Με το µαλακό!

Γιάννης Πρετεντέρης
Δημοσιογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Τα Νέα" - 23/5/2011


ΝΑ ∆ΕΧΤΩ πως όσα λέγονται είναι αληθινά. Οτι τα πράγµατα είναι πολύ δύσκολα. Οτι η πέµπτη δόση του δανείου βρίσκεται στον αέρα. Κι ότι η χώρα κινείται στα πρόθυρα της χρεοκοπίας.

ΑΝ, ΛΟΙΠΟΝ, τα πράγµατα είναι τόσο δύσκολα, το βασικό ερώτηµα είναι αφενός τι συνέβηκαι έγιναν τόσο δύσκολα (απόεκεί που έπιαναν τόπο «οι θυσίες του ελληνικού λαού») και αφετέρου τι ενέργειες αναλήφθηκαν ώστε να µη γίνουν τόσο δύσκολα.

Η ΠΡΩΤΗ απάντηση είναι απλή. Εγιναν δύσκολα διότιαπέτυχε το πρόγραµµα δηµοσιονοµικής προσαρµογής. Ηδη, το έλλειµµα του α’ τριµήνου ξεπερνάει τα οκτώ δισ.

Η ∆ΕΥΤΕΡΗ απάντηση είναι ακόµη απλούστερη. ∆υστυχώς, δεν έγινε απολύτως καµία ουσιαστική κίνηση ή ενέργεια για να αποφευχθεί ή να αντιµετωπιστεί αυτή η δυσκολία.

ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ. Η κυβέρνηση το έχει ρίξει στην κουβέντα. Και η κατάσταση βρέθηκε εκτός ελέγχου.

ΝΑ ΘΥΜΙΣΩ δυο πράγµατα. ΤΟ ΜΕΣΟΠΡΟΘΕΣΜΟ Πρόγραµµα που συζητείται σήµερα στο Υπουργικό Συµβούλιο είναι µια υποχρέωσηγνωστή από τον περασµένο Μάιο και τέθηκε προς συζήτηση στις 15 Φεβρουαρίου µε επιστολή του Παπακωνσταντίνου.

ΠΕΡΑΣΕ, δηλαδή, ένας χρόνος και ακόµη το κουβεντιάζουµε. ΟΙ ΑΠΟΚΡΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΙΣ και η αξιοποίηση τηςδηµόσιας περιουσίας µπήκαν από την κυβέρνηση στο τραπέζιεπίσης στα µέσα Φεβρουαρίου.

ΠΕΡΑΣΑΝ, δηλαδή, σχεδόν τέσσερις µήνεςκι όχι µόνο δεν έχουν καταλήξει ακόµη στο τι και πότε θα πουλήσουν, αλλά δεν έχουν πουλήσει ούτε ένα κουτάκι τσίχλες – αυτό σηµείωσε και η Λαγκάρντ σε πρόσφατη συνέντευξή της...

ΟΛΑ, ΛΟΙΠΟΝ, κινούνται σιγά και µε το µαλακό! Σε απελπιστικά αργούς ρυθµούς – αν υποθέσουµε ότι κινούνται... Σε ρυθµούς που πάντως δεν ανταποκρίνονται στη δραµατικότητα και την κρισιµότητα της κατάστασης, όπως η ίδια η κυβέρνηση την περιγράφει.

ΑΝΤΙΘΕΤΩΣ αναπτύσσονται διάφορεςδιαδοχικές φιλολογίες, οι οποίες λειτουργούν απλώς ως υπεκφυγές. Τελευταίο παράδειγµα, η ιστορία της συναίνεσης.

ΜΑΘΑΙΝΟΥΜΕ τώρα από το(φιλο)κυβερνητικό ρεπορτάζότι ο Πρωθυπουργός θα πει αύριο στους πολιτικούς αρχηγούς:

- ΦΕΡΤΕ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ! ∆ΗΛΑ∆Η, τι προτάσεις; Ο Σαµαράς, ας πούµε, έχει προτείνει να καταργηθεί το πόθεν έσχες στην απόκτηση ακινήτων, µήπως και τονωθεί η αγορά της οικοδοµής.

ΤΙ ΝΑ ΤΗΝ ΚΑΝΕΙ, όµως, µια τέτοιαπρόταση ο Πρωθυπουργός όταν, την ίδια στιγµή, τοκυβερνητικό επιτελείο επεξεργάζεται άλλες προτάσεις για έκτακτη εισφορά σταακίνητα, αύξηση των αντικειµενικών αξιών και µείωση της αφορολόγητης αξίας;

ΓΙΝΕΤΑΙ από τη µια πλευρά να προσπαθείς νατονώσεις την αγορά κι από την άλλη να την πλακώνεις στις σφαλιάρες; ∆εν γίνεται! Η ΑΛΛΗ ΛΥΣΗ, βεβαίως, θα ήταν να τους πει:

- ΦΕΡΤΕ ΥΠΟΥΡΓΟΥΣ! ΑΛΛΑ ∆ΕΝ ΞΕΡΩ αν έχουν πολλούς να του προτείνουν.

Η σιωπή σκοτώνει

Μιχάλης Μητσός
Δημοσιογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Τα Νέα" - 23/5/2011


Πριν από λίγες ηµέρες, µια έφηβη Γαλλίδα έπεσε θύµα οµαδικού βιασµού µέρα µεσηµέρι κοντά στον σταθµό Part Dieu της Λυών.

Οι βιαστές ήταν επίσης έφηβοι και ορισµένοι απ’ αυτούς τραβούσαν µε τα κινητά τους τη σκηνή για να την ανεβάσουν µετά στο Internet. Οταν συνελήφθησαν, είπαν στην αστυνοµία πως δεν κατάλαβαν ότι επρόκειτο για βιασµό.

Κάθε δέκα λεπτά, µιαγυναίκα στη Γαλλία πέφτει θύµα βιασµού. Ανάλογα είναι τα ποσοστά και στις άλλες χώρες της Ευρώπης. Γύρω από το θέµα αυτό, όµως, υπάρχει ένα πέπλο σιωπής. Και αποφασιστική σηµασία έχει εδώη δική µας στάση απέναντιστον βιασµό,µε µια σειρά από ταµπούπου στην περίπτωση του Ντοµινίκ Στρος-Καν έχουν λάβει κωµικοτραγικό χαρακτήρα. «Μα πώς είναι δυνατόν να υποχρεώσεις µια γυναίκα να σου κάνει στοµατικό έρωτα;», λένε οι πιο πονηροί, ξεχνώντας ότι αυτό που υπονοούν προϋποθέτει να ξεπεράσει η γυναίκα δύο πολύισχυρά αισθήµατα: τον τρόµο και την αηδία.

Δεν αποκλείεται ασφαλώςπίσω από όλη αυτήν την ιστορία να υπάρχει δόλος. Προς το παρόν, όµως,δεν έχουµε κανένα στοιχείοπου να δείχνει προς αυτήν την κατεύθυνση. Εχουµε, αντίθετα, κάθε µέρα καινούργια στοιχεία που επιβεβαιώνουν την επίσηµη εκδοχή. Οι ίδιοι οι δικηγόροι του DSK αναµένεται να επικεντρώσουν την υπερασπιστική τους γραµµή στον ισχυρισµό ότι η συνεύρεση ήταν συναινετική. Το γνωστό, παλιό κόλπο, δηλαδή, ότι η γυναίκα «τα ‘θελε». Αλλωστε, ο διευθυντής του Διεθνούς Νοµισµατικού Ταµείου µπορεί να πάει µε όποια γυναίκα θέλει, µια φτωχή µαύρη καµαριέρα θα διάλεγε;

«Αυτό δεν ήταν βιασµός, ήταν στρίµωγµα υπηρέτριας (troussage de domestique)», δήλωσε ένας από τους πιο γνωστούς δηµοσιογράφους της Γαλλίας, ο ιδρυτής του περιοδικού Marianne Ζαν-Φρανσουά Καν, εκφράζοντας στη συνέχεια τη λύπη του για την έκφραση που χρησιµοποίησε. Αλλά η λύπη δεν φτάνει. Πρέπει να δοθεί τέλος στην «οµερτά» στα ζητήµατα της βίας κατά των γυναικών, γράφει ο Σιρίλ Ντελάτρ στην ιστοσελίδα Atlantico.fr. Η σιωπή σκοτώνει. Ο ψυχολογικός τραυµατισµός που υφίσταται µια γυναίκα µπορεί να διαρκέσει χρόνια. Οι Αµερικανοί µάς δείχνουν αυτές τις µέρες ότι ο βιασµός είναι ένα εξαιρετικά σοβαρό έγκληµα που πρέπει να τιµωρείται µε πολυετή φυλάκιση. Ή µε ιατρική θεραπεία όταν πρόκειται για κάποιον σεξοµανή.

