Μια κρίσιμη χρονιά για το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο

Χρίστος Χαραλαμπόπουλος
Αθλητικογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "SportDay" - 12/11/2009


Στον κόσμο πάντα συνέβαιναν γεγονότα των οποίων τις επιπτώσεις αντιλαμβανόμασταν πολύ αργότερα από την ημέρα που τα παρατηρούσαμε. Στον καιρό μας αυτό συμβαίνει όλο και πιο συχνά εξαιτίας της υπερπληροφόρησης, που «πνίγει» πολλές ειδήσεις και έτσι καθυστερούν η αξιολόγηση και η αποτίμησή τους. Η φετινή χρονιά ήδη μας έχει δώσει δύο σημαντικές ειδήσεις που θα αλλάξουν δραματικά το πρόσωπο του αγγλικού ποδοσφαίρου, αλλά και του ευρωπαϊκού κατ’ επέκταση. Αναφέρω πρώτα το αγγλικό ποδόσφαιρο γιατί είναι το πλουσιότερο και εμπορικότερο του κόσμου και είναι εκείνο που θα πλήξουν περισσότερο από κάθε άλλο οι συνέπειες αυτών των δύο ειδήσεων.

Η πρώτη είδηση και εκείνη της οποίας οι συνέπειες θα είναι ορατές από την επόμενη αγωνιστική περίοδο αφορά την απόφαση της ΟΥΕΦΑ που υποχρεώνει τις ομάδες που παίρνουν μέρος στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις να έχουν ένα ρόστερ 25 ποδοσφαιριστών από τους οποίους οι 8 θα πρέπει να θεωρούνται γηγενείς. Ο όρος «γηγενείς» περιλαμβάνει ποδοσφαιριστές που για 3 συνεχή χρόνια πριν συμπληρώσουν το 21ο έτος της ηλικίας τους προπονούνταν με τον σύλλογο στο ρόστερ του οποίου περιλαμβάνονται ή με κάποιον άλλο σύλλογο της ίδιας χώρας. Πρακτικά, αυτό σημαίνει δύο πράγματα. Το πρώτο είναι ότι οι ομάδες θα αναγκαστούν να ρίξουν βάρος στις ακαδημίες τους, να επενδύσουν σε αυτές και να δώσουν χρόνο συμμετοχής σε νεαρούς ποδοσφαιριστές. Το δεύτερο αφορά τον αριθμό των ποδοσφαιριστών του ρόστερ, αφού πλέον οι 8 θέσεις θα είναι «ρεζερβέ» και οι ομάδες θα έχουν την ευχέρεια να χρησιμοποιήσουν ξένους ποδοσφαιριστές μόνο για τις υπόλοιπες 17 θέσεις.

Τι μπορεί να σημαίνει αυτό για τις ομάδες; Ειδικά για τις αγγλικές ομάδες πάρα πολλά, αν σκεφθεί καποιος ότι έχουν τον μεγαλύτερο αριθμό ξένων ποδοσφαιριστών από κάθε άλλο πρωτάθλημα στην Ευρώπη. Σύμφωνα με τα στοιχεία της περασμένης χρονιάς, οι Αγγλοι ποδοσφαιριστές που αγωνίστηκαν στην αρχική εντεκάδα των ομάδων της Πρέμιερ Λιγκ δεν ήταν ούτε το 35%. Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να υπενθυμίσω πως οι αγγλικές ομάδες που έχουν τα πιο βαρυφορτωμένα ρόστερ, όπως η Λίβερπουλ -που σύμφωνα με τα στοιχεία του καλοκαιριού είχε 56 ποδοσφαιριστές-, θα πρέπει να «ξεφορτωθούν» πολλούς. Ετσι, ομάδες με βαρυφορτωμένο ρόστερ θα αναγκαστούν να πουλήσουν παίκτες, να δανείσουν ή να λύσουν συμβόλαια, γεγονός που μεσοπρόθεσμα θα έχει και οικονομικές επιπτώσεις.

Οταν έχεις λιγότερα συμβόλαια θα εξοικονομήσεις χρήματα, τα οποία θα μπορείς να κατευθύνεις αλλού. Επενδύοντάς τα είτε στις ακαδημίες είτε σε υψηλότερα συμβόλαια για να προσελκύσεις καλύτερους ποδοσφαιριστές για τις 17 «ελεύθερες» θέσεις στο ρόστερ των 25. Προφανώς, αυτή η ρύθμιση θα επηρεάσει και τη δυναμικότητα των αγγλικών συλλόγων, που δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα βρίσκονται στην ίδια θέση ισχύος στο Τσάμπιονς Λιγκ με αυτήν που ήταν μέχρι σήμερα. Στη νέα πραγματικότητα που δημιουργεί η συγκεκριμένη είδηση έχω την εντύπωση ότι ο Αρσέν Βενγκέρ θα είναι μεγάλος κερδισμένος, αφού η μακροχρόνια επιμονή του στη χρησιμοποίηση νεαρών ποδοσφαιριστών θα τον φέρει ένα βήμα μπροστά από τους ανταγωνιστές του.

Μπορεί να μη φαίνεται εκ πρώτης όψεως, αλλά εκτός από τις αγωνιστικές, εξίσου σοβαρές θα είναι και οι οικονομικές επιπτώσεις, γιατί αναμφίβολα η ψαλίδα αναμεσα σε ισχυρούς και αδύνατους θα μειωθεί, γεγονός που μπορεί να βελτιώσει τον ανταγωνισμό αλλά και το θέαμα. Οι ομάδες της Πρέμιερ Λιγκ, πάντως, σύμφωνα με τα όσα συναποφάσισαν θα μπορούν να υποβάλλουν στην αρχή της χρονιάς και μία ακόμη λίστα, χωρίς αριθμητικό περιορισμό, με ποδοσφαιριστές μικρότερους των 21 ετών που θα μπορούν να χρησιμοποιηθούν στο πρωτάθλημα και το Κύπελλο. Ενα στοιχείο που έχει ενδιαφέρον, για το αγγλικό ποδόσφαιρο κυρίως. Από τους 320 νεαρούς ποδοσφαιριστές που υπάρχουν στις ακαδημίες των ομάδων με το ειδικό καθεστώς των «υποτροφιών» στις ηλικίες άνω των 16, οι Αγγλοι φθάνουν στο 85%, ενώ για τους κάτω των 16 (που είναι 2.486) το ποσοστό φθάνει το 95%.

Η δεύτερη μεγάλη αλλαγή

Ο περιορισμός του ρόστερ στους 25 ποδοσφαιριστές, φυσικά, θα ισχύσει για τις ομάδες όλων των χωρών της ΟΥΕΦΑ που παίρνουν μέρος στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Είναι μάλλον αυτονόητο ότι όσο μεγαλύτερο πληθυσμό έχει μια χώρα τόσο μεγαλύτερη είναι η δεξαμενή του ταλέντου απ' όπου θα μπορεί να επιλέξει. Αλλά αυτό είναι κάτι τελείως διαφορετικό από τις συνθήκες που υπάρχουν μέχρι σήμερα, όπου ο οικονομικά ισχυρός είχε και το ανταγωνιστικό πλεονέκτημα. Η δεύτερη είδηση, της οποίας οι επιπτώσεις είναι περισσότερο μακροπρόθεσμες αλλά πολύ περισσότερο σοβαρές, αφορούν την υιοθέτηση της συνθήκης της Λισσαβώνας.

Στη νέα συνθήκη υπάρχει μια διατύπωση σύμφωνα με την οποία η Ε.Ε. αναγνωρίζει ένα ειδικό καθεστώς στα σπορ σε ό,τι αφορά τη δραστηριότητα και τα χαρακτηριστικά των ομάδων. Αυτή η διατύπωση ήταν μια χρόνια επιδίωξη της ΟΥΕΦΑ, που προσπαθούσε να προστατεύσει τις ομάδες από την αγριότητα του οικονομικού ανταγωνισμού και παράλληλα να προστατεύσει, όσο είναι δυνατόν, και την εθνική ταυτότητα των συλλόγων. Η συμπερίληψη αυτής της διάταξης στη συνθήκη θα επιτρέψει στις ομάδες να ζητήσουν κάποιες εξαιρέσεις από τους νόμους της Ε.Ε., ειδικά σε ό,τι αφορά τις αρχές ανταγωνισμού. Αυτό θα επιτρέψει και την εφαρμογή της περίφημης ρήτρας της ΟΥΕΦΑ 6+5, όπου η κάθε ομάδα θα είναι υποχρεωμένη να χρησιμοποιεί 6 γηγενείς ποδοσφαιριστές στην ενδεκάδα.

