Παρασκευή 30 Μαρτίου 2012

Γραφειοκρατία






Γιώργος Λακόπουλος

Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Τα Νέα" - 23/3/2012

Και με τη φετινή ετήσια έκθεσή του ως διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος ο Γιώργος Προβόπουλος συνεχίζει μια παράδοση που καθιέρωσε ο ίδιος: να συνοδεύει τους αριθμούς των υπηρεσιών του με προλόγους που μοιάζουν περισσότερο με πολιτικές πλατφόρμες παρά με άψυχα τεχνοκριτικά κείμενα, όπως συνήθιζαν οι προκάτοχοί του. Λόγω της διακριτικότητας που καλύπτει τον πολιτικό χαρακτήρα τους, αυτά τα κείμενα χρειάζονται συνήθως αποκρυπτογράφηση καθώς ανάμεσα στις γραμμές τους υπεισέρχονται προτάσεις που θα έπρεπε κανονικά να προέρχονται από τα κόμματα εξουσίας, αν δεν είχαν τον φόβο του πολιτικού κόστους.

Μια τέτοια πρόταση διατυπώνεται, με την απαιτούμενη αυτοσυγκράτηση, στην έκθεση. Επί λέξει ο Γ. Προβόπουλος αναφέρει: «Είναι σκόπιμο να εφαρμοστούν μέτρα - κατ' ουσίαν μηδενικού δημοσιονομικού κόστους - που ενισχύουν τη ζήτηση και την οικονομική δραστηριότητα: διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις άμεσης απόδοσης, όπως είναι η μείωση της γραφειοκρατίας και του διοικητικού βάρους, δηλαδή φαινομένων που αποθαρρύνουν τις επενδύσεις ή παρεμποδίζουν τις εξαγωγές...». Η λέξη «διαφθορά» δεν διατυπώνεται ευθέως αλλά υπονοείται...

Αυτή η πρόταση είναι όλα τα λεφτά για τη θρυλούμενη επανεκκίνηση της ελληνικής οικονομίας, που διαρκώς απομακρύνεται. Γιατί δεν μετράει το κράτος ποσοτικά - αν είναι μικρότερο ή μεγαλύτερο - αλλά ποιοτικά: κατά πόσο κάνει τη δουλειά του και δεν την κάνει.
Κρατώντας τα προσχήματα, ο κεντρικός τραπεζίτης διερωτάται γιατί δεν γίνονται όσα δεν κοστίζουν τίποτε στον κρατικό προϋπολογισμό αλλά θα λειτουργούσαν λυτρωτικά στα σημεία όπου διασταυρώνεται η Διοίκηση με την πρωτοβουλία, τη φαντασία και τους στόχους όσων θέλουν να παράγουν. Πόσο δύσκολο είναι στην κυβέρνηση να δημιουργήσει περιβάλλον στο οποίο κάποιος που προσπαθεί να στήσει επιχείρηση ή να στείλει έξω από τα σύνορα τα προϊόντα του να έχει τα αυτονόητα; Να μην περιμένει επ' αόριστον, να μην τρέχει σε καφετζούδες για να μάθει τι θα ισχύει τον επόμενο μήνα ή ακόμη και να μη βάλει συνεταίρο τον πρώτο μανδαρίνο που θα βρεθεί μπροστά του.

Αυτά δεν είναι διαδικαστικές πλευρές της ανάπτυξης, είναι η ουσία της. Γιατί είχε δίκιο ο Ρόναλντ Ρίγκαν όταν έλεγε: «Η δημόσια υπηρεσία είναι το πιο κοντινό πράγμα στην αιώνια ζωή που μπορείς να βρεις στον πλανήτη».



Τετάρτη 28 Μαρτίου 2012

Στο επίκεντρο το… κέντρο της Αθήνας






Άννα Παναγιωταρέα

Δημοσιογράφος
Άρθρο της στην εφημερίδα "Ελεύθερος Τύπος" - 22/3/2012

Να «ξανασκεφτούμε την Αθήνα» κάλεσε χθες, δημόσια, το Ιδρυμα «Α. Ωνάση» πολίτες, πολιτικούς και ηγεσία της χώρας, γιατί –και σε αυτό συμφωνούμε όλοι- η κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει το κέντρο δεν απαξιώνει μόνον την πρωτεύουσα αλλά την Ελλάδα! Το αληθινά παρήγορο και ελπιδοφόρο είναι πως το μήνυμα που απηύθυνε ο πρόεδρος του Ιδρύματος, Α. Παπαδημητρίου, το αποδέχτηκαν με την παρουσία τους όλες οι πολιτικές δυνάμεις, με επικεφαλής τον πρωθυπουργό, αναγνωρίζοντας ότι στην Αθήνα δεν υπάρχει πια ζωή. Και μόνο να σκεφθεί κανείς ότι καμία άλλη πρωτεύουσα, τουλάχιστον στην Ευρώπη, δεν παρουσιάζει την εικόνα της απαξίωσης της Αθήνας, αντιλαμβάνεται γιατί η πρόταση «να ξανασκεφτούμε την Αθήνα» αποτελεί τη μόνη ελπίδα σωτηρίας που έχει το ιστορικό της κέντρο.

Το μητροπολιτικό κέντρο της Ελλάδας έγινε ο υποδοχέας όλων των λαθρομεταναστών. Σιγά σιγά μεταβλήθηκε σε έναν ανοικτό σκουπιδότοπο, που την ημέρα δοκιμάζεται από πορείες και συγκεντρώσεις και τη νύχτα βρίσκουν πεδίο ανοικτό οι παράνομοι, αφαιρώντας από τους –ακόμη υπομένοντας–κατοίκους του κάθε είδος ασφάλειας προστασίας ή ψυχαγωγίας. Το Ιδρυμα «Α. Ωνάση» που πήρε την πρωτοβουλία να χρηματοδοτήσει ένα διεθνή διαγωνισμό «ανάπλασης» της καρδιάς της πόλης -από τη Λεωφόρο Αμαλίας ως την πλατεία Αιγύπτου, στα Πατήσια- αποτελεί την εγγύηση ότι «κάτι» επιτέλους θα αλλάξει στο πολύπαθο κέντρο και δεν θα μείνει απλώς χώρος ημερήσιας διέλευσης των αυτοκινήτων, ανοικτή αγορά «μαϊμούδων», ναρκωτικών, αγοραίου έρωτα, κλειστών εμπορικών καταστημάτων κ.λπ.
Ανάγκη πάσα το κέντρο να καθαρίσει, να ενισχυθεί, να φωτιστεί, να γίνει πάλι χώρος ζωής, διασκέδασης, πολιτισμού, παιδείας. Και είναι ντροπή για το ελληνικό κράτος το ότι η Αθήνα έχει εγκαταλειφθεί και έχει φτάσει σήμερα στο σημείο να απαξιώνεται και να μην επιλέγεται ούτε για μια βραδιά παραμονής από τους ξένους.

Νομίζω ότι καλύτερος χρόνος για να αναληφθεί αυτή η πρωτοβουλία δεν υπάρχει. Στην ώρα της κρίσης, της ύφεσης, της συλλογικής κατήφειας, είναι ο κατάλληλος καιρός να δοθεί νέα ώθηση, να δημιουργηθεί η ελπίδα ότι σχεδιάζεται το μέλλον της Αθήνας, με συνέπεια, με γνώση της ευθύνης, για το μέλλον της Ελλάδας. Ολες οι ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, με κονδύλια της Ευρωπαϊκής Ενωσης, ανανεώνονται και δημιουργούν τις προϋποθέσεις που εξασφαλίζουν ένα βιώσιμο κέντρο, ένα αισθητικά αναβαθμισμένο περιβάλλον, μια ποιότητα ζωής στους πολίτες τους. Αν η Αθήνα για τον Κωστή Παλαμά «ήταν η διαμαντόπετρα στης γης το δακτυλίδι», για μας, που επιμένουμε να μένουμε στο κέντρο, η Αθήνα έχει καταντήσει πρόβλημα ζωής.

Η πρωτοβουλία του Ιδρύματος «Ωνάση» έρχεται στην πιο ώριμη στιγμή, όταν έχει πιστοποιηθεί η τέλεια κατάρρευση του κέντρου και όταν έχει ρημάξει κάθε οικονομική δραστηριότητα. Οι πολίτες πρέπει να πιέσουμε, σε συμπαράταξη με το Ιδρυμα, να προχωρήσουν, με διαφάνεια, οι διαδικασίες και να μπορέσουμε σε τρία χρόνια να δούμε τη νέα Αθήνα. Επιτέλους, να έχει η Ελλάδα την πρωτεύουσα που της αξίζει.

Δευτέρα 26 Μαρτίου 2012

Πολιτικός επαρχιωτισμός...




Παναγιώτης Παναγιώτου

Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Έθνος" - 13/3/2012

Ολο και περισσότεροι αναλυτές, οικονομικοί παράγοντες και διεθνείς πολιτικές προσωπικότητες, με σαφή και αναμφισβήτητο ευρωπαϊκό προσανατολισμό, ασκούν κριτική στη «συνταγή» σωτηρίας της Ελλάδας, αλλά και των άλλων ευρωπαϊκών χωρών που αντιμετωπίζουν αντίστοιχα προβλήματα. Ο «κοινός παρονομαστής» της κριτικής που ασκείται είναι ότι η επιλογή της σκληρής «εσωτερικής υποτίμησης» επιτείνει την ύφεση, μεγαλώνει το δημόσιο χρέος, μειώνει τα έσοδα και καθιστά αναγκαία τα συνεχόμενα «πακέτα στήριξης» από τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες. Αυτό σημαίνει ένα εξαιρετικά υψηλό κόστος διατήρησης της Ευρωζώνης, που θα αυξάνει επικίνδυνα στο μέλλον, μέχρι που δεν θα μπορεί στο τέλος να το αντέξει...