Ασφαλώς και ο DSK είναι αθώος µέχρι την απόδειξη της ενοχής του, σηµειώνει από την πλευρά της η Κάθα Πόλιτ στο αριστερό αµερικανικό περιοδικό Τhe Nation. Θα µπορούσε όµως η πολιτική και δηµοσιογραφικήελίτ της Γαλλίας ναασχοληθεί για δύο λεπτά και µε το έγκληµα για τοοποίο κατηγορείται; Γιατί είναι ελαφρώς σκανδαλώδες όλοι αυτοί οι λεγόµενοι σοσιαλιστές όχι µόνο να πιστεύουν ότι ο ισχυρός αυτός άνδρας δικαιούται ειδική µεταχείριση ενώπιον του νόµου, αλλά και να µη λένε λέξη για την 32χρονη καµαριέρα, εκτός από το να υπαινίσσονται ότι είναι µια ψεύτρα τσούλα...

Σκληρά διλήμματα

Αλέξης Παπαχελάς
Δημοσιογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Καθημερινή" - 22/5/2011


Θα το ξαναγράψω και ας γίνομαι κουραστικός. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να σωθεί η πατρίδα μας σήμερα εκτός από τη μεγάλη εθνική συνεννόηση. Αντιλαμβάνομαι πως οι αυλικοί του ΠΑΣΟΚ σπείρουν τον πανικό και βλέπουν παντού συνωμοσίες αρπαγής της εξουσίας από τα χέρια του κ. Παπανδρέου. Επιμένουν πως «μπορούμε και μόνοι μας» αντιμετωπίζοντας τη συναίνεση σαν ένα παιχνίδι επίρριψης ευθυνών στον άλλον αν τα πράγματα φτάσουν σε αδιέξοδο. Οι ταλιμπάν της Ν.Δ. βλέπουν και αυτοί φαντάσματα και συνωμοσίες παντού και πιστεύουν πως «θέλουν να στερήσουν στον Αντώνη την πρωθυπουργία». Για σταθείτε, βρε παιδιά, και σκεφθείτε λίγο ψύχραιμα για ποια πρωθυπουργία μιλάμε, σε ποια χώρα. Δεν βλέπετε ότι το έργο είναι πολύ μεγάλο για τις πλάτες του καθενός ξεχωριστά αλλά και όλων μας μαζί; Οποτε και αν γίνουν εκλογές, όποιος και αν κερδίσει, θα κάτσει στο ίδιο τραπέζι με τους ίδιους δανειστές και εταίρους που θα βάλουν τους ίδιους όρους ως προϋπόθεση για τη στήριξή τους. Αλλος δρόμος δεν υπάρχει παρά μόνο στον κόσμο της... Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων.

Είναι, ίσως, λογικό όταν βλέπεις το τσουνάμι να έρχεται να κοιτάς πρώτα να βολέψεις το σπίτι σου, τους δικούς σου ανθρώπους και να περιμένεις να περάσει. Αυτό κάνουν, για παράδειγμα, οι υπουργοί του κ. Παπανδρέου που τον εγκαταλείπουν και τον «αδειάζουν» καθώς βλέπουν το καράβι να βουλιάζει. «Τι θα πάθω δηλαδή;», έλεγε σημαντικός υπουργός: «Αν μείνω και κάνω αυτά που απαιτούνται τους επόμενους μήνες, θα καταστραφώ πολιτικά και δεν θα ξαναπάω στην περιφέρειά μου· αν πάλι με διώξει, έχω μια μικρή πιθανότητα επιβίωσης». Ωραίος τρόπος σκέψης, που δυστυχώς δεν είναι ασυνήθιστος...

Ο κ. Παπανδρέου έχει βουλιάξει στο δίλημμα «είτε χάνω το ΠΑΣΟΚ είτε ρισκάρω τη χρεοκοπία». Το πρωί μιλάει με τον Παπαδήμο και τον Παπακωνσταντίνου και του λένε πως «χάνουμε τις αγορές, είναι έξαλλη η τρόικα», το βράδυ με τον Πετσάλνικο και την Ξενογιαννακοπούλου που του λένε «πρόεδρε, χάνουμε το ΠΑΣΟΚ, ο κόσμος είναι στα κάγκελα». Και ο κ. Σαμαράς έχει όμως τα ίδια διλήμματα. Το πρωί τον παίρνει ο Γιουνκέρ, αλλά και άνθρωποι της αγοράς, και του λέει «κάντε κάτι, βάλτε πλάτη», το απόγευμα του λένε κάποιοι άλλοι «πρόεδρε, ούτε 30 δεν θα σε στήριζαν αν ψήφιζες τα μέτρα. Πρέπει να πάμε με τον κόσμο».

Είμαστε όμως σε μια πάρα πολύ κρίσιμη στιγμή για να έχουμε μπλέξει τόσο πολύ σε αυλές, ταλιμπάν, κομματικούς και προσωπικούς εγωισμούς. Είναι τρελό οι δανειστές μας να ζητούν συναίνεση, ενδεχομένως έπειτα από κυβερνητική εισήγηση, να ακούνε τα εξ αμάξης από την αντιπολίτευση και μετά και από την κυβέρνηση. Είναι έτοιμοι να μας δανείσουν άλλα 100 δισ. και να δώσουν την επιμήκυνση για τα πρώτα 110 δισ. Δεν είναι λογικό να θέλουν κάποια εχέγγυα και διαβεβαιώσεις, πρώτον, ότι ο κ. Παπανδρέου κάνει κουμάντο στην κυβέρνησή του και, δεύτερον, πως ο άνθρωπος που έχει σημαντικές πιθανότητες να τον διαδεχθεί θα στηρίξει και θα σεβαστεί τους όρους τους;

Η τραγωδία των Ελλήνων πολιτικών ηγετών είναι πως δεν αντιλαμβάνονται ότι δεν υπάρχει μαγική λύση στο πρόβλημά τους. Οσο δειλιάζεις να απολύσεις 10.000 υπαλλήλους στον ευρύτερο δημόσιο τομέα τόσο πιο σίγουρο κάνεις ότι θα αναγκασθείς σε λίγους μήνες να απολύσεις 100.000. Αν ο κ. Παπανδρέου δειλιάσει τις επόμενες ημέρες, κινδυνεύει να γίνει ο πρωθυπουργός της χρεοκοπίας. Αν ο κ. Σαμαράς δειλιάσει να στηρίξει μια εθνική συνεννόηση, κινδυνεύει να γίνει πρωθυπουργός αλλά ο πρωθυπουργός που θα μας πάει στη δραχμή. Σκληροί καιροί, σκληρά διλήμματα.

Το λίγο απ’ όλα είναι τίποτα

Άννα Παναγιωταρέα
Δημοσιογράφος
Άρθρο της στην εφημερίδα "Ελεύθερος Τύπος" - 14/5/2011

Αν τα πράγματα δεν ήταν τόσο ζόρικα, θα μπορούσε κανείς να «διασκεδάσει» με την κυβερνητική non paper απάντηση στις προτάσεις του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας, Αντώνη Σαμαρά.

Πόσες οικονομικές γνώσεις, κατά τη γνώμη σας, πρέπει να διαθέτει ο Γ. Παπανδρέου για να εννοήσει -από το Οσλο, όπου περνά το week end του- την εξής απλή ιστορία; Εχει μια αγελάδα που αρμέγει συνεχώς - ασχέτως αν χύνει το γάλα από την ανικανότητά του! Δεν της δίνει να φάει. Αλλά και δεν την ποτίζει. Και στο τέλος δεν τη βγάζει και στον ήλιο. Πόσο καιρό θα αντέξει η έρημη; Πόσο «λίπος» να έχει αποθέσει ώστε να κάψει τώρα, την ώρα των… ισχνών αγελάδων; Το ίδιο έκανε ο πρωθυπουργός και στην οικονομία. Αρμέγει κάθε μέρα τον ιδιώτη, τον επιχειρηματία, το συνταξιούχο, τις δημόσιες δαπάνες, την αγορά. Ολοι μαζί από την «πείνα και την κόπωση» δεν μπορούν να σταθούν στα πόδια τους και σωριάζονται ο ένας μετά τον άλλον κάτω.

Η Τρόικα, κλείνοντας το μάτι στον Σαμαρά, βρήκε ότι τα φορολογικά μέτρα που προτείνει είναι προς τη σωστή κατεύθυνση, αν... Το «αν» που έβαλαν έχει να κάνει, ουσιαστικά, με την επιμονή των Βρυξελλών -που τις τελευταίες μέρες έχει πάρει βάρος πίεσης μεγατόνων- να συμπράξει κι εκείνος και να συναινέσει στα μέτρα του νέου Μνημονίου, που ετοιμάζεται.

Κανείς λογικός άνθρωπος δεν θα αντιλαμβανόταν τους λόγους για τους οποίους θα έπρεπε ο κ. Σαμαράς να εγκαταλείψει τώρα τις θέσεις που υποστηρίζει από έτους και να προσέλθει σε εκείνες που υπαγορεύει η Τρόικα και ασμένως αποδέχεται η κυβέρνηση. Και κανείς λογικός πολίτης δεν θα έκρινε ως αξιόπιστη την πρόταση της Νέας Δημοκρατίας αν ο αρχηγός της υποχωρούσε επειδή η κυβέρνηση θα υιοθετούσε αποσπασματικά κάποιες παραγράφους από την ολοκληρωμένη πρόταση, που κατέθεσε ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας ενώπιον εκπροσώπων των ζωντανών δυνάμεων της κοινωνίας, στο Ζάππειο, την Πέμπτη. Ολοι όσοι δήλωσαν ότι η «πρόταση Σαμαρά» δίνει ελπίδα εξόδου από το αδιέξοδο, τι θα έλεγαν άραγε αν ο κ. Σαμαράς δήλωνε ικανοποιημένος ότι η κυβέρνηση υιοθετεί δυο-τρεις προτάσεις του και τις άλλες τις ρίχνει στα «σκουπίδια»;

Η κυβέρνηση έχει αποδείξει ότι κάνει πολιτική «παίρνοντας ένα θεωρητικό κομμάτι από δω, δανειζόμενη μία πρακτική από εκεί». Αλλο παράδοξο και αυτό! Αν, όμως, ξέρει κάτι καλά ο κ. Παπανδρέου, είναι τα αγγλικά. Δεν του επανέλαβε κανείς αυτό που λένε οι Αγγλοσάξονες; «A little of all is nothing» (το λίγο απ’ όλα είναι τίποτα)!

