Το ακατάλληλο πρόσωπο

Λώρη Κέζα
Αρθρογράφος
Άρθρο της στην ιστοσελίδα "Βήμα on line" - 23/6/2011


Πιθανώς ο κ. Θ. Πάγκαλος να αμόλησε τα περί δημοκρατίας του 1981 κατά λάθος. Σε αυτήν την περίπτωση θα πρέπει να αποδεχτούμε ότι έχει το ακαταλόγιστο και ότι ο πρωθυπουργός τον διόρισε ξανά Αντικυβερνήτη για να μην ακούει τη γκρίνια του. Πιθανώς η εμπρηστική δήλωση να ήταν προμελετημένη. Σε αυτήν την περίπτωση θα πρέπει να προβληματιστούμε επειδή ένα κορυφαίο στέλεχος της κυβέρνησης αδυνατεί να καταλάβει την κρισιμότητα της κατάστασης. Δεν είναι ώρα να τρωγόμαστε ούτε για τη χούντα ούτε για τον εμφύλιο ούτε για τη δολοφονία του Καποδίστρια. Οι παρούσες συνθήκες απαιτούν αυτοσυγκράτηση και ένα μίνιμουμ κοσμιότητας για να γίνεται διάλογος με πολύ συγκεκριμένο θέμα. Στην περίπτωση που ο κ. Πάγκαλος ανέβηκε στο βήμα της Βουλής με σκοπό να διαλύσει τη συζήτηση με ένα τόσο φτηνό κόλπο, σημαίνει ότι είναι εντελώς ακατάλληλος για το ρόλο του.

Ο Αντικυβερνήτης μοιάζει να τρέφεται από τις κόντρες. Στην πρώτη περίοδο πρωθυπουργίας του Παπανδρέου Γ΄ επιδόθηκε στο σφυροκόπημα του κομμουνιστικού κόμματος, κακοποιώντας την Ιστορία και αποδίδοντας προθέσεις που ο ίδιος είχε επινοήσει. Κατόπιν αποφάσισε να διαβάλλει τον ΣΥΡΙΖΑ. Βλέπει στελέχη της αριστεράς πίσω από κάθε βίαιο επεισόδιο, στις πορείες, στις γειτονιές, στην αλλοδαπή. Καταγγέλλει διαρκώς ότι το 4,6% είναι υπεύθυνο για όλες τις παρεκτροπές. Επέμεινε στο ίδιο μοτίβο ακόμη κι όταν οπαδός του ΛΑΟΣ τον διέψευδε και ανέλαβε ευθύνη για το γιαούρτωμα στη χασαποταβέρνα στα Καλύβια. Η εμμονή του κ. Πάγκαλου με τον ΣΥΡΙΖΑ προδίδει ότι έχει απολέσει την ευθυκρισία που είχε ως πολιτικός και βλέπει παντού τον ίσκιο του της αριστεράς και των φανταστικών εχθρών του.

Δεν ξέρουμε αν θα προσπερνούσαμε την επιθετικότητα του κ. Πάγκαλου αν ταυτόχρονα επιδείκνυε έργο. Σε κάθε περίπτωση είναι ενοχλητικό να κάνει τόση φασαρία κάποιος που δεν έχει κάνει απολύτως τίποτε επί δυο κρίσιμα χρόνια. Υποτίθεται θα αξιολογούσε το έργο των υπουργών και θα συντόνιζε τις δράσεις τους. Πότε ήταν η τελευταία φορά που συνέταξε ελέγχους προόδου και διαγωγής των υπουργών; Μήπως ήταν και η πρώτη, εκείνη που είχε τύχει μεγάλης δημοσιότητας; Υποτίθεται ότι θα έκλεινε όλους τους παρασιτικούς οργανισμούς για τους οποίους τόσα πολλά ακούσαμε. Στην αρχή διακινήθηκαν λίστες με οργανισμούς χαραμοφάηδων (περί τους 13.000), δόθηκε έμφαση στο κόστος που αναίτια επωμίζονται οι φορολογούμενοι, ψηφίστηκε και το νομοσχέδιο για τη συγχώνευση οργανισμών αλλά από πράξεις τίποτε. Πριν λίγες ημέρες ο κ. Πάγκαλος απείλησε από τηλεοράσεως ότι θα κλείσει 40 οργανισμούς που δεν έστειλαν στοιχεία που τους ζήτησε. Υπογραμμίζουμε το «θα». Κουβέντα να γίνεται.

Ο κ. Πάγκαλος είναι ηθελημένα προσβλητικός προς πάσα κατεύθυνση: προς τη Νέα Δημοκρατία και τους ψηφοφόρους της, προς το σύνολο των «κοπριτών» του δημοσίου, προς τους υποστηρικτές των αριστερών κομμάτων. Μόνο προβλήματα δημιουργεί και δουλειά δεν κάνει. Γιατί άραγε τον κρατά ο πρωθυπουργός σε μια τόσο τιμητική θέση;

Γιώργο, άντε γεια !

Φαήλος Κρανιδιώτης
Δικηγόρος
Άρθρο του στην ιστοσελίδα "Antinews.gr" - 16/6/2011

«Κουτσός σε κάμπο έτρεχε, να πιάσει καβαλάρη.

Κι ένας μουγκός του φώναζε, που πας ρε παληκάρι;».

Σχόλιο του Μήτσου εξ Αργολίδος, για το σπαγγάτο και τα βαρελάκια του ψηλού παιδιού από τη μαγευτική Μινεσότα για την κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας που σκόνταψε στη μαμά, τον ξάδερφο της Άννας και την εμμονή στο λάθος.

Ο Γιώργος, αδέρφια, είχε μια τελευταία ευκαιρία να μην φύγει πολιτικά σφαγμένος και ματωμένος σαν αρνί του Πάσχα. Θα απέφευγε το κατοστάρι για το Σινούκ που θα αιωρείτο στην ταράτσα του Μαξίμου και την ταπείνωση της ισόβιας εξορίας στις σκονισμένες πεδιάδες του Midwest. Έτσι ίσως θα μπορούσε μετά από καιρό να λέει σε κανένα χάπατο, πως θυσίασε την καρέκλα του για το κοινό καλό, να τρώει και να πίνει δημοσίως, χωρίς να κινδυνεύει από αυγά, τασάκια, ανεξαρτητοποιήσεις βουλευτών και βραδυφλεγείς ενεργοποιήσεις της παλαιοπασοκικής αριστεροσύνης.

Συμφώνησε στην ηγεμονική αλλά και λύτρωτική για τον ίδιο και την χώρα πρόταση του Αντώνη. Αφού μας έπρηξε το συκώτι για συναίνεση, την πήρε αλλά γι’ αυτά που έπρεπε. Δέχτηκε κι εν τοις πράγμασι παραιτήθηκε αλλά μετά έγινε Έκτακτη Γενική Συνέλευση της Παπανδρέου Α.Ε. Διότι, παίδες εν Μνημονίω, μην ξεχνάτε πως εδώ υπάρχει μεγάλη μπίζνα. Ζει κόσμος, όχι αστεία. Κόσμος που δεν ξέρει άλλη δουλειά.

Την επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου και του μεσοπρόθεσμου, άντε να την καταπιούν αλλά η παραίτηση από την Πρωθυπουργία και η κατάργηση του λαθρονόμου, σηματοδοτούσαν κάτι απλό. Στην κυβέρνηση που θα ‘χε ισχυρό λόγο ο Αντώνης Σαμαράς, δεν θα χωρούσαν ιδεοληπτικές πολιτικές κι οι φορείς τους. Και φυσικά, μετά την απομάκρυνση εκ του Ταμείου, goodbye Ταμείο. Οι καιροί είναι δύσκολοι και το μαγαζί γωνία. Πως λοιπόν κάποιοι ν’ αφήσουν το Γιώργο να το εγκαταλείψει σε άλλα χέρια;

Ο Γιώργος είχε την ευκαιρία να φύγει όρθιος, με λίγη, τόση δα, Τιμή. Τώρα, άντε και καλή ψυχή. Μπαίνει στο καταφύγιο της Καγκελαρίας, μαζί με την Βαρτζελή, πως την λένε, τον χαμπουργκερά, το παιδί με τη σάκα και τους μαρκαδόρους που παριστάνει τον Υπουργό Οικονομικών και το πιο λακαρισμένο μαλλί της Βιένης, τον παραλίγο δόκτορα, τον Φον Δρούτσα τον Ανανιστή. Και ξέρετε πως τέλειωσε το έργο στο μπούνκερ. Άλλες καπούτ.

Ναι, αδέρφια, μόνο ο Λαός θα δώσει τη λύση. Είδε ποιος λέει όχι και ποιος λέει ναι. Είδε ποιος νοιάζεται για την Πατρίδα και ποιος για την πάρτη του, το σόϊ του και την μπαταρισμένη καρέκλα του. Πάει πια το παραμύθι προς εγχωρίους και προς δανειστές κι ευρωπαίους για την συναίνεση. Ψεύτης, λίγος και παρτάκιας αλλά αφοσιωμένος στο σόϊ, στους ιδεοληπτικούς κολλητούς και στην κληρονομική καρέκλα.

Τώρα, λέει, θα αλλάξει ο Μανωλιός,θα ανασχηματισθεί, θα κάνει μερικές κωλοτούμπες και ζογκλερικά αλλά ό,τι κι αν κάνει θ’ αναγκαστεί να πάει ξεβράκωτος σ’ εκλογές, εξευτελισμένος από την υπαναχώρηση, από τους δικούς του κι από την ολοένα και πιο άθλια αποτυχία της πολιτικής του.

