Τετάρτη 30 Μαρτίου 2011

Ο κύκλος των χαμένων








Αλέξης Παπαχελάς
Δημοσιογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Καθημερινή" - 26/3/2011


Οπως πάνε τα πράγματα, κάποια στιγμή θα χρειασθεί να στοιχηθούμε, ως κοινωνία. Το μέλλον της χώρας για τα επόμενα 4-5 χρόνια θα είναι εξαιρετικά επίπονο και δύσκολο. Δεν υπάρχει καμία «μαγική λύση». Ακόμη κι αν σβήσουμε το σύνολο του χρέους μας, η επόμενη μέρα θα είναι φοβερά δύσκολη, με πολύ περισσότερο κόσμο να «ματώνει» σε σχέση με τα όσα ζούμε σήμερα. Το ζήτημα, λοιπόν, δεν είναι ποιον δρόμο μπορούμε να ακολουθήσουμε για να μην πονέσουμε, γιατί τέτοιος δρόμος απλώς δεν υπάρχει.

Το κεντρικό δίλημμα γύρω από το οποίο θα χρειασθεί να πάρουμε όλοι μας θέση είναι αν μας ενδιαφέρει, έπειτα από όλο τον «πόνο» και την προσπάθεια, να εξευρωπαϊσθεί πραγματικά η χώρα ή όχι. Δεν είναι απλό ερώτημα και δεν επιδέχεται μονολεκτικές απαντήσεις.

Αυτή τη στιγμή διαπιστώνεται μια μεγάλη, δυναμική και ετερόκλητη συμμαχία όσων δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα στη χώρα. Το κάθε κομμάτι αυτής της συμμαχίας το κάνει για δικούς του λόγους και για να υπερασπισθεί σημαντικά συμφέροντα που απορρέουν από τη διατήρηση του στάτους κβο. Υπάρχουν, για παράδειγμα, μεγάλοι επιχειρηματίες οι οποίοι είναι πρακτικώς χρεοκοπημένοι και τους οποίους δεν θα πείραζε καθόλου να χρεοκοπήσει και η χώρα έτσι ώστε να «έλθουν στα ίσια τους» με τους υπόλοιπους. Εχουμε επαγγέλματα, συντεχνίες και συνδικαλιστές που επίσης παλεύουν με νύχια και με δόντια για να μην αλλάξει τίποτα. Είναι βολεμένοι και θεωρούν ότι ο περαιτέρω εξευρωπαϊσμός θα τους λιώσει και θα τους στερήσει τα προνόμιά τους. Πιο κάτω στα μέλη της συμμαχίας, θα βρείτε, βεβαίως, την καθυστερημένη Αριστερά της χώρας και όσους με τη βία θέλουν να μην αφήσουν να γίνει τίποτα, πουθενά. Δεν θέλουν πάρκινγκ κάτω από δημόσια γη (Θεέ και κύριε...), θέλουν το Ελληνικό εγκαταλελειμμένο και βρώμικο, αρκεί να μη θίγει τις ιδεοληψίες τους. Στην ίδια συμμαχία θα βρείτε και Mέσα Eνημέρωσης, που για ιδιαίτερους... λόγους επενδύουν στη χρεοκοπία της χώρας.

Η συμμαχία που λέει «να μείνουμε όπως είμαστε» περιέχει κι ένα μεγάλο κομμάτι του ΠΑΣΟΚ, πολλούς βουλευτές και υπουργούς. Δίπλα τους στέκεται ένα μεγάλο κομμάτι της λαϊκής Δεξιάς, που αρχίζει να σιγοψιθυρίζει μάλιστα, μαζί με το παλιό ΠΑΣΟΚ, «βρε, μπας και είναι μια λύση να πάμε στη δραχμή;».

Εδώ είναι και το «ζουμί» της ιστορίας. Πρέπει να αποφασίσουμε, και ενδεχομένως να μην αργήσει η ώρα της απόφασης, τι θέλουμε. Ισως να μην αντέχουμε να αλλάξουμε τόσο όσο απαιτούν οι περιστάσεις και να επιλέξουμε να είμαστε μια χώρα στην περιφέρεια της Ευρώπης, ενδεχομένως εκτός ευρώ, με χωματερές, ένα τριτοκοσμικό κράτος, διαφθορά και ό,τι άλλο... καλό μας κάνει να διαφέρουμε από την υπόλοιπη Ευρώπη. Δεν μπορώ να φαντασθώ πώς θα μοιάζει αυτός ο δρόμος. Φαντάζει βολικός για τους βολεμένους, αλλά είναι πραγματικά ο δρόμος προς την κόλαση.

Ο άλλος δρόμος έχει και αυτός πόνο, κόπο, αλλά αν τον βαδίσουμε συντεταγμένα και με όραμα, μπορεί να ξετυλίξει την απίστευτη δημιουργικότητα και το επιχειρηματικό δαιμόνιο του Ελληνα. Χρειάζεται όμως μια ηγεσία, και δεν εννοώ μόνο πολιτική, που θα το πιστέψει, θα το εξηγήσει, δεν θα φοβηθεί και θα τολμήσει. Γύρω μου, όμως, βλέπω φοβισμένα ανθρωπάκια που το βάζουν στα πόδια μόλις αντικρίσουν το κτήνος του λαϊκισμού, υπουργούς που μας λένε πως «αν δεν δεχθείς την εφαρμογή του Mνημονίου, θα σε φάει η τρόικα» και μια κυβέρνηση που παραπαίει. Το κρίμα είναι πως αυτή η κοινωνία έχει δείξει ασύλληπτη ωριμότητα και αντοχή έως τώρα, πράγμα που δείχνει ότι ένα μεγάλο κομμάτι της καταλαβαίνει πως τα πάντα πρέπει να αλλάξουν. Για να γίνει, όμως, αυτό χρειάζεται ένας Καποδίστριας, ένας Eλευθέριος Βενιζέλος ή ένας Κωνσταντίνος Καραμανλής με ένα στρατό αποφασισμένων Tαλιμπάν τεχνοκρατών δίπλα τους. Δεν φαίνονται πουθενά στον ορίζοντα, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι αυτή η χώρα πάντοτε στάθηκε τυχερή και βρήκε φωτισμένες, ιστορικές ηγεσίες σε κρίσιμες στιγμές. Καμιά φορά, βέβαια, χρειάστηκε και μια καταστροφή για να τις ανακαλύψει...

Δευτέρα 28 Μαρτίου 2011

Ουφ και ωχ!








Γιάννης Πρετεντέρης
Δημοσιογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Τα Νέα" - 14/3/2011


ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΑΝΑΣΑ. Μικρή αλλά ανάσα. Η βελτίωση των όρων δανεισµού του περασµένου Μαΐου (και ως προς την αποπληρωµή και ως προς το επιτόκιο) µπορεί να µην αλλάζει τα βασικά δεδοµένα του ελληνικού χρέους αλλά δίνει ένα περιθώριο για την αντιµετώπισή του.

ΕΤΣΙ, οι χρονιές 2014 και2015 που προβλέπονταν εφιαλτικές από την άποψη των δανειακών υποχρεώσεων της χώρας ελαφρύνονται και η (όποια) κυβέρνηση αποκτά τη χρονική ευχέρεια να διαπραγµατευτεί τη δεδοµένη στιγµή µια συνολικότερη διευθέτηση. Ουφ!

ΟΥΦ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΩΧ! ∆ιότι η βελτίωση των όρων δανεισµού επετεύχθη µε βαριά ανταλλάγµατα.

ΕΦΕΞΗΣ, η Ελλάδα δεν δεσµεύεται µόνο για την πλήρη εφαρµογή του Μνηµονίου. Ούτε µόνο από ένα πρόγραµµα µεσοπρόθεσµης δηµοσιονοµικής πειθαρχίας, τοοποίο υπερβαίνει χρονικά το Μνηµόνιο.

∆ΕΣΜΕΥΕΤΑΙ κι από τη ρητή υποχρέωση να προχωρήσει σε αποκρατικοποιήσεις και εκποιήσεις δηµόσιας περιουσίας ύψους 50 δισ.ευρώ έως το2015 – εκ των οποίων τα15 δισ. µέσα στο 2011 καιτο 2012.

ΜΙΛΑΜΕ για µυθικά ποσά. Ακόµη κι αν δεχτούµε ότι οι Ευρωπαίοι τα θέτουν ως στόχο κι ότι θα ήταν ευχαριστηµένοι αν µαζέψουµε τελικά, ας πούµε, καµιά σαρανταριά δισ. έως το 2015 και δέκα, δώδεκα στην τρέχουσα διετία, πάλι το ερώτηµα παραµένει: πού θα βρεθούν και ποιος θα τα βρει;

∆ΙΟΤΙ ΜΙΑ ΑΓΟΡΑΠΩΛΗΣΙΑ (ακόµη και δηµόσιαςπεριουσίας...) έχει τρεις απαρέγκλιτες προϋποθέσεις: χρειάζεται έναν πωλητή, έναν αγοραστή και µια συµφωνία.

ΑΝΤΕ ΝΑ ∆ΕΧΤΩ ότι βρήκαµε τους αγοραστές. Αντε να υποθέσω ότι και η συµφωνία είναι µια χαρά. Ξέρετε κανέναν διατεθειµένο να πουλήσει;

∆ΙΟΤΙ ΣΤΗ ΧΩΡΑ που δεν προχωράει το Μετρό επειδή τον εξοπλισµό των σταθµών έχει αναλάβει η Siemens, ποιοςθα υπογράψει για να πουληθεί όχι η ∆ΕΗ ή καµία παραλία αλλά έστω τριάριστην Οµόνοια;Ασε δε που ακόµη κι αν πουληθούν όλα τα τριάρια της Οµόνοιας και πολλών άλλων πλατειών, αποκλείεται να βγει ο λογαριασµός. Ωχ, λοιπόν!

ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ κι άλλο ένα ουφ! Ισως δεν αφορά ευθέως την Ελλάδα ή µόνο την Ελλάδα αλλά µπορεί να αποδειχθεί ικανό να σώσει την παρτίδα: η Ευρωπαϊκή Ενωση κάνει πλέον ένα σηµαντικό βήµα στην κατεύθυνση της οικονοµικής διακυβέρνησης κι αυτό µπορεί υπό προϋποθέσεις να σταθεροποιήσειτο ευρώ, τις αγορές και το ευρύτερο οικονοµικό τοπίο.

ΜΕ ΣΥΝΤΑΓΗ ΜΕΡΚΕΛ; Με συνταγή Μέρκελ. Αλλά µόνο αν συµβεί αυτό, µόνο αν η Ευρώπη ξεπεράσει την κρίση µε τον έναν ή τον άλλον τρόπο, µπορεί να σωθεί και η Ελλάδα. Ενδεχοµένως µε τεράστιο κόστος αλλά να σωθεί. ∆ιαφορετικά...

