Οχι άλλο… λιβάνι

Άννα Παναγιωταρέα
Δημοσιογράφος
Άρθρο της στην εφημερίδα "Ελεύθερος Τύπος" - 16/11/2011

Από τη στιγμή που σύρθηκε εκτός πρωθυπουργίας ο Γ. Παπανδρέου, οι Πολίτες πήραν μια βαθιά ανάσα. Είναι το αίσθημα ανακούφισης, που κατακλύζει τον καθένα μας όταν αποφεύγεται ένας μεγάλος κίνδυνος. Γιατί ο Γ. Α. Παπανδρέου δρούσε ως ωρολογιακή βόμβα, που το ρολόι της πηγαίνει λάθος και δεν ξέρεις ποια στιγμή θα εκραγεί… Η αλήθεια είναι ότι περάσαμε δύο χρόνια που κάθε εξάμηνο σωζόμασταν και εκείνος, κατά δήλωσή του, μας απέσυρε από το χείλος του γκρεμού, σε τηλεοπτικά διαγγέλματα, για να φτάσουμε στην τραγωδία του δημοψηφίσματος, ώστε αυτή τη στιγμή να έχουν πρόβλημα τα Ταμεία να πληρώσουν συντάξεις.

ΩΣΤΟΣΟ, θα ήταν λάθος να περάσουμε από την κατάσταση της μαζικής κατάθλιψης στη φάση της μαζικής υπεραισιοδοξίας. Γιατί η άφευκτη πραγματικότητα λέει ότι καλός και άγιος ο κ. Λ. Παπαδήμος αλλά μάγος δεν είναι, για να ανατρέψει την καταστροφική διετία Παπανδρέου και να μας πάει πίσω στο 2009, σβήνοντας τα ενδιάμεσα. Βλέπω ότι καλλιεργείται σκόπιμα -από γνωστά ΜΜΕ- η «βεβαιότητα» ότι τώρα θα λυθούν όλα τα προβλήματα που ταλανίζουν την Ελλάδα και ότι κατοχυρώνεται και μόνον με την παρουσία Παπαδήμου στην πρωθυπουργία η θέση μας στην ευρωζώνη. Δεν ξέρω ποια συμφέροντα υπηρετούνται ούτε και μου αρέσει η ενασχόληση με τη συνωμοσιολογία.

Θα μπορούσαν να αποφευχθούν οι διθύραμβοι -θυμάμαι τους ανάλογους από τις ίδιες πένες για τον Παπανδρέου- και οι μεγαλοστομίες, αν διάβαζαν προσεκτικά την εμπεριστατωμένη ανάλυση της οικονομίας που έκανε αντί προγραμματικών δηλώσεων ο κ. Παπαδήμος στη Βουλή, έστω και με έναν πολύ προσεκτικό τρόπο. Ο κίνδυνος, λοιπόν, για τη θέση μας στην ευρωζώνη αν δεν καλυφθούν οι απαιτήσεις της Τρόικας είναι εδώ!

Και δεν αναφέρομαι στην καταβολή της έκτης δόσης, που απαιτεί «δήλωση μετανοίας» από τους αρχηγούς των κομμάτων που συμμετέχουν στη μεταβατική κυβέρνηση, αλλά στη δήλωσή του ότι, για να μείνουμε εντός της ευρωζώνης και να μην αποτελούμε το άχθος της, είναι ανάγκη να υλοποιηθούν οι δεσμεύσεις της πρωθυπουργίας Παπανδρέου. Θέλω να πω, δηλαδή, ότι και νέοι φόροι μπορούν να μπουν γιατί η τρύπα πάτο δεν έχει. Και οι μισθοί θα κοπούν ακόμη περισσότερο. Και οι συντάξεις θα μειωθούν και ένας στους τρεις Ελληνες πλέον θα ζει -ζει;- κάτω από το όριο της φτώχειας.

Ο κ. Παπαδήμος ήταν σαφής όταν έλεγε ότι το Μνημόνιο και η νέα δανειακή σύμβαση έχουν όρους και κανόνες που πρέπει να εκπληρωθούν.

ΤΟ ΜΟΝΟ παρήγορο είναι ότι έβαλε και την αναπτυξιακή διάσταση, όπως την παρουσίαζε ο Α. Σαμαράς για να εισπράττει τις ειρωνείες του φωστήρος Γ. Παπακωνσταντίνου, που η οικονομική πολιτική του, σύμφωνα με συναδέλφους του, υπήρξε εγκληματική. Ας περιμένουμε. Ετσι κι αλλιώς τι άλλο μπορούμε να κάνουμε…

Στη σκιά του Πλάτωνα

Παντελής Μπουκάλας
Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Καθημερινή" - 17/11/2011

Η βαρύτερη από τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης είναι η ίδια η σύνθεσή της. Κι αυτό ισχύει είτε συνονθυλευματική την θεωρήσουμε είτε κατά βάθος συμπαγή, παρά τις επιφανειακές διαφοροποιήσεις, αφού είναι συνεπής προς τις σωτηριολογικές συνταγές που διακινούνται αυτήν την εποχή στην Ευρώπη. Την υποβάθμιση της πολιτικής και την ταυτόχρονη εξύψωση του ρόλου των τεχνοκρατών προβλέπουν (αν δεν επιβάλλουν) οι συνταγές αυτές, όπως το βλέπουμε ήδη στην Ελλάδα και στην Ιταλία. Και την εκπαραθύρωση της ιδεολογίας, που κατακρίνεται σαν πράγμα γερασμένο και αντιπαραγωγικό, ώστε να βρουν χώρο για να προελάσουν οι «χρήσιμοι», όποιον θεό κι αν πιστεύουν, δηλαδή όποιες αντιλήψεις κι αν έχουν.

Η αδιαφορία της νέας κυβέρνησης για ιδεολογίες και λοιπά λιανά (που είναι κι αυτή μια νέου τύπου ιδεολογία) γίνεται ολοφάνερη με την άνευ προβληματισμού συμπερίληψη του ΛΑΟΣ στους νομείς της εξουσίας (το ’λεγε και το ξανάλεγε, βέβαια, ο κ. Καρατζαφέρης ότι σύντομα θα πρωθυπουργεύσει, αλλά εμείς είχαμε αλλού το μυαλό μας). Περισσότερες και ηχηρότερες ήταν οι αντιδράσεις στο Ευρωκοινοβούλιο, για τον εξαγνισμό που προσφέρει σε ακραίες θέσεις η κυβέρνηση, δίκην κολυμβήθρας του Σιλωάμ, παρά εδώ. Οι Ευρωπαίοι σοσιαλιστές δήλωσαν την οδυνηρή έκπληξη ή την αντίθεσή τους, ενώ από τους ημεδαπούς συντρόφους τους βρέθηκαν μόλις 101 στελέχη συν δυο - τρεις βουλευτές που διαμαρτυρήθηκαν για τη σύμπραξη του κόμματός τους με την ξενοφοβική και αντισημιτική Ακροδεξιά. Αν τον ΛΑΟΣ τον είχε στείλει στην εξουσία η λαϊκή ψήφος ή αν το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ. είχαν πολιτευθεί προεκλογικά λέγοντας ότι προσβλέπουν σε κυβερνητική συνεργασία με το κόμμα του κ. Καρατζαφέρη, τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά και οι αντιδράσεις άλλου τύπου.

Δεύτερο γνώρισμα της κυβέρνησης, αυτό που ευθύς εξαρχής έσπευσε να επισημάνει ο διορισθείς επικεφαλής της: «Δεν είμαι πολιτικός», είπε ο κ. Παπαδήμος (αλλά κι αυτό είναι μια νέου τύπου πολιτική). Σίγουρα το ύφος του ήταν διαφορετικό από το βαρύ κι ασήκωτο ύφος που φορούσε ο κ. Π. Ψωμιάδης κάθε φορά που έκανε κι αυτός, ναρκισσευόμενος, την ίδια δήλωση, σαν να ’θελε να μας πει ότι οι πολιτικοί, όλοι, είναι κάτι το μαγαρισμένο και το μολυσματικό. Μολαταύτα ο τόνος της απαξίωσης υπήρχε, απόρροια και της αίσθησης υπεροχής που έχει όποιος καλείται να βγάλει τα κάστανα από φωτιά που άλλοι την άναψαν και δεν μπορούν να την σβήσουν μόνοι τους. Για την ανυποληψία στην οποία έχει περιέλθει η κάστα των πολιτικών, η ευθύνη βαραίνει πρωτίστως τους ίδιους. Αλίμονο, όμως, αν φτάσουμε να πιστέψουμε ότι το ανώτατο στάδιο της δημοκρατίας είναι μια διακυβέρνηση από «ειδήμονες» ή «αρίστους», μη εξουσιοδοτημένους και νομιμοποιημένους εκλογικά. Καλοί καγαθοί οι αρχαίοι ημών, αλλά δεν χρειάζεται ν’ αναστήσουμε και την κυβερνητική του Πλάτωνα.