Δεν θα είναι απλώς ήττα. Θα καταλήξουν εκεί, ανεβαίνοντας την Μεσογείων δεξιά…

Ομολογία αποτυχίας

Άννα Παναγιωταρέα
Δημοσιογράφος
Άρθρο της στην εφημερίδα "Ελεύθερος Τύπος" - 16/6/2011


Εμας δεν μας ξάφνιασε η εξέλιξη. Και το ξέρετε! Και θα έλεγα σήμερα ότι είναι προς τιμήν του ότι ο Γ. Παπανδρέου, επιτέλους, κατάλαβε ότι δεν κάνει για πρωθυπουργός. Και δεν θέλω να προσθέσω κανέναν άλλο χαρακτηρισμό γιατί δεν είναι εύκολο να αποδέχεσαι ότι απέτυχες, οδηγώντας τη χώρα σου. Αλλά ας μείνουμε ως εδώ. Γιατί δεν μπορώ να ξέρω ποιες φωνές –συγγενικές και άλλες– μπορεί να παρέμβουν στις επόμενες ώρες και να έχουμε παλινωδία. Ποιοι να σπεύσουν –κηδόμενοι των προσωπικών τους συμφερόντων– να του ζητήσουν να το «ξανασκεφτεί», γιατί το «νταλαβέρι» που έχουν ανοίξει τώρα πάει να «δέσει»… Να χάσει την εξουσία ο Γιώργος αλλά να μην ξαναπέσουν και «οι περί αυτόν» στην προηγούμενη οικονομική στέρηση…

Αν ο Γ. Παπανδρέου πίστεψε ότι θα κάνει και τώρα επικοινωνιακό παιχνίδι για να κερδίσει τις εντυπώσεις, αυτό το λάθος του θα είναι μείζον των υπολοίπων της διακυβέρνησής του. Εδώ δεν πρόκειται για «παιχνίδι». Πρόκειται για το μέλλον της χώρας. Γιατί ήδη έχει χάσει την έξωθεν καλή μαρτυρία. Δεν υπάρχει πλέον περιθώριο να πάρει αποφάσεις αυτή η κυβέρνηση. Εχει «σαπίσει». Και ο ίδιος θα αποδειχθεί ότι είναι απλώς καθοδηγούμενος…

Ωστόσο, από εδώ και πέρα, ό,τι κι αν γίνει ένα είναι βέβαιο: Χτες η κυβέρνηση Παπανδρέου έπεσε. Την έριξε ο ίδιος ο πρωθυπουργός της, αποδεχόμενος την πλήρη αναποτελεσματικότητά της. Και η συζήτηση που παρακολουθήσαμε χτες στα συμπολιτευόμενα κανάλια, αν ήταν ο Γιώργος που είπε πρώτος να φύγει ή αν ο Σαμαράς τού έδειξε την πόρτα, είναι άνευ σημασίας: Γιατί η ουσία είναι ότι η κυβέρνηση είναι απολύτως αποδυναμωμένη και ο πρωθυπουργός δηλώνει την αδυναμία του να κυβερνήσει. Οταν ένας πρωθυπουργός φτάνει στο σημείο να αποδέχεται ότι απέτυχε, όλα τα άλλα είναι η πολιτική παραμυθία της βαριάς παραδοχής.

Από δω και πέρα οι δρόμοι είναι δύο και ευθείς: Ή θα προκύψει τις επόμενες ώρες πρωθυπουργός τον οποίο θα στηρίξουν από κοινού τα δύο μεγάλα κόμματα και θα βρουν τις ισορροπίες στα υπόλοιπα πρόσωπα τα οποία θα αναλάβουν τις κυβερνητικές θέσεις ή θα προκηρυχτούν εκλογές. Πάντως η παρούσα κυβέρνηση των 160 βουλευτών εξεμέτρησε τον βίον της. Τελεία και παύλα.

Οι μετανάστες και η συγκυβέρνηση

Πάσχος Μανδραβέλης
Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Καθημερινή" - 17/6/2011

Προχθές το απόγευμα ζήσαμε ένα θρίλερ. Παρ’ ολίγον να είχαμε τη δεύτερη κυβέρνηση συνεργασίας στη μεταπολίτευση. Να υπενθυμίσουμε ότι η πρώτη που σχηματίστηκε το 1989, μεταξύ Νέας Δημοκρατίας και ενιαίου τότε Συνασπισμού, ήταν ειδικού σκοπού. Επειδή υπήρχε κίνδυνος παραγραφής των ποινικών ευθυνών ενός πρώην πρωθυπουργού και κάποιων υπουργών αποφάσισαν να σχηματίσουν βραχύβια κυβέρνηση να ασκήσει η Βουλή τις διώξεις και να ξαναπάμε σε εκλογές. Οπως κι έγινε.

Και τη δεύτερη (παρ’ ολίγον) κυβέρνηση συνεργασίας, ο κ. Αντώνης Σαμαράς την ήθελε βραχύβια και ειδικού σκοπού. Να επαναδιαπραγματευτεί το Μνημόνιο και το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα και μετά να πάμε σε εκλογές. Θεμιτό, αν και λίγο ανεδαφικό. Με τους ευρωπαϊκούς λαούς ανήσυχους για την οικονομική κρίση (συνεπώς για την τσέπη τους) και με τα ακροδεξιά-λαϊκιστικά κόμματα στα κάγκελα για τη χρηματοδότηση των «τεμπέληδων του Νότου» δεν είναι εύκολη η επαναδιαπραγμάτευση και πολύ περισσότερο δεν είναι εξασφαλισμένο ότι θα έχει θετικά αποτελέσματα. Μάλλον δεν θα συγκινηθούν οι ξένοι πολιτικοί και δεν θα αφήσουν δικά τους πολιτικά παιχνιδάκια στην άκρη, μόλις δουν τον κ. Καρατζαφέρη στις Βρυξέλλες. Αναφέρουμε τον κ. Καρατζαφέρη, διότι είναι ο πρώτος που διατύπωσε τη θεωρία να πάνε όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί για να επαναδιαπραγματευτούν το Μνημόνιο.

Αλλά, ας υποθέσουμε ότι δεν κυριαρχούσαν τελικά οι άλλοι σχεδιασμοί στο ΠΑΣΟΚ και ο πρωθυπουργός αποδεχόταν την πρόταση του κ. Σαμαρά για κυβέρνηση βραχείας διάρκειας και ειδικού σκοπού. Ο όρος που έθεσε η Νέα Δημοκρατία για αλλαγή του μεταναστευτικού νόμου 3838/10 πού ακριβώς κολλάει; Γιατί σε με βραχύβια κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας προτάσσεται ως όρος ο χρόνος στον οποίο κάποιοι οικονομικοί μετανάστες θα κάνουν τα χαρτιά τους για νομιμοποίηση;

Μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι το μεταναστευτικό είναι ένα μεγάλο πρόβλημα για την ελληνική κοινωνία και οι απόψεις διαφέρουν. Αλλά και η διαφθορά της πολιτικής είναι μεγαλύτερο πρόβλημα. Γιατί σε μια κυβέρνηση εξάμηνης διάρκειας και αποκλειστικού σκοπού να προστεθεί η μετανάστευση και όχι ο στόχος της δημοσιοποίησης όλων των «πόθεν έσχες» όλων των πολιτικών;

Η μία εξήγηση είναι ότι η Νέα Δημοκρατία είπε μια κουβέντα παραπάνω· δεν ήθελε κατ’ ουσίαν συγκυβέρνηση και γι’ αυτό έβαλε έναν όρο που δεν θα αποδεχόταν το ΠΑΣΟΚ· ο νόμος για το μεταναστευτικό είναι μια από τις θεσμικές μεταρρυθμίσεις που έκανε το ΠΑΣΟΚ και μπορεί να την πουλήσει στο πολιτικό του ακροατήριο. Πιθανό, αλλά όχι εύλογο. Το ΠΑΣΟΚ θα μπορούσε να τινάξει την πρόταση περί συγκυβέρνησης με άλλο πρωθυπουργό για χίλιους δυο λόγους, ακόμη και για τον χρόνο διάρκειας της νέας κυβέρνησης. Και το έκανε. Προς τι ο καημός για το μεταναστευτικό;

Η δεύτερη περίπτωση και πιο ευλογοφανής είναι ότι στη Νέα Δημοκρατία κυριαρχεί ένα συντηρητικό γινάτι για τον νόμο περί πολιτογράφησης των μεταναστών, σε τέτοιο σημείο που δεν κρατιέται για να τον αλλάξει. Γι’ αυτό και το προέταξε. Μπορούν να ειπωθούν πολλά για τις προτεραιότητες του επιτελείου του κ. Σαμαρά, αλλά το μεγάλο ερώτημα είναι άλλο: είναι απάντηση σ’ αυτήν την κρίση μια συντηρητική ατζέντα;

Ειδικό δικαστήριο

Άννα Παναγιωταρέα
Δημοσιογράφος
Άρθρο της στην εφημερίδα "Ελεύθερος Τύπος" - 9/6/2011


Αν ακούσει κανείς τον κ. Γ. Παπανδρέου να μιλάει, χωρίς να έχει υπ’ όψιν του την τραγική κατάσταση στην οποία έχει φέρει τη χώρα, με την αναποτελεσματικότητά του, την αβελτηρία του και την άγνοια κινδύνου, η οποία τον διακατέχει, θα νόμιζε ότι βρίσκεται τουλάχιστον στην Ελβετία ή σε κάτι παρεμφερές: Μια χώρα τακτοποιημένη ως διοίκηση, ευνομούμενη ως νομικό καθεστώς, με ισοσκελισμένους και τακτικούς προϋπολογισμούς, με παγιωμένο φορολογικό καθεστώς και σύστημα που παρέχει επιχειρηματική ελευθερία επενδύσεων, με ανεργία στο μέσο ευρωπαϊκό όρο, εύρυθμη λειτουργία της παιδείας και κρατική μέριμνα στη δημόσια περίθαλψη.

