Ποιους απειλούν οι ξιφολόγχες;

Νίκος Ξυδάκης
Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Καθημερινή" - 29/8/2012


Κοιτούσα το βίντεο από τη συγκέντρωση της Χρυσής Αυγής στις Θερμοπύλες, ένα συμπύκνωμα kitsch, με την πολιτική έννοια που δίνει στο kitsch του ολοκληρωτισμού o Μίλαν Κούντερα. Ενα ψέμα διεσταλμένο τόσο πολύ, ώστε να περνάει για αλήθεια: βάρβαρη οικειοποίηση των μύθων και των ιστορικών συμβολισμών, λατρεία της ωμής δύναμης, καυχησιές ηρωισμού, χρήση του αρχέγονου και του απόκρυφου, μέλανες χιτώνες και φωτιές δαυλών, ρούνοι και αίμα. Μια απομίμηση του ναζιστικού Θρίαμβου της Θέλησης στη Νυρεμβέργη. Μεταφερμένη, φευ, στις οικουμενικές Θερμοπύλες.

Στα γεγονότα: Μια καλτ ομάδα, κινούμενη μεταξύ αποκρυφισμού και απροκάλυπτου θαυμασμού για τον Χίτλερ, σταθερά αρνούμενη το Ολοκαύτωμα, κινούμενη επί δεκαετίες στο ημίφως, μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, φθάνει στο σημείο να αποσπά το διόλου ευκαταφρόνητο 7% των ψήφων, και να επιχειρεί να μονοπωλήσει την ελληνική σημαία και την εθνική συνείδηση υπό όρους μίσους και αίματος.

Στις Θερμοπύλες ο επικεφαλής της Χ.Α., υπό το φως των δαυλών, επετέθη στο Κοινοβούλιο της Ελληνικής Δημοκρατίας: αισθάνονται «σιχασιά» και «αηδία» που βρίσκονται εκεί, διαβεβαίωσε, και απείλησε ότι θα φύγουν από τη Βουλή, για να δώσουν να καταλάβουν τι είναι πράγματι τα τάγματα εφόδου, τι είναι δρόμος, και τι σημαίνει «να ακονίζονται οι ξιφολόγχες στα πεζοδρόμια».

Ας μείνουμε σε αυτό το τελευταίο: Ποιους απειλεί με ακονισμένες ξιφολόγχες ο κ. Μιχαλολιάκος; Τον υπουργό Δημ. Τάξεως Νίκο Δένδια, που απέκλεισε κάθε ενδεχόμενο υπακατάστασης του κράτους από παραστρατιωτικά τάγματα εφόδου; Τη Βουλή των Ελλήνων απειλεί; Την Ελληνική Δημοκρατία; Ολους όσοι διαφωνούν μαζί του; Απειλεί τους πάντες, ακόμη και τον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου που αναγνώρισε τη Χ.Α. ως νόμιμο κόμμα; Πάντως κάποιους απειλεί, έστω διά της δραματικής υπερβολής, εάν ως δραματική υπερβολή εκλάβουμε τις ακονισμένες ξιφολόγχες, τους πυρσούς και τις κραυγές περί αίματος από αρκετές εκατοντάδες μελανοχίτωνες.

Η δημοκρατία δομικά είναι μεγάθυμη και ανεκτική· χάρη σε αυτά ακριβώς τα χαρακτηριστικά της, υπάρχουν νεοναζιστικές σέχτες, οι οποίες ενίοτε μεγεθύνονται, εισβάλλουν στο προσκήνιο και επιτίθενται εντέλει εναντίον της δημοκρατίας που ολιγωρεί, ή και κάνει πως δεν ακούει. Η δημοκρατία όμως οφείλει να αγρυπνά, και να απαντά δυναμικά, αποφασιστικά, όταν απειλείται από δυνάμεις του ολοκληρωτισμού, όποια προβιά κι αν φοράνε. Ιδίως στην Ελλάδα που έχει υποφέρει από τη φονική μανία του ναζισμού, κι έχει πολεμήσει σκληρά εναντίον του.

Η βαθιά κρίση την οποία βιώνουν οι Ελληνες, κρίση οικονομική και κρίση πολιτική, δεν επιτρέπεται να θολώνει τον νου τους και να ξεχνούν τις ιδρυτικές παραδόσεις ελευθερίας και τυραννοκτονίας. Η κρίση μπορεί και πρέπει να ενώσει τους Ελληνες σε μια έσχατη γραμμή αμύνης: εκεί που αρχίζει η ηθική εξαθλίωση, κι εκεί που απειλείται ο πυρήνας της δημοκρατίας. Οι υλακές για ακονισμένες ξιφολόγχες, οι επικλήσεις του αίματος, οι φλόγες των πυρσών, δείχνουν ήδη αυτή τη γραμμή.

Η αλήθεια για τη συμφωνία με τη Ζήμενς

Σοφία Βούλτεψη
Δημοσιογράφος
Άρθρο της στο site "Ελεύθερη Ζώνη" - 29/8/2012

Μου είναι αδύνατον να προσδιορίσω (έστω και κατά προσέγγιση) πόσοι τόνοι μελάνης, σάλιου, φαιάς ουσίας, εργατοωρών, χαρτιών φωτοτυπικού που μεταφέρονταν με καροτσάκια (120 χιλιάδες αντίγραφα σελίδων έθεσαν εκτός λειτουργίας τα φωτοτυπικά μηχανήματα του Εφετείου και με εννέα εκατομμύρια αντίγραφα «άναψαν» τα φωτοτυπικά της Βουλής) έχουν καταναλωθεί για την υπόθεση της Ζήμενς.

Μπροστά τους μοιάζει ανάξια λόγου η προχθεσινή συζήτηση στη Βουλή της επίκαιρης ερώτησης του ΣΥΡΙΖΑ σχετικά με τον εξωδικαστικό συμβιβασμό με τον γερμανικό κολοσσό.

Ως γνωστόν, η υπόθεση αποκαλύφθηκε στη Γερμανία το 2006, ο Μ. Χριστοφοράκος παραιτήθηκε τον Δεκέμβριο του 2007, έκτοτε δημιουργήθηκε ένας απίθανος όγκος δικογραφιών στην Ελλάδα και στη Γερμανία και τελικώς έπιασε δουλειά η εξεταστική.

Με τα γνωστά ατελέσφορα αποτελέσματα.

Όπως επίσης είναι γνωστό, ο κ. Παπανδρέου, αμέσως μετά την ανάληψη της εξουσίας, έστησε μια φάμπρικα εξεταστικών (πέντε τον αριθμό, διότι η έκτη, αυτή για την οικονομία, εξαγγέλθηκε πομπωδώς – και στο εξωτερικό – αλλά δεν συστάθηκε ποτέ) και ξανάνοιξε παλιές υποθέσεις ξαναφέρνοντάς τις στη Βουλή (χωρίς, βέβαια, κανένα αποτέλεσμα σε καμιά από αυτές τις υποθέσεις), την ώρα που ο ίδιος μεθόδευε την μετάβαση της χώρας σε μηχανισμό στήριξης, στον οποίο το ΔΝΤ δεν μετέχει απλώς, αλλά έχει τον πρώτο λόγο.

Με τον τρόπο αυτό, «απασχόλησε» δεκάδες βουλευτές, που συμπλήρωσαν χιλιάδες, συνολικά, ώρες συνεδριάσεων (χωρίς κανείς να γίνει σοφότερος), κατορθώνοντας έτσι ο ίδιος να συνεχίσει απερίσπαστος την πορεία του προς τον όλεθρο.

Ήταν από την αρχή βέβαιο πως όταν το σύνολο σχεδόν των μελών του κοινοβουλίου απασχολείται σε σειρά υποθέσεων, δεν είναι δυνατόν να μείνει χρόνος (και μυαλό) για να παρακολουθηθεί η πορεία της χώρας.

Το σίριαλ της Ζήμενς είχε και… ξυλουργό!

Η Εξεταστική για τη Ζήμενς ξεκίνησε τις εργασίες της στις 2 Φεβρουαρίου του 2010.

Τον Μάρτιο, αποφασίστηκε παράτασή της για δύο μήνες.

Σωστά, διότι δεν έπρεπε να χάσουμε τον τραγέλαφο του Ιουνίου. Τότε που ο «cabinet man», από ξυλουργός μεταφράσθηκε… άνθρωπος του υπουργικού συμβουλίου, καθώς δεν αρκεί να είσαι πρόεδρος ή μέλος μιας εξεταστικής, πρέπει να γνωρίζεις και αγγλικά!

(Υπενθυμίζω ότι στο μεταξύ, σ’ αυτό δηλαδή ακριβώς το διάστημα που κάποιοι παρέμεναν χαμένοι στη μετάφραση, η χώρα πήγε πανηγυρικά στο ΔΝΤ και άρχισαν τα δεινά της).

Στο μεταξύ, η επιτροπή είχε λάβει και νέα προθεσμία για την κατάθεση του πορίσματός της – εντάξει, ουδέποτε υπήρξε κοινό πόρισμα σε εξεταστική επιτροπή της Βουλής: Την 30ή Σεπτεμβρίου 2010.

Γι’ αυτό και για διακοπές, ούτε λόγος. Συνεδρίαζε και τον Ιούλιο και τον Αύγουστο!

Τον Σεπτέμβριο (του 2010) είχαμε την αμνησία Μαντέλη, που δεν κατόρθωσε να θυμηθεί ποιο στέλεχος της Ζήμενς του ανακοίνωσε την επιθυμία της εταιρίας για μια «χορηγία» και τον Οκτώβριο (όπως βλέπετε, πάει και η προθεσμία του Σεπτεμβρίου), τα μέλη της επιτροπής ταξίδεψαν στη Γερμανία, συνάντησαν Σίκατσεκ και Χριστοφοράκο και… επέστρεψαν με άδεια χέρια (όπως ήταν αναμενόμενο, άλλωστε)!

Τον Νοέμβριο, έκλεισε και ο τελευταίος, ο Φόλκερ Γιουνγκ, την πόρτα και το έσκασε στο εξωτερικό.

Τον Δεκέμβριο έγιναν φέιγ-βολάν οι σελίδες από το ημερολόγιο της πρώην γραμματέως του πρώην ισχυρού άνδρα της Ζήμενς.

Τον Ιανουάριο (έχουμε αισίως φθάσει στο 2011 και η χώρα οδεύει ολοταχώς προς την συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα στο χρέος, με τα γνωστά αποτελέσματα της επιλεκτικής χρεοκοπίας), ο Δ. Παπαδημούλης από τον ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζει 49 ενστάσεις επί του προτεινόμενου πορίσματος – το οποίο προχθές στη Βουλή παρουσιάστηκε ακριβώς από τον ΣΥΡΙΖΑ ως αγλάισμα ερευνητικής εργασίας.

Στις 24 Ιανουαρίου του 2011, κατατέθηκε ένα παράδοξο πόρισμα, όπου το κάθε κόμμα έλεγε τα δικά του για το κάθε (πραγματικά ή δήθεν) εμπλεκόμενο πρόσωπο, ενώ όλοι εμφανίζονται να συμφωνούν πως… επρόκειτο για τεράστιο σκάνδαλο – τι μας λέτε; - που χρήζει περαιτέρω διερεύνησης από την Δικαιοσύνη (κάτι που συνέβαινε και εξακολουθεί να συμβαίνει, ούτως ή άλλως).

Τα νούμερα δεν βγαίνουν

Επιπλέον, η εξεταστική αποφαίνεται πως υπολογίζει… κατ’ εκτίμηση ότι η ζημία που υπέστη το Ελληνικό Δημόσιο ανέρχεται στο ποσόν των 2 δις ευρώ τουλάχιστον.

Προχθές, ο ΣΥΡΙΖΑ, που είχε καταθέσει 49 ενστάσεις για διάφορες αστοχίες, παραλείψεις και αδυναμίες, δεν σταμάτησε να επαναλαμβάνει (από τον Πρόεδρό του ως τους εισηγητές του) το ύψος της ζημιάς που είχε προσδιορίσει η Επιτροπή Βαληράκη, λαμβάνοντας το νούμερο ως δεδομένο.

Δηλαδή η επιτροπή τα είχε όλα κάνει στραβά, αλλά είχε κατορθώσει να προσδιορίσει επακριβώς το νούμερο.

Βέβαια, σύμφωνα με τα στοιχεία που υπάρχουν στη δικογραφία της γερμανικής Δικαιοσύνης, η Ζήμενς έχει συνολικά δαπανήσει σε όλον τον κόσμο σε μίζες το ποσό του 1,7 δις ευρώ.

Και ο πρώην οικονομικός διευθυντής της εταιρίας Ρ. Σίκατσεκ έχει καταθέσει ότι στην Ελλάδα από το 2001 και μέχρι την αποκάλυψη του σκανδάλου μεταφέρονταν περί τα 10 με 15 εκ ευρώ ετησίως.