Τώρα τα δύσκολα

Κύρα Αδάμ
Αρθρογράφος
Άρθρο της στην εφημερίδα "Ελευθεροτυπία" - 17/11/2011


Η τρικομματική κυβέρνηση του κ. Παπαδήμου έλαβε χθες εντυπωσιακή σε αριθμούς ψήφο εμπιστοσύνης στη Βουλή για το σύντομο, όπως αναμένεται, βίο της.

ΑΠΟ σήμερα αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση για την κυβέρνηση αυτή, που επιβλήθηκε από το γαλλογερμανικό άξονα, που με τη σειρά του «φρίκαρε» από την κυβέρνηση Παπανδρέου.

Ο ΝΕΟΣ πρωθυπουργός από τις πρώτες τοποθετήσεις του έδειξε ότι θα σεβαστεί απολύτως τους όρους που έθεσαν οι εταίροι. Και πρώτα πρώτα, θα υπογράψει μια εξόχως ταπεινωτική για τη χώρα επιστολή νομιμοφροσύνης προς την τρόικα, δηλαδή τους δανειστές μας, για όσα έχουν συμφωνηθεί και όσα «θα» συμφωνηθούν να τηρηθούν στο ακέραιο από το ελληνικό κράτος.

ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ για μια απίστευτη κίνηση παράδοσης άνευ όρων της χώρας, με στόχο να παραμείνει αυτή δεμένη χειροπόδαρα έως ότου φτάσει στον γκρεμό, έως ότου δηλαδή σπρωχθεί ώστε να εξέλθει εκουσίως από την ευρωζώνη, όταν και όπως τροποποιηθούν οι ισχύουσες Συνθήκες της Ε.Ε.

Ο ΗΠΙΟΣ τεχνοκράτης πρωθυπουργός αιτιολόγησε αυτή την αναγκαστική κίνηση της ελληνικής κυβέρνησης με το λογικό επιχείρημα ότι και οι θεσμικοί εταίροι μας (Ε.Ε., ΔΝΤ, ΕΚΤ) «δεσμεύονται σε μια πολυετή χρηματοδοτική στήριξη της χώρας μας».

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ, όμως, είναι ότι η προηγούμενη κυβέρνηση Παπανδρέου ανέλαβε χωρίς βαθιά σκέψη και προγραμματισμό, πρόχειρα και ασυντόνιστα, να «μεταφράσει», υλοποιήσει και εφαρμόσει «το πρόγραμμα των δανειστών», μέσα στη φούρια της να αποδείξει (στους τρίτους) ότι «μπορεί να τα αλλάξει» όλα. Και τα διέλυσε όλα.

ΔΙΟΤΙ δεν μπορεί λογικός άνθρωπος να πιστέψει ότι ήταν προϊόν πολιτικής και τεχνοκρατικής επεξεργασίας, π.χ., τα εφτά βαριά χαράτσια που πρέπει να πληρώσουν οι Ελληνες πολίτες μέχρι το τέλος του χρόνου, πολλοί από τους οποίους είναι ήδη διά βίου άνεργοι και οι υπόλοιποι έχουν ήδη δει τα εισοδήματά τους να συρρικνώνονται επικίνδυνα στο όριο της φτώχειας. Και επομένως, ουδείς μπορεί να αποκλείσει ή να «υποτάξει» αισθήματα δίκαιης οργής και αγανάκτησης.

Ο ΗΠΙΟΣ τεχνοκράτης πρωθυπουργός δεν είχε καμιά κουβέντα να πει στην πλειονότητα των συμπολιτών του. Ζήτησε, όμως, την ανοχή τους και για το επόμενο πακέτο μέτρων, που ούτε και ο ίδιος ξέρει, αφού δεν έχει αρχίσει η διαπραγμάτευση του Μνημονίου της νέας δανειακής σύμβασης...

ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ, όμως, εβδομάδα θα δοκιμαστεί και ο ίδιος ο κ. Παπαδήμος, καθώς στη Φρανκ-φούρτη έχει αρχίσει το μεγάλο παζάρι με τους διεθνείς τραπεζίτες για το «κούρεμα» των ελληνικών ομολόγων και το νέο επιτόκιο, που θα οριστεί γι' αυτά. Οι ξένοι τραπεζίτες δηλώνουν ήδη ότι απαιτούν για τον εαυτόν τους ένα επιτόκιο της τάξης του 8%-9%, πολύ πάνω από το ανεκτό 6%, διαφορετικά το «κούρεμα» θα είναι δώρον-άδωρον, αφού ο στόχος του χρέους στο 120% δεν πρόκειται ποτέ να επιτευχθεί. Αν η κυβέρνηση Παπαδήμου δεν χτυπήσει το χέρι στη διαπραγμάτευση της Φρανκ-φούρτης και αφήσει, π.χ., να το κάνει η κ. Μέρκελ, τότε ανοίγει το κεφάλαιο της συντεταγμένης χρεοκοπίας της χώρας. Αμ' έπος, αμ' έργον...

Περαίωση ζωής

Λώρη Κέζα
Αρθρογράφος
Άρθρο της στην ιστοσελίδα "Βήμα on line" - 21/11/2011

Ποιος είναι ο ρόλος του «εθνικού φοροεισπράκτορα»; Όπως υποδηλώνει η υπογραφή του, κάποιος που μαζεύει χρήμα, πιέζει τους οφειλέτες για να καταθέσουν άμεσα τα χρωστούμενα. Ο αυτόκλητος σωτήρας προειδοποιεί: πληρωμή ή «περαίωση ζωής», δηλαδή εις θάνατον. Αυτά μόνο στα μυθιστορήματα συμβαίνουν. Πράγματι ο «εθνικός φοροεισπράκτορας» είναι ήρωας του Πέτρου Μάρκαρα στο βιβλίο «Περαίωση», το δεύτερο από την «Τριλογία της κρίσης» (εκδόσεις Γαβριηλίδη). Πρόκειται για ένα βιβλίο που θέτει ένα βασικό ηθικό δίλημμα στον αναγνώστη και τούτο αφορά το δικαίωμα ενός ατόμου να τιμωρεί με φόνο όσους κλέβουν την εφορία, συμβάλλοντας έτσι στη μαζική δυστυχία, τις περικοπές των μισθών, τη σμίκρυνση του κοινωνικού κράτους. Ο αστυνόμος Χάριτος αναλαμβάνει να εντοπίσει τον δολοφόνο ενώ γύρω του όλοι σιγομουρμουρίζουν ότι πρέπει να τον αφήσει να δράσει. Η σύζυγος του αστυνομικού, η κυρία Αδριανή με τις παροιμίες της, μια γυναίκα αφιερωμένη στα σουτζουκάκια και το δελτίο ειδήσεων, μια γυναίκα με ακέραιο πνεύμα, χαίρεται με τους φόνους. Εξίσου χαίρονται και συνάδελφοι του Χαρίτου, που βλέπουν στο πρόσωπο του εκδικητή έναν υπερασπιστή των αδυνάτων.

Είναι αξιοθαύμαστο το πόσες αλήθειες μπορούν να χωρέσουν 400 σελίδες. Ο αναγνώστης του μέλλοντος θα έχει σαφή εικόνα για την Αθήνα της κρίσης αν και ορισμένες λεπτομέρειες θα μοιάζουν ακραίες. Ο Χάριτος περιδιαβαίνει όλη την Αθήνα, πότε με το περιπολικό, πότε με το δικό του Σέατ ή με τα πόδια. Θα λέγαμε ότι υπάρχει μια εμμονή με την περιγραφή της κίνησης στο δρόμο: την τάδε ώρα έχει μποτιλιάρισμα, την άλλη είναι εύκολη η διέλευση. Αυτές οι λεπτομέρειες συνθέτουν το οικονομικό και συνδικαλιστικό τοπίο. Οι δρόμοι κλείνουν επειδή γίνεται πορεία, οι δρόμοι ανοίγουν όταν έχουν απεργία τα ταξί, οι αθηναίοι κλειδώνουν το αμάξι για να κάνουν οικονομία στη βενζίνη. Μικρές αναφορές, περάσματα, που συμβάλλουν στη γενική εντύπωση που αφήνει η αφήγηση και εξηγεί γιατί οι «Αγανακτισμένοι» μαθαίνοντας τη δράση του «εθνικού φοροεισπράκτορα» γίνονται «Ενθουσιασμένοι».