Οπως γίνεται αντιληπτό, η εφαρμογή αυτής της διάταξης ανατρέπει την ισχύ του νόμου Μποσμάν, μόνο που αυτό δεν μπορεί να γίνει άμεσα γιατί είναι δεδομένο ότι θα υπάξουν και προσφυγές στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, που για να τελεσιδικήσει στην εξέταση της προσφυγής θα χρειαστεί από 2 μέχρι 4 χρόνια. Αλλά το δικαστήριο τείνει να τοποθετείται υπέρ των ειδικών καθεστώτων όπως αυτά αναγνωρίζονται στη συνθήκη. Τα αποτελέσματα της εφαρμογής της συνθήκης της Λισσαβώνας θα αλλάξουν τη μορφή και τη δραστηριότητα των ομάδων, που έχουν ήδη ανακαλύψει ότι δεν μπορούν να λειτουργούν καθαρά σαν επιχειρήσεις. Κάτι που θα αλλάξει πολλά πράγματα σε αυτό που ονομάζεται επαγγελματικό ποδόσφαιρο και το οποίο έχει εξελιχθεί σε μια μεγάλη φούσκα, που αλίμονο αν σκάσει.

Νοσεί βαριά η ελληνική κοινωνία

Κ. Παπανικολάου
Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Απογευματινή" - 11/11/2009


Το ότι οικονομικά βρισκόμαστε μισό βήμα πριν τον γκρεμό το γνωρίζουμε, επειδή μας το λένε σε όλους τους τόνους. Το ότι η πολιτική σκηνή μας αντιμετωπίζεται με απόλυτη αναξιοπιστία, επίσης, μας το λένε και το ξέρουμε.

Το ότι γενικώς «τα πράγματα δεν βαίνουν καλώς στην αποικία» το αντιλαμβανόμαστε μόνοι μας. Αυτό το οποίο δεν συνειδητοποιούμε είναι ότι είμαστε μια βαθιά ασθενούσα κοινωνία, επειδή καταλύσαμε την αρχή «πάντων μέτρον άνθρωπος».

Το σημαντικότερο όμως είναι ότι γνωρίζουμε το σύμπτωμα, αλλά δεν αντιλαμβανόμαστε τις τραγικές του επιπτώσεις. Όπως αναφέρει το τελευταίο Ευρωβαρόμετρο, «οι πολίτες στην Ελλάδα θεωρούν (σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από την πλειονότητα της Ευρωπαϊκής Ένωσης) ότι όλες οι μορφές διακρίσεων είναι εκτεταμένες στη χώρα τους».

Οι Έλληνες θεωρούν ιδιαίτερα διαδεδομένες τις διακρίσεις έναντι της εθνικής καταγωγής (71%), της σεξουαλικότητας (64%), της αναπηρίας (63%), της ηλικίας (60%), της θρησκείας (51%). Και του φύλου (49%). Επίσης, οι συμπολίτες μας πιστεύουν -πάντα πάνω από το μέσο όρο της Ε.Ε.- ότι η ηλικία, η καταγωγή, η αναπηρία, το παρουσιαστικό αλλά και ο σεξουαλικός προσανατολισμός αποτελούν μειονεκτήματα στην αγορά εργασίας.

Μάλιστα, θεωρούν ότι το φαινόμενο θα ενταθεί λόγω της οικονομικής ύφεσης. Οι Έλληνες εμφανίζονται να είναι λιγότερο ανεκτικοί (σε σύγκριση με το μέσο όρο στην Ευρώπη) στη συνύπαρξη με αλλόθρησκο, ηλικιωμένο ή ομοφυλόφιλο στο χώρο εργασίας.

Σύμφωνα με την ευρωπαϊκή έρευνα, η διαφορετικότητα στη χώρα μας δεν προάγεται από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης στα ίδια επίπεδα με το εξωτερικό, με εξαίρεση ίσως τα άτομα με ειδικές ανάγκες και τους αλλοεθνείς.

Ακόμη, οι Έλληνες, στην πλειονότητά τους (63%), δηλώνουν ότι σε περίπτωση κατά την οποία έπεφταν θύματα διακρίσεων ή παρενοχλήσεων, σε αντίθεση με το σύνολο των Ευρωπαίων, θα απευθύνονταν όχι στην αστυνομία, αλλά σε δικηγόρο προκειμένου να καταγγείλουν τέτοια περιστατικά. Ακόμα, το 60% των Ελλήνων πιστεύει ότι η χώρα μας δεν καταβάλλει αρκετή προσπάθεια για την καταπολέμηση όλων των μορφών διακρίσεων.

Με άλλα λόγια, ενώ η κοινωνική μας ασθένεια είναι βαθιά και διαχρονική, κανείς μέχρι τώρα (πολιτικοί, ακαδημαϊκοί, συνδικαλιστές και ασφαλώς ΜΜΕ) δεν έχουν ενδιαφερθεί να αναπτύξουν σχέδια ενημέρωσης της κοινής γνώμης για τους κινδύνους αυτής της νόσου μέσα στο σημερινό διεθνές περιβάλλον. Και ασφαλώς αυτά που θα έρθουν θα κάνουν τις επιπτώσεις χειρότερες.

Γκάλοπ της πλάκας

Γιάννης Μακρυγιάννης
Δημοσιογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Πρώτο Θέμα" - 15/11/2009

Ασφαλώς τέτοιες ώρες μεγάλων πολιτικών αλλαγών και διαμόρφωσης ενός νέου τοπίου δεν είναι στις προτεραιότητες να αναλύσουμε τα γκάλοπ και την αξιοπιστία τους. Έχει ωστόσο σημασία να επισημάνουμε μερικά πράγματα, μια και η τηλεοπτική δημοκρατία και ο εθισμός μας σε τέτοιες μεθόδους πρόβλεψης και ανάλυσης των πολιτικών πραγμάτων έχουν αποκτήσει μεγάλο ρόλο στην καθημερινή συμπεριφορά.

Οι εταιρείες γκάλοπ, λοιπόν, όσο κι αν η συμφωνία των καναλιών τις έχει στο απυρόβλητο, την πάτησαν κανονικά για μία ακόμη φορά. Τίποτα δεν προέβλεψαν. Τους κάνουν πλάκα οι ψηφοφόροι με αποτέλεσμα να ανατρέπονται οι προβλέψεις τους μέσα σε μερικές ώρες. Καμία εταιρεία δεν έπιασε τη συντριβή του Καραμανλή και κυρίως την αποσύνθεση και την κατάρρευση της Ν.Δ. Όλες έλεγαν μέχρι και την τελευταία ώρα ότι η Ν.Δ. μπορεί να πιάσει και το 35%, τελικά προσγειώθηκε στο 33,4%. Καμία εταιρεία δεν έπιασε τη μεγάλη διαφορά των δέκα και πλέον πόντων, που πέτυχε το ΠΑΣΟΚ από τη Ν.Δ. Κάποια μάλιστα εταιρεία προέβλεπε το απόγευμα της Κυριακής (!) ότι θα παιχθεί και η αυτοδυναμία! Τελικά το ΠΑΣΟΚ προσγειώθηκε στις 160 έδρες!

Όλα αυτά δεν είναι τυχαία. Οι εταιρείες γκάλοπ απέκτησαν μεγάλη διασύνδεση με τα κόμματα και το κράτος και δεν κράτησαν άθικτη την αξιοπιστία τους, ανεξάρτητα από τις οικονομικές τους συμφωνίες. Και αν συνεχίσουν έτσι, θα γελάει ο κόσμος μαζί τους…

Το τρίγωνο των... μαϊμούδων ;

Γιάννης Πανούσης
Καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών
Άρθρο του στην εφημερίδα "Ελευθεροτυπία" - 16/11/2009


Δύναται να επιτύχει το παν όμως μόνο εφόσον και εάν...
Δ. Λάμπος, Η ιστορία ενός Μισανθρώπου

Μέχρι πρόσφατα ο Ελληνας «ήταν ό,τι δήλωνε» (πολιτικάντικα, αυθαίρετα, ασαφώς και αόριστα). Σήμερα «δηλώνει ό,τι (νομίζει ότι) είναι» (τυπικά, γραφειοκρατικά, πολλές φορές και κατασκευασμένα). Ανάμεσα στο ένα και στο άλλο φαινόμενο αυτο-αναγόρευσης και κυβερνητικής επισφράγισης στέκει αμήχανη η -λεγόμενη- αξιοκρατία. Αξιολογούμενοι, αξιολογητές και αξίες διαπλέκονται κατά τρόπο που δεν αφήνει πάντοτε να διακρίνει ένας (αμερόληπτος; αντικειμενικός; κριτής) πού είναι τα ουσιαστικά προσόντα και πού κρύβονται υπόγειες σχέσεις εξάρτησης.

ΕΝΑ από τα θέματα αναβάθμισής του (μέσου;) Ελληνα είναι η αύξηση των φορολογικών του βαρών. Νομίζω ότι όποιος θα κληθεί να πληρώσει περισσότερα υπέρ του (χθεσινού; σημερινού;) κράτους πρέπει να αισθάνεται ιδιαίτερα υπερήφανος, διότι η πατρίδα τον παίρνει στα σοβαρά, τον θεωρεί ισάξιο με οποιονδήποτε άλλο και του ζητάει τον οβολό του.

ΒΕΒΑΙΑ, πώς «φτιάχτηκε το εν λόγω πουγγί» δεν ενδιαφέρει κανέναν. Εντιμοι και λαμόγια, πολυθεσίτες και αφοσιωμένοι στην αποκλειστική τους δουλειά, offshor-ίτες και παλιομοδίτες εξισούνται (ως ισάξιοι;) ενώπιον του (φορολογικού) νόμου. Μαϊμουδιά πρώτη.

