Ένας Πούτιν, αλλά πούντος;

Χάρρυ Κλύν

Ηθοποιός
Άρθρο του στο site "Ελεύθερη Ζώνη" -22/8/2011

Κοίτα να δεις, μια μεγάλη σε κυκλοφορία εφημερίδα και ένας ευφυής, ομολογουμένως, δημοσιογράφος, για τον οποίο δεν τρέφω ιδιαίτερη εκτίμηση, έρχονται να συνηγορήσουν για την ανάγκη ύπαρξης ενός Πούτιν. «Ε, λοιπόν, ένας ΠΟΥΤΙΝ χρειάζεται για να… σώσει τη δύουσα ΔΥΣΗ. Η οικονομία είναι πολύ σπουδαίο πράγμα για να την αφήσουμε στα χέρια καιροσκόπων πολιτικών που αποδεικνύονται ανάξιοι των περιστάσεων»

«Εδώ και τώρα χρειάζεται μια ΙΣΧΥΡΗ ΔΙΕΘΝΗΣ ΗΓΕΣΙΑ, να πιάσει τον ταύρο από τα κέρατα και να του ψιθυρίσει δυο λογάκια τύπου ΠΟΥΤΙΝ. «Έλα δω, ρε κερατά, που λέγεσαι «αγορές» τάχα μου, άσε τα κόλπα, τα σπρεντ, τα μποντ φιούτσερς και τα σχετικά, γιατί από αύριο κατάσχονται μέχρι και τα VICTO-RIA’S SECRET εσώρουχα της ερωμένης του κυρίου Σόρος. Ό,τι έχετε και δεν έχετε»

Βέβαια, όταν τα λέγαμε εμείς οι λιγδοπαπαγαλοδημοσιοκάφροι, τα άδεια κουστούμια που λέω και τα σιλικονάτα μπούστα μιλάγανε για «ξεκουτιασμένο παραλήρημα», «ανθρώπινα δικαιώματα», «ελευθερία του ατόμου», «σταλινικές αναπολήσεις», «Ελευθερές αγορές» και άλλες μπιρμπιλωτές κοτσάνες…

Ποιες αγορές ρε ηλίθια όντα, ποια σπρέντς, ποια CDS, ποια μπόντς, ποια δομημένα και ποια αδόμητα ομόλογα, ποια ασφάλιστρα κινδύνου και του κώλου τα εννιάμερα… Μια χούφτα ξεφτιλοπορνόγεροι είναι, τζογαδόροι του κερατά που γράφουν στα παπάρια τους Ευρώπες, Αμερικές, κοινοβούλια και κογκρέσα… Όλους στο κόλπο τους έχουνε και όλους τους κρατάνε απ’ τα παπάρια…

Πετάει ο γάιδαρος; Πετάει!!! Σιγά να μην παίζουν ρόλο ο Ρομπάι, ο Μπαρόζο, ο Ρεν, η Μέρκελ, ο Σαρκοζί και τα’ άλλα κνώδαλα της Ενωμένης Απάτης… Βιτρίνα οι κυρίες και οι κύριοι, υπάλληλοι του κάθε Ροτσάιλντ, του κάθε Ροκφέλερ, του κάθε Σόρος και ο Θεός να βάλει το χέρι του…

Λάθος που λένε η πολιτική ηττήθηκε από την οικονομία, οι πολιτικοί είναι που κατεβάσανε τα παντελόνια…

Πάρτε παράδειγμα από τον δικό μας πρωθυπουργό (τρόπος του λέγειν) που όπου βρεθεί κι όπου σταθεί το πολιτικό έκζεμα βγάζει λόγο για την παγκόσμια κυβέρνηση, για τα αφεντικά του δηλαδή, τους Σόρους, τους Μόρους και το κακό συναπάντημα…

Ένας Πούτιν, αλλά πούντος κ. Αναστασιάδη… Και ένα ελληνικός λαός να μαζέψει την κυβερνητική τσογλαναρία, να τους ξεβρακώσει, να τους αναγκάσει να τρώνε για δυο χρόνια (όσα κι εμείς) τα περιττώματα τους και μετά να τους στείλει πεσκέσι στα αφεντικά τους, σε κανένα ρομαντικό Ευρωπαϊκό Γκουαντάναμο…

Έγκλημα ...