Με λίγα λόγια, ο λογαριασμός δεν βγαίνει. Ακόμη και αν τον υπολογίσουμε επί του τζίρου που έκανε στην Ελλάδα η εταιρία, που δεν ξεπέρασε τα 3 δις ευρώ. Είναι αδύνατον επί τζίρου 3 δις ευρώ, τα 2 να πήγαν στις μίζες.

Περιττόν να προσθέσω ότι την επομένη της έκδοσης του πορίσματος, στις 2 Ιανουαρίου 2011 δηλαδή, είχαμε ένα ακόμη πανηγυρικό υπουργικό συμβούλιο, με τον κ. Παπανδρέου να δίνει συγκεκριμένες οδηγίες για το πώς διάφοροι εμπλεκόμενοι φορείς θα… επετίθεντο στη Ζήμενς.

Την 1η Φεβρουαρίου πραγματοποιήθηκε και σύσκεψη υπό τον κ. Παμπούκη γι’ αυτό ακριβώς το θέμα.

Δέκα μέρες αργότερα, ο κ. Παμπούκης χαρακτήριζε ενδεχόμενο εξωδικαστικό συμβιβασμό «ευχής έργον», προσθέτοντας πως για να συμβεί αυτό θα χρειαστεί μια σοβαρή αποτίμηση της ζημιάς (προφανώς αυτή που έκανε η εξεταστική επιτροπή δεν κρίθηκε ως τέτοια).

Μέσα στη γενική σύγχυση είχε συμβεί και η υπόθεση της μεταφοράς των λαθρομεταναστών στη Νομική Σχολή και η συζήτηση του πορίσματος στην Ολομέλεια ξεχάστηκε!

Ηρωικές στιγμές

Στις 13 Απριλίου ζούμε άλλη μια ηρωική στιγμή, με τον τότε υπουργό Δικαιοσύνης να ανακοινώνει στη Βουλή πως με επιστολή του ζητεί εξηγήσεις από τη Ζήμενς, δηλώνοντας πως η γερμανική πλευρά οφείλει να αποζημιώσει την ελληνική, ανεξαρτήτως της ποινικής έκβασης της υπόθεσης και τονίζοντας ότι μέχρι τα τέλη Μαΐου θα επιβάλλονταν πρόστιμα με βάση το νόμο για το ξέπλυμα του μαύρου χρήματος.

«Οι συνήθως κανοναρχούντες Γερμανοί θα πρέπει να απολογηθούν, γιατί οι δικές τους εταιρείες είναι πρωταθλητές της διαφθοράς σε όλο τον κόσμο», είναι οι φράσεις που ακούγονται από τα επίσημα χείλη.

Στις 5 Μαΐου πληροφορούμεθα πως η υπόθεση ανατίθεται στη νομική εταιρία Hogan Lowells LLP, που μεταξύ άλλων ειδικεύεται και σε θέματα δωροδοκιών, διαφθοράς, απιστίας και ερευνών σε υποθέσεις διεθνών πρακτικών παράνομων συναλλαγών.

Τελικά, το πόρισμα συζητείται στην Ολομέλεια τον Μάιο (του 2011, για να μην ξεχνιόμαστε).

Έχει στο μεταξύ εμπλακεί και ο Σημίτης και γίνεται μύλος με τον Καστανίδη.

Την 1η Ιουλίου – και ενώ η χώρα οδεύει ολοταχώς προς το πρώτο κούρεμα – ο τότε υπουργός Δικαιοσύνης Μ. Παπαϊωάννου μας διαβεβαιώνει πως «η Βουλή δεν θα κλείσει τις εργασίες της αν δεν διευθετηθεί η υπόθεση».

108 βουλευτές του ΠΑΣΟΚ καταθέτουν στις 8 Ιουλίου πρόταση για τη σύσταση προανακριτικής επιτροπής με παραπομπή δύο προσώπων από κάθε κόμμα – για να μην χάνονται και οι ισορροπίες.

Στις 25 Αυγούστου, η Βουλή απορρίπτει την πρόταση για προανακριτική για Αλογοσκούφη και Μαρκογιαννάκη, καθώς δεν συγκεντρώνονται οι αναγκαίες ψήφοι ούτε μεταξύ των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ.

Είχε προηγηθεί, στις 21 Ιουλίου, η απόρριψη της πρότασης για σύσταση δικαστικού γνωμοδοτικού συμβουλίου.

(Θυμίζω ότι στις 21 Ιουλίου 2011 είχαμε τις πρώτες «ιστορικές αποφάσεις» για το πρώτο κούρεμα).

Φθάνουμε έτσι στις 7 Φεβρουαρίου του 2012, οπότε ομόφωνα (πλην ΚΚΕ) η Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας αποφασίζεται να προχωρήσει η σύμβαση προμήθειας του συστήματος σηματοδότησης των νέων επεκτάσεων του ΜΕΤΡΟ της Αθήνας.

Στις 8 Μαρτίου του 2012 το πράσινο φως για τον εξωδικαστικό συμβιβασμό άναψε το υπουργικό συμβούλιο, που επικυρώθηκε με το άρθρο 324 του νόμου 4072/11-4-2012, δια του οποίου εγκρίθηκε από 164 βουλευτές το Σχέδιο Συμφωνίας Συμβιβασμού με τη Ζήμενς.

Μπορούσε να γίνει κάτι άλλο μετά από 2,5 χρόνια συνεδριάσεων, συζητήσεων και ψηφοφοριών;

Κινδύνευε εθνικό και κοινοτικό χρήμα

Η Ελλάδα έχει ξοδέψει (από τα χρήματα των φορολογουμένων) 800 εκ ευρώ για τις επεκτάσεις του Μετρό της Αθήνας, που είχαν μείνει να… χάσκουν – 7 σταθμοί, 4 προς το Ελληνικό και από ένας προς το Περιστέρι, την Ανθούπολη και το Χαϊδάρι.

Οι σταθμοί ήσαν έτοιμοι από το καλοκαίρι του 2011, αλλά εκκρεμούσε η υπογραφή της σύμβασης με τη Ζήμενς για τον ηλεκτρομηχανολογικό εξοπλισμό.

Οι 17 νέοι συρμοί που ολοκληρώνονταν στην Κορέα και έχουν κοστίσει 150 εκ. ευρώ στους Έλληνες φορολογούμενους, δεν μπορούσαν να τοποθετηθούν στις επεκτάσεις του μετρό.

Οι 30 σταθμοί που ήδη λειτουργούν με ηλεκτρομηχανολογικό εξοπλισμό της Ζήμενς κινδυνεύουν, καθώς το σύστημα της εταιρίας δεν είναι συμβατό με κάποιο άλλο, οπότε θα ήταν αδύνατον να χρησιμοποιηθούν ανταλλακτικά άλλης εταιρίας ή να επιδιορθωθεί οποιαδήποτε βλάβη.

Επομένως, θα πήγαιναν χαμένα τα 400 εκ που κόστισε η επέκταση στο Ελληνικό, τα 200 για το Χαϊδάρι, τα 120 για το Περιστέρι και τα 150 για τους 17 νέους συρμούς.

Επιπλέον, ήταν από την αρχή γνωστό πως αν τα έργα επεκτάσεων του μετρό προς το Ελληνικό και την Ανθούπολη, δεν καθίσταντο λειτουργικά μέχρι 30.06.2012 και 31.03.2013 αντίστοιχα, η ΕΕ θα ζητούσε πίσω τα κονδύλια της κοινοτικής συμμετοχής. (Η 30ή Ιουνίου 2012 έχει παρέλθει).

Επομένως, τι έπρεπε να γίνει;

Με δεδομένο ότι η υπόθεση δεν κλείνει ως προς το ποινικό της μέρος – αντίθετα ο γερμανικός κολοσσός υποχρεούται να συνδράμει στη διερεύνησή της – η συμφωνία ήταν αναγκαία.

Η συμφωνία

Και τελικά δεν πρόκειται για ψίχουλα, όπως υποστηρίχθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ – αν μάλιστα τη συγκρίνουμε με τις συμφωνίες που συνήφθησαν με άλλες χώρες:

80 εκ ευρώ για συμψηφισμούς απαιτήσεων της Ζήμενς και 90 εκ για περίοδο πέντε ετών για τη χρηματοδότηση φορέων που υπηρετούν το δημόσιο συμφέρον και έχουν ως σκοπό την καταπολέμηση της διαφθοράς, της απάτης και του ξεπλύματος χρήματος, καθώς και πανεπιστημιακών και επιστημονικών ερευνητικών προγραμμάτων, που αποσκοπούν στη βελτίωση της γνώσης και της εξειδίκευσης στους τομείς της ενέργειας, της υγείας, της βιομηχανίας, των υποδομών και της ανάπτυξης των πόλεων.

Η Ζήμενς θα δίνει 100 υποτροφίες τον χρόνο για μεταπτυχιακές σπουδές στους τομείς της ενέργειας, της υγείας, της βιομηχανίας, των υποδομών και της ανάπτυξης των πόλεων μέσω του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών.

Υποχρεώνεται να παρέχει ιατρικό εξοπλισμό (συμπεριλαμβανομένης της παράδοσης, εγκατάστασης και συντήρησης του εξοπλισμού αυτού) για τα Δημόσια Νοσοκομεία, με έμφαση στα Παιδιατρικά Νοσοκομεία.

Επίσης, υποχρεώνεται σε επένδυση, εντός του 2012, ύψους 100 εκατομμυρίων ευρώ στην SIEMENS Ελλάδας, ώστε να διασφαλιστεί η συνεχιζόμενη παρουσία και δραστηριότητα της εταιρείας, η οποία απασχολεί σήμερα περισσότερους από 600 εργαζόμενους.

Και ακόμη, αναλαμβάνει την πραγματοποίηση επένδυσης κατασκευής νέου εργοστασίου παραγωγής στην Ελλάδα, προϋπολογισμού άνω των 60 εκατομμυρίων ευρώ, που θα οδηγήσει στην απασχόληση άνω των 700 ατόμων.

Υποχρεώνεται παράλληλα να συνεχίσει να παρέχει κάθε δυνατή υποστήριξη στις Ελληνικές Αρχές, όποτε της ζητηθεί, σε σχέση με τη συνεχιζόμενη ανάκριση κατά φυσικών προσώπων, που έχουν εμπλακεί στην υπόθεση.

Κι’ ακόμη: Αναλαμβάνει την καταβολή της νομικής δαπάνης, με την οποία έχει επιβαρυνθεί το Ελληνικό Δημόσιο για την υπόθεση αυτή.

Και εντάσσεται για μια περίοδο έως τριών ετών από την Ημερομηνία Έναρξης της Συμφωνίας, σε ένα πρόγραμμα εταιρικής συμμόρφωσης υπό ένα Επίτροπο που θα διορίσει το ελληνικό Δημόσιο.

Επιπλέον, τα δικηγορικά έξοδα για την διαδικασία της διαπραγμάτευσης και της οριστικοποίησης της συμφωνίας πληρώθηκαν από τη Ζήμενς.
Παράλληλα, γίνονται και εκατέρωθεν δηλώσεις:

Η Ζήμενς δηλώνει ότι γνωρίζει και εμπιστεύεται την δυναμική και την ανθεκτικότητα της οικονομίας της Ελλάδας και πιστεύει ειλικρινά, ότι, παρά τις σημερινές δυσκολίες της, η Ελλάδα θα επιστρέψει και πάλι σύντομα σε μια σταθερή ισχυρή οικονομική κατάσταση. Στην προσπάθεια αυτή, η Ζήμενς επιθυμεί να είναι βασικός και ουσιαστικός υποστηρικτής. Με δεδομένο αυτό, η Ζήμενς ενθαρρύνει θερμά μεγάλους παγκόσμιους επενδυτές να συμμετάσχουν στην οικονομική αναζωογόνηση της Ελλάδας, επενδύοντας στην χώρα, όπως η ίδια έχει κάνει και συνεχίζει να κάνει.

Και το ελληνικό Δημόσιο δηλώνει ότι η Ζήμενς σήμερα αποτελεί αξιόπιστη και υπεύθυνη επιχείρηση, υπό την έννοια του άρθρου 45 της Οδηγίας 2004/18 ΕΚ, ώστε να αίρονται εμπόδια συμμετοχής της εταιρείας σε δημόσιους διαγωνισμούς.

Η συμφωνία διέπεται από το ελληνικό δίκαιο, ενώ τα μέρη αποδέχονται ότι η συμφωνία συμβιβασμού δεν επηρεάζει άλλες εκκρεμείς διαφορές, που υπάρχουν ή θα προκύψουν, εμπορικής, αστικής ή ποινικής φύσης οι οποίες δεν έχουν σχέση με το αντικείμενο της συμφωνίας αυτής. Επίσης, αποδέχονται ότι η συμφωνία συμβιβασμού δεν έχει ούτε μπορεί να ερμηνευτεί ότι έχει οποιαδήποτε επιρροή με οποιονδήποτε τρόπο σε ζητήματα ποινικής φύσης κατά προσώπων.

Στο προοίμιο της συμφωνίας έχει περιληφθεί κείμενο δημόσιας συγνώμης προς τον ελληνικό λαό, τη Βουλή των Ελλήνων και την ελληνική κυβέρνηση.