ΑΛΛΙΩΣ ΓΙΑΤΙ ο άνθρωπος να ζητά να γίνει δημοψήφισμα, που είναι μία μαζική πολιτική πράξη αυτογνωσίας, σε καιρούς ήπιους; Το δημοψήφισμα, θεσμοθετημένος τρόπος άσκησης της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας στα καντόνια της Ελβετίας, αποτελεί προσφυγή στην ασυμφωνία των κομμάτων που συμμετέχουν στο κυβερνητικό σχήμα. Στην Ελλάδα, τέτοιες ώρες, τέτοια λόγια και δη… πολυτελείας ή και μικρόνοιας. Αυτό που δυστυχώς δεν κατάλαβε ο κ. Γ. Παπανδρέου, ούτε από τον χθεσινό εξάψαλμο των εβδομήκοντα, που πήραν το λόγο σε μια συνεδρίαση, εκρηκτικού μίγματος, ήταν ότι όσα ελέχθησαν για τις μη… πολιτικές του κ. Γ. Παπακωνσταντίνου αφορούσαν τον ίδιο.

Γιατί κανείς δεν περιμένει ένας υπουργός Οικονομίας να κινείται κατά το δοκούν, απλά ενημερώνοντας πότε – πότε τον πρωθυπουργό για τις αποφάσεις του… Οσα ελέχθησαν για το Μνημόνιο Ι, που όχι μόνον δεν απέδωσε τα αναμενόμενα, παρά τις θυσίες των Πολιτών, αλλά απέβη και θηλιά στο λαιμό της οικονομίας, οδηγώντας σε νέκρωση την αγορά, έχουν τον ίδιο ως αποδέκτη. Αλλά ο Γ. Παπανδρέου έχει χάσει την μπάλα. Δεν ελέγχει πλέον όχι την Κοινοβουλευτική Ομάδα, αλλά ούτε και τους υπουργούς, που αναδείχθηκαν σε βουλευτές με την ψήφο των Πολιτών.

Για το «τάγμα της κηπουρικής» δεν πρόκειται να κάνουμε συζήτηση. Αυτοί εξαρτούν το πολυτελές υπουργικό αυτοκίνητο, το υπουργικό γραφείο, τις ξανθές ιδιαιτέρες, τους συμβούλους –φίλοι, συγγενείς και κάτι ροζ «σχέσεις»– τα τριπλά τηλέφωνα και τα «μάλιστα, κύριε υπουργέ» από την παρουσία του Γ. Παπανδρέου στην κορυφή της πυραμίδας. Απαξ και αποχωρήσει αυτός, εκείνοι θα πρέπει να κρύβονται για μερικούς μήνες, ώσπου να ξεχάσουν την εικόνα τους οι Πολίτες.

ΕΧΟΥΜΕ ΦΤΑΣΕΙ στο μη περαιτέρω της κυβερνητικής απραξίας και της πρωθυπουργικής ευήθειας. Αν δεν θέλει ο κ. Γ. Παπανδρέου να είναι μετά από λίγο υπόλογος στα ειδικά δικαστήρια, είναι η ώρα να αναλάβει, πραγματικά, τις ευθύνες του. Το «τις πταίει» είναι για αργότερα. Το «τώρα πταίει» του ανήκει.

Είμαστε η κοινωνία του «Κουρδιστού Πορτοκαλιού» ;

Korinthius Maximus
Περιοδικό MyPress - Τεύχος 27 - Μάιος 2011

Αποσβολωμένη, φοβισμένη και αμίλητη παρακολουθεί η τοπική κοινωνία της Κορινθίας τα όσα τραγικά συμβαίνουν στο κέντρο της πρωτεύουσας της χώρας. Σιωπηλή, στρώνεται κάθε βράδυ στις 8 για να παρακολουθήσει τα δελτία ειδήσεων και ίσως – στα κρυφά – κάνει και ένα σταυρό, ψιθυρίζοντας « Μακριά από μας … ». Τα πρωινά μπαίνει στο διαδίκτυο και διαβάζει τα τοπικά blogs του νομού, ειδησεογραφικά και μη, μερικοί διαβάζουν λαθραία τους πρωτοσέλιδους τίτλους κάποιας τοπικής εφημερίδας και ελάχιστοι δίνουν 1 ευρώ στο περίπτερο για να αγοράσουν κάποια από αυτές, ώστε να διαβάσουν τι γράφει στο εσωτερικό της.

Η τοπική κοινωνία της Κορινθίας – στην πλειοψηφία της – δεν παρακολουθεί τα τοπικά τηλεοπτικά κανάλια, δεν ασχολείται με τα τοπικά δρώμενα, είτε αυτά είναι πολιτικά, είτε οτιδήποτε άλλο. Ως μια κλασσική επαρχιώτικη κοινωνία παρουσιάζει φαινόμενα αυτισμού, κλεισμένη στο δικό της μικρόκοσμο και στα λίγα τετραγωνικά της περιοχής της γειτονιάς.

Αρνείται να εντάξει στην καθημερινότητά της φαινόμενα που ουσιαστικά συμβαίνουν δίπλα της, μια ανάσα από την πόρτα της, τα περνάει στο ντούκου. Λυπάται με όσα δυσάρεστα ακούει, για λίγα λεπτά, και ξαναπαίρνει στα χέρια τις σακούλες με τα ψώνια, συνεχίζοντας να περπατά αμέριμνη, σκυθρωπή και σκυφτή, μέχρι να φτάσει στο σπίτι. Λυπάται με χρονικές περιόδους σαν αυτές που έχει η μνήμη του χρυσόψαρου. Περνάει από τη συμπόνια για ένα τραγικό γεγονός, στη νιρβάνα της καθημερινής ρουτίνας και ελαφρότητας μέσα σε δευτερόλεπτα … και ξεχνάει. Ξεχνάει πολύ εύκολα. Σβήνει από τη μνήμη, διαγράφει, σα να μη θέλει να μαζεύει «άχρηστα» δεδομένα. Αυτό βέβαια δε συμβαίνει μόνο στις τοπικές κοινωνίες, είναι δυστυχώς γενικό φαινόμενο.

Η τοπική κοινωνία της Κορινθίας σε επίπεδο μνήμης για όσα συμβαίνουν γύρω της, λειτουργεί σαν ένα ψυχρό υπολογιστικό σύστημα τελευταίας τεχνολογίας. Επεξεργάζεται το οτιδήποτε πολύ πολύ γρήγορα, εξάγει τάχιστα το όποιο επιπόλαιο συμπέρασμα, καταδικάζει ή χειροκροτεί χωρίς ιδιαίτερη περίσκεψη και στη συνέχεια σβήνει από τη μνήμη τα δεδομένα και τα εξαγόμενα. Δεν σώζει καν το αρχείο. Μόλις ανοίγει η πόρτα του σπιτιού είναι σαν να κόβεις το ρεύμα σε έναν υπολογιστή. Ξαναβάζει τη πρίζα, κάνει επανεκκίνηση και συνεχίζει τη λειτουργία της με λευκή μνήμη, καθαρή.

Δεν πολυνοιάζεται για όσα άκουσε έξω κατά τη διάρκεια της ημέρας. Τσεκάρει τα δωμάτια του σπιτιού, μετράει τα κεφάλια της οικογένειας μέσα στο σπίτι και αν της βγαίνει το ίδιο νούμερο με το χθεσινό, όλα καλά και συνεχίζει. Διατηρεί και ένα «μαύρο κουτί» μνήμης. Από εκεί θα ανασύρει μερικές επικεφαλίδες γεγονότων για να τις χρησιμοποιήσει στην απογευματινή τηλεφωνική συνομιλία. Και μόλις κλείσει το τηλέφωνο, η διαδικασία είναι η ίδια. Βγάλσιμο από τη πρίζα, επανεκκίνηση, λευκή μνήμη, συνέχεια λειτουργίας.

Με αυτό τον τρόπο, η τοπική κοινωνία της Κορινθίας αργεί να κάνει «κτήμα» της τα όσα συμβαίνουν γύρω της, ακόμα και στην ίδια της τη γειτονιά. Δεν τα συνειδητοποιεί και δεν τα επεξεργάζεται. Αργεί να τα «χωνέψει» και να τα σκεφτεί. Έτσι, γεγονότα που μπορεί να έχουν συμβεί μήνες πριν, γεγονότα που έχει ξανακούσει στο παρελθόν, γεγονότα για τα οποία μπορεί ακόμα και να έχει συζητήσει ή εκφράσει τη θλίψη και τον προβληματισμό της, τα αντιμετωπίζει κάθε φορά που τα ακούει σαν καινούρια, σαν μια νέα είσοδος γεγονότων που ακολουθεί την ίδια πορεία, αυτή που περιέγραψα παραπάνω.

Μόνο αν συμβεί κάτι πολύ χειρότερο από όσα ξέρει μέχρι εκείνη τη στιγμή, αρχίζει και αναλογίζεται λιγάκι τα προηγούμενα. Μόνο αν τη βάλεις να δει εικόνες φρίκης και διάλυσης από την Αθήνα, ή αν ακούσει κάποια ιστορία που βγαίνει από τα όρια του λογικού ή δημιουργεί πολύ έντονη ψυχολογική φόρτιση, μόνο τότε είναι ικανή να καθίσει και να αναλογιστεί παρόμοια γεγονότα που έχουν συμβεί δίπλα της, λίγο πιο πέρα από την πόρτα της.

Πολλοί λένε ότι αυτή η διαδικασία, αυτός ο τρόπος λειτουργίας, προφυλάσσει από το να μην τρελαθούμε, από το να μη στρίψει ένα πρωί η βίδα και πάρουμε ανά χείρας τα μυδράλια για να βγούμε στους δρόμους αλλόφρονες, συνειδητοποιώντας πλέον πραγματικά τα όσα συμβαίνουν γύρω μας στην πραγματική τους διάσταση.

Είμαστε τελικά μια κοινωνία του «Κουρδιστού Πορτοκαλιού» ; Έχουμε πιάσει τέτοια επίπεδα νιρβάνας και εγκεφαλικής αναπηρίας ; Γίναμε ζώα ; Περνάμε, δηλαδή, αμέριμνα δίπλα από το κουφάρι του ομοειδούς μας και συνεχίζουμε την πορεία μας προς την καθημερινή εξασφάλιση της τροφής μας ; Γιατί κατά βάση αυτό κάνουμε, άσχετα αν το έχουμε διανθίσει με κουλτούρα, πολιτισμό, τεχνολογία, καριέρα, κουστούμια, μεταξωτά σεντόνια και στρινγκ – κορδόνι.