Από την ταυτότητα των θυμάτων ο αναγνώστης θυμάται ή μαθαίνει ποιες είναι οι κοινωνικές ομάδες που λειτουργούν εγωιστικά. Πρώτος νεκρός ένας μεγαλογιατρός του Κολωνακίου, με έπαυλη στην Εκάλη, επιβλητικό εξοχικό σε νησί και ανεκτίμητη συλλογή από έργα τέχνης. Δηλώνει 50.000 ευρώ το χρόνο καθώς δεν κόβει αποδείξεις. Κατά την ανάκριση γίνεται σαφές ότι το κράτος δεν λειτουργεί αφού κανένας δεν αναλαμβάνει την ευθύνη για την έκταση του φαινομένου. Οι εφοριακοί λένε ότι εφόσον τόσες αποδείξεις έχει κόψει, τόσα θα δηλώσει. Η αστυνομία λέει ότι δεν μπορούσε να παρέμβει αφού δεν είχε κληθεί. Το Σώμα Δίωξης Οικονομικού Εγκλήματος ομολογεί ότι δεν επαρκεί για να ελέγξει τόσους φοροφυγάδες. Ο δολοφόνος υπολογίζει τα έσοδα και δίνει διορία στο θύμα: τα λεφτά στη ΔΟΥ ή «περαίωση ζωής». Με τον ίδιο τρόπο απειλεί έναν πανεπιστημιακό που παίρνει όλα τα ερευνητικά προγράμματα για την εταιρία του, έναν συνδικαλιστή που πολιτεύτηκε πριν το ρίξει στα επιδοτούμενα αιολικά πάρκα, και έναν ιδιοκτήτη Ιδιωτικών Εκπαιδευτικών Κέντρων ο οποίος αφήνει τα χρέη να αβγατίζουν, κάνει ρύθμιση πληρώνοντας την πρώτη δόση, παίρνει ενημερότητα και συνεχίζει την πορεία με τον ίδιο τρόπο, δάνεια- ρύθμιση, ξανά και ξανά.

Εκτός από τις αγωνίες της δουλειάς ο Χαρίτος έχει και τα της κόρης του, της Κατερίνας, η οποία αφού σπούδασε, έκανε μεταπτυχιακά, βρίσκεται στο σημείο μηδέν. Δεν μπορεί να ζήσει από τη δικηγορία ούτε από τον μισθό του άντρα της, που είναι γιατρός σε δημόσιο νοσοκομείο. Από τον περικομμένο μισθό βοηθά και ο Χαρίτος αλλά η κόρη δεν μπορεί να το δεχτεί. Αποφασίζει να πάει στην Αφρική, να δουλέψει μερικά χρόνια στην Αφρική, στην Ύπατη Αρμοστεία Προσφύγων του ΟΗΕ. Μόλις βολευτεί, λέει, θα την ακολουθήσει και ο σύζυγος, ο οποίος ψάχνει θέση στους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα. Έτσι παράλληλα με την αναζήτηση του δολοφόνου παρουσιάζεται στο βιβλίο και το κύμα μετανάστευσης των επιστημόνων. Η ιστορία αποκτά ενδιαφέρον και από ένα επιπλέον στοιχείο, από τον τρόπο που δολοφονούνται τα θύματα και τις τοποθεσίες όπου αφήνονται τα θύματα. Ας μην τα αποκαλύψουμε όμως αφού υποτίθεται ότι είναι αστυνομικό μυθιστόρημα.

Στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα κοινωνικό και πολιτικό βιβλίο το οποίο εντάσσεται στην παράδοση του «Νουάρ της Μεσογείου» ή «Αστυνομικού του Νότου», δίπλα στα βιβλία του Ζαν- Κλοντ Ιζό (Μασσαλία), του Μανουέλ- Βάθκεθ Μονταλμπάν (Βαρκελώνη), του Αντρέα Καμιλέρι (επινοημένη Βιγκάτα). Σε όλους αυτούς τους συγγραφείς το έγκλημα είναι το πρόσχημα για να φωτογραφηθεί η εποχή, για να κριθούν τα ήθη. Σε όλους πρωταρχική αγωνία είναι ο προσδιορισμός της δικαιοσύνης. Η δικαιοσύνη είναι κάτι σχετικό, που δεν χωρά σε λεξικό, κι ας επιμένει ο Χαρίτος να ψάχνει τις λύσεις στα λήμματα του Δημητράκου.

Εθνικό καθήκον

Άννα Παναγιωταρέα
Δημοσιογράφος
Άρθρο της στην εφημερίδα "Ελεύθερος Τύπος" - 2/11/2011


Δεν φτάνει που μας κατάντησε επαίτες στη χώρα μας, γυρίζοντάς μας το 2020 στο 2009, αποφάσισε να πραγματοποιήσει και την απειλή του πατρός του, που δεν είχε τολμήσει να βάλει σε πράξη: Να βγάλει την Ελλάδα από την Ευρωπαϊκή Ενωση. Γιατί το σύνθημα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο», που είχε εκτοξεύσει ο Α. Παπανδρέου στη Βουλή του 1975, το ξέχασε όταν έγινε πρωθυπουργός στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας.

ΕΚΕΙ ΤΟ ΒΡΗΚΕ ο υιός του και το ξεσκόνισε, βυθίζοντας σε απόγνωση τους Ελληνες, που τον βλέπουν, γαντζωμένο με νύχια και με δόντια στην εξουσία, να δηλώνει: «Υστερα από μένα η καταστροφή». Εχουμε καθήκον στο μέλλον των παιδιών μας να μην του κάνουμε τη χάρη. Υπάρχουν στην Κοινοβουλευτική του Ομάδα άνθρωποι με εθνική συνείδηση, που αντιλαμβάνονται ότι τα τυχοδιωκτικά του παιχνίδια αποβλέπουν στην παραμονή του στην εξουσία. Η αλήθεια είναι ότι τόσες φορές που δήλωνε ότι «δεν τον ενδιαφέρει η πρωθυπουργική καρέκλα» έπρεπε να μας είχε προβληματίσει!

ΤΟ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ο ίδιος περίγελως στα μάτια των εταίρων είναι βαρύ, εφόσον ακόμη είναι πρωθυπουργός της Ελλάδας. Ετσι κι αλλιώς, «γελοίο και μικρόνοα» τον χαρακτηρίζουν πλέον οι ομόλογοί του. Ομως δίνει την ευκαιρία σε εκείνους που δεν μας θέλουν στην Ε.Ε. να μας αποπέμψουν. Και αυτό θα είναι εθνική καταστροφή, μεγαλύτερη από εκείνη του 1922. Καμία κυβέρνηση, κανένα κόμμα, πλην του ΚΚΕ, έθεσε ποτέ θέμα αμφισβήτησης της παρουσίας της Ελλάδας στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αναγνωρίζοντας τις εθνικές περιπέτειες στις οποίες θα εμπλεκόταν η χώρα.

Και έρχεται αυτός, που δεν έβγαλε με τον κόπο του μία δραχμή, που δεν έχει ελληνική παιδεία, άγλωσσος και ανιστόρητος και λαθεμένα διεθνιστής, και εκτελεί σχέδιο καταστροφής της Ελλάδας: Πού πήγαν οι ΑΟΖ και τα πετρέλαια, τα έξι μίλια και η άμυνα, η παιδεία και οι συμμαχίες της χώρας; Ο Γ. Παπανδρέου είναι αποφασισμένος να ανατρέψει τα πάντα. Να σωριάσει σε ερείπια τους κόπους της δουλειάς μας από το 1974 και εδώ. Να γυρίσει την Ελλάδα στην περίοδο τη μετεμφυλιακή, ο ένας εναντίον του άλλου.

Να παραδώσει τη χώρα στην επόμενη κυβέρνηση ανίσχυρη, αδύναμη, εγκαταλελειμμένη. Ακριβώς όπως σχεδιάζουν οι εχθροί της. Βουλευτές του ΠΑΣΟΚ μού έλεγαν στη Βουλή την ημέρα της ψήφισης του πολυνομοσχεδίου ότι «τη στιγμή που θα πιστοποιήσουν ότι ο Γ. Παπανδρέου είναι επικίνδυνος για την Ελλάδα θα τον καταψηφίσουν». Η στιγμή ήρθε, φίλοι μου!

ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ. Λίγες μέρες ακόμη χρειάζεται για να ολοκληρώσει το καταστροφικό σχέδιο που εκτελεί. Δεν υπάρχει πλέον αμφιβολία. Αν τον αφήσετε να δράσει ανενόχλητος, εσείς θα φέρετε το άγος της προδοσίας της λαϊκής εντολής, για την υπόλοιπη ζωή σας.

Χορός αυτοκαταστροφής

Αλέξης Παπαχελάς
Δημοσιογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Καθημερινή" - 2/11/2011

Θα προσπαθήσω να είμαι σαφής, ψύχραιμος και δίκαιος. Αυτό που έπραξε προχθές ο κ. Παπανδρέου ήταν επικίνδυνο και ανεύθυνο. Εβαλε τη χώρα με μια αδίστακτη κίνηση σε κίνδυνο άμεσης, ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας, η οποία θα έφερε την προσωπική του σφραγίδα. Σε αντίθεση με τον Παπανδρέου του περασμένου Ιουνίου, ο οποίος προσεφέρθη να αποσυρθεί προς όφελος του εθνικού συμφέροντος, χθες το παρέβλεψε εξανεμίζοντας την όποια αξιοπιστία έχει μείνει σε αυτή την έρημη χώρα. Τον έθελξε, δυστυχώς, σε στιγμές πανικού, η αγκάλη του «οικείου ΠΑΣΟΚ» και ο ρόλος του θύματος -απολύτως υπαρκτών κατά τα άλλα- σκοτεινών συμφερόντων.