Η υποβάθμιση προκύπτει από το ρόλο που παίζουν τα ΜΜΕ στην κατασκευή των άξιων και κυρίως των ανάξιων. Είναι προφανές ότι διά πράξεων (προσκλήσεων) ή παραλείψεων (αποσιωπήσεων) τα media προμηθεύουν (ίσως και κατευθύνουν) την κοινή γνώμη με στοιχεία για το ποιος άξιζε την επιτυχία και ποιος δεν την άξιζε (αφού ήταν άξιος της κακής του μοίρας, του αδύναμου βιογραφικού του ή των ιδεολογικών του αγκυλώσεων). Διανοούμενοι, ηθοποιοί, τραγουδιστές, επιστήμονες, πολιτικοί «αξιοποιούνται» διά της οθόνης και καθίστανται πρότυπα (προς μίμησιν). Οι υπόλοιποι -αν δεν είναι παραδείγματα προς αποφυγήν- σίγουρα δεν είναι (ισάξια;) χρήσιμοι (ή αρεστοί) στη συγκυρία. Μαϊμουδιά δεύτερη.

ΤΟ χειρότερο πάντως κακό είναι η διαβάθμιση, ο υπολογισμός της αξίας Παράδειγμα, η επανεξέταση της βάσης τού δέκα (10) για την εισαγωγή στα ΑΕΙ. Η επαναφορά του παλαιού συστήματος βολεύει τους πάντες. Οι καφετέριες και τα διαμερίσματα στην επαρχία θα γεμίσουν, οι δάσκαλοι δεν θ' απολογούνται για τους αγράμματους μαθητές (αφού θα εισέρχονται με 4 ή 5 στα πανεπιστήμια), οι γονείς θα δικαιολογούν τα έξοδα φροντιστηρίου και οι πρυτάνεις θα ζητάνε και άλλα κονδύλια για να ανταποκριθούν (ισάξια;) στις εκπαιδευτικές (;) ανάγκες. Μαϊμουδιά τρίτη.

ΑΝΑΒΑΘΜΙΣΗ (μισθωτών και αδιόριστων) - Υποβάθμιση (τηλεθεατών και όχι μόνο) - Διαβάθμιση (βαθμολόγηση για τα μάτια του κόσμου): Ποιος είναι Γραμματέας και ποιος Φαρισαίος σ' αυτή τη διπρόσωπη διαδικασία νομίζω ότι το βλέπουν πλέον και οι (πολιτικά) τυφλοί.

ΥΓ: Ποία η σχέση «άριστου-αρεστού-αριστερού» κατά την κυβερνητική εκδοχή; Κατά τ' άλλα: το Πολυτεχνείο ζει.

Ελλειψη σχεδιασμού

Αλέξης Παπαχελάς
Δημοσιογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Καθημερινή" - 15/11/2009

Ένα εκ των εξής δύο πραγμάτων θα πρέπει να συμβεί κάποια στιγμή: ή τα κόμματα εξουσίας να προετοιμάζονται επαρκώς πριν κερδίσουν τις εκλογές για το πώς θα κυβερνήσουν ή να επιμηκυνθεί σημαντικά η περίοδος ανάμεσα στην ημέρα των εκλογών και της ορκωμοσίας της νέας κυβέρνησης. Το 2004 η Ν.Δ. ήλθε εμφανώς απροετοίμαστη στην εξουσία. Εκτός από 2-3 καλές τοποθετήσεις σε καίριες ΔΕΚΟ, που είχαν συζητηθεί εκ των προτέρων, δεν υπήρχαν σοβαρά σχέδια για τίποτα και ελάχιστα αξιόλογα βιογραφικά στα συρτάρια των συνεργατών του Κώστα Καραμανλή. Τώρα πάλι είναι προφανές πως η κυβέρνηση Παπανδρέου εμφανίζει σημαντικές δυσλειτουργίες είτε επειδή κάποιοι δεν προετοιμάσθηκαν επαρκώς είτε πάλι επειδή το μόνο που είχαν στο μυαλό τους ήταν η επικοινωνία.

Ας πάρουμε το παράδειγμα της αναδιοργάνωσης των υπουργείων. Είναι εμφανές πως κάποιος παρέδωσε στον κ. Χάρη Παμπούκη ένα χαρτί με τα νέα υπουργεία και του ζήτησε να το κάνει πράξη. Ουδείς είχε μελετήσει τα σχετικά ΦΕΚ για να καταλάβει ποιες είναι οι αρμοδιότητες των υπουργείων, ουδείς μίλησε με κάποιον ειδικό για τη ναυτιλία, προκειμένου να αντιληφθεί πόσο περίπλοκο είναι το κουβάρι της ελληνικής γραφειοκρατίας. Αποτέλεσμα; Μειώθηκε μεν ο αριθμός των υπουργείων, υπάρχει όμως σοβαρότατος προβληματισμός για μια σειρά από μπλεξίματα και επικαλύψεις αρμοδιοτήτων. Το λογικό θα ήταν κάποιοι να είχαν κάνει τη δουλειά τους προεκλογικά. Να είχαν δηλαδή κλειδωθεί σε ένα δωμάτιο και να προετοίμαζαν συστηματικά και αθόρυβα το νέο κυβερνητικό σχήμα. Δυστυχώς, προείχε ο επικοινωνιακός αντίκτυπος και όχι η ουσία, όπως συνήθως.

Το ίδιο συνέβη και με τους γενικούς γραμματείς. Είναι αντιληπτό πως ο πρωθυπουργός επιμένει στην ανοικτή διαδικασία εξεύρεσής τους, έστω και με σημαντικά προβλήματα. Το ζήτημα είναι πως οι ηπιότεροι των υπουργών βρέθηκαν με γ.γ. που ούτε τους έχουν επιλέξει ούτε και τους γνωρίζουν, ενώ τα υπουργεία έμειναν ακέφαλα για το κρίσιμο πρώτο διάστημα. Υπουργεία χωρίς γ.γ., και μάλιστα της εμπιστοσύνης του υπουργού, είναι οργανισμοί χωρίς σπονδυλική στήλη διοίκησης.

Προχειρότητα και επιπολαιότητα παρατηρήθηκε όμως σε όλο το πακέτο των περίφημων συμβολικών κινήσεων, όπως π.χ. στις διακηρύξεις για τα υβριδικά αυτοκίνητα όπου κανείς δεν έδωσε σημασία στην ανάγκη θωράκισης των αυτοκινήτων κορυφαίων στελεχών (και βεβαίως του πρωθυπουργού) ή στο αν όντως υπάρχουν μοντέλα που εκπληρούν τις σχετικές προϋποθέσεις.

Θα μου πείτε πόσο σημαντικά είναι όλα αυτά; Από μια πρώτη ανάγνωση είναι μικρά και ανεκδοτολογικά. Δείχνουν όμως πως η νέα κυβέρνηση ανέλαβε σε μια πολύ δύσκολη στιγμή χωρίς να έχει έτοιμα σχέδια για κρίσιμους τομείς. Ο κ. Παπανδρέου και οι συνεργάτες του καταλαβαίνουν τώρα ότι όταν κυβερνάς μοιάζεις με τον άνθρωπο που κάνει διάδρομο πάνω σε ένα μηχάνημα που συνέχεια ανεβάζει ταχύτητα και κλίση χωρίς κανένα διάλειμμα, καμία στάση.

Ελπίδα όλων μας είναι πως η νέα κυβέρνηση θα βρει τους ρυθμούς, τη δομή και τη συνοχή της πριν τελειώσει η περίοδος χάριτος που όλοι φοβούνται ότι θα έχει μικρή διάρκεια. Μέχρι τότε η έλλειψη σχεδιασμού -πέραν της επικοινωνίας- όσων στελέχωναν το επιτελείο Παπανδρέου προεκλογικά, καθίσταται εμφανής και έχει κόστος για τη νέα διακυβέρνηση. Αλλο επικοινωνία και άλλο διαχείριση των υποθέσεων του κράτους!

Άδολες συγχύσεις;

Γιάννης Πανούσης
Καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών
Άρθρο του στην εφημερίδα "Ελευθεροτυπία" - 9/11/2009


Μη βάλεις τον οδοιπόρο στο δίλημμα να πεθάνει ή να σε ληστέψει

Π. Κατράκης, Προβληματισμοί

Η Εγκληματολογία συνδέεται με την (κοινωνική) ζωή με περίπλοκους και διάφορους τρόπους, αφού άλλοτε λειτουργεί ως δικαιική και άλλοτε ως κοινωνιολογική επιστήμη, άλλοτε προσεγγίζει το έγκλημα ως (αντι)αξία κι άλλοτε ως κοινωνικό κίνδυνο. Η Εγκληματολογία, επιθυμώντας να αναγορευθεί σε (γενική;) επιστήμη του ανθρώπου και της κοινωνίας, απώλεσε το επιστημονικό «παράδειγμά της» γι' αυτό και αιωρείται ανάμεσα σε ασαφείς έννοιες (όπως αυτές της ηθικής και του πολιτισμού ), αντλεί τα επιχειρήματά της από σκληρές επιστήμες (όπως τη μοριακή βιολογία και τις νέες τεχνολογίες) και τα εντάσσει όλα σε ένα πολιτικό πλαίσιο.