Παρασκευή 25 Μαρτίου 2011

Δεν αγγίζουν την σεισμογενή και πυρηνική Τουρκία







Σοφία Βούλτεψη
Δημοσιογράφος
Άρθρο της στο site "Ελεύθερη Ζώνη" - 14/3/2011


Αν δε πρόκειται για αρρωστημένη διαστροφή, τότε πρόκειται για την απόλυτη επικράτηση της προπαγάνδας.

Τρεις μέρες τώρα έχουν επιστρέψει στο προσκήνιο οι σεισμολόγοι, οι ηφαιστειολόγοι, οι πυρηνικοί φυσικοί και αναλύουν τα πάντα γύρω από τον καταστροφικό σεισμό στην Ιαπωνία – μια εξαιρετικά σεισμογενή χώρα – τα τσουνάμια, τις πλάκες που συναντιούνται, εξηγούν με κάθε λεπτομέρεια πώς λειτουργεί ένας πυρηνικός σταθμός, πώς είναι φτιαγμένος ένας αντιδραστήρας, αν και πόσο και ποιες περιοχές του πλανήτη κινδυνεύουν από την έκλυση της ραδιενέργειας, αν θα φτάσει ως την Ελλάδα ο σεισμός, το τσουνάμι, το πυρηνικό νέφος.

Όλα όσα συμβαίνουν δηλαδή μετά από κάθε σεισμό – με μοναδική διαφορά ότι αυτή τη φορά οι ειδικοί δεν τσακώνονται μεταξύ τους, καθώς δεν έχουν να μοιράσουν κονδύλια.

Λέξη δεν ακούσαμε για την σεισμογενή και πυρηνική Τουρκία. Λέξη για το γεγονός ότι η Βουλγαρία έκλεισε το Κοζλοντούι και ανοίγει το Μπέλενε.

Επιτέλους, μπορούμε να μάθουμε και εμείς οι λιγότερο «πολιτικώς ορθοί» γιατί, αφού μας ανησυχεί τόσο πολύ η έκρηξη στον ιαπωνικό πυρηνικό αντιδραστήρα, δεν έχουμε ποτέ ασχοληθεί με την γειτονιά μας – και δεν το κάνουμε έστω τώρα που είδαμε με τα μάτια μας την πυρηνική απειλή;

Μπορούμε να μάθουμε για ποιο λόγο μας ανησυχεί τόσο πολύ ο ιαπωνικός πυρηνικός αντιδραστήρας, αλλά περιβάλλουμε με πλήρη σιωπή το γεγονός ότι η χώρα μας βρίσκεται σε πυρηνικό κλοιό και πολύ σύντομα θα απειλείται σε απόσταση αναπνοής;

Μπορούμε να μάθουμε γιατί ασχολούμεθα με τα γεωλογικά ρήγματα της Ιαπωνίας και όχι με το γεωλογικό ρήγμα πάνω στο οποίο «κάθεται» η Τουρκία;

Μπορούμε να μάθουμε για ποιο λόγο βρίσκεται στο απυρόβλητο το πυρηνικό πρόγραμμα της Τουρκίας; Για ποιο λόγο δεν μιλάει κανείς εξ αυτών που όχι μόνο νομιμοποιούνται αλλά και υποχρεούνται να μιλήσουν, αν και γνωρίζουν πως η Άγκυρα ετοιμάζει πέντε πυρηνικές μονάδες σε σεισμογενείς περιοχές;

Μπορούμε να μάθουμε γιατί δεν ασχολούμεθα – ούτε ασχοληθήκαμε ποτέ – με το πυρηνικό πρόγραμμα της Βουλγαρίας; Είδαμε και πάθαμε να κλείσει το Κοζλοντούι, με το οποίο επίσης δεν ασχολήθηκε ποτέ κανείς Έλληνας πολιτικός, αν και όλοι γνώριζαν (αν δεν γνώριζαν είναι πιο επικίνδυνοι και από την πυρηνική ενέργεια) πως επί δεκαετίες ζούσαμε με τέσσερα Τσερνομπίλ πάνω από το κεφάλι μας.

Ένας από τους όρους για να μπει η Βουλγαρία στην ΕΕ ήταν να κλείσει το πυρηνικό εργοστάσιο του Κοζλοντούι μέχρι το 2006. Με αυτόν τον όρο κυρώθηκε η Πέμπτη Διεύρυνση (Βουλγαρία, Ρουμανία) το 2005. Και πριν προλάβει να κλείσει το Κοζλοντούι (μέσα στην απόλυτη σιωπή, βέβαια, καθώς όταν το θέμα συζητήθηκε στην ελληνική Βουλή, οι Έλληνες έβλεπαν τον Λεωνίδα του Fame Story να σπάει όλα τα ρεκόρ θεαματικότητας), οι Βούλγαροι άρχισαν να κατασκευάζουν το επόμενο, στο Μπέλενε, με δύο σταθμούς, με αμφιλεγόμενες περιβαλλοντικές και αντισεισμικές προδιαγραφές. Στο μεταξύ, είχαν αρπάξει από την ΕΕ 850 εκ ευρώ για να κλείσουν το Κοζλοντούι.

Αυτή τη στιγμή που μιλάμε για την μακρινή Ιαπωνία, βρισκόμαστε στην καρδιά του επόμενου πυρηνικού εφιάλτη. Όλοι γύρω μας αναπτύσσουν τα πυρηνικά τους σχέδια, χωρίς καν να έχουν προβλέψει πού θα αποθηκεύουν τα πυρηνικά τους απόβλητα. Βουλγαρία, Ρουμανία, Τουρκία, Σερβία, ακόμη και τα Σκόπια και η Αλβανία (η πρόβλεψη είναι για σταθμό 800 μεγαβάτ στο Δυρράχιο, σε απόσταση 100 μόλις χλμ από τα ελληνικά σύνορα) συνεργάζονται με ρωσικές, γαλλικές και άλλες εταιρίες για να φέρουν τον πυρηνικό εφιάλτη δίπλα μας.

Το πυρηνικό εργοστάσιο του Μπέλενε θα λειτουργήσει το 2013 (υπενθυμίζω ότι στην περιοχή σημειώθηκε το 1977 σεισμός 7,4 ρίχτερ)! Όταν (μιλούν για το 2015) θα έχει ολοκληρωθεί το πρόγραμμα της Τουρκίας, θα έχουν εγκατασταθεί τρεις πυρηνικοί σταθμοί ισχύος 5.000 μεγαβάτ στην ευρωπαϊκή πλευρά της. Ένας από αυτούς, θα βρίσκεται στην Μερσίνα και ένας άλλος στην εξαιρετικά σεισμογενή περιοχή του Ακούγιου, απέναντι από την Κύπρο – και όχι στη Χιροσίμα! Οσονούπω η Ρουμανία θα διαθέτει πυρηνικούς σταθμούς 2.000 μεγαβάτ. Με άλλα 3.000 μεγαβάτ θα μας έχει φιλοδωρήσει η Σλοβακία μέχρι το 2013 και άλλα 3.300 η Τσεχία.

Το Τσερνομπίλ, όπου το 1986 έχασαν τη ζωή τους 100.000 άνθρωποι και ουδείς είναι σε θέση να υπολογίσει πόσοι άλλοι πέθαναν από καρκίνο στα χρόνια που ακολούθησαν και στη διάρκεια των οποίων η νόσος εμφάνισε τρομερή έξαρση, ξεχάστηκε γρήγορα. Η Ελλάδα ανήκει στις χώρες που επιβαρύνθηκαν με ραδιενεργό καίσιο 137.

Σχεδόν 200 πυρηνικοί αντιδραστήρες λειτουργούν σήμερα σε δεκαπέντε ευρωπαϊκές χώρες (τουλάχιστον 440 σ’ όλον τον κόσμο). Ακόμη και η αποπυρηνικοποιημένη (με το δημοψήφισμα του 1987), Ιταλία έχει θέσει σε εφαρμογή τα πυρηνικά της σχέδια, με τον Μπερλουσκόνι να έχει ήδη υπογράψει συμφωνία συνεργασίας με τον Σαρκοζί.

Αλλά και η Σουηδία, που, επίσης με δημοψήφισμα, (το 1980) είχε αποφασίσει την σταδιακή εξάλειψη της πυρηνικής ενέργειας, αποφάσισε την κατασκευή νέων αντιδραστήρων.

Τον Ιούλιο του 2008 σημειώθηκαν τέσσερα επεισόδια διαρροής πυρηνικής ενέργειας μέσα σε 15 μέρες σε πυρηνικούς σταθμούς της Γαλλίας.

Όμως η πυρηνική ενέργεια έχει αποποινικοποιηθεί για όλους (πλην Ιράν), καθώς θεωρείται πως μόνο έτσι θα αντιμετωπιστεί το φαινόμενο του θερμοκηπίου, αφού εκπέμπει ελάχιστο διοξείδιο του άνθρακα.

Τα τελευταία δύο χρόνια, η (σεισμογενής και ευρισκόμενη πάνω σε γεωλογικά ρήγματα) Τουρκία άνοιξε βήμα. Τον Αύγουστο του 2009, ο Ερντογάν υπέγραψε συμφωνία πυρηνικής συνεργασίας με τον Πούτιν, για την κατασκευή εργοστασίου τεσσάρων αντιδραστήρων, κόστους 14,6 δις ευρώ.

Πρόκειται, βέβαια, για το εργοστάσιο στο γειτονικό μας Ακούγιου, για το οποίο εργάζονται πυρετωδώς η ρωσική εταιρία Atomstrolexport και οι τουρκικές Inter PAP και Park Teknik.

Σύμφωνα με δημοσίευμα του «Έθνους» (18 Φεβρουαρίου 2010), ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Νετανιάχου είχε προσωπικώς προειδοποιήσει τον κ. Παπανδρέου για το ενδεχόμενο μετατροπής της Τουρκίας σε πυρηνική δύναμη, υποστηρίζοντας ότι Τουρκία, Αίγυπτος και Σαουδική Αραβία θα είναι οι πρώτες χώρες που θα αποκτήσουν πυρηνικό οπλοστάσιο.

Μάλιστα, η διαρροή περί ενημέρωσης του κ. Παπανδρέου έγινε από το γραφείο του Νετανιάχου και δημοσιεύθηκε στον ισραηλινό Τύπο. Οι δυο τους συναντήθηκαν όταν τυχαία έτρωγαν ο ένας στον πρώτο και ο άλλος στον δεύτερο όροφο του γνωστού εστιατορίου «Πούσκιν» και κουβέντιασαν για πάνω από μια ώρα.