Στην τοπική κοινωνία της Κορινθίας, όμως, τον τελευταίο καιρό συμβαίνουν πολλά. Καθημερινά και γενικευμένα γίνονται κλοπές από τη μια άκρη της, ως την άλλη. Ένα κανονικό πλιάτσικο διαδραματίζεται κάθε μέρα στην κορινθιακή ύπαιθρο. Κάπως έτσι ξεκίνησε η ιστορία και πέρασε στα «ψιλά» καθώς θεωρήθηκε ήσσονος σημασίας το να χάσει ένας αγρότης σε μια νύχτα όλο τον εξοπλισμό με τον οποίο βγάζει το ψωμί του. Στα «ψιλά» πέρασε και το ότι ένα πρωί η πρωτεύουσα ξύπνησε και είχαν κλαπεί όλα, μα όλα, τα μαντεμένια καπάκια των υπονόμων, από τους δρόμους της πόλης.

Στα «ψιλά» πέρασε το γεγονός ότι ένα βράδυ, για δύο ολόκληρες ώρες, στο κέντρο της πόλης, στην Αποστόλου Παύλου, τον κεντρικό της δρόμο, ένα φορτηγό στάθμευσε έξω από την βιτρίνα ενός εμπορικού καταστήματος και ανενόχλητο φόρτωσε όλο το εμπόρευμα και έφυγε. Κανείς δε δίνει σημασία για το ότι σε πολλές γειτονιές των πόλεων και των χωριών της Κορινθίας, δεν υπάρχει φωτισμός και καθημερινά διακινείται το οτιδήποτε μπορεί να φανταστεί κανείς. Ούτε για το ότι επικρατεί ένας φόβος τον οποίο κανείς δεν ομολογεί. Αυτό είναι ακραιφνώς ένα είδος κοινωνικής τρομοκρατίας.

Σταδιακά λοιπόν, υπό την πλήρη ανοχή της ίδιας της τοπικής κοινωνίας, φτάσαμε να συζητάμε τα πρωινά για ληστείες, για όπλα, για συμμορίες που μπαίνουν στα σπίτια, χτυπούν, πυροβολούν, κλέβουν και τρομοκρατούν. Και σιγά σιγά η εικόνα αρχίζει να ομοιάζει όλο και περισσότερο με εκείνη των δελτίων των 8. Και κάπου εκεί αρχίζει το σοκ για το οποίο σας μίλησα παραπάνω. Το σοκ που προκαλεί την επαναφορά μνήμης καθώς ο ανθρώπινος εγκέφαλος διατηρεί κάτι που δεν έχουν οι υπολογιστές. Έχει αυτό που αποκαλούμε υποσυνείδητο και αποθηκεύει εκεί δεδομένα που ο ίδιος θεωρεί σημαντικά ακόμα και αν εμείς έχουμε πάρει διαφορετική απόφαση.

Έπρεπε να δούμε έναν νεκρό, σφαγιασμένο στο κέντρο της Αθήνας από τρεις αλλοδαπούς, που προσπαθούσαν να του κλέψουν ένα τσαντάκι για να θυμηθούμε όσα έχουν συμβεί και στις δικές μας γειτονιές. Και πάλι δεν θα γινόταν αυτό αν δεν υπήρχε πίσω από αυτή την είδηση η τραγική ιστορία της γέννησης ενός παιδιού, που έφερε την έντονη φόρτιση και μας έβαλε στη διαδικασία.

Η τοπική κοινωνία της Κορινθίας πρέπει να ξυπνήσει από τη νιρβάνα της πριν να είναι πολύ αργά. Στην Κόρινθο, στις άλλες πόλεις, στις γειτονιές, δεν γίνονται τη νύχτα περιπολίες. Δεν θα βρεις αστυνομικό στη γειτονιά, θα τον βρεις στην είσοδο της πόλης να κάνει αλκοτέστ και να «γράφει» μηχανάκια, ή στην εθνική οδό να στοχεύει με το ραντάρ σαν τον Terminator.

Οι τοπικές διοικητικές αρχές πρέπει να κόψουν το καλαμπούρι και την υψηλή πολιτική. Τα δραματικά γεγονότα δεν είναι μακριά μας. Είναι μέσα και στην κοινωνία μας, αποτελούν μέρος και της δικής μας πραγματικότητας. Και τα αφήνουν να θεριεύουν κάθε μέρα. Η δική μου υπομονή έχει εξαντληθεί.

Φοβού τους μονιστές...

Παντελής Μπουκάλας
Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Καθημερινή" - 9/6/2011

Μαθαίνει κανείς με τον καιρό, όσο τον βαραίνουν τα χρόνια, να φοβάται τους μονιστές. Δεν εννοώ, βέβαια, εδώ τους φιλοσόφους του μονισμού, υλιστικού είτε ιδεαλιστικού, από τον Ηράκλειτο και ώς τον Χέγκελ, όσους πρέσβευαν ότι τα πάντα, παρά την ποικιλομορφία τους, ανάγουν την αρχή τους σε μία και μόνη πρώτη ουσία ή δημιουργική πηγή. Μιλάω για όσους ισχυρίζονται πως «υπάρχει ένας μόνος τρόπος για να...», «ένας μόνος δρόμος για να...», «μία μόνο λύση για να...» (στη θέση των αποσιωπητικών θέτει ο καθείς ό, τι προαιρείται) και ενοχλούνται από οποιαδήποτε αμφισβήτηση του δόγματός τους.

Γεμάτη είναι η πολιτική και η οικονομολογία από μονιστές αυτού του είδους, έτσι όπως καταχρηστικά χρησιμοποιώ εδώ τον όρο. Ολοι τους εμφανίζονται απολύτως πεπεισμένοι ότι τους δόθηκε ουρανόθεν ή με κάποιον άλλο μαγικό τρόπο η μία και μόνη αλήθεια, το ένα και μόνο φάρμακο για τη σωτηρία. Κι όσο κι αν ντύνουν τα λεγόμενά τους με όρους της κοινωνιολογίας και της πολιτειολογίας, όσο κι αν επιστρατεύουν αριθμούς, στατιστικές και σχεδιαγράμματα, κατά βάθος η ρητορική τους παραμένει θεολογικής τάξεως.

Οι θεολόγοι κάθε θρησκείας, ως επί γης αυθεντικοί ερμηνευτές των μολαταύτα σκοτεινών ουρανίων, διατείνονται ότι ένας είναι ο Θεός, ο δικός τους, και μία η οδός η άγουσα στην επίγεια ευτυχία και στη μεταθανάτια ανταμοιβή, η δική τους. Περίπου με το ίδιο λεξιλόγιο και πάντως με απολύτως ίδια έπαρση και αυτοπεποίθηση, οι κομματικοί ή οικονομικοί θεράποντες του μονισμού αυτοσυστήνονται σαν απόστολοι της μιας και μόνης άξιας λόγου κοσμικής θρησκείας. Και, έστω κι αν τα δόγματά τους συγκρούονται, έστω κι αν τα ξεροκέφαλα πράγματα δεν συμφωνούν μαζί τους, αυτοί παραμένουν καθηλωμένοι στην αλάθητη παποσύνη τους. Ακόμα κι όταν από εξάμηνο σε εξάμηνο αλλάζουν ιδέες και αντιλήψεις, με την ίδια απολυτότητα τις προβάλλουν.

«Ο μόνος τρόπος για να σωθεί η Ελλάδα είναι το Μνημόνιο», έλεγαν οι μονιστές της κυβέρνησης και οι μιντιακοί συμπαραστάτες τους, υπακούοντας στους... μονεταριστές της τρόικας. «Ο μόνος τρόπος για να σωθούμε είναι το Μνημόνιο 2», λένε τώρα, χωρίς φυσικά να ομολογούν την αποτυχία τους, μια ομολογία που θα έδινε την ισχνότατη έστω ελπίδα ότι κάτι συναισθάνθηκαν, κάτι συνειδητοποίησαν. Από την άλλη πλευρά, ακούμε όσους δυσφορούν με το ρεύμα διαμαρτυρίας των πλατειών και πολύ θα ήθελαν να το στριμώξουν στα δικά τους στενά κανάλια, να διακηρύσσουν ότι ο μόνος τρόπος για να δείξουν ωριμότητα οι αγανακτισμένοι είναι να υιοθετήσουν την «αληθινά σωστή γραμμή», το μονοπώλιο της οποίας είναι βέβαια κομματικό. Η αλήθεια ελευθερώνει, αυτό το λέει και το Ευαγγέλιο. Ωστόσο, κάθε άλλο παρά βέβαιο είναι ότι συμβαίνει το ίδιο και με όσους αυτοπαρουσιάζονται σαν οι μοναδικοί και αδιαμφισβήτητοι κάτοχοί της.

Λέιζερ στον Πεταλωτή

Στέφανος Τζανάκης
Δημοσιογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Τα Νέα" - 4/6/2011


ΓΙΑ ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ, η ελληνική κοινωνία ταλαιπωρήθηκε από την κατάρα των πιστοποιητικών νοµιµοφροσύνης. Την «πατέντα» εφηύρε η συντηρητική παράταξη –και τα περισσότερα θύµατά της ανήκαν στην Αριστερά.

Σήµερα, µας ταλαιπωρεί η τρόικα – µε τα δανεικά της και το Μνηµόνιό της. Κανείς δεν µπορεί να προβλέψει πού θα καταλήξουµε. Αλλά µας ταλαιπωρεί κι ένα κοµµάτι της Αριστεράς, που µοιράζει πιστοποιητικά... µνηµονιοσύνης.