Από την άλλη, οφείλουμε να διαπιστώσουμε την απέραντη υποκρισία και σχιζοφρένεια των υπόλοιπων πολιτικών δυνάμεων και μεγάλου μέρους των διαμορφωτών της κοινής γνώμης. Εκείνοι που κόπτονται για την άμεση λαϊκή δημοκρατία εξοργίσθηκαν αίφνης με την προοπτική ενός δημοψηφίσματος. Οσοι κραύγαζαν κατά της επιτροπείας, της νέας κατοχής και αδιαφορούσαν για το τι λένε οι έξω, άρχισαν να μεταδίδουν την ανησυχία τους για το τι λένε οι Βρυξέλλες. Οσοι ήθελαν να διώξουν την τρόικα με οιοδήποτε κόστος, φοβήθηκαν μήπως πράγματι φύγει. Εκείνοι που μας διαβεβαίωναν ότι αποκλείεται να μας πετάξουν έξω από το ευρώ ή να μας αφήσουν να χρεοκοπήσουμε, άρχισαν να τρέμουν. Οσοι συνιστούσαν ανεπιφύλακτα τη διαγραφή του χρέους, αρχικώς την χαρακτήρισαν καταστροφική και χθες φοβήθηκαν μήπως και τη χάσουμε.

Μοιάζουμε με μια χώρα, η οποία με ηδονή και αυτοκαταστροφική μανία έχει ανέβει στο διεθνές πάλκο και απειλεί να αυτοκτονήσει. Χθες στο έργο πρωταγωνίστησε ένας πρωθυπουργός που πανικοβλήθηκε, πήρε το πιστόλι από τα χέρια των υπολοίπων και έκανε το Πεκίνο, την Ουάσιγκτον, το Βερολίνο, όλους, να αναρωτιούνται τι συμβαίνει με αυτήν τη χώρα και βεβαίως με τον ίδιο τον κ. Παπανδρέου, ο οποίος αποφάσισε να μπει πρώτος και να σύρει τον μακρόσυρτο χορό της εθνικής αυτοκαταστροφής. Καταφέραμε να κτίσουμε με κόπο το στερεότυπο μιας χώρας που είναι διαφορετική από όλες τις άλλες της Ευρώπης, η οποία αρέσκεται να έχει μόνο δικαιώματα και καμία υποχρέωση ως μέλος της ευρωπαϊκής οικογένειας και η οποία κακώς ανήκει σε αυτήν. Δώσαμε άλλοθι και τροφή σε όσους έντεχνα ζωγραφίζουν ένα σχεδόν ρατσιστικό στερεότυπο για εμάς τους Ελληνες.

Εν τω μεταξύ, ο απλός κόσμος κοντεύει να τρελαθεί. Δεν τα βγάζει πέρα, χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια του και αρχίζει να αναρωτιέται τι διαφορά έχει ο αργός βασανιστικός θάνατος μέσα στο ευρώ από τον απότομο θάνατο της δραχμής. Κανείς μας δεν έχει απαντήσεις και είμαστε όλοι υπεύθυνοι για τη μοίρα αυτού του τόπου, για μια πατρίδα που αλλιώς μας την παρέδωσαν οι γονείς μας και οι παππούδες μας και αλλιώς θα την αφήσουμε εμείς στα παιδιά μας.

Προσπαθώ, και δεν είναι εύκολο, να είμαι αισιόδοξος. Η μόνη μου ελπίδα είναι ότι η άφρων και ανεύθυνη πράξη του κ. Παπανδρέου θα μας κάνει ΟΛΟΥΣ να έλθουμε στα λογικά μας, να κάνουμε ένα βήμα πίσω από το χείλος της αβύσσου και να βρούμε μια λύση που θα ικανοποιεί το λαϊκό αίσθημα, αλλά θα βασίζεται στον ρεαλισμό και σε αλήθειες· ούτε σε ψευτιές ούτε σε χίμαιρες ανευθύνων. Δεν θα είναι εύκολο. Η χώρα συνθλίβεται ανάμεσα στην ανεπάρκεια και την ανευθυνότητα, τους κομματικούς και προσωπικούς εγωισμούς των ηγετών της. Αυτό που δεν θέλω να πιστέψω είναι ότι θα επαληθευθεί εκείνο το οποίο πολλοί σοφοί άνθρωποι ψιθυρίζουν εδώ και πολλά χρόνια, ότι δηλαδή πρέπει να περάσουμε μια μεγάλη εθνική καταστροφή για να συνέλθουμε. Δεν πρέπει να το επιτρέψουμε!

Δύο επιλογές για τον Γιώργο

Μιχάλης Ιγνατίου
Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Έθνος" - 28/10/2011

Το γεγονός ότι οι διεθνείς χρηματαγορές αντέδρασαν θετικά στις ανακοινώσεις των Ευρωπαίων για την κρίση χρέους της Ελλάδας και της Ευρωζώνης δεν αποτελεί λόγο για να πανηγυρίζουμε. Διότι οι αγορές δεν είναι ο δείκτης αποδοχής ή όχι μιας προσπάθειας, όπως αυτή που κάνει η χώρα μας και η Ευρωπαϊκή Ενωση. Αντίθετα, οι αγορές είναι δείκτης του ποσοστού κερδοσκοπίας των γνωστών-"αγνώστων", οι οποίοι ανάλογα με το κέρδος τους ανεβοκατεβάζουν τα διεθνή χρηματιστήρια και καταστρέφουν κράτη και λαούς.

Ο Γιώργος Παπανδρέου ισχυρίζεται ότι η απόφαση είναι μια μεγάλη επιτυχία για την Ελλάδα και τον λαό της. Οι δηλώσεις του δεν έχουν καμία απολύτως διαφορά από τις ανακοινώσεις που είχε κάνει μετά τη δημοσιοποίηση της συμφωνίας της 21ης Ιουλίου, η οποία δεν εφαρμόστηκε ποτέ. Είναι τραγικό το γεγονός, εάν αληθεύει, πως τρεις ημέρες μετά τη συμφωνία εκείνη οι πάντες είχαν συνειδητοποιήσει ότι απαιτούνταν αναθεώρησή της.

Ο Λευκός Οίκος, που έδωσε μάχη για να πείσει την καγκελάριο Ανγκελα Μέρκελ για την ανάγκη πολλαπλασιασμού των κονδυλίων του ευρωπαϊκού μηχανισμού (EFSF), ενώ χαιρέτισε τις αποφάσεις του Ε.Σ., ταυτόχρονα δεν έκρυψε την ανησυχία του ενοίκου του. Ο πρόεδρος Ομπάμα ζήτησε "την ταχεία εφαρμογή" των αποφάσεων. Και το έπραξε διότι -όπως είχε τονίσει με δημόσιες δηλώσεις του- είναι προβληματισμένος με την αναποφασιστικότητα των Ευρωπαίων. Αποφασίζουν 27 κυβερνήσεις και 27 κοινοβούλια, είχαν προσθέσει με ειρωνεία οι συνεργάτες του, εκφράζοντας έτσι την έλλειψη εμπιστοσύνης για τη μη εφαρμογή των αποφάσεων που λαμβάνονται.

Δεν είναι θέμα συζήτησης του παρόντος κειμένου το τι έγινε και τι δεν έγινε. Ομως, μετά τις αποφάσεις των Βρυξελλών -οι οποίες, όπως ισχυρίζονται οι ίδιοι, είναι απόλυτα θετικές- ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του πρέπει να πάρουν τη μεγάλη απόφαση και να εργαστούν. Ο κ. Παπανδρέου μπορεί να ισχυρίζεται στα διαγγέλματά του ότι έχουν γίνει άλματα από τον Μάιο του 2010, αλλά γνωρίζει πολύ καλά ότι δεν πείθει τους δανειστές που επέλεξε. Η φράση της κ. Λαγκάρντ ότι απαιτείται "εφαρμογή, εφαρμογή, εφαρμογή" ηχεί σαν χαστούκι στ' αυτιά του. Οι επιλογές του είναι δύο: είτε, τέλος πάντων, θα αποφασίσει να εργαστεί και να συντονίσει τους υπουργούς του είτε θα πάει στο σπίτι του και να αφήσει άλλους, πιο ικανούς, να ασχοληθούν με τη σωτηρία της Ελλάδας.

Δημοψήφισμα του αέρα

Κύρα Αδάμ
Αρθρογράφος
Άρθρο της στην εφημερίδα "Ελευθεροτυπία" - 3/11/2011


Τα δημοψηφίσματα γίνονται προκειμένου να καταγραφεί η λαϊκή ετυμηγορία για μείζονος σημασία θέματα, που καθορίζουν την τύχη και την πορεία της χώρας για πολλές δεκαετίες. Τουλάχιστον έτσι ξέραμε μέχρι τώρα.

