Νόμος, δίκιο και «επανάσταση»

Πάσχος Μανδραβέλης

Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Καθημερινή" - 24/9/2012

 

Σε μια δημοκρατία όλα επιτρέπονται εκτός από εκείνα που απαγορεύονται ρητώς από τον νόμο. Σε μια δικτατορία όλα απαγορεύονται εκτός από εκείνα που ρητώς επιτρέπονται από τον νόμο. Στην Ελλάδα ακόμη ψάχνουμε να βρούμε τι είναι νόμος. Μην είναι ότι ψηφίζει η Βουλή; Μην είναι το «δίκιο του εργάτη»; Μην είναι το «δίκαιο που παράγει η επανάσταση», όπως γράφουν διάφοροι καθηγητές σε έντυπα και μπλογκ;Αν θεωρήσουμε ότι νόμος είναι οι αποφάσεις του «επαναστατικού υποκειμένου» τότε πρέπει να ορίσουμε το «επαναστατικό υποκείμενο». Δηλαδή και η 17 Νοέμβρη -ήταν, δεν ήταν πενήντα νοματαίοι- την «επανάσταση» έπαιζε. Νομιμοποιούνται 27 δολοφονίες στο όνομα της «επανάστασης», όπως έγραφαν στις αιματοβαμμένες προκηρύξεις της; Οταν η Χρυσή Αυγή αποκτήσει το πλούσιο λεξιλόγιο της Αριστεράς μπορεί πιθανώς να αυτοπροσδιοριστεί ως φορέας της επανάστασης, που μάχεται τις αδικίες της σύγχρονης πολυπολιτισμικής κοινωνίας. Κάτι αντίστοιχο δεν έγραφε και στο μακροσκελές παραλήρημά του ο καταδικασθείς για 77 δολοφονίες Νορβηγός ακροδεξιός;

Το ίδιο πρόβλημα έχουμε και με το «δίκιο του εργάτη». Κάποιοι πρέπει να το προσδιορίσουν. Αυτοί πρέπει να συναπαρτίζουν ένα σώμα ευρύτερο του πολιτμπιρό ενός κόμματος ή το Δ.Σ. ενός σωματείου. Κι αυτό για πολύ πρακτικούς λόγους: μπορεί το πολιτμπιρό ενός κόμματος να αποφασίσει το α ως «δίκιο» και το πολιτμπιρό ενός άλλου κόμματος να αποφασίσει το -α. Μπορεί το Δ.Σ. ενός σωματείου να αποφασίσει ότι νομιμοποιείται να κλείνει το κέντρο της Αθήνας κάθε μέρα, αλλά το «δίκιο» του εμπορικού συλλόγου λέει ούτε μία ώρα. Συνεπώς, όταν τα μερικά «δίκια» συγκρούονται χωρίς να υπάρχει ο καθολικά αποδεκτός κανόνας της πλειοψηφίας, ο μόνος τρόπος να υπερισχύσει το ένα δίκιο έναντι του άλλου είναι να παίζουμε ξύλο. Για την ακρίβεια αυτό κάναμε πριν εφεύρουμε τη Δημοκρατία. Παρά τα κοινοβουλευτικά ελλείμματά της είναι καλύτερη λύση από το να σκοτωνόμαστε στους δρόμους.

Αυτά τα ζητήματα δεν έχουν ξεκαθαρίσει στην ελληνική πολιτική συζήτηση με αποτέλεσμα διάφοροι να κουρσεύουν τις έννοιες του δικαίου και των νόμων για να καταλήξουμε στη χώρα της γενικευμένης ανομίας. Ρωτήθηκε, για παράδειγμα, ο κ. Τσίπρας από τον δημοσιογράφο του ΑΠΕ κ. Νίκο Ρούμπο αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα έκανε κατάληψη στο Harvard, επειδή διδάσκει εκεί ο κ. Γιώργος Παπανδρέου.

Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης απάντησε: «Η κλίμακα της αντίστασης και της διαμαρτυρίας νομιμοποιείται από την αποδοχή της από το κοινωνικό σύνολο και από το δημοκρατικό των διαδικασιών μας μέσα από τις οποίες λαμβάνονται αυτές οι αποφάσεις... το ερώτημά σας είναι λίγο οξύμωρο, διότι στο Harvard θα ήταν λίγο δύσκολο να γίνει κατάληψη».
Ας προσπεράσουμε την ειλικρίνεια του κ. Τσίπρα. Προφανώς στα δικά μας «απροϋπόθετα» πανεπιστήμια η κατάληψη δεν είναι σχήμα οξύμωρο, διότι είναι εύκολη. Τα ερωτήματα είναι δύο.

Πώς πιστοποιείται «αποδοχή (σ.σ.: μιας παρανομίας, όπως είναι η κατάληψη) από το κοινωνικό σύνολο»; Πώς ορίζεται το «δημοκρατικό των διαδικασιών μας μέσα από τις οποίες λαμβάνονται αυτές οι αποφάσεις»; Δηλαδή: με δεδομένο πως είναι διάχυτη η αίσθηση ότι πολλοί Ελληναράδες κρυφογελούν κάτω από τα ανατολίτικα μουστάκια τους για τα πογκρόμ εναντίον μεταναστών, σύμφωνα με τη θεωρία του κ. Τσίπρα το μόνο που πρέπει να πιστοποιήσουμε για το «δίκιο ή άδικο» του αγώνα της Χρυσής Αυγής είναι αν τα μέλη στην Τ.Ο. Ραφήνας ψήφισαν πριν εφορμήσουν στο πανηγύρι;

Η δύναμη της αδράνειας

Αλέξης Παπαχελάς
Δημοσιογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Καθημερινή" - 24/9/2012


Πού είναι το «καινούργιο», το «φρέσκο» που περιμένει με μεγάλη αγωνία η ελληνική κοινωνία, για να πιστέψει ότι υπάρχει κάπου μια χαραμάδα αισιοδοξίας; Σίγουρα όχι στη Βουλή, στα κόμματα και γενικότερα στο πολιτικό σύστημα. Η κυβέρνηση παλεύει με την τρόικα και η διαπραγμάτευση έχει ρουφήξει όλη της την ενέργεια, όλα της τα κουράγια. Οι άνθρωποι που αντέχουν την πίεση, καταλαβαίνουν τι διακυβεύεται και γνωρίζουν τα θέματα, είναι μετρημένοι στα δάχτυλα. Οι ξένοι εντυπωσιάζονται με τη δύναμη της αδράνειας, το πώς είναι δυνατόν η διοίκηση και η πολιτική στην Ελλάδα να είναι, ύστερα από όλα αυτά που έχει περάσει η χώρα, αυτό που λένε business as usual.
Αντικρίζουν γραφεία κρίσιμων υπουργών χωρίς σοβαρούς τεχνοκράτες, στελεχωμένα με ημέτερους συνδικαλιστές και άσχετους υπαλλήλους. Η όποια μεταρρυθμιστική ορμή επιτάσσουν οι συνθήκες έχει στερέψει προ πολλού. Η φράση που ακούγεται, πίσω από κλειστές πόρτες, είναι «να κάνουμε τώρα κάνα δυο μερεμέτια γιατί θα μας κόψουν και θα έχουμε πρόβλημα».

Η ίδια αντιμετώπιση παρατηρείται και στο μοίρασμα της πίτας, όπου μια νέα γενιά διαπλεκομένων δεν κρατάει καν τα προσχήματα και θέλει λύσεις εδώ και τώρα, λύσεις για την... πάρτη της. Ο πόλεμος συμφερόντων είναι τιτάνιος όσο και χαμηλοτάτου επιπέδου. Η σφοδρότητά του, όμως, απειλεί το πολιτικό σύστημα με παράπλευρες απώλειες. Οι παίκτες είναι πολλοί και δεν υπάρχει κάποιο σημείο ισορροπίας. Τα γάντια βγαίνουν με κάθε ευκαιρία και θέλει πολύ μεγάλη ικανότητα για να καταλάβεις τι κρύβεται πίσω από τις λέξεις, ποιο μικρό ή μεγάλο συμφέρον έχει υπαγορεύσει μια συγκεκριμένη επίθεση στην τρόικα ή μια ανάλυση για το πόσο «πραγματικά» κάνει ο ΟΠΑΠ.
Με άλλα λόγια, είναι πολλή η σαπίλα και μεγάλη η συσσωρευμένη αδράνεια. Διαθέτει η σημερινή κυβέρνηση το απαιτούμενο πάθος, την ικανότητα και τα πρόσωπα για να βγάλει πέρα το τι πρέπει να γίνει όταν τελειώσει και αυτός ο γύρος περικοπών; Δεν είμαι καθόλου βέβαιος, αλλά δεν βλέπω και κανέναν άλλον που να διαθέτει τα απαραίτητα προσόντα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ υπερασπίζεται όχι απλώς το status quo αλλά το status quo ante, όχι το χθες αλλά το προχθές. Είναι τόσο εμφανώς ανέτοιμος να κυβερνήσει, που αναρωτιέται κανείς πώς μπορεί να σταθεί μια χώρα που δεν έχει έτοιμη αξιόπιστη εναλλακτική λύση διακυβέρνησης. Δεν λέει κανείς ότι είναι εύκολο να γεφυρωθούν οι διαφορές των οπαδών ενός «πραγματικού» αριστερού μοντέλου με τους οπαδούς της σοσιαλδημοκρατίας. Ο ρηχός, ψευτοεπαναστατικός λόγος, όμως, προδίδει την απουσία απτών προτάσεων, έμπειρων στελεχών και μιας προοπτικής εξουσίας.

Βρισκόμαστε λοιπόν ανάμεσα στην αδράνεια του business as usual και την υπεράσπιση της πλήρους αδράνειας. Ψάχνουμε να δούμε ποιοι πολιτικοί και άλλοι θα κόψουν, επιτέλους, τις γέφυρες με το παρελθόν, με τους συνδικαλιστές, την αναξιοκρατία, τα ρουσφέτια, τη μετριότητα για να πείσουν ότι αυτοί θα γυρίσουν τη σελίδα στην ιστορία μας. Με τα σημερινά δεδομένα, όμως, η επιλογή είναι μία: να στηρίξουμε τους πολιτικούς που μπορούν να κερδίσουν την άμεση μάχη της επιβίωσης εντός του ευρώ. Την ώρα που καίγεται το σπίτι σου, δύσκολα σκέπτεσαι πώς ακριβώς θα το ξανακτίσεις έστω και αν ξέρεις ότι η μόνη λύση είναι το, εκ θεμελίων, ξανακτίσιμο.

Ας αναλάβει η Τρόικα τις δικές της ευθύνες

Άννα Παναγιωταρέα
Δημοσιογράφος
Άρθρο της στην εφημερίδα "Ελεύθερος Τύπος" - 21/9/2012

 Η Τρόικα δεν δέχεται ότι η κυβέρνηση μπορεί να εξοικονομήσει δυόμισι ακόμη δισεκατομμύρια για να κλείσει το «πακέτο». Δεν δέχεται ότι θα εισρεύσουν στα ταμεία -για πρώτη φορά- έσοδα από τη φοροδιαφυγή. Δεν δέχεται ότι μειώνονται οι δαπάνες, όπως τις παρουσίασε το υπουργείο Υγείας. Δεν δέχεται ότι το υπουργείο Εθνικής Αμυνας έχει δυνατότητα να περικόψει έτι μάλλον τον ήδη κουτσουρεμένο προϋπολογισμό του. Δεν δέχεται καν να συζητήσει ισοδύναμα μέτρα, απορρίπτοντάς τα apriori ως μη εφικτά. Πώς μεταφράζεται στα καθ’ ημάς, πρακτικά, η άρνησή της;

Αν περικοπούν και άλλο τα κονδύλια για την Υγεία, στο τέλος δεν θα μιλάμε για δημόσια υγεία. Θα έχει καταρρεύσει ολοσχερώς το σύστημα. Θα έχουν διαλυθεί οι υπηρεσίες πρωτοβάθμιας περίθαλψης και θα υπάρχει άμεσος κίνδυνος για τη ζωή Πολιτών. Αν περικοπούν και άλλο οι δαπάνες του υπουργείου Εθνικής Αμυνας, οι καλοί γείτονές μας θα φέρουν να ελλιμενίσουν τις τορπιλακάτους και τα θωρηκτά τους κάτω από το Ναό του Ποσειδώνος, στο Σούνιο. Αν περικοπούν πάνω από το 50% οι συντάξεις -γιατί οι μειώσεις συμποσούμενες αποδίδουν ένα τέτοιο νούμερο-, τότε θα πρέπει να βρεθούν Εκκλησία και ευεργέτες για να θρέψουν τα δυο τρίτα του πληθυσμού της Ελλάδας που, αναγκαστικά, θα ψωμίζονται στα συσσίτια.

Αν φτάσαμε στο σημείο αυτό -ενώ ήδη προοιωνίζονται μέρες εσχάτης ένδειας-, ας αναλάβει η Τρόικα τις δικές της ευθύνες: Η γραμμή που επέβαλε για τη συγκράτηση του χρέους το εκτόξευσε. Η γραμμή που επέβαλε για την ενδυνάμωση της ανταγωνιστικότητας την έστειλε τρεις βαθμίδες πίσω. Η γραμμή που επέβαλε για την άκριτη και οριζόντια μείωση, μισθών συντάξεων, κατώτατων ημερομισθίων, η ελαστικότητα στην εργασία ρήμαξαν την αγορά και έκαναν την ύφεση να οργιάζει εις βάρος των ελάχιστων εισοδημάτων, που δεν καλύπτουν ούτε τον επιούσιο. Η γραμμή που επέβαλε για τη φορολόγηση των ακινήτων δολοφόνησε την οικοδομή. Η γραμμή που επέβαλε για τη φορολόγηση μισθών, συντάξεων, πολύτεκνων, τρίτεκνων οικογενειών οδήγησε εκατοντάδες χιλιάδες νοικοκυριά κάτω από το όριο της φτώχειας.