Με μια ιστορία καινούρια χαράζει πορεία

Τάσος Παππάς
Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Ελευθεροτυπία" - 15/5/2011

Οι συντονισμένες και με επιστημονικές προδιαγραφές κινήσεις που γίνονται από το ΚΚΕ το τελευταίο διάστημα για να φωτιστούν πλευρές της πολυτάραχης πορείας του θα είχαν περιορισμένο ενδιαφέρον και θα αφορούσαν μόνο τα μέλη, τους φίλους του και τους μελετητές, αν περιορίζονταν στην ακαδημαϊκή διάσταση του θέματος.

Εχουν ασφαλώς την αξία τους, τόσο η επιχείρηση πλήρους αποκατάστασης του Ν. Ζαχαριάδη, της πιο αμφιλεγόμενης ή της πιο εμβληματικής, σύμφωνα με την άποψη αρκετών, προσωπικότητας του εγχώριου κομμουνισμού, όσο και η προσπάθεια να ενταχθούν αρμονικά στο κομματικό σύμπαν και ο θύτης (Ζαχαριάδης), και τα θύματά του (Βελουχιώτης, Σιάντος, Πλουμπίδης, Καραγιώργης).

Θα προκαλέσει σίγουρα συζητήσεις σ' έναν μυημένο κύκλο ανθρώπων η διαφαινόμενη απόφαση να δικαιωθεί μεν πολιτικά ο Αρης επειδή διαφώνησε (σωστά κατά την ανάλυση του κόμματος) με τη συμφωνία της Βάρκιζας, όχι όμως και κομματικά. Κι αυτό δεν θα μπορούσε να συμβεί γιατί ο «αρχηγός των ατάκτων» εξέφρασε δημοσίως την αντίθεσή του και επιδίωξε να την επιβάλει στην πράξη. Επιδοκιμασία της στάσης του (κατάφωρη παραβίαση του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού) θα αποτελούσε ευθεία αμφισβήτηση της γενέθλιας και διαχρονικής αρχής του ΚΚΕ «σωστό ή λάθος πάνω απ' όλα το κόμμα».

Ωστόσο, είναι φανερό ότι εδώ δεν έχουμε να κάνουμε μόνο με μια απόπειρα εκκαθάρισης των εκκρεμοτήτων γύρω από πρόσωπα και κορυφαίες επιλογές του παρελθόντος που δίχασαν μέχρι διασπάσεως την αριστερά. Προφανώς επιχειρείται το αποκαθαρμένο παρελθόν να γίνει το όχημα για το παρόν και ο οδηγός για το μέλλον. Με την έννοια της διδαχής , η οποία θα αποτρέψει μια νέα διολίσθηση σε αστοχίες σαν κι αυτές που καταδίκασαν το κίνημα σε ήττες το 1944 και το 1949.

Δεν είναι μόνο η επιμελής προσπάθεια να αναστηλωθεί ο Στάλιν που συνηγορεί υπέρ της παραπάνω εκτίμησης. Μια σειρά ενεργειών, η δημόσια ρητορική των στελεχών, το πολιτικό και ιδεολογικό στίγμα που αποτυπώνεται στην αρθρογραφία και τη σχολιογραφία των κομματικών εντύπων έρχονται να την ενισχύσουν. Για παράδειγμα: Η περιγραφή του εμφυλίου ως «της κορυφαίας στιγμής του εργατικού επαναστατικού κινήματος στην Ελλάδα» («Ριζοσπάστης» 10/5/2011). Οι απαξιωτικές αναφορές στο αστικό Σύνταγμα και η μεθοδική σχετικοποίηση των κοινοβουλευτικών διαδικασιών και των εκλογών ως μορφών πάλης για την πολιτική αλλαγή. Οι συνεχείς προτροπές για μαζική ανυπακοή. Τα επίμονα προσκλητήρια στους εργαζόμενους να συνταχθούν με το κόμμα προκειμένου να τεθεί ζήτημα ανατροπής στο επίπεδο της εξουσίας. Και τέλος η πρόβλεψη ότι δεν είναι μακριά η ώρα της μεγάλης σύγκρουσης. Ενδεικτικά, η Αλέκα Παπαρήγα μιλώντας την Τρίτη σε σπουδαστές σημείωσε ότι «αυτοί (σ.σ.: οι αντίπαλοι) πρέπει να είναι αδύναμοι και το λαϊκό κίνημα πρέπει να δυναμώνει. Θα φτάσει και κάποια στιγμή που θα υπάρχει και μια σχετική ισορροπία για την τελική αναμέτρηση ανάμεσά μας».

Με βάση τα προεκτεθέντα μπορούμε να καταλήξουμε σε ορισμένες ερμηνείες: 1) Η ηγεσία του ΚΚΕ πιστεύει ότι βρισκόμαστε σε προεπαναστατική περίοδο και συνεπώς το καθήκον του κόμματος είναι να προετοιμαστεί για να εκμεταλλευθεί την ευκαιρία που σύντομα θα του παρουσιαστεί. Ανάλογη συζήτηση διεξαγόταν στο εσωτερικό του κόμματος το 1929, όταν και τότε είχε σχηματιστεί η βεβαιότητα πως ο καπιταλισμός κατέρρεε. 2) Η κλιμάκωση της επαναστατικής ρητορικής έχει περισσότερο εσωτερική στόχευση και η πρόθεση είναι να λειτουργήσει ως μέσο ενίσχυσης της ιδεολογικής καθαρότητας και της οργανωτικής συμπάγειας. 3) Πρέπει να αποδοθεί στην προσπάθεια της ηγεσίας ν' απαντήσει στους επικριτές της ότι δεν έχει στρατηγική πρόταση και ότι εξαντλείται στην καταγγελία και τις διαμαρτυρίες. 4) Το ΚΚΕ είναι υποχρεωμένο να «καλλιεργεί τον μύθο της επικείμενης επανάστασης» (Μ. Αναγνωστάκης), γιατί αυτή είναι η αποστολή του. Το έκανε ακόμη και σε συνθήκες βαριάς ήττας (μετά τον εμφύλιο), κόντρα στην κοινή λογική (το όπλο παρά πόδα), πόσω μάλλον σήμερα που υπάρχει μια πρωτοφανής κρίση και οι φορείς του αστισμού δυσκολεύονται να οργανώσουν τους μηχανισμούς χειραγώγησης.

Αν δεχθούμε ότι ισχύει η πρώτη εκδοχή, ότι δηλαδή, κατά το ΚΚΕ, βρισκόμαστε στη φάση που «οι από πάνω δεν μπορούν να κυβερνήσουν και οι από κάτω δεν θέλουν να κυβερνηθούν με τον τρόπο που γινόταν μέχρι τώρα», προκύπτει το ερώτημα: Με ποια πολιτική συμμαχιών θα πορευτεί το ΚΚΕ; Ποιες δυνάμεις έχουν τις προϋποθέσεις να συμμετάσχουν στο «αντικαπιταλιστικό μέτωπο» που θα θέσει θέμα εξουσίας;

Το ΚΚΕ είναι σαφές μόνο ως προς το ποιος δεν μπορεί: ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΝΑΡ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και οι άλλοι αριστεροί χώροι αποκλείονται, γιατί «αντικειμενικά προτείνουν σταθεροποίηση του καπιταλισμού στην Ελλάδα» («Ριζοσπάστης» 18/1/2011). Απομένει λοιπόν το νεφελώδες περί απεγκλωβισμού των λαϊκών μαζών από τη Ν.Δ., το ΠΑΣΟΚ και τα οπορτουνιστικά κόμματα της λοιπής αριστεράς. Το σχήμα, όμως, εκτός από νεφελώδες είναι και πολύ στενό. Κι αυτό προδιαγράφει την τύχη του.

Το σπίρτο

Αλέξης Παπαχελάς
Δημοσιογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Καθημερινή" - 14/5/2011


H βενζίνη είναι χυμένη στο πάτωμα και σε πολλές μεριές στη χώρα. Η ανεργία φτάνει σε εκρηκτικά επίπεδα και συνδυάζεται με την απελπισία, ιδιαίτερα των νέων. Οι άνθρωποι της αγοράς κάθονται κάθε μέρα και κάνουν λογαριασμό για να δουν πόσο ακόμη αντέχουν. Το κράτος αποσυντίθεται λόγω στάσης πληρωμών, πρόωρων συνταξιοδοτήσεων και «λευκής απεργίας» ενός τμήματός του. Οι συνδικαλιστές έχουν αποδομηθεί πλήρως και δεν πείθουν κανέναν ότι έχουν λύση στο πρόβλημα. Οι υπουργοί αρχίζουν να μετανιώνουν για τη δουλειά που κάνουν και συστήνουν στον πρωθυπουργό «να κάνεις σαν τον Δον Κιχώτη πρόεδρε, να συνεχίσεις να περπατάς». Οι μισοί βρίσκονται σε άρνηση και οι άλλοι θυμίζουν κάτι από αγρίμι που παγώνει στο δυνατό φως που έρχεται κατά πάνω του.

