλογές, όπως το 1989, με το ΠαΣοΚ εμμέσως υπόδικο.

Ανάμεσα στο Μόναχο και την Αθήνα κάτι παίχτηκε το τελευταίο διάστημα που έχει με τη δικαιοσύνη όποια σχέση έχει και ο Φάντης με το ρετσινόλαδο. Με τη σύμπραξη γερμανών δικαστών; Σε καμιά περίπτωση. Αυτοί έκριναν με βάση τα στοιχεία που τους πρόσφερε ο κ. Χριστοφοράκος και σε αυτά στηρίζεται το γνωστό εισαγγελικό καταδικαστικό (αλλά σε σχέση με την ελληνική δικαιοσύνη απαλλακτικό) έγγραφο.

Ερώτημα: Προηγήθηκε «κάτι» στην Αθήνα; Και γιατί δόθηκαν στη δημοσιότητα άσχετες με την έκδοση κατηγορίες σε βάρος κομμάτων και προσώπων που κάτω από τις σημερινές συνθήκες τα κόμματα και οι άνθρωποι δεν μπορούν να αντιπαλέψουν εφόσον δεν θα γίνουν οι σχετικές δίκες και εφόσον ο νεοδημοκράτης «κατηγορούμενος» έχει πεθάνει (αλήθεια, οι προμήθειες του ΙΚΑ ελέγχθηκαν ποτέ;) και συνεπώς δεν μπορεί, έστω και τυπικά, να διωχθεί;

Όπως και το 1989, το ελληνικό πολιτικό σύστημα είναι αιχμάλωτο μεσαζόντων που πρέπει να λογοδοτήσουν γιατί προφανώς «λάδωσαν», γιατί πιθανότατα «ευλόγησαν» και την τσέπη τους και που τώρα παίζουν την ελευθερία τους. Ας πρόσεχε, βέβαια. Εμείς όμως, που θα πληρώσουμε, προσέξαμε;