«Εγκάθετος της τρόικας ο Πεταλωτής», απεφάνθη ο Συνασπισµός – της Αριστεράς και της Προόδου, παρακαλώ. Είχε προηγηθεί ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος ταύτισε τον Γιώργο Παπανδρέου µε τον Πινοτσέτ.

Πώς; Οχι,όχι, σε καµία περίπτωση δεν βγήκε ανακοίνωση από τον Συνασπισµό που να δίνει οδηγίες για πέταγµα αυγών, γιαουρτιών ή πετρών εναντίον των «εγκάθετων και Πινοτσέτ». Και κατά πάσα πιθανότητα, δεν πρόκειται να εκδοθεί. Αλλωστε, δεν χρειάζεται – όλοι τον πιάσαµε τον υπαινιγµό...

Το ’66 ξαναζεί

ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΡΑΓΕ κανείς στον Συνασπισµό, που θυµάται το 1966; Ναι, τότε που θριάµβευαν το αντικοινοβουλευτικό κλίµα και οι «άγριες» συγκεντρώσεις. Τότε που ένα σηµαντικό κοµµάτι της κοινωνίας ευχόταν «να βρεθεί ένας λοχίας» – και τελικά, βρέθηκαν τρεις συνταγµατάρχες.

Εντάξει, σήµερα δεν κινδυνεύουµε από τέτοια. Σωστό. Οµως, µε ευθύνη πολλών, µεταξύ των οποίων και ενός κοµµατιού της Αριστεράς, το αντικοινοβουλευτικό κλίµα εµπεδώνεται και πάλι στη χώρα µας. Και όπως έχει δείξει η Ιστορία, όταν συµβαίνει κάτι τέτοιο σε µία κοινωνία, η κατάληξη είναι πάντοτε συντηρητική. ∆εξιά, που λέγαµε παλιά...

Το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι αυτό το κοµµάτι της Αριστεράς εγκαταλείπει την πολιτική και επιλέγει τον χουλιγκανικό ακτιβισµό, ακριβώς τη στιγµή που η κυρίαρχη πολιτική πρόταση χάνει έδαφος,λόγω της αποτυχίας στην εφαρµογή του Μνηµονίου.

Εν ολίγοις, ο κ.Παπακωνσταντίνου – για να τα βάλουµε όλα κάτω από ένα όνοµα – µπορεί να µην τα κατάφερε. Αλλά κανείς δεν περιµένει ότι η λύση θα έλθει από τον σύντροφο που έριχνε για καµιά ώρα το πράσινο λέιζερ στο πρόσωπο του κ. Πεταλωτή.

Ξέρουμε τι θέλουμε;

Ερρίκος Μπαρτζινόπουλος
Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Έθνος" - 3/6/2011

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η "δράση" κλιμακώνεται. Είχαμε ξεκινήσει με τα χυδαία συνθήματα εναντίον της Βουλής και τις στημένες αποδοκιμασίες και τα γιαουρτώματα υπουργών. Μετά φτάσαμε σε βιαιοπραγίες εναντίον πολιτικών στη διάρκεια απεργιακών εκδηλώσεων και προχθές στη χυδαία επίθεση εναντίον του Κοινοβουλίου. Χθες προστέθηκε και ο λιθοβολισμός βουλευτών στο ρεπερτόριο των δυναμικά κινητοποιούμενων ανά τη χώρα πολιτών. Είναι υπερβολική η εκτίμηση ότι τα χειρότερα δεν τα έχουμε δει ακόμη;

Πρώτα είχαμε τους "αντιφρονούντες". Μετά προέκυψαν οι "διαμαρτυρόμενοι". Ακολούθησαν οι "διαφωνούντες". Τώρα η πρωτοβουλία έχει περάσει στους "αγανακτισμένους". Οι κινητοποιήσεις τους έχουν μια πρωτοφανή για τα τελευταία χρόνια μαζικότητα. Σίγουρα επειδή κινούνται πέρα και έξω από κομματικά πλαίσια. Αλλά ήδη οι πρώτες απόπειρες πλευροκόπησής τους εκδηλώθηκαν. Και μην έχετε την παραμικρή αμφιβολία ότι θα συνεχιστούν. Και θα ενταθούν. Με συνέπειες και αποτελέσματα που δεν είμαστε σε θέση να προβλέψουμε.

Στην πολιτική εκείνο που τελικά μετράει είναι το αποτέλεσμα. Κι εκείνο που αδυνατώ να διαβλέψω, με όση συμπάθεια κι αν βλέπω αυτόν τον πολιτισμένο, μέχρι στιγμής, και ευρηματικό τρόπο δραστηριοποίησης των "αγανακτισμένων", είναι τι θέλουν ή ελπίζουν να επιτύχουν. Ακούω να ζητούν "να φύγει η κυβέρνηση". Είναι ένα αίτημα που, άσχετα αν συμφωνείς ή όχι, είναι λογικό και μπορεί να επιτευχθεί. Ζητούν ακόμη "να φύγει το μνημόνιο". Κι αυτό είναι θεμιτό να το ζητούν. Αλλά ακούω να ζητούν "να φύγει και το χρέος". Κι εδώ τα πράγματα αλλάζουν. Τα χρέη έχουν την κακή συνήθεια να μην εξαφανίζονται όταν το επιθυμεί ο οφειλέτης, αλλά όταν εξοφλούνται.

Κοντολογίς, πολλά μπορούν να καταφέρουν οι λαϊκές εκδηλώσεις, όποια μορφή κι αν έχουν, αλλά λύση στα προβλήματά μας δεν πρόκειται να δώσουν, για τον πολύ απλό λόγο ότι έτσι που τα καταφέραμε δεν εξαρτάται μόνο από εμάς αν και πώς θα ξεμπλέξουμε από αυτά. Εμείς το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να αποφασίσουμε αν προτιμάμε να πληρώσουμε ακριβά ή πάρα πολύ ακριβά τα λάθη μας.

Κι αν θα προσπαθήσουμε να τα βγάλουμε πέρα με τη βοήθεια των εταίρων μας ή θα επιλέξουμε να κόψουμε μόνοι μας τον λαιμό μας.

Διχογνωμούσα διανόηση

Παντελής Μπουκάλας
Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Καθημερινή" - 3/6/2011

Και πριν από την κρίση μιλούσαν οι διανοούμενοι, όποιο περιεχόμενο κι αν αποδώσουμε στον όρο, και κατά τη διάρκειά της συνέχισαν να μιλούν, να πολιτεύονται, με τα άρθρα, τις διαλέξεις, τα βιβλία τους. Οσοι πάντως επέμεναν να ρωτούν, στο κενό και αναιτίως, «γιατί σιωπούν οι διανοούμενοι;», ίσως αποσύρουν προς το παρόν το ερώτημά τους, για επόμενη χρήση: Με τον πιο επίσημο τρόπο, με δημόσια συγκέντρωση ή με τη δημοσίευση συνυπογραφόμενου κειμένου, οι διανοούμενοι (λογοτέχνες, καλλιτέχνες, πανεπιστημιακοί) μίλησαν. Και όπως ακριβώς θα όφειλε να περιμένει κανείς, αφού έτσι γίνεται από τις μακρινές εποχές που οι φιλόσοφοι αντιδικούσαν για τον αγαθότερο τύπο πολιτειακής οργάνωσης, ούτε την ίδια νόσο εντόπισαν ούτε το ίδιο φάρμακο πρότειναν.

Οι πανεπιστημιακοί των Προπυλαίων επισκιάστηκαν από την παρουσία του τρανού πλην οβιδιακού (λόγω των αλλεπάλληλων πολιτικοκομματικών του μεταμορφώσεων) Μίκη Θεοδωράκη και της «Σπίθας» του, στην ιδρυτική διακήρυξη της οποίας και γενικά στον δημόσιο λόγο της αναγνωρίζονται εύκολα κομμάτια από ποικίλους αστικούς μύθους (της «δήλωσης Κίσινγκερ» συμπεριλαμβανομένης) και σενάρια ανθελληνικών συνωμοσιών. Αλλοι πανεπιστημιακοί, και μαζί τους καλλιτέχνες και λογοτέχνες, δημοσίευσαν τη διακήρυξή τους, με τον τίτλο «Τολμήστε!», απευθυνόμενοι «σε όσους εκπροσωπούν τον λαό και παίρνουν τις αποφάσεις για λογαριασμό του». Μα ακριβώς η χρόνια νόθευση αυτής της εκπροσώπησης δεν είναι το πρόβλημα, καθώς και το ότι οι κυβερνώντες, όποιου χρώματος, παίρνουν τις αποφάσεις «για λογαριασμό του λαού» δίχως να του δίνουν λογαριασμό, αφού έχουν αποσπάσει την πολιτική από την κοινωνία και περιφρονούν την υποχρέωσή τους να λογοδοτούν, λ.χ. για το Μνημόνιο;

Δεν προξενεί έκπληξη ο διχασμός της διανόησης, ο πολυκερματισμός της μάλλον. Σπανιότατα στην ιστορία, ελληνική και διεθνή, σε κορυφαίες στιγμές της, η συντριπτική πλειονότητα των διανοουμένων βρέθηκε υπό το ίδιο λάβαρο. Εφόσον δεν δρουν σε κάποιο χώρο πολιτικά και ιδεολογικά αποστειρωμένο και άσπιλο, παράδοξη θα ήταν η ομοφωνία, όχι η διχογνωμία τους.

