Όλοι πέτυχαν. Εμείς χάσαμε.

Κ. Παπανικολάου
Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Απογευματινή" - 30/3/2010


Γιατί χαίρεται ο κόσμος (του Μεγάρου Μαξίμου) και χαμογελά, πατέρα; Επειδή ο πρόεδρος της κυβέρνησης πέτυχε το στόχο για τον οποίο έκανε το διπλωματικό μαραθώνιο μέχρι το Συμβούλιο Κορυφής στις Βρυξέλλες. Μη πάει το μυαλό σας σε εθνικές επιτυχίες και άλλα ηχηρά παρόμοια. Αυτό για το οποίο αγωνίσθηκε ο Γ. Α. Παπανδρέου ήταν να πάει στις εκλογές για την Τοπική Αυτοδιοίκηση, με την έναρξη του χειμώνα, χωρίς να έχει προσφύγει στον «ευρωπαϊκό μηχανισμό», χωρίς να κυβερνά «υπό όρους ΔΝΤ» και χωρίς να κινείται μέσα σε ένα ναρκοπέδιο κοινωνικής αναταραχής. Έτσι απλά, όσο απλή είναι η αλήθεια.

Η τελική συμφωνία του ηγετικού Γερμανογαλλικού άξονα και των υπολοίπων εταίρων ήταν μια επιτυχία για όλους, αφού η πολιτική και η διπλωματία σε τέτοιες επιτυχίες αποβλέπει.

Τα χέρια του Γ. Παπανδρέου λύθηκαν για ένα κρίσιμο εξάμηνο, όπου οι τρεις μήνες θα είναι περίοδος θερινής ραστώνης. Η κ. Μέρκελ γύρισε στη Γερμανία με την ικανοποίηση ότι θα πει στους εκλογείς της πειστικά ότι δεν έδωσε στους χαραμοφάηδες ούτε λεπτό γερμανικού ευρώ και ότι τους υποχρέωσε να δεσμευτούν ότι θα πεινάσουν προτού ελεηθούν, και θα ελεηθούν μόνον αν πάρουν τα σκληρά μέτρα που θα επέβαλλε και το ΔΝΤ και πάλι με επιτόκια υψηλότερα εκείνων που χορηγεί το ΔΝΤ, επειδή πρέπει να τιμωρηθούν, αφού είναι οι αρχιτέκτονες της δικής τους κρίσης.

Ο κ. Σαρκοζί γυρνάει στο Παρίσι με τη βεβαιότητα ότι οι δεσμεύσεις των Ελλήνων για άλωση της ελληνικής αγοράς από γαλλικές επιχειρήσεις δεν τέθηκαν σε κίνδυνο, αφού ο πρωθυπουργός πέτυχε το βραχυπρόθεσμο πολιτικό του στόχο.

Ο κ. Θαπατέρο είναι, επίσης, χαρούμενος, επειδή τέθηκε ένα πρόκριμα ενίσχυσης και της δικής του Οικονομίας, που έχει χτυπηθεί από ισπανική κρίση.

Και βεβαίως περισσότερο χαρούμενες είναι οι διεθνείς αγορές, αυτό που εμείς αποκαλούμε «διεθνείς κερδοσκόποι», επειδή δεν έχασαν τον πελάτη. Αντιθέτως τώρα πλέον για να καλύψει το ελληνικό δημόσιο τις δανειακές ανάγκες του υπάρχει ένας μόνο δρόμος. Ο δανεισμός από αυτούς «με τις δικές μας δυνάμεις» και τα δικά τους υψηλά spread.

Ανάγκη της Ελλάδας είναι να συγκεντρωθούν περίπου 20 δισ. ευρώ μέσα στις επόμενες οκτώ εβδομάδες και θα συγκεντρωθούν από αυτούς ακριβώς τους ευτυχείς «κερδοσκόπους». Όλοι λοιπόν πέτυχαν. Ποιος έχασε; Μόνον ο πολίτης που θα πληρώνει τα σπασμένα.

Κρίσεις και διακρίσεις;

Γιάννης Πανούσης
Καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών
Άρθρο του στην εφημερίδα "Ελευθεροτυπία" - 22/3/2010

Ακόμα και στα λασπόνερα, ουρανέ, καθρεφτίζεσαι

Θ. Βαής, Ουρανός

Οι φόβοι για μετακύλιση της οικονομικής κρίσης στο κοινωνικό ή και αντικοινωνικό πεδίο είναι βάσιμοι. Θα επιχειρήσω να προσεγγίσω τρία (από τα πολλά) ενδεχόμενα εν-τάσεων:

* ΟΤΑΝ η εγκληματική ενέργεια οφείλεται σε ενδοψυχική σύγκρουση του δράστη, η οποία εξηγείται από το γεγονός ότι διαφορετικές κοινωνικές ομάδες (οικογένεια, παρέα, εργοδοσία) αξιώνουν την τήρηση διαφορετικής συμπεριφοράς (για τη διέξοδο από την ίδια κρίσιμη κατάσταση).

ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ για τη θεωρία Culture Conflict που βρίσκει πεδίο εφαρμογής κυρίως στις μειονότητες, στους μετανάστες κ.ο.κ., δηλαδή στα πολυπολιτιστικά συστήματα ή σε κοινωνίες όπου το «νέο» με το «παλιό» δεν έχουν ακόμη λύσει τις διαφορές τους.

ΤΟ άτομο βιώνει την πίεση της ομάδας κατά τρόπο τόσο έντονο που το έγκλημα εκλαμβάνεται ως ανακουφιστική εκφόρτιση.

* ΟΤΑΝ η ανεργία και γενικότερα η οικονομική κρίση οδηγεί ορισμένα άτομα στο έγκλημα. Μολονότι η σχέση «ανεργία-εγκληματικότητα» είναι μεταβλητή και δύσκολα μετριέται (αφού παρεμβάλλονται παράγοντες όπως ηλικία, κοινωνική θέση, υγεία κ.ο.κ.), δεν θα μπορούσε εύκολα κάποιος εγκληματολόγος να παραβλέψει την ψυχοκοινωνική επίδραση που ασκεί στην προσωπικότητα η έλλειψη εργασίας (και οι συναφείς συνέπειες).

ΧΩΡΙΣ να είναι δυνατό να περιγράψουμε την πρώτη φάση του iter criminis, μοιάζει αναντίρρητο το συμπέρασμα ότι μακρόχρονη ανεργία καταλήγει σε αλλαγή των αντιλήψεων και των σχέσεων του ατόμου με την κοινωνία (με ενδεχόμενη παρενέργεια την αντικοινωνική συμπεριφορά ή και το έγκλημα).

* ΟΤΑΝ η ανομία γεννάει την εθελούσια οιονεί-περιθωριακότητα. Είναι γενικά γνωστό ότι ο παρασιτισμός των πλουσίων (και μη εργαζομένων) δεν ενοχλεί το σύστημα όσο «η αδράνεια» των ανέργων. Για πολλούς όμως αποκλειομένους -που φαίνεται ότι αυξάνουν συνεχώς- η «αποτυχία» είναι ελεύθερη επιλογή, καθώς οι κανόνες του παιχνιδιού είναι μονομερείς κι έχουν τεθεί αυθαίρετα από τους κυρίαρχους του παιχνιδιού, χωρίς να διατίθενται σε όλους και τα αντίστοιχα μέσα.

* ΟΣΟ για μας που αναλύουμε αυτές τις στάσεις, παγιδευμένοι καθώς είμαστε μέσα σε ιδεολογήματα και προκαταλήψεις, εκλογικεύσεις και παραγωγικές στρατηγικές, συχνά προτιμάμε να καταφεύγουμε σε κατασκευές «εσωτερικών εχθρών» αντί να συμβάλλουμε στην απόρριψη «στερεοτύπων».

ΜΠΟΡΕΙ το κεφάλι (διανοούμενοι) όταν μπλέκει με την κοιλιά (εργάτες) να μην μπορούν να συνεννοηθούν, αλλά όταν το «κεφάλι» μαζί με την «κοιλιά» χτυπούν τον εγκληματία (ως κοινό εχθρό) τότε σίγουρα κάτι λείπει από τον ανθρωπισμό μας.

Όλα πάνε σύμφωνα με το σχέδιο, «as planned» !