Δηλαδή, εκτιμάται από όλο και περισσότερους ειδικούς και πολιτικούς ότι η «συνταγή» είναι και «ακριβή» και «αναποτελεσματική». Ακόμα κι αν σε ορισμένες χώρες, όπως η Ελλάδα, οι δημοσιονομικές προσαρμογές (με άλλη δοσολογία) και οι μεταρρυθμίσεις είναι αναγκαίες προϋποθέσεις, χωρίς σαφείς αναπτυξιακές επιλογές, έναν μόνιμο ευρωπαϊκό μηχανισμό λογικής δανειοδότησης των προβληματικών χωρών και πολιτικές ευρωπαϊκής ενοποίησης, η κρίση δεν αντιμετωπίζεται. Αυτή είναι η κεντρική ευρωπαϊκή και διεθνής κριτική στις πολιτικές της κ. Μέρκελ και του κ. Σαρκοζί, που παίρνει όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις. Γύρω μάλιστα από αυτήν αναπτύσσονται πολλές και διάφορες επιμέρους προτάσεις (μορφές ευρωπαϊκής ενοποίησης, ευρωομόλογο, άλλη λειτουργία της ΕΚΤ, ανακεφαλαιοποίηση του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος κλπ.). Το «κοινό μοτίβο» είναι ότι επί τρία χρόνια οι «Μερκοζί» ακολουθούν τις πιο λάθος πολιτικές, που αντί να περιορίσουν την κρίση τη διεύρυνουν και ενέπλεξαν όλη την Ευρωζώνη σε μια μεγάλη περιπέτεια, ρίχνοντας με τις πολιτικές τους συνεχώς «λάδι στη φωτιά». Η «εσωτερική υποτίμηση» λειτουργεί ευεργετικά σε χώρες με σημαντικό εξαγωγικό προσανατολισμό. Σε χώρες όμως σαν την Ελλάδα, που δεν έχουν τέτοια στοιχεία, μια «μεγαλύτερη του δέοντος» υποτίμηση λειτουργεί για την οικονομία καταστροφικά...

Δυστυχώς ο ελληνικός πολιτικός επαρχιωτισμός τα αγνοεί όλα αυτά. Αφού μας οδήγησε στο αδιέξοδο και αφού απεδείχθη ανίκανος να διατυπώσει ένα σοβαρό, πειστικό και διαπραγματεύσιμο εθνικό μεταρρυθμιστικό σχέδιο, καταφεύγει ?εν όψει εκλογών? σε πολιτικά ευτελή υποδείγματα του τύπου «αν είσαι με την Ευρώπη, πρέπει να είσαι και υπέρ των... μέτρων» κ.ο.κ., όταν η ευρωπαϊκή δημόσια συζήτηση θέτει σε αμφισβήτηση τις πολιτικές αυτές και όταν όλοι εμείς οι αποδέκτες αυτής της πολιτικής βλέπουμε καθημερινά τις καταστροφικές πλευρές της... Οι χώρες δεν διοικούνται με «διλήμματα τρόμου» ούτε με μονοσήμαντες «σωτηριολογικές» προσεγγίσεις, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για πολιτικές επιλογές με σαφή κοινωνικά χαρακτηριστικά και επιπτώσεις...


Παρασκευή 23 Μαρτίου 2012

Ηθικολογία





Λώρη Κέζα

Αρθρογράφος
Άρθρο της στην ιστοσελίδα "Βήμα on line" - 13/3/2012


Κρίμα… κρίμα που δεν τόλμησε ο κ. Γιάννης Ραγκούσης να θέσει υποψηφιότητα. Ο κρυφός καημός του δεν είναι πια κρυφός αφού το κείμενο του δημοσίευσε εχθές μοιάζει με μπροσούρα για εσωκομματική χρήση. Αντί να διεκδικήσει τη θέση του προέδρου ο κ. Γιάννης Ραγκούσης προτίμησε να καλύψει το κενό που άφησε πίσω του ο κ. Νίκος Μπίστης. Ηγείται δηλαδή «ρεύματος ανανέωσης» με σύνθημα «Προχωράμε». Τα περί αξιοκρατίας που αναφέρει τα βρίσκουμε κι αλλού, δηλαδή σε όλα τα καινούργια σχήματα. Αναγνωρίζει ότι συγκρούεται σήμερα το παλιό με το καινούργιο λέγοντας ότι ήλθε η ώρα για το μεγάλο «ναι» ή το μεγάλο «όχι».

Ο κ. Ραγκούσης αναφέρεται σε έξι μεγάλες αλήθειες. Η αλήθεια είναι ότι αν καλύπταμε το όνομά του θα μπορούσαμε να υποθέσουμε ότι το κείμενο προέρχεται από τους «Ανεξάρτητους Ελληνες» ή τελοσπάντων από κάποιο νέο σχήμα «Για την Ελλάδα ρε γμτ». Αντιγράφουμε: «Περήφανη Ελλάδα είναι αυτή που δεν χρωστάει σε κανέναν», «Μάγκας Έλληνας είναι αυτός που παράγει ένα προϊόν τόσο καλό, ώστε να γίνει αυτό η επιλογή του γερμανού καταναλωτή», «Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να δίνουμε από αυτά που δεν έχουμε», «Είναι ιστορικά ανεύθυνοι όλοι αυτοί διακινούν την εθνική αυταπάτη ότι υπάρχει, τάχα, εναλλακτική λύση», «Η λύση στο δημοσιονομικό πρόβλημα δεν θα προέλθει από το κλείσιμο των λίγων οργανισμών του δημοσίου», «Μόνο η επαναθεμελίωση του πολιτικού συστήματος μπορεί να ανοίξει τον δρόμο για την έξοδό μας από την κρίση».

Το μόνο ιδεολογικά παράξενο είναι μια αναφορά στο πώς φαντάζεται το κράτος πρόνοιας. Σημειώνει ότι πρέπει να μπει ένα τέλος «στις δωρεάν παροχές υγείας και παιδείας για τους έχοντες και κατέχοντες». Δηλαδής; Να φορολογούνται οι «έχοντες» χωρίς να μπορούν να πάνε σε δημόσιο νοσοκομείο; Είναι μια πρόταση που έχει ενδιαφέρον για τους φοιτητές πολιτικών επιστημών. Για να μην έχουν πάντως παράπονο οι φοιτητές της Φιλολογίας το κείμενο Ραγκούση έχει, κατά τα ειωθότα, και ολίγη από ποίηση. Διαλέγει Παλαμά και τη «Φλογέρα του βασιλιά», έργο που παραπέμπει ευθέως στο σήμερα παρά το γεγονός ότι αναφέρεται στην υστεροβυζαντινή εποχή. Διαλέγει στίχο από την αρχή «σβησμένες όλες οι φωτιές οι πλάστρες μες στη Χώρα». Ομολογουμένως πετυχημένη η επιλογή. Κρίμα… κρίμα που δεν χρησιμοποιεί κι άλλο – πιο χρήσιμος θα γινόταν.

«Σβησμένες όλες οι φωτιές οι πλάστρες μες στη Χώρα.

Στην εκκλησία, στον κλίβανο, στο σπίτι, στ’αργαστήρι


παντού, στο κάστρο, στην καρδιά, τ’ αποκαΐδια, οι στάχτες.


Πάει κι ο ψωμάς, πάει κι ο χαλκιάς, πάει κ’ η γυναίκα, πάνε


τα παλικάρια, οι λειτουργοί, και του ρυθμού οι τεχνίτες,


του Λόγου και οι προφήτες.


Τα χέρια είναι παράλυτα, και τα σφυριά σπασμένα


και δε σφυροκοπά κανείς τ’ άρματα και τ’ αλέτρια


κι’ η φούχτα κάποιου ζυμωτή λίγο σιτάρι αν κλείσει


δεν βρίσκει την πυρά ζεστή ψωμί για να το κάνει.


Κι’ από κατάκρυα χόβολη μεστή η γωνιά, κι’ ακόμα


κι απ’τη γωνία του σπιτιού, πιο κρύα η καρδιά είναι.


Kακοκατάντησε η καρδιά του ανθρώπου. Κρίμα… κρίμα!


Σκοτεινό ερείπιο κι’ η εκκλησιά και δίχως πολεμίστρες


το κάστρο, και χορτάριασε κι’ έγινε βοσκοτόπι.


Κι’ ο μέγας Έρωτας μακριά, και είν’ άβουλος ο άντρας


κι’ άπραχτος, και στο πλάι του χαμοσυρτή η γυναίκα,


κυρά τους έχουν την σκλαβιά και δούλο τους το ψέμα.


Σβησμένες όλες οι φωτιές οι πλάστρες μες στη Χώρα
».

Τετάρτη 21 Μαρτίου 2012

Ιρλανδία: Και δημοψήφισμα θα κάνουν και τα λεφτά παίρνουν!







Σοφία Βούλτεψη
Δημοσιογράφος
Άρθρο της στο site "Ελεύθερη Ζώνη" - 13/3/2012

Στις 28 του Φεβρουαρίου, το ιρλανδικό Νομικό Συμβούλιο του κράτους, στο οποίο είχε καταφύγει ο Ιρλανδός πρωθυπουργός για γνωμοδότηση, αποφάνθηκε ότι το νέο αυστηρό ευρωπαϊκό δημοσιονομικό σύμφωνο που επέβαλαν οι Μερκοζί, πρέπει να τεθεί στην κρίση του λαού.

Όπως έγινε γνωστό, ο Ιρλανδός γενικός εισαγγελέας έκρινε ότι πρέπει να διενεργηθεί δημοψήφισμα, διότι το σύμφωνο αποτελεί «ένα ειδικό εργαλείο εκτός της αρχιτεκτονικής της συνθήκης της ΕΕ».

Στη χώρα έχει ξεκινήσει ήδη η διαδικασία, με την κυβέρνηση να αραδιάζει τα υπέρ του «Ναι» επιχειρήματα, μεταξύ των οποίων και το γεγονός ότι ενδεχόμενη άρνηση επικύρωσης του δημοσιονομικού συμφώνου θα σημάνει ότι η Ιρλανδία δεν θα μπορεί να έχει πρόσβαση στον Μόνιμο Μηχανισμό Διάσωσης (ESM) της ΕΕ.

Οι πρώτες δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι κερδίζει έδαφος το «Ναι», αλλά η ουσία βρίσκεται αλλού: Στο γεγονός ότι στην Ιρλανδία υπάρχει παράδοση δημοψηφισμάτων και αυτά διενεργούνται πραγματικά και όχι στα λόγια, όπως συμβαίνει στην Ελλάδα.

Αλλά και στο γεγονός ότι ο Ιρλανδός πρωθυπουργός δεν ξύπνησε ένα πρωί και ανέκραξε «δημοψήφισμα», όπως έπραξε ο κ. Παπανδρέου – που εξακολουθεί να αναφέρεται στο θέμα ως… μεγάλη επιτυχία – αλλά ζήτησε γνωμοδότηση, την οποία και έλαβε.