Καλύτερα εκτός…

Άννα Παναγιωταρέα
Δημοσιογράφος
Άρθρο της στην εφημερίδα "Ελεύθερος Τύπος" - 30/5/2011

Επίμονες διαρροές εκ της νεφελοκοκκυγίας θέλουν τον πρωθυπουργό να καλεί σε τετ α τετ συνάντηση τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, εντός της εβδομάδας. Πόσο μόνος πρέπει να νιώθει αφού αισθάνεται την ανάγκη να καλέσει τον παλιό συμφοιτητή του για καφέ... Γιατί, αλλιώς, τι περισσότερο έχει να του πει από όσα ελέχθησαν στο Προεδρικό Μέγαρο, υπό τον Κάρολο Παπούλια;

Η ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ που θέλει τον Γιώργο να καλεί τον Αντώνη για να δουν μαζί τις φωτογραφίες, που πήρε με το ipad2, από τη συνάθροιση αξιολογείται μάλλον ως ανεκδοτολογική. Η τόσο διαφημισθείσα ως «μητέρα όλων των συνεδριάσεων» συνεδρίαση ήταν μια αποτυχημένη «φάκα», ώστε με σκηνικό το σύνολο του πολιτικού συστήματος να εμφανισθεί ο Α. Σαμαράς ως ο πολιτικός αρχηγός που φοβάται το πολιτικό κόστος της συναίνεσης. Μα, αν λεγόταν για κάποιον άλλο, θα υπήρχαν δικαιολογίες. Ισως και να μην ήξεραν. Αλλά για τον Σαμαρά, γιατί δεν ρώταγαν; Εδώ, κάθισε τόσα χρόνια, υπομονετικά και με αξιοπρέπεια, εκτός πολιτικής, που είναι η ζωή του, προκειμένου να μην προδώσει τις αξίες του και θα νοιαζόταν για το πολιτικό κόστος μιας συναίνεσης, αν επρόκειτο με αυτήν να σωθεί η Ελλάδα; Διάβασα σε συνάδελφο τον ύμνο προς τον Γ. Παπανδρέου, ως διεθνή προσωπικότητα. Γιατί να έχουμε αντίρρηση; Αν τον χαιρετούν όλοι χαμογελαστά, αν τον χτυπούν φιλικά στον ώμο, αν αλλάζουν κουβέντες μαζί του, καλό είναι. Αλλά πόσο καλύτερο θα ήταν αν και οι Πολίτες της χώρας ήθελαν, επίσης, να τον χαιρετούν με χαμόγελο, να τον χτυπούν φιλικά στον ώμο, να αλλάζουν μαζί του κουβέντες αντί να σκέπτονται «πόσο μακριά, Θεέ μου, έβαλες το 2013 και τι θα γίνουμε ως τότε με αυτόν εδώ…». Οχι πως έχουν προσωπικά μαζί του. Αλίμονο. Απλώς, διαπιστώνουν ότι είναι αδύνατον να κυβερνήσει, όπως αδύνατον είναι και να βάλει την ομάδα του -έστω, εκείνη εκ των κηπουρών του- ομόθυμα να δουλέψει. Οτι μόνο μ’ ένα θαύμα θα καταφέρει να οδηγήσει την Ελλάδα εκτός κρίσης.

ΟΜΩΣ, αφού είναι τόση η απήχηση του πρωθυπουργού στο εξωτερικό και τόση η διογκούμενη, καθημερινά, αγανάκτηση των Ελλήνων στο εσωτερικό, ποια άλλη λύση θα φαινόταν περισσότερο συμφέρουσα για τη χώρα, αλλά και για τον ίδιο -που τόσο του αρέσει η συναναστροφή με τους ηγέτες και τα ταξίδια- από το να επιδιώξει μια θέση κύρους στη διεθνή πολιτική σκηνή; Είναι ίσως και ο μόνος τρόπος που μπορεί, πράγματι, να αποδειχθεί ωφέλιμος, κάπως, για την Ελλάδα.

Πάμε για αποικία της Ολλανδίας. Αν δεν μας ρίξουν στα ναρκωτικά, θα μας κάνουν ευθανασία

Σοφία Βούλτεψη

Δημοσιογράφος
Άρθρο της στο site "Ελεύθερη Ζώνη" - 31/5/2011

Τελικά, για να βγουν αυτοί λάδι, θα μας βάλουν να τσακωθούμε με όλον τον κόσμο.

Αυτοί κατέστρεψαν τη χώρα, αυτοί συμπεριφέρθηκαν ωσάν η πατρίδα να ήταν το τσιφλίκι του παππού τους, αυτοί έστησαν ένα σύστημα κλεπτοκρατίας, ανικανότητας και νεποτισμού, αυτοί εκμαύλισαν τον λαό, αυτοί δεν στάθηκαν αντάξιοι της Ιστορίας μας, παλαιότερης και πρόσφατης, αυτοί δεν τίμησαν τον ηρωισμό και τους ανιδιοτελείς αγώνες των προγόνων, μπροστά στους οποίους κάποτε έκλινε το γόνυ όλη η ανθρωπότητα.

Και κυρίως, αυτοί, που δεν μετράνε νεκρούς και θυσίες στο γενεαλογικό τους δένδρο, κατάφεραν, έχοντας πλουτίσει από την λογική και την πρακτική του «Βάστα Ρόμμελ», να κυριαρχήσουν στη χώρα, εξαγοράζοντας με δοσιλογικά και μαυραγορίτικα χρήματα τις ψήφους των απογόνων των ηρώων.

Και τώρα, πρέπει να τσακωνόμαστε με όλον τον κόσμο. Πρώτα με την Γερμανία, που θα ήταν ακόμη στο «Χάιλ Χίτλερ», αν δεν έσπαγε τα μούτρα της στο ρωσικό μέτωπο, λόγω της καθυστέρησης που προκάλεσε στα ναζιστικά στρατεύματα η ελληνική Εθνική Αντίσταση – που δεν είδαμε μετά να έχει λόγο και χώρο στην διακυβέρνηση της χώρας.

Μιλάμε για τη Γερμανία που υπέστη το Τείχος του Αίσχους, μέσα στην καρδιά της Ευρώπης, τα συρματοπλέγματα, τις επιτόπου εκτελέσεις όσων προσπαθούσαν να το σκάσουν, την διαίρεσή της επί τριάντα χρόνια, τους ελέγχους στο Checkpoint Charlie, και όπου, σε ένα τέτοιο ολοκληρωτικό καθεστώς, γαλουχήθηκε η σημερινή καγκελάριος.

Μετά έπρεπε να τσακωθούμε με την Φινλανδία, που δια του Επιτρόπου Όλι Ρεν και επίδοξου προέδρου της χώρας, μας καλεί να καταργήσουμε το κοινοβουλευτικό σύστημα, να ξεχάσουμε την Εκκλησία του Δήμου και την γέννηση της Δημοκρατίας, και να ευθυγραμμιστούμε όλοι μαζί με τις επιταγές των δανειστών.

Μιλάμε, όπως επίσης έχουμε ξαναπεί, για τη Φινλανδία που προκειμένου να χτυπήσει τον μεγάλο εχθρό της, την τότε Σοβιετική Ένωση και τον Στάλιν, προθύμως έπεσε κι’ αυτή στην αγκαλιά του Χίτλερ.

Μετά έπρεπε να τσακωθούμε με την Αυστρία, που δια της υπουργού των Οικονομικών Μαρίας Φέκτερ μας κουνά απειλητικά το δάχτυλο.

Μιλάμε, όπως έχουμε ξαναγράψει, για την Αυστρία που προθύμως προσαρτήθηκε στη ναζιστική Γερμανία με το «Άνσλους».

Και τώρα, πρέπει να τσακωθούμε και με την Ολλανδία, της οποίας ο υπουργός των Οικονομικών Γιαν Κέες ντε Γιάγκερ, επίσης απειλεί συνεχώς ότι θα σταματήσει να καταβάλλει το μέρος του δανείου που της αναλογεί.

Μιλάμε, φυσικά, για την Ολλανδία, που αντιστάθηκε στα χιτλερικά στρατεύματα… τέσσερις ολόκληρες ημέρες. Και το θεωρεί αυτό εξαιρετικά ηρωικό και το προβάλλει, σε αντιπαραβολή με την Δανία, που δεν αντιστάθηκε ούτε μια ώρα, αντίθετα παραδόθηκε σε… έναν μοτοσικλετιστή του Χίτλερ!

Φταίνε; Όχι, βέβαια. Αυτοί που φταίνε είναι οι φέροντες την ελληνική υπηκοότητα που κατάφεραν να διαλύσουν τη χώρα, τις υποδομές της, την οικονομία της, την αγροτική της παραγωγή, τον ίδιο τον λαό της.

Αυτοί που κατάφεραν να ταπεινώσουν τη χώρα και να την κάνουν δαχτυλοδειχτούμενη, προκαλώντας τις επιθέσεις, τις ύβρεις, τις ειρωνείες, τις απειλές όλων όσοι θα μιλούσαν σήμερα γερμανικά.

Ας τσακωθούμε, λοιπόν, και με την Ολλανδία. Ποιος ξέρει, σε λίγο μπορεί να τσακωθούμε και με την Δανία του… μοτοσικλετιστή.

Θυμήθηκαν το αποικιοκρατικό παρελθόν τους

Ο κ. ντε Γιάγκερ, φαίνεται ότι είναι ο εμπνευστής του σχεδίου που λίγο αργότερα μας σερβίρισε ο Γιουνκέρ (μέρες αντίστασης του Λουξεμβούργου στους ναζί… 0! – για να μην ξεχνιόμαστε) που θέλει ανεξάρτητη υπηρεσία με την συμμετοχή ξένων εμπειρογνωμόνων να αναλάβει τις αποκρατικοποιήσεις «ελληνικών» (;) περιουσιακών στοιχείων.

Το είχε πει πρώτος στις 20 Μαΐου, ενώ βρίσκεται σε διαρκή επικοινωνία με το Βερολίνο, που φαίνεται ότι έχει βάλει τους ιστορικούς δορυφόρους του να ρίχνουν τις «καλές ιδέες». Κι’ αυτή είναι μια πολύ καλή ιδέα, αν κρίνουμε ότι συμφωνεί και ο υπουργός των Οικονομικών της Ελλάδας – αν μπορεί, ας κάνει κι’ αλλιώς!

Επίσης, μια άλλη καλή ιδέα θα ήταν, τώρα που η Ολλανδία έχει ξεμείνει από τις αποικίες της, να προσθέσει την Ελλάδα στις λιγοστές που της απέμειναν.