Και τώρα, που για να κλείσει το «πακέτο» γίνεται πραγματική σφαγή, δεν βρίσκει τίποτε ικανοποιητικό. Συμπεριφέρεται σαν να είμαστε δέκα εκατομμύρια νούμερα, χωρίς ταυτότητα, χωρίς συνείδηση, χωρίς αντοχές: στρατιωτάκια ακούνητα, αμίλητα και αγέλαστα. Ας μας δείξει μία ακόμη ευρωπαϊκή χώρα που να υφίσταται, πέραν της οικονομικής κάκωσης, ανάλογο διεθνή διασυρμό. Πέραν της κατασυκοφάντησης, ανάλογη αιμορραγία στις δυνάμεις της.

Ξεπεράσαμε τα όριά μας, υπομένοντας θυσίες απάνθρωπες, πιστεύοντας ότι υπηρετούμε το εθνικό συμφέρον της χώρας μας. Ας μην σπρώξουν οι εταίροι τα πράγματα περαιτέρω. Είναι η ώρα να δείξουν πραγματική αλληλεγγύη. Γιατί θέλουμε, αλλά δεν μπορούμε…

Η τελευταία ευκαιρία

Γιώργος Κουβαράς
Δημοσιογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Ελεύθερος Τύπος" - 21/9/2012


«Η Τρόικα πρέπει να σταματήσει να επιτίθεται στην ελληνική κοινωνία», δήλωσε χθες εξερχόμενος από το Μέγαρο Μαξίμου ο πρόεδρος της ΔΗΜ.ΑΡ. Φώτης Κουβέλης, εκφράζοντας το κοινό αίσθημα και αποτυπώνοντας μέσα σε λίγες λέξεις τη δραματική τροπή που έχει πάρει η διαπραγμάτευση για το πακέτο των 11,5 δισ. ευρώ. Παρά το γεγονός ότι κάποιοι επιμένουν να μιλάνε για... θέατρο, με τον ΣΥΡΙΖΑ μάλιστα να φτάνει στο σημείο να χαρακτηρίζει τις συσκέψεις των τριών πολιτικών αρχηγών (Σαμαρά, Βενιζέλου, Κουβέλη) «εξαπάτηση του ελληνικού λαού», στην πραγματικότητα το τελευταίο δεκαήμερο βρίσκεται σε εξέλιξη η πιο κρίσιμη διαπραγμάτευση των τελευταίων ετών με τους δανειστές μας.

Κρίσιμη πρώτα απ’ όλα γιατί από την έκβασή της εξαρτάται όχι μόνο η μεσοπρόθεσμη δυνατότητα καταβολής μισθών, συντάξεων και λοιπών υποχρεώσεων του κράτους αλλά και η ίδια η παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη. Κρίσιμη, επίσης, γιατί δοκιμάζει τα όρια της αντοχής μιας κοινωνίας που είναι προ πολλού στο κόκκινο, καθώς μεγάλο μέρος της έχει ματώσει και βρίσκεται σε κατάσταση απελπισίας. Κρίσιμη, τέλος, γιατί θα κρίνει σε μεγάλο βαθμό την κοινωνική και πολιτική σταθερότητα στην Ελλάδα σε μια περίοδο που ενισχύονται επικίνδυνα ακραίες ιδεολογίες και συμπεριφορές.

Είναι άξιο απορίας πώς αυτές οι διαπιστώσεις, που επιβεβαιώνουν την τεράστια σημασία της επίτευξης συμφωνίας για το πακέτο των 11,5 δισ. ευρώ, δεν λαμβάνονται υπόψη από την Τρόικα. Από τη μια μεριά έχουμε το τελευταίο διάστημα ένα μπαράζ δηλώσεων υπέρ της Ελλάδος από Μέρκελ, Ολάντ, Γιούνκερ, Ρομπέι, Μπαρόζο, Ντράγκι μέχρι Ομπάμα και Λαγκάρντ, από την άλλη όμως οι εκπρόσωποι της Τρόικας, που διαπραγματεύονται τις... λεπτομέρειες του πακέτου, δίνουν όντως την εντύπωση ότι δεν επιδιώκουν συμφωνία, αλλά επιτίθενται στην ελληνική κοινωνία, κολλημένοι σε ιδεοληψίες και εμμονές που εμποδίζουν τη συνεννόηση.

Η Τρόικα εξακολουθεί να κάνει αυτό που την έκανε αντιπαθή στην ελληνική κοινή γνώμη τα τελευταία χρόνια. Πιέζει τα πράγματα πέρα από τις δυνατότητες της κοινωνίας, με μια τιμωρητική διάθεση, υπονομεύοντας έτσι μια μεγάλη προσπάθεια εξυγίανσης που έχει ξεκινήσει στη χώρα και δημιουργώντας το αίσθημα στο μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού λαού ότι οι δανειστές δεν είναι εταίροι αλλά... εχθροί. Αυτή η διαπραγμάτευση είναι η τελευταία ευκαιρία για να αλλάξει αυτή η αντίληψη. Εστω και την ύστατη ώρα, με λογικές υποχωρήσεις, έτσι ώστε το πακέτο των 11,5 δισ. ευρώ να λειτουργήσει υπέρ της παραμονής της χώρας στο ευρώ, που αποτελεί συμφέρον όχι μόνο δικό μας αλλά και των δανειστών μας.

Εντυπωσιασμός και ουσία

Νίκος Ξυδάκης
Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Καθημερινή" - 11/9/2012

Την ώρα που αποφασίζονται οι αιματηρές περικοπές μισθών, συντάξεων και δικαιωμάτων, την ώρα που η τρόικα ζητάει την κατάργηση του πενθημέρου και του οκταώρου, την ώρα που Γερμανοί αξιωματούχοι υποστηρίζουν ότι η Ελλάδα έχει μέλλον μόνο ως ειδική οικονομική ζώνη, την ίδια αυτή ιστορική ώρα από την κυβέρνηση διαρρέει μια καυτή είδηση: τι εισοδήματα και ακίνητη περιουσία δηλώνουν γνωστοί τραγουδιστές.

Πόσο προφανές επικοινωνιακό τέχνασμα και πόσο φτηνό εντέλει! Για να αποσπαστεί προς στιγμήν η προσοχή από το μαστίγιο, να ένα καροτάκι ηδονοβλεψίας, να ένας στόχος για φθόνο και σιχτίρισμα. Τι κι αν πουθενά δεν διαβάζεις ότι έχει διαπιστωθεί φοροδιαφυγή ή έχουν επιβληθεί κυρώσεις; Το θέμα δεν είναι η ουσία, αλλά να διασπαρεί η προσοχή και να κερδηθεί χρόνος, τα κρίσιμα εικοσιτετράωρα του παζαριού με την τρόικα και η εντέλει βέβαιη επιβολή των αιματηρών οριζοντίων περικοπών. Αλλωστε οι σταρ της πίστας αποφεύγουν τη φορολόγηση με τους νόμιμους, καίτοι μη ηθικούς, τρόπους που έχουν διδάξει οι πολιτικοί άνδρες και μέγα μέρος της ιθύνουσας ελίτ: πληρώνονται μέσω εταιρειών που έχουν συστήσει, εγχωρίων ή εξωχωρίων, στις οποίες επίσης μεταβιβάζουν και τα ακίνητα περιουσιακά τους στοιχεία.

Αν το υπουργείο Οικονομικών, το οποίο προκαλεί τέτοιες διαρροές για εντυπωσιασμό, επιθυμεί πράγματι να επιτελέσει τον ρόλο του, θα πρέπει να κινηθεί ταχύτατα και αθόρυβα, αφενός για να εισπράξει βεβαιωθέντες φόρους και πρόστιμα, αφετέρου, για να πατάξει τις χρόνιες μεγάλες πληγές, αυτές που όλοι γνωρίζουν και κανείς δεν προσεγγίζει. Ενα παράδειγμα: Σύμφωνα με επίσημες εκτιμήσεις των υπουργείων Οικονομικών και Ανάπτυξης, από το λαθρεμπόριο καυσίμων το κράτος χάνει μισό δισ. ευρώ ετησίως από φόρους. Ακόμη και οχήματα του στρατού και της αστυνομίας λέγεται ότι τροφοδοτούνται με λαθραία καύσιμα. Κι όμως το κύκλωμα λαθρεμπορίας ουδέποτε χτυπήθηκε· αντιθέτως, απομακρύνθηκε ένας γεν. γραμματέας του ΥΠ. ΟΙΚ., ο Δ. Σπινέλης, που κατάφερε να βρει μια μέθοδο εντοπισμού των λαθρεμπόρων. Ο ίδιος άνθρωπος παρέδωσε επίσης μερικές δεκάδες χιλιάδες ονόματα εξακριβωμένων φοροφυγάδων σε ένα CD που χάθηκε επί δεκατέσσερις μήνες, τους μήνες του Μνημονίου, των διαρθρωτικών αλλαγών και των φοροεπιδρομών, με υπουργό Οικονομικών τον συγκυβερνώντα σήμερα Β. Βενιζέλο.

Αλλη περίπτωση: Το παρεμπόριο φτηνών κινέζικων και απομιμήσεων. Ο γενικός γραμματέας του υπουργείου Ανάπτυξης πέρυσι είχε εκτιμήσει ότι το παρεμπόριο στερεί το κράτος από φορολογικά έσοδα 6 δισ. ευρώ ετησίως, από δε το νόμιμο εμπόριο αφαιρεί ετήσιο τζίρο 20 δισ. ευρώ. Τα κοντέινερ μπαίνουν στη χώρα κάτω απ’ τη μύτη των τελωνείων και διακινούνται υπό την ανοχή ή την ολιγωρία των οικονομικών, αστυνομικών και δημοτικών αρχών έξω από τα νόμιμα μαγαζιά που αιμορραγούν και ρημάζουν.

Και άλλα πολλά. Ολα είναι γνωστά από τις πρώτες ώρες της κρίσης. Πέρασαν δυόμισι χρόνια καταστροφών· το λαθρεμπόριο, το παρεμπόριο, η φοροδιαφυγή, εξακολουθούν αμείωτα. Και οι υπουργοί εξακολουθούν να κυβερνούν με διαρροές, φτηνά τρικ εντυπωσιασμού και οριζόντιες περικοπές.

Υποκρίνονται τη διαφωνία

Μπάμπης Παπαδημητρίου
Δημοσιογράφος
Άρθρο του στην "Καθημερινή" - 11/9/2012


Από εκείνη την τραγική νύχτα του Φεβρουαρίου, ο κ. Σαμαράς κάτι έμαθε. Ο κ. Κουβέλης απουσίαζε. Αντιθέτως, ο κ. Βαγγέλης Βενιζέλος επαναλαμβάνει τα λάθη που δικαίως καταμαρτυρούσε, τότε, εις βάρος του σημερινού πρωθυπουργού. Λέγεται ότι εκείνη την «άγρια νύχτα των αρχηγών» είπε θυμωμένος προς τον Σαμαρά: «Με τις εμμονές σου στις συντάξεις, βάζεις τη χώρα στη χρεοκοπία». Για να λάβει την απάντηση: «Ποιος είσαι εσύ που μιλάς; Με τη διαπραγμάτευση που κάνεις, δεν μπορούμε να μαζέψουμε τα ασυμμάζευτα». Η διένεξη απετράπη έπειτα από παρέμβαση του κ. Παπαδήμου.

Οσο περισσότερο θόρυβο κάνουν οι πολιτικοί για να μας πείσουν ότι «αντιστέκονται στην τρόικα», τόσο τους κοροϊδεύουν οι πολίτες. Η υποκρισία δεν πείθει και δεν αποτελεί αντιπολίτευση.

Επιβεβαιώνονται όσοι από εμάς πιστεύουν ότι ο πολιτικός μας κόσμος εμφανίζεται και ανίκανος και λιπόψυχος. Ξεχνάει ότι υπάρχει ενεργός εντολή για τη συγκρότηση συνεργατικής κυβέρνησης υπό τον πρώτο σε ψήφους αρχηγό κόμματος. Οι πολιτικοί εντέλλονται να κάνουν όσα απαιτούν οι περιστάσεις, να συμφωνήσουν με την τρόικα επί των πλέον σίγουρων και αποδοτικών περικοπών, να απαλύνουν το βάρος για τους ασθενέστερους, να μην αυξήσουν άλλο τους φόρους και πάντως να εξασφαλίσουν τη σύμφωνη γνώμη των εταίρων μας και, τελικά, να διασφαλίσουμε τη θέση μας στην Ευρωζώνη.

Στην πολιτικο-μιντιακή ανακατωσούρα, που έχει αντικαταστήσει την πολιτική ανταλλαγή επιχειρημάτων, φαίνεται ότι έχει κάνει σχολή η άποψη ότι πρέπει πρώτα να διοχετεύονται εξωφρενικά, απίθανα, ανισοβαρή και άλλα σενάρια τρόμου, έτσι ώστε να ζυγίζονται οι αντιδράσεις της κοινής γνώμης, να συνηθίζουν στην ιδέα όσοι πρόκειται να βγουν χαμένοι και, τελικά, να αποκομίζουν πολιτικό «όφελος» οι τολμηροί και όσοι «θυσιάζονται».

Ολα αυτά είναι κακή πολιτική. Ιδιαίτερα σε ένα κράτος που σέβεται τους πολίτες τους και θέλει ειλικρινώς να διατηρήσει τη θέση του στη διεθνή κατανομή εργασίας και πλούτου. Είναι πιθανόν η κυβέρνηση Σαμαρά να υποστεί τη φθορά της μεγάλης δυσκολίας και να δώσει τη θέση της στην επόμενη ομάδα διακυβέρνησης. Οσον καιρό όμως είναι στην κυβέρνηση, πατριωτικό θα είναι ό,τι βοηθάει στη λήψη όλων των δύσκολων αποφάσεων, που απαιτεί η διάσωση του κράτους. Οι άλλοι, στην καλύτερη περίπτωση, προσπαθούν να μας πείσουν για τη φιλοπατρία τους.