Korinthius Maximus
Περιοδικό MyPress - Τεύχος 17 - Μάρτιος 2010


Θέλω να ελπίζω ότι όσοι αποφασίζετε να πάρετε κάθε φορά στα χέρια σας αυτό το περιοδικό, έχετε πλέον εντοπίσει αυτή τη σειρά άρθρων που ξεκίνησε από το δεύτερο τεύχος του «MyPress» και έκτοτε αδιάλειπτα σας συντροφεύει σε κάθε έκδοση. Όσοι διαβάζουν από την αρχή τα άρθρα αυτά πρέπει πια να έχουν διαπιστώσει ότι πολλά από τα θέματα που έχουμε αναλύσει, πολύ αργότερα, έχουν αποτελέσει κεντρικά θέματα συζητήσεων σε πολλά και διαφορετικά επίπεδα.

Όταν έγραφα για το προηγούμενο τεύχος το άρθρο «Το δικό μας Hollywood», δεν φανταζόμουν ότι τόσο γρήγορα μια παράλληλη ιστορία θα ερχόταν να του δώσει σάρκα και οστά, έστω και ως προς την ιδέα κατάκτησης του κινηματογραφικού στερεώματος. Έγραφα στο τεύχος 16 : «Μπορούμε να δείξουμε στον κόσμο το δικό μας «Ξεβράκοταρ» που θα είναι και μοναδικό στο είδος του.». Δεν πιάσαμε βέβαια τα standards του Cameron ή το Box Office του Avatar, αλλά την Private Movies την κάναμε να νιώσει για τη καλά την ανάσα μας και να ψάχνει απεγνωσμένα την πρωταγωνίστρια μιας πορνοταινίας που κατόρθωσε να πουλήσει 100.000 κομμάτια μέσα σε μια ημέρα, σε μια χώρα σαν την Ελλάδα.

Αν συνδυάσουμε το γεγονός ότι αυτό συνέβη την ημέρα που στη χώρα ανακοινώθηκαν τα πιο σκληρά οικονομικά μέτρα της μεταπολιτευτικής περιόδου, τότε πράγματι αποδεικνύουμε ότι αποτελούμε «Έθνος ανάδελφον» όπως σας έγραφα στο τεύχος 14. Υπενθυμίζω ότι με αυτό τον χαρακτηρισμό εννοούμε έθνος που όμοιό του δεν μπορεί να συναντήσει κανείς. Και πράγματι επιδείξαμε ένα νέο, μοναδικό, πρωτότυπο είδος στο χώρο της πορνοβιομηχανίας. Το είδος του Home - Amateur Porn Movie Professionally Filmed Managed and Sponsored με την πρωταγωνίστρια να εμφανίζεται σε όλες σχεδόν τις μεσημεριανές εκπομπές και να υποστηρίζει ότι θα προσφύγει στη δικαιοσύνη γιατί το υλικό ήταν ιδιωτικό. Πόσο ιδιωτικό βέβαια μπορεί να είναι ένα υλικό στο οποίο πρωταγωνιστεί ο διεθνούς φήμης πορνοστάρ Ian Scott, είναι σαφώς μια άλλη πολύ μεγάλη συζήτηση.

Ανάλογο concept παραγωγής μόνο από τη, θρυλική πια, Heather Brooke aka DeepThroat μπορώ να θυμηθώ, αλλά σε καμία περίπτωση δεν της αποδίδω την πρωτοπορία της δικιάς μας γιατί η Heather δεν είχε ούτε στο όνειρό της τέτοιο συντονισμένο σπονσοράρισμα και τόσο καλά στημένο σχέδιο από την αρχή στο μυαλό της. Ούτε λόγος βέβαια για τηλεοπτική σπέκουλα σε εθνικό δίκτυο από όλα σχεδόν τα κανάλια και τα ειδησεογραφικά ή μη sites του διαδικτύου.

Όλα δείχνουν ότι πολύ σύντομα θα έχουμε ένα δικό μας «καμάρι» στην παγκόσμια βιομηχανία πορνό η οποία, παρεμπιπτόντως, θα ήθελα να σας ενημερώσω – αν δεν το ξέρετε ήδη – ότι διαθέτει και λαμπερό θεσμό απονομής βραβείων (κάτι αντίστοιχο με τα Oscars), τα AVN - Adult Movie Awards, από το 1986. Στην Ελλάδα η τελετή απονομής μεταδίδεται εδώ και μερικά χρόνια από συνδρομητικό κανάλι. Έτσι για να καταλάβετε το «μεγαλείο», μερικά από τα ονόματα που έχουν βραβευτεί με το AVN και προκαλούν «δέος» : Jenna Jameson, Alisha Klass, Asia Carrera, Chloe, Ginger Lynn, Rocco Siffredi, Tera Patrick, Lexington Steele και ο κατάλογος είναι μακρύς. Το «δικό μας» το παλικάρι, ο Ian Scott δεν έχει ακόμα σηκώσει κούπα στα AVN, ήταν όμως υποψήφιος σε δύο κατηγορίες το 2009 και η νέα του «ελληνική» συνεργασία δείχνει ότι γρήγορα θα δικαιωθεί γι’ αυτόν και την συμπρωταγωνίστριά του. Κάτι μου λέει ότι για το 2010 θα έχουμε τουλάχιστον υποψηφιότητα σε κάποια από τις κατηγορίες των debutants.

Μέσα σε όλα αυτά έχω ειλικρινά αηδιάσει με όλους τους «δήθεν», τους θιασώτες του ηλίθιου καθωσπρεπισμού που γυρνάνε στα κανάλια και ωρύονται για το εν λόγω DVD, κάνουν ότι πέφτουν από τα σύννεφα και αρχίζουν μια ακατάσχετη μπαρουφολογία. Είμαι πια πεπεισμένος ότι όλοι τους είναι μέσα στο παιχνίδι του promotion. Όπως μέσα σε αυτό το παιχνίδι είναι απροκάλυπτα ένα ολόκληρο σύστημα που «σεμνότυφα» έσπρωχνε εδώ και χρόνια όλη την ιστορία εδώ που φτάσαμε και έχουμε ακόμα πολύ δρόμο να πάμε και παραπέρα. Υπάρχει πεδίο δόξας λαμπρό.

Και εδώ θα ήθελα να σας υπενθυμίσω το άρθρο του τεύχους 5 υπό τον τίτλο «Παιδικά παιχνίδια με «νόημα» ...», όπου έγραφα για τη βιομηχανία παιχνιδιών και τους απίστευτους προσανατολισμούς της. Ας θυμηθούμε δύο χαρακτηριστικά κομμάτια : […]Όταν όμως είδα ότι για να μπουν τα κοριτσάκια στη Fashion Fever Shopping Boutique, έπρεπε να έχουν μια πλαστική ροζ κάρτα που έπαιζε το ρόλο της πιστωτικής, τρελάθηκα.[…]Ποτέ δε μπορούσα να φανταστώ ότι θα φτιαχνόταν ένα παιχνίδι που θα έβαζε κοριτσάκια από 9 έως 12 ετών στο τριπάκι του πλαστικού χρήματος.[…].

Όλα όσα ζούμε λοιπόν σε μια εποχή που η Ελλάδα αναγκάζεται – και με δική της ευθύνη – να ταπεινώνεται συστηματικά, μοιάζουν τόσο πολύ προσχεδιασμένα από διάφορα παράκεντρα και τόσο αρμονικά εκτελεσμένα που μόνο κάποιος αφελής θα επέμενε στην άποψη ότι όλα είναι τυχαία. Τίποτε δεν είναι τυχαίο. Υπάρχει πλάνο και το πλάνο αυτό υπηρετείται με μαεστρία εδώ και αρκετά χρόνια.

Όλη αυτή η βιομηχανία που έχει στηθεί σε διάφορους τομείς «σπρώχνει» το πνεύμα, την οξυδέρκεια και τις γενετικά κληρονομούμενες αντιστάσεις του Έλληνα σε έναν προοδευτικό αφανισμό. Αυτό φυσικά δεν έχει καμία σχέση με το αντικειμενικό γεγονός της κυκλοφορίας μιας ταινίας, έχει όμως άμεση σχέση με τον τρόπο με τον οποίο αυτή η κυκλοφορία αποτέλεσε την κορωνίδα μιας διαδοχής γεγονότων.

Όταν τα «κανάλια» ασχολούνται μήνες ολόκληρους με τους τσακωμούς που έγιναν μεταξύ μετριοτήτων σε ένα διαγωνισμό ανάδειξης μοντέλων, με τα διάφορα παρατράγουδα και τα καπρίτσια μιας κοπελίτσας που έλαβε μέρος σε κάποια καλλιστεία, με το τί συνέβη πίσω από την πόρτα μιας τουαλέτας σε ένα reality που προετοίμαζε barmen και barwomen, την ώρα που Έλληνες διαπρέπουν σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου και δε μαθαίνει κανείς τίποτα, τότε πράγματι έχουμε να κάνουμε με μια συντονισμένη πρακτική εθισμού και «εκπαίδευσης» κυρίως της νεολαίας σε ένα άλλο μοντέλο δραστηριοποίησης που έχει εφήμερη δημοσιότητα, εύκολο χρήμα και μερικές «εκπτωσούλες» που η πρακτική αυτή τις βάζει σε δεύτερη μοίρα μπροστά στο «μεγάλο στόχο».