ΣΗΜΕΡΑ οι Ελληνες πολίτες βρίσκονται μπροστά στο πρωτόγνωρο θέαμα, η κυβέρνηση να εξαγγέλλει βαρύγδουπα τη διενέργεια δημοψηφίσματος, του οποίου ουδείς γνωρίζει το ακριβές περιεχόμενο και τον ακριβή χρόνο διενέργειάς του, με καθαρό στόχο να... παραμείνει αυτή στην εξουσία όσο μπορεί περισσότερο.

Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ δεν επέλεξε τυχαίως αυτή τη στιγμή να ανακοινώσει την ευαισθησία της απέναντι στις αυξανόμενες λαϊκές αντιδράσεις για τα μέτρα του Μνημονίου, ζητώντας το δημοψήφισμα.

ΑΝ η ευαισθησία αυτή ήταν ειλικρινής, το δημοψήφισμα θα είχε γίνει για τη δανειακή σύμβαση του Μνημονίου, τον Μάιο του 2010, ώστε οι πολίτες να αποφασίσουν μόνοι τους αν θέλουν ή όχι να μπουν στη μεγάλη οικονομική περιπέτεια για τις επόμενες δεκαετίες. Αυτό δεν έγινε, όχι μόνον γιατί η κυβέρνηση βιαζόταν να περάσει το Μνημόνιο, αλλά γιατί, προφανώς, δεν ήξερε ούτε η ίδια τι ακριβώς την περίμενε στη συνέχεια. Δεν σκέφτηκε το δημοψήφισμα ούτε όταν υποχρεώθηκε να περάσει τα μέτρα του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος -όταν ήξερε πολύ καλά ποια δυσβάσταχτα οικονομικά μέτρα θα εφάρμοζε για τα επόμενα χρόνια.

ΤΟ δημοψήφισμα το σκέφτηκε τώρα, αφού η απόφαση κορυφής της Ε.Ε. για το «κούρεμα» του ελληνικού χρέους δεν προκάλεσε αισθήματα ευφορίας στους πολίτες, που όχι μόνον δεν «ευχαρίστησαν» την κυβέρνηση, αλλά, αντιθέτως, δείχνουν με πολλούς τρόπους την άγρια δυσφορία τους.

Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ επομένως αναζήτησε έναν τρόπο να ανακόψει τη λαϊκή δυσφορία, αλλά και να αποδυναμώσει το πείσμα του συνόλου της αντιπολίτευσης εναντίον του Μνημονίου, ώστε να μην εξαναγκαστεί να καταφύγει σε πρόωρες εκλογές, αφού η χώρα φανερά βαδίζει πλέον σε ακυβερνησία.

Η ΕΞΑΓΓΕΛΙΑ του δημοψηφίσματος ήταν μια μελετημένη κίνηση, για το τέλος του Δεκεμβρίου ή τις αρχές του νέου χρόνου. Γιατί; Μέχρι τότε θα είχε ολοκληρωθεί η διαδικασία του «κουρέματος» του ελληνικού χρέους, θα είχε συναφθεί η νέα δανειακή συμφωνία ύψους 130 δισ. ευρώ και θα αυξανόταν κατακόρυφα η πίεση προς τους ψηφοφόρους, οι οποίοι αν δεν ψηφίσουν θετικά τότε θα διακινδυνεύσουν να τα χάσουν όλα και να μείνουν άφραγκοι.

ΤΑ πράγματα δεν εξελίσσονται έτσι, γιατί οι θυμωμένοι πλέον Ευρωπαίοι απειλούν σοβαρά να αναστείλουν κάθε απόφασή τους έως ότου η κυβέρνηση προχωρήσει πολύ γρήγορα στο δημοψήφισμα, που δεν μπορεί να αφορά τα «υπεσχημένα» και φυσικά την παραμονή της χώρας στο ευρώ.

Ο κόσμος καίγεται και ο ΓΑΠ στο Twitter!

Σοφία Βούλτεψη

Δημοσιογράφος
Άρθρο της στο site "Ελεύθερη Ζώνη" - 3/11/2011

Όπως έχω επανειλημμένα υποστηρίξει, βρισκόμαστε μπροστά σε μια επικίνδυνη ψυχαναγκαστική κατάσταση και οποιαδήποτε προσπάθεια ερμηνείας της με όρους λογικής και δημοσιογραφικής ανάλυσης είναι μάταιη.

Η διαταραχή – όπως θα έλεγαν και οι ειδικοί – προκαλεί έντονη τάση για διαστροφή της πραγματικότητας, που όταν αναμιγνύεται με το επαρχιώτικο πείσμα του κ. Καστανίδη, εξελίσσεται σε ένα εκρηκτικό μίγμα.

Το βλέπουμε αυτό ξεκάθαρα στις κινήσεις των κυβερνητικών των τελευταίων ημερών:

Ο πρωθυπουργός εκλήθη επειγόντως στις Κάννες για να δώσει εξηγήσεις σχετικά με την τελευταία υποτροπή της νόσου «εξουσιομανίτιδα».

Ο κ. Καστανίδης εμφανίστηκε στην κρατική τηλεόραση και με ύφος χιλίων καρδιναλίων μας ανακοίνωσε ότι το ερώτημα του δημοψηφίσματος θα αφορά στην ίδια την δανειακή σύμβαση.

Η συγκεκριμένη υποτροπή έλαβε χώρα χωρίς να έχει γίνει γνωστό το τελεσίγραφο των Καννών. Και επομένως ο κ. Καστανίδης θεώρησε πως αυτός μόνος του μπορεί να τα βάλει με όλον τον κόσμο και να πει όσα είπε χωρίς καν να περάσει από το μυαλό του ότι οι εταίροι θα καθορίσουν το ερώτημα του δημοψηφίσματος, διαφορετικά δεν θα μπορεί να λάβει τον μισθό του – τον οποίο σταθερά λαμβάνει μαζί με άλλους πολλούς εδώ και πολλά χρόνια, με τα γνωστά αποτελέσματα.

Από την πλευρά του, ο κ. Μπεγλίτης μας είπε χθες – άλλη υποτροπή αυτή - πως οι σαρωτικές κρίσεις στις Ένοπλες Δυνάμεις δεν ήσαν έκτακτες, αλλά έπρεπε να είχαν γίνει από τον Αύγουστο και αναβλήθηκαν λόγω της κρίσης στην Ανατολική Μεσόγειο.

Εννοεί δηλαδή πως τώρα η κρίση έχει τελειώσει και δεν υπάρχει πια πρόβλημα στην ΑΟΖ της Κύπρου.

Για κακή του τύχη (εκτός αν δεν το γνωρίζει ούτε αυτό ο κ. Μπεγλίτης), ο υπουργός Ενέργειας και Φυσικών Πόρων της Τουρκίας, Τανέρ Γιλντίζ μεταβαίνει - εκτάκτως σε αντίθεση με τις δικές του «τακτικές» κρίσεις - στα Κατεχόμενα, προκειμένου να παραστεί στην υπογραφή «συμφωνίας» του ψευδοκράτους με την Τουρκική Ανώνυμη Εταιρεία Πετρελαίου (TPAO), μετά την συμφωνία για την οριοθέτηση «υφαλοκρηπίδας» μεταξύ Κατεχομένων και Τουρκίας.

Επιπλέον, η κατάσταση είναι φαίνεται τόσο σοβαρή που ο κ. Μπεγλίτης, την ημέρα που ο κ. Παπανδρέου ζητούσε ψήφο εμπιστοσύνης και είχαμε ανεξαρτητοποίηση βουλευτή του, θεώρησε πως δεν συνέβαινε τίποτε το έκτακτο.

Η παράκρουση της χθεσινής ημέρας συμπληρώθηκε με παρέμβαση του πρωθυπουργού από το… Twitter, όπου κατηγορεί τους πάντες για «οργανωμένες αντιδράσεις», ξιφουλκεί κατά των τραπεζών, επιτίθεται στα μέσα ενημέρωσης (διερωτώμενος πώς εξακολουθούν να λειτουργούν ενώ είναι χρεοκοπημένα, χωρίς να διερωτάται το ίδιο για τον εαυτό του), μιλά για αντιμετώπιση του… λαθρεμπορίου καυσίμων, για… εξυγίανση του ποδοσφαίρου και για λίστες φοροφυγάδων που λέει ότι δημοσιοποιήθηκαν, αλλά παραμένουν προστατευμένες στα υπόγεια της Βουλής!

Δηλαδή, για να μην τρελαθούμε κι’ εμείς: Η Ελλάδα έχει μείνει χωρίς χρηματοδότηση, όλος ο κόσμος είναι στα κεραμίδια εναντίον του, τον κάλεσαν στις Κάννες για να του υπαγορεύσουν το ερώτημα του δημοψηφίσματος και αυτός μιλούσε στο Twitter!

Όσα δε έχουν διαρρεύσει από την ολονυχτία του υπουργικού συμβουλίου, δείχνουν ότι ο ίδιος παρέμεινε μέχρι τέλους μακριά νυχτωμένος.