Στον πυρηνικό χορό έχουν μπει και οι εξεγερμένες χώρες της Βόρειας Αφρικής – το Μαρόκο και η Αίγυπτος, που έχει αποφασίσει την κατασκευή της πρώτης πυρηνικής μονάδας της στην Ελ Ντάμπα, στις ακτές της Μεσογείου, δυτικά της Αλεξάνδρειας.

Κατόπιν όλων αυτών, μπορεί κάποιος να μας ενημερώσει σχετικά με τις ενέργειες της Ελλάδας όσον αφορά στην εγκατάσταση πυρηνικών σταθμών σε σεισμογενείς περιοχές που βρίσκονται δυο βήματα από τα σύνορά της;

Εδώ δεν πρόκειται για ένα οποιοδήποτε θέμα προστασίας του περιβάλλοντος, για να το αφήνουμε στις οικολογικές οργανώσεις. Εδώ πρόκειται για τον απόλυτο εφιάλτη. Για την απόλυτη αδιαφορία. Για την απόλυτη επικράτηση της «κυρίαρχης άποψης» που πλέον ταυτίζεται με τον ραγιαδισμό. Για τον θρίαμβο του «πολιτικώς ορθού» σε βάρος της ίδιας της ζωής μας.

Από όσο γνωρίζω, όσες φορές κι’ αν πήγε κι’ ήλθε ο Ερντογάν με την κουστωδία του στην Αθήνα, παρ’ όλες τις 21 (!) συμφωνίες (χαμηλής πολιτικής) που υπογράφηκαν τον Μάιο του 2010, δεν δέχθηκε την παραμικρή ενόχληση για το Ακούγιου.

Υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι η συζήτηση για τον πυρηνικό αντιδραστήρα της Ιαπωνίας αποτελεί την επιτομή της υποκρισίας και του στρουθοκαμηλισμού;

Για άλλη μια φορά το δάχτυλο έδειξε το δένδρο και χάθηκε το δάσος…

Τετάρτη 23 Μαρτίου 2011

Η αδικαιολόγητη κόπωση







Πάσχος Μανδραβέλης
Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Καθημερινή" - 13/3/2011


Από μία άποψη είναι κατανοητή η μεταρρυθμιστική κόπωση της κυβέρνησης. Το έργο είναι βαρύ, οι αντιστάσεις μεγάλες και η κοινωνική πίεση υπέρ των μεταρρυθμίσεων πνίγεται από τις κραυγές εκείνων που σιτίζονται από το τέλμα στο οποίο είναι επί χρόνια είναι κολλημένη η χώρα. Από μιαν άλλη άποψη, όμως, αυτή η κόπωση είναι αδικαιολόγητη. Οχι γιατί η προσπάθεια είναι εθνική. Ούτε επειδή απαιτούν τις μεταρρυθμίσεις οι «κακοί» Ευρωπαίοι και οι «χειρότερες» αγορές, με τίμημα τη χρεοκοπία. Κυρίως γιατί ένα μεγάλο κομμάτι αυτών των μεταρρυθμίσεων το απαιτεί το προεκλογικό πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ. Θα συμφωνήσουμε ότι ο πρωθυπουργός είπε ότι «λεφτά υπάρχουν» και ποτέ δεν υπονόησε περικοπές μισθών και συντάξεων, αλλά η απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων ήταν στις προεκλογικές υποσχέσεις του ΠΑΣΟΚ. Το ίδιο ισχύει και για την καταπολέμηση της σπατάλης στον δημόσιο τομέα «με την κατάργηση άχρηστων οργανισμών και επιτροπών», όπως και το νοικοκύρεμα στον τομέα της Yγείας. Μπορεί οι υπουργοί να κουράστηκαν από τον αγώνα τους με τους γιατρούς του ΙΚΑ, που ήθελαν να διατηρήσουν τα προνόμιά τους, αλλά το Σύστημα Ενιαίας Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας παραμένει βασική προεκλογική υπόσχεση του ΠΑΣΟΚ.

Υπάρχει, βέβαια, το ελαφρυντικό ότι «έπεσαν όλα μαζί». Θα συμφωνήσουμε ότι μια μεταρρυθμιστική προσπάθεια γίνεται πολύ πιο δύσκολη όταν προηγουμένως υποχρεούσαι να κόψεις οριζοντίως μισθούς και συντάξεις. Από την άλλη πλευρά, όμως, όλοι ξέρουν ότι μεταρρυθμίσεις που δεν γίνονται άμα τη αναλήψει των καθηκόντων μιας κυβέρνησης δεν γίνονται ποτέ. Οπότε, προς τι η όποια κόπωση; Δεν ήξεραν; Δεν υπολόγισαν ότι θα έχουν σφοδρές αντιστάσεις από κατεστημένα συμφέροντα, ισχυρές συντεχνίες, αντιστάσεις που θα έπρεπε να κάμψουν; Αρα η κόπωση, ακόμη κι αν είναι κατανοητή, δεν δικαιολογείται.

Πιθανώς να υπάρχουν πολλοί που θεώρησαν ότι το προεκλογικό πρόγραμμα του κόμματός τους χρησιμεύει μόνο πριν από την ψηφοφορία και μετά πρέπει να σκονίζεται στα ράφια των πολιτών. Είναι η στάση που χλεύασε κάποτε ο σκιτσογράφος Γιάννης Ιωάννου: «Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τις προεκλογικές μας υποσχέσεις. Θα τις θυμόμαστε πάντοτε με νοσταλγία». Ομως, οι συνθήκες υποχρεώνουν επιτέλους μια κυβέρνηση να τιμήσει το πρόγραμμά της. Είναι ευκαιρία και όχι βάρος. Προς τι η κόπωση, λοιπόν;

Σ’ αυτήν την προσπάθεια είναι φυσικό να υπάρξουν προβλήματα, αποσυντονισμοί, λιποψυχίες, καθυστερήσεις κ. λπ. Είναι λογικό και όλα αυτά θα έπρεπε να είναι αναμενόμενα. Αν οι μεταρρυθμίσεις μπορούσαν να προχωρήσουν γραμμικά, τότε δεν θα χρειάζονταν οι πολιτικοί. Θα βάζαμε τους στόχους σε έναν υπολογιστή και απλώς θα ακολουθούσαμε εντολές. Ο ρόλος μιας κυβέρνησης είναι να κινείται παρά τα εμπόδια ή τις νέες προκλήσεις που προκαλούνται. Οπως είπε και κάποιος, «εμπόδια είναι όλα εκείνα τα πράγματα που βλέπεις μπροστά, μόλις πάρεις τα μάτια σου από τον στόχο». Και ο στόχος είναι τα ελλείμματα του κράτους.

Το χρέος, για το οποίο γίνεται τόσο μεγάλη κουβέντα, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα διευθετηθεί. Η Ελλάδα μπορεί να συμβάλει με τις δυνάμεις της στα όργανα της Ε. Ε. για μια πανευρωπαϊκή λύση. Η δουλειά, όμως, των υπουργών δεν αφορά το παρελθόν χρέος, αλλά τα ελλείμματα που φτιάχνουν νέο χρέος. Σ’ αυτά πρέπει να επικεντρωθούν, δηλαδή να μηδενίσουν τις σπάταλες. Να σημειώσουμε ότι και αυτό ήταν στο προεκλογικό τους πρόγραμμα.

Δευτέρα 21 Μαρτίου 2011

Πήραμε τη ζωή μας...








Αλέξης Παπαχελάς
Δημοσιογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Καθημερινή" - 13/3/2011


Ακουγα τις προάλλες τα τραγούδια του Μίκη και σκεπτόμουν με πόσο ρομαντισμό, με τι πάθος ξεκινήσαμε ως κοινωνία να ξαναφτιάξουμε την ελληνική πολιτεία μετά την πτώση της χούντας το 1974. Ηταν μια στιγμή απελευθέρωσης απίστευτης ενέργειας και δύναμης. Κάτι πήγε, όμως, πολύ στραβά και σήμερα το πληρώνουμε ακριβά. Ποιος μπορούσε να φαντασθεί ότι το «δημοκρατικό πανεπιστήμιο» θα εξελισσόταν σε ένα καταφύγιο συνδικαλιστών, λεκτόρων - δημοσίων υπαλλήλων και ό,τι πιο μέτριου έβγαλε η περίφημη «γενιά του Πολυτεχνείου»; Μπορούσε κανείς να φαντασθεί ότι το άσυλο και η ψήφος των φοιτητών θα γίνονταν εργαλεία εκβιασμών και απειλών στα χέρια φοιτητοπατέρων και συμμοριών;

Ή μήπως σκέφθηκε κανείς πως το όραμα του σοσιαλισμού και του τρίτου δρόμου και δεν ξέρω τι άλλο θα εκφυλιζόταν σε ένα ιστορικό ΠΑΣΟΚ, όπου φυσικοί διάδοχοι και αντιπρόεδροι του Ανδρέα ήταν ο Μένιος Κουτσόγιωργας και ο Ακης Τσοχατζόπουλος; Κάτι πήγε πολύ στραβά... Οι πιο ριζοσπαστικές ιδέες έφεραν τα πιο άρρωστα φαινόμενα. Μασήσαμε, π. χ., για χρόνια την καραμέλα της αποκέντρωσης, η οποία στο τέλος άπλωσε σε όλες τις νομαρχίες και στους δήμους το φαινόμενο της διαφθοράς και έκανε το μπαξίσι μέσο αναδιανομής εισοδήματος. Καλές ιδέες, όπως το ΕΣΥ, διέλυσαν στο τέλος τα νοσοκομεία της χώρας γιατί κουμάντο έκαναν τα κομματόσκυλα του ΠΑΣΟΚ ή της Ν.Δ. και οι συνδικαλιστές και, προφανώς, όχι κάποιος μάνατζερ.

Να μιλήσουμε για την Αριστερά; Κάποτε εκπροσωπούσε o,τι πιο δυναμικό και ανοιχτόμυαλο στη χώρα. Τώρα, το μεν ΚΚΕ είναι το τελευταίο πραγματικά σταλινικό κόμμα της εποχής μας, ο δε ΣΥΡΙΖΑ εκπροσωπεί την άρνηση και ό,τι πιο ακραίο βρεθεί στον δρόμο του. Οσο για τον συνδικαλισμό, που δοξάστηκε σ’ εκείνα τα χρόνια μετά το 1974, μετατράπηκε σε ό,τι πιο γραφειοκρατικό, καθεστωτικό και ενίοτε διεφθαρμένο.