Σταδιακά φτιάχνεται μια ολόκληρη γενιά που αντιγράφει κουρέματα, κουνήματα, στάσεις και συμπεριφορές και θα δείτε ότι στην τελική εφαρμογή του σχεδίου το ίδιο αυτό σύστημα θα καταδικάσει αυτή τη γενιά, θα της δημιουργήσει ενοχικά σύνδρομα και συμπλέγματα κατωτερότητας ώστε να είναι έτοιμη να δεχθεί το οτιδήποτε από οποιονδήποτε θα «πλασάρεται» έστω και κατ’ ελάχιστον καλύτερος.

Το πιο αποκρουστικό μέρος του σχεδίου περιλαμβάνει την πλήρη στρέβλωση της αντίληψης του τί θεωρούμε δημοκρατία. Ακόμη και η τραγική ιστορία του Αλέξη Γρηγορόπουλου κατέστη ένα ισχυρό μάθημα για το πώς μπορείς να αφαιρέσεις από έναν άνθρωπο το δικαίωμά του να υπερασπιστεί τον εαυτό του, κάτι που θεωρείτο μέχρι τότε αναφαίρετο αγαθό της δημοκρατίας.

Θυμηθείτε λίγο και το άρθρο «Μπορούμε να γλιτώσουμε από νέους ολοκληρωτισμούς ;» του τεύχους 15 για να μπορέσουμε να αναλύσουμε πληρέστερα τον άμεσο πλέον κίνδυνο στο επόμενο «MyPress».

Όλα τα άρθρα μπορείτε να τα βρείτε στο blog korinthiusmaximus.blogspot.com.

Τα λέμε στο επόμενο τεύχος.

Σύμμαχοι σε κρίση

Στάθης Ευσταθιάδης
Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Το Βήμα" - 17/3/2010


Δύο «στρατηγικοί σύμμαχοι» της Αμερικής, το Ισραήλ και η Τουρκία, βρίσκονται αυτές τις ημέρες αιφνιδιαστικά στο επίκεντρο έντονης κριτικής από την κυβέρνηση Ομπάμα. Οι δημοσκοπήσεις στις δύο χώρες έδωσαν μονοψήφια δημοτικότητα στον αμερικανό πρόεδρο. Εκφράζοντας αυτές τις αντιδράσεις της κοινής γνώμης στην Αγκυρα ο πρωθυπουργός κ. Ερντογάν διαμαρτυρήθηκε για την «ανεπίτρεπτη (αμερικανική) επέμβαση στα εσωτερικά» της Τουρκίας και ο ισραηλινός πρεσβευτής στην Ουάσιγκτον κ. Ορέν μίλησε για «κρίση» στις σχέσεις της χώρας του με τις ΗΠΑ- τη μεγαλύτερη των τελευταίων 30 ετών.

Εκπληκτοι οι αναγνώστες της «Wall Street Journal» διάβασαν την περασμένη εβδομάδα ολοσέλιδη ανάλυση για την Τουρκία που αναιρούσε την ελκυστική εικόνα της χώρας που κατά σύστημα ανέκαθεν παρουσίαζε αυτή η εφημερίδα. Οι στατιστικές για άνθηση της οικονομίας είναι «παραποιημένες», το αξιόμαχο των ενόπλων δυνάμεών της «αμφισβητήσιμο» λόγω εμπλοκής των στρατιωτικών σε πραξικοπήματα, η κυβερνητική πολιτική «απροσδιόριστη» σε ό,τι αφορά τις συμμαχικές υποχρεώσεις.

Αφορμή έδωσε η αντίδραση της Αγκυρας- η οποία ανακάλεσε και τον πρεσβευτή της στην Ουάσιγκτον- στην απόφαση της αμερικανικής Βουλής να εγκρίνει ψήφισμα που χαρακτήριζε γενοκτονία τη σφαγή των Αρμενίων, ένα τραγικό γεγονός το οποίο η Τουρκία αρνείται ότι υπήρξε. Υπάρχουν, εννοείται, σοβαρά αίτια για αυτή την τροπή των αμερικανοτουρκικών σχέσεων. Η Ουάσιγκτον «τιμωρεί» την Τουρκία η οποία ανοίγει διάλογο με την Τεχεράνη και τη Δαμασκό, απομακρύνεται από το Ισραήλ και ερωτοτροπεί με τη Ρωσία. Και η κυβέρνηση Ερντογάν θορυβεί για «το Αρμενικό πρόβλημα» διαδηλώνοντας έτσι τον υψηλό εθνικισμό της με στόχο να καθησυχάσει το «βαθύ κράτος» και τους οπαδούς του οι οποίοι ανησυχούν για την πολιτική μιας κυβέρνησης που «δεν είναι δική τους».

Πολύ οξύτερη είναι η ρήξη Ουάσιγκτον Ισραήλ. Εδώ την αφορμή έδωσε η ισραηλινή κυβέρνηση όταν ακριβώς τη στιγμή που ο αντιπρόεδρος κ. Μπάιντεν έφθανε στην Ιερουσαλήμ για το πρώτο βήμα μιας νέας απόπειρας για διάλογο Ισραήλ- Παλαιστινίων το Ισραήλ ανακοίνωνε ότι επεκτείνει την οικοδόμηση κατοικιών στο αραβικό τμήμα της Ιερουσαλήμ. Η αντίδραση του Λευκού Οίκου ήταν απροσδόκητα σκληρή. Ο προεδρικός σύμβουλος κ. Αξελροντ χαρακτήρισε την ισραηλινή στάση «περιφρόνηση» προς τις ΗΠΑ και «ύβρι» εναντίον του προέδρου Ομπάμα και η κυρία Κλίντον με εντολή του προέδρου διαβίβασε τηλεφωνικά στον ισραηλινό πρωθυπουργό κ. Νετανιάχου την «οδυνηρή έκπληξη» της κυβέρνησης για την «προσβολή» που έγινε στον κ. Μπάιντεν, η οποία «υπονομεύει την εύθραυστη προσπάθεια για ειρήνευση της περιοχής».

Ο Κορινθιακός Κόλπος ήταν λίμνη !

Μανώλης Πιμπλής
Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Τα Νέα" - 16/3/2010


Προτού η στάθμη της θάλασσας ανεβεί κατά 120 μέτρα, οι Κυκλάδες ήταν ένα νησί και ο Κορινθιακός λίμνη, αποκαλύπτει ο αρχαιολόγος- ιστορικός Γεώργιος Σταϊνχάουερ.

Oι σημερινοί φόβοι των κλιματικών αλλαγών έγιναν πραγματικότητα τουλάχιστον δύο φορές στο παρελθόν. Όπως εξηγεί ο αρχαιολόγος και ιστορικός Γεώργιος Σταϊνχάουερ, στο Πλειστόκαινο (παλαιολιθική περίοδος) η στάθμη της θάλασσας που ακολούθησε την τήξη των πάγων ανέβηκε κατά τουλάχιστον 120 μέτρα. Προτού συμβεί αυτό, υπολογίζεται ότι η Κέρκυρα και η Λευκάδα στο Ιόνιο και η Σαλαμίνα και η Αίγινα στον Σαρωνικό ήταν ακόμη μέρος της ξηράς. Κάτι που σημαίνει ότι τα βαθύτερα σημεία του Κορινθιακού και του Σαρωνικού ήταν απλώς λίμνες...

Αλλά και στην ιστορική περίοδο η στάθμη της θάλασσας ανέβηκε κατά 2-2,5 μέτρα. Αυτό δείχνουν ερείπια αρχαίων λιμένων (Πειραιάς, Επίδαυρος, Λακωνικό Γυθείου) με εγκαταστάσεις βυθισμένες στη θάλασσα ή και ολόκληρες πόλεις όπως το Παυλοπέτρι κοντά στην Ελαφόνησο. Λιμενικές εγκαταστάσεις βυθίστηκαν και στην Ανατολική Κρήτη, αντίθετα στη Δυτική υπήρξε ανύψωση, λόγω τοπικών γεωλογικών φαινομένων και το λιμάνι της Φαλάσαρνας βρίσκεται μερικά μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας.