ΕΙΝΑΙ όμως η πολιτική και η ηθική ασφαλείς μέθοδοι επιστημονικής προσέγγισης του εγκλήματος;

ΚΑΤ'ΑΡΧΗΝ οι ηθικοπολιτικές αξιολογήσεις δεν αποφεύγουν τις «παράπλευρες» απώλειες. Το έγκλημα ως παραβίαση ποινικού νόμου, ως παράβαση και απόκλιση από κανόνα και κανονικότητα, ως κοινωνική κατασκευή, ως ιδεολογική και πολιτική μορφή συνδέεται με την έννομη αλλά και με την κοινωνική τάξη.

Η κοινωνική τάξη όμως δεν εκφράζει μόνο την ισχύ της εξουσίας αλλά και ορισμένες βασικές αξίες, με βάση τις οποίες συμβιώνουν οι άνθρωποι. Αντίθετα, η «συμβίωση με το έγκλημα», ακόμη κι όταν παρουσιάζεται έτσι, δεν είναι αθώα υπέρ των αδυνάμων λειτουργία. Είναι άλλωστε γνωστό ότι όσοι ενστερνίζονται «εγκληματικές αξίες» στον χώρο ελέγχου τους ασκούν «εξουσία νόμου και τάξης».

ΔΕΝ πρόκειται δηλαδή για θυλάκους αντίστασης κατά του καταπιεστικού κράτους, αλλά για μορφές νέας παρα-κρατικής καταστολής. Η ρομαντική αναπαράσταση του εγκληματία ως αντιπάλου του συστήματος θέλει επανεξέταση. Κατά δεύτερον, ενώ η κοινωνία με τις αξίες της διεκδικεί το περιεχόμενο του «Κακού» που προκαλεί το έγκλημα, με το πρώτο εμπόδιο τα φορτώνει όλα στο κράτος· κι αυτοαπαλλάσσεται των ενοχών της. Αν όμως όσα γίνονται επί καπιταλισμού είναι «εγκλήματα», τότε το ζήτημα είναι πολιτικό και όχι επιστημονικό. Αν το έγκλημα είναι «φυσιολογικό» φαινόμενο και ο κάθε παραβάτης «φυσιολογικό» μέλος της κοινωνίας τότε το μόνο μη φυσιολογικό είναι το κράτος, η κοινωνία και το νομοθετικό σώμα και κατ' επέκταση περιττεύουν οι θεσμοί απονομής δικαιοσύνης.

ΤΙ νομίζουν ότι επιτυγχάνουν όσοι σκέπτονται έτσι, αν όχι την «επιστημονική υποστήριξη» της γενικευμένης ανομίας;

ΥΓ: Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Γιατί πιστεύω ότι πριν από τη χάραξη αντεγκληματικής πολιτικής πρέπει να συμφωνήσουμε ως πολιτεία και ως κοινωνία για το ποια ακριβώς είναι τα όρια της ελευθερίας της Δημοκρατίας. Τα «εκτός ορίων» παιχνίδια μάς γυρνάνε στη βαρβαρότητα (ακόμα κι αν τα προτείνουν «αριστεροί»).

Η οικονομία εκδικείται ...

Γιάννης Πρετεντέρης
Δημοσιογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Το Βήμα" - 8/11/2009


Να μιλήσουμε επιτέλους με αριθμούς. Η κυβέρνηση ανακοίνωσε την πρόθεσή της να μαζέψει μέσα σε δεκατέσσερις μήνες περίπου 5,5 δισ. ευρώ από πρόσθετους φόρους. Τεσσεράμισι δισ. ευρώ ως φορολογικά έσοδα του τακτικού προϋπολογισμού και ένα δισ. ευρώ από την έκτακτη εισφορά σε επιχειρήσεις και ακίνητα.

Μιλάμε για το 2,2% του ΑΕΠ, το οποίο καλείται να μετακινηθεί από τα νοικοκυριά και τις επιχειρήσεις στα δημόσια ταμεία. Είναι η μεγαλύτερα μεταφορά πόρων από ιδιωτικές τσέπες στο κράτος που έχει σημειωθεί ποτέ στην Ελλάδα. Ποιοι θα πληρώσουν; Το ερώτημα έχει δύο απαντήσεις: Μια πολιτικάντικη και μια πραγματική. Η πολιτικάντικη απάντηση λέει ότι θα πληρώσουν «οι πλούσιοι», «οι έχοντες και κατέχοντες», όπως θέλετε πέστε το. Πρόκειται περί καθαρής ανοησίας: κανείς πραγματικά πλούσιος δεν υπόκειται στους κανόνες της ελληνικής φορολογίας. Οι πραγματικά πλούσιοι μας στέλνουν χαιρετίσματα από την Κύπρο ή το Λουξεμβούργο ή το Μόντε Κάρλο ή τα Νησιά Κέιμαν.

Η πραγματική απάντηση λέει ότι κάποιοι θα βαφτιστούν «πλούσιοι» και θα κληθούν να πληρώσουν. Ποιοι;

Οσοι επαγγελματίες, μισθωτοί ή/και εισοδηματίες δεν μπορούν να αποκρύψουν τα πραγματικά τους εισοδήματα. Και πόσο πλούσιοι είναι αυτοί; Αν το υπουργείο Οικονομικών θέτει το όριο του πλούτου στις 30.000 ευρώ ετησίως όπως έχει ανακοινωθεί προεκλογικώς, αυτό σημαίνει ότι εφεξής είναι πλούσιοι όσοι βγάζουν πάνω από 2.000 ευρώ τον μήνα. Γεμίσαμε εκατομμυριούχους!

[Ενας τρίτος δρόμος, ο δρόμος της μείωσης των δημοσίων δαπανών και της διεύρυνσης της φορολογικής βάσης, δεν φαίνεται να συγκεντρώνει τις προτιμήσεις της κυβέρνησης. Οι δημόσιες δαπάνες μειώνονται μόνο κατά 1,4%, ενώ η διεύρυνση της φορολογικής βάσης κινείται προς το παρόν στον χώρο των ευγενών προθέσεων].

Προφανώς, η κυβέρνηση θα δώσει την πρώτη απάντηση. Αλλά θα ισχύσει η δεύτερη. Αποτέλεσμα; Η περαιτέρω φορολογική επιβάρυνση των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων είναι ο ασφαλέστερος δρόμος για να βυθιστεί η χώρα και άλλο στην ύφεση. Οι κουτόφραγκοι στην υπόλοιπη Ευρώπη επέλεξαν τον δρόμο των φορολογικών ελαφρύνσεων.

Αυτά λένε οι αριθμοί. Είναι αλήθεια ότι προ αρκετών δεκαετιών, ο παππούς του σημερινού Πρωθυπουργού είχε διακηρύξει την αποσύνδεση των αριθμών από τους ανθρώπους με το περίφημο ευφυολόγημα «στην Ελλάδα ευημερούν ο αριθμοί αλλά πένονται οι άνθρωποι». Πρόκειται για μια παράδοξη προσέγγιση των οικονομικών πραγμάτων, η οποία (θεωρητικά πάντοτε...) θα μπορούσε να οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι στη σημερινή Ελλάδα «πένονται οι αριθμοί αλλά ευημερούν οι άνθρωποι».

Υπό αυτή την έννοια, θα μπορούσε πράγματι μια κυβέρνηση να ισχυριστεί ότι δεν την ενδιαφέρουν οι αριθμοί αλλά οι άνθρωποι. Μόνο που αυτό θα σημαίνει ότι δεν την ενδιαφέρει η οικονομία. Και η αδιαφορία για την οικονομία δεν είναι η καλύτερη συνταγή επιτυχίας. Οχι επειδή θα διαμαρτυρηθούν οι Βρυξέλλες ή οι αγορές ή οι αριθμοί. Αλλά επειδή στο τέλος, η οικονομία πάντοτε εκδικείται.

Ρωτήστε και την κυβέρνηση του Καραμανλή ...

Η Ν.Δ. σε κρίσιμο σταυροδρόμι

Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος
Καθηγητής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο
και Γενικός Διευθυντής του Ινστιτούτου Δημοκρατίας
Κωνσταντίνος Καραμανλής
Άρθρο του στην εφημερίδα "Καθημερινή" - 8/11/2009



Μετά την εκλογική ήττα της 4ης Οκτωβρίου, η Νέα Δημοκρατία, πέραν της αναζήτησης νέου αρχηγού, θα πρέπει να προχωρήσει στην επικαιροποίηση των ιδεολογικών της αρχών και στον εκσυγχρονισμό της οργανωτικής της δομής και λειτουργίας. Μόνον έτσι θα μπορέσει ξανά να γίνει πλειοψηφικό ρεύμα στην κοινωνία με αξιόπιστες πολιτικές προτάσεις για τις μεγάλες προκλήσεις που αντιμετωπίζει η χώρα μας. Η συζήτηση αυτή πρέπει, κατά τη γνώμη μου, να εστιάσει στους ακόλουθους άξονες:

1. Ιδεολογία

Η Ν.Δ. πρέπει να απαλλαγεί από τον διαχειριστικό κυβερνητισμό, δηλαδή την τακτική που περιορίζεται στην ανάληψη, διαχείριση και νομή της εξουσίας και να ξαναπεράσει στην παραγωγή πολιτικής και ιδεολογίας. Το ιδεολογικό στίγμα της ελληνικής Κεντροδεξιάς είναι σαφές. Οριοθετήθηκε στο Συνέδριο της Χαλκιδικής το 1979. Η Ν.Δ. είναι ένα φιλελεύθερο δημοκρατικό κόμμα, που πιστεύει ότι «η ιδανική πολιτεία είναι εκείνη που συνδυάζει την ελευθερία με την κοινωνική δικαιοσύνη».