Ως γνωστόν, η Ολλανδία ανήκε στον σκληρό πυρήνα (μαζί με την Γερμανία, την Αυστρία και την Φινλανδία, βεβαίως βεβαίως), που τον Μάρτιο του 2010 τάχθηκε σταθερά κατά της έγκρισης του μηχανισμού για την στήριξη της Ελλάδας.

Σημειώστε πως, εξαιρουμένης της Φινλανδίας, όλοι οι άλλοι είχαν παραβιάσει συστηματικά το Σύμφωνο Σταθερότητας στα ένδεκα χρόνια από την δημιουργία του ευρώ. Η Αυστρία το είχε παραβιάσει (ως προς το χρέος και το έλλειμμα στα δέκα από τα 11 χρόνια, η Γερμανία στα εννέα από τα ένδεκα, η Ολλανδία στα 3 από τα ένδεκα). Για την Ελλάδα μη ρωτάτε: Εννέα στα εννέα!

Σήμερα, οι Ολλανδοί με τις εταιρίες τους ετοιμάζονται να δώσουν μάχη για να πάρουν κάποια από τα φιλέτα των αποκρατικοποιήσεων. Ανάμεσά τους και η ΛΑΡΚΟ, για την οποία έχουν εκδηλώσει ενδιαφέρον από το 2009.

Άλλωστε, οι εταιρίες τους έκαναν χρυσές δουλειές και στη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004.

Πρέπει να κάνουν κάτι για να αναπληρωθεί η χασούρα, καθώς τον περασμένο Απρίλιο, οι Ισλανδοί με δημοψήφισμα αποφάσισαν να μην επιστραφεί στην Βρετανία και στην Ολλανδία το ποσό των 4 δις ευρώ που οι δύο χώρες είχαν προσφέρει το 2008 ως οικονομική στήριξη για να αποζημιωθούν όσοι επλήγησαν από την κατάρρευση της τράπεζας Landsbanki.

Οπότε, οι Ολλανδοί δεν έχουν καμιά όρεξη να βλέπουν ανάλογες αντιδράσεις στην Ελλάδα. Και ζητούν – και αυτοί – να… καταργηθούν οι διαφωνίες μεταξύ των κομμάτων, ώστε να σιγουρέψουν τα λεφτά τους.

Μην ξεχνάμε, πως όταν ξεπουλήθηκαν τα μεταλλεία της Χαλκιδικής, η καναδική εταιρία – κάτι ψέλλισε και ο επισκεπτόμενος το προηγούμενο σαββατοκύριακο Καναδός πρωθυπουργός περί ευθυνών των προηγουμένων κυβερνήσεων – που τα απέκτησε δεν μπορούσε (επειδή η περιοχή είναι χαρακτηρισμένη παραμεθόριος) να εμφανίζεται ως ιδιοκτήτρια και έβαλε ως βιτρίνα δύο θυγατρικές της, μία ελληνική και μία ολλανδική, βεβαίως, βεβαίως!

Και μην ξεχνάμε επίσης ότι Ολλανδός είναι ο Μπομπ Τράα, επικεφαλής της αποστολής του ΔΝΤ στην Ελλάδα, που είχε νοικιάσει ένα παλάτι στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, έναντι 9.100 ευρώ τον μήνα για να έχει θέα στην Ακρόπολη – μπορεί και να του μπήκε η ιδέα να την… αποκρατικοποιήσει κι’ αυτή!

Τελικά, μετά από παρέμβαση του τότε αφεντικού του, του κρατούμενου σήμερα Στρος-Καν, ο Τράα με το αποικιοκρατικό ύφος, νοίκιασε στη Φιλοθέη, έναντι 4.000 ευρώ. Σημειώστε πως ήταν από τους πρώτους που μίλησαν για πώληση κρατικής περιουσίας.

Ο… δικός μας είναι καλύτερος!

Και επιτέλους, πώς τον ανέχεται τον Ολλανδό υπουργό των Οικονομικών ο κ. Παπακωνσταντίνου;

Όταν τον Δεκέμβριο του 2010, οι Financial Times δημοσιοποίησαν τον κατάλογο των καλύτερων Ευρωπαίων υπουργών Οικονομικών, ο κ. Παπακωνσταντίνου κατέλαβε την όγδοη θέση (μας έφαγαν τα μυαλά τότε) και ο ντε Γιάγκερ την ενδέκατη.

Βέβαια, ο δικός μας βρέθηκε τόσο ψηλά επειδή ήλθε… πρώτος σε ένα από τα τρία κριτήρια. Ποιο; Στην… πολιτική ικανότητα! Επειδή, λέει, πέτυχε την διασφάλιση της εγχώριας αποδοχής των πρωτοφανών μέτρων λιτότητας. Κατετάγη, βέβαια, 17ος όσον αφορά στην οικονομία και 19ος, τελευταίος, όσον αφορά στην εξασφάλισης της αξιοπιστίας στις αγορές. Αλλά από πολιτική ικανότητα και… πειθώ (βλέπε προπαγάνδα, που όμως τώρα αποδεικνύεται ότι έχει κοντά ποδάρια), πάμε – πηγαίναμε - καλά!

«Αν η οικονομία αρχίσει να ανακάμπτει το 2011, τότε του χρόνου μπορεί να έλθει πρώτος», σχολίασε τότε εν μέσω διθυράμβων η – ποια άλλη; - Goldman Sachs! Οπότε τώρα, κλάφτα Χαράλαμπε! Και από «πειθώ» και από ανάκαμψη!

Επιστρέφουμε στην Ολλανδία. Η οποία χρωστά στους δανειστές της το 310% περίπου του ΑΕΠ της – και τώρα οι πολιτικοί της βρίσκουν την βολική λύση να τα φορτώσουν στην Ελλάδα.

Μιλάμε για την Ολλανδία που φιλοξένησε την πρώτη επίσημη συνάντηση της Λέσχης Μπίλντεμπεργκ στο ομώνυμο ξενοδοχείο της πόλης Οοστερμπόικ και σήμερα της προσφέρει την μόνιμη έδρα της στην πόλη Λάιντεν.

Μιλάμε για την Ολλανδία, όπου έγινε ο κακός χαμός για να επικυρωθεί η Συνθήκη της Λισαβόνας, που το 2005 είχε απορριφθεί με δημοψήφισμα.

Μιλάμε για την Ολλανδία, που παρ’ όλα όσα συνέβησαν στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου έδωσε μάχη για να διατηρήσει τις αποικίες της, σπαρμένες σε όλον τον κόσμο, με την Ινδονησία, που είχε μια χαρά βρεθεί υπό ιαπωνική κατοχή, να επιστρέφεται στην Ολλανδία μετά το τέλος του πολέμου και να χρειασθεί να αναπτυχθεί εκεί μεγάλο απελευθερωτικό κίνημα κατά των Ολλανδών.

Δηλαδή είχαν βρεθεί υπό κατοχή και δεν πρόλαβαν να απελευθερωθούν οι ίδιοι από τους Συμμάχους τον Μάιο του 1945 και έσπευσαν να ξανασκλαβώσουν τις αποικίες τους!

Αρκεί να σκεφθεί κανείς ότι η Ολλανδία έδωσε μάχη για να διατηρήσει τις αποικίες της – σήμερα της ανήκουν ακόμη η Αρούμπα, το Κουρασάο και ο Άγιος Μαρτίνος (Ολλανδικές Αντίλλες), αλλά και ο Άγιος Ευστάθιος ως «αυτόνομη περιοχή των Κάτω Χωρών» - μεταξύ των οποίων το Μπαλί, οι Νέες Κάτω Χώρες στη Βόρειο Αμερική με πρωτεύουσα το Νέο Άμστερνταμ, η νήσος Ιάβα κλπ. Το Σουρινάμ, η πρώην Ολλανδική Γουιάνα, απέκτησε την ανεξαρτησία του από τους Ολλανδούς, μόλις το 1975!

Οι πραγματικοί σφαγείς της Σρεμπρένιτσα

Και βέβαια, μιλάμε για την Ολλανδία που φιλοξενεί το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης, ενώπιον του οποίου οδηγείται ο Σερβοβόσνιος στρατηγός Ράτκο Μλάντιτς, ενώ ευθύνεται η ίδια για την σφαγή της Σρεμπρένιτσα, του 1995, για την οποία… δικάζει τον Μλάντιτς!

Ήδη από το 2007 εκκρεμεί αγωγή των συγγενών των θυμάτων της Σρεμπρένιτσα κατά της Ολλανδίας, η κυβέρνηση της οποίας έκανε τα στραβά μάτια, αρνήθηκε να στείλει ενισχύσεις στους κυανόκρανούς της, με αποτέλεσμα οι Ολλανδοί στρατιώτες του ΟΗΕ που είχαν την ευθύνη της πόλης, όχι μόνο να μην αποτρέψουν τη σφαγή, αλλά και να την παρακολουθήσουν αμέτοχοι.

Η σχετική έκθεση επίσημου ολλανδικού οργανισμού, 7.600 σελίδων, δημοσιοποιήθηκε το 2002 και είχε ως αποτέλεσμα την παραίτηση της κυβέρνησης Βιμ Κοκ.

Έκτοτε, κάθε φορά που κάποιος Σέρβος πρώην αξιωματούχος, οδηγείται στη Χάγη, ζητά και πετυχαίνει την εξαίρεση των Ολλανδών δικαστών, που εμφανίζονται βασιλικότεροι του βασιλέως για να κρύψουν τις ολλανδικές ευθύνες.

Την εποχή της ανθρωπιστικής καταστροφής στη Σρεμπρένιτσα (την ίδια ακριβώς περίοδο έγινε και η σφαγή με θύματα τους Σέρβους στην Κράινα, αλλά ως γνωστόν για τη λεγόμενη διεθνή κοινότητα κάποιοι είναι πιο ίσοι από τους άλλους), ο (Εργατικός) Βιμ Κοκ ήταν αντιπρόεδρος της κυβέρνησης. Με πρωθυπουργό τον (φιλοσκοπιανό) Ρούουντ Λούμπερς.