Από την πλευρά του, ο υπουργός των Οικονομικών δεν έκανε τίποτε άλλο από το να υπογράψει τη συμφωνία κατ’ εντολήν του ελληνικού κοινοβουλίου.

Μπορούμε να πληροφορηθούμε πού βρίσκεται το πρόβλημα, το σκάνδαλο, η πράξη υποτέλειας στους Γερμανούς, το κουκούλωμα και άλλα τέτοια που ακούστηκαν στη Βουλή;

Υ.Γ. Προφανώς επειδή όλα τα άλλα επιχειρήματα ήσαν ασθενή, ο κ. Τσίπρας κατανάλωσε μεγάλο μέρος της ομιλίας του για να αναφερθεί στον διαπρεπή νομικό και σύμβουλο του πρωθυπουργού Ιωάννη Καράκωστα, ο οποίος, λέει, έλαβε αμοιβή 30.000 μάρκων (15.000 ευρώ) για υπηρεσίες του προς την μητρική εταιρία.

Υποστήριξε μάλιστα ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ ότι η αμοιβή δόθηκε από τα «μαύρα ταμεία» της Ζήμενς, ενώ ήδη από το πρωί ο θιγόμενος νομικός είχε καταθέσει αγωγή για συκοφαντική δυσφήμηση.

Η αλήθεια είναι πως ο κ. Καράκωστας είχε προσφέρει τις υπηρεσίες του νομίμως και για θέμα που ουδεμία σχέση είχε με κάποια σύμβαση του ελληνικού Δημοσίου με την εταιρία.

Όταν αποδείχθηκε πως οι κατηγορίες ήσαν ψευδείς, ο κ. Τσίπρας τα «γύρισε», συνεχίζοντας όμως να μιλά για «ταμεία της Ζήμενς» - αφαίρεσε δηλαδή τη λέξη «μαύρα», αφήνοντας ωστόσο το υπονοούμενο να αιωρείται: «Ο κ. Καράκωστας είναι διαπρεπής νομικός. Από τόσους δεκάδες διαπρεπείς νομικούς, ο πρωθυπουργός διάλεξε αυτόν που εμπλέκεται στα ταμεία της Siemens; Δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι».

Εν ολίγοις, είτε η Ζήμενς είχε μόνο «μαύρα ταμεία» - και επομένως όποιος είχε οποιαδήποτε συναλλαγή με την εταιρία, αυτή ήταν παράνομη, κάτι το εντελώς αδύνατον – είτε ένας νομικός δεν έχει δικαίωμα να συνεργάζεται με μια εταιρία επειδή μπορεί κάποτε να αποκαλυφθεί ότι χρημάτιζε…

Ακριβοί ειδικοί σύμβουλοι

Λώρη Κέζα
Αρθρογράφος
Άρθρο της στην ιστοσελίδα "Βήμα on line" - 21/8/2012


Το χειρότερο δεν είναι τα έξοδα. Το χειρότερο είναι η κοροϊδία. Ο κ. Γιώργος Παπανδρέου βρίσκεται ξανά στην επικαιρότητα με αφορμή μια ερώτηση που κατατέθηκε στη Βουλή για τους ειδικούς συμβούλους που απασχόλησε. Οι «ειδικοί σύμβουλοι» δεν είναι οι συνήθεις υπάλληλοι, που στελεχώνουν το γραφείο για τα τρέχοντα. Οι ειδικοί ειδικεύονται εξ ου και οι αμοιβές τους είναι ειδικά υψηλές. Ο κ. Παπανδρέου λοιπόν ξεκίνησε με τρεις, τους έκανε εννέα, κατόπιν τους ευλόγησε ώστε να γίνουν δεκατέσσερις και στη συνέχεια τους αύξησε στους είκοσι. Οι ειδικές συμβουλές κόστισαν στους φορολογούμενους σχεδόν 1 εκατομμύριο ευρώ. Αν είχαν σώσει τη χώρα με τις ειδικές ιδέες τους, θα λέγαμε χαλάλι τους, ας έχουν ειδικό μισθολόγιο και για ειδική περιποίηση έναν μασέρ για να τους χαλαρώνει (οι ιδρυτές της Google τα πρώτα χρόνια είχαν μασέρ για τους υπαλλήλους και τούτο σίγουρα συνέβαλε στη γιγάντωση της εταιρείας…). Τούτοι δω όμως συνέβαλαν στην καταστροφή οπότε δικαιούμαστε να μάθουμε ποια ήταν τα ειδικά προσόντα τους και ποιες οι ειδικές αποστολές τους.

Η ερώτηση στη Βουλή κατατέθηκε από βουλευτές της μείζονος αντιπολίτευσης. Θέλουν τα ονόματα και επακριβώς το έργο που παρείχαν τα είκοσι άτομα: έργο που οι μόνιμοι υπάλληλοι του Δημοσίου δεν μπορούσαν να παράσχουν. Η απάντηση που δόθηκε περιλάμβανε αριθμούς: σύμβουλοι και αμοιβές ανά έτος. Μπορούμε να υποθέσουμε την εξέλιξη της υπόθεσης: οι περαιτέρω πληροφορίες εμπίπτουν στα προσωπικά δεδομένα τα οποία είναι πιο ισχυρά από το δημόσιο συμφέρον. Ας σταθούμε λοιπόν σε μια από τις περιπτώσεις συμβούλων του κ. Γ. Παπανδρέου, που δεν ξέρουμε καν αν συμπεριλαμβάνεται στη λίστα των είκοσι. Κάποια στιγμή ο πρώην πρωθυπουργός είχε οραματιστεί την ανάπλαση του θαλάσσιου μετώπου της πρωτεύουσας. Είχε στο μυαλό του τη Βαρκελώνη. Στο όραμα εμφανιζόταν και ο αρχιτέκτονας, φίλος του. Κι επειδή ήταν προσωπικός φίλος ανακοινώθηκε ότι θα έκανε την ανάπλαση αμισθί, από αγάπη για τον συνάνθρωπο. Ο πολύς κόσμος δεν πονηρεύτηκε – βοήθησαν και τα μέσα ενημέρωσης ώστε να βγει συμπέρασμα «βρε τον μπαγάσα τον Γιωργάκη, τον έκανε ζάφτι τον Σπανιόλο, τσάμπα θα βγει η μελέτη».

Η μελέτη τελικά δεν εκπονήθηκε τσάμπα ή υπάρχει διαφορετική αντίληψη του «αμισθί» στο σύμπαν του κ. Παπανδρέου. Ο Ασεμπίγιο πληρώθηκε 180.000 ευρώ, μέσω της εταιρείας του (στην αρχή μας έλεγαν ότι είναι υπάλληλος, μετά μαθεύτηκε ότι είναι αφεντικό). Το ενδιαφέρον αρχίζει από αυτό το σημείο της αφήγησης. Ο κ. Παπακωνσταντίνου ανέλαβε την υπεράσπιση του πολιτικού του προστάτη. Ανακοίνωσε κάτι νούμερα, ότι μια μελέτη πάει τόσο ανά στρέμμα, το πολλαπλασίασε και είπε ότι κανονικά ο Ασεμπίγιο έπρεπε να πάρει αμοιβή μισό εκατομμύριο, οπότε αυτά που πήρε είναι λίγα – και τα λίγα είναι συνώνυμο του «αμισθί». Κοροϊδία δηλαδή, με τη βεβαιότητα ότι πρόκειται για χώρα ευκολόπιστων ηλιθίων.

Οι είκοσι σύμβουλοι του κ. Παπανδρέου και τα 180 χιλιάρικα του αρχιτέκτονα είναι μόνο ένα μικρό δείγμα νοοτροπίας. Όχι του κ. Παπανδρέου αλλά του πολιτικού κόσμου στο σύνολό του. Η πρόσληψη συμβούλων χωρίς αριθμητικό όριο, χωρίς δημόσια, συγκεκριμένη περιγραφή καθηκόντων αποτελεί μια παράδοση που δεν έχει ανατραπεί ακόμη – ή μήπως έχουν εξαλειφθεί αυτά τα φαινόμενα τους τελευταίους μήνες;

Ο Καραγκιόζης γκρεμίζει την παράγκα του

Νίκος Ξυδάκης
Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Καθημερινή" - 21/8/2012

Η αυγουστιάτικη ανταρσία των Υδραίων κατά των φοροεισπρακτόρων του ελληνικού κράτους θυμίζει, υπό κλίμακα βεβαίως, την ανταρσία των Υδραίων το καλοκαίρι του 1831. Και τότε χρήματα ζητούσαν οι Υδραίοι, με επικεφαλής τον Ανδρέα Μιαούλη και τον Λάζαρο Κουντουριώτη, από το πάμπτωχο κράτος που μόλις είχε συσταθεί. Ζητούσαν αποζημιώσεις για τους αγώνες τους και διατήρηση του ναυτικού μονοπωλίου και των προνομίων τους επί του Αιγαίου. Και για την επίτευξη των σκοπών τους, δεν δίστασαν να βυθίσουν δύο νεότευκτα πλοία του εθνικού στόλου, τη φρεγάτα «Ελλάς» και την κορβέτα «Υδρα»: ο ίδιος ο ναύαρχος Μιαούλης, ο ήρωας του Αγώνα, τα πυρπόλησε μέσα στο λιμάνι του Πόρου. Ηταν 1η Αυγούστου 1831.

Από την ίδια αντινομική παράδοση ηρώων και καθαρμάτων αντλούν οι σημερινοί Υδραίοι, οι ναύαρχοι του τουρισμού. Πρόκειται για μια παράδοση αυτοδιοίκησης και καχυποψίας προς την κεντρική διοίκηση, είτε είναι οθωμανική είτε είναι ελληνική· πρόκειται για παράδοση ελεύθερου εμπορίου που εκτείνεται ώς το κοντραμπάντο, την πειρατεία και το κούρσο. Και βέβαια είναι παράδοση που θεμελιώνεται πάνω σε συμπαγή και μεγάλα συμφέροντα μιας τάξης κυρίαρχων. Η ανταρσία εκδηλώνεται όταν ακριβώς απειλούνται τα συμφέροντα και η κυριαρχία. Αυτή η παράδοση, ολοζώντανη και κραταιά το 1831, οδήγησε στην ανταρσία των Υδραίων κατά του «Ελληνικού» και του Καποδίστρια.

Στις σημερινές συνθήκες, τα μεγάλα συμφέροντα, όπως των καραβοκυραίων προεστών Μιαούλη και Κουντουριώτη, εκδηλώνονται αλλιώς έναντι του κράτους: το αλώνουν με άλλα μέσα, από μέσα, χωρίς πυρπολήσεις. Και το κράτος, συνήθως, υποχωρεί και ηττάται, διότι οι λειτουργοί του και οι ηγέτες του δεν έχουν το σθένος του Καποδίστρια ή επειδή ακριβώς δεν θέλουν να έχουν την τύχη του Καποδίστρια.

Η ισονομία είναι η πρώτη ουσιώδης απώλεια σε αυτόν τον πόλεμο. Προς αναπλήρωσιν της απωλεσθείσης ισονομίας, οι ηττημένοι και εξαχρειωμένοι άρχοντες προσφέρουν και στους αδύναμους, που παρακολουθούν από κοντά άγρυπνοι και λαίμαργοι, τη δυνατότητα της μερικής ή καθολικής ανομίας, τη δυνατότητα της αμοιβαίας εξαχρείωσης. Ο μεγάλος αφαιρεί τη μεγάλη λεία από τον δημόσιο χώρο, και μένει ατιμώρητος, νικητής. Το κράτος εξευτελίζεται. Ταυτοχρόνως ο μικρός κλέβει ό,τι φτάνει το χέρι του: κλέβει τον ΦΠΑ, κλέβει το ΙΚΑ, κλέβει μερικά μέτρα δημόσιας γης, καταπατά ακτές, πυρπολεί δάση, μολύνει ύδατα, μπαζώνει ρεματιές. Ο,τι δεν του ανήκει είναι είτε λεία είτε εχθρικός στόχος.

Στα προκεχωρημένα οχυρά της εθνικής βιομηχανίας τουρισμού, της αχανούς παράγκας πάνω σε καταπατημένους αιγιαλούς, η ανταρσία των φοροφυγάδων της Υδρας, και κάθε φοροφυγά, τελείται σαν φάρσα, σαν τραγωδία. Και σαν αυτοκτονία: Διότι, εντέλει, δεν στρέφεται εναντίον του αχρείου, αναξιόπιστου και λεηλατικού κράτους, που είναι πράγματι τέτοιο εξαιτίας των αρχόντων και των εκλεκτόρων τους, αλλά εναντίον του πυρήνα και της υπόστασης του κοινού χώρου, του κοινού καλού, του κοινού συμφέροντος, της πατρίδας που ελευθερώθηκε με αίμα και κρατήθηκε με αίμα. Ο Καραγκιόζης γκρεμίζει την παράγκα του.