Έτσι, ουδείς σάλος προκλήθηκε από την ιρλανδική περί δημοψηφίσματος απόφαση.

Το αντίθετο: Παρά την ανακοίνωση του δημοψηφίσματος, δυο μέρες αργότερα, την 1η Μαρτίου, η Κομισιόν άναψε το πράσινο φως για την καταβολή της νέας δόσης των 5,8 δις ευρώ της διεθνούς βοήθειας προς την Ιρλανδία.

Είχε προηγηθεί η αξιολόγηση των δανειστών για την πορεία των μεταρρυθμίσεων στη χώρα – λίγες μέρες νωρίτερα, το ίδιο είχε συμβεί και με την Πορτογαλία, που αξιολογήθηκε για τρίτη φορά θετικά από την δική της τρόικα.

Όσο για την Ιρλανδία, πέραν της νέας δόσης αποφασίσθηκε να λάβει και πρόσθετη βοήθεια 3,2 δις ευρώ από το ΔΝΤ, ενώ δέκα μέρες νωρίτερα, ο οίκος Fitch είχε αναβαθμίσει κατά μία βαθμίδα και την Ισλανδία.

Ο ίδιος οίκος έχει ήδη από τον περασμένο Οκτώβριο αποφανθεί για την Ιρλανδία πως είναι εφικτή η επιστροφή της στις αγορές το 2013.

Ένα μήνα νωρίτερα, τον Σεπτέμβριο, ανακοινώθηκε ότι στο δεύτερο τρίμηνο της χρονιάς το ΑΕΠ της Ιρλανδίας είχε αυξηθεί κατά 1,6%.

Έτσι, την ώρα που όλοι λαμβάνουν εύσημα, η Ελλάδα όχι μόνο δείχνει να μην καταφέρνει τίποτε, αλλά και χρεοκόπησε.

Υπάρχει κάποιος από τους κατά… τακτά χρονικά διαστήματα πανηγυρίζοντες, ικανός να μας εξηγήσει τι συμβαίνει, ώστε η Ελλάδα να αποκαλείται συνεχώς «ειδική περίπτωση» και να μην μπορεί να πάρει ανάσα;

Ερωτώ, διότι ο κ. Βενιζέλος, που οσονούπω εκλέγεται αρχηγός του ΠΑΣΟΚ και ήδη έχει χειριστεί τα πιο σοβαρά θέματα – συμπεριλαμβανομένης και της χρεοκοπίας – υποστηρίζει πως το κόμμα υπό την ηγεσία του έχει την υποχρέωση να κερδίσει την πρωτιά στις εκλογές!

Ερωτώ, διότι οδεύει προς τις εσωκομματικές κάλπες της προσεχούς Κυριακής ως «σωτήρας» της χώρας – βαφτίζοντας, βέβαια, την χρεοκοπία… σωτηρία!

Και επιτέλους, είναι τουλάχιστον σε θέση να μας απαντήσει στο ερώτημα: Χρεοκοπήσαμε ή όχι;

Εκτός και αν δεν γνωρίζει και ο ίδιος και αναρωτιέται: Με τον ήλιο τα βγάζω με τον ήλιο τα βάζω, τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε;

Δευτέρα 19 Μαρτίου 2012

Καθαρά λόγια





Άννα Παναγιωταρέα
Δημοσιογράφος
Άρθρο της στην εφημερίδα "Ελεύθερος Τύπος" - 12/3/2012

Ακόμη κι αν ο Πολίτης -για λόγους κατανοητούς και εν πολλοίς αντικειμενικούς- δεν τίμησε τη Νέα Δημοκρατία με την ψήφο του στην προηγούμενη εκλογική αναμέτρηση και «αγκιστρώθηκε» από τις αίολες υποσχέσεις του δημαγωγού του «λεφτά υπάρχουν και πράσινα άλογα», θα πρέπει να σταθεί προσεκτικά στο λόγο που εκφώνησε χθες ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας.

Μπορεί το κοινό του να ήταν τα κομματικά στελέχη και οι βουλευτές, αλλά απευθυνόταν σε όλους τους Πολίτες που έχουν συνειδητοποιήσει την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα. Κυρίως έχουν πλήρη την εικόνα της Οικονομίας. Οπότε γνωρίζουν ότι αν αργήσει η αναστροφή του κλίματος, αν δεν φυσήξει άνεμος ελπίδας να καθαρίσει τη μίζερη οικονομική ατμόσφαιρα από τις κρατικές στρεβλώσεις, αν καθυστερήσει ελάχιστα η ανακοπή του κατήφορου της ύφεσης, αν δεν μπει «πάτος στο βαρέλι» που ακόμη δεν τον έχει αποκτήσει, τότε τα εκατό δισεκατομμύρια της δανειακής σύμβασης, οι ευνοϊκοί όροι της αποπληρωμής , το «τράτο» των είκοσι ή και τριάντα χρόνων θα έχουν πέσει και αυτά «στο βαρέλι» και θα έχουν πάει… άπατα.

Ο λόγος του Α. Σαμαρά είναι καθαρός και το «συμβόλαιο» που προωθεί προς το λαό πεντακάθαρο: Δεν υποσχέθηκε ότι με το που θα αναλάβει την κυβέρνηση θα επιστρέψουμε στο παρελθόν μας. Αυτό πρέπει να το ξεχάσουμε. Αλλά αυτό που υπόσχεται είναι και εφικτό και αναγκαίο: Να στηριχθούν οι οικογένειες για να μη φτάσουμε σε πέντε χρόνια να έχουμε λιγότερο πληθυσμό από ό,τι το 2010. Να στηριχθούν οι συνταξιούχοι γιατί η πενία είναι για όλους ανυπόφορη, αλλά για τα γηρατειά εξοντωτική.

Κι ύστερα έθεσε μια σειρά ζητημάτων που αναφέρονται στο μέλλον της χώρας. Δεν αντέχει η οικονομία τη λαθρομετανάστευση. Και είναι φρικτό να ακούς να λέγονται κουβέντες για «στρατόπεδα και για ένα πιάτο φαΐ», αλλά είναι σωστό για την Ελλάδα να συμφωνήσει με τους εταίρους της ώστε το ένα εκατομμύριο -γιατί αυτή είναι η αλήθεια- των μεταναστών από χώρες εκτός της Ε.Ε. να προωθηθούν είτε στις χώρες από όπου ήρθαν είτε να τους δοθεί βίζα από την Ελλάδα και να πάνε όπου θέλουν στην Ευρώπη. Αλλωστε, για «πέρασμα» ήθελαν την Ελλάδα και όχι για μόνιμη εγκατάσταση.

Το άλλο ζήτημα «του μητροπολιτικού κέντρου» είναι κρίσιμο για την επιβίωσή μας. Καμιά χώρα δεν μπορεί να αντέξει μια πρωτεύουσα διαλυμένη. Πέρα από τα αστυνομικά μέτρα «κάθαρσης», πέρα από την εκλογή ενός δημάρχου αξιόπιστου, χρειάζεται να δοθούν κίνητρα για τους κατοίκους του κέντρου και αυτούς που θέλουν να μετοικήσουν σε αυτό. Μόνο έτσι θα ζωντανέψει!

Οσο για την υπόσχεση της «απο-κουκουλοφόρησης», αν τηρηθεί, θα σημάνει και το τέλος των καταστροφών των περιουσιών των ανθρώπων που επιχειρούν στο εμπορικό κέντρο.
Μπορεί να τα κάνει αυτά ο Σαμαράς; Μπορεί! Γιατί δεν θα έλεγε ποτέ ότι «υπάρχει συνωστισμός στη Σμύρνη». Είναι πατριώτης. Και φαίνεται ότι αυτό το είδος τείνει προς… εξαφάνιση στην πολιτική!

Παρασκευή 16 Μαρτίου 2012

«Ονειρο ζουν...»










Γιάννης Πρετεντέρης

Δημοσιογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Τα Νέα" - 12/3/2012

Ομολογώ ότι δεν κατάφερα να καταλάβω για ποιον λόγο πανηγύριζαν και χειροκροτούσαν τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ επί διήμερο. Εχει συμβεί άραγε κάτι που δεν υπέπεσε στην αντίληψή μας;

Διότι αν δεν συνέβη κι αν δεν ζούμε σε άλλη χώρα, δυσκολεύομαι να καταλάβω για ποιον λόγο αποθεώνονται μεταξύ τους.

Επειδή η χώρα ξεπέρασε για πρώτη φορά μετά τον πόλεμο το ένα εκατομμύριο ανέργους;

Επειδή κατέρριψε το πανελλήνιο ρεκόρ της ύφεσης με 7,5%;

Επειδή η διακυβέρνησή τους έκανε την Ελλάδα συνολικά φτωχότερη κατά 15% ενώ έχει δρομολογήσει μια ύφεση μεγαλύτερη από 5% και για το 2012;

Επειδή διαλύθηκαν οι εργασιακές σχέσεις, κόπηκαν οι μισθοί κατά 20% και οι συντάξεις πάνω από 30%;

Επειδή έκλεισαν περισσότερες από τριακόσιες εξήντα χιλιάδες επιχειρήσεις;

Επειδή φτώχυναν οι άνθρωποι και διαλύθηκαν τόσες ζωές;

Θα μπορούσα να συνεχίσω τον κατάλογο αλλά δεν έχει νόημα.

Επί της ουσίας, δεν πιστεύω να υπήρξε Έλληνας πολίτης με στοιχειώδη αίσθηση των πραγμάτων και της πραγματικότητας που να μην αναρωτήθηκε το διήμερο: Μα γιατί συγχαίρουν αλλήλους, γιατί συγκινούνται μόνοι τους και γιατί πανηγυρίζουν;
Αν άκουγε κανείς ορισμένους ομιλητές (από τον απερχόμενο πρόεδρο έως τον Παπουτσή) κάτι εξαιρετικό συνέβη την τελευταία διετία για το οποίο θα πρέπει να χρωστούμε αιώνια ευγνωμοσύνη στο ΠΑΣΟΚ, στον Παπανδρέου, ενδεχομένως και στον Παπουτσή που συμμετείχε στο όνομα της αριστερής φυσιογνωμίας του.