Άννα Παναγιωταρέα
Δημοσιογράφος
Άρθρο της στην εφημερίδα "Ελεύθερος Τύπος" - 17/8/2011


Από την εμπειρία μου, ξέρω ότι η κυβέρνηση «τα ξέρει όλα». Οτι οι υπουργοί της είναι «ενημερωμένοι» για όλα. Οτι δεν έχουν ανάγκη πρόσθετης πληροφόρησης. Αλλωστε περιτριγυρίζονται από δεκάδες συμβούλων - άχρηστων. Στην πλειονότητά τους. Ο πρωθυπουργός αισθάνεται ως «παντογνώστης», με τις λύσεις των προβλημάτων στο «λάπτοπ» του. Οσα φανταζόταν τόσα χρόνια, τώρα είναι αποφασισμένος να τα εφαρμόσει, άσχετο αν καταντά σαν τον Προκρούστη: Κόβει ό,τι «περισσεύει» και τεντώνει ό,τι δεν φτάνει να ανταποκριθεί στις εμμονές του. Παρ’ όλα αυτά δεν θα πάψω να λέω την άποψή μου… με ό,τι αυτό συνεπάγεται!

ΛΟΙΠΟΝ, το θέμα αποποινικοποίησης των ναρκωτικών, που έρχεται ως νομοσχέδιο, βασίζεται στα «δικά του πιστεύω». Θυμάστε, όταν είχε δηλώσει, ως υπουργός Παιδείας, υπέρ της καλλιέργειας στη γλάστρα της «φούντας»; Του φαινόταν «προοδευτική» ιδέα. Σηκώθηκε πολλή «σκόνη» και αναγκάστηκε να το συμμαζέψει. Oμως, τότε δεν ήταν πρωθυπουργός! Σήμερα κάνει ό,τι του... καπνίσει, χωρίς να δίνει λόγο σε κανέναν. Κι αν εκείνος, στα φοιτητικά του χρόνια, κάπνιζε «χόρτο», πρέπει να του υπενθυμίσω ότι δεν είμαστε στην εποχή των «παιδιών των λουλουδιών» αλλά των «παιδιών των άνεργων», των «παιδιών που ψάχνουν την ταυτότητά τους» μέσα από τα iPod, iPad, iPhone και ό,τι άλλο έχει ως πρώτο χαρακτηριστικό το «Ι-ΕΓΩ» της μοναξιάς. Η απόφασή του να έρθει ο νόμος για τα ναρκωτικά στη Βουλή, μιλώντας για μια ακόμη φορά για «μαλακά» και «σκληρά» και για μικρές ποσότητες, δείχνει πόσο επιπόλαια αντιμετωπίζεται το πρόβλημα. Το χειρότερο είναι ότι μας θυμίζει αυτό που έγινε στην Αργεντινή. Αμέσως μετά τα πρώτα μέτρα από το ΔΝΤ: Ελαβαν «πρόνοια» για τη χρήση των ναρκωτικών και πλημμύρισαν οι πιάτσες με το «πάκο». Το «πάκο» είναι ένα πάμφθηνο ναρκωτικό, που γίνεται από την ακατέργαστη κόκα. «Πάκο» στα αργεντίνικα σημαίνει «ο κλέφτης του μυαλού», όπως και το χασίς, καταστρέφοντας από τη χρήση του τους νευρώνες. Δεν ξέρω αν έχει συνειδητοποιήσει ο κ. Παπανδρέου ότι θα «εξαφανίσει» μια ολόκληρη γενιά, επιβάλλοντας τη χαλαρή νομοθεσία για τη χρήση των ναρκωτικών. Αν αντιλαμβάνεται ότι στους δρόμους δεν θα υπάρχουν παιδιά διαμαρτυρόμενα αλλά παιδιά που θα σέρνονται πεθαίνοντας κάθε μέρα.

ΤΙ ΦΑΝΤΑΖΕΤΑΙ ότι προσφέρει η κυβέρνησή του προμηθεύοντας με το δελτίο μεθαδόνη; Τι θεωρεί ότι κάνει παραβλέποντας ποινικά την καλλιέργεια προς «ιδία χρήση»; Το έγκλημα της ανοχής της χρήσης είναι χειρότερο και από την οικονομική κατάσταση στην οποία έχει οδηγήσει τη χώρα ως ερασιτέχνης. Είναι έγκλημα συνειδητό εναντίον του μέλλοντος της Ελλάδας!