Οι προστάτες των παρανόμων

Σοφία Βούλτεψη
Δημοσιογράφος
Άρθρο της στο site "Ελεύθερη Ζώνη" - 21/8/2012

Δεν είναι η πρώτη φορά που κάτοικοι μιας περιοχής, συνήθως τουριστικής, δημιουργούν συνθήκες ζούγκλας και προστατεύουν με τα… στήθη τους φοροφυγάδες, επιτιθέμενοι σε κλιμάκια του ΣΔΟΕ και προκαλώντας εικόνες που διασύρουν τη χώρα διεθνώς.

Ήδη ο γερμανικός Τύπος έσπευσε να κάνει εκτενή αναφορά στο επεισόδιο, υπενθυμίζοντας πως οι Έλληνες δεν πληρώνουν τους φόρους τους.

Αλλά, όπως αποδείχθηκε με την πρόσφατη περίπτωση της Ύδρας, το μεγαλύτερο πρόβλημα δεν δημιουργείται από αυτές τις ανόητες «εξεγέρσεις», οι οποίες πατάσσονται με την επιβολή του νόμου.

Το πρόβλημα δημιουργείται από κάποια κόμματα της αντιπολίτευσης, που στη μανία τους να εκδίδουν αντιπολιτευτικές ανακοινώσεις επί παντός επιστητού, ουσιαστικά εμφανίζονται να προστατεύουν τους φοροφυγάδες.

Προστατεύουν δηλαδή όλους αυτούς που, χρόνια τώρα, εισπράττουν τεράστια ποσά, εκδίδοντας ογκώδεις λογαριασμούς πάνω σε μπακαλοτέφτερα, υποχρεώνοντας όλον τον υπόλοιπο κόσμο να πληρώνει χρυσάφι ένα πιάτο ψάρι ή έναν καφέ, χωρίς να φορολογούνται.

Προστατεύουν αυτό το μαύρο χρήμα της παραοικονομίας (που στην Ελλάδα έχει υπολογιστεί σε 60 δις ευρώ), με το οποίο οι επωφελούμενοι αγοράζουν τεράστιες εκτάσεις, μετατρεπόμενοι σε μεγαλοτσιφλικάδες των διαφόρων περιοχών, ενώ κυκλοφορούν με θηριώδη τζιπ και διάγουν βίο πολυτελή σε βάρος όλων των υπολοίπων.

Τους γνωρίζουμε, τους συναντούμε παντού, τους παρακολουθούμε να κάνουν διακοπές τον χειμώνα σε εξωτικά νησιά του εξωτερικού – και όλα αυτά εις υγείαν των κορόιδων.

Τους παρακολουθούμε, καθώς εξαπατούν τους τουρίστες στα γειτονικά τραπέζια και τις περισσότερες φορές κλείνουμε τα μάτια.

Κάνουμε ολόκληρη φασαρία για την μείωση του ΦΠΑ στη σίτιση, ζητούμε από την τρόικα να επιτρέψει την μείωσή του από το θηριώδες 23% και την ίδια ώρα βρίσκονται κάποιοι να τους αθωώσουν – απομακρύνοντας ουσιαστικά το ενδεχόμενο να γίνει δεκτό το αίτημα της μείωσης του ΦΠΑ.

Όταν πηγαίνουμε σε μια ταβέρνα και κάνουμε έναν λογαριασμό της τάξης των 100 ευρώ, γνωρίζουμε πως από το ποσό αυτό το 23% το πληρώνουμε για το Κράτος.

Και όχι για να το τσεπώσει ο επιχειρηματίας που, λόγω του αυξημένου ΦΠΑ, έχει αυξήσει τις τιμές του.

Όχι για να επωφεληθεί αυτός του ποσού που όλοι οι άλλοι πληρώνουν για να ενισχύσουν τα κρατικά ταμεία.

Πρόκειται δηλαδή για διπλή κλοπή.

Και πρόκειται για την γνωστή περίπτωση, κατά την οποία σε περιόδους κρίσης οι περισσότεροι καταστρέφονται και οι λιγότεροι βγαίνουν αλώβητοι και πλουσιότεροι – ένα είδος μαυραγοριτισμού, δηλαδή.

Ο ΣΥΡΙΖΑ και όλοι οι υπόλοιποι που μας βομβαρδίζουν με ανακοινώσεις με κάθε ευκαιρία, οφείλουν να αντιληφθούν πως δεν είναι ανάγκη να απαντούν ή να αντιδρούν στα πάντα.

Υπό αυτή την έννοια, δεν αντιλαμβανόμεθα τι σημαίνει η ανακοίνωση (ΣΥΡΙΖΑ) , σύμφωνα με την οποία «η κυβέρνηση αντιμετωπίζει για μια ακόμα φορά τον λαό ως εχθρό»!

Ποιος είναι ο εχθρός, δηλαδή; Αυτός που δεν κόβει αποδείξεις ή αυτός που πληρώνει χωρίς να του δίνεται απόδειξη;

Και τι σημαίνουν αυτά τα περί σόου και «ανόητης και πολυδάπανης παράστασης επίδειξης κρατικής και κυβερνητικής πυγμής»;

Μπορεί να μας πει ο ΣΥΡΙΖΑ τι έπρεπε κατά τη γνώμη του να γίνει;

Να πάει το ΣΔΟΕ, να διαπιστώσει παραβάσεις και να σηκωθεί να φύγει, ώστε να αποφευχθεί το… σόου;

Διότι έτσι όπως μας τα λέει ο ΣΥΡΙΖΑ (με επίσημη ανακοίνωση του βουλευτή Θ. Δρίτσα), δεν υπήρξε θέμα φοροδιαφυγής, αλλά το επεισόδιο στήθηκε για να υπάρξει η «επίδειξη πυγμής».

Από κοντά και το ΚΚΕ, εμφανίστηκε να προστατεύει τη φοροδιαφυγή, μιλώντας για «μικρούς επιχειρηματίες που φυτοζωούν» και κινδυνεύουν να κλείσουν «προκειμένου να διευρυνθούν οι προκλητικές φοροαπαλλαγές και τα προνόμια των μεγάλων επιχειρηματιών»!

Συγγνώμη, αλλά πότε πρόλαβε να μάθει περί τίνος πρόκειται το ΚΚΕ; Πού το ξέρει ότι πρόκειται για «μικρό επιχειρηματία που φυτοζωεί»;

Είδε (το ΚΚΕ) κανένα πόθεν έσχες; Εξέτασε περιουσιακά στοιχεία; Πληροφορήθηκε τρόπο ζωής;

Μόλις πριν από λίγες μέρες, το ΣΔΟΕ μας ενημέρωσε ότι το ποσοστό παραβατικότητας στις τουριστικές περιοχές βρίσκεται στο 52,76%.

Ανέφερε μάλιστα και συγκεκριμένες περιοχές, συγκεκριμένο αριθμό ελέγχων, συγκεκριμένο αριθμό παραβάσεων.

Ψέματα λένε;

Έλεος πια με τους προστάτες των παρανόμων!

Υ.Γ. Την Κυριακή, κατά την ομιλία του προς τους Εθελοντές, στο Ρίμινι, ο Ιταλός πρωθυπουργός Μάριο Μόντι είπε πως θα ζητήσει από την κρατική ραδιοτηλεόραση να αποφεύγει να χρησιμοποιεί τον όρο «πονηροί» (furbi), όταν αναφέρεται στους φοροφυγάδες, διότι, «δεν είναι δυνατόν να αποδίδονται υποκοριστικά σε πρότυπα που καταστρέφουν την ιταλική κοινωνία».

Διευθυντήριο;

Γιώργος Λακόπουλος
Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Τα Νέα" - 31/7/2012

Ο Ανδρέας Παπανδρέου συνήθιζε να λέει ότι η πρωθυπουργία δεν είναι συλλογικός θεσμός.

Κάτι τέτοιο δεν φαίνεται να ισχύει με την κυβέρνηση Σαμαρά.

Εχει λάβει την ψήφο εμπιστοσύνης της Βουλής για να εφαρμόσει ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα, όπως συμφωνήθηκε με τα άλλα δυο κόμματα και όπως το παρουσίασε στις προγραμματικές δηλώσεις.

Σε τι εξυπηρετεί να συζητάει ο Πρωθυπουργός κάθε τόσο με τους άλλους αρχηγούς την κυβερνητική πολιτική;

Η κυβέρνηση είναι πλήρως αρμόδια από το να συζητήσει με την τρόικα πώς θα συνεχιστεί η χρηματοδότηση της ελληνικής οικονομίας μέχρι να αλλάξει τα πλακάκια στα πεζοδρόμια.

Δεν έχει παρά να κάνει τη δουλειά της όπως προβλέπεται από το Σύνταγμα, τον κανονισμό της Βουλής, τους νόμους και την κοινή λογική.

Για τα υπόλοιπα υπάρχει Κοινοβούλιο, κοινοβουλευτικός έλεγχος και... τηλέφωνα!

Ποιο νόημα έχει να συζητούν επισήμως οι τρεις πολιτικοί αρχηγοί - από χθες προσετέθη και νέα παράμετρος: οι συζητήσεις ανά δύο! - μια πολιτική που είναι δεδομένη;

Προφανώς το ερώτημα περιέχει και την απάντησή του: διά των συναντήσεων προσπαθούν να αλληλομεταθέσουν το πολιτικό κόστος.

Να διαχειριστούν επικοινωνιακά και προς όφελός του ο καθένας το ζόρι της ασκούμενης πολιτικής.

Αυτό όμως δεν συνιστά και το καλύτερο μοντέλο διακυβέρνησης αυτή την περίοδο.

Και δεν είναι το μόνο που δεν συνάδει με τον θεσμικό εξοπλισμό που παρέχει το πολιτικό σύστημα στον επικεφαλής της Εκτελεστικής Εξουσίας.

Για να διοριστεί ένας υπουργός - ο Στουρνάρας εν προκειμένω - έπρεπε να συμφωνήσουν οι πολιτικοί αρχηγοί.

Κατά τη συνταγματική και πολιτική τάξη αρκεί μία και μόνη προϋπόθεση: η εμπιστοσύνη του Πρωθυπουργού στο πρόσωπό του.

Από πουθενά δεν προκύπτει ότι απαιτείται και η εμπιστοσύνη των άλλων πολιτικών αρχηγών.

Ασφαλώς είναι κάτι που πρέπει να συνυπολογίζει ο Πρωθυπουργός στις αποφάσεις του.

Αλλο αυτό όμως και άλλο να προκύπτει επισήμως ο διορισμός υπουργού από διακομματική σύσκεψη.

Επιπροσθέτως : τι είδους αλλαγή νοοτροπίας είναι να στελεχώνεται ο κρατικός μηχανισμός με τη συγκατάθεση των τριών κομμάτων και βάσει των... ποσοστώσεων που έχουν προσυμφωνήσει;

Στο τέλος θα νοσταλγήσουμε το «open-gοv» του Πανάρετου.

Συμπέρασμα; Κυβέρνηση υπό διευθυντήριο δεν νοείται.

Δεν μπορεί οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι να είναι ταυτόχρονα και υφιστάμενοι του Πρωθυπουργού και υπόλογοι έναντι των αρχηγών των κομμάτων τους.

Οταν ο Πρωθυπουργός χρειάζεται τη συγκατάθεση των δυο άλλων πολιτικών αρχηγών για αποφάσεις της απόλυτης αρμοδιότητάς του, το κέντρο βάρους μετακινείται εκτός της κυβερνητικής πυραμίδας.

Αυτό , αν δεν συνιστά στρέβλωση, σίγουρα εγκυμονεί κυβερνητική αστάθεια.

Μια τέτοια κυβέρνηση μοιραία θα καταλήξει να διαχειρίζεται μισές αλήθειες. Και ως γνωστόν: «Από τις μισές αλήθειες φτιάχνεις ολόκληρα ψέματα».

Χρυσό μετάλλιο στη φοροδιαφυγή

Άννα Παναγιωταρέα
Δημοσιογράφος
Άρθρο της στην εφημερίδα "Ελεύθερος Τύπος" - 31/7/2012

Οτι 731 Ελληνες έστειλαν -το 2010- σε τράπεζες του εξωτερικού ένα δισεκατομμύριο ευρώ δεν αποτελεί είδηση ακόμη και τώρα που αναγκαστήκαμε να υπολογίζουμε το ένα ευρώ που ξοδεύουμε. Ούτε αποτελεί είδηση ότι οι 731 έστειλαν ένα δισεκατομμύριο ευρώ από το φόβο τους μη τυχόν και βγούμε από το ευρώ! Εδώ, Πολίτες έτρεχαν να στείλουν οπουδήποτε… πέντε χιλιάδες, λες και αν ναυαγήσει η Ελλάδα θα σωθούν!

Για την ασυνειδησία, την ανωριμότητα και την ανευθυνότητα του Πολίτη καταρχήν φταίει η εκπαίδευσή του και ύστερα τα παραδείγματα με τα οποία πορεύεται στη ζωή του. Ζώντας σε ένα κράτος-χύμα, που κάθε δύο χρόνια επιβραβεύει αυτούς που δεν κατέβαλαν τους φόρους τους, τουλάχιστον δεν νιώθει… «κορόιδο».