Όπως μάθαμε, όλα αυτά γίνονται επειδή ο ίδιος πολεμάει τα συμφέροντα και τους τραπεζίτες, που με την σειρά τους του έχουν κηρύξει τον πόλεμο!

Κι’ όταν, όπως διέρρευσε, του επισημάνθηκε ο κίνδυνος να μην εκταμιευτεί η 6η δόση, ο Παπανδρέου είπε πως πρώτα θα εκταμιευτεί η έκτη δόση και μετά θα γίνει το δημοψήφισμα.

Ούτε που του πέρασε από το μυαλό ότι θα συνδεόταν η έκτη δόση με το δημοψήφισμα – αφού μήνες τώρα συνδέεται με τα πάντα και την συνδέει και ο ίδιος με τα πάντα, ακόμη και με την υπερψήφιση του άρθρου 37.

Η αλήθεια είναι – πέραν της παράκρουσης – ότι ακριβώς επειδή οι βουλευτές, με αφορμή την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου και του άρθρου 37, τον είχαν προειδοποιήσει πως ψηφίζουν για τελευταία φορά με κλειστά μάτια, ήθελε να τους ξεπεράσει και να πάει κατευθείαν στον λαό.

Δηλαδή, όταν διαπίστωσε πως δεν μπορεί να εκβιάζει άλλο τους βουλευτές του, έστρεψε τα εκβιαστικά πυρά του στον λαό.

Όσο για τα συμφέροντα και τους τραπεζίτες, ο κ. Παπανδρέου υπήρξε πάντοτε προνομιακός συνομιλητής τους.

Αντιγράφω από την «Ελευθεροτυπία» της 28ης Φεβρουαρίου 2009:

«Με το κεφάλαιο γευματίζει και δειπνεί τακτικά το τελευταίο διάστημα ο ΓΑΠ, όταν βέβαια δεν διακηρύσσει ότι θα το φορολογήσει. Την περασμένη Δευτέρα, 22, δείπνησε με 12 από αυτούς στο σπίτι του διευθύνοντος συμβούλου της Γιούρομπανκ Ν. Καραμούζη. Λασκαρίδης (εφοπλιστής), Σκλαβενίτης, Παπαλεξόπουλος (ΤΙΤΑΝ), Μπελές (ιχθυοκαλλιέργειες Νηρέας) Μυτιληναίος (ενέργεια), Καλιτσάντσης (κατασκευαστής), Σπανός (βιοϊατρική), Γεράρδος (πλαίσιο), Βασιλάκης (Ετζίαν), Διβάνης (ξενοδοχεία), Αγγ. Πλακόπητας κ.ά. Αυτές οι συναντήσεις έγιναν στο σκοτάδι από πλευράς δημοσιότητας, όμως, η προχθεσινή ήλθε στο φως και ανάγκασε τους συνεργάτες του ΓΑΠ να πουν ότι δεν ήταν η μόνη. Ήδη έχει κάνει άλλες τρεις ή τέσσερις. Ονόματα δεν λένε. Γιατί τους συναντά; Το κάνει λένε οι συνεργάτες του όχι για να τους καθησυχάσει ότι δεν θα βάλει χέρι στα κέρδη τους, αλλά για να ακούσει τις απόψεις τους για την οικονομική κρίση, την ανάπτυξη και τις εξελίξεις σε κάθε κλάδο, αφετέρου γιατί οι ίδιοι οι επιχειρηματίες θέλουν να ακούσουν από τον «μέλλοντα πρωθυπουργό» τα σχέδιά του».

Μάθαμε επίσης τότε πως στις συναντήσεις δεν μετείχαν οι θεσμικοί κομματικοί παράγοντες (Λούκα, Χρυσοχοϊδης κ.ά), αλλά μόνον ο Πρόεδρος και ο γραμματέας Ραγκούσης.

Οπότε, να εκλάβουμε την τελευταία επαναστατική διάθεση ως άλλη μία υποτροπή;

Κυβέρνηση εναντίον λαού

Γιώργος Δελαστίκ
Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Έθνος" - 22/10/2011

Κανένα απολύτως πρόβλημα δεν είχε η κυβέρνηση να πειθαναγκάσει την κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ να ψηφίσει σύσσωμη και αρραγής το ολέθριο πολυνομοσχέδιο του υπουργού Οικονομικών, Ευάγγελου Βενιζέλου, που καταβαραθρώνει μισθούς και συντάξεις στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα και καταλύει όλες τις εργασιακές κατακτήσεις του περασμένου αιώνα, γυρίζοντας την Ελλάδα πολλές δεκαετίες πίσω. Το όλον βουλευτικόν ΠΑΣΟΚ, πλην της Λούκας Κατσέλη, ψήφισε ομοθύμως το νομοσχέδιο. Δεν έλειψαν φυσικά οι πικάντικες σκηνές με πρωταγωνιστές βουλευτικές φιγούρες που είτε απηύθυναν "δραματικές" εκκλήσεις για "κυβερνήσεις εθνικής σωτηρίας" είτε διεκτραγωδούσαν μελοδραματικά με πόσο πόνο ψήφιζαν το νομοσχέδιο Βενιζέλου για να "σώσουν την πατρίδα και τον λαό", ο οποίος πάντως είχε ξεχυθεί κατά εκατοντάδες χιλιάδες στους δρόμους... αρνούμενος να σωθεί πάλι!

Το μεγαλύτερο συλλαλητήριο στην ιστορία της χώρας για εργασιακά θέματα πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη. Μισό εκατομμύριο λαού, όπως μετέδωσαν ξένοι ανταποκριτές από την Αθήνα, ξεχύθηκε στους δρόμους για να διαδηλώσει εναντίον του νομοσχεδίου που ρημάζει τη ζωή του και τον βυθίζει στη φτώχεια της δεκαετίας του 1960.

Αδιαφόρησαν οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ για τις αντιδράσεις του κόσμου. Τις αγνόησαν επιδεικτικά και ψήφισαν αυτό που ήθελε η κυβέρνηση σε συμφωνία με την ΕΕ και το ΔΝΤ. Οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ επιτέλεσαν έτσι την αποστολή που τους ανατέθηκε. Μετέτρεψαν σε νόμο το κυβερνητικό πολυνομοσχέδιο. Το αντίτιμο όμως δεν είναι ασήμαντο. Μετέτρεψαν σε άβυσσο το χάσμα που ήδη χώριζε τη Βουλή από τον λαό.

Οι ανειρήνευτα εχθρικές σχέσεις ανάμεσα στους Ελληνες πολίτες και την κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου συμπληρώνονται τώρα και από τις εχθρικές σχέσεις ανάμεσα στους πολίτες και το Κοινοβούλιο. Το γεγονός αυτό είναι δυσοίωνο. Συνιστά στοιχείο θεσμικής κρίσης του συστήματος, η οποία οπωσδήποτε θα εκδηλωθεί.

Αποδυναμωμένη βγήκε η κυβέρνηση Παπανδρέου από αυτή τη σύγκρουση με τις τεράστιες μάζες διαδηλωτών. Εξαιτίας της πολιτικής που προωθεί, έχασε πλήρως τον έλεγχο του στενού και του ευρύτερου δημόσιου τομέα - δηλαδή του κρατικού μηχανισμού. Οι γενικευμένες καταλήψεις των περισσότερων υπουργείων από τους υπαλλήλους τους, συμπεριλαμβανομένων εκείνων των... Οικονομικών (!) και της Δικαιοσύνης, αποτέλεσαν τον συμβολισμό της βαθύτατης ρήξης κυβέρνησης και κρατικού μηχανισμού. Τα συνδικάτα του Δημοσίου, τα ισχυρότερα που έχουν απομείνει, έπαψαν πλέον να ελέγχονται από το ΠΑΣΟΚ με τη στενή έννοια.

Χιλιάδες κλειστά μαγαζιά, δεκάδες χιλιάδες στην Αθήνα, αλλά και σε επαρχιακές πόλης την Τετάρτη, σηματοδότησαν ακόμη ένα δυσάρεστο για την κυβέρνηση μήνυμα. Με την πολιτική της αποξένωσε και τα μεσαία στρώματα, που ανέκαθεν, από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα, αποτελούσαν τον στυλοβάτη της πολιτικής και εκλογικής επιρροής του ΠΑΣΟΚ. Είναι προφανές πως το κυβερνών κόμμα δεν μπορεί πλέον να ισχυρίζεται ότι το ΠΑΣΟΚ είναι το κόμμα των μικρομεσαίων στρωμάτων. Το συμπέρασμα είναι πρόδηλο: καταρρέει η πολιτική των κοινωνικών συμμαχιών του ΠΑΣΟΚ, το οποίο εγκαταλείπεται από τα κοινωνικά στρώματα που το στήριζαν.