Ηταν λογικό ένας συναισθηματικός και υπερβολικός λαός να θελήσει να γκρεμίσει ό,τι έβρισκε μπροστά του έπειτα από μια δικτατορία. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής κατάλαβε γρήγορα πως λίγα πράγματα μπορούσαν να σωθούν μέσα στο τσουνάμι του λαϊκισμού και πρόλαβε, τουλάχιστον, να μας βάλει στις ράγες της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Προφανώς σκεπτόταν ότι «όσο στραβά και να πάνε τα πράγματα, θα είμαστε σε τελική ανάλυση μέσα στην Ευρώπη». Προφανώς είχε δίκιο γιατί αν δεν το είχε πετύχει αυτό, ποιος ξέρει πού θα βολοδέρναμε και τι περιπέτειες θα περνούσαμε. Από εκεί και πέρα, όμως, τα καταφέραμε να γκρεμίσουμε, αλλά ξεχάσαμε να χτίσουμε. Από πού ν’ αρχίσει κανείς και πού να τελειώσει· από τη Δημόσια Διοίκηση, όπου η κατάργηση των γενικών διευθυντών, με επιταγή Κουτσόγιωργα, τσάκισε τη ραχοκοκκαλιά της; Ή μήπως από την ασύλληπτη διείσδυση των κομματικών μηχανισμών παντού με καταστροφικά αποτελέσματα;

Δεν χρεοκοπήσαμε τυχαία. Πληρώνουμε τις υπερβολές, τον λαϊκισμό, την ισοπέδωση 30 ετών. Ο Κώστας Καραμανλής το είχε πιάσει και συγκίνησε πολλούς με την επανίδρυση του κράτους. Δεν έκανε, όμως, τίποτα γι’ αυτό, την χειρίσθηκε με τυπικό στυλ χαβαλέ και την ανέθεσε σε ανίκανους ανθρώπους. Οσο για τον κ. Παπανδρέου, έχει τώρα το δίλημμα: να ξηλώσει αυτό που τον ανέθρεψε, τον έφερε στην εξουσία και τον γλίτωσε από του... Βενιζέλου τα δόντια ή να το αγκαλιάσει και να μείνει με το κόμμα δικό του, αλλά τη χώρα σε ερείπια;

Εν πάση περιπτώσει, τους επόμενους μήνες θα δούμε ποιον δρόμο θα πάρει η χώρα, τι αδιέξοδα θα προκληθούν και ποιες ηγεσίες θα γεννηθούν. Το βέβαιο είναι, όπως τραγουδούσαμε κάποτε σε παρέες γύρω από τραπέζια ή φωτιές αναμμένες, πριν επικρατήσει ο μεταπολιτευτικός μας κυνισμός, πήραμε τη ζωή μας· λάθος!

Παρασκευή 18 Μαρτίου 2011

Η εργασία δεν είναι εμπόρευμα









Θανάσης Γιαλκέτσης
Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Ελευθεροτυπία" - 13/3/2011


«ΤΟ ΔΙΚΑΙΟ δεν το έχει αποκαλύψει ο Θεός ούτε το έχει ανακαλύψει η επιστήμη. Είναι ένα εντελώς ανθρώπινο έργο, στο οποίο συμμετέχουν αυτοί που έχουν ως επάγγελμά τους να το μελετούν και οι οποίοι δεν μπορούν να το ερμηνεύουν χωρίς να παίρνουν υπόψη τους τις αξίες των οποίων το δίκαιο είναι φορέας.

Το έργο του δικαίου ανταποκρίνεται στην ανάγκη, τη ζωτική για κάθε κοινωνία, να συμμεριζόμαστε ένα δέον γενέσθαι, που την προφυλάσσει από τον εμφύλιο πόλεμο». Αυτό γράφει ο γάλλος νομικός Αλέν Σουπιό, καθηγητής του Εργατικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο της Ναντ, στο βιβλίο του «Homo juridicus» (Seuil, 2005). Το τελευταίο βιβλίο του Σουπιό, με τίτλο «L' Esprit de Philadelphie» (Seuil, 2010), αναφέρεται μεταξύ άλλων σε ένα ιδρυτικό κείμενο της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας, τη διακήρυξη της Φιλαδέλφειας. «Αυτή η διακήρυξη», εξηγεί ο Σουπιό, μιλώντας στο περιοδικό «Sciences Humaines», «που διατυπώθηκε στη Φιλαδέλφεια, στις 10 Μαΐου 1944, σηματοδότησε την ηθική και ταυτόχρονα νομική ανάταση που υπήρξε μετά το τέλος του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου.

Είναι η πρώτη διεθνής διακήρυξη οικουμενικών δικαιωμάτων και επίσης η πρώτη που αναδεικνύει την κοινωνική δικαιοσύνη σε στόχο ο οποίος επιβάλλεται σε όλα τα κράτη. Το όνομα της πόλης της Φιλαδέλφειας, η οποία υπήρξε η εστία του αμερικανικού Διαφωτισμού, είναι από μόνο του ένα σύμβολο του πνεύματος αυτής της διακήρυξης (φιλαδέλφεια σημαίνει στα αρχαία ελληνικά την αδελφική αγάπη).

Το ζητούμενο ήταν να ξανασκεφτούν μια νέα παγκόσμια τάξη μετά τη φρίκη που σημάδεψε το πρώτο ήμισυ του 20ού αιώνα και να αντλήσουν μαθήματα από τα αδιέξοδα στα οποία οδηγεί η βιομηχανική διαχείριση του ανθρώπινου παράγοντα, είτε πρόκειται για τις ωμότητες των δυο παγκόσμιων πολέμων είτε για τις κομμουνιστικές εκκαθαρίσεις, τους ρατσιστικούς νόμους, την ευγονική και -όπως το είχε καταγγείλει ο Τσάρλι Τσάπλιν το 1936, στους "Μοντέρνους Καιρούς"- τη μεταφορά στα εργοστάσια των μεθόδων απασχόλησης των "ανθρώπινων πόρων", που είχαν προηγουμένως δοκιμαστεί κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου.

Η διακήρυξη της Φιλαδέλφειας επιβεβαιώνει την ίση αξιοπρέπεια όλων των ανθρώπων. Επιβάλλει να μη μεταχειριζόμαστε την εργασία σαν εμπόρευμα, εγγυάται τις συλλογικές ελευθερίες και επαγγέλλεται την αλληλεγγύη και την κοινωνική δημοκρατία. Διακηρύσσει επίσης ότι η οικονομία και το χρήμα δεν είναι αυτοσκοποί αλλά μέσα στη υπηρεσία των ανθρώπων. Το πρόγραμμα του Εθνικού Συμβουλίου της Αντίστασης, που υιοθετήθηκε δυο μήνες πριν από τη διακήρυξη της Φιλαδέλφειας, διαπνεόταν από το ίδιο πνεύμα.

Επειτα από τριάντα χρόνια υπερφιλελευθερισμού, είναι χρήσιμο να επιστρέψουμε σε αυτά τα κείμενα, όχι για να αντιγράψουμε έτοιμες συνταγές, αλλά για να ξαναβρούμε την πνευματική διαύγεια και τις αρχές δράσης που τα ενέπνευσαν. Χρησιμοποιώ τον όρο υπερφιλελευθερισμός, επειδή μας επιτρέπει να σκεφτόμαστε μαζί τις δυο διαστάσεις αυτής της θεωρίας, που άρχισε να υλοποιείται από τις κυβερνήσεις Θάτσερ και Ρέιγκαν: την οικονομική διάσταση με το νεοφιλελευθερισμό και την απορρύθμιση των αγορών και τη διεθνή διάσταση με το νεοσυντηρητισμό, την τελευταία εκδοχή του δυτικού μεσσιανισμού.

Σαν τους φανατικούς βασιλόφρονες οι οποίοι, στον 19ο αιώνα, ήθελαν να αναστηλώσουν ένα μυθοποιημένο Παλαιό Καθεστώς, οι υπερφιλελεύθεροι ήθελαν να αποκαταστήσουν μιαν υποτιθέμενη αυθόρμητη τάξη της αγοράς. Μαζί με ορισμένα δόγματα στα οποία ήταν προσηλωμένοι: τον γενικευμένο ανταγωνισμό, την απορρύθμιση της εργασίας και των δημόσιων υπηρεσιών, την ελεύθερη κυκλοφορία των κεφαλαίων και των εμπορευμάτων. Ολες οι δυτικές χώρες προσηλυτίστηκαν σε αυτή τη θεωρία.

Αλλά η υπερφιλελεύθερη επανάσταση, όπως άλλωστε όλες οι αντεπαναστάσεις, δεν σήμαινε διόλου την επιστροφή σε μια παλαιά τάξη. Αυτή γέννησε ένα νέο κόσμο. Το κοινωνικό κράτος δεν γκρεμίστηκε ούτε διαλύθηκε, αλλά ιδιωτικοποιήθηκε. Δεν κατάργησαν, για παράδειγμα, την υποχρέωση των εργαζομένων να καταβάλλουν εισφορές για τη σύνταξή τους, αλλά χρησιμοποίησαν το χρήμα τους για να τροφοδοτήσουν το χρηματιστηριακό καζίνο.

Η οικονομική κρίση του 2008 δεν οδήγησε διόλου σε μιαν "επιστροφή του κράτους", αλλά αντίθετα σε ένα γιγάντιο βήμα προς την κατεύθυνση της ιδιωτικοποίησης, με την απεριόριστη αξιοποίηση του δημόσιου χρήματος για να διασωθούν, χωρίς εγγυήσεις ούτε ανταλλάγματα, χρεοκοπημένες τράπεζες.

Ωστόσο, ένα κανονιστικό σύστημα που βασίζεται στο "καθένας για τον εαυτό του" και στον "πόλεμο όλων εναντίον όλων" δεν μπορεί παρά να γεννάει τη βία. Και στο βαθμό που οι μηχανισμοί κοινωνικού ελέγχου αυτής της βίας αποδυναμώνονται, θα πρόκειται όλο και περισσότερο για μιαν ανομική βία, χωρίς άλλη πολιτική έκβαση εκτός από την αναδίπλωση στις ταυτότητες και το μίσος για τον άλλον.

Ενας από τους λόγους της επιτυχίας των κρατών πρόνοιας απέναντι στα κομμουνιστικά καθεστώτα ήταν η θέση που απέδιδαν στην κοινωνική δημοκρατία. Η συνδικαλιστική ελευθερία, το δικαίωμα στην απεργία ή στη συλλογική διαπραγμάτευση είναι επίσης μηχανισμοί που επιτρέπουν τη μετατροπή των σχέσεων δύναμης σε σχέσεις δικαίου. Γι' αυτό η αποδυνάμωση των συνδικάτων ή ο περιορισμός της ικανότητας δράσης τους είναι ανησυχητικά φαινόμενα.