Το βιβλίο του Γ. Σταϊνχάουερ «Ιστορική Γεωγραφία του Αρχαίου Κόσμου. Ελλάδα- Ρώμη» αποτελεί μια συναρπαστική περιδιάβαση στη γεωγραφία του παρελθόντος. Η έκταση και ο πληθυσμός των ελληνικών και των ρωμαϊκών πόλεων, η ναυσιπλοΐα στη Μεσόγειο, η καταγωγή των Ελλήνων, η οικονομική λειτουργία της πόλης-κράτους, ακόμη και οι δρόμοι των καραβανιών έχουν θέση στο πολυσέλιδο έργο.

Για τους γεωγράφους, σημειώνει, τα όρια του μεσογειακού κόσμου είναι κλιματικά. Στον Βορρά ταυτίζονται με το βόρειο όριο της καλλιέργειας της ελιάς και στον Νότο με το βόρειο όριο του συμπαγούς φοινικοδάσους. Οι συμπαγείς φοινικοφυτείες είναι μια αδιάκοπη γραμμή που συνδέει τον Ινδό με τον Ατλαντικό περνώντας από Ιράκ, Συρία, Κάτω Αίγυπτο, Κυρηναϊκή και Άτλαντα. «Ωστόσο, ούτε αυτά ούτε, ακόμα λιγότερο, τα όρια των γεωλόγων (τεκτονικές ρωγμές) είναι τα ευρύτερα ιστορικά όρια της Μεσογείου. Γύρω από την κεντρική θάλασσα δημιουργούνται επάλληλοι κύκλοι ακτινοβολίας, πεδίο που απλώνεται σε όλες τις κατευθύνσεις και σβήνει όσο απομακρύνεται από τα παράλια».

Φαύλος κύκλος

Γιάννης Τριάντης
Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Ελευθεροτυπία" - 17/3/2010


Τι ζητούσε ασθμαίνουσα η Ελλάδα τριγυρνώντας στις αυλές της Ευρώπης;

Ήθελε πολιτική στήριξη ώστε να δανείζεται με λογικό επιτόκιο και όχι με το σημερινό, ληστρικό και καταστροφικό. Τι πήρε χθες από το «Γιουρογκρούπ»;

Τίποτε... Σε καμία περίπτωση δεν θα είναι ευνοϊκό το επιτόκιο, ξεκαθάρισαν οι εταίροι. Οσο για το δάνειο, θα δοθεί μόνο σε περίπτωση που η Ελλάδα φτάσει στο αμήν... Κυνικός ο εκβιασμός και προφανής η στόχευση: παρά τα σκληρά μέτρα που πήρε η χώρα, η Ενωση θα πιέσει για την ολοκλήρωση του αδυσώπητου κύκλου, εκβιάζοντας την Ελλάδα να ξεπουλήσει στους ιδιώτες ό,τι έχει απομείνει από την κρατική περιουσία και να επεκταθούν στον ιδιωτικό τομέα τα σκληρά μέτρα.

Η αναμόχλευση αυτή οδηγεί στο καθεστώς της περίφημης ευελιξίας (απολύσεις ελεύθερες) και στην κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων... Ιλαροτραγική εξέλιξη: η Ελλάδα θα συνεχίσει να δανείζεται με υψηλό επιτόκιο, με αποτέλεσμα τα έσοδα από τα σκληρά μέτρα να διατίθενται σχεδόν εξ ολοκλήρου στην αποπληρωμή των δυναστικών δανείων! Ζοφερή η προοπτική, αφού η χώρα θα βυθιστεί σε πρωτοφανή ύφεση και δεν θα μπορεί να βρίσκει πόρους, καθώς δεν θα έχει έσοδα από παραγωγικές διαδικασίες. Φαύλος κύκλος, βρόχος στον λαιμό της χώρας ***

Αν τελικώς χτυπήσουμε την πόρτα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, θα δανειστούμε με χαμηλότερο επιτόκιο, αλλά υπό αυστηρές προϋποθέσεις, σχετικά με τις ιδιωτικοποιήσεις και τις ρυθμίσεις στον ιδιωτικό τομέα... Τα «καλά» του ΔΝΤ γεύεται τώρα η Ουγγαρία, την οποία επισκέφθηκε ο πρωθυπουργός. Οι δείκτες βελτιώθηκαν, αλλά η χώρα βρίσκεται σε κατάσταση ασφυξίας, με την ανεργία στα ύψη και την ύφεση να μην επιτρέπει κανένα περιθώριο αισιοδοξίας...

Και εκεί σοσιαλιστές κυβερνούν.

Όμως οι τελευταίες δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι θα καταποντιστούν. Σχεδόν τριάντα μονάδες τούς χωρίζουν από τους δεξιούς της αξιωματικής αντιπολίτευσης

*** «Η Ελλάδα εξαπάτησε για να ενταχθεί στο ευρώ», υπενθυμίζει ο Γάλλος αρθρογράφος («Επωνύμως»)... Τώρα πια όλοι το ξέρουν: η «ισχυρή Ελλάδα» του Σημίτη ήταν ένα ψέμα, ένα φιάσκο, μια κακότεχνη κατασκευή της δημιουργικής λογιστικής και της ασύστολης προπαγάνδας...

Δεν αρκούν μόνον οι προθέσεις ...

Παναγιώτης Παναγιώτου
Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Έθνος" - 8/3/2010


Στην ουσία η κ. Μέρκελ και ο κ. Σαρκοζί «χτύπησαν φιλικά στην πλάτη» τον κ. Παπανδρέου, τον συνεχάρησαν για το κουράγιο που είχε «να πάρει τα μέτρα», του είπαν «είσαι στον σωστό δρόμο» και «κράτα όσο μπορείς, τα πράγματα θα πάνε καλύτερα». Αν όμως, παρ’ ελπίδα, δεν πάνε καλά, «η Ευρωζώνη είναι εδώ και θα σε βοηθήσουμε»... Δηλαδή επαναδιατυπώθηκε η «πολιτική στήριξη». Έγινε κατανοητός ο αρνητικός ρόλος των κερδοσκοπικών funds και διατυπώνεται διάθεση ελέγχου τους. Ενώ επιπλέον επιδεικνύεται επενδυτικό ενδιαφέρον συνεργασίας με την Ελλάδα τόσο από πλευράς Γερμανίας (κοινό ανακοινωθέν) όσο και από πλευράς Γαλλίας. Όλα αυτά με τη διαβεβαίωση για άμεση βοήθεια, αν χρειαστεί, δεν είναι λίγα, χωρίς όμως να είναι αρκετά, εν όψει των δυσκολιών που αντιμετωπίζει η Ελλάδα.

Οι Ευρωπαίοι ηγέτες (για δικούς τους λόγους, κοντόφθαλμης πολιτικής αντιμετώπισης της κρίσης) και ένα μέρος αισιόδοξων Ελλήνων τραπεζιτών και κυβερνητικών στελεχών ποντάρουν στο «καλό σενάριο». Τα «μέτρα» θα φέρουν γρήγορη αποκλιμάκωση των spreads. Η αναμενόμενη ύφεση δεν θα είναι παρατεταμένη, ούτε τόσο μεγάλη, ώστε να ακυρώσει τα «σκληρά μέτρα». Ο κρατικός μηχανισμός, κουτσά... στραβά, θα ανταποκριθεί στις αυξημένες ανάγκες της συγκυρίας. Ενώ το πολιτικό σύστημα και η κοινωνία, σε γενικές γραμμές, θα «αντιδράσουν λελογισμένα». Όλα αυτά σε συνδυασμό μ’ ένα μεταρρυθμιστικό και εξωστρεφές αναπτυξιακό πρόγραμμα, που θα ενισχύσει την ανταγωνιστικότητα της χώρας, θα οδηγήσουν στην ανασύνταξη. Μακάρι... Υπάρχουν, όμως, αρκετές δυσκολίες. Η αποκλιμάκωση, λ.χ., των spreads δεν είναι τόσο εύκολη υπόθεση, όπως όλα δείχνουν, μέχρι τον Απρίλιο - Μάιο, που θα δανειστούμε περίπου 24 δισ. Σε αυτήν την περίπτωση το κόστος θα είναι δυσβάσταχτο. Τα «μέτρα» θα φαίνεται ότι δεν απέδωσαν και οι κοινωνικές αντιδράσεις, ιδίως προ της ανάγκης λήψης πρόσθετων μέτρων, θα γίνουν ακόμα μεγαλύτερες. Δυσμενές στοιχείο, ως προς την κρίσιμη για τη χώρα μας αποκλιμάκωση των spreads, είναι ότι η «ζήτηση δανείων» αυξάνεται διεθνώς, ενώ το 2011 και το 2012 οι ανάγκες δανεισμού της Ελλάδας για την αναχρηματοδότηση του χρέους θα είναι ακόμη μεγαλύτερες από τις σημερινές.