Αλλωστε, αν ο κ. Βενιζέλος είχε υπάρξει πολιτικώς ειλικρινής, θα είχε επιμείνει ώστε ό,τι καλό έχει απομείνει μεταξύ των στελεχών του πασοκικού χώρου να δουλεύει για την κυβέρνηση Σαμαρά. Το θέμα δεν είναι πόσες ακτίνες θα έχει το κομματικό σηματάκι, αλλά να αποδεχθούν ότι ο ήλιος του ΠΑΣΟΚ δεν λάμπει πλέον.

Η νύχτα των κρυστάλλων και τα τάγματα… εφόδου

Άννα Παναγιωταρέα
Δημοσιογράφος
Άρθρο της στην εφημερίδα "Ελεύθερος Τύπος" - 10/9/2012

Από τη δεκαετία του ’90, με την κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων, χιλιάδες Αλβανοί μπήκαν παράνομα από τα βόρεια σύνορά μας. Χιλιάδες Βούλγαροι και Ρουμάνοι ανέβηκαν το δύσβατο Μπέλες για να πέσουν στην Ελλάδα, πριν οι χώρες τους γίνουν μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Ταυτόχρονα, από τις μικρασιατικές ακτές ξεμπάρκαραν στη Σύμη, στη Σάμο, στην Ικαρία, στη Λήμνο, στη Μυτιλήνη κύματα πρόσφυγες από Αφρική και Ασία… Τι είναι το ταξίδι; Τέσσερις -πέντε ώρες με το καΐκι.

Η Τουρκία δεν θέλει και δεν ήθελε τους ομοδόξους της: Αφγανοί, Κούρδοι και Ιρακινοί, Πακιστανοί, Μπανγκλαντεσιανοί και Ινδοί, Μαροκινοί, Σομαλοί και Αιθίοπες και κάθε της Γης βασανισμένοι, ανενόχλητοι, πέρασαν τα σύνορά μας. Διοχετεύτηκαν στην Ελλάδα ως βόμβα που τώρα ήρθε η ώρα να εκραγεί.

Ετσι, γέμισε η Αθήνα από παράνομους μετανάστες, που μπορεί να νόμιζαν ότι από εδώ εύκολα θα περνούσαν στην υπόλοιπη Ευρώπη, αλλά με τη συνθήκη Δουβλίνο ΙΙ -δυσβάσταχτη ΜΟΝΟΝ για την Ελλάδα-, με την παροιμιώδη αδιαφορία των αρμοδίων υπηρεσιών, ξέμειναν εδώ αμανάτι. Πολλοί βολεύτηκαν. Βρήκαν δουλειά. Πήραν χαρτιά. Εκαναν και οικογένειες. Οι περισσότεροι δεν έχουν στον ήλιο μοίρα και όσοι ακόμη επιμένουν να έρχονται λάθρα θα καταλάβουν το μάταιο των ελπίδων τους πολύ γρήγορα, σε μια Ελλάδα σε κρίση.

Ετσι είναι η κατάσταση και δεν αρέσει σε κανένα μας! Θα θέλαμε να υπάρχει κράτος που να ορίζει πότε, πού και πόσα εργατικά χέρια χρειάζονται, και να παρέχονται άδειες παραμονής ορισμένου χρόνου με την ευθύνη των εργοδοτών τους. Δεν θέλουμε μαύρη εργασία που τσακίζει τα ασφαλιστικά ταμεία. Δεν θέλουμε να γίνονται τριτοκοσμικές οι πόλεις μας και δεν υπάρχει κράτος όταν παραβιάζονται τα σύνορά του.

Ομως ως το σημείο να βιώσουμε στη Ραφήνα μία «νύχτα κρυστάλλων», με χρυσαυγίτες να ελέγχουν ποιος είναι νόμιμος και ποιος όχι, να σπάνε τους πάγκους των παράνομων μεταναστών τρομοκρατώντας τους, δεν το ανεχόμαστε. Είναι ευθεία πρόκληση προς τη Βουλή, ότι επικεφαλής των βανδάλων ήταν βουλευτής που ήλεγχε και τη νομιμότητα των χαρτιών των μεταναστών…

Ο Α. Σαμαράς έθεσε το θέμα της λαθρομετανάστευσης στις προτεραιότητές του, πριν καν αναλάβει τη διακυβέρνηση. Τοποθέτησε επικεφαλής στο υπουργείο τον Ν. Δενδια, πολιτικό με σύνεση, αποφασιστικότητα και ψυχραιμία, που σε δύο μήνες έχει κατορθώσει να βάλει, επιτέλους, μία τάξη, με σχέδιο που τηρείται απαρέγκλιτα!

Η Χρυσή Αυγή επιχειρεί με βάναυσο τρόπο και πολιτικά ιδιοτελή κίνητρα να οικειοποιηθεί το έργο που με αντιξοότητες επιτελεί η Αστυνομία καταπατώντας προκλητικά τους νόμους. Δεν πρέπει να αφήσουμε να αιματοκυλίσουν την Ελλάδα ακραίες πολιτικές δυνάμεις, για μια ακόμη φορά.

Η κυβέρνηση πρέπει να φανεί αμείλικτη υπερασπιζόμενη τη Δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα των πολιτών.

Τα παράσιτα να αλλάξουν χώρα κατοικίας

Σοφία Βούλτεψη
Δημοσιογράφος
Άρθρο της στο site "Ελεύθερη Ζώνη" - 11/9/2012

Μπορεί το συνολικό ποσό που υπολογίζεται ότι πήρε την άγουσα για το εξωτερικό από το 2009 ως το 2011 να προσδιορίζεται γύρω στα 20 δις ευρώ, όλοι γνωρίζουμε όμως, είμαστε βέβαιοι, ότι τα χρήματα που έκαναν φτερά είναι πολύ περισσότερα, ίσως και δεκαπλάσια.

Και σίγουρα αυτοί που «έδιωξαν» τεράστια ποσά είναι πολύ περισσότεροι από τους 54.000, τα ονόματα των οποίων περιλαμβάνονται στη λίστα που η Γενική Γραμματεία Πληροφοριακών Συστημάτων έστειλε στο ΣΔΟΕ.

Οι άνθρωποι αυτοί κέρδισαν χρήματα σ’ αυτή τη χώρα (όπου ακόμη κι’ αν δεν υπήρχαν λεφτά, αυτοί κατάφερναν με παντοίους τρόπους να τα ξετρυπώσουν), δεν πλήρωναν φόρους, επιδίωκαν τα περίφημα φακελάκια, ζούσαν πολυτελώς και συγχρόνως απολάμβαναν και αυτοί όλες τις παροχές και τις υπηρεσίες που το ελληνικό Δημόσιο παρέχει στους πολίτες του.

Αν ήσαν τρίτεκνοι, ελάμβαναν το σχετικό επίδομα – διότι ως γνωστόν επρόκειτο για επίδομα αντιμετώπισης του δημογραφικού προβλήματος και όχι επίδομα πρόνοιας για τους αδυνάτους.

Χρησιμοποιούσαν το οδικό δίκτυο, μεταφέρονταν με ασθενοφόρα, αισθάνονταν ασφαλείς (διότι η χώρα δεν σταμάτησε να εξοπλίζεται με έξοδα των φορολογουμένων), επισκέπτονταν τις δημόσιες υπηρεσίες για διάφορες υποθέσεις τους, απαιτούσαν την προστασία της αστυνομίας.

Γενικά, είχαν τις ίδιες παροχές – να μην πω και καλύτερες, καθότι ως έχοντες έβρισκαν καλύτερες «άκρες» - με όλους τους άλλους Έλληνες που πλήρωναν κανονικά τους φόρους τους.

Δεν γνωρίζω αν ορθώς χρησιμοποιώ παρελθόντα χρόνο. Φαντάζομαι πως είναι τόσο θρασείς και τόσο σίγουροι για την ιδιότυπη προστασία που απολαμβάνουν, ώστε αρκετοί να συνεχίζουν την εθνοκτόνο δράση τους, πιστεύοντας ότι τελικά δεν θα τους ανακαλύψει κανείς.

Δεν ξέρω επίσης αν τα είκοσι ή τα διακόσια δις ευρώ που «διέσωσαν» θα κατευθύνονταν προς τον σωστό σκοπό – πιθανόν να είχαν πέσει κι’ αυτά σ’ εκείνο το δίχως πάτο βαρέλι του πιο ανίκανου και αναποτελεσματικού δημόσιου τομέα επί του πλανήτου.

Αυτό για το οποίο είμαι σίγουρη, είναι πως αν οι κύριοι αυτοί δεν συνέχιζαν να κλέβουν και να φυγαδεύουν το προϊόν των εγκληματικών τους πράξεων στο εξωτερικό, τότε δεν θα δινόταν μάχη για να μην χάσουν οι πραγματικά χρήσιμοι αυτής της χώρας από πενήντα ή εκατό ευρώ.

Αυτή η παρασιτική κατάσταση πρέπει να τελειώσει με τον πιο αποφασιστικό τρόπο.

Αυτά τα παράσιτα δεν μπορούν πλέον να χρησιμοποιούν αυτή τη χώρα ως τόπο αέναων διακοπών.

Και πρέπει να κληθούν εδώ και τώρα είτε να επιστρέψουν τα κλεμμένα, είτε να αλλάξουν χώρα κατοικίας – αφού δημευθούν όλα τους τα υπάρχοντα.

Σκληρότερος ο εντός Ελλάδας αγώνας

Άννα Παναγιωταρέα
Δημοσιογράφος
Άρθρο της στην εφημερίδα "Ελεύθερος Τύπος" - 31/8/2012

Αν ο Αντώνης Σαμαράς είχε να αντιμετωπίσει την αποκατάσταση της αξιοπιστίας της Ελλάδας στη διεθνή πολιτική σκηνή και ιδιαίτατα στην ευρωζώνη, θα έλεγα ότι είναι ζήτημα μόνον χρόνου, να αναστρέψει το άθλιο κλίμα της πολιτικής ανικανότητας του ΓΑΠ. Είναι ζήτημα λίγου χρόνου να κερδίσει την εμπιστοσύνη των ομολόγων του και της ευρωπαϊκής ηγεσίας με την ευθύτητα και την εντιμότητα που τον διακρίνει. Γιατί δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα τιμήσει όσα συζήτησε σε Βερολίνο-Παρίσι, όντας αποφασισμένος να βάλει την Ελλάδα σε μια καινούργια τροχιά, όπου το εθνικό είναι το πρέπον.

Θα έλεγα ότι σκληρότερος είναι ο αγώνας του για την επανάκτηση της αξιοπιστίας του πολιτικού συστήματος εντός της Ελλάδας. Οι Πολίτες επί δυόμισι χρόνια έζησαν τον απόλυτο παραλογισμό: Σε κάθε ταξίδι του στις Βρυξέλλες ο ΓΑΠ έφερνε πίσω και μία «σωτηρία» με περιεχόμενο τις περικοπές των συντάξεων, τις αφαιμάξεις των μισθών. Γιατί δεν ήταν ικανός να δουλέψει έναν πραγματικό σχεδιασμό εξόδου από την κρίση, ούτε νοιαζόταν για τα δισεκατομμύρια της φοροδιαφυγής και τη σπατάλη του κράτους. Αν ανακαλύψετε στους λόγους που εκφώνησε στη Βουλή ή σε συνεντεύξεις του τη λέξη «ανάκαμψη» θα είναι σαν να βρήκατε βελόνα σε αχυρώνα. Ετσι σπατάλησε το πολύτιμο κεφάλαιο της αξιοπιστίας του Πολίτη προς το πολιτικό σύστημα, τους θεσμούς, τους νόμους.

Διάγοντας τον πέμπτο χρόνο ύφεσης, όπου η ανεργία τσακίζει την κοινωνία και δεν αφήνει περιθώριο για όνειρα, προσδοκίες και στόχους, ο Πολίτης δεν αντέχει άλλη σύνθλιψη στο ήδη γλίσχρο εισόδημά του, παρά μόνον για έναν λόγο: Οτι η Ελλάδα βρίσκεται εν κινδύνω. Το έχει συνειδητοποιήσει. Γι’ αυτό υπομένει ως τώρα. Ομως, με τα νέα «μέτρα» που σημαίνουν ακόμη μεγαλύτερη φτώχεια, ακόμη σκληρότερη ανέχεια, ακόμη λιγότερη ποιότητα στην καθημερινότητά του, θα φτάσει στα όριά του. Φυσικό φαίνεται να στραφεί εναντίον της κυβέρνησης, άσχετο αν αυτή λειτουργεί ως πυροσβέστης στον εμπρησμό που έβαλαν στην Οικονομία οι προηγούμενες κυβερνήσεις.

Σε ποια περίπτωση θα αποφευχθεί η κοινωνική αναταραχή; Αν ο Αντώνης Σαμαράς μπορεί να εγγυηθεί στους Πολίτες ότι αυτή είναι και η τελευταία θυσία που απαιτείται για να μην ξεπέσει η Ελλάδα στην τριτοκοσμική ζώνη. Αν δεσμευτεί στους Πολίτες ότι επιτέλους, «μπήκε πάτος στο βαρέλι». Αν υποσχεθεί ότι από δω και πέρα σιγά και σταθερά θα αρχίσει η απογείωση. Ωστόσο, για να δώσει αυτή την υπόσχεση, πρέπει να έχει τη βεβαιότητα ότι οι εταίροι μας θα στηρίξουν τον αγώνα του. Οχι με λόγια, ευχολόγια, υπεκφυγές ή απειλές αλλά με πράξεις. Ετσι, θα επανακτήσει την αξιοπιστία του Πολίτη έναντι ενός ηττημένου πολιτικού συστήματος.

Μια κρίση χαμένη

Παύλος Τσίμας
Δημοσιογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Τα Νέα" - 1/9/2012

Εχουν περάσει τέσσερα χρόνια από την τελευταία φορά που είχα βρεθεί στη Γουόλ Στριτ. Ηταν Σεπτέμβριος 2008, λίγες ώρες μετά τον σεισμό που είχε προκαλέσει η χρεοκοπία της επενδυτικής τράπεζας Λίμαν Μπράδερς. Ο αέρας μύριζε πανικό. Στα βλέμματα ανθρώπων που ως πρόσφατα απέπνεαν υπεροψία και μέθη, κατοικούσε ο φόβος. Οι βωμοί των θεών της απληστίας ήταν άδειοι και ένας από τους αρχιερείς τους ομολογούσε δημόσια ότι είχε ανακαλύψει ένα λάθος στο θρησκευτικό του δόγμα.