Η Ν.Δ. πιστεύει στην ελεύθερη δημοκρατική οικονομία, «προσανατολισμένη στο οικονομικό σύστημα που επικρατεί στις δημοκρατικές χώρες της Ευρώπης», με το κράτος να παρεμβαίνει «για να εξισορροπεί τις οικονομικές και κοινωνικές αντιθέσεις και να περιορίζει τις ανισότητες».

Σήμερα, πρέπει να διατυπωθεί με σαφήνεια το πολιτικό σκέλος της φιλελεύθερης ιδεολογίας μας που αφορά στα κοινωνικά ζητήματα που έχουν να κάνουν με τις ατομικές ελευθερίες και τα ανθρώπινα δικαιώματα στις νέες συνθήκες της παγκοσμιοποίησης, των μεταναστευτικών ρευμάτων, της πολυπολιτισμικότητας και των κλιματικών αλλαγών. Πρέπει, επίσης, να ενσωματωθούν ξανά στον πολιτικό λόγο μας οι παραδοσιακές αξίες για την ασφάλεια και την ευταξία ως δημόσια αγαθά η προάσπιση των οποίων είναι αναγκαία προϋπόθεση για την ελευθερία του ατόμου και την ευημερία της κοινωνίας.

Παράδοση - Συντήρηση ή Εκσυγχρονισμός - Μεταρρύθμιση

Ο ιδρυτής της Νέας Δημοκρατίας, χωρίς να αρνείται τα πλούσια νάματα της ελληνικής παράδοσης και παρ' ότι χαρισματικός ο ίδιος, τα ενσωμάτωσε σε ένα μεταρρυθμιστικό πλαίσιο με την εδραίωση ορθολογικών δημοκρατικών θεσμών και δομών και την ένταξη της χώρας στην ενωμένη Ευρώπη. Αντί να συνεχιστεί η μεταρρυθμιστική του πορεία με κεκτημένο το πλαίσιο και την κατεύθυνση που είχε θέσει, δεν έγινε το επόμενο βήμα της βελτίωσης της ποιότητας και της λειτουργίας των μεταπολιτευτικών θεσμών. Στο κόμμα, οι αποφάσεις έγιναν έρμαια του συσχετισμού δυνάμεων και των ισορροπιών. Στο κράτος, οι πιέσεις οργανωμένων συμφερόντων και οι διαπροσωπικές στρατηγικές απέτρεψαν τη συνολική μεταρρύθμισή του, δηλαδή την παγίωση ενός προβλεπτού, νομοκρατικού, ορθολογικού πλαισίου.

Επιπλέον, η κυριάρχηση του μιθριδατισμού και του ιδιωτικού κυνισμού έχουν οδηγήσει στην έξαρση κοινωνικά ανάλγητων συμπεριφορών, όπως η φοροδιαφυγή και η βία σε όλα τα επίπεδα. Η νέα ηγεσία θα πρέπει να συνθέσει τα δύο αυτά ρεύματα ενσωματώνοντας τον πλούτο της παράδοσης χωρίς τις αδράνειες και τις στρεβλώσεις της σε ένα εκσυγχρονιστικό μεταρρυθμιστικό πρόταγμα. Ένα πρόταγμα που θα ανατρέπει τη φθορά των θεσμών του δημοσίου χώρου και θα αντισταθμίζει τον υλικό ευδαιμονισμό με άλλες υψηλότερες αξίες.

Απενοχοποίηση της παράταξης

Η Ν.Δ. πέτυχε να θέσει το δημοκρατικό πλαίσιο της μεταπολίτευσης. Η υποδειγματική διαδικασία μετάβασης σε ένα πολιτικό σύστημα με την απρόσκοπτη λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών, η «δημοκρατία της μεταπολίτευσης» είναι η πρώτη δημοκρατία στη χώρα μας χωρίς θεσμικές πολιτειακές κρίσεις και παλινδρομήσεις και φέρει τη σφραγίδα της Ν.Δ. και του ιδρυτή της.

Αλλά και γι' αυτό το επίτευγμα, η Κεντροδεξιά απεδέχθη τη σύλληψη της Αριστεράς ότι επιστρέφει για να διορθώσει το αμαρτωλό, μετεμφυλιακό, ιστορικό της παρελθόν, με συνέπεια να βαδίζει ακόμη απολογούμενη στους μεγάλους ηττημένους της Ιστορίας. Βαδίζει απολογούμενη όχι για τις κορυφαίες στρατηγικές της επιλογές που δικαιώθηκαν ιστορικά, αλλά για περιστασιακές στρεβλώσεις και συμπεριφορές, αναπόφευκτες στη ροή της Ιστορίας όπου το ατελές ον, ο άνθρωπος, είναι πρωταγωνιστής.

Το «ιστορικό αφήγημα» ειπωμένο από τους άλλους έχει διαμορφώσει συλλογική ενοχική συνείδηση, που με τη σειρά της διαμόρφωσε στρατιές στελεχών. Πρέπει να υπάρξει μια ιστορική τομή, με την προώθηση νέας γενιάς στελεχών που χωρίς να κατέχουν το αλαζονικό αλάθητο της δικής τους αλήθειας θα μπορούν να διαλέγονται με τα άλλα ιδεολογικά ρεύματα χωρίς ίχνος ιστορικής και ιδεολογικής ενοχής.

2. Οργανωτική δομή

Ο ίδιος ο ιδρυτής του κόμματος θέλησε να ενταφιάσει την παράδοση του αρχηγικού κόμματος και να θέσει τις βάσεις της δημοκρατικής οργάνωσής του, όπως χαρακτηριστικά ανέφερε στη Διακήρυξη του Οκτωβρίου του 1977: «Μολονότι έχει ιδρυθεί από μία προσωπικότητα, η Ν.Δ. δεν είναι ούτε προσωπικό ούτε περιστασιακό κόμμα. Οργανώνεται, διαρθρώνεται και λειτουργεί δημοκρατικά. Δεν ταυτίζει την τύχη του με την τύχη της ηγεσίας του γιατί φιλοδοξεί να είναι επί μακρόν χρόνον η σπονδυλική στήλη της εθνικής μας ζωής».

Σήμερα, οι συνθήκες απαιτούν ένα κόμμα που θα αντλεί νομιμοποίηση από ορθολογικές δημοκρατικές δομές και διαδικασίες και δεν θα βασίζεται στο προσωπικό χάρισμα του εκάστοτε ηγέτη. Ένα κόμμα ανοιχτό, δημοκρατικό, συμμετοχικό. Με όργανα με θητεία, όπου οι άξιοι θα εκλέγονται χωρίς λίστες και γραμμές, όπου τα συλλογικά όργανα θα λειτουργούν, ο δημοκρατικός διάλογος θα ανθεί, οι ιδέες θα συντίθενται, θα υπάρχει λογοδοσία και αξιολόγηση ανθρώπων, ιδεών, πολιτικών. Η δημιουργία ενός σύγχρονου ανοιχτού κόμματος είναι η ευθύνη που μας αναλογεί για να φύγει η χώρα και το πολιτικό μας σύστημα από τη θεσμική υπανάπτυξη.

Από έθνος ανάδελφο, έθνος ... μικρομεσαίων

Korinthius Maximus
Περιοδικό MyPress - Τεύχος 14 - Οκτώβριος 2009


Το τελευταίο χρονικό διάστημα ειπώθηκαν πολλά και ενδιαφέροντα σχετικά με τα οικονομικά της χώρας, την παγκόσμια κρίση και τους τρόπους για να την αντιμετωπίσουμε. Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές το αποτέλεσμα των εθνικών εκλογών είναι άγνωστο, αλλά δεν έχει και μεγάλη σημασία ως προς τις σκέψεις που θα διαβάσετε παρακάτω. Δεν έχει μεγάλη σημασία, όχι γιατί αυτές καθαυτές οι εκλογές δεν αποτελούν γεγονός κρίσιμο, αλλά γιατί οι σκέψεις αυτές είναι ίδιες είτε μιλάμε πριν, είτε μετά από την ημερομηνία των εκλογών.