"Δεν κυβερνώ με 153 βουλευτές" είχε πει πέρυσι ο Γιώργος Παπανδρέου. Από την Πέμπτη όμως μόνο τόσοι, 153 όλοι κι όλοι, είναι οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ. Υπεραρκετοί για να κυβερνήσει όσο θέλει ο πρωθυπουργός από πλευράς στέρεης κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας. Εχοντας ψηφίσει τόσο εξωφρενικά αντιλαϊκούς νόμους, μόνο από λόγους καιροσκοπισμού μπορεί να διαρρεύσουν στο μέλλον βουλευτές του ΠΑΣΟΚ - σε καμιά περίπτωση από λόγους πολιτικούς ή ιδεολογικούς.

Θεατρικές κινήσεις προπαγανδιστικού χαρακτήρα, άνευ ουσίας, ήταν βεβαίως τα ραντεβού του πρωθυπουργού με τον Αντώνη Σαμαρά και τους άλλους πολιτικούς αρχηγούς και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Ηθελε να δείξει ότι δήθεν προσπαθεί να σχηματίσει κυβέρνηση "εθνικής ενότητας", αλλά οι άλλοι δεν ανταποκρίνονται. Η αλήθεια είναι ότι αυτό το σόου του γύρισε μπούμερανγκ.

Χωρίς αλλαγή πολιτικής, μιας πολιτικής που την απορρίπτει σύσσωμος ο ελληνικός λαός, προφανώς και δεν υπάρχει η παραμικρή βάση συνεννόησης. Δεν πάσχουν από πολιτική ευήθεια οι ηγέτες των άλλων κομμάτων.

Οδυνηρή λύση

Γιάννης Πρετεντέρης
Δημοσιογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Τα Νέα" - 24/10/2011

Νομίζω ότι δεν πρέπει να συντηρείται η παραμικρή αυταπάτη: όποια λύση προκύψει από το τριήμερο της «Μεγάλης Κρίσης» έως την Τετάρτη θα είναι μια εξαιρετικά οδυνηρή λύση.
Με μια υποσημείωση: ακόμη πιο οδυνηρό θα είναι να μην υπάρξει λύση. Ή η λύση που θα δοθεί να μην είναι παρά άλλη μια πρόσκαιρη διευθέτηση. Υποψιάζομαι ότι οι ευρωπαίοι ηγέτες έχουν αντιληφθεί τον κίνδυνο και θα προσπαθήσουν να τον αποφύγουν.
Το ενδιαφέρον της υπόθεσης είναι ότι για πρώτη φορά η διαπραγμάτευση γίνεται επί της ουσίας του προβλήματος: αφορά, δηλαδή, το χρέος.

Διότι έως τώρα οι διευθετήσεις και οι διαβουλεύσεις ήταν τραγικά εκτός θέματος. Είτε τα δημόσια ελλείμματα στην Ελλάδα, είτε η φορολογία των επιχειρήσεων στην Ιρλανδία δεν είναι παρά δευτερεύουσες πλευρές του βασικού προβλήματος, που παραμένει η κρίση του χρέους.

Ενός χρέους που (μάρτυράς μας οι τελευταίες εκτιμήσεις της Κομισιόν) συνεχίζει να καλπάζει και να καθίσταται ανεξέλεγκτο παρά την περιοριστική δημοσιονομική πολιτική που έχει επιβληθεί.

Οι αναγνώστες ίσως θυμούνται πως η βασική ένσταση που είχαμε διατυπώσει κατά του Μνημονίου από την πρώτη μέρα ήταν ότι όχι μόνο δεν αντιμετωπίζει αλλά επιβαρύνει το πρόβλημα του χρέους. Αυτό ακριβώς συνέβη. Και σε αυτό χρειάζεται πλέον μια επείγουσα, συγκροτημένη και βιώσιμη λύση.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι (σύμφωνα με όσα συζητούνται) το πρώτο θύμα της λύσης θα είναι οι τράπεζες.

Οι Γερμανοί, που από την αρχή πιέζουν σε αυτήν την κατεύθυνση, θεωρούν ότι δεν γίνεται να μη συνεισφέρουν στο κόστος της λύσης όσοι συνέπραξαν στη δημιουργία του προβλήματος. Δεν γίνεται, δηλαδή, να πληρώνουν οι φορολογούμενοι και να μην πληρώνουν οι τράπεζες.
Η άποψή τους έχει μια βάση. Από εκεί και πέρα, βεβαίως, το ζήτημα είναι πώς θα εξασφαλιστεί η συμμετοχή των τραπεζών στον λογαριασμό χωρίς να προκύψουν παράπλευρες απώλειες. Κι επειδή τέτοιες απώλειες είναι αδύνατο να μην υπάρξουν, πώς θα ελεγχθούν και πώς θα περιοριστούν.

Σε πρόσφατη συνάντησή του με τραπεζικούς παράγοντες, ο υπουργός Οικονομικών είχε προειδοποιήσει πως «σύντομα ίσως κληθούμε να επιλέξουμε μεταξύ των τραπεζών και του έθνους - υποθέτω ότι προεξοφλείτε την επιλογή μας…».

Τα ίδια περίπου επανέλαβε ο Πρωθυπουργός στην τελευταία συνεδρίαση της ΚΟ του ΠΑΣΟΚ.
Η επιλογή, λοιπόν, ίσως φαίνεται απλή. Η συνέχεια, όμως, είναι δυσκολότερη. Διότι το κρίσιμο ερώτημα είναι πώς η αναπόφευκτη αναδιάρθρωση του τραπεζικού συστήματος στην οποία οδηγούμαστε θα πραγματοποιηθεί χωρίς επιπτώσεις στην πραγματική οικονομία - η οποία, ούτως ή άλλως, βρίσκεται σε τραγική κατάσταση.

Δεν θα είναι εύκολο. Και δεν θα το μάθουμε ούτε την Τετάρτη.

Εκτός από την 21η Ιουλίου plus, υπάρχει και το Γουδί plus…

Σοφία Βούλτεψη

Δημοσιογράφος
Άρθρο της στο site "Ελεύθερη Ζώνη" - 24/10/2011

Δεν γνωρίζω αν ο κ. Παπανδρέου βλέπει την Ελλάδα ως μια Ιφιγένεια, που οφείλει να θυσιάζεται ξανά και ξανά για να εξευμενίζει τους δανειστές της.

Αν, όμως, όντως το «μεγάλο διαπραγματευτικό χαρτί του» είναι οι «θυσίες του ελληνικού λαού», όπως είπε μετά την συνάντησή του με τον Μπαρόζο στις Βρυξέλλες, τότε δεν έχουμε να περιμένουμε και πολλά.

Οι δανειστές δεν συγκινούνται με τις θυσίες – γι’ αυτό και αυτές δεν είναι ποτέ αρκετές.

Επομένως, χρειάζεται πολύ σοβαρότερη διαπραγμάτευση, πίεση, ακόμη και εκβιασμός, αυτές τις πραγματικά κρίσιμες ώρες που η Ελλάδα έχει την ατυχία να βρίσκεται στα χέρια «διαπραγματευτών» (λέμε τώρα, εξ ου και τα εισαγωγικά), που δεν διαπραγματεύονται τίποτε – αν και η «επαναδιαπραγμάτευση», για την οποία τώρα κατηγορούν την αξιωματική αντιπολίτευση, υπήρξε ένας από τους πυλώνες της προεκλογικής τους εκστρατείας.

Η μέχρι σήμερα εμπειρία από τέτοιου είδους «διαπραγματεύσεις» απέβη οδυνηρή.

Όφειλαν να είχαν διαπραγματευτεί ενόψει της 11ης και 25ης Μαρτίου και δεν το έπραξαν – απλώς πανηγύρισαν με την επιστροφή τους την είσοδο των ιδιωτών επενδυτών στο ελληνικό χρέος.

Όφειλαν να είχαν διαπραγματευτεί στις 12 και στις 21 Ιουλίου και δεν το έπραξαν – απλώς αυτοχειροκροτήθηκαν με την επιστροφή τους, διακηρύσσοντας ότι πλέον υπάρχει «σκληρό ευρωπαϊκό μέτωπο υπέρ της Ελλάδας», για να θυμηθούμε άλλη μια από τις παροιμιώδεις εκφράσεις του κ. Βενιζέλου.

Και στις δύο περιπτώσεις (όπως και με το Μνημόνιο που αποδείχθηκε ότι έσπευσαν άρον άρον να το υπογράψουν), δέχθηκαν ό,τι τους επέβαλαν, διότι απλά έχουν τόσο πολύ συκοφαντήσει τη χώρα που δεν μπορούν να την υπερασπιστούν.

Δεν μπορούν να υπερασπιστούν τη χώρα ούτε έναντι των χωρών του Άξονα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου που συνασπίστηκαν ξανά, αλλά ούτε και έναντι του σημερινού γαλλογερμανικού άξονα, που, όπως αποδείχθηκε, διαλύθηκε μόνος του – πόσο μάλλον να ξεμπροστιαζόταν εγκαίρως από μια χώρα που θέλει να δηλώνει περήφανη.