Ηταν ημέρες μεγάλης αγωνίας, καθώς ουδείς μπορούσε να προβλέψει το βάθος, τη διάρκεια, την έκβαση της κρίσης. Αλλά ήταν και ημέρες μεγάλων ελπίδων. Πως μια εποχή τελειώνει και μια νέα, καλύτερη θα ανατείλει.

«Η πτώχευση της Λίμαν μπορεί να αποδειχθεί για τον δυτικό καπιταλισμό ό,τι η πτώση του τείχους του Βερολίνου για τον ανατολικό σοσιαλισμό», ήταν το χαρακτηριστικό απόφθεγμα του νομπελίστα Τζόζεφ Στίγκλιτς. Και όταν είχα ρωτήσει έναν άλλο νομπελίστα, τον Πολ Κρούγκμαν, πώς θα μοιάζει η νέα εποχή που ευαγγελίζεται, μου είχε απαντήσει: «Το μέλλον θα μοιάζει, ελπίζω, με το παρελθόν», με την εποχή στην οποία κυριαρχούσε η ιδέα πως πρέπει να τιθασεύεται ο καπιταλισμός με δημόσιες ρυθμίσεις και να αμβλύνονται οι κοινωνικές ανισότητες, με πολιτικές αναδιανομής εισοδήματος.

Ηταν επίσης οι πρώτες ημέρες μιας προεκλογικής εκστρατείας σημαδιακής, που θα έφερνε στον Λευκό Οίκο έναν άνθρωπο που η βιογραφία του και το χρώμα του δέρματός του και μόνο, συμβόλιζαν αλλαγή.

Επέστρεψα πριν από λίγες ημέρες στη Γουόλ Στριτ, τέσσερα χρόνια αργότερα. Σύμπτωση, αλλά ένα αυτοκίνητο που περνά μπροστά μου καθώς βγαίνω από τον υπόγειο έχει μια μεγάλη αυτοκόλλητη επιγραφή: «Διώξτε με τις κλωτσιές τον Ομπάμα». Η ατμόσφαιρα δεν θυμίζει παλιές εποχές τριζάτης αυτοπεποίθησης και αλαζονείας. Η κρίση έχει αφήσει τραύματα ακόμη ανοιχτά, ορατά. Αλλά η ατμόσφαιρα δεν θυμίζει σε τίποτε και τις ημέρες του Κραχ. Ούτε η υπαρξιακή αγωνία εκείνων των ημερών ούτε η ελπίδα της αλλαγής επιβιώνουν. Κάτι έχει αλλάξει, φυσικά, αλλά οι βασικοί κανόνες του παιχνιδιού παραμένουν οι ίδιοι. Και στην προεκλογική καμπάνια που αρχίζει, αντίπαλος του Ομπάμα είναι κάποιος που το προεκλογικό πρόγραμμά του θα μπορούσε να συνοψιστεί στο απλούστατο σλόγκαν: «Λιγότεροι φόροι στους πλούσιους, λιγότερες κοινωνικές δαπάνες για τους φτωχούς». Οπως τον παλιό καλό καιρό, τότε που ο κινηματογραφικός Γκόρντον Γκέκο έλεγε: greed is good. Ή, όπως ακόμη παλιότερα, στα roaring twenties…

Τριγυρνώντας στον κόσμο της Αγοράς, δεν έγινα σοφότερος. Επιβεβαίωσα όμως την αίσθηση που είχα, πως τα βασικά ερωτήματα που έθεσε η κρίση παραμένουν δίχως απάντηση. Και πως τη μάχη των ιδεών φαίνεται να τη δίνουν πιο μαχητικά οι εκπρόσωποι του κόσμου που (πιστεύαμε ότι) κατέρρευσε με τη μεγάλη πτώση του 2008.

Ο Ραμ Εμάνουελ, προσωπάρχης του Λευκού Οίκου στις πρώτες ημέρες του Ομπάμα, είχε πει τότε: «Δεν πρέπει να αφήνεις ποτέ μια καλή κρίση να πάει χαμένη». Εννοώντας ότι η κρίση δίνει την ευκαιρία να γίνουν αλλαγές που στους κανονικούς καιρούς θα ήταν αδύνατον να αποτολμήσει κανείς. Τέσσερα χρόνια αργότερα μοιάζει σαν να αφήνουμε, ακριβώς, μια καλή κρίση να πάει χαμένη.

Ισχύει στο επίπεδο της Γουόλ Στριτ, της παγκόσμιας αγοράς και μιας αντίστοιχα παγκόσμιας διακυβέρνησης.

Ισχύει στο επίπεδο της Ευρώπης, οι ηγέτες της οποίας στην αρχή πίστεψαν πως η κρίση είναι μια αγγλοσαξονική ασθένεια και δεν θα χτυπήσει την πόρτα τους, ύστερα έκαναν πως πιστεύουν ότι η κρίση χρέους στην ευρωζώνη είναι μια ελληνική ασθένεια, ή μια ασθένεια των νότιων θαλασσών, και τώρα ακόμη αμφιταλαντεύονται και μιλούν με δύο γλώσσες.

Ισχύει, φυσικά, και για εμάς, στη μικρή ελληνική κλίμακα. Η κρίση προσέφερε την ευκαιρία να απαλλαγούμε από τις πιο ακραίες εκδοχές κομματοκρατικής δημοκρατίας και παρασιτικού καπιταλισμού. Μα νιώθουμε να πηγαίνει, πέντε χρόνια τώρα, από το καλοκαίρι του 2007 που η κρίση μάς χτύπησε την πόρτα, εντελώς χαμένη.

Η Δικαιοσύνη του «ντόρου»

Πάσχος Μανδραβέλης

Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Καθημερινή" - 2/9/2012

Μια απορία υπάρχει: γιατί οι δύο οικονομικοί εισαγγελείς δεν καλούν τον κ. Ντομινίκ Στρος-Καν, να καταθέσει για το Μνημόνιο και αρκούνται στις δηλώσεις του κ. Παναγιώτη Ρουμελιώτη; Ο πρώην επικεφαλής του ΔΝΤ πιθανότατα θα αρνηθεί, αλλά ο «ντόρος» στα ΜΜΕ είναι εξασφαλισμένος. Συνωμοσιολόγοι θα γράφουν επί μέρες για τους «δύο ηρωικούς εισαγγελείς που αψήφησαν τη Νέα Τάξη», για «το αφεντικό του ΔΝΤ που περιφρόνησε την ελληνική Δικαιοσύνη» και άλλα εθνικοτερπνά μέχρι και αυτή η υπόθεση να βασιλέψει στη λήθη. Μην ξεχνάμε ότι οι οικονομικοί εισαγγελείς σκάλισαν πολλές υποθέσεις που είχαν ισχυρές πιθανότητες να δημιουργηθεί ντόρος: τις καταγγελίες του κ. Καμμένου για τα CDS, τις καταγγελίες του κ. Γλέζου για φοροδιαφυγή στην Πάρο, τους μισθούς των ΔΕΚΟ, τη μετάδοση του Champions League από την ΕΡΤ κ.ά. Για ό,τι έκανε θόρυβο στα ΜΜΕ οι δύο εισαγγελείς λειτούργησαν σαν αντηχείο. Αποτελέσματα δεν είδαμε, αλλά σε μια κοινωνία που μετρούν οι εντυπώσεις, ισχύει το παλιό ρητό: «Ντόρος να γίνεται». Μόνο μία υπόθεση που είδε το φως της δημοσιότητας δεν άγγιξαν οι δύο εισαγγελείς: τα τεκμηριωμένα ρεπορτάζ του Reuters για την Τράπεζα Πειραιώς. Αλλά, πάλι, αυτή η υπόθεση έκανε ντόρο μόνο διεθνώς. Τα ελληνικά ΜΜΕ απλώς την προσπέρασαν.

Ικανοποιώντας, λοιπόν, το λαϊκό αίσθημα, οι δύο εισαγγελείς αποφάσισαν να καλέσουν τον πρώην εκπρόσωπο της Ελλάδος στο ΔΝΤ (και παλιό γνώριμο της Δικαιοσύνης από την υπόθεση Κοσκωτά) για να διευκρινίσει τη δήλωσή του για το Μνημόνιο. «Γνωρίζαμε στο Ταμείο από την αρχή πως αυτό το πρόγραμμα ήταν αδύνατο να εφαρμοσθεί, καθώς δεν είχαμε ούτε ένα επιτυχές παράδειγμα», είπε ο κ. Ρουμελιώτης. Ο ισχυρισμός του διαψεύστηκε από το ΔΝΤ: «Ο κ. Ρουμελιώτης, ως εκπρόσωπος της Ελλάδας στο ΔΝΤ, ουδέποτε διαφοροποιήθηκε ή εξέφρασε αντίρρηση ως προς το περιεχόμενο των πολιτικών που προβλέπονται στο δημοσιονομικό πρόγραμμα για τη χώρα σας όταν αυτό εγκρίθηκε από το Διοικητικό Συμβούλιο του Ταμείου, αντιθέτως τις υποστήριξε», σημείωσε στέλεχος του ΔΝΤ στον τηλεοπτικό σταθμό ΣΚΑΪ. Διαψεύδεται από παλαιότερες δηλώσεις του ιδίου του κ. Ρουμελιώτη. Τον Νοέμβριο του 2010 έλεγε ότι από την εφαρμογή του Μνημονίου «δικαιώνομαι σιγά σιγά». Διαψεύδεται, όμως, και από τη λογική. Αν το ΔΝΤ είχε αντίρρηση, το πρόγραμμα απλώς δεν θα περνούσε, διότι ο οργανισμός είναι ο μεγαλύτερος μέτοχος του Μνημονίου. Ο κ. Στρος-Καν είχε ένα σοβαρότατο επιχείρημα στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων: 34 δισ. ευρώ, ποσό μεγαλύτερο και από τη συνεισφορά της Γερμανίας. Εκτός αν η ηγεσία του ΔΝΤ διέπραξε το αδίκημα της «απιστίας» με τα λεφτά των φορολογουμένων 180 χωρών. Ενώ «ήξερε» ότι «το πρόγραμμα δεν βγαίνει», έριξε 34 δισεκατομμύρια στον βρόντο. Ιδού πεδίον δόξης για νέες εισαγγελικές έρευνες και διεθνή ντόρο.

Σε μια εποχή που η ελληνική κοινωνία ματώνει και η κυβέρνηση προσπαθεί να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα του κράτους, οι δύο εισαγγελείς προσεγγίζουν με εξαιρετική ελαφρότητα κρίσιμα πολιτικά ζητήματα. Πώς αλλιώς εξηγείται ότι εκλήθη ο κ. Γεράσιμος Αρσένης να καταθέσει; Να συμφωνήσουμε ότι ο πρώην υπουργός Οικονομίας ξέρει από οικονομικές καταστροφές, αλλά η εμπειρία του περιορίζεται στο να τις δημιουργεί και όχι να τις θεραπεύει· γνωρίζει τη δημιουργία ελλειμμάτων και όχι πώς περιορίζονται. Εκτός αν τον φώναξαν για γενική κουβεντούλα, όπως είχαν καλέσει παλαιότερα τον βουλευτή των Ανεξάρτητων Ελλήνων κ. Νότη Μαριά να «καταθέσει» για την ΕΛΣΤΑΤ...

Γεωπολιτικός ρεαλισμός

Αλέξης Παπαχελάς
Δημοσιογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Καθημερινή" - 2/9/2012


Πού «ακουμπάει» η χώρα μας γεωπολιτικά αυτήν την ώρα; Αυτό το ερώτημα δεν έχει εύκολη απάντηση, αλλά καλό είναι να αρχίσουν να το συζητούν μερικά από τα «καλά» μυαλά της χώρας, χωρίς μάλιστα να θεωρούν τίποτα δεδομένο. Τα πράγματα στην περιοχή μας αλλάζουν και ενδεχομένως να αλλάξουν κι άλλο, κατά τρόπο θεαματικό.

Μια επίθεση του Ισραήλ στο Ιράν πριν από τις αμερικανικές εκλογές, ώστε να «παγιδευθεί» ο πρόεδρος Ομπάμα στην επιχειρησιακή και πολιτική στήριξη του εγχειρήματος, δεν θα πρέπει να αποκλείεται.

Αυτήν τη στιγμή ένα από πιο στρατηγικά στηρίγματα της Ελλάδος είναι το Ισραήλ και τα λόμπι που επηρεάζει. Οι Ισραηλινοί δίνουν πολύτιμη βοήθεια στο ελληνικό κράτος και τούμπαλιν, έστω και αν πρόκειται για βοήθεια που δεν μπορεί ή δεν πρέπει να βλέπει πάντοτε το φως της δημοσιότητας. Είναι, πάντως, δείγμα ωριμότητας πως το πολιτικό κατεστημένο έχει παίξει αυτό το παιχνίδι έξυπνα και αποφασιστικά, απογαλακτιζόμενο από τις ιδεοληψίες και αγκυλώσεις του παρελθόντος. Το εθνικό συμφέρον απαιτεί, άλλωστε, ρεαλισμό.

Στήριγμά μας είναι και οι ΗΠΑ, που δεν θέλουν την Ελλάδα αποτυχημένο κράτος (failed state) και προσπαθούν απελπισμένα να πείσουν τους Γερμανούς πως πέρα από τα νούμερα υπάρχει και το γεωπολιτικό παιχνίδι. Οι Αμερικανοί δεν έχουν, όμως, χρήματα να βάλουν στη χώρα. Πιέζουν το Βερολίνο, συγκρατούν κάπως τις αγορές, αλλά τα περιθώρια χειρισμών είναι στενά. Μπορούν, βεβαίως, να βοηθήσουν στη συντήρηση και αντικατάσταση του πολεμικού υλικού, που πέφτει θύμα κανιβαλισμού λόγω της έλλειψης κονδυλίων για τα στοιχειώδη. Οι ελληνικές Ενοπλες Δυνάμεις ζουν οριακές καταστάσεις και οι Αμερικανοί θα μπορούσαν να «βάλουν πλάτη», με την πολιτική στήριξη των αρμοδίων λόμπι στην Ουάσιγκτον.