Κατά τα λοιπά, οι ενδείξεις για την ύφεση δεν δικαιολογούν αισιοδοξίες. Το πολιτικό σύστημα συνολικά (συμπεριλαμβανομένου και ενός τμήματος του κυβερνητικού μηχανισμού) δεν φαίνεται να έχει τα ποιοτικά και πολιτικά εχέγγυα για την επιτυχή αντιμετώπιση της κρίσης. Ενώ δεν πρέπει να υποτιμηθούν και οι κοινωνικές αντιδράσεις. Άρα υπάρχουν δύο ζητήματα: Εσωτερικές διορθωτικές κινήσεις και, το σπουδαιότερο: Χωρίς άμεση δραστηριοποίηση «ευρωπαϊκού μηχανισμού στήριξης», διορθώσεις στις «αγορές» είναι δύσκολο να γίνουν...

Ζητείται ομάδα

Αλέξης Παπαχελάς
Δημοσιογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Καθημερινή" - 7/3/2010


Για να απαντήσουμε στο ερώτημα «θα τα καταφέρουμε ως χώρα να ξεπεράσουμε τη σημερινή κρίση;» πρέπει να έχουμε την απάντηση στο ερώτημα «πόσο και σε ποιες απόψεις του έχει αλλάξει ο κ. Παπανδρέου σε σχέση με τον περασμένο Οκτώβριο». Είναι σαφές πως ο σημερινός Παπανδρέου δεν έχει καμιά σχέση με τον «λεφτά υπάρχουν» αρχηγό της αντιπολίτευσης. Η δεινή πραγματικότητα και ο κίνδυνος μιας στάσης πληρωμών τον έχουν προσγειώσει, τον έχουν κάνει πολύ πιο ρεαλιστικό και στοχοπροσηλωμένο. Πριν από λίγους μήνες στενοί του επιτελείς υποστήριζαν πως προτιμά να παραιτηθεί παρά να εφαρμόσει ένα «νεοφιλελεύθερο» πρόγραμμα. Προφανώς η ανάγκη έχει βάλει στη γωνία τη «Σοσιαλιστική Διεθνή» και τα «πράσινα ομόλογα».

Ο κ. Παπανδρέου «δάγκωσε τη σφαίρα», όπως θα έλεγαν και οι Αγγλοσάξονες, και έλαβε τα μέτρα που ήταν προφανές ότι έπρεπε να πάρει το φθινόπωρο. Τώρα όμως υπάρχουν ορισμένα κρίσιμα ερωτήματα, τα οποία κανείς πολιτικός αναλυτής δεν μπορεί να απαντήσει με βεβαιότητα, εκτός αν πρόκειται για μοντέρνα Πυθία:

- Πόσο μεγάλη θα είναι η κοινωνική αναταραχή που είναι μαθηματικώς βέβαιο ότι θα ξεσπάσει στη χώρα, ειδικά όταν αρχίσει να γίνεται αισθητή η μείωση εισοδημάτων όλων; Ολοι οι ξένοι οικονομολόγοι και ειδικοί υποστηρίζουν πως σε όλες τις χώρες όπου υπήρξε βίαιη μεταβολή εισοδημάτων και συντάξεων σημειώθηκε κοινωνική έκρηξη. Από την έκτασή της και το αν θα λάβει διαστάσεις «Δεκεμβριανών» διαρκείας θα εξαρτηθούν πολλά.

- Πόσο θα αντέξει η συνοχή του ΠΑΣΟΚ; Ηδη οι αντιδράσεις είναι πολλές και το «λαϊκό» κομμάτι του κόμματος ετοιμάζεται να κάνει το δικό του αντάρτικο. Δυστυχώς στο Μέγαρο Μαξίμου δεν μοιάζει να βρίσκεται το γερό χέρι που θα συγκρατήσει τα πράγματα.

- Η ενότητα του ΠΑΣΟΚ κινδυνεύει να δοκιμαστεί έτι περαιτέρω όταν η κυβέρνηση θα αναγκαστεί να προχωρήσει και σε διαρθρωτικές αλλαγές στην αγορά εργασίας, στα κλειστά επαγγέλματα κ. λπ. Δεν ξέρουμε αν και πόσο γρήγορα θα πάει σε αυτή την κατεύθυνση ο κ. Παπανδρέου. Ολοι οι ειδικοί τού επισημαίνουν πως είναι ο μόνος τρόπος να εισέλθουμε σε μια τροχιά ανάπτυξης που θα μας βγάλει από τη στασιμότητα. Τον στόχο αυτόν, όμως, δεν μπορεί να τον υπηρετήσει η αρμόδια υπουργός, εκτός αν και εκείνη αλλάξει λόγω της πίεσης της πραγματικότητας.

- Θα βρεθούν οι άνθρωποι, από τον γενικό διευθυντή έως τον υπουργό, που θα μπορέσουν να βάλουν τάξη στο χάος των δαπανών και της σπατάλης στον ευρύτερο δημόσιο τομέα; Θα εγκατασταθει ποτέ ένα σοβαρό σύστημα παρακολούθησης των δαπανών ή θα συνεχίσει το Γενικό Λογιστήριο να λειτουργεί με τριτοκοσμικό τρόπο; Θα τοποθετηθούν άνθρωποι στα νοσοκομεία που θα μπορούν να συγκρουσθούν με συμφέροντα, μαφίες κ. ά. για να μειώσουν τη ρεμούλα από το φάρμακο; Προς το παρόν, ελάχιστα στελέχη της σημερινής κυβέρνησης αναδεικνύονται αντάξια των περιστάσεων, προφανώς γιατί γαλουχήθηκαν με την αντίληψη πως ο πολιτικός σκορπάει, δεν κόβει κονδύλια.

Από τις απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα, θα εξαρτηθεί αν η χώρα θα μπει στον δρόμο της ανόρθωσης. Ο κ. Παπανδρέου δεν ήταν ποτέ ιδιαιτέρως καλός μάνατζερ. Τώρα όμως χρειάζεται, έστω υπό τον πρωθυπουργό, η καλύτερη ομάδα πολιτικού και οικονομικού μάνατζμεντ που είχε ποτέ η χώρα. Δεν είναι ώρα ούτε για συναισθηματικές επιλογές ούτε για πειράματα με νεοσσούς της πολιτικής. Το project της μείωσης του κράτους και της ανάπτυξης μέσω του ανοίγματος της αγοράς είναι απίστευτα περίπλοκο.

Πατριωτισμός είναι να δίνεις τη ζωή σου και όχι το 14ο μισθό !

Σοφία Βούλτεψη
Δημοσιογράφος
Άρθρο της στην εφημερίδα "Απογευματινή" - 8/3/2010

Το χειρότερο δεν είναι ότι θα πληρώσουμε χωρίς να τιμωρηθεί κανείς. Είναι πως όλα αυτά, που μόνο ντροπή προκαλούν, προβάλλονται ως… πράξεις πατριωτισμού! Ένα πέπλο πατριωτισμού καλύπτει την απέραντη ντροπή, την ταπείνωση, την οργή, την ενοχή και τη συνενοχή. Η επιχείρηση της συγκάλυψης των ευθυνών εμφανίζεται ως συστράτευση για τη σωτηρία της πατρίδας. Οργανώνονται ταμεία εθελοντικής προσφοράς, δίδονται παραστάσεις μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες, μόνο συσσίτιο από την UNRA δεν έχει μοιραστεί ακόμη. Λες και από τη χώρα πέρασαν κατακτητές!

Είναι ντροπή και όχι πατριωτισμός να πληρώνει ο κόσμος από το υστέρημά του και να βυθίζεται η χώρα στη χειρότερη ύφεση που γνώρισε στη μεταπολεμική ιστορία της, επειδή ο εθνικός και ο κοινοτικός πλούτος έγινε αντικείμενο εκτεταμένης κλοπής, διασπάθισης και κακοδιαχείρισης.

Είναι ντροπή η χώρα των λαμπρών κλασικών χρόνων, της Εθνικής Παλιγγενεσίας, του Μακεδονικού Αγώνα, του Επους του ’40, της Εθνικής Αντίστασης και του αντιδικτατορικού αγώνα να θεωρεί πλέον πατριωτισμό την εισφορά σε ευρώ και όχι την εισφορά σε αίμα.