Ανεπηρέαστοι, ανεπίδεκτοι και αμετανόητοι, ούτε καν αναρωτήθηκαν γιατί έπεσαν από την κυβέρνηση, γιατί διαλύθηκε η χώρα και γιατί το ΠΑΣΟΚ πασχίζει να πιάσει διψήφιο στις δημοσκοπήσεις.

Άκουσα ένα «συγγνώμη» από τον Βενιζέλο. Καλοδεχούμενο αλλά δεν είναι αρκετό. Ούτε πειστικό.

Κυρίως όταν κι αυτό ακόμη το λειψό «συγγνώμη» δεν λέγεται από καρδιάς, δεν εκφέρεται ταπεινά και συντετριμμένα, αλλά χάνεται μέσα σε άμετρους πανηγυρικούς για μια συντεταγμένη χρεοκοπία. Λες και κατέλαβαν τα Εκβάτανα!

«Ονειρο ζουν, μην τους ξυπνάτε...» - που λέει και η διαφήμιση.

Να το δεχτώ αλλά πρέπει να ξυπνήσουν. Και πρέπει να βάλουμε όλοι τις φωνές για να ξυπνήσουν.

Διότι σε ενάμιση μήνα έχουμε εκλογές. Και το ΠΑΣΟΚ κινδυνεύει να υποστεί πρωτοφανή συντριβή αν πάει να συναντήσει τους ψηφοφόρους με παιάνες, εμβατήρια και μαζορέτες.
Αν δεν αντικρίσει κατάματα και γενναία τα λάθη (ορισμένα από τα οποία εγκληματικά...), τις παραλείψεις και τις ευθύνες του. Αν δεν προσγειωθεί στη χώρα που κυβέρνησε επί δυόμισι χρόνια με τραγική ανεπάρκεια.

Κι αν δεν συνειδητοποιήσει ότι την παραδίδει χειρότερη, φτωχότερη και δυστυχέστερη απ' όσο την παρέλαβε.



Τετάρτη 14 Μαρτίου 2012

Ο ιός της πολιτικής









Αλέξης Παπαχελάς
Δημοσιογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Καθημερινή" - 13/3/2012

Πολύ θα ήθελα να λύσω ένα μυστήριο. Τι παθαίνουν οι άνθρωποι όταν μπλέκουν με την πολιτική και συγκεκριμένα με την εν Ελλάδι πολιτική; Είναι, πώς να το πω, σαν να μπαίνουν στο μπλέντερ και να μετατρέπονται από κανονικές προσωπικότητες σε αυτό που περιέγραφε κάποτε ο Αγγελος Βλάχος: κομμάτια από εύπλαστο ζυμάρι που το τσιμπάνε χιλιάδες μικρά ψαράκια. Το έχω δει το ίδιο έργο δεκάδες φορές. Θυμάμαι, για παράδειγμα, έναν «άνθρωπο της αγοράς» που είχε συμμετάσχει με πολλές ελπίδες και προσδοκίες σε πρόσφατη κυβέρνηση. Η «πιάτσα» περίμενε πολλά, όχι αυθαίρετες ρυθμίσεις και ρουσφέτια, αλλά συστηματικό έργο για να βοηθήσει την επιχειρηματικότητα. Αντί έργου, οι άνθρωποι της αγοράς έβλεπαν τη ραγδαία μετεξέλιξη ενός σοβαρού ανθρώπου σε κλασικό Μαυρογιαλούρο με τα ρουσφέτια του, τις απελπιστικά απαρχαιωμένες αντιλήψεις και την προφανή έλλειψη κοινού νου. Τι απέγινε εκείνος ο άνθρωπος που ήξεραν και σέβονταν; Δεν μπόρεσαν ποτέ να καταλάβουν, ενώ εκείνο που προξενούσε τη μεγαλύτερη εντύπωση ήταν πως σταμάτησε να βλέπει επιχειρηματίες μην τυχόν και τον «παρεξηγήσουν» ή γραφτεί κανένα παραπολιτικό σε καμιά παραφυλλάδα.

Να ήταν η μόνη περίπτωση... Φοιτητές θυμούνται λαμπρούς ακαδημαϊκούς δασκάλους στα αμφιθέατρα, δασκάλους που αγαπούσαν και σέβονταν. Χάθηκαν και αυτοί όταν μπήκαν στο μπλέντερ της πολιτικής, έγιναν ένα με τον μικρότερο δυνατό κοινό παρονομαστή σε μια αδηφάγο προσπάθεια να ικανοποιήσουν κάθε συνομιλητή τους. Μόρφωση, ήθος, επίπεδο σκέψης, όλα χάθηκαν με μαγικό τρόπο στο όνομα του κυνηγιού του σταυρού. Είναι προφανές ότι οι κομματικοί και πελατειακοί μηχανισμοί είναι ασύλληπτα ισοπεδωτικοί και λιώνουν κάθε ψίχουλο πρωτότυπης σκέψης, ευθυκρισίας και επαγγελματισμού. Θολώνουν το μυαλό και του πιο σοβαρού ανθρώπου, ο οποίος αντί να σκέπτεται πώς θα λύσει τα προβλήματα που θα κληθεί να διαχειρισθεί, γυρνάει στα πανηγύρια και τα καφενεία.

Η χώρα, όμως, έχει ανάγκη από ανθρώπους που θα λύσουν προβλήματα. Εχει πληρώσει τους άσχετους δημάρχους, οι οποίοι δεν ήξεραν πώς να κάνουν αίτηση για κοινοτικά κονδύλια και τους υπουργούς οι οποίοι ξέχασαν ό,τι έμαθαν στην πραγματική ζωή και έγιναν κομματικά εξαρτήματα. Πώς θα γίνει αυτό;

Ενας τρόπος είναι να καθιερωθεί το ασυμβίβαστο υπουργικής και βουλευτικής ιδιότητας έτσι ώστε να μπορεί ένας πρωθυπουργός να διορίσει υπουργούς με κύρος και εμπειρία χωρίς να τους θέτει απαραίτητα στη δοκιμασία του σταυρού. Αλλος τρόπος είναι η αύξηση του αριθμού των βουλευτών που εκλέγονται με λίστα έτσι ώστε να αξιοποιούν τα κόμματα άξιους ανθρώπους, οι οποίοι μπορεί ενδεχομένως να μη στέκονταν σε τηλεοπτικό παράθυρο απέναντι στον ανεμιστήρα του άκρατου λαϊκισμού.

Πρέπει, πάντως, να βρεθεί μια λύση. Πληρώνουμε ακριβά τα ταμπού που δημιουργήσαμε. Σε όλο τον κόσμο π.χ. ένας έμπειρος άνθρωπος μπορεί να εναλλάσσεται μεταξύ ιδιωτικού και δημόσιου τομέα. Εδώ αρχίζουν αμέσως οι φωνές και οι διαμαρτυρίες, λες και οι πολιτικοί και τα διάφορα κομματικά παρελκόμενα είναι άσπιλα και άμοιρα ειδικών σχέσεων με συμφέροντα.

Το κακό είναι ότι περνάμε μία φάση όπου είναι λίγοι οι σοβαροί άνθρωποι που θέλουν να ασχοληθούν με την πολιτική. Τα χρήματα είναι λίγα, το ρίσκο τεράστιο και η φήμη του επαγγέλματος... Χωρίς όμως νέα πρόσωπα και χωρίς επαγγελματίες σε κρίσιμες θέσεις δεν πάμε πουθενά. Τα κόμματα που θέλουν να μας κυβερνήσουν πρέπει να τους βρουν, να τους πείσουν, να τους εμπνεύσουν, να μπορέσουν να τους πληρώσουν αν τους αναθέσουν κυβερνητικό έργο και να τους προστατεύσουν απέναντι στον εσμό των «μαμουνιών», που θα θελήσουν να τους υπονομεύσουν από την πρώτη ώρα. Α, ναι, και για να μην το ξεχάσω, ας βρουν και ένα «εμβόλιο» που θα τους προστατεύσει από τον ιό που έχει μετατρέψει εκατοντάδες σοβαρούς ανθρώπους σε αγνώριστους πολιτικάντηδες...



Δευτέρα 12 Μαρτίου 2012

Στη φαντασία των όψιμων ηρώων οι διαφορές μεταξύ των μνημονίων






Σοφία Βούλτεψη

Δημοσιογράφος
Άρθρο της στο site "Ελεύθερη Ζώνη" - 2/3/2012


Είναι πολλοί εκείνοι και εκείνες που σήμερα, παριστάνουν όψιμα τους ήρωες (και τις ηρωίδες).

Ισχυρίζονται ότι το πρώτο μνημόνιο (η πηγή του κακού δηλαδή) ήταν καλό και άγιο και επομένως ορθώς το ψήφισαν.

Ισχυρίζονται επίσης ότι το δεύτερο μνημόνιο περιλαμβάνει δεσμεύσεις που δεν υπήρχαν στο πρώτο μνημόνιο και επομένως ορθώς το καταψήφισαν.

Υπάρχουν και εκείνοι που υποστηρίζουν ότι ορθώς πήγαμε και στο πρώτο και στο δεύτερο μνημόνιο, διότι η Ελλάδα είχε τεθεί εκτός αγορών και ήταν αδύνατον να δανειστούμε για να χρηματοδοτήσουμε τις ανάγκες και τις υποχρεώσεις μας.

Συγγνώμη, αλλά δεν υπάρχει ίχνος αληθείας σε τίποτε από τα παραπάνω.

Όσοι (με πρώτον τον κ. Παπανδρέου) υποστηρίζουν πως το μνημόνιο ήταν αναπόφευκτο, οφείλουν να μας πουν για ποιο λόγο φθάσαμε σ’ αυτό το σημείο.

Την αλήθεια, όχι τα φληναφήματα περί χρέους και ελλείμματος, που οι ίδιοι σκόπιμα διόγκωσαν.

Και η αλήθεια δεν είναι άλλη από το γεγονός ότι ο ίδιος με την παρέα του συκοφάντησαν τόσο πολύ τη χώρα, που κατατρόμαξαν τους πάντες, με αποτέλεσμα να πάψουν να μας δανείζουν.

Όσο για τους υπόλοιπους, αυτούς δηλαδή που ψήφισαν το πρώτο μνημόνιο και όχι το δεύτερο, θέλουν τώρα να μας πουν πως βρήκαν διαφορές μεταξύ των δύο μνημονίων.