Οι Γερμανοί πάλι έχουν, για πρώτη φορά, αρχίσει να συνειδητοποιούν πόσο επικίνδυνη θα ήταν μια διαλυμένη Ελλάδα, που θα έπεφτε στα χέρια Ρώσων ολιγαρχών και θα έφευγε από την παραδοσιακή ευρωπαϊκή τροχιά. Το επιχείρημα κυκλοφορεί στο γερμανικό κατεστημένο και το κόμμα της κ. Μέρκελ και ίσως να επηρεάσει τις τελικές αποφάσεις, αν βεβαίως η Ελλάδα δεν εμπλακεί σε ανεξέλεγκτη πολιτική περιπέτεια το φθινόπωρο.

Ενα κρίσιμο ερώτημα είναι, και πρέπει να είναι, τι κάνουμε ως χώρα αν όλα πάνε στραβά και βρεθούμε εκτός Ευρωζώνης και ουσιαστικά εκτός ευρωπαϊκής ομπρέλας. Η αμερικανική «αγκαλιά» είναι πολύ μακρινή και απομακρύνεται συνεχώς. Η ρωσική δεν ξέρει κανείς τι σημαίνει, αν είναι πραγματική ή ένα καλοκατασκευασμένο παραμύθι και, εν πάση περιπτώσει, η προσφυγή σε αυτήν αλλάζει το ελληνικό στρατήγημα πολλών δεκαετιών. Η Κίνα είναι η μεγάλη ανερχόμενη δύναμη, αλλά έχει πολλάκις απογοητευθεί από την ανικανότητα της Ελλάδας να βάλει τάξη στα του οίκου της και να διαχειρισθεί τις διεθνείς υποχρεώσεις της.

Πιο ρεαλιστικό, προς το παρόν, μοιάζει το δοκιμασμένο επί δεκαετίες δόγμα που λέει πως «η Ελλάδα ανήκει στη Δύση», αλλά παίζει με όλους τους διεθνείς παίκτες.

Το παρήγορο, πάντως, είναι πως η Τουρκία έχει σήμερα πολλούς και μεγάλους πονοκεφάλους και προτεραιότητες, που δεν αφήνουν χώρο για ελληνοτουρκικές περιπέτειες. Την ίδια, όμως, στιγμή θα πρέπει να δούμε με ψυχραιμία, αλλά και διορατικότητα, αν και πόσο θα ανοίξει η μεταξύ μας στρατηγική ασυμμετρία τα επόμενα 20-30 χρόνια και τι θα σημαίνει αυτό. Εχουμε, με άλλα λόγια, πολλά να σκεφθούμε και να αποφασίσουμε ως έθνος. Αλλά πρώτα απ’ όλα προέχει να σταθούμε στα πόδια μας και να κερδίσουμε την κυριαρχία και την αξιοπιστία μας. Χωρίς αυτήν δεν πάμε πουθενά...

Να μην πάει χαμένη η αλλαγή κλίματος

Σοφία Βούλτεψη
Δημοσιογράφος
Άρθρο της στο site "Ελεύθερη Ζώνη" - 3/9/2012


Όλο και πιο συχνά και όλο και περισσότεροι ξένοι αξιωματούχοι συνειδητοποιούν (και ομολογούν) τον τελευταίο καιρό τους κινδύνους που εγκυμονεί μια έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ.

Πολιτικοί και οικονομολόγοι από χώρες όπως η Γερμανία και η Αυστρία κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για τις επιπτώσεις που θα είχε κάτι τέτοιο τόσο στην οικονομία των χωρών τους (θα έχαναν περίπου το 10% του ΑΕΠ τους λόγω απωλειών από τις εξαγωγές), όσο και στη σταθερότητα στην περιοχή της ανατολικής Μεσογείου.

Μια δήλωση που έγινε την προηγούμενη Δευτέρα από τον αντιπρόεδρο των Γερμανών Χριστιανοδημοκρατών Μίκαελ Μάιστερ, από το βήμα της Μπούντεσταγκ, πέρασε σχεδόν απαρατήρητη, ακόμη και στην Ελλάδα.

Σύμφωνα με τον Μάιστερ, αποπομπή της Ελλάδας από την ευρωζώνη θα αποσταθεροποιούσε ακόμα περισσότερο την ήδη ταραγμένη περιοχή της ανατολικής Μεσογείου.

«Απλά ρίξτε μια ματιά στον χάρτη και δείτε πού βρίσκεται η Ελλάδα», είπε, επισημαίνοντας την εγγύτητα της χώρας με τη Μέση Ανατολή, όπου εκτυλίσσεται εμφύλιος πόλεμος στην Συρία, αλλά και στις ακόμα ευάλωτες χώρες των Βαλκανίων.

Για να υπογραμμίσει πως «πρέπει να διευρύνουμε τον διάλογο για την Ελλάδα πέρα από τις καθαρά χρηματοοικονομικές και οικονομικές διαστάσεις του θέματος».

Στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκε και ο Άρμιν Λάσετ, από το ίδιο κόμμα, που δήλωσε στο Reuters ότι ενδεχόμενη έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ θα μπορούσε να πυροδοτήσει ακόμη και ανεπιθύμητες αναταραχές στην νότια Ευρώπη.

«Μια έξοδος ίσως οδηγήσει σε αποσταθεροποίηση χώρας-μέλους του ΝΑΤΟ. Η Ρωσία είναι έτοιμη να βοηθήσει την Ελλάδα με δισεκατομμύρια σε ένα τέτοιο σενάριο» είπε. «Διακυβεύονται πολύ περισσότερα εδώ από το αν η Ελλάδα θα τηρήσει τις δεσμεύσεις του μνημονίου».

Και οι δύο, βέβαια, επανέλαβαν ότι η Ελλάδα οφείλει να εφαρμόσει τις μεταρρυθμίσεις που προβλέπονται στις συμφωνίες οικονομικής στήριξης που έχει υπογράψει.

Αυτό σημαίνει πως μπορεί Ρέσλερ και Βεστερβέλε να επιμένουν (για τους γνωστούς εσωτερικούς κομματικούς λόγους) στη σκληρή γραμμή, αλλά στη Γερμανία το κλίμα έχει αλλάξει.

Το ίδιο και στην Αυστρία, όπου η υπουργός Οικονομικών Μαρία Φέκτερ, μιλώντας στην εφημερίδα Die Presse, υποστήριξε ξεκάθαρα πως «η αποπομπή της Ελλάδας από την Ευρωζώνη θα απέβαινε σε βάρος των Αυστριακών φορολογούμενων», υπογραμμίζοντας πως η ενότητα της Ευρωζώνης αποτελεί αναγκαία προϋπόθεση ευημερίας, από κοινού με την τήρηση των δεσμεύσεων των μελών της για μεταρρυθμίσεις.

Δεν είναι τυχαία και η αλλαγή πλεύσης των γερμανικών μέσων ενημέρωσης. Στη Süddeutsche Zeitung δημοσιεύθηκε άρθρο υπό τον τίτλο «Η λάθος διάγνωση του δρος Ρέσλερ», όσον αφορά στην άποψη του αντικαγκελαρίου, σύμφωνα με την οποία μια έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ θα ήταν διαχειρίσιμη.

Σύμφωνα με την εφημερίδα, ο Ρέσλερ συνιστά μια θεραπεία χωρίς να είναι σε θέση να κρίνει, εάν είναι σωστή. «Όπως κάθε άλλος πολιτικός, ο υπουργός Οικονομίας δεν γνωρίζει εάν οι εκτιμήσεις του αντιστοιχούν στην πραγματικότητα ή απλά στη γνώμη του τελευταίου οικονομολόγου με τον οποίο μίλησε», σχολίασε χαρακτηριστικά ο Γερμανός αρθρογράφος.

Από την πλευρά του, το περιοδικό Σπήγκελ, αναφερόμενο στα στοιχεία της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας που μόλις είδαν το φως της δημοσιότητας, εκτιμά πως «αν η Ελλάδα εγκατέλειπε την ευρωζώνη, η ανεργία θα αυξανόταν δραματικά στις δεκαεπτά χώρες μέλη. Ειδικά στη Γερμανία η ανεργία θα εκτινασσόταν στο 9%».

Ο ίδιος ο Γάλλος Πρόεδρος Ολάντ, προειδοποίησε πως μετά από μια κρίση που διαρκεί ήδη τέσσερα χρόνια, καμιά από τις μεγάλες οικονομικές δυνάμεις δεν μπορεί να γλιτώσει.

Από την πλευρά του, και το ΔΝΤ επανέλαβε ότι στηρίζει την Ελλάδα, λέγοντας πως η τρόικα θα επικεντρωθεί στη μείωση του ελλείμματος, στα διαρθρωτικά μέτρα για την τόνωση της απασχόλησης, καθώς και για την εξασφάλιση μόνιμης και υψηλότερης ανάπτυξης.

Ο δε Αυστριακός καγκελάριος Φάιμαν, δήλωσε στην εφημερίδα «Αυστρία» πως η Ελλάδα θα τηρήσει τα συμφωνηθέντα και σε αντάλλαγμα θα της δοθεί περισσότερος χρόνος για την αποπληρωμή των χρεών της.

Ο Φάιμαν υπογράμμισε πως η κρίση στην Ελλάδα είναι τόσο βαθιά και η ανεργία τόσο υψηλή, ώστε, χωρίς μια παράταση του χρόνου αποπληρωμής, η χώρα μας δεν θα μπορέσει να τα καταφέρει.

Κατηγόρησε μάλιστα όσους διατυπώνουν την άποψη ότι μια αποπομπή των Ελλήνων από το ευρώ θα στοίχιζε φθηνότερα από μια επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής, ότι ψεύδονται, καθώς με δραχμές οι Έλληνες δεν θα μπορούσαν καθόλου να πληρώσουν τα χρέη τους, η χώρα θα οδηγείτο σε φτωχοποίηση και η Ευρώπη θα έπρεπε να βοηθήσει με δισεκατομμύρια ευρώ. Όλα αυτά, είπε, θα ήταν πάρα πολύ ακριβότερα από ό, τι μια παράταση χρόνου.

Ανάλογες δηλώσεις σχετικά με τους κινδύνους που συνεπάγεται μια έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη έκανε το Σάββατο και το μέλος του Δ.Σ. της ΕΚΤ, ο Γερμανός Γιόργκ Ασμουσεν.

Σε συνέντευξή του στην εφημερίδα Allgemeine, προειδοποιεί ότι «τα πράγματα δεν θα εξελίσσονταν τόσο συντεταγμένα όσο φαντάζονται μερικοί» και ότι απώλειες ως προς την ευημερία δεν θα υποστεί μόνον η Ελλάδα, αλλά ολόκληρη η Ευρώπη και η Γερμανία.

Την ίδια ώρα και σε ευρωπαϊκό επίπεδο υπάρχουν ενδείξεις ανάκαμψης. Ο επικεφαλής του μελλοντικού Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας (ESM), Κλάους Ρέγκλινγκ, είπε το Σάββατο πως η Ευρώπη βρίσκεται κοντά στην επίλυση της κρίσης, καθώς, όπως λέει, η ανταγωνιστικότητα ενισχύεται, βελτιώνεται ο συντονισμός της οικονομικής πολιτικής των χωρών-μελών, ο ESM θα αποτελέσει δίχτυ ασφάλειας και συζητούνται οι δυνατότητες για την επίτευξη ανάπτυξης.

Επομένως, όλα δείχνουν πως υπάρχουν σοβαρές πιθανότητες να γίνει δεκτό το ελληνικό αίτημα για παράταση του χρόνου δημοσιονομικής προσαρμογής.

Πριν από τρεις μήνες κάτι τέτοιο υπήρχε μόνο στα προεκλογικά προγράμματα των κομμάτων.

Παρ’ όλα αυτά, οι εξελίξεις δεν λαμβάνονται υπ’ όψιν από την αντιπολίτευση, που συνεχίζει να υποστηρίζει πως οι στόχοι της επαναδιαπραγμάτευσης και της επιμήκυνσης έχουν εγκαταλειφθεί.

Όπως αποδεικνύεται, η αλήθεια είναι πως δεν έχουν εγκαταλειφθεί.

Αυτό, όμως, που η κυβέρνηση υποχρεούται να πράξει άμεσα, είναι να επωφεληθεί του καλού κλίματος για να λάβει άμεσα πρωτοβουλίες ανάκαμψης της οικονομίας.

Διαφορετικά, θα μιλούμε και πάλι για μέτρα που πέφτουν σε πηγάδι χωρίς πάτο.

Αλλά περιθώρια δεν υπάρχουν…

«Ταμείο ανεργίας» το Δημόσιο για βουλευτές και υπουργούς

Άννα Παναγιωταρέα
Δημοσιογράφος
Άρθρο της στην εφημερίδα "Ελεύθερος Τύπος" - 28/8/2012

Εχουν άδικο οι Πολίτες που εξοργίζονται, όταν ανακαλύπτουν ότι οι βουλευτές έχουν εξασφαλίσει για τον εαυτό τους προνόμια τα οποία κανείς άλλος Ελληνας δεν έχει; Oταν μιλάμε για «ισοπολιτεία» μάλλον δεν συμπεριλαμβάνουμε στους «συνηθισμένους» Πολίτες τους βουλευτές, ακόμη και εκείνους που εξελέγησαν για μία θητεία.