Χέρι χέρι πάνε κράτος και συνδικαλιστές

Παναγιώτης Τιμογιαννάκης
Δημοσιογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Ελεύθερος Τύπος" - 17/8/2011


ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΛΕΝΕ ότι στην κρατική ραδιοφωνία - τηλεόραση υπάρχουν άνθρωποι που έχουν να πληρωθούν, κρατήστε την αναπνοή σας!, 18 μήνες. Αν το κράτος είναι τόσο ανάλγητο, αν αυτό, στις δικές του υπηρεσίες αφήνει τους εργαζόμενους απλήρωτους, αν αυτό χρωστά του κόσμου τα λεφτά στα ασφαλιστικά ταμεία, στο ΙΚΑ, εδώ κι εκεί, τότε τι ήθος είναι αυτό που στέλνει ως μήνυμα και με το οποίο ένα κράτος, μια Πολιτεία, ανατρέφει τους πολίτες;

ΟΤΑΝ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΧΡΩΣΤΑ μισθούς 18 μηνών, όταν το κράτος δεν πληρώνει τις εισφορές του, τι περιμένει μετά από τον ιδιώτη κι από τον επιχειρηματία; Του μαθαίνει δι’ αυτού του τρόπου να σέβεται το εργατικό δίκαιο και να είναι εντάξει στις υποχρεώσεις του απέναντι στους εργαζόμενους του δικού του τομέα, του ιδιωτικού; Αν αυτό δεν είναι φαινόμενο βαθύτατης σήψης, τότε ποιο είναι; Κι αν πράγματι χρωστούν τόσους μισθούς, πού είναι οι συνδικαλιστικοί φορείς και οι λογής αρμόδιοι των θεμάτων εργασίας, όλον αυτό τον καιρό, να πάρουν θέση και να προχωρήσουν σε κινητοποιήσεις;

ΔΙΟΤΙ ΕΔΩ, ΠΛΕΟΝ, ΜΙΛΑΜΕ για την απόλυτη καταπάτηση των εργασιακών δικαιωμάτων, κάτι, φυσικά, που έχει προκύψει στην Ελλάδα από το 2009 και βλέπουμε η παρανομία (παράνομος είναι αυτός που καταστρατηγεί τους υπάρχοντες νόμους) και η καταπάτηση των δικαιωμάτων εργασίας να συμβαδίζουν, να πηγαίνουν χέρι χέρι κι επί της ουσίας να μη τρέχει τίποτα και σε λίγο θα θεωρηθούν και δεδομένα. Αν, λοιπόν, πράγματι υπάρχουν εργαζόμενοι στην κρατική ραδιοφωνία - τηλεόραση που είναι απλήρωτοι τόσους μήνες, οι συνδικαλιστικοί εκπρόσωποι για ποιο λόγο δεν έχουν χαλάσει τον κόσμο; Δεν θα έπρεπε κάποτε να είναι υπόλογοι κι εκείνοι που δεν έπραξαν το καθήκον που τους αναλογεί; Διότι όσο παράνομος είναι αυτός που τσαλαπατά τα δικαιώματα, άλλο τόσο υπεύθυνος είναι κι αυτός που έχει την ευθύνη των κινητοποιήσεων και δεν προχωρά στην πράξη.

ΑΝ ΕΝΝΟΟΥΝ οργανωμένες κινητοποιήσεις το «μια στις τόσες» με πορείες και συνθήματα γενικοτήτων, το μόνο που πετυχαίνουν είναι να απαξιώνουν και το συνδικαλισμό, ως μια κομματική υπόθεση, απόλυτα συνυπεύθυνης για το κατάντημα της Ελλάδας και της μετατροπής της ζωής σε επιβίωση. Διότι αν πράγματι ο κρατικός φορέας δεν έχει να πληρώσει, θα μπορούσε να έχει καταγγείλει τις συμβάσεις και να μη δέχεται τις δωρεάν υπηρεσίες αυτών των εργαζομένων. Δεν πληρώνω, δεν αναγνωρίζω, ωστόσο δέχομαι το τσάμπα κι ο εργαζόμενος με τη σειρά του παρέχει υπηρεσίες ελπίζοντας κάποτε να πληρωθεί, άρα συμβάλλει κι αυτός με το δράμα του στην αναλγησία των ισχυρών αλλά και των αδιάφορων.