Θέλουν επίσης να μας πουν πως ακόμη και αν δεν υπήρχε το δεύτερο μνημόνιο, δεν θα μας επέβαλαν τα ίδια προκειμένου να μας εκταμιεύουν κάθε φορά την έκτη, την έβδομη ή την όγδοη δόση.

Στην πραγματικότητα, οφείλουν να παραδεχθούν το έγκλημά τους να παρακολουθούν επί επτά μήνες τη δυσφήμηση της χώρας για να καταλήξουν τελικά να αποδεχθούν το πρώτο μνημόνιο ως μοναδική και αναπόφευκτη «λύση» - αν και από όλες τις εκθέσεις του ΔΝΤ, ήδη από το 2008, προκύπτουν ακριβώς αυτά που συμβαίνουν σήμερα στη χώρα.

Επ’ αυτού τι έχουν να πουν; Ότι δεν είχαν διαβάσει ποτέ στη ζωή τους καμιά έκθεση του ΔΝΤ; Ή μήπως ότι δεν γνώριζαν τι γίνεται στις χώρες όπου καλείται να εφαρμόσει το πρόγραμμά του το ΔΝΤ;

Ισχυρίζομαι δηλαδή πως μετά το πρώτο μνημόνιο, η πορεία ήταν προδιαγεγραμμένη. Και δεν θα άλλαζε είτε υπήρχε το δεύτερο μνημόνιο, είτε όχι.

Ο μόνος τρόπος για να αλλάξει αυτό ήταν οι εκλογές, που όφειλαν να είχαν διεξαχθεί τον καιρό που μερικοί από τους σημερινούς «ήρωες» έδιναν μάχη για να επιβάλουν την κυβέρνηση Παπαδήμου.

Για να δούμε, λοιπόν, τι είναι αυτό που δεν γνώριζαν μερικοί-μερικοί και το πληροφορήθηκαν αποφασίζοντας επιτέλους να διαβάσουν κάποιο μνημόνιο.

Τα περί ειδικού λογαριασμού

Υποστηρίζουν (οι υπέρμαχοι του πρώτου και αρνητές του δεύτερου μνημονίου) ότι ένα από τα καινούργια στοιχεία είναι η δημιουργία ενός ειδικού λογαριασμού όπου θα μπαίνουν τα χρήματα για την αποπληρωμή του χρέους.

Η αλήθεια είναι πως ήδη από το Προοίμιο του πρώτου μνημονίου υπάρχει αυτή η πρόβλεψη:

«Η Επιτροπή ανοίγει έναν λογαριασμό στο όνομα των Δανειστών στην ΕΚΤ, που χρησιμοποιείται για την διενέργεια όλων των πληρωμών εκ μέρους των Δανειστών και του Δανειολήπτη, στο πλαίσιο της παρούσας Σύμβασης».

Τα περί Επιτροπείας

Υποστηρίζουν ότι με το δεύτερο μνημόνιο επιβάλλεται σκληρή επιτροπεία της Ελλάδας, που τάχατες δεν υπήρχε στο πρώτο μνημόνιο.

Αλλά στο πρώτο μνημόνιο αναφέρεται ρητώς:

«Η Επιτροπή έχει το δικαίωμα να διενεργεί επιτόπιους ελέγχους και επιθεωρήσεις, ανάλογα με την περίπτωση». Και επίσης:

«Οι Δανειστές (σύμφωνα με τις οδηγίες των Κρατών Μελών της Ζώνης του Ευρώ, εκτός της Ελλάδας) έχουν το δικαίωμα να ελέγχουν την τήρηση από τον Δανειολήπτη των υποχρεώσεών του που απορρέουν από την παρούσα Σύμβαση, καθώς και από το Μνημόνιο Συνεννόησης και για το σκοπό αυτό οι Δανειστές εκπροσωπούνται από την Επιτροπή, και στο πλαίσιο αυτό:

(α) Η Επιτροπή έχει το δικαίωμα να αποστέλλει τους υπαλλήλους της ή δεόντως εξουσιοδοτημένους εκπροσώπους για τη διενέργεια οιωνδήποτε τεχνικών, οικονομικών ή λογιστικών ελέγχων που η Επιτροπή κρίνει αναγκαίους αναφορικά με τη διαχείριση του Δανείου.

(β) Ο Δανειολήπτης και ο Αντιπρόσωπος του Δανειολήπτη οφείλουν να παρέχουν τις σχετικές πληροφορίες και τα έγγραφα που μπορεί να ζητηθούν για τις εν λόγω αξιολογήσεις, τους οικονομικούς ή λογιστικούς ελέγχους, και να λαμβάνουν όλα τα κατάλληλα μέτρα για να διευκολύνουν το έργο των εντεταλμένων για την διεξαγωγή τους προσώπων. Ο Δανειολήπτης και ο Αντιπρόσωπος του Δανειολήπτη αναλαμβάνουν την υποχρέωση να παρέχουν στα πρόσωπα που αναφέρονται στην υποπαράγραφο (α) πρόσβαση σε χώρους και εγκαταστάσεις όπου φυλάσσονται οι σχετικές πληροφορίες και τα σχετικά έγγραφα»!

Ιδού τι αναφέρει το δεύτερο μνημόνιο (Φεβρουαρίου 2012):

«Σε εναρμόνιση προς τα συμπεράσματα της συνόδου κορυφής της ευρωζώνης της 26ης Οκτωβρίου 2011, η Κυβέρνηση θα συνεργασθεί πλήρως με τα κλιμάκια της Επιτροπής, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) για την ενίσχυση της παρακολούθησης της εφαρμογής του προγράμματος και θα παρέχει στις ομάδες προσωπικού πρόσβαση σε όλα τα σχετικά δεδομένα και άλλα στοιχεία που αφορούν την Ελληνική διοίκηση. Όμως η κυριότητα του προγράμματος και όλες οι εκτελεστικές ευθύνες για την υλοποίηση του προγράμματος παραμένουν στην ευθύνη της Ελληνικής Κυβέρνησης».

Για τα περί κυριαρχικών δικαιωμάτων

Υποστηρίζουν ότι (με το δεύτερο μνημόνιο) εκχωρούνται κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας.

Αλλά ήδη από το πρώτο μνημόνιο «ένας Δανειστής έχει το δικαίωμα να εκχωρήσει ή/και να μεταβιβάσει:

(α) μέρος (αλλά όχι το σύνολο) των δικαιωμάτων και των υποχρεώσεών του που απορρέουν από ένα Δάνειο στο πλαίσιο της ανακατανομής των συμμετοχών των Δανειστών μεταξύ τους ή

(β) οποιοδήποτε από τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις του, τα οποία απορρέουν από ένα Δάνειο, στο Κράτος - Μέλος που είναι ο εγγυητής του.

Προβλέπεται μάλιστα πως ο δανειολήπτης, δηλαδή η Ελλάδα, απλώς ενημερώνεται εγγράφως για οποιαδήποτε εκχώρηση ή μεταβίβαση.

Ήδη δηλαδή από το πρώτο μνημόνιο, ήταν δυνατόν ένας από τους δανειστές μας να εκχωρήσει μέρος του δανείου στην Τουρκία!

Την ίδια ώρα, στην Ελλάδα απαγορευόταν «να εξασφαλίσει με υποθήκη, ενέχυρο ή άλλο βάρος πάνω στην ίδια περιουσία ή στα έσοδα, τυχόν υφιστάμενο ή μελλοντικό Σχετικό Χρέος και οποιαδήποτε εγγύηση ή αποζημίωση δίδονται επί αυτού».

Ιδού τι λέει και το δεύτερο μνημόνιο:

«Το Επωφελούμενο Κράτος Μέλος αναλαμβάνει την υποχρέωση, μέχρι την ολοσχερή αποπληρωμή του υπό την παρούσα Σύμβαση κεφαλαίου και την πλήρη καταβολή όλων των οφειλόμενων από την παρούσα Σύμβαση τόκων και επιπρόσθετων ποσών, αν υπάρχουν να μην ασφαλίζει με υποθήκη, ενέχυρο, ή οποιοδήποτε άλλο εμπράγματο βάρος επί των ιδίων περιουσιακών του στοιχείων ή εσόδων οποιοδήποτε παρόν ή μελλοντικό Σχετικό Χρέος και οποιαδήποτε εγγύηση ή αποζημίωση που δόθηκε σε σχέση με αυτό»!

Υποστηρίζουν (οι σημερινοί «ήρωες») ότι με το δεύτερο μνημόνιο αποκλείονται οι συμψηφισμοί με άλλα χρέη (όπως για παράδειγμα οι πολεμικές οφειλές της Γερμανίας).

Η αλήθεια είναι πως ήδη με το πρώτο μνημόνιο υπήρχε πρόβλεψη, σύμφωνα με την οποία «όλες οι πληρωμές που θα πραγματοποιηθούν από τον Δανειολήπτη καταβάλλονται στο ακέραιο, χωρίς μείωση λόγω συμψηφισμού ή ύπαρξης ανταπαίτησης, απαλλαγμένες από και χωρίς μειώσεις ή παρακρατήσεις φόρων, προμηθειών και άλλων χρεώσεων για όλη τη διάρκεια της παρούσας Σύμβασης».

Περί αγγλικού δικαίου και ασυλίας


Μεγάλος θόρυβος έγινε σχετικά και με το δίκαιο στο οποίο θα υπαχθούν τα νέα ομόλογα, όπως και με την παραίτηση της Ελλάδας από την ασυλία της.
Και αυτά υπάρχουν στο πρώτο μνημόνιο, όπου αναφέρονται ρητά τα ακόλουθα:

«Η παρούσα Σύμβαση καθώς και κάθε εξωσυμβατική υποχρέωση που τυχόν προκύψει από την παρούσα ή σε σχέση με την παρούσα Σύμβαση, διέπεται και ερμηνεύεται σύμφωνα με το αγγλικό δίκαιο.

Οι συμβαλλόμενοι αναλαμβάνουν την υποχρέωση να υποβάλουν οποιαδήποτε διένεξη προκύψει σχετικά με τη νομιμότητα, την ισχύ, την ερμηνεία ή την εκτέλεση της παρούσας Σύμβασης στην αποκλειστική δικαιοδοσία του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Οι αποφάσεις του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι πλήρως δεσμευτικές και εκτελεστές από τα συμβαλλόμενα μέρη.