Είναι ντροπή να ψεκάζουν με χημικά τον Μανώλη Γλέζο, που συγκλόνισε τη σκλαβωμένη Ευρώπη όταν κατέβασε τη σημαία με τη Σβάστικα από τον Ιερό Βράχο, επειδή το εκπαιδευτικό μας σύστημα δεν τον έκανε αναγνωρίσιμο στους νέους -την ώρα που εξαιρετικά αναγνωρίσιμη είναι η πρωταγωνίστρια ενός πορνοβίντεο (να υποθέσουμε πως και τον Κολοκοτρώνη να έβρισκαν μπροστά τους θα τον ψέκαζαν και αυτόν επειδή δεν τον αναγνώρισαν;).

Είναι ντροπή η χώρα όπου εισέρρευσαν δισεκατομμύρια ευρώ τα τελευταία εικοσιπέντε χρόνια να ξεζουμίζει τους πολίτες της για να μην την ξεζουμίσουν οι κερδοσκόποι των αγορών.

Είναι ντροπή για την πατρίδα μας να διαθέτει πολιτικούς που θεωρούν πράξη πατριωτισμού να πληρώνουν οι υπήκοοι του πελατειακού τους κράτους τη δική τους διαφθορά, τα δικά τους λάθη και τη δική τους ανικανότητα. Κάποτε πατριωτισμός ήταν να δίνεις τη ζωή σου. Τώρα, πατριωτισμός είναι να δίνεις το 14ο μισθό σου…

Υ.Γ. Σήμερα είναι η Ημέρα της Γυναίκας. Για πρώτη φορά δεν αισθάνθηκα την ανάγκη να μιλήσω για μας. Δεν θα ήταν πολύ πατριωτικό…

Εξεταστικές και για τα πανεπιστήμια ;

Γιάννης Πανούσης
Καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών
Άρθρο του στην εφημερίδα "Ελευθεροτυπία" - 8/3/2010

Αχ, να μιλούσαν επιτέλους οι δίκαιοι!

Ισως τα λόγια τους

να βοηθούσαν κάπως...

Πανταζής Φύσσας: Αντε, αποφάσισε λοιπόν.

Αφού μπήκαμε -εκόντες άκοντες- στον ρυθμό της εξέτασης των κακώς κειμένων της νομοθεσίας, των «πονηρών κενών» της εξουσίας και της διαφθοράς των αξιωματούχων, καλό θα ήταν να συγκροτηθεί μια διακομματική κοινοβουλευτική επιτροπή για να μελετήσει σε βάθος τα όσα έχουν συμβεί μέσα στα ελληνικά πανεπιστήμια. Αλλωστε, η Παιδεία και το εκπαιδευτικό σύστημα συνιστούν, μαζί με την Οικονομία και την Ασφάλεια, τους βασικούς πυλώνες της Δημοκρατίας μας.

ΕΤΣΙ, κρίνεται σκόπιμο να διερευνηθούν -ενδεικτικά- τα παρακάτω:

1. Πώς και με «ποια μέσα» (βλ. κλίκες) εκλέγονται πρυτάνεις και αντιπρυτάνεις επί 12-15 χρόνια καθηγητές Σχολών (μεγάλης αριθμητικής επιρροής);

2. Ποια η σχέση των μεγαλοκαθηγητών με τις αυτοαποκαλούμενες «ανεξάρτητες» φοιτητικές παρατάξεις (π.χ. πώς ορισμένοι φοιτητοπατέρες παίρνουν πτυχίο προβιβαζόμενοι σε 30-40 μαθήματα, την ίδια περίοδο); (Αφού προηγουμένως έχουν ψηφίσει ή καταψηφίσει τους «υποδειχθέντες»).

3. Ποια η οικονομική κατάσταση, με την έννοια της χρηστής και διαφανούς οικονομικής διαχείρισης των Ειδικών Λογαριασμών; Μήπως, θα πρέπει ν' ανοίξουν και ορισμένοι τραπεζικοί λογαριασμοί γενικών διευθυντών ή υπόλογων καθηγητών;

4. Τι συμβαίνει με τις εταιρείες αξιοποίησης της πανεπιστημιακής περιουσίας; Ποιοι «κινούν» τις μετοχές, τις παίζουν στα repos, τις χάνουν, αλλά ουδείς ανοίγει το στόμα του; Νοείται ομερτά στους ναούς της ελευθερίας και της γνώσης;

5. Πώς λειτουργούν η οικογενειοκρατία, αλλά και οι πελατειακές σχέσεις με τους πολιτικούς; Π.χ. πόσοι καθηγητές έχουν διορίσει τα (πόσα;) παιδιά τους ή τις συζύγους τους στα ΑΕΙ; Πόσοι γόνοι υπουργών έχουν γίνει διδάκτορες «τιμής ένεκεν»;

6. Πώς νοείται να μιλάνε για το δημόσιο πανεπιστήμιο καθηγητές που παίρνουν φακελάκι (στο ιδιωτικό τους γραφείο) ή κινητοποιούν οικονομικούς, εξωθεσμικούς παράγοντες, για να εκλεγούν σε διάφορα αξιώματα;

7. Ποιοι αναρμόδιοι υπουργοί, γεν. γραμματείς και λοιποί αξιωματούχοι κινούνται υπέρ της «προστασίας» διαφόρων υποψηφίων;

8. Πώς επιτρέπεται σε ορισμένες Σχολές να υπάρχουν 5.000 ή 10.000 υποψήφιοι διδάκτορες (εν ομηρία;) ενώ ο νόμος το απαγορεύει; Το ελληνικό πανεπιστήμιο δεν έχει ανάγκη από σωτήρες (εφόσον το ίδιο θέλει να σωθεί). Πρέπει, όμως, ν' αποβάλει από τη διοίκησή του τους ιδιοτελείς ολετήρες της συνταγματικής αυτοδιοίκησης.

ΥΓ.: Ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Αντώνης Σαμαράς οφείλουν ν' αποδείξουν στις επικείμενες φοιτητικές και πρυτανικές εκλογές ότι δεν επηρεάζονται από «κουμπαριές», «διευκολύνσεις» ή «ιδεολογικές συγγένειες». Αν, βέβαια, θέλουν ένα πανεπιστήμιο χωρίς μικρομάγαζα.

Ελεος! Οχι άλλος κοντός ψαλμός αλληλούια.

ΥΓ.2.: Επεται συνέχεια.

Μίμης Γκλαβάς. Ο Άνθρωπος, ο Δημοσιογράφος

Κ. Παπανικολάου
Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Απογευματινή" - 27/2/2010


Το 1971, φοιτητής ακόμα εγώ, μαζί με γνωστό μου νέο τότε δημοσιογράφο, μπήκα στο υπουργείο Παιδείας και έφτασα στον πέμπτο όροφο, όπου στο γραφείο Τύπου πρωτογνώρισα τον Μίμη Γκλαβά. Έναν μειλίχιο, πανέξυπνο και με το χαμόγελο συνέχεια στο στόμα άνθρωπο.

Μοίραζε αισιοδοξία και παρηγοριά σε σημερινούς μου συναδέλφους, που δεν είχαν στον ήλιο μοίρα τότε που δεν βγαίνανε πολλές εφημερίδες, λόγω δικτατορίας, ούτε υπήρχαν ειδικά έντυπα και ιδιωτικά κανάλια και ραδιόφωνα. Έκανε ρουσφέτια, όσα μπορούσε, και κάλυπτε, ακόμα και από την τσέπη του, ανάγκες συναδέλφων, που βρίσκονταν σε προσωπική πτώχευση.

Τίποτα δεν έδειχνε ότι θα ξανασυναντούσα τον Μίμη Γκλαβά σύντομα και θα έπαιζε καθοριστικό ρόλο στην επαγγελματική μου ζωή, αφού δεν λογάριαζα να γίνω δημοσιογράφος. Ήθελα τότε ακαδημαϊκή καριέρα στις πολιτικές επιστήμες.

Οι ανάγκες το ’φεραν κι έγινα δημοσιογράφος. Και μετά από ενάμιση χρόνο εσωτερικής δουλειάς στάλθηκα στη νεοσύστατη Βουλή, το Δεκέμβρη του 1974, για να κάνω κοινοβουλευτικό ρεπορτάζ. Προϊστάμενος και συνάδελφός μου ο Μίμης Γκλαβάς!

Τις πρώτες μέρες, που κινδύνευα ακόμα να χαθώ στους δαιδαλώδεις -για το νεοσσό- διαδρόμους της Βουλής, ο Μίμης έδειξε τι ποιότητας άνθρωπος είναι. Αντί να με τρομοκρατήσει για να επιβάλει την ανωτερότητα του παλιού, όπως συνηθιζόταν, μου εμπιστεύθηκε… το σύνολο του ρεπορτάζ.