Σαν να μην έφτανε όλη αυτή η χυμένη βενζίνη, χύθηκε και άλλη τις τελευταίες ημέρες. Τα γκρουπούσκουλα της βίας και του μπάχαλου έτριβαν τα χέρια τους όταν η έλλειψη επαγγελματισμού και η παράνομα αλόγιστη χρήση βίας κάποιων αστυνομικών τούς έδωσε (επιτέλους) ένα θύμα. Οι αστυνομικοί των ΜΑΤ νιώθουν τη δική τους πίεση, όταν παίρνουν κυριολεκτικά τρεις και εξήντα, ποσό το οποίο συμπεριλαμβάνει και μια δωρεάν διάλεξη περί δημοκρατικού ελλείμματος. Και άλλη βενζίνη στο εκρηκτικό μείγμα...

Πάμε όμως παρακάτω, στους Ελληνες που ζουν πολιορκημένοι στις πάλαι ποτέ αστικές γειτονιές της Αθήνας. Ευτυχώς που δεν μπορούν να ακούσουν τις ασύλληπτες βλακείες που συζητούν κάποιοι αρμόδιοι εν αγνοία τους για το πώς η Ομόνοια και η Βικτώρια θα μετατραπούν σε παζάρια μπαχαρικών και πολυεθνικότητας... Ζουν το δικό τους δράμα που κορυφώθηκε με τη στυγνή δολοφονία τα ξημερώματα της Πέμπτης. Το κενό του κράτους ήλθε να καλύψει με τρόμο παράνομο και βίαιο ο άλλος φασισμός, που αποτελεί το τέλειο συμπλήρωμα του αριστερίστικου «αντιεξουσιαστικού» φασισμού. Ηλθε και έδεσε το πράγμα, που λένε, με το απαράδεκτο φαινόμενο του κυνηγητού μεταναστών στις γειτονιές της πρωτεύουσας. Αυτό που δεν επιτρέπεται στη δημοκρατία συνέβη για λίγο: οι ακροδεξιές συμμορίες υποκατέστησαν το κράτος και τη νομιμότητα.

Και επειδή καλό είναι να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης είναι το πιο εκρηκτικό που μπορεί να αντιμετωπίσει η χώρα. Ενα και κάτι εκατομμύριο μετανάστες, στις σημερινές συνθήκες, όχι βενζίνη στο πάτωμα, αλλά γκάζι που περιμένει το σπίρτο... Η «Υπατία» έδειξε ότι τα γνωστά αριστερίστικα γκρουπούσκουλα βλέπουν τη συνέργεια και θέλουν να την αξιοποιήσουν. Ας μην ξεχνάμε πως στα «Δεκεμβριανά» του 2008 το πέτυχαν με... θεαματικά αποτελέσματα.

Εδώ βρισκόμαστε λοιπόν σήμερα. Μοιάζουμε να δοκιμάζουμε την τύχη μας, να ρίχνουμε κάθε τόσο ένα σπίρτο να δούμε αν θα γίνουμε παρανάλωμα. Προς το παρόν η κοινωνία στο σύνολό της επιδεικνύει μια μεγάλη ωριμότητα. Η σιωπηλή πλειοψηφία βράζει βέβαια με τους πολιτικούς, τους δημοσιογράφους, τους... κλέφτες και όποιον άλλον θεωρεί συνυπεύθυνο. Τη διακρίνει όμως, ταυτόχρονα, μια αγωνία επιβίωσης και αυτοσυντήρησης. Αν όμως η πολιτική ηγεσία συνεχίσει να κρύβει την αλήθεια και να δείχνει αναιμική και αβέβαιη, τα πράγματα θα χειροτερέψουν απότομα και ραγδαία.

Ο κόσμος δεν αντέχει άλλο την αβεβαιότητα, είναι σαν τον άρρωστο που δεν αντέχει άλλο τον πόνο, είναι έτοιμος για όλα, αλλά θέλει να ξέρει τι θα «του κόψουν». Αυτό πρέπει να το καταλάβουν πρωτίστως ο κ. Παπανδρέου και κατόπιν ο κ. Σαμαράς και να φερθούν αναλόγως, γιατί υποθέτω ότι ο πρώτος βλέπει τον εφιάλτη και ο δεύτερος συνειδητοποιεί τι σημαίνει να αναλάβεις την ευθύνη του τόπου πάνω σε αποκαΐδια...

Σ’ αυτό το φέρετρο ακουμπά όλη η Ελλάδα (με κάποιες εξαιρέσεις)

Σοφία Βούλτεψη

Δημοσιογράφος
Άρθρο της στο site "Ελεύθερη Ζώνη" - 5/5/2011

Πόσες φορές έχει η Ελλάδα την τύχη να ακουμπά σε ένα φέρετρο; Πόσες φορές έχει η πατρίδα την ευκαιρία να σταθεί στην ουρά ενός λαϊκού προσκυνήματος; Κι’ εκεί, περιμένοντας υπομονετικά – ο πιο ανυπόμονος λαός, ο λαός της «ιδιοτροπίας της στιγμής» - να πέσει σε βαθιά περισυλλογή;

Ελάχιστες. Μια τέτοια μέρα είναι η σημερινή. Έρχεται από τα βάθη των αιώνων, από αυτή την ιδιοτροπία του Έθνους να κλίνει το γόνυ μπροστά σε φέρετρα, σκιασμένο από τον αποχωρισμό συμβόλων που δεν ξέχασε, αλλά παραμέλησε.

Τελευταίος αποχαιρετισμός σήμερα στον Απόστολο (Λάκη) Σάντα. Τον ηρωικό και σεμνό Έλληνα που πρόσφερε στην πατρίδα του περισσότερα (και αυτός) από όσα εκείνη του έδωσε.

Η Ελλάδα σήμερα πενθεί τον ήρωα που κατέβασε μαζί με τον Μανώλη Γλέζο την σημαία με τον αγκυλωτό σταυρό από τον Ιερό Βράχο.

Δυο ήρωες με τόσο διαφορετική ιδιοσυγκρασία, πρόσωπα μυθικά, που λες και στα χρόνια που ακολούθησαν μετά από εκείνη την παράτολμη στιγμή – τη στιγμή που τους οδήγησε στην Αθανασία – επέστρεψαν στον… εαυτό τους.

Ο ένας, ο Γλέζος, ορμητικός, ακαταπόνητος, πάντα στις επάλξεις, πάντα στην πρώτη γραμμή της ανιδιοτελούς προσφοράς στην πατρίδα.

Ο άλλος, ο Σάντας, ήρεμη δύναμη, φιλόσοφος, να προσπαθεί να περνά απαρατήρητος, σκύβοντας το κεφάλι κάθε φορά που ο παντοτινός του φίλος ανέφερε το όνομά του.

Αλλά πάντα μαζί, δυο φίλοι που δεν χώρισαν ποτέ, δυο φίλοι που δεν ξέχασαν ποτέ το καθήκον τους προς την Πατρίδα. Με το θάρρος της γνώμης και τα ανάμικτα συναισθήματα οργής και κατανόησης προς τα ελαττώματα του Έθνους, αναπόσπαστο κομμάτι του οποίου παρέμειναν για πάντα.

Σήμερα, το Έθνος ακουμπά πάνω στο φέρετρο του Λάκη Σάντα. Η ατμόσφαιρα είναι διαφορετική κάτω από τον Ιερό Βράχο.

Σωπάστε. Κι’ εσείς ολετήρες που αναπτύξατε την ολέθρια δράση σας επειδή χάρη σ’ αυτούς βρήκατε μια ελεύθερη πατρίδα για να την υποδουλώσετε ξανά, κάντε μια διακοπή – από τις έριδες, τις προσωπικές επιδιώξεις, τις φιλοδοξίες, τα ψέματα, τις δήθεν διερευνήσεις βρωμερών υποθέσεων, τα μπινελίκια.

Και προπαντός, μακριά από το φέρετρο. Εκεί ακουμπά ο λαός που κοροϊδέψατε και εκμαυλίσατε. Δεν έχει βλέπετε λογαριασμούς στην Ελβετία και παχυλά «πόθεν έσχες» να ακουμπήσει.