Οι Δανειστές μπορεί να εκτελέσουν ή να επιδιώξουν να εκτελέσουν οποιαδήποτε απόφαση του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως ορίζεται στην παρούσα ή άλλα δικαιώματα κατά του Δανειολήπτη στα δικαστήρια της χώρας του Δανειολήπτη.

Με την παρούσα ο Δανειολήπτης αμετάκλητα και άνευ όρων παραιτείται από κάθε ασυλία που έχει ή πρόκειται να αποκτήσει, όσον αφορά τον ίδιο ή τα περιουσιακά του στοιχεία, από νομικές διαδικασίες σε σχέση με την παρούσα Σύμβαση, περιλαμβανομένων, χωρίς περιορισμούς, της ασυλίας όσον αφορά την άσκηση αγωγής, δικαστική απόφαση ή άλλη διαταγή, κατάσχεση, αναστολή εκτέλεσης δικαστικής απόφασης ή προσωρινή διαταγή, και όσον αφορά την εκτέλεση και επιβολή κατά των περιουσιακών στοιχείων του στο βαθμό που δεν το απαγορεύει αναγκαστικός νόμος».

Επομένως, πού βρίσκεται η διαφορά; Στο ότι με το δεύτερο μνημόνιο καθίσταται αρμόδιο το Δικαστήριο του Λουξεμβούργου; Κάνει καμιά διαφορά;

Μάλιστα, υπάρχει και η νομική γνωμοδότηση της Ελλάδας (τρομάρα μας) που τα αποδέχεται μια χαρά όλα αυτά από τον Μάιο του 2010.

Ιδού τι αναφέρει το επίσημο έγγραφο του Νομικού Συμβούλου του Κράτους του Υπουργείου Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και του Νομικού Συμβούλου του Κράτους του Υπουργείου Οικονομικών:

«Προκειμένου να διασφαλισθεί η νομιμότητα, η εγκυρότητα ή εκτελεστότητα της Σύμβασης και του Μνημονίου Συνεννόησης, δεν είναι απαραίτητο αυτά να κατατεθούν, καταχωρηθούν ή εγγραφούν σε οποιαδήποτε δικαστική ή άλλη αρχή στην Ελληνική Δημοκρατία.

Ο ορισμός του αγγλικού δικαίου ως εφαρμοστέου δικαίου για την Σύμβαση αποτελεί έγκυρη επιλογή δικαίου, που δεσμεύει το Δανειολήπτη σύμφωνα με το ελληνικό δίκαιο.

Ο Δανειολήπτης υπάγεται νόμιμα, αποτελεσματικά και αμετάκλητα στην αποκλειστική αρμοδιότητα του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε σχέση με τη Σύμβαση και κάθε απόφαση του δικαστηρίου αυτού θα είναι οριστική και εκτελεστή στην Ελληνική Δημοκρατία»!

Και βέβαια, το (ελληνικό) Νομικό Συμβούλιο του Κράτους, διαβεβαιώνει (τον Μάιο του 2010):

«Ούτε ο Δανειολήπτης ούτε τα περιουσιακά του στοιχεία έχουν ασυλία λόγω εθνικής κυριαρχίας ή διαφορετικά λόγω της δικαιοδοσίας, κατάσχεσης – συντηρητικής ή αναγκαστικής - ή αναγκαστικής εκτέλεσης σε σχέση με οποιαδήποτε ενέργεια ή διαδικασία σχετικά με τη Σύμβαση.

Εν κατακλείδι, η Σύμβαση και το Μνημόνιο Συνεννόησης έχουν νομίμως συναφθεί/εκτελεσθεί εκ μέρους του Δανειολήπτη και όλες οι υποχρεώσεις του Δανειολήπτη αναφορικά με τη Σύμβαση και το Μνημόνιο Συνεννόησης είναι έγκυρες, δεσμευτικές και εκτελεστές σύμφωνα με τους όρους τους και δεν απαιτείται κάτι επιπλέον για να τεθούν αυτά σε εφαρμογή».

Και ορίστε τι αναφέρει σχετικά το δεύτερο μνημόνιο:

«Η παρούσα Σύμβαση και κάθε εξωσυμβατική αξίωση που γεννάται σε σχέση με αυτή θα διέπονται και θα ερμηνεύονται σύμφωνα με το Αγγλικό Δίκαιο.

Τα Μέρη υποχρεούνται να υπαγάγουν κάθε διαφορά που ενδέχεται να προκύψει σε σχέση με τη νομιμότητα, εγκυρότητα, ερμηνεία ή εκτέλεση της παρούσας Σύμβασης στην αποκλειστική αρμοδιότητα των δικαστηρίων του Μεγάλου Δουκάτου του Λουξεμβούργου.

Το Επωφελούμενο Κράτος Μέλος και η Τράπεζα της Ελλάδος παραιτούνται με την παρούσα αμετάκλητα και ανεπιφύλακτα από κάθε δικαίωμα ασυλίας που ήδη έχουν ή μπορεί να δικαιούνται σε σχέση με τους ίδιους και τα περιουσιακά τους στοιχεία έναντι δικαστικών ενεργειών σχετικά με την παρούσα Σύμβαση, συμπεριλαμβανομένων ενδεικτικά από κάθε δικαίωμα ασυλίας έναντι άσκησης αγωγής, έκδοσης δικαστικής απόφασης ή άλλης διάταξης, κατάσχεσης, εκτέλεσης ή ασφαλιστικού μέτρου και έναντι κάθε εκτέλεσης αναγκαστικού μέτρου σε βάρος των περιουσιακών τους στοιχείων, στο μέτρο που αυτό δεν απαγορεύεται από αναγκαστικό νόμο».

Για τα επιχειρήματα περί απάτης


Κάποιοι υποστηρίζουν τώρα πως στο νέο μνημόνιο έχει «προστεθεί» κεφάλαιο περί απάτης, το οποίο, λένε, δεν υπήρχε στο πρώτο μνημόνιο.

Φυσικά, ούτε αυτό είναι αλήθεια. Ιδού τι αναφέρει το πρώτο μνημόνιο:

«Κατάλληλα μέτρα που σχετίζονται με την πρόληψη και την καταπολέμηση της απάτης, της διαφθοράς και άλλων ατασθαλιών που θα μπορούσαν να επηρεάσουν την στήριξη που παρέχεται από την παρούσα Σύμβαση ή την αποτελεσματική χρήση των κεφαλαίων που θα αναληφθούν με βάση αυτή, λαμβάνονται από τις αρχές του Δανειολήπτη.

Ο Δανειολήπτης και ο Αντιπρόσωπος του Δανειολήπτη διασφαλίζουν τη διερεύνηση και την ικανοποιητική αντιμετώπιση όλων των καταγγελλόμενων και των διαπιστωμένων περιπτώσεων απάτης, δωροδοκίας ή κάθε άλλης παράνομης δραστηριότητας σε σχέση με τη διαχείριση της στήριξης σταθερότητας. Όλες αυτές οι περιπτώσεις, καθώς και τα σχετικά μέτρα που λαμβάνονται από τις αρμόδιες εθνικές αρχές, πρέπει να γνωστοποιούνται στην Επιτροπή χωρίς καθυστέρηση».


Ιδού τι λέει το δεύτερο μνημόνιο στο κεφάλαιο περί πρόληψης της απάτης:

«Το Επωφελούμενο Κράτος Μέλος θα επιτρέπει στο ΕΤΧΣ (Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας) να έχει το δικαίωμα να στείλει τους δικούς του πράκτορες ή δεόντως εξουσιοδοτημένους αντιπροσώπους για να διεξάγουν τεχνικούς ή οικονομικούς ελέγχους ή επιθεωρήσεις τις οποίες θεωρεί απαραίτητες σε σχέση με τη διαχείριση της Σύμβασης Χρηματοδοτικής Ενίσχυσης.

Το Επωφελούμενο Κράτος Μέλος και η Τράπεζα της Ελλάδος θα εξασφαλίσουν ότι θα πραγματοποιηθεί έρευνα και ικανοποιητική αντιμετώπιση των τυχόν ύποπτων και επιβεβαιωμένων υποθέσεων απάτης, δωροδοκίας ή κάθε άλλης παράνομης δραστηριότητας σε σχέση με τη διαχείριση της παρούσας συμφωνίας, καθώς και κάθε οικονομική βοήθεια που παρέχεται παρακάτω.

Όλες αυτές τις περιπτώσεις, καθώς και μέτρα σχετικά με αυτές που λαμβάνονται από τις αρμόδιες εθνικές αρχές θα πρέπει να αναφερθούν στο ΕΤΧΣ και στην Επιτροπή, χωρίς καθυστέρηση».

Εδώ, η διαφοροποίηση έγκειται στη δυνατότητα αποστολής εκ μέρους του ΕΤΧΣ «πρακτόρων» για ελέγχους – αλλά μήπως πρέπει να αναζητήσουμε τους λόγους για τους οποίους υπήρξε αυτή η προσθήκη; Διότι αν κρίνουμε από το γεγονός ότι δεν ιδρώνει κανενός το αυτί από τις καταγγελίες, μάλλον κάτι δεν πάει καλά!

Άλλωστε, και στο πρώτο μνημόνιο, όπως είδαμε παραπάνω, αναφερόταν ότι η Επιτροπή είχε δικαίωμα να στείλει «υπαλλήλους» της για επιτόπιους ελέγχους!

Τα είχαν συμφωνήσει με το πρώτο μνημόνιο

Επιπλέον, ισχυρίζονται τώρα όλοι πως τα μέτρα που περιλαμβάνει το νέο μνημόνιο είναι πολύ πιο σκληρά – ενώ πρόκειται για τα μέτρα που η ίδια η κυβέρνηση Παπανδρέου είχε αποδεχθεί να εφαρμόσει και περιλαμβάνονται στο κείμενο «Μνημόνιο Οικονομικής και Χρηματοπιστωτικής Πολιτικής» με ημερομηνία 2 Μαΐου 2010.

Σύμφωνα με το χρονοδιάγραμμα που ο κ. Παπακωνσταντίνου είχε αναλάβει τότε:

Τον Ιούνιο του 2010 θα προχωρούσε σε αναθεώρηση της Νομοθεσίας για την Προστασία της Απασχόλησης, ώστε:

Να υπάρξει μείωση του συνολικού επιπέδου αποζημιώσεων το οποίο θα πρέπει να εφαρμόζεται εξίσου για όλους τους εργαζόμενους (blue and white collar workers)!