Είμαστε άλλωστε μια χώρα – η μοναδική ίσως χώρα της Ευρώπης – όπου η διαδικασία των εκλογών αντιμετωπίζεται με τον τρόπο που την αντιμετωπίζουμε. Η χώρα παραλύει, η οικονομία (έστω και αυτή η οικονομία υπό κρίση) μπαίνει σε διαδικασία αδρανοποίησης, όλοι βγαίνουν στα κανάλια, ο καθένας λέει τα δικά του, οι διάφοροι φορείς μπαίνουν πίσω από τις διεκδικήσεις τους και ψαρεύουν υποσχέσεις και οι περισσότεροι από εμάς την αράζουμε στον καναπέ και απολαμβάνουμε στην TV κοκορομαχίες. Η φετινή εκλογική συγκυρία είχε και μπόλικη ενδιαφέρουσα ποδοσφαιρική δράση, οπότε σε αρκετές περιπτώσεις παρακολουθήσαμε πολιτικές συζητήσεις σε κάποιο ημίχρονο ή σαν pregame show.

Στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης οι εκλογές αντιμετωπίζονται πια ως ένα γεγονός με το οποίο οι πολίτες ασχολούνται όσο πρέπει και γενικά στη σωστή του διάσταση. Δε θα δει κανείς εκπομπές επί εκπομπών με καμιά εικοσαριά παράθυρα και αλαλάζοντες πολιτικούς, δε θα δει «τεχνητές» ειδήσεις και «στημένα» ρεπορτάζ, θα δει διαλόγους και συζητήσεις όπου μόνο όσοι έχουν ισχυρή επιχειρηματολογία μπορούν να σταθούν. Η γενικότητα και οι προσχηματικές συζητήσεις έχουν αποφευχθεί και πιθανότατα αυτό να οδηγεί και σε πιο νηφάλιες αποφάσεις από πλευράς πολιτών.

Στη χώρα μας οι εκλογές παραδοσιακά αποτελούν «πανηγύρι» της δημοκρατίας με μια διαφορετική όμως έννοια. Την έννοια της παροχολογίας, της γενικολογίας, του χαβαλέ και των ακραίων φράσεων οι οποίες λίγο καιρό μετά ξεχνιούνται και ξαναεμφανίζονται στην επόμενη εκλογική μάχη.

Για πρώτη ίσως φορά στις φετινές εθνικές εκλογές επιχειρήθηκε – εκ των πραγμάτων και όχι γιατί αλλάζουμε πολιτική συμπεριφορά – να γίνει συζήτηση επί πολύ συγκεκριμένων ζητημάτων, αφού βρισκόμαστε πλέον αντιμέτωποι κατάματα με το φάσμα της διεθνούς οικονομικής κρίσης (έχω εξηγήσει σε παλαιότερο άρθρο γιατί πιστεύω ότι η κρίση βρίσκεται μπροστά μας και δεν την έχουμε βιώσει ακόμα).

Αυτές οι εκλογές ήταν η ευκαιρία να συνειδητοποιήσουμε όλοι ότι έχουμε μια οικονομία βασισμένη σε δανεισμό, με ένα τεράστιο εθνικό εξωτερικό χρέος και με δεδομένη την κρίση σε όλες τις παγκόσμιες ισχυρές οικονομίες, είναι λογικό κάποια στιγμή να μην υπάρχουν άλλα χρήματα ώστε να δανειστούμε εκ νέου.

Θα έπρεπε βέβαια να το είχαμε καταλάβει εδώ και αρκετό καιρό καθώς ο Έλληνας αφού καλόμαθε να δανείζεται από τα ευρωπαϊκά ταμεία, στη συνέχεια συνήθισε να δανείζεται από τον κολλητό του και εν τέλει έγινε εξπέρ στο να δανείζεται από τις τράπεζες, να μεταφέρει υπόλοιπα, να αναλύει επιτόκια και να γονατίζει πιστωτικές.

Και τώρα όλα αυτά φτάνουν στο τέλος. Η Ευρώπη δε μπορεί να «κόψει» χρήμα, η χώρα αιμορραγεί οικονομικά από παντού και οι δαπάνες δεν μπορούν να συγκρατηθούν εύκολα αφού η χώρα διαχρονικά παρουσιάζει ανελαστικές και ανεξέλεγκτες δαπάνες.

Μάθαμε να αντιμετωπίζουμε την κρατική δαπάνη ως κάτι ξένο από εμάς, ως μια παχιά ανεξάντλητη αγελάδα η οποία τώρα πια έχει στερέψει και κανείς δεν έχει τη δυνατότητα να μας δώσει μια άλλη για να συνεχίσουμε να την αρμέγουμε.

Είχε πει κάποτε ο πρώην Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Χρήστος Σαρτζετάκης ότι είμαστε «έθνος ανάδελφον», έθνος δηλαδή που όμοιό του δεν μπορεί να συναντήσει κανείς. Για πολλούς και διάφορους λόγους δε θα διαφωνήσω με αυτό στην ουσία του, ορισμένες φορές όμως έχει και αυτή η αλήθεια αρνητικές επιπτώσεις που μετατρέπονται στην τρέχουσα συγκυρία σε διαπιστώσεις που αφορούν κυρίως στη νοοτροπία μας απέναντι σε αυτό που λέμε κράτος, εθνικοί πόροι, συντεταγμένη πολιτεία, οικονομική κατάσταση της χώρας.

Σε μια μέτρηση που έγινε τον τελευταίο καιρό βρέθηκε ότι περίπου 7,5 με 8 εκατομμύρια Έλληνες έχουν ετήσιο εισόδημα μέχρι 30.000 €. Έχουν δηλαδή ετήσιο εισόδημα περίπου όσο κοστίζει ένα μέσο οικογενειακό αυτοκίνητο. Αν αναλογιστούμε ότι στην υπόλοιπη Ευρώπη, ο μέσος πολίτης αλλάζει όχημα περίπου κάθε πενταετία, καταλαβαίνουμε εύκολα ότι θα έπρεπε να περιορίσουμε κατά πολύ τις καθημερινές δαπάνες και υποχρεώσεις μας ώστε απλά και μόνο να βρεθούμε στο ίδιο σημείο με τους ευρωπαίους συμπολίτες μας σε έναν και μόνο τομέα. Στην αγορά αυτοκινήτου που για κάποιους σχετίζεται και άμεσα με την προστασία του περιβάλλοντος και την εκπομπή ρύπων. Δε θα θίξουμε τώρα και το θέμα των υβριδικών οχημάτων, γιατί αν το κάνουμε θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι θα πρέπει να εργαζόμαστε αποκλειστικά και μόνο για την αγορά αυτοκινήτου.

Κάνω αυτή την υπερβολική ίσως απλούστευση για να δείξω ότι εκτός από «έθνος ανάδελφο», φαίνεται ότι είμαστε και έθνος μικρομεσαίων. Εκτός αν κάποιος βέβαια, μπορεί να με πείσει ότι τα 30.000 € το χρόνο αποτελούν μεγάλο εισόδημα ή ακόμη ακόμη και μέσο υψηλό. Μάλλον δεν θα τα καταφέρει.

Είναι όμως αυτή η αλήθεια ;

Η πληθώρα των ακριβών οχημάτων που κυκλοφορούν στους δρόμους δείχνει ότι αυτή είναι η πραγματικότητα ; Το τεράστιο ενδιαφέρον που προέκυψε μετά την ανακοίνωση της νέας απόσυρσης δείχνει αυτό ; Ο κακός χαμός που έγινε με την αλλαγή των κλιματιστικών συνάδει με το δεδομένο που παρουσιάσαμε παραπάνω ;

Δεν ξέρω αν το γεγονός ότι υπάρχουν 8 εκ. μικρομεσαίοι Έλληνες μπορεί να θεωρηθεί μια επιτυχία «σοσιαλιστικού» χαρακτήρα ως προς την εξίσωση των εισοδημάτων και την εξίσωση των ταξικών διαφορών ή δείγμα ενός ευρύτερου «ενιαίου μισθολογίου».

Είμαι όμως πεπεισμένος ότι κάποιοι λένε ψέματα. Κάποιοι δηλώνουν λιγότερα, κάποιοι αποφεύγουν τη φορολογία με διάφορους τρόπους, κάποιοι εμφανίζουν εσκεμμένα λιγότερα εισοδήματα.

Και εδώ εμφανίζεται το πρόβλημα. Περίμενα σε αυτές τις εκλογές να μάθω τι θεωρείται στην Ελλάδα μέσο, υψηλό ή μεγάλο εισόδημα. Περίμενα να μάθω πως θα μειωθεί το εξωτερικό μας χρέος αν ο πολίτης με τα 30.000 € θεωρείται - επί του πρακτέου - ως και προνομιούχος με τα σημερινά πραγματικά οικονομικά δεδομένα. Πόσα θα του πάρει κάποιος μέσω της φορολόγησης από αυτά τα 30 χιλιάρικα και αν του τα πάρει με ποιο τρόπο θα πέσουν χρήματα μετά στη μηχανή της αγοράς ;

Ακούσαμε για 30 δις ευρώ ανείσπρακτων φόρων, για νέους φορολογικούς μηχανισμούς που θα φορολογήσουν ποιους ; Το έθνος των μικρομεσαίων ;

Θα συμφωνήσω με αυτό που άκουσα ότι απαιτούνται σημαντικές αποφάσεις.