Οτι οι 731 δήλωσαν στην εφορία συνολικά δύο εκατομμύρια, ενώ κατείχαν ένα δισεκατομμύριο, επίσης δεν αποτελεί είδηση, αφού από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους όσοι μπορούν να φοροκλέψουν επιδίδονται στο σπορ χωρίς τύψεις αλλά κυρίως… εκ του ασφαλούς! Γνωρίζουν ότι δεν υπάρχει έλεγχος στις δηλώσεις τους ούτε στοιχεία δαπανών συγκρίσιμα με τα εισοδήματά τους. Γνωρίζουν ότι ακόμη κι αν τους πιάσουν -κατά «διαβολική σύμπτωση», λέμε τώρα!- οι κυρώσεις που προβλέπει η φορολογική νομοθεσία είναι αστείες μπροστά στο οικονομικό μέγεθος που καρπώνονται. Ασε που δεν εκτίθενται κοινωνικά ως… ευαίσθητο προσωπικό δεδομένο. Κλέβουν, αλλά το κράτος ως συνέταιρος τηρεί «ομερτά»…

Αλλά αυτό που σίγουρα αποτελεί είδηση είναι ότι η σπάταλη, διαφθαρμένη, τεμπέλα κρατική μηχανή δεν έκανε κανέναν έλεγχο ούτε στους επτακόσιους τόσους που το 2009 είχαν και πάλι στείλει ενάμισι σχεδόν δισεκατομμύριο σε ξένες τράπεζες, δηλώνοντας στην εφορία συνολικά ένα δισεκατομμύριο και κάτι ψιλά! Δεν μάθαμε ποτέ τι απέγινε. Τους βρήκαν; Υπέστησαν τα νόμιμα ή απέδειξαν στο ΣΔΟΕ ότι τα χρήματα αυτά δεν προέρχονται από ξέπλυμα, από τυχερά παιχνίδια, από εγκληματικές ενέργειες; Απέδειξαν ότι για χίλιους δυο λόγους έχουν τη νομική κατοχύρωση να τα στέλνουν στο εξωτερικό;

Φέτος, έχουμε την πρωτοτυπία να διαρρέει η λίστα από την Τράπεζα της Ελλάδος ενώ ταυτόχρονα συζητάει η κυβέρνηση με την Τρόικα πόσα θα κοπούν από τους συνταξιούχους, λες και δεν έγιναν προηγούμενες αφαιμάξεις. Λες και άμα είσαι εβδομήντα, ογδόντα χρόνων δεν έχεις καμία ανάγκη. Δεν τρως. Δεν καταναλώνεις. Δεν χρειάζεσαι. Δεν πληρώνεις δημοτικά τέλη. Δεν πληρώνεις ΔΕΗ μετά του χαρατσιού ούτε εφορία. Δεν χρειάζεται να έχεις τηλέφωνο και το κινητό όπως και το αυτοκίνητο είναι πολυτέλεια. Ασχετο που δούλεψες τριάντα πέντε χρόνια και το κράτος τώρα επείγεται να πεθάνεις για να… κληρονομήσει τις κρατήσεις που νόμιμα κατέβαλες. Πάμε καλά;

Οι Ολυμπιακοί και η κουκουβάγια

Παντελής Μπουκάλας
Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Καθημερινή" - 1/8/2012


Τίποτα πιο φυσικό από τη σύγκριση. Ο,τι βλέπουμε, γευόμαστε ή ακούμε, το συγκρίνουμε αυτόματα με αλλοτινές παραστάσεις, για να αναδείξουμε πρόσκαιρους νικητές. Και το παιχνίδι σημαδεύεται από πριν όταν σαν πρώτος όρος σύγκρισης τίθενται τα ινδάλματα της εξωραϊστικής και εξευγενιστικής νοσταλγίας μας: αυτά που νοσταλγούμε, επικρατούν άνευ αγώνος. Το ίδιο συμβαίνει κι όταν συγκρίνουμε κάτι «δικό μας» με οτιδήποτε ξένο. Οσο αμερόληπτα κι αν προσπαθήσουμε να φερθούμε, τα πρωτεία δίνονται εκ προοιμίου, αφού το συναίσθημα βαραίνει πολύ περισσότερο από τις ψυχρές διανοητικές επεξεργασίες.

Το βλέπουμε και τώρα αυτό, με την αδόκιμη σύγκριση της Τελετής Εναρξης των δικών μας Ολυμπιακών με την τελετή του Λονδίνου. Δειλά στην αρχή, όσο κρατούσε ο εντυπωσιασμός από τη λονδρέζικη παράσταση, κι ύστερα όλο και πιο ζωηρά, συγκρίνουμε πράγματα που δεν είναι βέβαιο πως είναι συγκρίσιμα. Το εξωτερικό κοινό τους γνώρισμα δεν εξαλείφει τη βαθύτερη ανομοιότητά τους. Σε άλλα σκόπευε ο Ελληνας σκηνοθέτης, σε άλλα ο Βρετανός. Αλλη ιστορία είχαν να αφηγηθούν εν συντομία και με διαφορετικό στόχο.

Η Ελλάδα, όντας στην περιφέρεια παρά τη φαντασίωσή μας ότι παραμένουμε κέντρο του κόσμου, αισθάνθηκε υποχρεωμένη να θυμίσει τη βαριά της κληρονομιά (περίπου το ίδιο συνέβη με τους Κινέζους το 2008). Μοναδικός σύμμαχος των δικών μας «σημάτων καπνού» ήταν οι στοιχειώδεις γνώσεις των μαθητών πολλών χωρών για τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό, τα ίχνη που άφησε στο πέρασμα του χρόνου η θύραθεν παιδεία τους. Αντίθετα, η Βρετανία εμφανίστηκε και τελετουργικά γεμάτη αυτοπεποίθηση, όχι τόσο για το αυτοκρατορικό παρελθόν της (αυτό υποφωτίστηκε, για να μην ανέβουν στο προσκήνιο οι ενοχλητικές μνήμες της αποικιοκρατίας), όσο για το γεγονός ότι τα δικά της σήματα είναι αμέσως αναγνωρίσιμα διεθνώς (και μαζικώς καταναλώσιμα), αλλά και κυρίαρχα και επί της ουσίας παγκοσμιοποιητικά: ο Τζέιμς Μποντ (με τη βασίλισσα να υπηρετεί τον μύθο του), ο Χάρυ Πότερ, η Μαίρη Πόπινς, ο Ντέιβιντ Μπέκαμ, οι Μπητλς, άνθρωποι ζωντανοί ή λογοτεχνικοί και κινηματογραφικοί χαρακτήρες στραγγισμένοι σε σημεία-σύμβολα, είναι μόνιμοι κάτοικοι της φαντασίας ανηλίκων και ενηλίκων παγκοσμίως. Εμείς πρέπει να ανατρέξουμε στον Ηρακλή, τον Ομηρο, τον Αλέξανδρο.

Ετσι όπως αρπαζόμαστε από τη νοσταλγία, απ’ ό,τι ομορφότερο και εξευγενισμένο με τον καιρό κράτησε η μνήμη μας από το δαπανηρότατο 2004, δεν είναι δύσκολο ν’ αναδείξουμε νικήτρια τη δική μας τελετή, ακριβώς επειδή είναι δική μας. Η ιστορία με την κουκουβάγια και τα κουκουβαγιόπουλα έχει οικουμενική ισχύ, άλλωστε και οι Βρετανοί ανακήρυξαν την τελετή τους καλύτερη όλων των εποχών. Αλλά τι νόημα έχουν τέτοια πρωτεία και οι άτοπες συγκρίσεις ανόμοιων πραγμάτων; Ή μάλλον το ερώτημα τίθεται κάπως διαφορετικά: μήπως το γεγονός ότι συγκρίνουμε πάντοτε μια ωραιοποιημένη και ηρωοποιημένη Ελλάδα με οτιδήποτε σύγχρονο, που το απαξιώνουμε εξαρχής ώστε να έχουμε εύκολη νίκη, ευθύνεται που η αυτογνωσία μας έχει πήλινα ποδάρια και η αυτοπεποίθησή μας επίσης, με αποτέλεσμα να εξαλλάσσεται επίσης εύκολα σε αυτοϋποτίμηση;

Η Ιστορία ρίχνει βαριά τη σκιά της

Νίκος Ξυδάκης
Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Καθημερινή" - 1/8/2012


Η κρίση αναδεύει τον βυθό και φέρνει στην επιφάνεια πράξεις και μυστικά, που υπό κανονικές συνθήκες θα φανερώνονταν πολλά χρόνια αργότερα. Oι αποκαλύψεις του Παναγιώτη Ρουμελιώτη για το παρασκήνιο των πολιτικών αποφάσεων της κυβέρνησης Παπανδρέου, που οδήγησαν την Ελλάδα στο Μνημόνιο Ι και ακολούθως στη χρεοκοπία και το Μνημόνιο ΙΙ, αφορούν ένα τέτοιο ιστορικό μυστικό. Τα όσα καταμαρτυρεί εις βάρος του πρώην πρωθυπουργού ο τέως εκπρόσωπος της Ελλάδας στο ΔΝΤ, κυκλοφορούσαν ήδη ως ημιβεβαιωμένες πληροφορίες και εγράφοντο σε αναλύσεις και χρονικά της κρίσης. Η προσωπική μαρτυρία όμως του Ελληνα λειτουργού και τεχνοκράτη, που μετείχε στο ΔΝΤ την ώρα των ιστορικών αποφάσεων, δίνει

άλλο βάρος και άλλη τροπή στη διερεύνηση της περιόδου 2009-2010. Τώρα μπορούμε βάσιμα να εκτιμήσουμε ότι οι Γ.Α. Παπανδρέου και Γ. Παπακωνσταντίνου χειρίστηκαν την κρίση εξ ολοκλήρου λανθασμένα, ότι δεν διαπραγματεύτηκαν επαρκώς, ότι εντέλει σφράγισαν την μοίρα του ελληνικού λαού δρώντας σαν διανοητικά αιχμάλωτοι, όμηροι φόβων και ιδεοληψιών. Τουλάχιστον. Ασφαλώς θα αναρωτηθούμε γιατί ο κ. Ρουμελιώτης επιλέγει να μιλήσει τώρα, όταν όλα έχουν κριθεί, όταν η Ελλάδα έχει χάσει πια τις όποιες δυνατότητες είχε να διαπραγματευτεί καλύτερα την τύχη της.

Θα αναρωτηθούμε περαιτέρω: γιατί μιλάει; Γιατί δεν σιωπά και δεν απολαμβάνει τις πλουσιοπάροχες αμοιβές του από το ΔΝΤ και τώρα από την Τράπεζα Πειραιώς; Αντιστοίχως, γιατί δεν σιωπά αιδημόνως ο κ. Παπανδρέου, αλλά απεναντίας γυρνάει σε συνέδρια και αναπτύσσει τη δική του εκδοχή για τον χειρισμό της κρίσης και την ατιμωτική αποπομπή του, αναζητώντας απεγνωσμένα δικαίωση εκ των υστέρων;

Φαίνεται ότι ακόμη και για πρόσωπα ψημένα στην εξουσία και στις μεγάλες αποφάσεις, η ιστορική ευθύνη για την εν εξελίξει εθνική καταστροφή είναι πολύ βαριά, δεν αντέχεται. Γι’ αυτό μιλούν. Μιλώντας την καταστροφή, την ελαφραίνουν μέσα τους· προσδοκούν, αν όχι δικαίωση, τουλάχιστον ανακούφιση. Πολύ περισσότερο, που δεν υπάρχει Μετά: η καταστροφή έχει συντελεστεί και είναι αμετάκλητη, δεν υπάρχει καμιά δυνατότητα να επιδιορθώσουν ή να ανασκευάσουν.

Ας μην λησμονούμε ότι ο Π. Ρουμελιώτης ως υπουργός Εθνικής Οικονομίας παραπέμφθηκε στο Ειδικό Δικαστήριο για το σκάνδαλο Κοσκωτά και δεν δικάστηκε διότι είχε ήδη εκλεγεί ευρωβουλευτής. Φέρει άρα ένα πολιτικό βάρος, και μια ηθική σκιά, από το μακρινό παρελθόν. Δεν θα ήθελε να φέρει και το στίγμα της ολιγωρίας σε μια ιστορική στιγμή που παίχτηκε το μέλλον γενεών Ελλήνων.

Πολύ επαχθέστερο είναι το ιστορικό και προσωπικό βάρος για τον πρώην πρωθυπουργό, παρότι με τον Π. Ρουμελιώτη μοιράζονται την εμπειρία ανάμειξης στο σκάνδαλο Κοσκωτά. Το όνομά του και η αποτυχία του βάζουν τέλος στην πολιτική δυναστεία τριών γενεών Παπανδρέου. Η σύγκριση θα είναι αναπόφευκτη: τι άφησε πίσω του, για ποιο μεγάλο έργο ή πράξη θα τον θυμούνται; Θα τον θυμούνται σαν τον πρωθυπουργό με τις χαριτωμένες ιδέες που οδήγησε τη χώρα του σε επαχθή χρεοκοπία και απώλεια εθνικής κυριαρχίας; Ο Γ.Α. Παπανδρέου βρέθηκε αντιμέτωπος με την Ιστορία, και ηττήθηκε. Στο εξής, η Ελλάδα θα του πέφτει βαριά.