Σ’ αυτό το φέρετρο ακουμπά όλη η Ελλάδα. Εκτός από αυτούς που την κατέστρεψαν και την υποδούλωσαν…

Ψάχνουν για φταίχτες

Γιάννης Πρετεντέρης
Δημοσιογράφος
Άρθρο του στο "Βήμα on line" - 18/4/2011


Το πιο ανησυχητικό για την πορεία της κυβέρνησης δεν είναι ούτε η απόδοσή της ούτε η κακοφωνία των υπουργών. Είναι ότι άρχισε ήδη να ψάχνει για φταίχτες. Στο Υπουργικό Συμβούλιο της Πέμπτης ο Πρωθυπουργός μίλησε για «δημοσιολογούντες, κόμματα, μέσα ενημέρωσης και δήθεν ανεξάρτητους αναλυτές που επιλέγουν τον ρόλο της Κασσάνδρας και έτσι άθελά τους συνδέονται με συμφέροντα». Η αναφορά στην Κασσάνδρα έγινε, υποθέτω, εκ παραδρομής.

Να υπενθυμίσω ότι η Κασσάνδρα, κόρη του βασιλιά Πρίαμου της Τροίας, δεν προφήτευε ανοησίες. Προφήτευε σωστά τα δυσάρεστα γεγονότα, αλλά δεν γινόταν πιστευτή. Συνεπώς δεν είναι προφανές για ποιον λόγο μέμφεται όλον αυτόν τον κόσμο ο Πρωθυπουργός. Επειδή προβλέπουν σωστά ότι τα πράγματα πάνε άσχημα; Ή επειδή δεν γίνονται πιστευτοί από την κυβέρνησή του;

Το βέβαιο είναι ότι καμία Κασσάνδρα δεν ανέβασε το έλλειμμα τού 2010 στο 10,5%, ούτε το χρέος στο 142,8% του ΑΕΠ- το έκανε η Εurostat... Και κανένα «συμφέρον» δεν ευθύνεται όταν η Μπιρμπίλη διαφωνεί δημοσίως με τον Παπακωνσταντίνου για τα αυθαίρετα ή όταν το Πρόγραμμα Αποκρατικοποιήσεων δεν πείθει τις αγορές. Γιατί να πειστούν, δηλαδή; Επειδή η κυβέρνηση θα πουλήσει μετοχές του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου και της ΔΕΗ, αλλά θα κρατήσει τον έλεγχό τους;

Ηδη η Ελλάδα δέχεται ένα δεύτερο κύμα επιθέσεων, το οποίο έχει εξακοντίσει τα spreads σε επίπεδα πολύ υψηλότερα από αυτά που επικρατούσαν προ έτους, όταν διαπιστώθηκε η αδυναμία δανεισμού και ενεργοποιήθηκε η προσφυγή στον μηχανισμό στήριξης. Προφανώς κάτι συμβαίνει.

Η μία ερμηνεία είναι ότι κάποιοι «κακοί άνθρωποι» υπονομεύουν για κερδοσκοπικούς λόγους την «εθνική προσπάθεια» - η οποία, κατά τα άλλα, τα πάει μια χαρά... Η άλλη ερμηνεία είναι ότι οι αγορές εκτιμούν αρνητικά αυτή την «εθνική προσπάθεια» επειδή βλέπουν ότι δεν αποδίδει.

Πολύ φοβούμαι ότι δεν μπορώ να δεχτώ το πρώτο, όσο είναι αυταπόδεικτο το δεύτερο- θυμηθείτε: μας το δίδαξε ο Γουλιέλμος του Οκαμ με το περίφημο «Ξυράφι» του ήδη από τον 12ο αιώνα... Διότι αυτήν τη στιγμή οι αγορές (αλλά και όλοι όσοι δεν έχουν κομματικές παρωπίδες...) βλέπουν τρία πράγματα.

Πρώτον, ότι η δημοσιονομική προσαρμογή κινείται στα όρια της εκτροπής τόσο στο επίπεδο των δαπανών όσο και στο επίπεδο των εσόδων.

Δεύτερον, ότι οι μεταρρυθμίσεις έχουν ουσιαστικά αδρανήσει είτε λόγω διοικητικής ανικανότητας είτε λόγω συντεχνιακών και συνδικαλιστικών αντιδράσεων... Κυρίως όμως επειδή αυτοί που θα έπρεπε να τις «τρέχουν» δείχνουν να μην τις πιστεύουν.

Τρίτον, ότι η χώρα βυθίζεται όλο και περισσότερο στην οικονομική κρίση από μια λανθασμένη οικονομική συνταγή. Μια κρίση που αποδιαρθρώνει ό,τι πιο παραγωγικό διαθέτει: δηλαδή, τον ιδιωτικό τομέα.

Αυτή είναι μια δυσάρεστη αλλά αντικειμενική εκτίμηση, η οποία δεν ξέρω πώς μπορεί να αμφισβητηθεί. Αλλά αν δεν συνειδητοποιηθεί αποκλείεται να αντιμετωπιστεί- όσο υπάρχει καιρός κι αν υπάρχει ακόμη καιρός... Διότι αυτό που βλέπουν οι διεθνείς αγορές, ή οι οίκοι αξιολόγησης, ή η «τρόικα», ή ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας στην έκθεσή του, δεν είναι παρά κάτι που βλέπουμε όλοι μας. Οχι μόνο ότι το σχέδιο της κυβέρνησης δεν αποδίδει. Οχι μόνο ότι έχει κολλήσει. Αλλά ότι η κυβέρνηση μάλλον αμήχανα, ανόρεχτα και ασυντόνιστα προσπαθεί να ξαναβάλει εμπρός τη μηχανή. Και ότι πάντα κάποιοι άλλοι της φταίνε.

Βεβαίως, ο Πρωθυπουργός απέκλεισε τις εκλογές και (λιγότερο ρητά) τον ανασχηματισμό. Είπε τι ΔΕΝ θα κάνει. Ολοι όμως περιμένουν να δουν τι προτίθεται να κάνει για να βάλει τα πράγματα σε μια σειρά.

Θα προχωρήσει με κάποιες θεαματικές κινήσεις στον τομέα των αποκρατικοποιήσεων; Ποιες θα είναι αυτές και πώς θα αντιμετωπίσει τις αντιδράσεις; Πάντως όχι υποχωρώντας, όπως έγινε ως τώρα...

Θα βρει μια μέθοδο διεύθυνσης και συντονισμού της κυβέρνησης; Διότι η μέθοδος «ριάλιτι σόου» που εφαρμόζεται μάλλον δεν αποδίδει: οι μισοί υπουργοί έχουν πιαστεί μαλλί με μαλλί με τους άλλους μισούς...

Θα δημιουργήσει σε εκείνους που μας δανείζουν και μας παρατηρούν ένα αίσθημα εμπιστοσύνης και αποδοχής; Διότι αυτό που είχε δημιουργηθεί πέρυσι εξατμίζεται με ταχύτατους ρυθμούς...

Και κυρίως, θα γίνουν διορθωτικές κινήσεις στο επίπεδο μιας οικονομίας που βουλιάζει; Διότι αν συνεχιστούν έτσι τα πράγματα μπορεί ο ασθενής να γίνει καλά όταν θα έχει ήδη πεθάνει...

Αυτά είναι τα πραγματικά ερωτήματα που θέτει η πραγματική κατάσταση του τόπου. Και αν υπάρχει «εμπόριο του φόβου», που λέει και ο Πρωθυπουργός, και αν υπάρχουν «εργολάβοι της αγωνίας των πολιτών», είναι επειδή οι πολίτες αυτής της χώρας και φοβούνται και αγωνιούν.

«Πτυχίο» Καμίνη

Άννα Παναγιωταρέα
Δημοσιογράφος
Άρθρο της στην εφημερίδα "Ελεύθερος Τύπος" - 4/5/2011

Δεν έχω σε καμία εκτίμηση εκείνους που δεν αναλαμβάνουν την ευθύνη των λόγων και των πράξεών τους. Το δόγμα «είπα, ξείπα, βράζω την παρόλα μου» των κωμικών ταινιών του ελληνικού κινηματογράφου δεν γίνεται αποδεκτό ως κοινωνική συμπεριφορά. Πολύ περισσότερο όταν δεν πρόκειται για απλό πολίτη, αλλά για το δήμαρχο των, ατυχησάντων, Αθηναίων. Ο κ. Καμίνης, στο προηγούμενο Δημοτικό Συμβούλιο, είπε ότι δεν έδωσε εντολή να μη λέγεται η ευχή από τους εκπομπάρχες «Χριστός Ανέστη» ή «καλό Πάσχα» ή να μην ακουστούν οι Ακολουθίες του Επιταφίου και η Αναστάσιμη από το δημοτικό σταθμό, που πληρώνουμε εμείς οι Αθηναίοι και όχι αυτός που κατοικεί κατά τη Νέα Σμύρνη!