Η οικονομία της αγοράς είναι πιο παλαιά από τον καπιταλισμό και θα επιζήσει και μετά από αυτόν. Αυτό που τα διαχωρίζει, όπως ορθά το είχε αντιληφθεί ο Καρλ Πολάνιι, είναι το ότι ο καπιταλισμός επεκτείνει την οικονομία της αγοράς στην ανθρώπινη εργασία, στη γη και στο νόμισμα. Και δεν μπορεί να το κάνει αυτό παρά μόνον με το τίμημα νομικών τεχνασμάτων, επειδή ούτε οι άνθρωποι ούτε η φύση ούτε το νόμισμα είναι εμπορεύματα» (...)

Τετάρτη 16 Μαρτίου 2011

Αρχισυντάκτες και εκδότες του εαυτού μας





Αγγελική Μπούμπουκα
Αρθρογράφος
Άρθρο της στην εφημερίδα "Ελευθεροτυπία" - 13/3/2011


Οσο οι επαφές μας αυξάνονται στο Διαδίκτυο και δυσκολευόμαστε να παρακολουθήσουμε αναρτήσεις και ειδήσεις, νέα εργαλεία προσφέρονται να τις οργανώσουν.

Υπάρχει μια μάλλον αναμενόμενη εξέλιξη στη σχέση του χρήστη του Διαδικτύου με τα εργαλεία που αυτό του προσφέρει.

Αφού αντιληφθεί ότι δεν γράφει πια με τόση συνέπεια στο μπλογκ του, ότι ύστερα από μερικές χιλιάδες «like» βαρέθηκε το Facebook και ότι καλή είναι η κουβεντούλα σε πραγματικό χρόνο στο Twitter αλλά κάτι χάνει από αυτό όταν δεν είναι online, έρχεται η ώρα του «curation».

Η «επιμέλεια» περιεχομένου είναι το φιλτράρισμα που μπορεί να κάνει είτε ο ίδιος ο χρήστης είτε μια μηχανή για λογαριασμό του, ξεσκαρτάροντας αμέτρητες ειδήσεις, αναρτήσεις, φωτογραφίες, βίντεο και κάθε είδους περιεχόμενο που μοιράζεται μέσω των κοινωνικών δικτύων, και στη συνέχεια η παρουσίασή τους σε διαμορφωμένες πλατφόρμες. Τις πιο γνωστές πλατφόρμες της δεύτερης κατηγορίας, όπου η επιλογή γίνεται πιο μηχανικά, παρουσιάζουμε σήμερα.

Καθεμία τους ταξινομεί τις ειδήσεις/αναρτήσεις σε μια διάταξη φύλλου διαδικτυακής εφημερίδας ή περιοδικού, διευκολύνοντας την ανάγνωση και το σερφάρισμα ανάμεσά τους.

Εξ αυτών, το Paper.li και το Tweetedtimes.com είναι εκείνες που παράγουν ένα διαδικτυακό προϊόν που μοιάζει να αντανακλά περισσότερο τα προσωπικά ενδιαφέροντα του κάθε χρήστη.

Ακόμη κι αν πολλά από τα links που μοιράζονται οι επαφές του δεν τον εκφράζουν και δεν θα τα αναμετέδιδε ο ίδιος, είναι μάλλον ενδεικτικά των θεματικών που παρακολουθεί και του είδους των «φίλων» που έχει επιλέξει.

Και οι τρεις πλατφόρμες ενθαρρύνουν την αλληλοπαρακολούθηση (follow) και τη διαμοίραση (sharing) των φύλλων άλλων χρηστών. Ολες τους πειραματίζονται με νέες εφαρμογές.

Είναι μάλλον η δημοφιλέστερη σχετική υπηρεσία και είναι ανεξάρτητη. Οργανώνει αυτόματα μια διαδικτυακή έκδοση με διάταξη σελίδας εφημερίδας, βασισμένη στα links που μοιράστηκαν το τελευταίο 24ωρο στο Twitter είτε οι επαφές ενός χρήστη είτε μια συγκεκριμένη λίστα επαφών του ή το σύνολο των χρηστών του δικτύου που χρησιμοποίησε ένα συγκεκριμένο tag.

Μια διαδικτυακή εφημερίδα διαμορφώνεται ανά λίγες ώρες και περιλαμβάνει τα links που μοιράστηκαν πρόσφατα οι επαφές ενός χρήστη στο Twitter ή αναρτήσεις επί μιας συγκεκριμένης αναζήτησης. Υποδεικνύεται, όμως, και πόσοι «φίλοι» (άλλοι χρήστες που ακολουθούνται) ή «φίλοι φίλων» έχουν μοιραστεί κάθε link, δείχνοντας τη δυναμική του κάθε συνδέσμου.

Οπως και στο Paper.li, εδώ ο χρήστης διαμορφώνει μια προσωπική έκδοση, σαν περιοδικό. Δεν προεπιλέγει, όμως, τους χρήστες που θα παρακολουθεί αλλά τη θεματική που τον ενδιαφέρει. Ορίζει τη γλώσσα που προτιμά για το περιεχόμενο (π.χ. ελληνικά) και τις λέξεις-κλειδιά που θα καθορίσουν τι είδους περιεχόμενο θα λαμβάνει αυτομάτως από το Web.

Δευτέρα 14 Μαρτίου 2011

Απροβλέπτως θα επιζήσουµε







Θανάσης Νιάρχος
Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Τα Νέα" - 4/3/2011


Στη γωνία της Χαριλάου Τρικούπη µε τη Ναυαρίνου, τις εργάσιµες ηµέρες και ώρες, είναι εγκατεστηµένη µια ζητιάνα, µε ένα µωρό στην αγκαλιά της που κλαυθµυρίζει µόλις συµβεί να περάσει κάποιος από µπροστά της. Ο κλαυθµυρισµός που όταν φαίνεται να έχει κουραστεί µεταβάλλεται σε σκέτη συνοφρύωση γίνεται µόνιµος όταν η διαδοχή των περαστικών είναι συνεχής. Τις προάλλες γύρω στις 11 το πρωί, ένας νεαρός άνδρας µε σκληρό πρόσωπο που µε τίποτε στον κόσµο δεν θα τον έλεγες ελεήµονα, σκύβει και χώνει ένα νόµισµα στη χούφτα της ζητιάνας. Το κοµψό «της επαίτιδος» θα ακουγόταν πιο ανθρώπινο, δεν µας βοηθάει όµως εκφραστικά, χώρια που µας δικαιολογεί για τη λέξη «ζητιάνα» ο σπουδαίος Ανδρέας Καρκαβίτσας.

Ενας άλλος περαστικός σε αυτό ακριβώς το σηµείο του δρόµου, αντί να νιώσει αιφνιδιασµένος µε την ύπαρξη της ζητιάνας, νιώθει απέραντα πιο κατάπληκτος µε τη χειρονοµία του ελεήµονα νέου άνδρα. Ενώ ο ελεήµονας αποµακρύνεται τάχιστα, ο δεύτερος περαστικός κοντοστέκεται παρατηρώντας τον καλά καλά και ρίχνοντας µια σύντοµη µατιά στη ζητιάνα µε το µωρό της. Το θέµα της επιφυλλίδας είχε ήδη σχηµατιστεί χωρίς να χρειαστεί να κουνήσει κανείς το µικρό του δαχτυλάκι. Απλά µόνο να διασχίσει έναν δρόµο που αναπόφευκτα θα τον περνούσε.

Θυµήθηκα µια φίλη αρχιτεκτόνισσα που ωρυόταν πριν από έναν χρόνο για το τι πρόκειται να πάθουµε µε την κρίση και όταν της είπα πως, ό,τι και να γίνει, δεν θα πεθάνουµε και ότι ένα κοµµάτι ψωµί θα έχουµε να το φάµε, την άκουσα να µου λέει χαιρέκακα σχεδόν: «Οχι λοιπόν, δεν θα το έχουµε ούτε αυτό». Για να γράψουµε πλήρως την αλήθεια, δεν θα έπρεπε να της δώσει κανείς ιδιαίτερη σηµασία µόνο και µόνο γιατί όταν σχεδίαζε το άµεσο µέλλον της στο σπίτι που θα έφτιαχνε το πρώτο που φιγουράριζε ως προοπτική της ήταν η πισίνα.

Τι σηµαίνουν όλα αυτά; Σηµαίνουν ότι αν ο τρόµος είναι για το πώς θα καταφέρουµε να επιβιώσουµε, δεν υπάρχει καµιά αµφιβολία ότι θα επιβιώσουµε και µάλιστα µια χαρά. Αν βέβαια πιάσουµε το χαρτί και το µολύβι και τόσο τα έξοδα για τα σχολεία των παιδιών, τόσο για τα ρούχα, το φαγητό, τη διασκέδαση, τις διακοπές, σίγουρα θα τρελαθούµε. Οσον αφορά όµως στο απολύτως αναγκαίο, αυτό που µας χρειάζεται πραγµατικά για να ζήσουµε (το επαναλαµβάνουµε, αν ο τρόµος δεν είναι για τα καταχρηστικώς αποκαλούµενα απαραίτητα, αλλά για τα αναγκαίως αναγκαία), θα υπάρξει πάντα ο απρόβλεπτος παράγοντας που δεν θα µας αφήσει να πεθάνουµε.

Η ζητιάνα όταν ξεκίνησε τοπρωί από το σπίτι της δεν είχε υπολογίσει στον γενναιόδωρο περαστικό που, αν αιφνίδια σχηµατιζόταν η εικόνα του µπροστά της, δεν θα φανταζόταν ή δεν θα έλπιζε µε τίποτε ότι θα τη βοηθήσει. Μα, θα αναρωτηθεί κανείς, µπορεί να αφήσουµετην τύχη µας στην τύχη καινα ζούµε µε την αβεβαιότητα αν θα υπάρξει ή δεν θα υπάρξει αυτό που επιθυµούµε; Μα όταν ζούµε µε την αβεβαιότητα όσον αφοράτην αρρώστια καιτον θάνατο, τι µας πιάνει σε µικρότερης σηµασίας θέµατα να θέλουµε να στεγανοποιήσουµετη ζωή µας απ’ όλες τηςτις µπάντες; Γιατί οφείλει η ίδια η ζωή να µας σεβαστεί στους υπολογισµούς µας, όταν εµείς δεν τη σεβόµαστε µε το να αδιαφορούµε εγκληµατικά για τουςάλλους; Ενώ η ζωή έχει αποδείξει περίτρανα ότι είναι ένα κοινό δοχείο µε όλους µας µέσα της και δεν είναι µια εταζέρα µε ψηλότερα και χαµηλότερα ράφια.