Θεωρώ ότι η σημαντικότερη απόφαση είναι αυτή που πρέπει να πάρουμε εμείς οι ίδιοι και η οποία λέει ότι πρέπει επιτέλους να δούμε την αλήθεια κατάματα. Είμαστε ένα εθνικό νοικοκυριό με σοβαρό οικονομικό πρόβλημα. Και αυτό αφορά τον καθένα μας, δεν είναι έξω ή μακριά από εμάς. Αν δεν θέλουμε να το δούμε θα πρέπει ακόμη μια φορά να χρεώσουμε τις επόμενες γενιές.


Με μια διαφορά. Ότι τώρα θα πρέπει να βρούμε και κάποιον να μας δανείσει …

Προπαγάνδα και ένοπλη προπαγάνδα

Σοφία Βούλτεψη
Δημοσιογράφος
Άρθρο της στην εφημερίδα "Απογευματινή" - 29/10/2009


«Η πληροφορία που δεν αξιοποιείται εκδικείται. Και αυτό δεν αντιμετωπίζεται με επικοινωνιακά τρικ. Οσους αστυνομικούς και αν έχεις στη διάθεσή σου είναι άχρηστοι χωρίς αξιολόγηση των πληροφοριών. Αλλά συνήθως οι αρχηγοί της ΕΛ.ΑΣ. προσπαθούν απλώς να είναι αρεστοί στον πολιτικό τους προϊστάμενο.

Οσο για το νέο υπουργό, δεν θα βοηθηθεί στη δουλειά του με μεγαλόστομες εξαγγελίες περί νόμου και τάξης και καλλιέργεια ενός α λα Εντγκαρ Χούβερ προφίλ. Μερικά πράγματα γίνονται χωρίς να λέγονται. Και η προπαγάνδα είναι άχρηστη χωρίς της πληροφορίες».

Με αυτές τις δύο παραγράφους τελείωνα το άρθρο μου προχθές, λίγες ώρες πριν από το τρομοκρατικό χτύπημα στην Αγία Παρασκευή. Δεν ζητούσα καλύτερα ένα τσουβάλι λίρες; Διότι η προπαγάνδα αποδίδει μόνο όταν είσαι σίγουρος ότι δεν θα βρεθείς αντιμέτωπος με την ένοπλη προπαγάνδα. Και τέτοια σιγουριά δεν υπάρχει.

Αλλά δεν βαριέσαι. Παλιά του τέχνη κόσκινο του κ. Χρυσοχοΐδη. Το 2002, ως αρμόδιος πάλι υπουργός, μας φλόμωσε στα τσερόκια, στις κουκούλες και στις συνεντεύξεις Τύπου. Το 2003, ως γραμματέας του κόμματος, διακήρυσσε πως «θα γίνουμε μια ιστορική γενιά, θα κερδίσουμε για τέταρτη συνεχή φορά. Είμαστε μια ανίκητη μηχανή». Και μέσα στο πάθος του έβγαζε το σακάκι του και το πετούσε κάτω. Το κράτος είχε μεταφερθεί εξ ολοκλήρου στο κόμμα και οι διαδηλωτές περνούσαν πλέον κάτω από το γραφείο του στη Χ. Τρικούπη και όχι από τη Βουλή ή το Μαξίμου.

Τον καιρό που το κόμμα του βρισκόταν στην αντιπολίτευση παρομοίασε την Αθήνα με την Καμπούλ. Όταν ξανάγινε υπουργός Δημόσιας Τάξης, θυμήθηκε τα παλιά μεγαλεία… Κατέλαβε τα Εξάρχεια, μάζεψε τους αστυνομικούς από στόχους, που ενδεχομένως να κινδυνεύουν απροστάτευτοι, έδιωξε τον αρχηγό της ΕΛ.ΑΣ. για την εισβολή σε χώρο παρουσίασης βιβλίου στα Εξάρχεια.

Δηλώσεις επί δηλώσεων, μεγαλοστομίες, νόμος και τάξη. Υπάρχουν δουλειές που γίνονται χωρίς να διακηρύσσονται. Η αθόρυβη δουλειά είναι αυτή που αποδίδει. Ηλθε και το κερασάκι στην τούρτα με την επικήρυξη των τριών, πάλι με τυμπανοκρουσίες. Μήπως να περιοριστεί η προπαγάνδα στη δημόσια διαβούλευση για τα κρατικά αυτοκίνητα;

Γενιά του πρόσκαιρου

Λώρη Κέζα
Αρθρογράφος
Άρθρο της στην εφημερίδα "Το Βήμα" - 31/10/2009


Κανείς δεν αρέσκεται στο προσκύνημα βουλευτών. Είναι λοιπόν άδικο αυτό που ακούγεται, ότι οι σταζιέρηδες επεδίωξαν χαρωπά να φιλήσουν ουρημένες ποδιές για μια πρόσκαιρη δουλειά. Είναι επίσης πολύ υπεροπτική η άποψη ότι η χαμηλή αμοιβή των επιμορφούμενων τούς ξεφτιλίζει. Οταν υπάρχει ανάγκη, κανένα έσοδο δεν προσβάλλει. Τα μίντια και ορισμένα πολιτικά πρόσωπα έχουν βαλθεί να δημιουργήσουν ένα πρόσθετο πρόβλημα στους χιλιάδες υπο-αμειβόμενους. Εντείνουν τα ενοχικά συμπλέγματα και καλλιεργούν κόμπλεξ κατωτερότητας. Υφέρπει η άποψη ότι οι εργαζόμενοι φταίνε για τη δεινή θέση τους διότι παρέκαμψαν το κράτος δικαίου (με ρουσφέτι) και εκ του πονηρού ανέχτηκαν τον βούρδουλα (για να διοριστούν). Με την ίδια λογική τα θύματα βιασμού φταίνε που δεν φορούσαν γάντια του μποξ. Μέσα σε αυτό το κλίμα απαξίωσης οι σταζιέρηδες υψώνουν τη γροθιά τους σε έναν μάταιο αγώνα. Οπως είπε ο υπουργός Εργασίας «υπάρχει σαφής κυβερνητική απόφαση και δεν αλλάζει». Για κάποιον που έχει ψηφιστεί από 100.000 ψηφοφόρους και είναι το πρότυπο του χαμογελαστού, προσηνούς πολιτικού δεν αρκεί η απολογία. Ετσι ο δημοφιλέστατος διαχώρισε τη στάση του, λέγοντας ότι «και να ήθελα δεν μπορώ να αλλάξω κάτι».

Οι σταζιέρηδες δεν θα βρουν δουλειά στον ιδιωτικό τομέα, τουλάχιστον όχι άμεσα. Αυτό το ξέρει ο κ. Ανδρέας Λοβέρδος, αν και πρόσφατα ενημερώθηκε για τα εργασιακά. Μετά την απόδοση δικαιοσύνης ποια είναι η πρόταση του υπουργού προς τους νέους που ξέμειναν από απασχόληση; Πριν από οποιαδήποτε απάντηση θα θέλαμε να μάθουμε πόσοι στ΄ αλήθεια είναι αυτοί. Κατά την κυβέρνηση 30.000, κατά τις οργανώσεις 80.000. Οσοι και αν είναι, δεν έχουν και πολλές επιλογές, θα κάνουν ξανά μια χαμηλά αμειβόμενη, επισφαλή δουλειά, χωρίς ωράρια, πιθανώς χωρίς ασφάλιση, χωρίς το όνειρο της εφ΄ όρου ζωής εξασφάλισης. Με κλειστές τις πόρτες στους δήμους και στο Δημόσιο δεν μένουν και πολλές επιλογές. Θα βγάλουν μπλοκάκι για να παρέχουν υπηρεσίες αραιά και πού και να κερδίζουν τόσα ώστε να πληρώνουν μόνο το Ταμείο τους. Θα πάνε στο σκλαβοπάζαρο, στις εταιρείες ενοικίασης υπαλλήλων, αλλά ούτε και εκεί θα στεριώσουν καθώς σταδιακά θα καταργηθούν οι ελαστικές μορφές εργασίας. Από τις δηλώσεις του κ. Λοβέρδου δεν προκύπτει πρόταση για την απορρόφηση όλου αυτού του πληθυσμού σε αξιοπρεπείς, καλοπληρωμένες δουλειές. Θα στερήσει το ελάχιστο χωρίς αντιπρόταση.