ΓΙΑ ΝΑ ΔΗΛΩΣΕΙ εν κατακλείδι: «Πάντως, εγώ δεν ανακατεύομαι στα του σταθμού». Καλά, δεν περίμενα από τον κ. Καμίνη να αρθεί στο ύψος ενός Ανδρέα Παπανδρέου, που ομολόγησε στη Βουλή, στις 6 Ιουνίου 1987, το «mea culpa», ούτε του Κώστα Καραμανλή, όταν δήλωσε: «Το λάθος είναι δικό μου -για το Βατοπαίδι- και δεν το χρεώνω σε κανέναν άλλον». Τέτοιου είδους βαρύτιμες παραδοχές δεν έχουν σχέση με επικοινωνιακούς ελιγμούς, αλλά αποτελούν απόδειξη μεγαλόψυχης ανδροπρεπούς αυτοκριτικής. Επομένως, δεν θα βάλω τον «άντρα της μυλωνούς με τους πραματευτάδες». Αντιλαμβάνεστε, όμως, τι σημαίνει να ψεύδεται ο δήμαρχος. Γιατί ο μη χριστιανός δηλώνει ότι «δεν ανακατεύεται με το σταθμό»; Οταν υπάρχουν μάρτυρες να δίνει τηλεφωνικές εντολές στον κ. Καμπύλη κι εκείνος να τις δέχεται… όρθιος! Αλλά βρίσκω φυσικό ότι ο κ. Καμπύλης στέκεται «σούζα» ενώπιον του κ. Καμίνη. Επίκουρος καθηγητής ο κ. Καμίνης, φοιτητής στην πάλαι ποτέ Βιομηχανική ο κ. Καμπύλης. Νιώθει να κατακλύζεται υπό δέους ενώπιον της επιτομής της επιστημονικότητας Καμίνη. Ωστόσο, από χθες αμφισβητείται και αυτή! Κοτζάμ επίκουρος καθηγητής της Νομικής να μη γνωρίζει ότι όταν αναφέρεται ως προσόν για την πρόσληψη του γενικού διευθυντού «πανεπιστημιακές γνώσεις» δεν ερμηνεύεται ως «σουλάτσο» απέξω από το Ιδρυμα ή ότι ήπιε καφέ στο σχετικό κυλικείο.

ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΑΠΑΙΤΟΥΝΤΑΙ προσόντα διευθυντή Μέσου, δεν νοείται να είσαι μέλος 15μελούς συμβουλίου έκδοσης στον -επί Αγγελοπούλου- Ελεύθερο Τύπο για τρεις, τέσσερις μήνες και μετά να απολύεσαι, όπως και από τα συγκροτήματα Λαμπράκη και Αλαφούζου! Ο κ. Καμίνης κατάφερε οι αποφάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου να είναι άκυρες, με τον κ. Καμπύλη απόφοιτο λυκείου. Και ο μεν κ. Καμπύλης κατάφερε χωρίς προσόντα, ελέω Καμίνη, να αποκτήσει… επιστημονικές γνώσεις, που δεν χρειάζονται… πτυχίο, οι δε ευκολόπιστοι Αθηναίοι πήραν στο λαιμό τους το Δήμο της Αθήνας, βάζοντάς τον στο καμίνι για να καμπυλωθεί.

Ο Τρισέ και οι άλλοι

Αλέξης Παπαχελάς
Δημοσιογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Καθημερινή" - 4/5/2011


Τρομάζει το έλλειμμα πολιτικής ηγεσίας που διαπιστώνουμε κάθε μέρα. Δυστυχώς δεν περιορίζεται εντός Ελλάδος. Το συναντάμε διεθνώς και ιδιαίτερα στην Ευρώπη. Η κακοφωνία που επικρατεί εδώ και μερικές εβδομάδες, για παράδειγμα, στο εξαιρετικά λεπτό ζήτημα της αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους δείχνει ότι κάτι δεν πάει καλά. Πρωθυπουργοί, υπουργοί, κεντρικοί τραπεζίτες εκφράζουν αντιφατικές απόψεις, χωρίς όμως ποτέ να δημιουργούν την πεποίθηση ότι κάπου, σε κάποιο σκοτεινό δωμάτιο ετοιμάζεται κάτι πιο μακρόπνοο και συστηματικό. Το κενό ηγεσίας στην Ε.Ε. επιτείνει την αίσθηση της αβεβαιότητος για το πού πάει τελικά η Ε.Ε., η Ευρωζώνη, η Σένγκεν, όλο αυτό το ευρωπαϊκό οικοδόμημα που κτίσθηκε με κόπο.

Το προφανές είναι πως οι Γερμανοί θα σπρώξουν τα πράγματα προς τα εκεί που θέλουν. Η πρόσφατη ιστορία, όπως π.χ. στο επεισόδιο της αναγνώρισης των επιμέρους κρατιδίων της πρώην Γιουγκοσλαβίας, δείχνει ότι πολλές φορές λαμβάνουν αποφάσεις με τρόπο «άγαρμπο». Η σημερινή ηγεσία της Γερμανίας όμως μοιάζει να βάζει σε υποδεέστερη μοίρα την Ε.Ε. και να χαράζει πολιτική με βάση τις επόμενες εκλογές κάποιου ομόσπονδου κρατιδίου. Το όραμα της κ. Μέρκελ για μια πιο ανταγωνιστική Ε.Ε. είναι αναμφίβολα σωστό, αλλά απαιτεί πολιτικούς χειρισμούς και... υπομονή.

Μέσα σε αυτό το σκηνικό της αβεβαιότητος, ομολογώ πως ο μόνος άνθρωπος που δείχνει να ξέρει πραγματικά τι θέλει είναι ο επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Ζαν - Κλοντ Τρισέ. Μιλάει, πρώτα απ’ όλα, σπάνια και συνήθως όταν πρέπει. Χειρίσθηκε τη διεθνή τραπεζική κρίση άψογα και με σταθερό χέρι στο τιμόνι. Ηταν ο άνθρωπος που έπαιξε καταλυτικό ρόλο στη διάσωση της Ελλάδος με τη χρηματοδότηση των ελληνικών τραπεζών, αλλά και την αγορά ομολόγων στη δευτερογενή αγορά. Τίποτα από αυτά δεν ήταν προφανές, ούτε και απολύτως συμβατό με τις αρμοδιότητες της ΕΚΤ.

Οταν όμως η υπόλοιπη ευρωπαϊκή ηγεσία δίσταζε και δεν μπορούσε να πάρει αποφάσεις, ο κ. Τρισέ έκανε τη «βρώμικη δουλειά» κατεβαίνοντας συχνά ο ίδιος στο dealing room της ΕΚΤ για να παρακολουθήσει την εξέλιξη της αγοράς ομολόγων. Ισως τον βοηθάει η εμπειρία της «πιάτσας» και το ότι δεν έχει στο μυαλό την επόμενη εκλογική αναμέτρηση... Το σίγουρο είναι πως μέσα σε αυτό το περιβάλλον ανασφάλειας και αβεβαιότητος, είναι πολύ θετικό να ξέρεις ότι υπάρχει ένας σημαντικός θεσμικός παίκτης που σκέπτεται, δρα παρασκηνιακά και με σύστημα, δημιουργώντας την αίσθηση στις αγορές ότι η Ε.Ε. δεν είναι και εντελώς ακέφαλη αυτές τις κρίσιμες ώρες.

Κομίζοντας αναδιάρθρωση στην Αθήνα

Πάσχος Μανδραβέλης
Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Καθημερινή" - 19/4/2011

Η αλήθεια είναι πως δεν υπάρχει τυφλός που δεν θέλει να βρει το φως του κι Ελληνας που δεν επιθυμεί την αναδιάρθρωση. Αν μπορεί να γίνει «φιλικά», δηλαδή δίχως σοβαρές επιπτώσεις για τη χώρα, όλοι θα την πανηγυρίζαμε, με πρώτη την κυβέρνηση, που θα είχε και πολιτικό όφελος από αυτή. Επομένως, όπως είναι αυτονόητο το «καλύτερα υγιής και πλούσιος, παρά άρρωστος και φτωχός», εξίσου αυτονόητο είναι το «καλύτερα με μικρότερο χρέος, παρά με μεγαλύτερο». Κάθε κουβέντα επ’ αυτού περιττεύει. Συμφωνούμε όλοι· δεξιοί, κεντρώοι, αριστεροί, παλαβοί και λογικοί, κυβερνητικοί κι αντικυβερνητικοί.

Η έκκληση, λοιπόν, για αναδιάρθρωση του χρέους έχει νόημα αν η αναδιάρθρωση δεν πρέπει να είναι «φιλική». Αν δηλαδή κάποιος πιστεύει ότι το κόστος ενός μονομερούς κουρέματος είναι μικρότερο από το όφελος, έχει καθήκον να πιέσει την κυβέρνηση να προχωρήσει. Μια έκκληση για «φιλική αναδιάρθρωση» δεν κομίζει απλώς γλαύκα στην Αθήνα· απευθύνεται και σε λάθος κοινό. Οι Ελληνες είναι πεπεισμένοι. Το θέμα είναι να πειστούν και οι Γερμανοί. Υπ’ αυτήν την έννοια, μια συνέντευξη του κ. Κώστα Σημίτη θα είχε νόημα αν γινόταν στη S­ddeutsche Zeitung, τονίζοντας τα πλεονεκτήματα της αναδιάρθρωσης για τη Γερμανία και την Ευρωζώνη, και όχι να προπαγανδίζει την αναγκαιότητά της στους πεπεισμένους.

Εντός της Ελλάδος, η μόνη χρήσιμη παρέμβαση ενός πρώην πρωθυπουργού είναι σε σχέση με το έλλειμμα. Σ’ αυτό δίνει εξετάσεις η χώρα· από την πορεία του θα κριθεί ο βαθμός «φιλικότητας» μιας αναδιάρθρωσης· και, στο κάτω κάτω της γραφής, μόνο το έλλειμμα είναι της αποκλειστικής αρμοδιότητάς μας. Για τη μείωσή του πρέπει να υπάρξει πανεθνική συστράτευση κι εκεί οφείλουν να ρίξουν το βάρος όσοι έχουν λόγο.