Να υπάρξει αύξηση του ελάχιστου κατωφλίου (threshold) για την ενεργοποίηση όρων ομαδικών απολύσεων, ειδικά για τις μεγάλες επιχειρήσεις.

Να εφαρμοστούν μέτρα για τη διασφάλιση ότι οι κατώτατοι μισθοί παραμείνουν αμετάβλητοι σε ονομαστική αξία για 3 χρόνια.

Για τον Δεκέμβριο του 2010 το κείμενο εκείνο (του Μαΐου 2010) προέβλεπε πως «έπειτα από διάλογο με τους κοινωνικούς εταίρους, η κυβέρνηση θα πρέπει να υιοθετήσει νομοθεσία για τους κατώτατους μισθούς και για μείωση των συνταξιοδοτικών ταμείων σε 3!

Κατόπιν όλων αυτών, μπορούμε να πληροφορηθούμε τι είναι αυτό που περιλαμβάνει το δεύτερο μνημόνιο και δεν περιλαμβάνεται στο πρώτο;

Αν εξαιρέσουμε ότι στο πρώτο μας αποκαλούν «δανειολήπτες» και στο δεύτερο «επωφελούμενο κράτος»;

Λογικό, αφού το πρώτο μνημόνιο αποτελούσε απλώς μια σύμβαση για δάνειο, ενώ το δεύτερο περιλαμβάνει και όλα όσα η κυβέρνηση Παπανδρέου δεσμεύθηκε ότι θα πράξει (πάταξη της γραφειοκρατίας και της φοροδιαφυγής, ανάπτυξη, ανταγωνιστικότητα, απορρόφηση κοινοτικών πόρων), αλλά ουδέποτε έπραξε…



Παρασκευή 9 Μαρτίου 2012

Κοροϊδία !









Γιάννης Πρετεντέρης
Δημοσιογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Τα Νέα" - 1/3/2012


Νομίζω ότι η τελευταία λέξη της μόδας στην ελληνική πολιτική είναι η κοροϊδία. Και δεν φτάνει που μας κοροϊδεύουν οι ξένοι. Κοροϊδεύουμε κι εμείς τον εαυτό μας.
Τελευταίο παράδειγμα: η ανάπτυξη. Ακόμη και οι πιο στενοκέφαλοι υποστηρικτές του Μνημονίου ανακάλυψαν τελικά ότι η χώρα βουλιάζει στην ύφεση και ότι δεν μπορεί ούτε να εξυγιανθεί ούτε να επιζήσει αν δεν αντιστραφεί ο κατήφορος.

Τι λένε, λοιπόν, τα πουλάκια μου; Ο,τι λέγαμε οι υπόλοιποι από την πρώτη μέρα.
Οτι η πολιτική ακραίας λιτότητας επιβαρύνει το πρόβλημα χωρίς να το αντιμετωπίζει και ότι μόνο με ανάπτυξη μπορεί να βγει η χώρα από την κρίση - δεν υπάρχει άλλος δρόμος...
Καλώς τους κι ας αργήσανε, λοιπόν. Καλώς τον Μπαρόζο και τον Ρεν και τον Γιούνκερ. Καλώς και τους δικούς μας, που τρέχουν πίσω τους αναθεματίζοντας (τώρα) την ύφεση.
Μόνο που πάλι δεν τα κατάλαβαν καλά. Διότι η ύφεση δεν είναι φυσικό φαινόμενο, ούτε θεόπεμπτη καταστροφή. Είναι το αποτέλεσμα μιας πολιτικής.

Την οποία άκριτα και αδέξια συνιστούν και επιβάλλουν όλοι αυτοί που (κατά τα άλλα) διαπιστώνουν ότι η χώρα χωρίς ανάπτυξη πεθαίνει.

Κι εκεί αρχίζει η κοροϊδία. Τρέχουμε, υποτίθεται, σήμερα στις Βρυξέλλες για να ζητήσουμε αναπτυξιακές πρωτοβουλίες από τους εταίρους μας.

Ωραία. Ποιοι τρέχουν όμως; Μα οι ίδιοι που τα τελευταία 24ωρα επέβαλαν στην ελληνική κοινωνία την πιο σκληρή υφεσιακή πολιτική μετά την Κατοχή: αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων και κατάρρευση των εισοδημάτων.

Πρώτα, δηλαδή, καταδίκασαν τη χώρα στη διάλυση του οικονομικού ιστού και μετά ζητούν αναπτυξιακές πρωτοβουλίες για να την αναστήσουν - θυμίζει την ιστορία με τον πιτσιρικά που δολοφόνησε τους γονείς του για να πάει στην εκδρομή του Ορφανοτροφείου!
Να υπενθυμίσω ότι, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της ίδιας της Κομισιόν, μόνο τα τελευταία μέτρα που έλαβε η κυβέρνηση θα αυξήσουν την ύφεση κατά δύο μονάδες του ΑΕΠ μέσα στο 2012 - η εκτίμηση της ίδιας της κυβέρνησης μιλάει μάλιστα για δυόμισι μονάδες!
Οταν, λοιπόν, είσαι ο αρχιτέκτονας της ύφεσης, πώς μπορείς να μιλάς για ανάπτυξη;
Μόνο αν προσπαθείς να κοροϊδέψεις την κοινωνία που διαλύεται από την ύφεση. Για να βγάλεις από πάνω σου την ευθύνη. Και να προσποιηθείς ότι συμμερίζεσαι τη δυσπραγία των ανέργων, των συνταξιούχων, των μισθωτών - «αλλά τι θέλετε να γίνει; Κι εγώ ό,τι μπορώ κάνω!»...

Επειδή όμως βαδίζουμε στις εκλογές, θέλω να προειδοποιήσω ότι το κλίμα δεν σηκώνει πολλές κοροϊδίες. Οτι και ο τελευταίος έλληνας πολίτης γνωρίζει πως η κρίση που βιώνει έχει διεύθυνση, σφραγίδα και ονοματεπώνυμο. Και ότι θα ψηφίσει αναλόγως...


Τετάρτη 7 Μαρτίου 2012

«Τις άτιμες τις τιμές...»







Παντελής Μπουκάλας

Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Καθημερινή" - 2/3/2012

«Να το δούμε και να μην το πιστέψουμε», όπως θα έλεγε ο Θωμάς εμπνεόμενος από τη λαϊκή θυμοσοφία. Να δούμε δηλαδή αν το Ιντερνετ θα πετύχει εκεί όπου απέτυχαν οι θρυλικοί τελαρομάχοι, οι συνεταιρισμοί (όσοι δεν ήταν σκέτες σφραγίδες, κατασκευασμένες προς απομύζηση κοινοτικών επιδοτήσεων), τα εκ γενετής εθελοτυφλούντα Παρατηρητήρια Τιμών, οι χελωνοπρεπώς σπεύδουσες αγορανομίες, οι υπουργοί που επιχειρούσαν «αιφνιδιαστικές επιθεωρήσεις» συνοδευόμενοι από μόλις έξι κάμερες. Να δούμε αν θα φτάσουμε να αγοράζουμε την πατάτα σαν πατάτα και όχι σαν φράουλα και τα πορτοκάλια σαν πορτοκάλια και όχι σαν μήλα των Εσπερίδων.

Δυσκολεύομαι να δεχτώ το νέο δόγμα, ότι οι επαναστάσεις στις αραβικές χώρες ή τα κινήματα στη Δύση εκδηλώνονται επειδή τα εκμαιεύει και τα καθοδηγεί το Ιντερνετ, όπως υποστηρίζουν αρκετοί λάτρεις των νέων μέσων. Πρώτο αίτιο και πρώτο κινούν παραμένει η κοινωνία και οι ανάγκες της, όχι η επικοινωνία και οι βλέψεις της. Και πριν από τον Γουτεμβέργιο γίνονταν εξεγέρσεις και πριν από το Ιντερνετ επίσης. Το Ιντερνετ έρχεται πάνω στην υπάρχουσα κοινωνική διαθεσιμότητα, όχι πριν· δεν τη γεννάει. Ακριβώς όπως οι άνθρωποι δεν γεννούν επειδή υπάρχουν εμβρυουλκοί· για άλλους λόγους το αποφασίζουν.

Αν λοιπόν δεν έφτανε ο κόμπος στο χτένι για τους πατατοπαραγωγούς του Νευροκοπίου και της Θήβας και αν, στον θυμό τους επάνω, δεν φόρτωναν τις πατάτες στα αγροτικά για να τις χαρίσουν σε Αθηναίους και Θεσσαλονικείς, όσο κι αν προσπαθούσαν να τους «κατεβάσουν στους δρόμους» κάποιοι πληκτρολογώντας επαναστατικά συνθήματα στο κομπιούτερ τους, τίποτα δεν θα γινόταν. Και σαν καταναλωτές θα συνεχίζαμε να πιστεύουμε πως είναι μοιραίο να κοστίζει ένα προϊόν πέντε λεπτά στο χωράφι, στο δε πιάτο μας πέντε ευρώ.

Στη συνθήκη που διανύουμε, η κοινωνική διαθεσιμότητα έχει το όνομα της ανάγκης, που επιδεινώνεται καθημερινά, για τα πιο αδύναμα στρώματα δε είναι ήδη αφόρητη. Οι «άτιμες οι τιμές», κατά το κοινώς λεγόμενο, εξανεμίζουν ό, τι αφήνει πίσω της η «κοινωνική πολιτική» των πρασινογάλαζων συγκυβερνώντων, που συνεχίζουν να παίζουν το τηλεοπτικό παιχνίδι της «σύγκρουσής» τους, σαν να μη βλέπουν ότι δεν υπάρχει κοινό. Αυτή ακριβώς η ανάγκη στήνει νέα δίκτυα συναλλαγών, αδιαμεσολάβητα και ακαπέλωτα, ώστε τουλάχιστον τα αγροτικά προϊόντα (ένα μέρος τους) να φτάνουν στους καταναλωτές (και πάλι, σε ένα μέρος τους) σε τιμές συμβατές με την πραγματική αξία τους και την πραγματική αντοχή του βαλαντίου μας. Το εγχείρημα αυτό, όπως έδειξαν τα ανάλογά του σε άλλες χώρες, έχει τα όριά του. Αλλά όσο νουνεχείς μπορούμε να είμαστε ακόμα, με όσα συμβαίνουν, οφείλουμε να το εμπιστευόμαστε περισσότερο από όσο τους καλούς ανθρώπους των υπουργείων, που κόπτονται βέβαια για το καλό μας, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα κόψουν και τις παλιές πελατειακές τους συνήθειες.