Φαινόταν να παίζει τον αδιάφορο, που μου φόρτωνε τη δουλειά, αλλά το πανέξυπνο μάτι του τον πρόδιδε. Ήξερε τι είχα γράψει, πόσο πλήρες ήτανε, και με άφηνε να κάνω παιγνίδι σαν να ήμουνα μόνος. Αυτό με ανέβασε και εσωτερικά και στη συνείδηση των διευθυντών μου και των συναδέλφων μου.

Πάντα ήτανε κοντά σε όλους. Καμωνόταν τον παλαιοπολιτικό πολιτευτή, σαν στιλ ρόλου, αλλά ήταν ο ισχυρός προστάτης πολλών όταν χρειαζόταν. Γι’ αυτό και δεν είχε εχθρούς σε ένα ακραία ανταγωνιστικό επάγγελμα, όπου κανείς δεν χρωστάει καλό λόγο για τον άλλον. Γι’ αυτό τον ψήφιζαν πάντοτε αριστεροί και δεξιοί στις πολωμένες σωματειακές εκλογές.

Ήταν ο έμπειρος δημοσιογράφος του μέτρου και της συμφιλίωσης που δεν επεδίωκε επαγγελματικές διακρίσεις. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής ανέπτυξε αντιστασιακή δράση και μετά την απελευθέρωση διώχθηκε και εκτοπίστηκε στη Μακρόνησο. Το 1993 εκλέγεται πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ και μέχρι το 2004 πρόεδρος της ΠΟΕΣΥ. Προηγουμένως, στην οικουμενική κυβέρνηση Ζολώτα έγινε υφυπουργός Προεδρίας και αργότερα γεν. γραμματέας Τύπου. Έφυγε από κοντά μας 84 ετών προχθές. Όλοι θα τον συναντήσουμε μεθαύριο στο τελευταίο σπίτι του στο Α΄ Νεκροταφείο.

Τσιρίδες εκτός κλίματος

Λώρη Κέζα
Αρθρογράφος
Άρθρο της στην εφημερίδα "Το Βήμα" - 28/2/2010


Εχει μια παιδικότητα ο κ. Θεόδωρος Πάγκαλος . Εκστομίζει αλήθειες την πιο ακατάλληλη στιγμή. Είναι ένας γίγαντας με διπλωματικές ικανότητες νηπίου- για να παραφράσουμε τη διασημότερη ρήση του. Ενώ λοιπόν η κυβέρνηση επαιτούσε από τους Γερμανούς, ο αντικυβερνήτης έδινε συνέντευξη στο ραδιόφωνο του ΒΒC, για να δηλώσει ότι «η Αθήνα ποτέ δεν αποζημιώθηκε για τη ναζιστική κατοχή» και ότι «πήραν τον χρυσό από την Τράπεζα της Ελλάδος και δεν τον επέστρεψαν ποτέ». Αφού το ξέρει, ότι για τους σύγχρονους Γερμανούς κάθε αναφορά στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο είναι ένα πάτημα στον κάλο, γιατί μετατόπισε εκεί το θέμα συζήτησης; Υπήρχε μια λογική στον γερμανικό σκεπτικισμό.

Οταν τα δύο κυβερνητικά κόμματα στήνουν Εξεταστικές Επιτροπές για μια πλούσια γκάμα οικονομικών εγκλημάτων, όταν το υπουργείο Οικονομικών βγάζει λίστες με ύποπτους φοροδιαφυγής, όταν ανακοινώνεται ότι οι στατιστικές ήταν μαγειρεμένες- τι συμπεραίνεται; Η αντίδραση του κ. Πάγκαλου δεν ανασκεύασε την εικόνα που έχουν οι ξένοι για την Ελλάδα. Δεν αντέκρουσε καμία από τις κατηγορίες. Κατάφερε όμως να παρασύρει πολλούς στη συζήτηση για τις αποζημιώσεις. Ποιος περίμενε ότι θα συστρατευόταν το ΚΚΕ; Από κοντά και ο Συναγερμός του κ. Γ.Καρατζαφέρη, που βρήκε πεδίο εθνικού φουσκώματος. Από κοντά και ο ΣΥΡΙΖΑ, προτείνοντας στην κυβέρνηση να ορθώσει το ανάστημά της και να διεκδικήσει τα χρωστούμενα. Πώς να το ορθώσει; Οι επαίτες γέρνουν τείνοντας το άδειο χέρι, δεν κορδώνονται.

Οι απαντήσεις του υπουργείου Εξωτερικών της Γερμανίας ήταν στο περιθώριο του διπλωματικού παιχνιδιού μεταξύ Αθήνας και Βερολίνου. Είπαν ότι πλήρωσαν το 1960 για τις ζημιές του ναζισμού και ότι αποζημίωσαν όσους εργάστηκαν καταναγκαστικά. Εκκρεμούν και άλλες αποζημιώσεις αλλά δεν είναι της ώρας. Το είπε και ο Πρωθυπουργός: «Πρέπει να έχουμε πρόγραμμα και την κατάλληλη στιγμή να διεκδικούμε». Απευθυνόταν στον κ. Καρατζαφέρη- τα έλεγε της πεθεράς για να ακούει η νύφη.

Οι εξελίξεις έδειξαν ότι ο κ. Πάγκαλος ήταν εκτός κλίματος. Την ώρα που εκείνος τσίγκλαγε τους Γερμανούς, το επιτελείο της κυβέρνησης δούλευε για μια λύση- καλή ή κακή, θα δείξει ο χρόνος. Η κυρία Μέρκελ έκανε στοργικές δηλώσεις για τον κ. Γ. Παπανδρέου και έστειλε τον άνθρωπό της να γεμίσει τον κουμπαρά των σπάταλων «γουρουνιών» του Νότου. Ενεμφανίσθη λοιπόν ο από μηχανής τραπεζίτης, φέρνοντας πρόταση για τα δανεικά.

Ο πρόεδρος της Deutsche Βank κ. Γιόζεφ Ακερμαν έχει επαφές με τον κ. Γ. Παπακωνσταντίνου , τον κ. Χ. Παμπούκη και τον Πρωθυπουργό. Αφησαν εκτός παρέας τον αντικυβερνήτη. Προσπαθούν να τον κρύψουν αλλά η ηχώ από τις τσιρίδες ακούγεται στα πέρατα της Ευρώπης. Μήπως όλο αυτό το φαντεζί δρώμενο ήταν αποτέλεσμα σκηνοθεσίας;

Μήπως ο κ. Πάγκαλος ήταν απλά ο εαυτός του;

Πολιτικός μπαμπούλας

Αλέξης Παπαχελάς
Δημοσιογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Καθημερινή" - 28/2/2010

Η μεγαλύτερη βιομηχανία που στήθηκε στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης ήταν αυτή που κατασκεύασε τον μπαμπούλα του «πολιτικού κόστους». Αν ψάξετε κάτω από όλες τις αμαρτωλές παθογένειές μας, τα προκλητικά προνόμια συντεχνιών και το θεσμικό χάος θα ανακαλύψετε κάποια ιστορία... πολιτικού κόστους.

Τι σήμαινε πρακτικά πολιτικό κόστος για έναν πολιτικό; Η απειλή πως αν θίξει κάποια προνόμια θα τον περιμένουν η προσωπική δαιμονοποίηση, διαδηλώσεις, ακόμη και η αιχμαλωσία στο γραφείο του. Αυτά, πέραν βεβαίως της απειλής ότι θα χάσει και μερικές δεκάδες ψήφους από τις οικογένειες των εμπλεκομένων στην όποια μεταρρύθμιση είχε εξαγγείλει. Οι πολιτικοί μας μετρούσαν λοιπόν το πολιτικό κόστος με τη μεζούρα ακριβείας και επέλεξαν να μην υπολογίζουν καθόλου το πραγματικό οικονομικό κόστος των υποσχέσεων που έδιναν για να τελειώσει η όποια «βαβούρα».

Ετσι ξεκίνησε ένα μεγάλο πάρτι στη μεταπολίτευση, με τις κυβερνήσεις να δανείζονται χρήματα σαν να μην υπάρχει αύριο και να υποχωρούν σε καθε συντεχνία που ήξερε να πουλάει τον φόβο του πολιτικού κόστους. Ο εκάστοτε πρωθυπουργός περιστοιχιζόταν άλλωστε από συμβούλους και στελέχη που ψιθύριζαν συνεχώς: «Αυτά τα πράγματα δεν γίνονται, θα έχουμε τεράστιο κόστος». Οι κομματικοί μηχανισμοί απηχούσαν τις ίδιες απόψεις, επικαλούμενοι μάλιστα την ικανοτητά τους να πιάνουν τον σφυγμό της βάσης της κοινωνίας.