Το ζήτημα είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον τη στιγμή που έχει ψηφιστεί νόμος από το σύνολο -ίσως πλην ΚΚΕ, αν θυμάμαι καλά- των κομμάτων ότι ο βουλευτής που δεν επανεκλέγεται στο αξίωμα επιστρέφει αυτοδικαίως στην προηγούμενη θέση του, αν υπηρετούσε στο Δημόσιο. Ετσι, εκπαιδευτικοί όλων των βαθμίδων -ακόμη κι αν υπηρέτησαν ως υπουργοί- επιστρέφουν, απρόσκοπτα, στο διδακτικό τους έργο. Υπάλληλοι του δημόσιου ή και του ευρύτερου δημόσιου τομέα, ανεξάρτητα από το χρόνο που απουσίασαν από την υπηρεσία τους, επανατοποθετούνται ως υπάλληλοι στα υπουργεία, ακόμη κι όταν, προηγουμένως, προΐσταντο σε αυτά ως… υπουργοί.

Μπορεί να φαίνεται τέλειος παραλογισμός αλλά αυτή είναι η ισχύουσα νομοθεσία. Για τους δημόσιους υπαλλήλους η απομάκρυνση από την υπηρεσία προς άσκηση αλλότριου επιτηδεύματος συνεπάγεται οριστική παύση της υπαλληλικής ιδιότητας. Αυτό δεν ισχύει για τους τέως βουλευτές. Μπορεί να εγείρονται ηθικά ζητήματα από τις προβλέψεις των επαγγελματικών «διευθετήσεων» των πρώην βουλευτών αλλά «το νόμιμο είναι και σωστό», κατά τη γνωστή ρήση τέως πολιτικού. Αυτό που προκαλεί την αναστάτωση είναι ότι όχι μόνον έχουν νομοθετήσει να επιστρέφουν οι τέως στη θέση τους, σαν να μην έλειψαν μια ημέρα, αλλά να διεκδικούν προαγωγές και θέσεις που απαιτούν χρονική ωρίμανση. Μετρούν το βουλευτιλίκι ως ωρίμανση και λαμβάνουν διπλή συνταξιοδότηση -βουλευτική και επαγγελματική- με τη συμπλήρωση των εξήντα πέντε χρόνων.

Είναι εξίσου σαφές ότι ένας τέως βουλευτής, προηγουμένως ιδιωτικός υπάλληλος, δεν μπορεί να απαιτήσει την επιστροφή του στην ιδιωτική επιχείρηση όπου εργαζόταν, διεκδικώντας οποιαδήποτε προνόμια. Είναι μία ακόμη παράμετρος κατάργησης της ισοπολιτείας.
Το θέμα της επιστροφής των τέως βουλευτών στο Δημόσιο έρχεται στην επικαιρότητα από την ένταση που προκαλεί στη διπλωματική ιεραρχία του υπουργείου Εξωτερικών η επιστροφή του κ. Μπεγλίτη, που επειδή δεν επανεξελέγη στην Κόρινθο, με το ΠΑΣΟΚ, στις πρόσφατες εκλογές, απαιτεί τώρα την ένταξή του στο υπουργείο Εξωτερικών από όπου είχε αποχωρήσει το 2004, ως εκπρόσωπος Τύπου, για να πολιτευθεί.

Φίλοι από το υπουργείο μού λένε ότι το θέμα δεν είναι προσωπικό. Αλλά θεωρούν αδιανόητο ο τέως υπουργός Εθνικής Αμυνας να μεταβληθεί σε υπηρεσιακό παράγοντα μετά από οκτώ χρόνια απουσίας. Και ακόμη, πώς είναι δυνατόν να απαιτεί την εξέλιξή του σε πρέσβη όταν δεν διαθέτει τον ανάλογο χρόνο προϋπηρεσίας. «Γιατί όχι και ο κ. Αβραμόπουλος; », προσθέτουν.

Ποιους απειλούν οι ξιφολόγχες;

Νίκος Ξυδάκης
Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Καθημερινή" - 29/8/2012


Κοιτούσα το βίντεο από τη συγκέντρωση της Χρυσής Αυγής στις Θερμοπύλες, ένα συμπύκνωμα kitsch, με την πολιτική έννοια που δίνει στο kitsch του ολοκληρωτισμού o Μίλαν Κούντερα. Ενα ψέμα διεσταλμένο τόσο πολύ, ώστε να περνάει για αλήθεια: βάρβαρη οικειοποίηση των μύθων και των ιστορικών συμβολισμών, λατρεία της ωμής δύναμης, καυχησιές ηρωισμού, χρήση του αρχέγονου και του απόκρυφου, μέλανες χιτώνες και φωτιές δαυλών, ρούνοι και αίμα. Μια απομίμηση του ναζιστικού Θρίαμβου της Θέλησης στη Νυρεμβέργη. Μεταφερμένη, φευ, στις οικουμενικές Θερμοπύλες.

Στα γεγονότα: Μια καλτ ομάδα, κινούμενη μεταξύ αποκρυφισμού και απροκάλυπτου θαυμασμού για τον Χίτλερ, σταθερά αρνούμενη το Ολοκαύτωμα, κινούμενη επί δεκαετίες στο ημίφως, μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, φθάνει στο σημείο να αποσπά το διόλου ευκαταφρόνητο 7% των ψήφων, και να επιχειρεί να μονοπωλήσει την ελληνική σημαία και την εθνική συνείδηση υπό όρους μίσους και αίματος.

Στις Θερμοπύλες ο επικεφαλής της Χ.Α., υπό το φως των δαυλών, επετέθη στο Κοινοβούλιο της Ελληνικής Δημοκρατίας: αισθάνονται «σιχασιά» και «αηδία» που βρίσκονται εκεί, διαβεβαίωσε, και απείλησε ότι θα φύγουν από τη Βουλή, για να δώσουν να καταλάβουν τι είναι πράγματι τα τάγματα εφόδου, τι είναι δρόμος, και τι σημαίνει «να ακονίζονται οι ξιφολόγχες στα πεζοδρόμια».

Ας μείνουμε σε αυτό το τελευταίο: Ποιους απειλεί με ακονισμένες ξιφολόγχες ο κ. Μιχαλολιάκος; Τον υπουργό Δημ. Τάξεως Νίκο Δένδια, που απέκλεισε κάθε ενδεχόμενο υπακατάστασης του κράτους από παραστρατιωτικά τάγματα εφόδου; Τη Βουλή των Ελλήνων απειλεί; Την Ελληνική Δημοκρατία; Ολους όσοι διαφωνούν μαζί του; Απειλεί τους πάντες, ακόμη και τον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου που αναγνώρισε τη Χ.Α. ως νόμιμο κόμμα; Πάντως κάποιους απειλεί, έστω διά της δραματικής υπερβολής, εάν ως δραματική υπερβολή εκλάβουμε τις ακονισμένες ξιφολόγχες, τους πυρσούς και τις κραυγές περί αίματος από αρκετές εκατοντάδες μελανοχίτωνες.

Η δημοκρατία δομικά είναι μεγάθυμη και ανεκτική· χάρη σε αυτά ακριβώς τα χαρακτηριστικά της, υπάρχουν νεοναζιστικές σέχτες, οι οποίες ενίοτε μεγεθύνονται, εισβάλλουν στο προσκήνιο και επιτίθενται εντέλει εναντίον της δημοκρατίας που ολιγωρεί, ή και κάνει πως δεν ακούει. Η δημοκρατία όμως οφείλει να αγρυπνά, και να απαντά δυναμικά, αποφασιστικά, όταν απειλείται από δυνάμεις του ολοκληρωτισμού, όποια προβιά κι αν φοράνε. Ιδίως στην Ελλάδα που έχει υποφέρει από τη φονική μανία του ναζισμού, κι έχει πολεμήσει σκληρά εναντίον του.

Η βαθιά κρίση την οποία βιώνουν οι Ελληνες, κρίση οικονομική και κρίση πολιτική, δεν επιτρέπεται να θολώνει τον νου τους και να ξεχνούν τις ιδρυτικές παραδόσεις ελευθερίας και τυραννοκτονίας. Η κρίση μπορεί και πρέπει να ενώσει τους Ελληνες σε μια έσχατη γραμμή αμύνης: εκεί που αρχίζει η ηθική εξαθλίωση, κι εκεί που απειλείται ο πυρήνας της δημοκρατίας. Οι υλακές για ακονισμένες ξιφολόγχες, οι επικλήσεις του αίματος, οι φλόγες των πυρσών, δείχνουν ήδη αυτή τη γραμμή.

Η αλήθεια για τη συμφωνία με τη Ζήμενς

Σοφία Βούλτεψη
Δημοσιογράφος
Άρθρο της στο site "Ελεύθερη Ζώνη" - 29/8/2012

Μου είναι αδύνατον να προσδιορίσω (έστω και κατά προσέγγιση) πόσοι τόνοι μελάνης, σάλιου, φαιάς ουσίας, εργατοωρών, χαρτιών φωτοτυπικού που μεταφέρονταν με καροτσάκια (120 χιλιάδες αντίγραφα σελίδων έθεσαν εκτός λειτουργίας τα φωτοτυπικά μηχανήματα του Εφετείου και με εννέα εκατομμύρια αντίγραφα «άναψαν» τα φωτοτυπικά της Βουλής) έχουν καταναλωθεί για την υπόθεση της Ζήμενς.

Μπροστά τους μοιάζει ανάξια λόγου η προχθεσινή συζήτηση στη Βουλή της επίκαιρης ερώτησης του ΣΥΡΙΖΑ σχετικά με τον εξωδικαστικό συμβιβασμό με τον γερμανικό κολοσσό.

Ως γνωστόν, η υπόθεση αποκαλύφθηκε στη Γερμανία το 2006, ο Μ. Χριστοφοράκος παραιτήθηκε τον Δεκέμβριο του 2007, έκτοτε δημιουργήθηκε ένας απίθανος όγκος δικογραφιών στην Ελλάδα και στη Γερμανία και τελικώς έπιασε δουλειά η εξεταστική.

Με τα γνωστά ατελέσφορα αποτελέσματα.

Όπως επίσης είναι γνωστό, ο κ. Παπανδρέου, αμέσως μετά την ανάληψη της εξουσίας, έστησε μια φάμπρικα εξεταστικών (πέντε τον αριθμό, διότι η έκτη, αυτή για την οικονομία, εξαγγέλθηκε πομπωδώς – και στο εξωτερικό – αλλά δεν συστάθηκε ποτέ) και ξανάνοιξε παλιές υποθέσεις ξαναφέρνοντάς τις στη Βουλή (χωρίς, βέβαια, κανένα αποτέλεσμα σε καμιά από αυτές τις υποθέσεις), την ώρα που ο ίδιος μεθόδευε την μετάβαση της χώρας σε μηχανισμό στήριξης, στον οποίο το ΔΝΤ δεν μετέχει απλώς, αλλά έχει τον πρώτο λόγο.

Με τον τρόπο αυτό, «απασχόλησε» δεκάδες βουλευτές, που συμπλήρωσαν χιλιάδες, συνολικά, ώρες συνεδριάσεων (χωρίς κανείς να γίνει σοφότερος), κατορθώνοντας έτσι ο ίδιος να συνεχίσει απερίσπαστος την πορεία του προς τον όλεθρο.

Ήταν από την αρχή βέβαιο πως όταν το σύνολο σχεδόν των μελών του κοινοβουλίου απασχολείται σε σειρά υποθέσεων, δεν είναι δυνατόν να μείνει χρόνος (και μυαλό) για να παρακολουθηθεί η πορεία της χώρας.

Το σίριαλ της Ζήμενς είχε και… ξυλουργό!

Η Εξεταστική για τη Ζήμενς ξεκίνησε τις εργασίες της στις 2 Φεβρουαρίου του 2010.

Τον Μάρτιο, αποφασίστηκε παράτασή της για δύο μήνες.

Σωστά, διότι δεν έπρεπε να χάσουμε τον τραγέλαφο του Ιουνίου. Τότε που ο «cabinet man», από ξυλουργός μεταφράσθηκε… άνθρωπος του υπουργικού συμβουλίου, καθώς δεν αρκεί να είσαι πρόεδρος ή μέλος μιας εξεταστικής, πρέπει να γνωρίζεις και αγγλικά!

(Υπενθυμίζω ότι στο μεταξύ, σ’ αυτό δηλαδή ακριβώς το διάστημα που κάποιοι παρέμεναν χαμένοι στη μετάφραση, η χώρα πήγε πανηγυρικά στο ΔΝΤ και άρχισαν τα δεινά της).

Στο μεταξύ, η επιτροπή είχε λάβει και νέα προθεσμία για την κατάθεση του πορίσματός της – εντάξει, ουδέποτε υπήρξε κοινό πόρισμα σε εξεταστική επιτροπή της Βουλής: Την 30ή Σεπτεμβρίου 2010.

Γι’ αυτό και για διακοπές, ούτε λόγος. Συνεδρίαζε και τον Ιούλιο και τον Αύγουστο!

Τον Σεπτέμβριο (του 2010) είχαμε την αμνησία Μαντέλη, που δεν κατόρθωσε να θυμηθεί ποιο στέλεχος της Ζήμενς του ανακοίνωσε την επιθυμία της εταιρίας για μια «χορηγία» και τον Οκτώβριο (όπως βλέπετε, πάει και η προθεσμία του Σεπτεμβρίου), τα μέλη της επιτροπής ταξίδεψαν στη Γερμανία, συνάντησαν Σίκατσεκ και Χριστοφοράκο και… επέστρεψαν με άδεια χέρια (όπως ήταν αναμενόμενο, άλλωστε)!

Τον Νοέμβριο, έκλεισε και ο τελευταίος, ο Φόλκερ Γιουνγκ, την πόρτα και το έσκασε στο εξωτερικό.

Τον Δεκέμβριο έγιναν φέιγ-βολάν οι σελίδες από το ημερολόγιο της πρώην γραμματέως του πρώην ισχυρού άνδρα της Ζήμενς.

Τον Ιανουάριο (έχουμε αισίως φθάσει στο 2011 και η χώρα οδεύει ολοταχώς προς την συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα στο χρέος, με τα γνωστά αποτελέσματα της επιλεκτικής χρεοκοπίας), ο Δ. Παπαδημούλης από τον ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζει 49 ενστάσεις επί του προτεινόμενου πορίσματος – το οποίο προχθές στη Βουλή παρουσιάστηκε ακριβώς από τον ΣΥΡΙΖΑ ως αγλάισμα ερευνητικής εργασίας.