Του λαού τα ντέρτια, όπως π. χ. ότι «οι Ελληνες δεν πρέπει να ζήσουν για είκοσι χρόνια σε κατάσταση συνεχών δυσκολιών», τα λένε όλοι· από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ μέχρι τον κ. Σαμαρά. Για αναδιάρθρωση συζητάνε όλοι· από την κ. Βάσω Παπανδρέου μέχρι τον κ. Αλέξη Τσίπρα (που το είπε και πρώτος). Ενας πρώην πρωθυπουργός μπορεί και πρέπει να κάνει περισσότερα. Μπορεί π. χ., να πείσει τους ανθρώπους που τον πίστεψαν, ότι οι θυσίες, για να μηδενιστούν τα πρωτογενή ελλείμματα, είναι αναγκαίες. Μπορεί να νουθετήσει τους υπουργούς που είχε και στη δική του κυβέρνηση να μην παίζουν κρυφτούλι με την τρόικα και να περικόψουν πραγματικά τις δαπάνες. Μπορεί και να προτείνει συγκεκριμένα πράγματα για μείωση των ελλειμμάτων.

Κι όμως· ενάμιση χρόνο τώρα, που ο ελληνικός λαός δεν βρίσκεται μόνο στην φουρτούνα της κρίσης, αλλά και της ιδεολογικής σύγχυσης, τώρα που ακούει διάφορες σειρήνες να λένε ότι ξοδεύοντας περισσότερα θα μας μείνουν και περισσότερα, ο κ. Σημίτης δεν είπε σχεδόν τίποτε για τα ελλείμματα. Ακόμη κι αν συμφωνήσουμε ότι δεν έπρεπε να περικοπούν οι συντάξεις (όπως είχε γράψει σε άρθρο του στο «Πρώτο Θέμα» 16.5.2010) οφείλει να πει τι πρέπει να περικοπεί στη θέση τους. Στο κάτω κάτω της γραφής, δεν θα είχε κάποιο πολιτικό κόστος να προτείνει μέτρα που διστάζει να πάρει η κυβέρνηση, ακριβώς λόγω του πολιτικού κόστους. Για τα δύσκολα πρέπει να πιέζουν οι πρώην πρωθυπουργοί, όχι γι’ αυτά που αρέσουν σε όλους μας.

Στα μουλωχτά και το καινούργιο πρόστιμο

Σοφία Βούλτεψη

Δημοσιογράφος
Άρθρο της στο site "Ελεύθερη Ζώνη" - 19/4/2011

Όταν χρωστάς τα μαλλιά της κεφαλής σου, σκασίλα σου αν χρειαστεί να πληρώσεις και μερικά ακόμη. Είναι προφανές ότι αυτή η λογική επικρατεί στη χώρα. Και επομένως τα κατά καιρούς πρόστιμα που επιβάλλει η ΕΕ για διάφορες παρατυπίες και μη συμμόρφωση προς τις κοινοτικές οδηγίες δεν φαίνεται να αγγίζουν κανέναν.

Άπειρες εξεταστικές επιτροπές έχουν στηθεί – χωρίς, βέβαια, κανένα αποτέλεσμα. Μια εξεταστική επιτροπή για τα «κερατιάτικα» που κατά καιρούς έχουμε πληρώσει εξαιτίας της ανικανότητας, της αδιαφορίας και της πελατειακής συμπεριφοράς διαφόρων, ουδείς θέλησε να στήσει.

Φυσικά. Διότι αν συνέβαινε κάτι τέτοιο θα εξαφανιζόταν από προσώπου γης το σύνολο του πολιτικού προσωπικού της χώρας. Στην πράξη και όχι θεωρητικά, όπως συμβαίνει με τα διάφορα γκάλοπ.

Έτσι, λοιπόν, σχεδόν απαρατήρητο πέρασε το μπουγιουρντί της περασμένης εβδομάδας: Η Ελλάδα καλείται να επιστρέψει άλλα 260 εκ ευρώ για παρατυπίες που διαπιστώθηκαν στις αγροτικές δαπάνες την περίοδο 2004-2009. Έκανε εκκαθάριση λογαριασμών το Ευρωπαϊκό Γεωργικό Ταμείο και διαπίστωσε πως είμαστε και πάλι υπότροποι.

Προσέξτε τώρα. Δεν θα πληρώσει μόνο η Ελλάδα. Θα πληρώσουν και άλλες χώρες. Μόνο που το συνολικό ποσό των επιστροφών είναι 530 εκ ευρώ και τα δικά μας είναι 260. Όλες μαζί δηλαδή οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες θα επιστρέψουν όσα εμείς καλούμεθα να επιστρέψουμε μόνοι μας. Τέτοιοι μάγκες! Και γιατί παρακαλώ; Λόγω πλημμελών ελέγχων των γεωργικών δαπανών.

Η Κομισιόν δηλαδή υποστηρίζει πως δώσαμε χρήματα χωρίς να ελέγξουμε πού πάνε και αν σωστά πάνε εκεί που πάνε. Κάποιοι, βέβαια, τα πήραν. Αλλά δεν θα τα επιστρέψουν οι «κάποιοι». Θα τα επιστρέψουν όλοι οι Έλληνες.

Τον Νοέμβριο του 2010 είχαμε ξανακαταδικαστεί. Σε πρόστιμο 347 εκ ευρώ για παράνομες αγροτικές επιδοτήσεις το διάστημα 2004-2008. Το μόνο που καταφέραμε είναι να πληρώσουμε το ποσό σε τρεις δόσεις, ξεκινώντας από φέτος.

Μόλις πρόσφατα, η Επιτροπή Προϋπολογισμού του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου διαπίστωσε πως όλα τα κράτη-μέλη αρνούνται να υποβάλουν «εθνική δήλωση αναφοράς» για την χρήση των ευρωπαϊκών κονδυλίων, υπογεγραμμένη από τον υπουργό των Οικονομικών.

Και μπορεί τις περισσότερες οφειλές λόγω παρατυπιών να τις έχει η Ισπανία, η Ελλάδα όμως είναι πρώτη στο κατά κεφαλήν χρέος, που υπολογίζεται στις 56.000 ευρώ. Έγινε αντιληπτό; Ο κάθε Έλληνας, ακόμη και τα νεογέννητα, χρωστά στην ΕΕ 56.000 ευρώ! Λόγω παρατυπιών! Που, βέβαια, δεν τις έκαναν τα… νεογέννητα!
Παράλληλα, ένα σωρό υποθέσεις βρίσκονται στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Παραπομπές επί παραπομπών, οι οποίες θα καταλήξουν και αυτές στις γνωστές καμπάνες. Που δεν αγγίζουν κανένα παχύδερμο. Για την οδηγία περί υδάτων, για τα αστικά λύματα, για την Κορώνεια, για την φοροαπαλλαγή πρώτης κατοικίας μόνο σε Έλληνες υπηκόους, για τις συμβάσεις των νοσοκομείων, για τις απευθείας αναθέσεις από τους δήμους, για, για, για...

Ενδιαμέσως, μας έρχονται και κάτι «ψιλά». Όπως τα τρία εκ ευρώ που καταδικαστήκαμε να πληρώσουμε τον περασμένο Μάρτιο για εκπρόθεσμη μεταφορά στην εθνική μας νομοθεσία κοινοτικής οδηγίας που αφορά στην αποζημίωση των θυμάτων εγκληματικών πράξεων, για τις χωματερές.

Μάλιστα, στην δικαστική απόφαση επισημαίνεται ότι οι εσωτερικές δυσχέρειες που επικαλέστηκε η Ελλάδα (λόγω πρόωρων εκλογών κλπ), δεν μπορούν να γίνουν δεκτές ως δικαιολογητικοί λόγοι. Από δικαιολογίες πρώτοι. Εικοσιεννιά μήνες είχαμε καθυστερήσει, τις πρόωρες εκλογές επικαλεστήκαμε! Και το καταπληκτικότερο όλων: Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο μας έκρινε ικανούς να πληρώσουμε τα τρία εκατομμυριάκια «με βάση τα οικονομικά στοιχεία που περιήλθαν εις γνώσιν του»! (Μήπως ξέρουν κάτι που δεν ξέρουμε; Μήπως τελικά υπάρχουν λεφτά;)

Κι’ αν στη χώρα μας δεν τιμωρείται κανείς για όλα αυτά, αλλά ούτε και για την αναπηρία μας να απορροφούμε το κοινοτικό χρήμα, μας τιμωρούν οι Ευρωπαίοι. Η Ελλάδα παραπέμφθηκε πρόσφατα στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για… ασυγχώρητη ανικανότητα της Πολιτείας να εκταμιεύσει κοινοτικά κονδύλια!

Σύμφωνα με το κατηγορητήριο, οι ελληνικές αρχές έχουν επιδείξει ανικανότητα να εκταμιεύσουν κοινοτικά κονδύλια (20 εκ ευρώ από το Ταμείο Συνοχής) που έχουν εγκριθεί εδώ και χρόνια!