Μα θα πείτε ότι η κρίση είναι θέµα πρώτιστα πολιτικό, γι’ αυτό αγανακτούµε και εξοργιζόµαστε. Λάθος τεράστιο, είναι εντελώς πρώτιστα θέµα ηθικό και στη συνέχειά του γίνεται πολιτικό. Αν δεν συνέλθουµε και δεν καταλάβουµε ότι η φράση του Τενεσί Ουίλιαµς «Είχα πάντα εµπιστοσύνη στην καλοσύνη των ξένων», που τόσο µας συγκινεί, δεν µας κάνει τους ίδιους εµάς καλοσυνάτους ξένους για τους ανθρώπους που δεν γνωρίζουµε, τίποτα δεν πρόκειται να διορθωθεί στα πράγµατα που µας ταλανίζουν. Η ζωή είναι µια σοφή δασκάλα, αλλά δεν εννοούµε να καταλάβουµε ότι µια ανήµπορη ζητιάνα µπορεί να µας βοηθήσει περισσότερο από µια πανίσχυρη Μέρκελ.

Παρασκευή 11 Μαρτίου 2011

Η Λιβύη σχίζεται στα δύο







Γιώργος Δελαστίκ
Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Έθνος" - 4/3/2011


Η κατάσταση στη Λιβύη δεν εξελίσσεται σύμφωνα με τα σχέδια και τις προσδοκίες του λιβυκού κέντρου που οργάνωσε την ένοπλη εξέγερση εναντίον του καθεστώτος του Μουαμάρ Καντάφι, σε επαφή και συνεννόηση με εξωτερικούς προς τη χώρα παράγοντες. Ο Λίβυος ηγέτης έχει ήδη χάσει τη μισή χώρα, την ανατολική περιοχή της Κυρηναϊκής με επίκεντρο τη Βεγγάζη. Απορρόφησε όμως το αρχικό σοκ από τον αιφνιδιασμό της οργανωμένης εξέγερσης και έχει αρχίσει να οργανώνει την άμυνά του στο δυτικό τμήμα της Λιβύης, την Τριπολίτιδα.

Προπύργιό του φυσικά η Τρίπολη, με κομβικά σημεία της περιοχής που ελέγχει, τη Σύρτη, η οποία κόβει στη μέση τα λιβυκά παράλια, και τη Σέμπχα, στα βάθη της Σαχάρας, η οποία διασφαλίζει τις πετρελαιοπηγές που βρίσκονται στη δυτική Λιβύη και ταυτόχρονα επιτρέπει την ενίσχυση του καθεστώτος με μαχητές από τις φυλές της Σαχάρας, την Αλγερία, τον Νίγηρα και το Τσαντ, καθώς και από οποιαδήποτε άλλη αφρικανική χώρα.

Το καθεστώς του Καντάφι δεν κατέρρευσε όσο διαρκούσε ο αιφνιδιασμός και τώρα η ένοπλη ανατροπή του είναι σαφώς πιο δύσκολη. Ο οργανωμένος χαρακτήρας της ένοπλης εξέγερσης στη Λιβύη, η φύση της οποίας δεν έχει σχέση με τις αυθόρμητες λαϊκές εξεγέρσεις άοπλων μαζών στην Τυνησία, την Αίγυπτο, το Μπαχρέιν, το Ομάν, την Ιορδανία κ.λπ., συμπεριλάμβανε και σχέδιο ψυχολογικού πολέμου, το οποίο παραπλάνησε τη διεθνή κοινή γνώμη αναφορικά με τα πραγματικά γεγονότα στα πεδία των συγκρούσεων, εμφανίζοντας τις αντικανταφικές δυνάμεις πολύ ισχυρότερες από όσο αποδεικνύονται στην πράξη.

Πρέπει να περιμένουμε να δούμε αν η διαφαινόμενη το τελευταίο διήμερο έναρξη της στρατιωτικής ανασυγκρότησης του καθεστώτος στη Δυτική Λιβύη και η εκδήλωση επιθέσεων των κανταφικών δυνάμεων εναντίον πόλεων της Κυρηναϊκής που βρίσκονται υπό τον έλεγχο των αντικανταφικών αποτελεί το στρατιωτικό κύκνειο άσμα του καθεστώτος ή αντιθέτως αν σηματοδοτεί σταδιακή ανάκτηση τμήματος της ισχύος του στον στρατιωτικό τομέα, οπότε είναι αυξημένες οι πιθανότητες να οδηγηθούμε σε παρατεταμένο εμφύλιο πόλεμο. Μέχρι προ τριών - τεσσάρων ημερών οι αντικανταφικές δυνάμεις τάσσονταν αποφασιστικά εναντίον της ανάληψης στρατιωτικής δράσης από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ εναντίον του Καντάφι. Οι λόγοι ήταν προφανείς: αφενός επειδή δεν ήθελαν να εμφανιστούν ως ανδρείκελα των Αμερικανών και των Ευρωπαίων, οι οποίοι θα τους εγκαθιστούσαν με τα όπλα ως κυβερνήτες της Λιβύης όπως έκαναν με τον Καρζαΐ στο Αφγανιστάν και αφετέρου επειδή είχαν εμπιστοσύνη στις δυνάμεις τους και πίστευαν ότι θα μπορούσαν μόνες τους οι αντικανταφικές δυνάμεις να ανατρέψουν τον Καντάφι χωρίς ξένη στρατιωτική βοήθεια.

Από προχθές παρουσιάστηκε μια εντυπωσιακή αλλαγή. Οι ΗΠΑ και η Βρετανία έκαναν θεαματική στροφή, υποβαθμίζοντας δραστικά τις πιθανότητες ανάληψης πολεμικής δράσης εναντίον του Καντάφι, διαπιστώνοντας ενδεχομένως ότι η μερική ανασυγκρότηση της στρατιωτικής ισχύος του καθεστώτος θα την καθιστούσε αισθητά πιο πολυαίμακτη από όσο εκτιμούσαν αρχικά.

Αντιθέτως, το Εθνικό Συμβούλιο αντιπροσώπων των αντικανταφικών δυνάμεων της Κυρηναϊκής έκανε και αυτό στροφή 180 μοιρών και ζήτησε δημοσίως οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ να... βομβαρδίσουν τον στρατό του Καντάφι! Οπως είναι ευνόητο, η έκκληση αυτή ερμηνεύθηκε ως ομολογία των αντικανταφικών δυνάμεων ότι αμφιβάλλουν πλέον αν μπορούν μόνες τους να τον ανατρέψουν.

Σε πολιτικό επίπεδο, αυτή η ριζική στροφή του Εθνικού Συμβουλίου συνέπεσε με το γεγονός ότι επικεφαλής του ανέλαβε ο μέχρι προ δεκαημέρου υπουργός Δικαιοσύνης του καθεστώτος, Μουσταφά Αμπντέλ Τζαλίλ, για τον οποίο υπάρχουν βαρύτατες υποψίες ότι βρισκόταν σε επαφή με τις ΗΠΑ, το Ισραήλ και την Αίγυπτο πολύ πριν εκδηλωθεί η ένοπλη αντικανταφική εξέγερση.

Είναι πολύ νωρίς ακόμη για να κριθεί αν η τάση χωρισμού της Λιβύης σε δύο κομμάτια θα παγιωθεί ή αν οι Αμερικανοί και το ΝΑΤΟ, με τη μυστική βοήθεια και του Ισραήλ, θα κατορθώσουν με κάποια μυστική επιχείρηση να δολοφονήσουν τον Καντάφι ή να τον ανατρέψουν με παλατιανό πραξικόπημα, εξαγοράζοντας το στενό του περιβάλλον και τους πραιτωριανούς του.

Ούτως ή άλλως τις ΗΠΑ και την ΕΕ μόνο το πετρέλαιο της Λιβύης τους ενδιαφέρει, για τη χώρα και τον λαό της αδιαφορούν παντελώς - άρα μπορούν άνετα να αποδεχθούν και έναν παρατεταμένο αιματηρό εμφύλιο, αν σε αυτόν δεν επικρατεί ο Καντάφι.

Τετάρτη 9 Μαρτίου 2011

Η εχθροπάθεια στην ελευθερία







Πάσχος Μανδραβέλης
Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Καθημερινή" - 4/3/2011


Δηλαδή, τι θέλει να μάς πει ο κ. Καστανίδης; Οτι από τούδε και στο εξής, όποιος καίει την αμερικανική σημαία στη Βασιλίσσης Σοφίας θα διώκεται και ποινικά; Ή μήπως θα αποκτήσουμε ένα ακόμη νόμο, από εκείνους που τους βλέπουμε και τους χαιρόμαστε; Το ανεφάρμοστο του σχεδίου νόμου «Για την καταπολέμηση ορισμένων μορφών και εκδηλώσεων ρατσισμού και ξενοφοβίας μέσω του Ποινικού Δικαίου», που έδωσε για δημόσια διαβούλευση το υπουργείο Δικαιοσύνης είναι το μικρότερο από τα αμαρτήματά του. Το μεγαλύτερο είναι ότι εμπεριέχει επικίνδυνες για την ελευθερία διατάξεις. Είναι από εκείνους τους νόμους που κάνουν μεγάλη φιγούρα, αλλά συνήθως δεν εφαρμόζονται και όταν εφαρμόζονται είναι λάθος.