Στις 24 Ιανουαρίου του 2011, κατατέθηκε ένα παράδοξο πόρισμα, όπου το κάθε κόμμα έλεγε τα δικά του για το κάθε (πραγματικά ή δήθεν) εμπλεκόμενο πρόσωπο, ενώ όλοι εμφανίζονται να συμφωνούν πως… επρόκειτο για τεράστιο σκάνδαλο – τι μας λέτε; - που χρήζει περαιτέρω διερεύνησης από την Δικαιοσύνη (κάτι που συνέβαινε και εξακολουθεί να συμβαίνει, ούτως ή άλλως).

Τα νούμερα δεν βγαίνουν

Επιπλέον, η εξεταστική αποφαίνεται πως υπολογίζει… κατ’ εκτίμηση ότι η ζημία που υπέστη το Ελληνικό Δημόσιο ανέρχεται στο ποσόν των 2 δις ευρώ τουλάχιστον.

Προχθές, ο ΣΥΡΙΖΑ, που είχε καταθέσει 49 ενστάσεις για διάφορες αστοχίες, παραλείψεις και αδυναμίες, δεν σταμάτησε να επαναλαμβάνει (από τον Πρόεδρό του ως τους εισηγητές του) το ύψος της ζημιάς που είχε προσδιορίσει η Επιτροπή Βαληράκη, λαμβάνοντας το νούμερο ως δεδομένο.

Δηλαδή η επιτροπή τα είχε όλα κάνει στραβά, αλλά είχε κατορθώσει να προσδιορίσει επακριβώς το νούμερο.

Βέβαια, σύμφωνα με τα στοιχεία που υπάρχουν στη δικογραφία της γερμανικής Δικαιοσύνης, η Ζήμενς έχει συνολικά δαπανήσει σε όλον τον κόσμο σε μίζες το ποσό του 1,7 δις ευρώ.

Και ο πρώην οικονομικός διευθυντής της εταιρίας Ρ. Σίκατσεκ έχει καταθέσει ότι στην Ελλάδα από το 2001 και μέχρι την αποκάλυψη του σκανδάλου μεταφέρονταν περί τα 10 με 15 εκ ευρώ ετησίως.

Με λίγα λόγια, ο λογαριασμός δεν βγαίνει. Ακόμη και αν τον υπολογίσουμε επί του τζίρου που έκανε στην Ελλάδα η εταιρία, που δεν ξεπέρασε τα 3 δις ευρώ. Είναι αδύνατον επί τζίρου 3 δις ευρώ, τα 2 να πήγαν στις μίζες.

Περιττόν να προσθέσω ότι την επομένη της έκδοσης του πορίσματος, στις 2 Ιανουαρίου 2011 δηλαδή, είχαμε ένα ακόμη πανηγυρικό υπουργικό συμβούλιο, με τον κ. Παπανδρέου να δίνει συγκεκριμένες οδηγίες για το πώς διάφοροι εμπλεκόμενοι φορείς θα… επετίθεντο στη Ζήμενς.

Την 1η Φεβρουαρίου πραγματοποιήθηκε και σύσκεψη υπό τον κ. Παμπούκη γι’ αυτό ακριβώς το θέμα.

Δέκα μέρες αργότερα, ο κ. Παμπούκης χαρακτήριζε ενδεχόμενο εξωδικαστικό συμβιβασμό «ευχής έργον», προσθέτοντας πως για να συμβεί αυτό θα χρειαστεί μια σοβαρή αποτίμηση της ζημιάς (προφανώς αυτή που έκανε η εξεταστική επιτροπή δεν κρίθηκε ως τέτοια).

Μέσα στη γενική σύγχυση είχε συμβεί και η υπόθεση της μεταφοράς των λαθρομεταναστών στη Νομική Σχολή και η συζήτηση του πορίσματος στην Ολομέλεια ξεχάστηκε!

Ηρωικές στιγμές

Στις 13 Απριλίου ζούμε άλλη μια ηρωική στιγμή, με τον τότε υπουργό Δικαιοσύνης να ανακοινώνει στη Βουλή πως με επιστολή του ζητεί εξηγήσεις από τη Ζήμενς, δηλώνοντας πως η γερμανική πλευρά οφείλει να αποζημιώσει την ελληνική, ανεξαρτήτως της ποινικής έκβασης της υπόθεσης και τονίζοντας ότι μέχρι τα τέλη Μαΐου θα επιβάλλονταν πρόστιμα με βάση το νόμο για το ξέπλυμα του μαύρου χρήματος.

«Οι συνήθως κανοναρχούντες Γερμανοί θα πρέπει να απολογηθούν, γιατί οι δικές τους εταιρείες είναι πρωταθλητές της διαφθοράς σε όλο τον κόσμο», είναι οι φράσεις που ακούγονται από τα επίσημα χείλη.

Στις 5 Μαΐου πληροφορούμεθα πως η υπόθεση ανατίθεται στη νομική εταιρία Hogan Lowells LLP, που μεταξύ άλλων ειδικεύεται και σε θέματα δωροδοκιών, διαφθοράς, απιστίας και ερευνών σε υποθέσεις διεθνών πρακτικών παράνομων συναλλαγών.

Τελικά, το πόρισμα συζητείται στην Ολομέλεια τον Μάιο (του 2011, για να μην ξεχνιόμαστε).

Έχει στο μεταξύ εμπλακεί και ο Σημίτης και γίνεται μύλος με τον Καστανίδη.

Την 1η Ιουλίου – και ενώ η χώρα οδεύει ολοταχώς προς το πρώτο κούρεμα – ο τότε υπουργός Δικαιοσύνης Μ. Παπαϊωάννου μας διαβεβαιώνει πως «η Βουλή δεν θα κλείσει τις εργασίες της αν δεν διευθετηθεί η υπόθεση».

108 βουλευτές του ΠΑΣΟΚ καταθέτουν στις 8 Ιουλίου πρόταση για τη σύσταση προανακριτικής επιτροπής με παραπομπή δύο προσώπων από κάθε κόμμα – για να μην χάνονται και οι ισορροπίες.

Στις 25 Αυγούστου, η Βουλή απορρίπτει την πρόταση για προανακριτική για Αλογοσκούφη και Μαρκογιαννάκη, καθώς δεν συγκεντρώνονται οι αναγκαίες ψήφοι ούτε μεταξύ των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ.

Είχε προηγηθεί, στις 21 Ιουλίου, η απόρριψη της πρότασης για σύσταση δικαστικού γνωμοδοτικού συμβουλίου.

(Θυμίζω ότι στις 21 Ιουλίου 2011 είχαμε τις πρώτες «ιστορικές αποφάσεις» για το πρώτο κούρεμα).

Φθάνουμε έτσι στις 7 Φεβρουαρίου του 2012, οπότε ομόφωνα (πλην ΚΚΕ) η Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας αποφασίζεται να προχωρήσει η σύμβαση προμήθειας του συστήματος σηματοδότησης των νέων επεκτάσεων του ΜΕΤΡΟ της Αθήνας.

Στις 8 Μαρτίου του 2012 το πράσινο φως για τον εξωδικαστικό συμβιβασμό άναψε το υπουργικό συμβούλιο, που επικυρώθηκε με το άρθρο 324 του νόμου 4072/11-4-2012, δια του οποίου εγκρίθηκε από 164 βουλευτές το Σχέδιο Συμφωνίας Συμβιβασμού με τη Ζήμενς.

Μπορούσε να γίνει κάτι άλλο μετά από 2,5 χρόνια συνεδριάσεων, συζητήσεων και ψηφοφοριών;

Κινδύνευε εθνικό και κοινοτικό χρήμα

Η Ελλάδα έχει ξοδέψει (από τα χρήματα των φορολογουμένων) 800 εκ ευρώ για τις επεκτάσεις του Μετρό της Αθήνας, που είχαν μείνει να… χάσκουν – 7 σταθμοί, 4 προς το Ελληνικό και από ένας προς το Περιστέρι, την Ανθούπολη και το Χαϊδάρι.

Οι σταθμοί ήσαν έτοιμοι από το καλοκαίρι του 2011, αλλά εκκρεμούσε η υπογραφή της σύμβασης με τη Ζήμενς για τον ηλεκτρομηχανολογικό εξοπλισμό.

Οι 17 νέοι συρμοί που ολοκληρώνονταν στην Κορέα και έχουν κοστίσει 150 εκ. ευρώ στους Έλληνες φορολογούμενους, δεν μπορούσαν να τοποθετηθούν στις επεκτάσεις του μετρό.

Οι 30 σταθμοί που ήδη λειτουργούν με ηλεκτρομηχανολογικό εξοπλισμό της Ζήμενς κινδυνεύουν, καθώς το σύστημα της εταιρίας δεν είναι συμβατό με κάποιο άλλο, οπότε θα ήταν αδύνατον να χρησιμοποιηθούν ανταλλακτικά άλλης εταιρίας ή να επιδιορθωθεί οποιαδήποτε βλάβη.

Επομένως, θα πήγαιναν χαμένα τα 400 εκ που κόστισε η επέκταση στο Ελληνικό, τα 200 για το Χαϊδάρι, τα 120 για το Περιστέρι και τα 150 για τους 17 νέους συρμούς.

Επιπλέον, ήταν από την αρχή γνωστό πως αν τα έργα επεκτάσεων του μετρό προς το Ελληνικό και την Ανθούπολη, δεν καθίσταντο λειτουργικά μέχρι 30.06.2012 και 31.03.2013 αντίστοιχα, η ΕΕ θα ζητούσε πίσω τα κονδύλια της κοινοτικής συμμετοχής. (Η 30ή Ιουνίου 2012 έχει παρέλθει).

Επομένως, τι έπρεπε να γίνει;

Με δεδομένο ότι η υπόθεση δεν κλείνει ως προς το ποινικό της μέρος – αντίθετα ο γερμανικός κολοσσός υποχρεούται να συνδράμει στη διερεύνησή της – η συμφωνία ήταν αναγκαία.

Η συμφωνία

Και τελικά δεν πρόκειται για ψίχουλα, όπως υποστηρίχθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ – αν μάλιστα τη συγκρίνουμε με τις συμφωνίες που συνήφθησαν με άλλες χώρες:

80 εκ ευρώ για συμψηφισμούς απαιτήσεων της Ζήμενς και 90 εκ για περίοδο πέντε ετών για τη χρηματοδότηση φορέων που υπηρετούν το δημόσιο συμφέρον και έχουν ως σκοπό την καταπολέμηση της διαφθοράς, της απάτης και του ξεπλύματος χρήματος, καθώς και πανεπιστημιακών και επιστημονικών ερευνητικών προγραμμάτων, που αποσκοπούν στη βελτίωση της γνώσης και της εξειδίκευσης στους τομείς της ενέργειας, της υγείας, της βιομηχανίας, των υποδομών και της ανάπτυξης των πόλεων.

Η Ζήμενς θα δίνει 100 υποτροφίες τον χρόνο για μεταπτυχιακές σπουδές στους τομείς της ενέργειας, της υγείας, της βιομηχανίας, των υποδομών και της ανάπτυξης των πόλεων μέσω του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών.

Υποχρεώνεται να παρέχει ιατρικό εξοπλισμό (συμπεριλαμβανομένης της παράδοσης, εγκατάστασης και συντήρησης του εξοπλισμού αυτού) για τα Δημόσια Νοσοκομεία, με έμφαση στα Παιδιατρικά Νοσοκομεία.

Επίσης, υποχρεώνεται σε επένδυση, εντός του 2012, ύψους 100 εκατομμυρίων ευρώ στην SIEMENS Ελλάδας, ώστε να διασφαλιστεί η συνεχιζόμενη παρουσία και δραστηριότητα της εταιρείας, η οποία απασχολεί σήμερα περισσότερους από 600 εργαζόμενους.

Και ακόμη, αναλαμβάνει την πραγματοποίηση επένδυσης κατασκευής νέου εργοστασίου παραγωγής στην Ελλάδα, προϋπολογισμού άνω των 60 εκατομμυρίων ευρώ, που θα οδηγήσει στην απασχόληση άνω των 700 ατόμων.

Υποχρεώνεται παράλληλα να συνεχίσει να παρέχει κάθε δυνατή υποστήριξη στις Ελληνικές Αρχές, όποτε της ζητηθεί, σε σχέση με τη συνεχιζόμενη ανάκριση κατά φυσικών προσώπων, που έχουν εμπλακεί στην υπόθεση.

Κι’ ακόμη: Αναλαμβάνει την καταβολή της νομικής δαπάνης, με την οποία έχει επιβαρυνθεί το Ελληνικό Δημόσιο για την υπόθεση αυτή.

Και εντάσσεται για μια περίοδο έως τριών ετών από την Ημερομηνία Έναρξης της Συμφωνίας, σε ένα πρόγραμμα εταιρικής συμμόρφωσης υπό ένα Επίτροπο που θα διορίσει το ελληνικό Δημόσιο.

Επιπλέον, τα δικηγορικά έξοδα για την διαδικασία της διαπραγμάτευσης και της οριστικοποίησης της συμφωνίας πληρώθηκαν από τη Ζήμενς.
Παράλληλα, γίνονται και εκατέρωθεν δηλώσεις:

Η Ζήμενς δηλώνει ότι γνωρίζει και εμπιστεύεται την δυναμική και την ανθεκτικότητα της οικονομίας της Ελλάδας και πιστεύει ειλικρινά, ότι, παρά τις σημερινές δυσκολίες της, η Ελλάδα θα επιστρέψει και πάλι σύντομα σε μια σταθερή ισχυρή οικονομική κατάσταση. Στην προσπάθεια αυτή, η Ζήμενς επιθυμεί να είναι βασικός και ουσιαστικός υποστηρικτής. Με δεδομένο αυτό, η Ζήμενς ενθαρρύνει θερμά μεγάλους παγκόσμιους επενδυτές να συμμετάσχουν στην οικονομική αναζωογόνηση της Ελλάδας, επενδύοντας στην χώρα, όπως η ίδια έχει κάνει και συνεχίζει να κάνει.