Και βέβαια, ούτε ίδρωσε το αυτί κανενός όταν, τον περασμένο Φεβρουάριο, η Ελλάδα κλήθηκε να επιστρέψει επιδοτήσεις 15 εκ ευρώ επειδή η τιμή πώλησης των Μεταλλείων Κασσάνδρας στην «Ελληνικός Χρυσός» το 2003, ήταν κατώτερη της πραγματικής αγοραίας αξίας τους – και επομένως παρανόμως έλαβε κρατικές ενισχύσεις η εταιρία.

Και τον Νοέμβριο του 2010 πληροφορηθήκαμε μέσω ανακοίνωσης της Κομισιόν ότι το πρόστιμο που τρέχει κάθε μέρα για μη συμμόρφωση της Ελλάδας με την απόφαση του Ευρωδικαστηρίου σχετικά με τις δημόσιες συμβάσεις στα νοσοκομεία, είχε φτάσει συνολικά στο ποσό των 4,3 εκατ. Ευρώ. Πρόκειται για υπόθεση του 2003, όταν καταγγέλθηκε στην Επιτροπή ότι πολλά δημόσια νοσοκομεία στην Ελλάδα απορρίπτουν προσφορές από προμηθευτές ιατρικού εξοπλισμού, που φέρουν τη σήμανση πιστοποίησης CE.

Τον Οκτώβριο του 2010 είχαμε φάει και άλλη καμπάνα, ύψους 327 εκ ευρώ, για παρατυπίες στις αγροτικές δαπάνες περιόδου 2003-2007. Και σ’ αυτήν την περίπτωση, όλοι μαζί οι άλλοι κλήθηκαν να πληρώσουν όσα εμείς μόνοι μας!

Έχουμε φθάσει να πληρώσουμε πρόστιμο 13 εκ ευρώ επειδή… ξεχάσαμε να τοποθετήσουμε πινακίδες για την κοινοτική συγχρηματοδότηση στο αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος»!

Να τα ξαναλέμε; Δεκαπέντε φορές έχουμε καταδικαστεί για την ανυπαρξία κατάλληλων εγκαταστάσεων επεξεργασίας και διάθεσης αποβλήτων. 320(!) φορές έχουμε καταδικαστεί για καθυστερήσεις στην απονομή της Δικαιοσύνης.

Από το 1999 μέχρι το 2004, σε 17 περιπτώσεις καταλογίστηκαν σε βάρος της χώρας μας πρόστιμα άνω των 200 δις δραχμών για κακή εφαρμογή κανονισμών, ανεπαρκείς ελέγχους, υπερβάσεις και παραβιάσεις της κοινοτικής νομοθεσίας.

Για την περίοδο 1994-2004 πληρώσαμε πρόστιμα ύψους 235,64 εκ ευρώ επί συνολικού ποσού προστίμων (για όλη την ΕΕ) 263,5 εκ ευρώ. Δηλαδη όλα σχεδόν τα πρόστιμα ήταν δικά μας!

Εξαιτίας βεβαιωμένων παρατυπιών κατά την δεκαετία 1999-2008 χάσαμε αγροτικές επιδοτήσεις ύψους 1,1 δις ευρώ. Έχουμε χάσει και άλλα 240 εκ ευρώ για παρακράτηση από την κοινοτική χρηματοδότηση γεωργικών δαπανών, που αφορούσαν την περίοδο 1999-2004.

Έχουμε χάσει άλλα 518 εκ ευρώ λόγω της αδυναμίας μας να απορροφήσουμε χρήματα από τα διαρθρωτικά ταμεία και το Ταμείο Συνοχής. Το 1996 η Ελλάδα κλήθηκε να επιστρέψει τεράστια ποσά λόγω εσφαλμένης εφαρμογής των κανόνων της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής.

Έχουμε επιστρέψει άλλα 130 εκ ε για ανεπαρκείς τους ελέγχους στις αροτραίες καλλιέργειες και την παραγωγή φρούτων κατά την περίοδο 2005-2006. Έχουμε επιστρέψει άλλα 60 εκ ε λόγω παρατυπιών σε αγροτικές επιδοτήσεις της περιόδου 2001-2003. Το 2005, για παρατυπίες στις πληρωμές των αγροτικών επιδοτήσεων παρελθόντων ετών στους τομείς της κτηνοτροφίας, των οπωροκηπευτικών και του καπνού, κληθήκαμε να επιστρέψουμε άλλα 73 εκ ε. Το συνολικό ποσό για επτά χώρες-μέλη ήταν 113,7 εκ ευρώ. Και η μερίδα του λέοντος, όπως βλέπουμε, ανήκε και πάλι στην Ελλάδα.

Όλα αυτά, έχουν περάσει εντελώς στα μουλωχτά. Διότι αν για τις μίζες κινδυνεύουν να πάνε φυλακή μερικές δεκάδες, για τα παραπάνω θα κλείνονταν στη φυλακή όλοι! Γι’ αυτό και οι συνήθως λαλίστατοι, κάτι τέτοια κάνουν ότι δεν τα ακούνε.

Κασσιανή…

Άννα Παναγιωταρέα
Δημοσιογράφος
Άρθρο της στην εφημερίδα "Ελεύθερος Τύπος" - 18/4/2011


Διαβάζοντας στον ξένο Τύπο τα απογοητευτικά συγκριτικά στοιχεία για την ελληνική οικονομία, σε σχέση με τους ευρωπαϊκούς μέσους όρους στην ανταγωνιστικότητα, στην παραγωγή, στη μεταποίηση, στις εξαγωγές, αντιλαμβάνεσαι ότι μόνον από ένα θαύμα, ως άλλος Λάζαρος, θα μπορούσε να αναστηθεί. Η εβδομάδα των παθών, στην οποία εισερχόμαστε σήμερα, ξεκίνησε για τη χώρα άμα τη αναλήψει της διακυβέρνησης από τον Γ. Παπανδρέου.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ να απορεί κανείς για την ευφυΐα του ανδρός, όταν επί ενάμιση χρόνο τον ακούμε να λέει ότι η Ελλάδα βρίσκεται στο «χείλος του κρημνού», ενώ οι αποφάσεις τις οποίες παίρνει τη σπρώχνουν… να πέσει; Ακούμε στον σχολιασμό των τηλεοπτικών δελτίων ειδήσεων τα δισεκατομμύρια που προβλέπεται να καταβάλει ο λαός από το 2012 έως και το 2015 να πέφτουν σαν χαλάζι. Αλλοτε είναι 22, άλλοτε ανεβαίνουν στα 23… Ποιος ξέρει! Τα έχει, μάλλον, χαμένα ο κ. Γ. Παπακωνσταντίνου, ως οπαδός του δόγματος «βλέποντας και κάνοντας».

Απορίας άξιον και πάλι: Στο Πανεπιστήμιο μαθαίνουμε ότι και τα οικονομικά οφείλουν να υπακούουν σε έναν προγραμματισμό, όσο κι αν εμφανίζονται μεταβλητοί οι παρακείμενοι παράγοντες. Το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης, στην αυλή του Συντάγματος, συναθροισμένο, περιμένει τους βαρβάρους της Τρόικας. Ετσι όπως τα κατάφερε, κατάντησε να προσβλέπει σε αυτούς ως μία κάποια λύση… Η παλιά παραδοσιακή απόλαυση της Κυριακής, με τις εφημερίδες ξεδιπλωμένες στο τραπέζι και τον καφέ, στο πλάι, στην ιεροτελεστία της ενημέρωσης, τείνει να γίνει εμμονή: Να διαβάσουμε όλα τα άρθρα για τις οικονομικές εξελίξεις, μήπως και κάπου, κάτι, στο βάθος, πήρε να χαράζει. Εις μάτην.

Βρισκόμαστε ενώπιον μιας συγχορδίας κυβερνητικών οργάνων που ο απόηχός της ανακαλεί παιδικές εικόνες, όταν στα «μεγάλα» πένθη –κανείς βασιλιάς, κανείς πρωθυπουργός, κανείς Αρχιεπίσκοπος– οι κρατικοί ραδιοφωνικοί σταθμοί έπαιζαν Μπετόβεν! Λες και ήταν ο καταλληλότερος για τη συνοδεία, στην τελευταία κατοικία των επισήμων. Την Παρασκευή από «τον γύψο» της αλήστου μνήμης των ελληνικών του Γ. Παπαδόπουλου περάσαμε «στην εντατική» του Γ. Παπανδρέου. Τι θέλει ο χριστιανός και αναμοχλεύει ιατρικούς όρους που οδηγούν σε οδυνηρές εποχές και ανοίκειες συγκρίσεις;

ΠΡΟΣΤΕΘΗΚΕ και «ως κερασάκι στην τούρτα» η μη ποινή για την ψευδή δήλωση «πόθεν έσχες» του Μαντέλη. Σιγά να μη στάξει η ουρά του λαδωμένου ποντικού! Μα, υπάρχει η οποιαδήποτε παραγγελία ή προμήθεια του Δημοσίου που να μην κρύβει πίσω της και την «ανάλογη» SIEMENS του ΠΑΣΟΚ; Αύριο το απόγευμα, ακούγοντας «το τροπάριο της Κασσιανής», ο συνειρμός με την εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα κυβέρνηση θα φαίνεται αυτονόητος.