Ο ηθικός κίνδυνος της αντιμεταρρύθμισης

Πάσχος Μανδραβέλης

Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Καθημερινή" - 1/8/2012

Μία απορία υπάρχει: αν ο κ. Φωτόπουλος και οι συν αυτώ συνδικαλιστές κηρύξουν ανεφάρμοστο όποιο νόμο επιχειρήσει η κυβέρνηση για ιδιωτικοποίηση, μετοχοποίηση, εξορθολογισμό της ΔΕΗ, τι θα κάνουν οι τρεις πολιτικοί αρχηγοί; Την πάπια, όπως στα ΑΕΙ; Ποιο θα είναι το ηθικό πλεονέκτημα της τρικομματικής κυβέρνησης έναντι κάθε συντεχνίας που θα βρίσκει μύρια όσα ανεφάρμοστα για κάθε νομοθέτημα που θα τις ενοχλεί; Ποιο επιχείρημα θα φέρουν για την πάταξη της διάχυτης ανομίας στη χώρα, όταν ο κ. Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος απέδειξε ότι η παρανομία επιβραβεύεται; Τι θα πουν στους πάσης φύσεως καταληψίες και άνομους; Οτι νόμος είναι το δίκιο του πρύτανη, αλλά όχι του εργάτη; Θα γελάσουμε! Πικρά, αλλά θα γελάσουμε...

Τρία χρόνια τώρα η χώρα βαδίζει στην καταστροφή. Με πιο αργούς ρυθμούς, από ό,τι στη μοιραία πενταετία 2004–2009, αλλά η τάση δεν ανακόπηκε. Με τις οριζόντιες περικοπές, που κάνει και τούτη η κυβέρνηση (άσχετα αν επιχειρεί ολόκληρη επικοινωνιακή σπέκουλα να τις βαφτίσει «κάθετες», «πλάγιες», «πλαγιαστές» κ.λπ.) η πορεία προς τον γκρεμό απλώς επιβραδύνεται· δεν αντιστρέφεται. Αυτό που κάνει και τούτη η κυβέρνηση είναι να διατηρεί το σύστημα ανέπαφο, αλλά σε όλο και χαμηλότερα επίπεδα.

Χειρότερα: η νυν κυβέρνηση καταστρέφει κάθε απόπειρα αλλαγής των μηχανισμών, που παράγουν τα ελλείμματα και την κακοδαιμονία της χώρας. Γκρεμίζει θεσμικές παρεμβάσεις που μακροχρόνια αποδίδουν. Οπως η κυβέρνηση Καραμανλή κατήργησε (μεταξύ άλλων) τη λίστα φαρμάκων, και τώρα τρέχουμε να συμμαζέψουμε τα ασυμμάζευτα στη φαρμακευτική δαπάνη, έτσι και η τρικομματική κυβέρνηση γκρεμίζει –πριν καν τη δούμε!– μια απόπειρα μεταρρύθμισης στον πολύπαθο χώρο των ΑΕΙ.

Αν δει κανείς τις αλλαγές που εισηγήθηκε ο κ. Αρβανιτόπουλος, θα διαπιστώσει ότι όλες οπισθοδρομούν για να διατηρηθούν τα παλιά βιλαέτια εξουσίας μέσα στα ΑΕΙ. Οι πρυτάνεις κρατούν την παλάμη, και ουχί το δάχτυλο, στο μέλι, παρά τα απανωτά σκάνδαλα κακοδιαχείρισης με κορυφαία εκείνα του Παντείου και του Αριστοτελείου· οι φοιτητικές παρατάξεις, που πριν από τον νόμο 4009 διαφέντευαν τα ΑΕΙ, αποκτούν πάλι λόγο στη διοίκηση· κάθε εξωτερική πρόκληση στις μετριότητες που απαρτίζουν το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής ακαδημαϊκής κοινότητας εξαλείφεται. Τα ελληνικά ΑΕΙ θα παραμείνουν τριτοκοσμικά για να τα λυμαίνονται οι φοιτητοπατέρες και οι συναλλασσόμενοι με αυτούς πρυτάνεις. Οπως ορθώς έγραψε η καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Βάσω Κιντή: «Τα πανεπιστήμια προσαρμόζονται στη μετριότητα των επιτελείων των κομμάτων και στη μετριότητα των συντεχνιών. Απομακρύνεται η ευρωπαϊκή προοπτική τους και καταδικάζονται τα δημόσια ιδρύματα σε αργό θάνατο. Η ελληνική νεολαία, οι φοιτητές, θυσιάζονται στον βωμό της συντεχνίας, που φοβάται την αξιολόγηση, τη διεθνή σκηνή, το βλέμμα της κοινωνίας» («Βήμα», 29.7.2012).

Το χειρότερο, δε, είναι ότι το ελληνικό πολιτικό σύστημα αρνείται να μάθει. Η κυβέρνηση επιθυμεί την επίτευξη του ελάχιστου κοινού παρονομαστή σε όλα τα επίπεδα. Δείχνει να μη θέλει να αλλάξει τίποτε από τις δομές της κακοδαιμονίας. Και φυσικά τον λογαριασμό θα τον πληρώσουμε όλοι μας...

Κάποιοι παίζουν πάλι με τις πρίζες

Σοφία Βούλτεψη
Δημοσιογράφος
Άρθρο της στο site "Ελεύθερη Ζώνη" - 1/8/2012


Εντελώς περιττή και επιβλαβής για τον τόπο είναι η εικόνα που εμφάνισε χθες η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ.

Το γεγονός ότι η τρικυμία ξέσπασε με αφορμή έναν νόμο που, στο κάτω-κάτω, αποσκοπεί στο να ανοίξουν τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα τον Σεπτέμβριο – ενώ ο προηγούμενος της… μεγάλης συναίνεσης ουδέποτε εφαρμόστηκε – δείχνει ότι κάποιοι έψαχναν την ευκαιρία.

Αναρωτιέται κανείς αν όλοι οι φωνασκούντες κοίταξαν καθόλου γύρω τους να δουν πόσοι έχουν απομείνει.

Αναρωτιέται κανείς αν έχουν ποτέ κάνει την αυτοκριτική τους για όσα συνέβησαν μέχρι σήμερα στη χώρα.

Αναρωτιέται κανείς αν είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι που χειροκροτούσαν στο υπουργικό συμβούλιο τον Γ. Παπανδρέου πριν από έναν χρόνο, όταν επέστρεφε από άλλη μια «σωτηρία» της χώρας.

Μετά από δεκαπέντε (αριθμημένες σωτηρίες), η χώρα βρίσκεται στο χείλος της καταστροφής, έχει ουσιαστικά πτωχεύσει, κλυδωνίζεται στην όχθη της δραχμής.

Έχει σχηματιστεί μια κυβέρνηση τριών κομμάτων, επί τη βάσει μιας προγραμματικής συμφωνίας, η οποία στην πράξη τελεί υπό την αίρεση των δανειστών.

Αυτό σημαίνει πως οι δυσκολίες είναι τρομερές – και ήδη φαίνονται.

Είναι αδιανόητο μέσα σ’ αυτήν κατάσταση κάποιοι να καυγαδίζουν τώρα επειδή δεν τους αρέσει το ένα ή το άλλο σε έναν νόμο – και να εκδίδουν και ανακοινώσεις.

Η Ελλάδα δεν έχει την πολυτέλεια να παρακολουθεί έναν εσωκομματικό καυγά για ένα μεμονωμένο νομοσχέδιο την ώρα που δεν ξέρει σε τι κατάσταση θα βρίσκεται τον Σεπτέμβριο.

Και τι θα γίνει δηλαδή αν το νομοσχέδιο συζητηθεί σε τέσσερις συνεδριάσεις και όχι σε τρεις ή δύο;

Την ώρα που αν ο νόμος δεν ψηφιστεί, τα πανεπιστήμια δεν θα έχουν δεκάρα τσακιστή (συγγνώμη… σεντ τσακιστό) όταν θα ξεκινά η περίοδος του Σεπτεμβρίου, που συμπίπτει με εξεταστική περίοδο;

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κάθε λόγο να προκαλεί αναταραχές. Το ΠΑΣΟΚ, όμως; Που μετέχει σε μια συμμαχική κυβέρνηση;

Προφανώς δεν υπάρχει συναίσθηση ότι η χώρα πτωχεύει. Διαφορετικά δεν θα ασχολούνταν με τον νόμο για τα ΑΕΙ.

Ακόμη πιο απαράδεκτο είναι το γεγονός ότι ο κ. Λοβέρδος διένειμε και εισήγησή του επί του θέματος, υποστηρίζοντας πως η συγκεκριμένη νομοθετική πρωτοβουλία «στέλνει λανθασμένο και επιζήμιο μήνυμα για την Ελλάδα, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης».

Σιγά μη στάξει η ουρά του γαϊδάρου, δηλαδή! Αυτό περίμεναν τα… μήκη και τα πλάτη για να λάβουν λανθασμένο μήνυμα για την Ελλάδα!

Πολύ ενοχλητικές είναι επίσης οι αναφορές σε «τριμελές διευθυντήριο», που «έχει αντικαταστήσει την κυβέρνηση», επισημαίνοντας ότι το νομοσχέδιο δεν πέρασε καν από υπουργικό συμβούλιο.

Προφανώς, δεν έχει γίνει αντιληπτό ότι αυτή τη στιγμή διεξάγεται ένα δύσκολο εγχείρημα στη χώρα με αυτήν την τρικομματική κυβέρνηση.

Προφανώς κάποιοι, που ως γνωστόν ήθελαν να είναι υπουργοί και σ’ αυτή την κυβέρνηση, βρήκαν ευκαιρία να υπονομεύσουν την προσπάθεια - ενώ δεν θα έβγαζαν κιχ αν ήσαν μέλη του υπουργικού συμβουλίου.

Και, δεν κατάλαβα. Ήταν καλύτερα με τους πενήντα και βάλε υπουργούς που επί τρία σχεδόν χρόνια δεν έκαναν τίποτε;

Τώρα που γίνεται μια προσπάθεια – μια αποκρατικοποίηση, μια διαπραγμάτευση, μερικές συγχωνεύσεις – βρήκαν την ώρα να πετροβολήσουν;

Θα βγάλουν τα εσωκομματικά απωθημένα τους πάνω στο καθημαγμένο σώμα της χώρας;

Μόλις στα τέλη του περασμένου Ιανουαρίου ο κ. Λοβέρδος παραιτήθηκε της υποψηφιότητάς του υπέρ του κ. Βενιζέλου, δηλώνοντας ότι θα «συμπορευθεί» μαζί του και αγκαλιάζοντάς τον αδελφικά.

Προς τα πού υποτίθεται ότι θα συμπορευόταν; Μόνο προς τις εκλογές;

Και μόλις την επομένη της εκλογικής διαδικασίας που ανέδειξε τον κ. Βενιζέλο αρχηγό, τον περασμένο Μάρτιο, ο κ. Λοβέρδος έλεγε (μιλώντας στο Μέγκα) πως με τον Βενιζέλο «το κόμμα δεν θα είναι χυλός, με όργανα φυσαρμόνικα».

Τι έγινε τώρα, αποκτήσαμε «χυλό»;

Όλα τα παραπάνω δεν θα είχαν καμία σημασία και κανένα ενδιαφέρον, αν όλη αυτή η φασαρία δεν συνέβαινε σε μια πολύ κρίσιμη ώρα.

Δεν θα είχαν καμιά σημασία αν ουσιαστικά δεν προκαλούσαν βλάβη στην κυβέρνηση που μετά κόπων και βασάνων απέκτησε η χώρα.

Τέλος, ας μου επιτραπεί μια απορία: Υποτίθεται ότι χθες υπήρξε μια μίνι κρίση – στη συνάντηση Βενιζέλου με την τρόικα, στις ενδοκυβερνητικές σχέσεις. Επ’ αυτού, οι φωνασκούντες για το νόμο με τον οποίο ο Αρβανιτόπουλος επιδιώκει να μας βρει ο Σεπτέμβριος με ανοιχτά τα πανεπιστήμια (κάτι που ουδόλως πέτυχαν οι «μεταρρυθμιστές» και περί την «συναίνεση» θριαμβολογούντες) δεν είχαν καμιά αγωνία;

Η στάση τους θυμίζει έντονα – και ανησυχητικά - αυτό που έχω ξαναγράψει:

Όταν στην Ιταλία σχηματίστηκε η κυβέρνηση Μόντι, ο Μπερλουσκόνι, για την τιμή των όπλων, φέρεται να είχε πει: «Και όποτε θέλουμε, τραβάμε το καλώδιο από την πρίζα».