Τόσο «σκληρό» ήταν το ευρωπαϊκό μέτωπο, που δεν κατάφερε να κρατήσει τη δική του συνοχή για πάνω από τρεις μήνες...

Μέρκελ και Σαρκοζί συναντιούνται και ξανασυναντιούνται, τηλεφωνιούνται και ξανατηλεφωνιούνται και στο τέλος τα σπάνε.

Από τον περασμένο Μάρτιο οργανώνουν και ξαναοργανώνουν Eurogroup, Εκοφίν και Ευρωπαϊκά Συμβούλια – έφθασαν στην απόλυτη γελοιότητα να συγκαλέσουν δύο Ευρωπαϊκά Συμβούλια σε τρεις ημέρες – και στο τέλος καταλήγουν κάθε φορά σε λύσεις χειρότερες από τις προηγούμενες.

Αυτοί είναι οι σούπερ ηγέτες, οι μάνατζερς που θα μας δώσουν… τεχνογνωσία, οι πολιτικοί (λέμε τώρα) ενώπιον των οποίων η Ελλάδα οφείλει να τρέμει, να αραδιάζει τις θυσίες της, να εξευτελίζεται, να συκοφαντείται.

Και τώρα, οι δικοί μας πάνσοφοι, ετοιμάζονται να επαναλάβουν τα ίδια λάθη.

Το ακούσαμε από τα χείλη του κ. Βενιζέλου, όταν, προσερχόμενος στο Εκοφίν, μίλησε για… 21η Ιουλίου plus.

Την βρήκε πάλι την καινούργια ανατριχιαστικά γκεμπελική έκφραση.

Τι εννοεί; Ότι θα δεχθούμε «κούρεμα» της τάξης του 50%, όταν όλοι – ακόμη και ο πρωθυπουργικός σύμβουλος Λουκάς Παπαδήμος - προειδοποιούν πως θα είναι καταστροφή;

Μας έδωσαν την έκτη δόση, διότι θα την έδιναν ούτως ή άλλως. Ακόμη και αν τους λέγαμε ότι δεν την θέλουμε, θα μας την έδιναν με το στανιό.

Τούτο αποδεικνύεται από το γεγονός ότι η μεν έκθεση της τρόικας μιλά για μικρή πρόοδο, επιδείνωση της οικονομικής κατάστασης στην Ελλάδα και για εξαιρετικά ανησυχητική δυναμική του χρέους (σας θυμίζει τίποτε αυτό; Μήπως την έκφραση που χρησιμοποίησε το Γραφείο Προϋπολογισμού της Βουλής, που κατηγορήθηκε ως… άσχετο από τον κ. Βενιζέλο και καταργήθηκε;), αυτοί, όμως, έσπευσαν να μας δώσουν τη δόση μας.

Όσο για τους εκβιασμούς, έχουν γίνει πια τόσο γελοίοι, που μόνο οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, με επικεφαλής την κ. Βάσω Παπανδρέου, τους χάφτουν.

Επίσης έχουν γίνει (οι εκβιασμοί) τόσο κοινοί, που μπορούμε να υποψιαστούμε πως είναι το αποτέλεσμα συμπαιγνίας, με την συμμετοχή της κυβέρνησης.

Αυτή (η κυβέρνηση) για να τρομοκρατεί βουλευτές και λαό, κάθε φορά που βρίσκεται σε δυσκολία, φαίνεται ότι καταφεύγει στην βοήθεια της τρόικας.

Πρέπει να ψηφιστεί το Μεσοπρόθεσμο; Τραβάμε μια αναβολή της συνεδρίασης του Eurogroup, έτσι για πίεση.

Ψηφίστηκε το Μεσοπρόθεσμο; Το Eurogroup δεν συνεδριάζει καν, μας «ξεπετάνε» με μια τηλεδιάσκεψη.

Τα ίδια και με την αποχώρηση της τρόικας, με την καθυστέρηση της έκτης δόσης, με, με…

Τώρα, ο πρωθυπουργός υποστηρίζει ότι είναι δυνατόν οι θυσίες να αποτελούν διαπραγματευτικό χαρτί.

Τόσο διαπραγματευτικό, που δεν είχε προλάβει να ψηφιστεί το πολυνομοσχέδιο και ο Ολλανδός πρωθυπουργός έλεγε πως η Ευρώπη πρέπει να αντιμετωπίσει αυστηρά την Ελλάδα.

Ας προσέξουν καλά. Δυο μέρες έμειναν ως την Τετάρτη.

Γιατί εκτός από την 21η Ιουλίου plus, υπάρχει και το Γουδί plus…

Λουδοβίκος με "λεοντή" Ανδρέα Παπανδρέου

Άννα Παναγιωταρέα
Δημοσιογράφος
Άρθρο της στην εφημερίδα "Ελεύθερος Τύπος" - 21/10/2011


Μόλις κατέβηκε ο πρωθυπουργός από το βήμα της Βουλής, οι εν Πρυτανείω Μαξίμω, παχυλώς σιτιζόμενοι σφουγγοκωλάριοι ανεφώνησαν: «Απόψε δεν μίλησε ο Γιώργος Παπανδρέου αλλά ο Ανδρέας Παπανδρέου»! Τι πιο εφιαλτικό από το να τον συγκρίνουν με τον αποθανόντα πατέρα του, που διαδέχθηκε με μοναδικό προσόν την πορφύρα της Δυναστείας, αγωνιώντας πώς θα τον αποτινάξει από πάνω του. Μετά -άξιος ο μισθός τους- ξαμολήθηκαν ανά τα κανάλια των συμφερόντων και τις πράσινες δημοσιογραφικές ρύμες για να ερμηνεύσουν την πράξη ανευθυνότητας προς τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

ΤΟ ΕΚΑΝΕ, είπαν, γιατί ήθελε να δηλώσει «παρών» επειδή του προσάπτουν ότι «τα παράτησε και τα εκχώρησε στον Βενιζέλο». Και για να δηλώσει παρών στο διαλυμένο ΠΑΣΟΚ, στους υπουργούς του, που τον «γράφουν», στους εκδότες, που τον στέλνουν σπίτι του, έκαψε τις γέφυρες της λογικής, βρίζοντας ανοίκεια και χυδαία τον Α. Σαμαρά, που λίγη ώρα αργότερα θα επαιτούσε τη στήριξή του, έναντι της επικίνδυνης, για την Ελλάδα, απομόνωσής του!

ΗΘΕΛΕ, είπαν, να καταδείξει ότι είναι αποφασισμένος να δώσει τη μάχη για τη διάσωση της χώρας, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα, αδιαφορώντας για το πολιτικό κόστος. Το μόνο που απέδειξε είναι ότι αδιαφορεί για τη βαρύτατη ζημία που προκαλεί στους Ελληνες η παρουσία του στις Συνοδούς Κορυφής των Βρυξελλών! Ως… Λουδοβίκος Παπανδρέου, οσονούπω θα αναφωνήσει: «Μετά από μένα η καταστροφή»!Ηθελε, είπαν, να απαντήσει σε όσους τον προτρέπουν να αποχωρήσει, με εύσχημο τρόπο, προκηρύσσοντας εκλογές. Απέδειξε ότι δεν έχει κανένα εθνικό σχέδιο να προτείνει στη Σύνοδο της 23ης Οκτώβρη και ότι στο εσωτερικό η διάλυση του κράτους, η καταρράκωση της εμπιστοσύνης των πολιτών, η απαξίωση των μελών της παρούσης Βουλής οδηγούν αμέσως στις εκλογές.Ηθελε, είπαν, να «μαζέψει τα λουριά». Και μόνη η χρήση της έκφρασης αποδεικνύει πως ο πρωθυπουργός βλέπει την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ ως κοπάδι ημιόνων, που, ενώ σηκώνουν ανήκουστο βάρος, ο διάδοχος δυσανασχετεί, σφίγγοντας έτι μάλλον τα λουριά στο σαμάρι...

ΜΑΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΑΝ ακόμη ότι σχεδίασε αυτή τη «νέα εικόνα» του με στενούς συνεργάτες του και εξωθεσμικούς παράγοντες, που του συνέστησαν να εγκαταλείψει το ήπιο ύφος και «να γίνει ένας Παπανδρέου». Και ένας από εκείνους που απαίτησαν να ενδυθεί το φάντασμα Ανδρέα Παπανδρέου ήταν και ο αδελφός Νικόλαος.

ΚΥΡΙΕ ΔΙΕΥΘΥΝΤΑ,θα είμαι άραγε εκτός του κλίματος των συστάσεων του «συμβουλίου του Στέμματος» αν υπενθυμίσω ότι ο αυθεντικός Παπανδρέου δήλωνε «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ, το ίδιο συνδικάτο», «Η Ελλάδα στους Ελληνες» και για απόδειξη «μαγκιάς» διέθετε και μία Δήμητρα, προβεβηκώς ων τω γήρατι; Θα παραβλέψω -για να μη γίνομαι μάντης κακών- το Ειδικό Δικαστήριο.