Και το ελληνικό Δημόσιο δηλώνει ότι η Ζήμενς σήμερα αποτελεί αξιόπιστη και υπεύθυνη επιχείρηση, υπό την έννοια του άρθρου 45 της Οδηγίας 2004/18 ΕΚ, ώστε να αίρονται εμπόδια συμμετοχής της εταιρείας σε δημόσιους διαγωνισμούς.

Η συμφωνία διέπεται από το ελληνικό δίκαιο, ενώ τα μέρη αποδέχονται ότι η συμφωνία συμβιβασμού δεν επηρεάζει άλλες εκκρεμείς διαφορές, που υπάρχουν ή θα προκύψουν, εμπορικής, αστικής ή ποινικής φύσης οι οποίες δεν έχουν σχέση με το αντικείμενο της συμφωνίας αυτής. Επίσης, αποδέχονται ότι η συμφωνία συμβιβασμού δεν έχει ούτε μπορεί να ερμηνευτεί ότι έχει οποιαδήποτε επιρροή με οποιονδήποτε τρόπο σε ζητήματα ποινικής φύσης κατά προσώπων.

Στο προοίμιο της συμφωνίας έχει περιληφθεί κείμενο δημόσιας συγνώμης προς τον ελληνικό λαό, τη Βουλή των Ελλήνων και την ελληνική κυβέρνηση.

Από την πλευρά του, ο υπουργός των Οικονομικών δεν έκανε τίποτε άλλο από το να υπογράψει τη συμφωνία κατ’ εντολήν του ελληνικού κοινοβουλίου.

Μπορούμε να πληροφορηθούμε πού βρίσκεται το πρόβλημα, το σκάνδαλο, η πράξη υποτέλειας στους Γερμανούς, το κουκούλωμα και άλλα τέτοια που ακούστηκαν στη Βουλή;

Υ.Γ. Προφανώς επειδή όλα τα άλλα επιχειρήματα ήσαν ασθενή, ο κ. Τσίπρας κατανάλωσε μεγάλο μέρος της ομιλίας του για να αναφερθεί στον διαπρεπή νομικό και σύμβουλο του πρωθυπουργού Ιωάννη Καράκωστα, ο οποίος, λέει, έλαβε αμοιβή 30.000 μάρκων (15.000 ευρώ) για υπηρεσίες του προς την μητρική εταιρία.

Υποστήριξε μάλιστα ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ ότι η αμοιβή δόθηκε από τα «μαύρα ταμεία» της Ζήμενς, ενώ ήδη από το πρωί ο θιγόμενος νομικός είχε καταθέσει αγωγή για συκοφαντική δυσφήμηση.

Η αλήθεια είναι πως ο κ. Καράκωστας είχε προσφέρει τις υπηρεσίες του νομίμως και για θέμα που ουδεμία σχέση είχε με κάποια σύμβαση του ελληνικού Δημοσίου με την εταιρία.

Όταν αποδείχθηκε πως οι κατηγορίες ήσαν ψευδείς, ο κ. Τσίπρας τα «γύρισε», συνεχίζοντας όμως να μιλά για «ταμεία της Ζήμενς» - αφαίρεσε δηλαδή τη λέξη «μαύρα», αφήνοντας ωστόσο το υπονοούμενο να αιωρείται: «Ο κ. Καράκωστας είναι διαπρεπής νομικός. Από τόσους δεκάδες διαπρεπείς νομικούς, ο πρωθυπουργός διάλεξε αυτόν που εμπλέκεται στα ταμεία της Siemens; Δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι».

Εν ολίγοις, είτε η Ζήμενς είχε μόνο «μαύρα ταμεία» - και επομένως όποιος είχε οποιαδήποτε συναλλαγή με την εταιρία, αυτή ήταν παράνομη, κάτι το εντελώς αδύνατον – είτε ένας νομικός δεν έχει δικαίωμα να συνεργάζεται με μια εταιρία επειδή μπορεί κάποτε να αποκαλυφθεί ότι χρημάτιζε…

Ακριβοί ειδικοί σύμβουλοι

Λώρη Κέζα
Αρθρογράφος
Άρθρο της στην ιστοσελίδα "Βήμα on line" - 21/8/2012


Το χειρότερο δεν είναι τα έξοδα. Το χειρότερο είναι η κοροϊδία. Ο κ. Γιώργος Παπανδρέου βρίσκεται ξανά στην επικαιρότητα με αφορμή μια ερώτηση που κατατέθηκε στη Βουλή για τους ειδικούς συμβούλους που απασχόλησε. Οι «ειδικοί σύμβουλοι» δεν είναι οι συνήθεις υπάλληλοι, που στελεχώνουν το γραφείο για τα τρέχοντα. Οι ειδικοί ειδικεύονται εξ ου και οι αμοιβές τους είναι ειδικά υψηλές. Ο κ. Παπανδρέου λοιπόν ξεκίνησε με τρεις, τους έκανε εννέα, κατόπιν τους ευλόγησε ώστε να γίνουν δεκατέσσερις και στη συνέχεια τους αύξησε στους είκοσι. Οι ειδικές συμβουλές κόστισαν στους φορολογούμενους σχεδόν 1 εκατομμύριο ευρώ. Αν είχαν σώσει τη χώρα με τις ειδικές ιδέες τους, θα λέγαμε χαλάλι τους, ας έχουν ειδικό μισθολόγιο και για ειδική περιποίηση έναν μασέρ για να τους χαλαρώνει (οι ιδρυτές της Google τα πρώτα χρόνια είχαν μασέρ για τους υπαλλήλους και τούτο σίγουρα συνέβαλε στη γιγάντωση της εταιρείας…). Τούτοι δω όμως συνέβαλαν στην καταστροφή οπότε δικαιούμαστε να μάθουμε ποια ήταν τα ειδικά προσόντα τους και ποιες οι ειδικές αποστολές τους.

Η ερώτηση στη Βουλή κατατέθηκε από βουλευτές της μείζονος αντιπολίτευσης. Θέλουν τα ονόματα και επακριβώς το έργο που παρείχαν τα είκοσι άτομα: έργο που οι μόνιμοι υπάλληλοι του Δημοσίου δεν μπορούσαν να παράσχουν. Η απάντηση που δόθηκε περιλάμβανε αριθμούς: σύμβουλοι και αμοιβές ανά έτος. Μπορούμε να υποθέσουμε την εξέλιξη της υπόθεσης: οι περαιτέρω πληροφορίες εμπίπτουν στα προσωπικά δεδομένα τα οποία είναι πιο ισχυρά από το δημόσιο συμφέρον. Ας σταθούμε λοιπόν σε μια από τις περιπτώσεις συμβούλων του κ. Γ. Παπανδρέου, που δεν ξέρουμε καν αν συμπεριλαμβάνεται στη λίστα των είκοσι. Κάποια στιγμή ο πρώην πρωθυπουργός είχε οραματιστεί την ανάπλαση του θαλάσσιου μετώπου της πρωτεύουσας. Είχε στο μυαλό του τη Βαρκελώνη. Στο όραμα εμφανιζόταν και ο αρχιτέκτονας, φίλος του. Κι επειδή ήταν προσωπικός φίλος ανακοινώθηκε ότι θα έκανε την ανάπλαση αμισθί, από αγάπη για τον συνάνθρωπο. Ο πολύς κόσμος δεν πονηρεύτηκε – βοήθησαν και τα μέσα ενημέρωσης ώστε να βγει συμπέρασμα «βρε τον μπαγάσα τον Γιωργάκη, τον έκανε ζάφτι τον Σπανιόλο, τσάμπα θα βγει η μελέτη».

Η μελέτη τελικά δεν εκπονήθηκε τσάμπα ή υπάρχει διαφορετική αντίληψη του «αμισθί» στο σύμπαν του κ. Παπανδρέου. Ο Ασεμπίγιο πληρώθηκε 180.000 ευρώ, μέσω της εταιρείας του (στην αρχή μας έλεγαν ότι είναι υπάλληλος, μετά μαθεύτηκε ότι είναι αφεντικό). Το ενδιαφέρον αρχίζει από αυτό το σημείο της αφήγησης. Ο κ. Παπακωνσταντίνου ανέλαβε την υπεράσπιση του πολιτικού του προστάτη. Ανακοίνωσε κάτι νούμερα, ότι μια μελέτη πάει τόσο ανά στρέμμα, το πολλαπλασίασε και είπε ότι κανονικά ο Ασεμπίγιο έπρεπε να πάρει αμοιβή μισό εκατομμύριο, οπότε αυτά που πήρε είναι λίγα – και τα λίγα είναι συνώνυμο του «αμισθί». Κοροϊδία δηλαδή, με τη βεβαιότητα ότι πρόκειται για χώρα ευκολόπιστων ηλιθίων.

Οι είκοσι σύμβουλοι του κ. Παπανδρέου και τα 180 χιλιάρικα του αρχιτέκτονα είναι μόνο ένα μικρό δείγμα νοοτροπίας. Όχι του κ. Παπανδρέου αλλά του πολιτικού κόσμου στο σύνολό του. Η πρόσληψη συμβούλων χωρίς αριθμητικό όριο, χωρίς δημόσια, συγκεκριμένη περιγραφή καθηκόντων αποτελεί μια παράδοση που δεν έχει ανατραπεί ακόμη – ή μήπως έχουν εξαλειφθεί αυτά τα φαινόμενα τους τελευταίους μήνες;

Ο Καραγκιόζης γκρεμίζει την παράγκα του

Νίκος Ξυδάκης
Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Καθημερινή" - 21/8/2012

Η αυγουστιάτικη ανταρσία των Υδραίων κατά των φοροεισπρακτόρων του ελληνικού κράτους θυμίζει, υπό κλίμακα βεβαίως, την ανταρσία των Υδραίων το καλοκαίρι του 1831. Και τότε χρήματα ζητούσαν οι Υδραίοι, με επικεφαλής τον Ανδρέα Μιαούλη και τον Λάζαρο Κουντουριώτη, από το πάμπτωχο κράτος που μόλις είχε συσταθεί. Ζητούσαν αποζημιώσεις για τους αγώνες τους και διατήρηση του ναυτικού μονοπωλίου και των προνομίων τους επί του Αιγαίου. Και για την επίτευξη των σκοπών τους, δεν δίστασαν να βυθίσουν δύο νεότευκτα πλοία του εθνικού στόλου, τη φρεγάτα «Ελλάς» και την κορβέτα «Υδρα»: ο ίδιος ο ναύαρχος Μιαούλης, ο ήρωας του Αγώνα, τα πυρπόλησε μέσα στο λιμάνι του Πόρου. Ηταν 1η Αυγούστου 1831.

Από την ίδια αντινομική παράδοση ηρώων και καθαρμάτων αντλούν οι σημερινοί Υδραίοι, οι ναύαρχοι του τουρισμού. Πρόκειται για μια παράδοση αυτοδιοίκησης και καχυποψίας προς την κεντρική διοίκηση, είτε είναι οθωμανική είτε είναι ελληνική· πρόκειται για παράδοση ελεύθερου εμπορίου που εκτείνεται ώς το κοντραμπάντο, την πειρατεία και το κούρσο. Και βέβαια είναι παράδοση που θεμελιώνεται πάνω σε συμπαγή και μεγάλα συμφέροντα μιας τάξης κυρίαρχων. Η ανταρσία εκδηλώνεται όταν ακριβώς απειλούνται τα συμφέροντα και η κυριαρχία. Αυτή η παράδοση, ολοζώντανη και κραταιά το 1831, οδήγησε στην ανταρσία των Υδραίων κατά του «Ελληνικού» και του Καποδίστρια.

Στις σημερινές συνθήκες, τα μεγάλα συμφέροντα, όπως των καραβοκυραίων προεστών Μιαούλη και Κουντουριώτη, εκδηλώνονται αλλιώς έναντι του κράτους: το αλώνουν με άλλα μέσα, από μέσα, χωρίς πυρπολήσεις. Και το κράτος, συνήθως, υποχωρεί και ηττάται, διότι οι λειτουργοί του και οι ηγέτες του δεν έχουν το σθένος του Καποδίστρια ή επειδή ακριβώς δεν θέλουν να έχουν την τύχη του Καποδίστρια.

Η ισονομία είναι η πρώτη ουσιώδης απώλεια σε αυτόν τον πόλεμο. Προς αναπλήρωσιν της απωλεσθείσης ισονομίας, οι ηττημένοι και εξαχρειωμένοι άρχοντες προσφέρουν και στους αδύναμους, που παρακολουθούν από κοντά άγρυπνοι και λαίμαργοι, τη δυνατότητα της μερικής ή καθολικής ανομίας, τη δυνατότητα της αμοιβαίας εξαχρείωσης. Ο μεγάλος αφαιρεί τη μεγάλη λεία από τον δημόσιο χώρο, και μένει ατιμώρητος, νικητής. Το κράτος εξευτελίζεται. Ταυτοχρόνως ο μικρός κλέβει ό,τι φτάνει το χέρι του: κλέβει τον ΦΠΑ, κλέβει το ΙΚΑ, κλέβει μερικά μέτρα δημόσιας γης, καταπατά ακτές, πυρπολεί δάση, μολύνει ύδατα, μπαζώνει ρεματιές. Ο,τι δεν του ανήκει είναι είτε λεία είτε εχθρικός στόχος.

Στα προκεχωρημένα οχυρά της εθνικής βιομηχανίας τουρισμού, της αχανούς παράγκας πάνω σε καταπατημένους αιγιαλούς, η ανταρσία των φοροφυγάδων της Υδρας, και κάθε φοροφυγά, τελείται σαν φάρσα, σαν τραγωδία. Και σαν αυτοκτονία: Διότι, εντέλει, δεν στρέφεται εναντίον του αχρείου, αναξιόπιστου και λεηλατικού κράτους, που είναι πράγματι τέτοιο εξαιτίας των αρχόντων και των εκλεκτόρων τους, αλλά εναντίον του πυρήνα και της υπόστασης του κοινού χώρου, του κοινού καλού, του κοινού συμφέροντος, της πατρίδας που ελευθερώθηκε με αίμα και κρατήθηκε με αίμα. Ο Καραγκιόζης γκρεμίζει την παράγκα του.