Αυτό θυμίζει η στάση αυτών που καλούν τους συναδέλφους τους βουλευτές να μην ψηφίσουν νομοσχέδιο της κυβέρνησης – και μάλιστα το πρώτο!

Βέβαια, ο Μόντι είχε απαντήσει: «Παρακαλώ να λείπουν οι αναφορές σε καλώδια και πρίζες. Διότι δεν είμαστε μηχάνημα. Αλλά και μηχάνημα να ήμασταν, δεν θα ήμουν σίγουρος αν θα επρόκειτο για ξυριστική μηχανή ή για μηχάνημα τεχνητής αναπνοής».

Αν κατάλαβα καλά, κάποιοι αυτή τη δύσκολη ώρα παίζουν επικίνδυνα παιχνίδια με τις πρίζες, νομίζοντας ότι το καλώδιο καταλήγει στην ξυριστική τους μηχανή…

Έπεσε ή τον έριξαν;

Γιάννης Πρετεντέρης
Δημοσιογράφος
Άρθρο του στο "Βήμα on line" - 22/7/2012


Η πτώση της κυβέρνησης Παπανδρέου τον περασμένο Νοέμβριο δεν ήταν ούτε μια απλή ούτε μια συνηθισμένη ιστορία. Είναι η πρώτη φορά μετά τον πόλεμο που μια κυβέρνηση και ένας Πρωθυπουργός οδηγούνται ουσιαστικά σε παραίτηση χωρίς να έχουν χάσει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία.

Είναι δηλαδή η πρώτη φορά που μια εκλεγμένη κυβέρνηση εγκαταλείπει την εξουσία επειδή οδηγήθηκε εκ των πραγμάτων σε «αδυναμία διακυβέρνησης». Ευλόγως λοιπόν η καταγραφή και η ερμηνεία των γεγονότων που οδήγησαν σε μια τόσο ασυνήθιστη εξέλιξη προκαλούν συζητήσεις και αντιπαραθέσεις.

Πρώτος, αν δεν απατώμαι, ο τότε αντιπρόεδρος Θ. Πάγκαλος μίλησε για «ανατροπή» της κυβέρνησης από βουλευτές της πλειοψηφίας και ενέπλεξε τον σημερινό αρχηγό του ΠαΣοΚ.

Συγκεκριμένα είπε ότι «οι βουλευτές του (σ.σ.: του Ευ. Βενιζέλου...) ανέτρεψαν τον Παπανδρέου. Δεν μπορούσε να τους ελέγξει;» (Alpha, 27.6.2012).

Την άποψη Πάγκαλου ήλθε να επιβεβαιώσει αλλά και να συμπληρώσει η άποψη του ίδιου του Γ. Παπανδρέου για τα γεγονότα (όπως καταγράφηκε στο «ΒΗmagazino» της περασμένης Κυριακής, 15.7.2012).

Το πράγμα λοιπόν σοβαρεύει.

Σύμφωνα με την εκδοχή Παπανδρέου συνέβησαν τα εξής λίγο μπερδεμένα πράγματα.

Πρώτον, η Ανγκελα Μέρκελ ήταν ενήμερη και είχε συμφωνήσει με την πρόθεσή του να πραγματοποιήσει δημοψήφισμα.

Δεύτερον, για κάποιους αδιευκρίνιστους λόγους υπαναχώρησε όταν ο Παπανδρέου εξήγγειλε το δημοψήφισμα, με αποτέλεσμα να φωνάξουν με τον Σαρκοζί τον έλληνα πρωθυπουργό στις Κάννες και να τον περάσουν γενεές δεκατέσσερις.

Τρίτον, ο Βενιζέλος (που εμφανίζεται να λουφάρει επικαλούμενος λόγους υγείας...) πρώτα συμφωνεί με το δημοψήφισμα και μετά αλλάζει γνώμη - ενδεχομένως μετά την αντίδραση των ξένων...

Τέταρτον, στις Κάννες και παρά το βρισίδι ο Παπανδρέου συμφωνεί με τη Μέρκελ να γίνει δημοψήφισμα στις 4 Δεκεμβρίου για το ευρώ.

Πέμπτον, ο Βενιζέλος στην Αθήνα αδειάζει τον Παπανδρέου για το δημοψήφισμα (το οποίο ουσιαστικώς ακυρώνεται), ενώ οι βουλευτές που τον υποστηρίζουν αναλαμβάνουν δράση στο Κοινοβούλιο εναντίον του αποδυναμωμένου Πρωθυπουργού.

Τα υπόλοιπα ακολουθούν σχεδόν από μόνα τους. Από την αφήγηση αυτή προκύπτουν δύο ενδιαφέροντα συμπεράσματα.

Ο Παπανδρέου θεωρεί ακόμα και τώρα ότι το δημοψήφισμα ήταν μια καλή ιδέα, η οποία δεν μπόρεσε να υλοποιηθεί.

Η καλή αυτή ιδέα δεν υλοποιήθηκε λόγω της μεταστροφής Μέρκελ, Σαρκοζί και Βενιζέλου. Ετσι ο Παπανδρέου πήγε καλλιά του - μαζί με την ιδέα...

Πολύ φοβούμαι ότι ακόμη πιο πρωτοφανής κι από την πτώση της κυβέρνησης Παπανδρέου είναι η αντίληψη των γεγονότων από τον πρωταγωνιστή τους.

Στην αφήγησή του υπάρχουν τρία σημαντικά κενά.

Πρώτον, ο ρόλος της Μέρκελ. Αφού ξέρει και συμφωνεί, γιατί αντιδρά; Αφού αντιδρά, πώς γίνεται και αλλάζει ξανά γνώμη για να δεχτεί ένα δημοψήφισμα στις 4 Δεκεμβρίου, αλλά με διαφορετικό αντικείμενο;

Κι αν έχει συμφωνήσει σε τέτοιο δημοψήφισμα, πώς δεν αντιδρά ξανά όταν πληροφορείται ότι τελικά ούτε αυτό θα γίνει μετά την παρέμβαση Βενιζέλου;
Λίγο UFO η καγκελάριος!

Δεύτερον, ο ρόλος του Σαρκοζί. Αυτός τελικά ξέρει ή δεν ξέρει;

Διότι αν ξέρει, δεν έχει λόγο να αντιδράσει. Αλλά, αν δεν ξέρει και τον έπιασαν στον ύπνο, τότε μάλλον λογικά τον πήρε και τον σήκωσε τον Παπανδρέου στις Κάννες.
(Μεταξύ άλλων με την περίφημη φράση «Θα πάρεις τα αρχ...ια μου!» που δυσκολευόταν να αποδώσει ο μεταφραστής.)

Τρίτον, ο ρόλος του Βενιζέλου. Είναι προφανές ότι ο σημερινός πρόεδρος του ΠαΣοΚ πρώτα υποστήριξε το δημοψήφισμα και μετά άλλαξε γνώμη. Τίποτα όμως δεν αποδεικνύει ότι πίσω από την αλλαγή γνώμης υπήρχε σχέδιο ανατροπής κι όχι απλή επιπολαιότητα. Ισα-ίσα. Ολοι υπήρξαμε μάρτυρες της ασφυκτικής πίεσης που άσκησε ο Βενιζέλος σε βουλευτές της επιρροής του να δώσουν (παρά τις διαφωνίες τους...) ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση Παπανδρέου.

Με άλλα λόγια, η αφήγηση αυτή ελάχιστη σχέση έχει με τα πραγματικά περιστατικά κι ακόμη λιγότερη με την κοινή λογική. Ο Παπανδρέου εμφανίζεται (τώρα και εκ των υστέρων) ως «θύμα ανθρώπων και περιστάσεων», τη στιγμή που επιχειρούσε να δώσει μια «δημοκρατική διέξοδο» στο πρόβλημα της χώρας - το οποίο, παρεμπιπτόντως, ο ίδιος είχε δημιουργήσει...

Μόνο που (πέραν των άλλων ανακολουθιών) προκύπτει ένα κορυφαίο πολιτικό ερώτημα.

Αν είχε όντως διαπιστώσει ότι η χώρα βρισκόταν σε αδιέξοδο κι αν αναζητούσε ειλικρινά μια δημοκρατική διέξοδο σε αυτό, γιατί δεν έκανε εκλογές; Γιατί κατέβαζε ιδέες για δημοψηφίσματα και άλλες πατέντες; Γιατί προτίμησε (όπως λέει) να τον ανατρέψει ο Βενιζέλος από το να προσφύγει ευθέως στην κρίση του ελληνικού λαού; Διότι μια χαρά προλάβαιναν να γίνουν εκλογές στις 4 Δεκεμβρίου. Και με τη σύμφωνη (κατά την εκδοχή του) γνώμη της Μέρκελ. Είναι βέβαιο πως έτσι θα γλιτώναμε πολλά από όσα επακολούθησαν!

Η Ελλάδα τώρα έχει την ανάγκη των νέων

Άννα Παναγιωταρέα
Δημοσιογράφος
Άρθρο της στην εφημερίδα "Ελεύθερος Τύπος" - 26/7/2012

Την Τετάρτη το μεσημέρι, στο μεγάλο αμφιθέατρο του Αριστοτελείου είχαν συγκεντρωθεί γονείς, συγγενείς και φίλοι να παρακολουθήσουν την τελετή αποφοίτησης των παιδιών. Με τον όρκο που δίνουν, σφραγίζουν τον κύκλο της ακαδημαϊκής τους ζωής. Επρεπε να πω λίγα λόγια, κάτι σαν την τελευταία σελίδα ενός σπουδαίου κεφαλαίου της προσωπικής τους ιστορίας.

Αν ήμαστε στις 24 Ιουλίου 2002 θα τους έλεγα πως το Τμήμα Δημοσιογραφίας του ΑΠΘ-με μια θέση τιμητική ανάμεσα στα καλύτερα διακόσια της παγκόσμιας κατάταξης- τους έδωσε άριστη θεωρητική γνώση και πολύμηνη πρακτική κατάρτιση να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις του δημοσιογραφικού λειτουργήματος. Θα τους μιλούσα για τη δεοντολογία, τον σεβασμό στην «άλλη» άποψη και στη διαφορετικότητα, την αξία της είδησης και την αντικειμενική της προσέγγιση, τον Πολίτη που είναι η φωνή του, το κράτος που πρέπει - συνεχώς και ψύχραιμα-να αξιολογούν, την εξουσία που, ανυπερθέτως, θα κρατούν σε απόσταση...

Ομως, στις 24 Ιουλίου 2012, με τα ΜΜΕ τρομοκρατημένα για τον έλεγχο της Τρόικας, με το «άνοιγμα» στα ταμεία να φτάνει-λένε- στα τριάντα δισεκατομμύρια ευρώ, με το ΔΝΤ να δηλώνει «ας απευθυνθεί η Ελλάδα στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες και στην ΕΚΤ», με την απειλή νέων μέτρων που θα καταφέρουν το τελειωτικό «νοκ άουτ» στον αιμόφυρτο Πολίτη, με υπουργούς να προστατεύουν -τραγικό- συντεχνίες, με το χρηματιστήριο- μαγική εικόνα και την ύφεση να αφαιρεί το οξυγόνο από την ετοιμόρροπη οικονομία, δηλαδή, με το μέλλον τους άδηλο, με τη ζωή τους υποθηκευμένη, με τη χώρα καθημαγμένη, για ποια δημοσιογραφική καριέρα να μιλήσεις;

Στις 24 Ιουλίου 2012, με τα ηλεκτρονικά μέσα σε τουρκική εκδοχή προγράμματος, με τα ραδιόφωνα στο «κόκκινο», τον Τύπο να αγωνίζεται να σταθεί όρθιος και οι ιστοσελίδες με ανεξέλεγκτες «ειδήσεις» να δημιουργούν πανικό, να στοχοποιούν πρόσωπα, πώς να πεις στα παιδιά που διψούν να δώσουν σάρκα στα όνειρά τους ότι είτε θα βρουν πόρτες κλειστές, είτε θα πρέπει να περάσουν χρόνια άμισθης δοκιμασίας και πάλι ας είναι... ευχαριστημένα;

Στις 24 Ιουλίου 2012, πώς να πεις στους γονείς που ήρθαν από την Κρήτη ως τον Εβρο και κατέκλυσαν το αμφιθέατρο-ένας Θεός ξέρει πώς μάζεψαν το αντίτιμο του εισιτηρίου τους-ότι πρέπει να περιμένουν να πάει καλύτερα η Ελλάδα για να ανοίξουν δουλειές για τα παιδιά τους; Κατέβαλαν χρόνια στέρησης και μόχθου για αυτή την ώρα που θα έπαιρναν στα χέρια τους το «μαγικό χαρτί» - με το όνομα των παιδιών τους φαρδύ-πλατύ γραμμένο.

Νόμιζαν ότι τους έδιναν «κλειδί» που ανοίγει μια ζωή καλύτερη από τη δική τους...

Υ.Γ.:Τα σκέφτηκα όλα και έτσι τους μίλησα για την Ελλάδα που τώρα έχει την ανάγκη τους...