Δευτέρα 5 Μαρτίου 2012

Μια «νέα σχέση» γεννιέται







Παναγιώτης Παναγιώτου
Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Έθνος" - 24/2/2012

Το θέμα του χρόνου των εκλογών φαίνεται να «κλείνει» σε μία ημερομηνία γύρω στο τέλος Απριλίου ή τις αρχές Μαΐου. Είναι προφανές ότι τόσο ο κ. Σαμαράς όσο και ο επόμενος αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, ο κ. Βενιζέλος (έχει προεξοφληθεί), επιθυμούν γρήγορες εκλογές, αμέσως μετά την ολοκλήρωση του δανείου των 130 δισ., του PSI και του «νέου προγράμματος».

Ο μεν κ. Σαμαράς, γιατί ξέρει ότι μετά την «πολιτική στροφή» που έκανε, εάν παραταθεί ο βίος της κυβέρνησης Παπαδήμου, το δημοσκοπικό προβάδισμα της ΝΔ θα κινδυνεύσει. Ενώ δεν αποκλείεται ο χρόνος να λειτουργήσει καταλυτικά υπέρ της παρουσίας νέων κομμάτων ή σχημάτων στον κεντροδεξιό χώρο και εκ δεξιών και εκ του κέντρου πέραν των αναγγελθέντων. Εξ ου και βιάζεται να πάρει την πρωτοβουλία των κινήσεων, με γρήγορη προσφυγή στις κάλπες.

Οχι ότι αυτό δεν ενέχει κινδύνους... Ετσι κι αλλιώς, στη σημερινή Ελλάδα, όλα τα «πολιτικά» είναι επικίνδυνα! Αρα όλα τα κρίνουν συγκριτικά για τον «μικρό» και όχι τον «μεγάλο χρόνο»...

Και ο Βενιζέλος, επίσης, βιάζεται, καθώς επιχειρεί μια πολιτικά ριψοκίνδυνη στρατηγική. Προσπαθεί να «επενδύσει» στο πρόσωπό του τη «σωτηρία» της χώρας, με την έννοια της «σταθεροποίησης» και μιας «νέας αφετηρίας», καθώς γνωρίζει ότι η συνέχεια θα περάσει από πολύ «δύσκολες στιγμές», με δεδομένες πολλές αβεβαιότητες ως προς το πού θα καταλήξει. Επιπλέον, τα ενδεχόμενα «νέα ρήγματα», στον χώρο του ΠΑΣΟΚ, εν πολλοίς είναι αναπόφευκτα. Λέω... νέα ρήγματα, γιατί ήδη το πιο μεγάλο είναι ο... Κουβέλης και η Δημοκρατική Αριστερά! Αρα, εκλογές θέλουν και ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος. Υπάρχει όμως και κάτι άλλο, πιο ουσιαστικό. Μετά την κοινή ψήφιση των «νέων συμφωνιών» από ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, μεταξύ των δύο κομμάτων υπάρχει μια δέσμευση στήριξης (και με υπογραφές) του «νέου προγράμματος», που έχει διάρκεια τουλάχιστον μέχρι και το 2014, δηλαδή σε χρόνους και μετά τις εκλογές. Με «αποχρώσεις» πιθανώς, αλλά το «χρώμα» θα είναι ίδιο. Κατά συνέπειαν, παρά τις μεταξύ τους ανακατατάξεις από πλευράς εκλογικής ισχύος, κάποια μορφή «συγκατοίκησης» μεταξύ τους είναι δεδομένη. Συνιστά την «εγγύηση» του συμφωνηθέντος προγράμματος.

Το είπε καθαρά ο Ανδρέας Λοβέρδος: «Βεβαίως και πρέπει να στηρίξουμε τη ΝΔ, εάν είναι πρώτο κόμμα και αυτό είναι ένα μήνυμα που πρέπει να εκπέμπεται στο εξωτερικό». Αυτό, όμως, προσδιορίζει και τον τύπο και τα όρια της μεταξύ τους πολιτικής αντιπαράθεσης. Ο Σαμαράς θα κάνει κριτική στο «πρώτο μνημόνιο» και ο Βενιζέλος θα επικαλείται την επιτυχία του... «δεύτερου»!



Παρασκευή 2 Μαρτίου 2012

Ο προβληματισμός των ξένων







Αθανάσιος Έλλις

Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Καθημερινή" - 23/2/2012

Αρμόδιοι αξιωματούχοι στην Ουάσιγκτον και στις Βρυξέλλες, αλλά και εγχώριοι εκπρόσωποι των θεσμών που καθορίζουν την πορεία των εξελίξεων όπως και διπλωμάτες ισχυρών χωρών που εμπλέκονται στην όλη διαδικασία, καταθέτουν σε ιδιωτικές συζητήσεις έναν διάχυτο προβληματισμό για την αφερεγγυότητα των Ελλήνων πολιτικών ηγετών και την αβεβαιότητα της «επόμενης μέρας». Αλλωστε, είναι ένα ζήτημα που πολλοί Ευρωπαίοι, με πιο ηχηρή την περίπτωση του κ. Σόιμπλε, εγείρουν και δημοσίως. Ως συχνός αποδέκτης αυτού του κλίματος, επιχειρώ μια σύνοψη των δεδομένων που πιστεύω ότι δεν μπορούν να αγνοούν όσοι ασχολούνται με τη χώρα μας. Η ελληνική Βουλή υπερψήφισε με συντριπτική πλειοψηφία δύο τρίτων τη συμφωνία και τα επώδυνα μέτρα που αυτή περιλαμβάνει, ενώ με δεδομένη την πρόθεση πολλών εκ των διαγραφέντων βουλευτών να επιστρέψουν στα κόμματά τους, είναι πιθανό να καταγραφούν ακόμη μεγαλύτερες πλειοψηφίες κατά τη συζήτηση και ψήφιση των εφαρμοστικών νόμων.

Σε ό,τι αφορά ειδικότερα τον έντονο σκεπτικισμό πολλών συνομιλητών, εντός και εκτός Ελλάδας, για τη στάση του Αντώνη Σαμαρά, νομίζω ότι δεν πρέπει να αγνοούν ή να υποβαθμίζουν το γεγονός ότι πέρα από κάποιες επιμέρους δηλώσεις του, στις οποίες εστιάζουν ίσως υπερβολικά, είναι σαφές ότι ο αρχηγός της Ν.Δ. υπερψηφίζοντας το δεύτερο Μνημόνιο έκανε μια μείζονα στρατηγική επιλογή η οποία είχε πολιτικό κόστος για τον ίδιο, καθώς οδήγησε σε ακρωτηριασμό της παράταξής του. Κάποιοι επιμένουν να μην ξεχνούν τη στάση του κατά την προηγούμενη διετία και η θέση τους αυτή είναι κατανοητή και σεβαστή. Ομως, θα ενημέρωναν πιο αντικειμενικά και σφαιρικά τους προϊσταμένους ή τις κυβερνήσεις τους εάν επικέντρωναν την προσοχή τους στη στρατηγική διάσταση της στάσης Σαμαρά και όχι στις όποιες τακτικές κινήσεις του με τις οποίες, προφανώς, διαφωνούν. Ο αρχηγός της Ν.Δ. έκανε τη μεγάλη στροφή προς την υπευθυνότητα και υπό αυτό το πρίσμα θα πρέπει να αντιμετωπισθεί στο Βερολίνο, στο Παρίσι, στις Βρυξέλλες και στην Ουάσιγκτον, και, φυσικά, εναπόκειται στον ίδιο να πείσει για την ειλικρίνεια των προθέσεών του κατά την προεκλογική περίοδο.

Παράλληλα, είναι υπερβολική και η ανησυχία που εκφράζεται για περαιτέρω μετακίνηση της Ν.Δ. προς την άκρα Δεξιά. Αντιθέτως, η προσχώρηση των κ. Βορίδη και Γεωργιάδη λειτουργεί σταθεροποιητικά καθώς αποδυναμώνει τον ΛΑΟΣ και δίνει τέλος στον παραλογισμό της προηγούμενης διετίας, κατά την οποία ο ηγέτης της Ακροδεξιάς εξέφραζε συχνά τη φωνή της λογικής και της συναίνεσης. Οσο για τη μετεκλογική πολιτική αβεβαιότητα για την οποία προειδοποιούν, πέρα από τις δημόσιες συγκρούσεις και κάποιες υπερβολές που θα ακουστούν κατά την προεκλογική περίοδο, μια ψύχραιμη ανάλυση της σημερινής πραγματικότητας οδηγεί αναπόφευκτα σε ένα συμπέρασμα - πρόβλεψη: τις εκλογές θα κερδίσει η Ν.Δ. χωρίς αυτοδυναμία και τα δύο μεγάλα κόμματα θα εξασφαλίσουν πάνω από το 50% των ψήφων (σε μια αναλογία ποσοστών που θα κυμανθεί τελικά γύρω στα 3/5 για τη Ν.Δ. και 2/5 για το ΠΑΣΟΚ) και θα σχηματίσουν την επόμενη κυβέρνηση της χώρας με άνετη κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Εχοντας, δε, ως αφετηρία τη στάση που τήρησαν στην κρίσιμη ψηφοφορία της 12ης Φεβρουαρίου και με την εμπειρία της πεντάμηνης συμπόρευσής τους, μπορούν από κοινού να λειτουργήσουν ως πυλώνας σταθερότητας και συνέχειας διασκεδάζοντας τις όποιες ανησυχίες εταίρων και οργανισμών.

Η παράταση του βίου της κυβέρνησης Παπαδήμου ή η δημιουργία ενός νέου σχήματος τεχνοκρατών παραμένουν ελκυστικές προκλήσεις, αλλά και ένας «μεγάλος συνασπισμός» -με τη συμμετοχή και μικρότερων κομμάτων, αν αυτό καταστεί δυνατό- που θα απορρέει από συγκλίσεις προς μια ρεαλιστική διαχείριση της σημερινής δύσκολης συγκυρίας μπορεί να αποδειχθεί αποτελεσματική λύση.