Όπως αποκαλύφθηκε, τόσο από την συγκεκριμένη έκθεση της ολλανδικής ΜΚΟ «Διεκκλησιαστική Ομάδα Προβληματισμού για την Ειρήνη», όσο και από εκείνη του γαλλικού κοινοβουλίου (που για την Σρεμπρένιτσα επέρριψε ευθύνες σε ΟΗΕ, ΗΠΑ, Βρετανία, Γαλλία και Ολλανδία), ο Μλάντιτς, ενόψει της κατάληψης της Σρεμπρένιτσα, στις 11 Ιουλίου 1995, πρότεινε στον επικεφαλής των κυανοκράνων να βοηθήσουν στην απομάκρυνση των μουσουλμάνων, στο πλαίσιο της ανταλλαγής πληθυσμών. Κάτι που δεν συνέβη.

«Η γενοκτονία της Σρεμπρένιτσα θα είχε πιθανότατα αποφευχθεί αν η ολλανδική κυβέρνηση και το ολλανδικό τάγμα είχαν αντιδράσει διαφορετικά», κατέληγε εκείνη η έκθεση που είχε ως αποτέλεσμα την παραίτηση και του αρχηγού των ολλανδικών Ενόπλων Δυνάμεων, στρατηγού Αντ Φαν Μπάαλ.

Αξίζει να σημειωθεί ότι στις εκλογές του 2010, ο Χριστιανοδημοκράτης Μπαλκενέντε έχασε τις εκλογές και δημιουργήθηκε κυβέρνηση συνασπισμού μεταξύ Φιλελευθέρων και Σοσιαλδημοκρατών. Και εκεί, όπως πρόσφατα και στην Φινλανδία, μεγάλη δύναμη έχουν αποκτήσει οι ακροδεξιοί ευρωσκεπτικιστές, που στις εκλογές ήλθαν τρίτο κόμμα – άλλη μια εξήγηση για όσα λέει σήμερα ο Γιάγκερ.

Και τα οποία επανέλαβε και το περασμένο Σάββατο από την Λεμεσό όπου, για να μη ξεχνά και το αποικιοκρατικό παρελθόν του, προήδρευσε σε συνάντηση των υπουργών Οικονομικών και Διοικητών Κεντρικών Τραπεζών των χωρών (πρώην αποικιών ή αυτόνομων επαρχιών) που εκπροσωπούνται από την Ολλανδία στα διοικητικά όργανα της Παγκόσμιας Τράπεζας και του ΔΝΤ.

Τέλος, θυμίζω ότι μέχρι το τέλος του χρόνου, οπότε θα εφαρμοστεί στην Ολλανδία ο νόμος που περιορίζει τον «ναρκοτουρισμό», προλαβαίνουν να ανοίξουν και στην Ελλάδα (με fast track, βέβαια) ένα από εκείνα τα coffee shops, που πουλάνε μαριχουάνα – είχε ξεσπάσει, το 2008 και «πόλεμος της φούντας» όταν το Βέλγιο αντέδρασε στην πρόθεση των Ολλανδών να στήσουν ένα τεράστιο τέτοιο ευαγές ίδρυμα στα σύνορα.

Ναρκωμένους, μπορεί να μας καταφέρουν καλύτερα. Αν όχι, υπάρχει και άλλη λύση: Το 2001 η Ολλανδία έγινε η πρώτη χώρα στον κόσμο που αναγνώρισε το δικαίωμα στην ευθανασία…

Στο σταυροδρόμι

Αλέξης Παπαχελάς
Δημοσιογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Καθημερινή" - 29/5/2011

Oι επόμενες δύο εβδομάδες θα είναι εξαιρετικά κρίσιμες για τη χώρα. Ο κ. Παπανδρέου καλείται να διαπραγματευθεί με την τρόικα και να καταλήξει σε ένα νέο Μνημόνιο που θα εξασφαλίσει τη χρηματοδότηση της χώρας για τα επόμενα δύο χρόνια. Σε αυτή τη διαπραγμάτευση υπάρχουν τρία μεγάλα «αγκάθια»: η απαίτηση για κλείσιμο δημοσίων οργανισμών και απόλυση των υπαλλήλων τους, η εμμονή ορισμένων χωρών στην παροχή απτών εγγυήσεων έναντι των νέων δανείων και το βαρύ πακέτο περικοπών για το 2011. Η κυβέρνηση πρέπει να διαβάσει σωστά τις κόκκινες γραμμές των εταίρων μας, να κάνει ακόμη και ένα μπρα ντε φερ για λόγους εσωτερικού εντυπωσιασμού, αλλά στο τέλος να καταλήξει σε ένα νέο Μνημόνιο. Ταυτόχρονα θα εξελίσσεται μια άλλη σημαντική διαπραγμάτευση, με απίστευτα περίπλοκες πτυχές, για μια συμφωνία «Βιέννη 2» που θα πείσει τους δανειστές μας με ομόλογα που λήγουν την επόμενη διετία, να τα πάνε πιο πίσω σε εθελοντική βάση.

Για να γίνουν όμως αυτά τα δύο, να πάρουμε το νέο πακέτο και να εξασφαλίσουμε την αναδιάταξη του χρέους, θα πρέπει ο κ. Παπανδρέου να δεχθεί ένα δύσκολο πακέτο μέτρων και να το περάσει κατόπιν από τη Βουλή. Στο διαπραγματευτικό σκηνικό υπάρχουν νάρκες και πολλές απασφαλισμένες χειροβομβίδες. Σε πολλές ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, π.χ., το κλίμα είναι απίστευτα αρνητικό για την Ελλάδα και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τι θα μας ζητήσουν για να δώσουν τα χρήματα. Επίσης, υπάρχει η αίσθηση ότι θα αποτελέσει κόκκινη γραμμή για το ΔΝΤ, την Ε.Ε. και την ΕΚΤ η παροχή συναίνεσης στο νέο Μνημόνιο από τον κ. Σαμαρά. Ο ίδιος θα παραμείνει στην ίδια γραμμή ρισκάροντας πολλά; Αλλη μια νάρκη λοιπόν. Εχουμε επίσης διάφορους απασφαλισμένους υπουργούς και βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, εκ των οποίων άλλοι δεν αντέχουν την ιδέα να απολυθεί έστω και ένας υπάλληλος ΔΕΚΟ και μερικοί έχουν πια καταλάβει ότι έχουν διαλέξει το λάθος επάγγελμα. Ποιοι θα αναφλεγούν και πώς παραμένει άγνωστο.

Ας μην ξεχνάμε πως όλα αυτά εκτυλίσσονται σε ένα σκηνικό εξαιρετικής αστάθειας και κοινωνικής έντασης. Τις επόμενες μέρες θα κλιμακωθούν οι καταλήψεις, τα μπλόκα στους δρόμους και τα λιμάνια και γενικώς η χώρα θα δίνει την εντύπωση πως πλησιάζει το όριο της μη κυβερνήσιμης κατάστασης. Οι τράπεζες είναι και αυτές στο «κόκκινο», ενώ ο κόσμος ξαναβρίσκεται σε απόγνωση και δεν ξέρει από πού να πιαστεί. Η κυβέρνηση έχει χάσει αξιοπιστία και κινδυνεύει, επειδή άργησε τόσο να πάρει αποφάσεις, να βρεθεί απέναντι σε ένα τσουνάμι αντιδράσεων και μια κοινωνία που «δεν θα ακούει» καν τα κυβερνητικά επιχειρήματα.

Το «ομαλό» σενάριο θα ήταν να μπορέσει να κλείσει τη διαπραγμάτευση η κυβέρνηση χωρίς να την αναγκάσουν σε «εξευτελιστικούς όρους», τύπου έμπρακτων εγγυήσεων με ενεχυρίαση δημόσιας περιουσίας. Εν συνεχεία να τα εγκρίνει η Βουλή και αμέσως μετά ο κ. Παπανδρέου να σχηματίσει μια ικανή κυβέρνηση αποφασισμένων «καμικάζι» που θα κληθούν να υλοποιήσουν τις αποκρατικοποιήσεις και τη βίαιη μεταρρύθμιση. Στο «ομαλό» σενάριο, ο κ. Σαμαράς «βάζει πλάτη» σε μείζονες και ουσιώδεις αποφάσεις, δεν σηκώνει νέα αντιμνημονιακή παντιέρα και συνδιαχειρίζεται μέσω ανθρώπων της απολύτου εμπιστοσύνης του τη διαδικασία των αποκρατικοποιήσεων. Η χώρα αποφεύγει έτσι την καταστροφή, μπαίνει σε έναν δρόμο και ο κ. Σαμαράς περιμένει την ευκαιρία που θα του έλθει λογικά στην επόμενη αναμέτρηση με τη χώρα σε κανονικές συνθήκες.

Αντιλαμβανόμαστε όλοι πως αυτά που έχουμε μπροστά μας είναι πάρα μα πάρα πολύ δύσκολα, και εξαρτώνται από το τι συμβαίνει στο Χ κρατίδιο στη Γερμανία μέχρι το αν θα υπάρξουν θύματα σε κάποιες μαζικές διαδηλώσεις. Υπάρχει κάτι που εμπνέει αισιοδοξία σε αυτή την περίπλοκη και «μαύρη» εξίσωση; Ναι, πρώτα απ’ όλα η ωριμότητα και αντοχή που έχει δείξει μέχρι τώρα ο ελληνικός λαός παρά τον θυμό και την οργή του. Και δεύτερον και κυριότερο πως από πάνω μας έχουμε Ευρωπαίους, Αμερικανούς κ.ά. που δεν θέλουν να μας αφήσουν να πεθάνουμε για λόγους δικής τους προστασίας. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι μπορούν και να μας σταματήσουν από το να αυτοκτονήσουμε, αν αυτό αποφασίσουμε...