Υπάρχει πράγματι μια ηττοπάθεια όταν αποδέχεται κανείς τον Μεσαίωνα. Δεν υπάρχουν εναλλακτικές επιλογές και όσες υπάρχουν, ταπεινώνουν τον άνεργο και τον εργαζόμενο. Ο κ. Λοβέρδος καλείται να εφαρμόσει μιαν άτεγκτη πολιτική ενώ ταυτόχρονα επιχειρεί να διαφυλάξει τη δημοτικότητά του. Η αδυναμία του να λύσει το πρόβλημα, η επίρριψη ευθυνών σε ανωτέρους και η κριτική στην προηγούμενη κυβέρνηση δεν λειτουργούν προς όφελός του. Η πολιτική τύχη ενός προσώπου ασφαλώς μάς είναι αδιάφορη συγκριτικά με το μέλλον δεκάδων χιλιάδων νέων. Προσώρας το μόνο που κάνει ο υπουργός είναι να τους δείχνει τον δρόμο για κινητοποιήσεις. Οι επιμορφούμενοι θα βγουν στον δρόμο και θα μείνουν εκεί για να κάνουν τον βίο αβίωτο στην κυβέρνηση. Για να αποφευχθεί η Επανάσταση ο κ. Λοβέρδος θα πρέπει να κάνει κάτι παραπάνω από ένα μακιγιάζ στους εργασιακούς νόμους. Δεν αρκεί να χαλαρώσει το λάστιχο της ελαστικής εργασίας αλλά να ανακοινώσει συγκεκριμένες ρυθμίσεις, με ονόματα και αριθμούς ανά νομό. Υπάρχει άραγε πλάνο ή πάει στα κουτουρού, ακολουθώντας την επικαιρότητα και διαφυλάσσοντας την εικόνα του;

Προς το παρόν ο κ. Λοβέρδος έχει κάνει εκκαθάριση του τοπίου από τους αμαρτωλούς, κομματικούς σταζιέρηδες που ροκάνιζαν το αμύθητο ποσό των 500 ευρώ τον μήνα. Ενας σύμμεικτος πληθυσμός επιστημονικού προλεταριάτου και ατόμων που τώρα ψάχνουν για δουλειά σε φαστ φουντ και εταιρείες κούριερ. Ενας πληθυσμός που δεν ρίχνει κυβέρνηση αλλά σίγουρα κατακρημνίζει βουλευτή από την πρώτη θέση. Τι να κάνει ο κακομοίρης; Εφαρμόζει πολιτική αλλωνών.

Επίφαση δημοκρατίας ...

Γιάννης Παντελάκης
Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Ελευθεροτυπία" - 31/10/2009


Οι διεκδικητές της νεοδημοκρατικής ηγεσίας φαίνεται να συμφωνούν στο εκλεκτορικό σώμα το οποίο θ' αναδείξει τον νέο πρόεδρο του κόμματος.

Θα είναι ένα περίεργο μίγμα από μέλη του κόμματος, αλλά και από κάποιους άλλους που ενδεχομένως θα προσέλθουν στις κάλπες και αφού δηλώσουν ότι αποδέχονται τις αρχές της Ν.Δ., θα ψηφίσουν. Κανένας δεν μπορεί από τώρα να προβλέψει τον αριθμό των ανθρώπων που θα μετάσχουν σε αυτό το πρωτόγνωρο για το συντηρητικό κόμμα εγχείρημα. Ισως να πρόκειται για μερικές δεκάδες χιλιάδες, ίσως περισσότερους, αλλά μάλλον θ' απέχουν πολύ από τους περίπου 600.000 που μετείχαν στην ανάλογη διαδικασία του 2007, όπου επανεξελέγη ο Γ. Παπανδρέου στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Ο αριθμός, ωστόσο, μικρή σημασία έχει. Δεν είναι συγκρίσιμες εκλογικές αναμετρήσεις, έχουν εντελώς διαφορετικά χαρακτηριστικά, αφορούν κόμματα εξουσίας μεν, αλλά με εντελώς διαφορετική δομή και λειτουργία. Το μόνο κοινό είναι πως και το ένα κόμμα (ΠΑΣΟΚ) και το άλλο (Ν.Δ.) προβάλλουν τη συγκεκριμένη διαδικασία ως μια συμμετοχική διαδικασία με βαθύ λαϊκό έρεισμα.

ΦΑΙΝΟΜΕΝΙΚΑ, έτσι είναι. Για πρώτη φορά οι ηγεσίες των κομμάτων εξουσίας δεν εκλέγονται από κάποια κομματικά ή κοινοβουλευτικά όργανα (Κεντρική Επιτροπή, Κοινοβουλευτική Ομάδα κ.ά.) αλλά από ένα ευρύτερο σώμα, όπου υπάρχει το στοιχείο της λαϊκής συμμετοχής. Ο ίδιος ο βασικός κορμός των ψηφοφόρων μετέχει στη διαδικασία εκλογής. Καθόλου άσχημα, θα έλεγε κάποιος υποστηρικτής της άμεσης δημοκρατίας. Και έτσι θα ήταν πράγματι, αν η διαδικασία αυτή είχε συνέχεια και δεν εξαντλούνταν στην εκλογή αρχηγού, η οποία μάλιστα πραγματοποιείται με αυτό τον τρόπο επειδή υπαγορεύεται από το πολιτικό κλίμα που δημιουργείται και το οποίο σε μεγάλο βαθμό είναι τεχνητό. Η Ν.Δ. ακολουθεί αυτή την τακτική για να μην υστερήσει του ΠΑΣΟΚ, που το έκανε δυο χρόνια πριν. Και το ΠΑΣΟΚ το έκανε δυο χρόνια πριν, επειδή ο Γ. Παπανδρέου τότε είχε μεγάλη αποδοχή από τον κόσμο του ΠΑΣΟΚ. Αν δεν την είχε, δεν είναι σίγουρο ότι θα τολμούσε ένα τέτοιο εγχείρημα.

ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ αν παραβλέψουμε, όμως, αυτή την παράμετρο, για να πεισθούμε ότι πρόκειται για μια ειλικρινή διάθεση των κομματικών ηγεσιών να βάλουν στο παιχνίδι την ίδια την κοινωνία, ή έστω ένα κομμάτι της, θα πρέπει να δούμε και τη συνέχεια. Αν, δηλαδή, οι ηγεσίες αυτές μετατρέψουν την κοινωνία σε συνδιαμορφωτή των αποφάσεών τους. Το παράδειγμα του ΠΑΣΟΚ δεν επιβεβαιώνει κάτι τέτοιο. Ο ηγέτης εξακολουθεί να είναι ηγέτης και μάλιστα με βούλα της «λαϊκής επιβεβαίωσης» παίρνει μόνος του αποφάσεις, επιβάλλει απόψεις, προωθεί αρεστούς, κατευθύνει πολιτικές. Κανένας δεν πρέπει να αμφιβάλλει πως σ' ένα πολλαπλά πιο συντηρητικό κόμμα, όπως αυτό της Ν.Δ., η «λαϊκή συμμετοχή» θα αποτελέσει μετά την εκλογή μια μακρινή ανάμνηση. Η οποία μάλιστα ίσως να είναι και μια δυσάρεστη ανάμνηση για πολλά από τα στελέχη της...

Μπράβο του, χωρίς καμία ένσταση ...

Γιώργος Χελάκης
Αθλητικογράφος
Άρθρο του στην ιστοσελίδα "sport-fm.gr" - 29/10/2009


Όταν φορτώνεις με υποθέσεις μια συγκεκριμένη επιλογή, τότε χάνεις τη δυνατότητα να την αξιολογήσεις αντικειμενικά. Κάτι τέτοιο κινδυνεύει να πάθει η απόφαση του Ολυμπιακού να μην κάνει ένσταση για το παιχνίδι κυπέλλου με τον Πανσερραικό.
Ασφαλώς, δεν βάζω στοίχημα ότι θα έκανε το ίδιο αν επρόκειτο για αγώνα που θα έκρινε τη συμμετοχή ή όχι στο Τσάμπιονς Λίγκ. Ακόμα περισσότερο πιθανολογώ πως σε μια τέτοια περίπτωση η ένσταση θα γινόταν. Πριν όμως «βουλιάξει» η συζήτηση σε μια δίκη προθέσεων καλό είναι να ασχοληθούμε με τα γεγονότα.

Ο Ολυμπιακός έχασε 3-1 από τον Πανσερραικό και αποκλείστηκε από το Κύπελλο. Δήλωσε καθαρά ότι δεν πρόκειται να κάνει ένσταση και να πάρει την πρόκριση στα χαρτιά. Ο Γιάννης Μώραλης εξήγησε στον NovaΣΠΟΡ FM 94,6 τους λόγους για τους οποίους οι ερυθρόλευκοι θα «καθίσουν στ’ αυγά τους». Η στάση που επέλεξαν τους τιμά γιατί πάνω απ’ όλα αναγνωρίζουν ότι η τετράλεπτη συμμετοχή του επιπλέον ξένου δεν αλλοίωσε το αποτέλεσμα και ήταν στιγμιαίο λάθος του προπονητή. Έτσι είναι και δεν υπάρχει όμοια περίπτωση στην οποία ενήργησαν διαφορετικά ώστε να τους καταλογιστεί υποκρισία.

Η υπόθεση της Καλαμαριάς είναι εντελώς διαφορετική. Εκεί η διοίκηση της ομάδας θεωρεί ότι ο παίκτης (Βάλνερ) δικαιούται συμμετοχής και τον χρησιμοποιεί. Ο Ολυμπιακός που θεωρεί ότι δεν δικαιούται προσφεύγει και δικαιώνεται. Για να μην γίνονται δίκες προθέσεων και να μην φτάνουμε σε ακραίες καταστάσεις, μια λύση υπάρχει. Η ΕΠΟ ως η αποκλειστική αρχή που εκδίδει δελτία να έχει αυτεπάγγελτα την ευθύνη ελέγχου της νομιμότητας των παικτών που αγωνίζονται, χωρίς να εμπλέκονται καταθέτοντας ενστάσεις οι ομάδες. Τότε θα έμεναν χωρίς ουσιαστικό αντικείμενο τα χιλιάδες «αν» που συνόδευσαν την απόφαση της διοίκησης του Ολυμπιακού.