Για παράδειγμα άρθρο 3 αυτού του νομικού τερατουργήματος προβλέπει ότι «όποιος δημόσια προφορικά ή διά του Τύπου ή μέσω του Διαδικτύου ή με οποιοδήποτε άλλο μέσο ή τρόπο, εγκωμιάζει ή αρνείται ή εκμηδενίζει τη σημασία εγκλημάτων γενοκτονίας, εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας και εγκλημάτων πολέμου... και η πράξη αυτή στρέφεται κατά ομάδας προσώπων που προσδιορίζεται με βάση τη φυλή, το χρώμα, τη θρησκεία, την εθνική ή εθνοτική καταγωγή ή το γενετήσιο προσανατολισμό, κατά τρόπο που μπορεί να προκαλέσει ή διεγείρει σε βιαιοπραγίες ή εχθροπάθεια κατά μιας τέτοιας ομάδας, ή μέλους της, τιμωρείται με φυλάκιση έως δύο (2) έτη και χρηματική ποινή χιλίων έως τριών χιλιάδων (1.000 - 3.000) ευρώ». Τι πρέπει να κάνουμε λοιπόν αν αυτό το κατασκεύασμα γίνει νόμος του κράτους; Θα λογοκρίνουμε τον Εθνικό Υμνο που αναφέρει «Ολιγότευαν οι σκύλοι,/ Και Αλλά εφώναζαν, Αλλά\, /Και των Χριστιανών τα χείλη /Φωτιά εφώναζαν, φωτιά... /Και οι μιαροί κατασκορπιούντο /Πάντα εσκούζωντας Αλλά.» (όπου «σκύλοι» και «μιαροί» είναι οι Τούρκοι); Ή μήπως αυτοί οι στίχοι δεν μπορούν να διεγείρουν «εχθροπάθεια» σε κάποιους διαταραγμένους που θα πάρουν τοις μετρητοίς τους στίχους «Λίγα μάτια, λίγα στόματα / θα σας μείνουν ανοιχτά / για να κλαύσετε τα σώματα / που θε νάβρη η συμφορά»;

Γράφαμε και παλαιότερα («Καθημερινή» 15/3/2009) ότι «υπάρχει μια κοινή προβληματική πίσω από τη λογοκρισία ή την απόπειρα λογοκρισίας. Και στην περίπτωση του ρατσιστικού λόγου, και στην άρνηση του Ολοκαυτώματος... το επιχείρημα είναι οι ψυχολογικές επιπτώσεις που έχει ο λόγος σε κάποιους ανθρώπους, οι οποίες μπορεί να μετατραπούν σε πράξεις βαναυσότητας κατά ατόμων. Μόνο που η ψυχολογία δεν είναι ακριβής επιστήμη. Μεταξύ ενός κειμένου, μιας ταινίας ή ενός σκίτσου και της αποτρόπαιας (ρατσιστικής ή μισαλλόδοξης) πράξης, παρεμβάλλεται κάποιος άνθρωπος, η ψυχολογία του οποίου μπορεί να επηρεαστεί αρνητικά απ’ οτιδήποτε, ενώ το εύρος των αντιδράσεών του είναι άπειρο. Υπό την έννοια αυτή μπορεί και η περιγραφή ενός αγώνα να θεωρηθεί “πύρινος λόγος”, και έτσι έγινε. Κάποιοι χούλιγκαν θεωρούν Θεό την ομάδα τους και τιμώρησαν διά προπηλακισμών δημοσιογράφους που “την αδίκησαν”. Η λογική αυτή οδηγεί μαθηματικά στη σιωπή όλων. Ακόμη και ο πολιτικός λόγος δεν είναι ασφαλής, διότι αφενός υπάρχουν φανατικοί (όσο και... ευαίσθητοι) οπαδοί κομμάτων ή πολιτικών, και αφετέρου λίγα πογκρόμ και σφαγές έγιναν λόγω πολιτικών παθών;».

Δευτέρα 7 Μαρτίου 2011

Στον πάγο μέχρι νεωτέρας







Κύρα Αδάμ
Αρθρογράφος
Άρθρο της στην εφημερίδα "Ελευθεροτυπία" - 3/3/2011


Στις 24 Φεβρουαρίου η Ε.Ε. ενέκρινε ομοφώνως το κείμενο Συμφωνίας Ε.Ε.-Τουρκίας για την επανεισδοχή λαθρομεταναστών από ευρωπαϊκές χώρες στην Τουρκία.

Και όμως, μία μόλις ημέρα μετά την επίσημη ανακοίνωση της συμφωνίας, η τουρκική κυβέρνηση διά του υπουργού Εξωτερικών ανακοίνωσε επισήμως ότι δεν της αρέσει η συμφωνία που μόλις είχε επιτευχθεί, διότι δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες της Τουρκίας (!), εφ'όσον δεν έχει ικανοποιηθεί το αίτημα της Αγκυρας να καταργηθεί το καθεστώς βίζας στις μετακινήσεις των Τούρκων πολιτών στις ευρωπαϊκές χώρες.

ΕΤΣΙ η Συμφωνία Ε.Ε.-Τουρκίας έμεινε και αυτή κενό γράμμα, αφού δεν θα υπογραφεί έως ότου η Αγκυρα βρει τον κατάλληλο χρόνο και τις αρμόζουσες συνθήκες να «επανεκκινήσει» τη διαδικασία.

ΦΥΣΙΚΑ δεν είναι η πρώτη φορά που η τουρκική κυβέρνηση παγώνει και διαστρεβλώνει μονομερώς συμφωνίες-υποχρεώσεις της απέναντι στην Ε.Ε., συναρτώντας την εφαρμογή τους με την ικανοποίηση μονομερών απαιτήσεών της. Υπάρχει το προηγούμενο της μη εφαρμογής εκ μέρους της Αγκυρας του σχετικού πρωτοκόλλου για την έμμεση αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας ως πλήρους μέρους της Ε.Ε., παρά μόνον αν ξεκινήσει το παράνομο απ' ευθείας εμπόριο της Ε.Ε. με τα κατεχόμενα.

Ο ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ του διαβόλου μπορεί κάλλιστα να ισχυριστεί ότι, αφού αρκετοί Ευρωπαίοι εταίροι κάνουν τα στραβά μάτια ή προωθούν τις μονομερείς απαιτήσεις της Αγκυρας απέναντι στην Ε.Ε., γιατί να μην το επαναλάβει και τώρα η Αγκυρα.

ΤΟ ιδιαίτερο σημείο όμως σ' αυτή την «πρωτότυπη» διεθνή συμπεριφορά της Αγκυρας είναι ότι σχετίζεται πάντα με ελληνικά ή κυπριακά συμφέροντα.

ΣΤΗΝ παρούσα περίπτωση, η συμφωνία για την επαναπροώθηση των λαθρομεταναστών στην Τουρκία έχει άμεση σχέση με το οξύτατο πρόβλημα λαθρομετανάστευσης που αντιμετωπίζει η Ελλάδα, καθώς η Τουρκία ουδέποτε εφάρμοσε και τη σχετική ελληνοτουρκική συμφωνία.

ΤΟ «παράξενο» (;) είναι ότι η ελληνική κυβέρνηση, που γνωρίζει από πρώτο χέρι την αναξιοπιστία της Αγκυρας, δεν εμφανίστηκε στα ευρωπαϊκά όργανα με θέσεις και προτάσεις που θα μπορούσαν τουλάχιστον να την απαλλάξουν από μέρος του μεγάλου προβλήματος της αντιμετώπισης της λαθρομετανάστευσης.

Η ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ δύναμη Frontex για τις περιπολίες στα χερσαία σύνορα, και κυρίως στα ελληνοτουρκικά θαλάσσια όρια και σύνορα (εκεί που αυτά υπάρχουν), ασκούν έναν κάποιο έλεγχο, αλλά δεν διευκολύνουν την Ελλάδα στην επαναπροώθηση των λαθρομεταναστών στην Τουρκία, από όπου προέρχονται.

ΚΑΙ τούτο γιατί η Frontex περιπολεί μόνον εντός του ελληνικού, δηλαδή ευρωπαϊκού χώρου, και επομένως δεν γίνεται η επαναπροώθηση προς την Τουρκία, αφού αυτή στην ουσία την αποτρέπει.

ΣΤΟ παρελθόν όμως έχει συζητηθεί ανιχνευτικώς στην Αγκυρα ελληνική πρόταση για περιπολίες της Frontex εντός των τουρκικών χωρικών υδάτων, με συμμετοχή και Τούρκων αξιωματούχων, ώστε να σταματά ουσιαστικώς η προώθηση λαθρομεταναστών προς την Ελλάδα και την Ε.Ε.

Η ΠΑΡΟΥΣΑ κυβέρνηση δεν προώθησε την πρόταση αυτή.

ΙΣΩΣ δεν είναι το ίδιο τολμηρή με την Αγκυρα...

Παρασκευή 4 Μαρτίου 2011

Να τα μαζέψουμε και να φύγουμε ;








Korinthius Maximus
Περιοδικό MyPress - Τεύχος 25 - Ιανουάριος/Φεβρουάριος 2011


Μόλις πριν από μερικές ημέρες έγινε γνωστό ότι στην πλέον διαδεδομένη ευρωπαϊκή πύλη αναζήτησης εργασίας στο διαδίκτυο, Europass, για το έτος 2010 κατατέθηκαν 48.811 συμπληρωμένα βιογραφικά από ελληνόπουλα. Ο συνολικός όγκος των βιογραφικών που έχουν κατατεθεί στην ιστοσελίδα αναφέρεται κατά 70 % σε χρήστες κάτω των 30 ετών. Ο αριθμός των ελληνικών βιογραφικών για το 2010 αποτελεί ρεκόρ αν σκεφτούμε ότι αναλογικά προηγούνται οι εξής χώρες : η Ιταλία, η Ισπανία, η Γερμανία, η Γαλλία και η Πολωνία. Χώρες με πολλαπλάσιο αριθμό κατοίκων από την Ελλάδα.

Το «καμπανάκι» για την ελληνική κοινωνία ηχεί πλέον σαν πολεμικός συναγερμός. Η χώρα δέχεται αδιάκοπα ορδές εξαθλιωμένων παράνομων μεταναστών, που όπως είναι λογικό, έχουν αρχίσει πια να οργανώνονται και … συνδικαλιστικά ! Ο αναβρασμός που επικρατεί στα ευρύτερα πέριξ της Ελλάδος προμηνύει νέα καραβάνια απεγνωσμένων λαθρομεταναστών. Είναι γνωστό ότι αποτελούμε την πιο μεγάλη πύλη εισόδου προς την υπόλοιπη Ευρώπη, είμαστε απόλυτα εκτεθειμένοι στις οργανωμένες επιχειρήσεις μεταφοράς ανθρώπων που λειτουργούν αδίστακτα και παράνομα. Είμαστε, επίσης, μόνοι μας. Η κεντρική Ευρώπη μας χρησιμοποιεί ως ασπίδα, αφού είναι πολύ δύσκολο οι άνθρωποι αυτοί να κινηθούν προς το εσωτερικό της γηραιάς ηπείρου.

Δημοφιλής προορισμός μετά από εμάς είναι η Ιταλία, που εφαρμόζει σκληρά μέτρα και κυρίως πιέζει και εγκαλεί συνεχώς την Ελλάδα για τους ελέγχους που κάνει στα λιμάνια και στα σύνορά της γενικότερα. Το εκρηκτικό μείγμα συμπληρώνεται από τις ειδικές συνθήκες που δημιουργεί η γειτνίασή μας με την Τουρκία, μιας χώρας που απολαμβάνει διαχρονικά ένα περίεργο είδος ασυλίας από τις μεγάλες δυνάμεις. Αυτή η ασυλία επιτρέπει στην Τουρκία, υπό την κραυγαλέα ανοχή της, να λειτουργεί ως ιμάντας μεταφοράς λαθρομεταναστών προς την Ελλάδα με κάθε μέσο και κυρίως με τις περίφημες «καραβιές» που καθημερινά εναποθέτουν ανθρώπους σε ελληνικά εδάφη.