Η Αριστερά και οι συνδικαλιστές έγιναν οι πρωταθλητές της χρήσης του θανατηφόρου αυτού όπλου, που μπορούσε να εξουδετερώσει οιαδήποτε μεταρρύθμιση, επενδυτικό σχέδιο ή προσπάθεια εξορθολογισμού του κράτους. Τα μέσα ενημέρωσης βοήθησαν βεβαίως και αυτά με τον τρόπο τους αποθεώνοντας, στην αρχή στους πηχυαίους τίτλους των ταμπλόιντ και μετά στην ιδιωτική τηλεόραση, κάθε διεκδίκηση χωρίς να εξετάζεται αν είναι λογική, δίκαιη ή εφικτή.

Οι πολιτικοί πάλι κοιτούσαν τον κουβά με το πολιτικό κόστος από τη μια και τον κουβά με το χρέος από την άλλη. Επειδή αυτό που τους ενδιαφέρει είναι η επανεκλογή και ο σταυρός, η κλασική τους αντίδραση ήταν «βάλε λίγο ακόμη χρέος για μετά, αρκεί να μην πάθουμε πολιτικά καμιά ζημιά τώρα». Μας κόστισε πολύ αυτή η νοοτροπία. Ο Κώστας Καραμανλής, αν και συνέλαβε εγκεφαλικά την ανάγκη μεταρρυθμίσεων, γρήγορα παγιδεύθηκε στους καταστροφικούς υπολογισμούς του πολιτικού κόστους. Και έτσι κατέληξε στη γνωστή θεωρία πως «η Ελλάδα χρειάζεται δομικές μεταρρυθμίσεις, αλλά η κοινωνία δεν είναι έτοιμη γι’ αυτές». Ο Κώστας Σημίτης το είχε πει αλλιώς, με εκείνο το περίφημο «αυτή είναι η Ελλάδα».

Τώρα λοιπον τα ψέματα τέλειωσαν. Η Αριστερά και ένα κομμάτι του συνδικαλιστικού κινήματος δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα. Αν το δούμε από κυνική σκοπιά η κρίση τους συμφέρει, γιατί θα αυξήσει την «πελατεία» και θα ισχυροποιήσει την «επαγγελματική τους θέση». Το πρόβλημα θα αρχίσει από την ώρα που θα συγγενέψει με τις απόψεις τους ένα κομμάτι του παλαιού ΠΑΣΟΚ, που μπορεί να φέρει σε δύσκολη θέση την κυβέρνηση.

Η πρόσφατη εμπειρία έχει δείξει πως όσο ένας ηγέτης περιμένει για να κάνει γενναίες αλλαγές τόσο πιο δύσκολο γίνεται. Ο κ. Παπανδρέου παίζει σήμερα μόνος του στο γήπεδο και με μια κοινή γνώμη που έχει γραπωθεί πάνω στον καπετάνιο γιατί βλέπει ότι το πλοίο βουλιάζει. Αν ο κ. Παπανδρέου υλοποιήσει τα μέτρα μείωσης του ελλείμματος και ταυτόχρονα «ανοίξει τα παράθυρα» της οικονομίας για να σταματήσουν οι στρεβλώσεις και να μπει φρέσκος αέρας, θα έχει μια σημαντική πιθανότητα να πετύχει. Αν τον παρασύρουν οι πλασιέ του πολιτικού κόστους στη γραμμή της αδράνειας, τα αποτελέσματα θα είναι καταστροφικά. Οπως λέει και ο σοφός λαός, «στη βράση κολλάει το σίδερο».

Ταχύρρυθμος εξευρωπαϊσμός

Παντελής Καψής
Δημοσιογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Το Βήμα" - 21/2/2010


ΔΕΝ υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι η ευθύνη για την απειλή της χρεοκοπίας στην οικονομία ανήκει, κατά κύριο λόγο, στην πολιτική τάξη της χώρας. Η ανικανότητά της να χειριστεί με στοιχειώδη αποτελεσματικότητα τα δημόσια οικονομικά ξεπέρασε κάθε προηγούμενο.

ΠΡΩΤΑ και κύρια βέβαια ανήκει στις κυβερνήσεις Καραμανλή. Το πώς κατάφεραν να είναι τόσο κατώτερες των περιστάσεων αποτελεί ένα ερώτημα που ασφαλώς θα απασχολήσει τους ιστορικούς του μέλλοντος.

ΔΕΝ είναι τυχαία πάντως η διαδεδομένη αντίληψη του «απρόθυμου Πρωθυπουργού», που επιχειρεί ουσιαστικά να εξηγήσει τα ανεξήγητα με όρους ψυχολογίας.

ΕΥΘΥΝΕΣ όμως έχει και η σημερινή κυβέρνηση του κ. Γ. Παπανδρέου. Πιθανότατα δεν θα μπορούσε να αποφύγει την επίθεση των αγορών. Αν είχε όμως πάρει εγκαίρως τα μέτρα- αντί να κατακεραυνώνει όσους την προειδοποιούσαν-, τότε ασφαλώς η άμυνα της χώρας θα ήταν ενισχυμένη.

Η εμμονή ωστόσο σε αυτή τη διάσταση της κρίσης μάς εμποδίζει να δούμε δύο βαθύτερα και αλληλοσυγκρουόμενα ρεύματα, τα οποία σε μεγάλο βαθμό προσδιόρισαν τη μεταπολιτευτική πορεία της χώρας και εξηγούν πώς φτάσαμε ως εδώ.

ΕΙΡΩΝΕΙΑ της τύχης: και τα δύο πηγάζουν από την επιθυμία της συντριπτικής πλειονότητας των πολιτών ήδη από τη δεκαετία του ΄70 για ρήξη με το μετεμφυλιακό παρελθόν, ένταξη στην Ευρώπη και παράλληλα εκ βάθρων εκσυγχρονισμό.

ΚΑΤ΄ αρχάς στον χώρο της οικονομίας. Η ίδια η συμμετοχή μας στην Ευρώπη και, πολύ περισσότερο, η ένταξη στη ζώνη του ευρώ προϋποθέτουν ένα πολύ υψηλότερο επίπεδο ανταγωνιστικότητας και σοβαρή αναδιάρθρωση των παραγωγικών δυνάμεων.

ΠΡΟΫΠΟΘΕΤΟΥΝ δηλαδή κεφάλαια για επενδύσεις, υψηλούς ρυθμούς αποταμίευσης, περιορισμένη γραφειοκρατία και βέβαια εργασιακή πειθαρχία για να υπάρξει αύξηση των εξαγωγών και τελικά ανάπτυξη.

ΓΙΑ μια μικρή χώρα όπως η Ελλάδα άλλος δρόμος δεν υπάρχει.

ΤΗΝ ίδια στιγμή ωστόσο για τους πολίτες το όνειρο της Ευρώπης ήταν και όνειρο εκσυγχρονισμού της καθημερινότητάς τους. Θα μπορούσε μάλιστα να υποστηρίξει κάποιος ότι η βελτίωση στη ζωή τους ήταν το αντίτιμο της υποστήριξής τους στον ταχύρρυθμο «εξευρωπαϊσμό» που συνεπαγόταν η ένταξή μας στην ΕΟΚ.

Η αύξηση των εισοδημάτων και των κοινωνικών δαπανών αποτέλεσε έτσι ένα ακαταμάχητο αίτημα που τελικά υιοθετήθηκε από το σύνολο της κοινωνίας και των κομμάτων. Και όσο κι αν συχνά πήρε τη μορφή ρουσφετολογικών ρυθμίσεων, ήταν για τους πιο πολλούς ο μοναδικός δρόμος προς μια επίπλαστη ευμάρεια.

ΑΥΤΗ η διαρκής αντίφαση ανάμεσα στις κοινωνικές προσδοκίες και στην οικονομική πραγματικότητα ξεπεράστηκε με τον μόνο τρόπο που γνωρίζουμε: τον εξωτερικό δανεισμό και τη διόγκωση του χρέους.

ΟΥΤΕ οι πρώτοι είμαστε ούτε οι τελευταίοι. Όπως δεν είμαστε και οι πρώτοι που βρισκόμαστε στα πρόθυρα της χρεοκοπίας.

ΧΑΡΗ στο δίχτυ προστασίας από την Ευρώπη ελπίζουμε ότι θα γλιτώσουμε τα χειρότερα. Γιατί βέβαια η παρέμβαση του ΔΝΤ σε άλλες χώρες έχει οδηγήσει σε κοινωνικές εκρήξεις.

ΣΙΓΟΥΡΑ όμως δεν μπορούμε να αναβάλλουμε πλέον τις αποφάσεις που όλοι γνωρίζουμε ότι πρέπει να πάρουμε!