Ρουφώντας το μυαλό με το καλαμάκι του... Twitter

Σοφία Βούλτεψη
Δημοσιογράφος
Άρθρο της στο site "Ελεύθερη Ζώνη" - 27/7/2012


Συγγνώμη, αλλά όλοι οι άλλοι νέοι (αλλά και οι μεγαλύτεροι) που χάνουν τον χρόνο τους στο facebook και στο twitter, είναι για πέταμα;

Ρωτώ, διότι μεγάλος θόρυβος προκλήθηκε ένθεν κακείθεν γύρω από τον αποκλεισμό από τους Ολυμπιακούς Αγώνες αθλήτριας που διασκέδασε με έναν εξυπνακισμό ρατσιστικού περιεχομένου και μετά τον αναπαρήγαγε δια της ιδίας γελοίας οδού.

Δηλαδή, αν δεν υπήρχαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες - των οποίων η Ελλάς είναι πράγματι θεματοφύλακας, αλλά μόνο σε θεωρητικό επίπεδο, διότι στους Αγώνες του 2004 η μίζα πήγε σύννεφο, ενώ δεν προλαβαίναμε να μετράμε «ντόπες» – δεν θα ενοχλούσε κανέναν το συγκεκριμένο σχόλιο;

Θέλω να πω, δεν βρίσκουμε κανέναν λόγο να ενοχληθούμε από όλες τις ανοησίες, τους προπηλακισμούς, τις αγραμματοσύνες, τα ανελλήνιστα σχόλια, τις ανιστόρητες επισημάνσεις, τις ύβρεις, τις προσωπικές επιθέσεις, αυτό το απίστευτο διαδικτυακό bullying που διεξάγεται καθημερινά και εκπαιδεύει εκατομμύρια (στην Ελλάδα) και δισεκατομμύρια (στον κόσμο) ανθρώπους στον πιο επικίνδυνο τρόπο σκέψης;

Δεν βρίσκουμε κανέναν λόγο να ενοχληθούμε για το γεγονός ότι με τέτοιου είδους αμερικανιές το διαδίκτυο έχει μετατραπεί σε ένα απέραντο χαμαιτυπείο;

Όλη μέρα βρίζονται ως μαουνιέρηδες οι Έλληνες, παριστάνοντας ότι επικοινωνούν μέσα από τα λεγόμενα κοινωνικά δίκτυα.

Αντί να ανοίξουν ένα βιβλίο, να πάνε μια βόλτα, να μιλήσουν στο τηλέφωνο με έναν φίλο, να πάνε για καφέ με την παρέα τους, να επικοινωνήσουν πραγματικά, κάθονται μπροστά στον υπολογιστή με τις ώρες ή στραβώνονται πάνω από το κινητό τους και βρίζονται με αγνώστους που ούτε ξέρουν από πού κρατάει η σκούφια τους.

Και πού βρίσκεται το δικαίωμα στην ελευθερία της γνώμης;

Δεν προλαβαίνει κάποιος να πει μια άποψη και νάτος από κάτω ο επόμενος που περίπου του απαντά πως «δεν δικαιούται δια να ομιλεί», διότι είναι απατεώνας, προδότης, τσιράκι του τάδε πολιτικού, σίχαμα της κοινωνίας!

Φτωχά επιχειρήματα – τα οποία αναγκαστικά «διανθίζονται» με διάφορες αθυροστομίες – μικρονοϊκές συμπεριφορές, μισαλλόδοξες επιθέσεις από το πουθενά: Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν εξελιχθεί σε βήμα μίσους, ανθρωποφαγίας και απαξίωσης των πάντων.

Λες και ξαφνικά άνοιξε μια πόρτα και δόθηκε διέξοδος στα πιο ταπεινά ένστικτα, απελευθερώθηκαν οι πιο ποταπές σκέψεις, ξεχύθηκαν ποταμοί δηλητηρίου.

Το διαδίκτυο είναι χωρίς αμφιβολία ένα επαναστατικό μέσο διάδοσης των πληροφοριών και των ιδεών, αλλά τελικά πόσες από τις πληροφορίες αυτές είναι ελεγμένες και διασταυρωμένες;

Δίνει την ευκαιρία – όπως και η τηλεόραση – σε εκατομμύρια, σε δισεκατομμύρια ανθρώπους να πληροφορούνται την ίδια είδηση, την ίδια στιγμή και σε χρόνο παράλληλο με τον πραγματικό.

Αλλά πόσες από αυτές τις πληροφορίες είναι πραγματικά χρήσιμες για τη ζωή των ανθρώπων;

Πόσες από αυτές τις (δισεκατομμύρια) πληροφορίες μπορούν να βελτιώσουν τη ζωή των ανθρώπων;

Οι περισσότερες είναι άχρηστες, σκέτα κουτσομπολιά, ψευδοειδήσεις για ψευδογεγονότα, εργαλεία παραπληροφόρησης, που μέσα από την επιλεκτική και την εναλλακτική ενημέρωση, χρησιμεύουν στο να κρύβουν τις πραγματικές ειδήσεις.

Στον προπερασμένο αιώνα, οι ειδήσεις έφθαναν στους ανθρώπους με καθυστέρηση, με αποτέλεσμα στη διαδρομή να χάνονται οι άχρηστες, αυτές που δεν αντέχουν στα μεγάλα και δύσκολα ταξίδια της επιβεβαίωσης.

Αναπαρήγαγε, λοιπόν, το ρατσιστικό σχόλιο η αθλήτρια και όλοι – είτε συμφωνούν, είτε όχι με τον αποκλεισμό της από τους Αγώνες – συμφώνησαν ότι επρόκειτο για μια νεανική ανοησία.

Και, ως γνωστόν, οι ανοησίες γίνονται για να συγχωρούνται – σε όλες τις περιπτώσεις, εκτός από τους Ολυμπιακούς.

Η ουσία, όμως, βρίσκεται σ’ αυτή καθαυτή την ανοησία. Και στην εκπαίδευση στην ανοησία.

Η σύντροφος του Ολάντ, έγραψε στο twitter, πως στο μέλλον θα στριφογυρίζει επτά φορές τα δάχτυλά της πριν χρησιμοποιήσει τον προσωπικό της λογαριασμό.

Ενδεχομένως, το ίδιο θα κάνει από εδώ και πέρα και η τιμωρημένη αθλήτρια.

Τι θα γίνει, όμως, με όλους τους άλλους συνομηλίκους της πρώτης και της δεύτερης «παραβάτου»;

Αυτοί δεν έχουν ψυχή, δεν πρέπει να προστατευτούν; Δεν πρέπει να μάθουν κι' αυτοί να «στριφογυρνάνε τα δάχτυλά τους»;

Πρέπει να συνεχίσουν να βλέπουν τα περίφημα μέσα κοινωνικής δικτύωσης – που τελικά σε απομόνωση οδηγούν – ως τρόπο εκτόνωσης και εγκληματικής απώλειας χρόνου;

Αν δηλαδή δεν επρόκειτο να λάβει μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες, η συγκεκριμένη αθλήτρια μπορούσε, ως άτομο, να λέει και να γράφει ό,τι θέλει;

Οπότε, δηλαδή, όλοι οι άλλοι μπορούν να συνεχίσουν να βρίζονται με την άνεσή τους – αφού δεν πρόκειται να πάνε στους… Ολυμπιακούς;

Ο μυωπικός τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίστηκε το θέμα – μια νεανική βλακεία, κόβονται τα όνειρα μιας αθλήτριας, η Ελλάδα μπορεί να χάσει ένα μετάλλιο – δείχνει πόσο αποσπασματικοί έχουμε καταντήσει, πόσο έχουμε εκπαιδευτεί να βλέπουμε το δένδρο και να χάνουμε το δάσος.

Και με συγχωρείτε, αλλά - αν ξεχάσουμε τους Ολυμπιακούς - μπορούμε να πούμε πως όλα αυτά είναι φυσιολογικά;

Είναι φυσιολογικά όλα αυτά τα σεξιστικά σχόλια που καθημερινά αναπαράγονται;

Και, επιτέλους, ο ρατσισμός όσον αφορά στη φυλή και στο χρώμα είναι χειρότερος από τον ηλικιακό ρατσισμό, για παράδειγμα;

Μήπως θυμάστε τι έγινε κατά την προεκλογική περίοδο;

Μήπως θυμάστε πόσες φορές αναπαρήχθη η εξυπνάδα «κλείστε τους ηλικιωμένους στο σπίτι για να μην πάνε να ψηφίσουν» - μπας και πάνε στις κάλπες μόνο οι νεώτεροι και… εξυπνότεροι (προφανώς και ωριμότεροι) για να αποφασίσουν αυτοί για λογαριασμό των μεγαλυτέρων;

Αυτό δεν ήταν ρατσισμός; Τι ήταν; Σκέτη εξυπνάδα ή σκέτη ανοησία – διαλέγετε και παίρνετε;

Κατά το προσφιλές εθνικό σπορ του διχασμού, ο αποκλεισμός της αθλήτριας χώρισε και πάλι την Ελλάδα στα δύο – σ’ αυτούς που συμφωνούν και σ’ αυτούς που διαφωνούν.

Όπως συμβαίνει πάντα στους εμφυλίους, κανένα από τα δύο στρατόπεδα δεν βλέπει πέρα από τη μύτη του.

Και επομένως δεν υπάρχει ελπίδα να δούμε το πραγματικό πρόβλημα.

Με αποτέλεσμα και τα δύο στρατόπεδα να βλάπτουν το ίδιο:

Όσοι πιστεύουν ότι δεν ήταν παρά μια ανοησία, ουσιαστικά δίνουν άφεση αμαρτιών σε όλες τις «ανοησίες» και ανάβουν το πράσινο φως για να συνεχίζονται και μάλιστα να φουντώνουν.

Όσοι πιστεύουν ότι επρόκειτο για – έστω και ακούσια – εκδήλωση ρατσισμού, θεωρούν ότι «καθάρισαν» με την τιμωρία, έπραξαν το καθήκον τους απέναντι στην ανάγκη για σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της αξίας του ανθρώπου και κλείνουν τα μάτια μπροστά σε όλες τις άλλες εκδηλώσεις ρατσισμού και απαξίας.

Φυσικά, ούτε οι μεν ούτε οι δε ανησυχούν για το γεγονός ότι εκατομμύρια Έλληνες χάνουν πολύτιμο χρόνο από την (ούτως ή άλλως περιορισμένης διάρκειας) ζωή τους βουτηγμένοι μέσα σε ένα δηλητηριώδες μίσος.

Ούτε που τους περνά από το μυαλό πως μια αθλήτρια που προετοιμάζεται για τους Ολυμπιακούς έπρεπε να έχει αλλού το μυαλό της και να βρίσκει άλλες, πιο υγιεινές, διεξόδους για να εκτονώνει το άγχος της.

Ούτε που τους περνά από το μυαλό πως ένας νέος, ένας επιστήμονας, ένας υπάλληλος, ένας εργάτης, ένας μαθητής, ένας φοιτητής, ένας συνταξιούχος, δεν επιτρέπεται να εθίζεται στη βλακεία, η οποία άλλωστε είναι μεταδοτική και ανίκητη.

Με λίγα λόγια, είναι άλλης τάξεως ζήτημα αν τιμωρήθηκε ή όχι η αθλήτρια, αν έπρεπε ή όχι να τιμωρηθεί, αν οι (λεγόμενοι) «Αθάνατοι» είναι ή όχι διεφθαρμένοι, αν μεγαλύτερη αξία έχουν τα μετάλλια ή οι ντόπες ή τίνος το αίμα ρουφάει το κουνούπι του Δυτικού Νείλου.

Προς το παρόν, αυτό που μας ρουφάει το αίμα είναι η αθώωση της ανοησίας και η δειλία της ανωνυμίας, που επιτρέπει κάθε είδους ασυδοσία.

Υ.Γ.1 Ακριβώς την ημέρα που ξέσπασε ο «πόλεμος του (βλακώδους) τιτιβίσματος», πληροφορηθήκαμε πως στο ΜΙΤ ανέπτυξαν έναν αλγόριθμο που θα εντοπίζει άμεσα περιπτώσεις online bullying στα κοινωνικά δίκτυα, με σκοπό να αποτρέπει ηλεκτρονικές επιθέσεις εκφοβισμού, που πολλές φορές οδηγούν τα θύματά τους σε αυτοκτονία. Όπως καταλάβατε, πρώτα βρίσκουν το δηλητήριο και μετά το αντίδοτο…

Αλλά για την βλακεία αντίδοτο δεν πρόκειται να βρουν ποτέ εκεί στο ΜΙΤ. Ως γνωστόν, η αποβλάκωση είναι το πιο χρήσιμο όπλο.

Υ.Γ.2 Δεν ξέρω ποια γεύση αίματος προτιμούν τα κουνούπια του Δυτικού Νείλου, είμαι σίγουρη όμως πως στο twitter αρέσει η γεύση του μυαλού. Και το ρουφάει με το καλαμάκι…