Δεν υπάρχει ούτε μια διεθνής συνθήκη που να μην έχει παραβιαστεί από πλευράς Τουρκίας σε αυτή την υπόθεση, με αποτέλεσμα αντί οι λαθρομετανάστες να αποτελούν δικό της εθνικό πρόβλημα, παραδόξως, έχουν γίνει μείζον πρόβλημα της Ελλάδος, αυτής της Ελλάδος που συνεχίζει φιλότιμα να φέρεται αλληλέγγυα, να προσπαθεί να τα φέρει βόλτα με όλους αυτούς τους ανθρώπους, χωρίς βέβαια να έχει έστω και στο ελάχιστο μια στοιχειώδη συνολική μεταναστευτική πολιτική που θα μπορούσε τουλάχιστον να βάλει μια τάξη στο φαινόμενο. Όταν λέμε τάξη εννοούμε τα αυτονόητα. Να ξέρουμε δηλαδή πόσοι είναι αυτοί οι λαθρομετανάστες, να ξέρουμε ποιοι είναι, από πού έρχονται και να έχουμε στοιχειωδώς μπορέσει να τους εμβολιάσουμε ενάντια σε όσα οργανικώς κουβαλάνε μαζί τους.

Είμαστε δε τόσο αλληλέγγυοι σε εθνικό επίπεδο, που οι λαθρομετανάστες έχουν αναπτύξει σχέσεις με ελληνικές και αλλοδαπές Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις εντός της ελληνικής επικράτειας, έχουν αποκτήσει τηλεοπτικούς υπερασπιστές που δείχνουν υπερβάλλοντα ζήλο απέναντί τους, εν αντιθέσει με τον αντίστοιχο ζήλο που δείχνουν οι ίδιοι για τους συμπατριώτες τους. Έχουν αποκτήσει και πολιτικό βήμα. Πολιτικούς που δίνουν μάχες υπέρ τους στα δελτία ειδήσεων, πολιτικούς που δεν διστάζουν μέσα από τη ρητορική τους να εμφανίζουν αυτή τη μικρή χώρα, την Ελλάδα, σαν ένα δυνάστη των λαθρομεταναστών, που τους εκμεταλλεύεται και τους φέρεται άσχημα !

Η ίδια η κυβέρνηση της Ελλάδας έκανε ένα μοιραίο – όπως αποδείχθηκε – λάθος. Στην προσπάθειά της να πείσει (ποιους δεν έχω καταλάβει) ότι σέβεται και φέρεται καλά στους μετανάστες, θέσπισε λιγότερα έτη για την παροχή της ιθαγένειας και έδωσε δικαίωμα ψήφου στους μετανάστες. Την ίδια στιγμή, χιλιάδες Έλληνες καλοθελητές σε όλη την Ελλάδα, αυτό υπάρχει πολύ έντονα και στην Κορινθία, κυρίως πολιτικοί της αυτοδιοίκησης, χρησιμοποιούν τις άδειες παραμονής ως ρουσφέτι για να δημιουργήσουν προσωπικούς στρατούς ψηφοφόρων.

Αυτοδιοικητικοί παράγοντες – και της Κορινθίας – λειτουργούν ως μεταναστευτικά γραφεία, πιέζουν τις υπηρεσίες να παραχωρούν άδειες παραμονής, ετοιμάζουν τα χαρτιά των μεταναστών, τους διευκολύνουν με κάθε τρόπο και ζητούν από αυτούς … μια καλή κουβέντα και τον αγώνα τους για την επόμενη προεκλογική περίοδο που θα λάβουν μέρος.

Δεν έχω καμία διάθεση – και ας μη βιαστεί κανείς – να μπερδέψω τον μετανάστη με τον λαθρομετανάστη, όμως στη χώρα που ζούμε, η μετάβαση από τη μια ιδιότητα στην άλλη αποτελεί μια καλοκουρδισμένη μπίζνα την οποία νέμονται Έλληνες, την έχουν οργανώσει Έλληνες και Έλληνες τη διαφημίζουν. Η όλη διαδικασία αποτελεί κάτι το καταπληκτικό στο μυαλό των λαθρομεταναστών. Η φήμη ότι στην Ελλάδα θα βρεθεί κάποιος τρόπος για να «βγούνε χαρτιά», φαντάζει ως γη της επαγγελίας για τους εξαθλιωμένους αυτούς ανθρώπους.

Στα χωριά του Αφγανιστάν, του Πακιστάν, της Σομαλίας και αλλού, δεν φτάνει ποτέ ολοκληρωμένη η πληροφορία. Τα «νέα» λένε ότι στην Ελλάδα βρέχει χαρτιά, άδειες παραμονής, λιμάνια που βγάζουν στην Ιταλία, εύκολη ιθαγένεια και δικαίωμα ψήφου ! Τίποτα από όλα αυτά δεν είναι αυτονόητο για τους ανθρώπους αυτούς στις ίδιες τις χώρες καταγωγής τους.

Μέχρι τώρα δεν ανέφερα πουθενά τις ιδιαίτερες συνθήκες που υπάρχουν στην Ελλάδα. Μια χώρα υπερχρεωμένη, που έχει διαβεί τα πρόθυρα της χρεοκοπίας, παραδομένη στην οικονομική διακυβέρνηση του ΔΝΤ, με πραγματικά ποσοστά ανεργίας που αγγίζουν το 20 %, με συνεχή πτώση του βιοτικού επιπέδου, χωρίς βαριά βιομηχανία, χωρίς επενδυτές. Μια χώρα, που οι έμπειροι αναλυτές λένε ότι θα χρειαστεί τουλάχιστον μια 15ετία για να ξανασταθεί στα πόδια της, περιγράφοντας χωρίς πολλές λεπτομέρειες τα όσα θα συμβούν σε αυτό το χρονικό διάστημα.

Λίγο πριν ξεσπάσει ο τυφώνας «ΔΝΤ» στην Ελλάδα και μπει στην καθημερινότητά μας το «μνημόνιο», μια αιθέρια κυβερνητική δύναμη φρόντισε να «ενημερώσει» τους Έλληνες μεγαλοκαταθέτες των τραπεζών για όσα θα επακολουθούσαν και εκείνοι σε μια απίστευτη επίδειξη πατριωτισμού και ανάτασης του εθνικού τους φρονήματος, απέσυραν όλες τις καταθέσεις τους προς τράπεζες του εξωτερικού, κυρίως στην Ελβετία και την Κύπρο. Έχω πληροφορίες ότι εκείνη την εποχή στην Κύπρο διαφημίζονταν ευκολίες τραπεζικών μεταφορών, όπως διαφημίζουν στα σουπερ μάρκετ τις προσφορές – κράχτες της εβδομάδας.

Η Ελλάδα λοιπόν έμεινε με 20 – 30 βαθύπλουτες οικογένειες, τους μικρομεσαίους της, τους μικροεπιχειρηματίες της, τον πληθυσμό της που ζει κάτω από το όριο της φτώχειας και φυσικά τους αλλοδαπούς μετανάστες και λαθρομετανάστες, μόνη, να ξαναφτιάξει όλα όσα, όσοι έφυγαν απομύζησαν, από την αναγέννησή της, μετά τον εμφύλιο, μέχρι σήμερα. Πόσο τραγική και εξωφρενική διαπίστωση !

Έμεινε μόνη, με ένα δεμένο χειροπόδαρα κοινοβούλιο και μια κυβέρνηση που προσπαθεί να λειτουργήσει ως εκπρόσωπος τύπου του ΔΝΤ και να διαχειρίζεται με πολιτικά ορθό τρόπο τις ανακοινώσεις των μέτρων που ίδια επιλέγει να πάρει για να ικανοποιήσει τους δείκτες που τις ορίζουν … αρμοδίως.

Πως λοιπόν οι νέοι Έλληνες να μην αναζητούν το μέλλον τους στο εξωτερικό ; Πώς να μην επιθυμούν να ακολουθήσουν το δρόμο του χρήματος ; Μόνο που το χρήμα έφυγε νωρίς και εγκαίρως.

Μήπως να ετοιμαζόμαστε και εμείς σιγά σιγά ;

Τετάρτη 2 Μαρτίου 2011

Τι άλλο ν' ακούσουμε;








Γιάννης Παντελάκης
Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Ελευθεροτυπία" - 23/2/2011


Το βράδυ της περασμένης Δευτέρας, ο πρωθυπουργός απαντούσε σε ομάδα Ελλήνων φοιτητών του Βερολίνου που τον αποδοκίμαζαν σε αίθουσα Πανεπιστημίου του Βερολίνου: «Ακούστε με και μετά διαμαρτύρεστε».

Παρ' ότι ο Γ. Παπανδρέου έδειξε μια αξιοσημείωτη ψυχραιμία απέναντι στους διαδηλωτές, η απάντησή του ήταν τουλάχιστον ατυχής. Ζήτησε να τον ακούσουν. Παραβλέπει προφανώς πως και οι συγκεκριμένοι διαδηλωτές, αλλά και το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας, τον ακούει εδώ και περίπου ενάμιση χρόνο. Και δεν τον ακούει μόνο. Εισπράττει την πολιτική του και τις προθέσεις του. Και μάλλον δεν διαθέτει άλλο χρόνο και υπομονή για ν' ακούσει περισσότερα. Δεν βλέπει επαρκείς λόγους.

Αλλά αν επιχειρούσαμε να το αντιστρέψουμε το ζήτημα. Και υποθέταμε πως οι φοιτητές του Βερολίνου κάθονταν υπομονετικά ν' ακούσουν αυτό που είχε να τους πει ο Ελληνας πρωθυπουργός.

Τι άραγε θα τους έλεγε, που θ' άλλαζε την άποψή τους για την πολιτική του; Θ' αναφερόταν στις δυσκολίες της οικονομίας; Είναι προφανείς, όλοι τις βλέπουν. Θα τους έλεγε για αναγκαίες θυσίες και βάρη; Με τα ίδια υποζύγια να τα σηκώνουν; Θα τους έλεγε πως έστω ένας συμμέτοχος σε μεγάλα σκάνδαλα έχει οδηγηθεί στις φυλακές; Δεν υπάρχει τέτοιος. Θα τους καθησύχαζε ότι η φοροδιαφυγή των μεγάλων παραγόντων έχει πάψει; Δεν έχει γίνει τίποτα τέτοιο.

Είναι αλήθεια πως η κυβέρνηση έχει καταφέρει να τρομοκρατήσει την κοινωνία με τη δραματοποίηση του κινδύνου χρεοκοπίας. Εκείνο που δεν είναι αλήθεια, είναι και πως έχει πείσει την κοινωνία αυτή ότι διαθέτει βούληση και ικανότητα για να διαχειριστεί το πρόβλημα...