Η επικίνδυνη πλευρά της Αμερικής

Αλέξης Παπαχελάς
Δημοσιογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Καθημερινή" - 16/8/2011

Πάντοτε υπήρχαν δύο Αμερικές, μία που καταλαβαίναμε και νιώθαμε οικεία εμείς οι Ευρωπαίοι και μία που μας απωθούσε και μας τρόμαζε. Υπήρχε η Νέα Υόρκη, το Σαν Φρανσίσκο, οι δύο ακτές βασικά της Αμερικής και κατόπιν «η ζώνη της Bίβλου», ο Νότος και άλλα κομμάτια μιας οπισθοδρομικής και αντιδραστικής Αμερικής. Η ελίτ των δύο ακτών βρισκόταν πίσω από την αμερικανική μεταπολεμική ηγεμονία. Εδωσε τεράστια σημασία στην ανώτατη εκπαίδευση, άνοιξε τη χώρα στον υπόλοιπο κόσμο και αντελήφθη τη σπουδαιότητα της «ήπιας δύναμης». Δεν είχε ιδιαίτερη σημασία ποιος ήταν ο πρόεδρος, γιατί παράλληλα λειτουργούσε ένα ανοιχτόμυαλο κατεστημένο και το εκκρεμές εκινείτο μεταξύ της φωτισμένης Δεξιάς και της φιλελεύθερης Kεντροαριστεράς (με τα αμερικανικά πρότυπα).

Τα τελευταία χρόνια όμως τα πράγματα άλλαξαν. Ενα ακραίο συντηρητικό και φανατικό κομμάτι του πληθυσμού έχει αποκτήσει πολιτική έκφραση, με εξαιρετικά επικίνδυνες συνέπειες για το μέλλον της υπερδύναμης. Μιλάμε για ανθρώπους που δύσκολα μπορούμε να καταλάβουμε πώς σκέπτονται, αφού γι’ αυτούς είναι λογικό και αναφαίρετο δικαίωμα η κατοχή όπλων, ενώ όλη τους η σκέψη περνάει μέσα από τη Βίβλο... Πρόκειται για ανθρώπους, οι οποίοι υποστηρίζουν το Ισραήλ, και μάλιστα τα ακραία ισραηλινά στοιχεία, όχι για λόγους πολιτικούς, αλλά γιατί με αυτό τον τρόπο πιστεύουν ότι θα επιταχύνουν τη... Δευτέρα Παρουσία. Οσο αυτές οι δυνάμεις ήταν περιθωριακές και ολίγον γραφικές, το σύστημα δούλευε.

Τώρα όμως έχουν αποκτήσει ιδεολογική και πολιτική έκφραση, με αποτέλεσμα να έχει μπλοκάρει εντελώς το σύστημα. Το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα ήταν κάποτε υπέρμαχος της εξωστρεφούς διπλωματίας και της υπεύθυνης δημοσιονομικής στάσης. Τώρα έχει τεθεί σε ομηρία ομάδων που θεωρούν ότι η αύξηση των φόρων, έστω και όταν είναι προφανέστατα αναγκαία, είναι ταυτόσημη με την έλευση του Σατανά. Αν αυτές οι δυνάμεις πάρουν το πάνω χέρι, η Αμερική θα χάσει πολύ πιο γρήγορα από ό,τι είναι νομοτελειακά αναμενόμενο το στάτους της διεθνώς. Είναι προφανές ότι αν η πιο δημιουργική και ώριμη υπερδύναμη αρχίσει να κυβερνάται απο πρωτόγονους και «κλειστοφοβικούς» ανθρώπους, η παρακμή της θα είναι ραγδαία.

Η μόνη παρηγοριά είναι το γεγονός πως η Αμερική πέρασε και παλαιότερα ανάλογες περιόδους, αλλά το πολιτικό σύστημα μπόρεσε να βρει λύσεις και διεξόδους, γι’ αυτό και μετά τον απερίγραπτο υιό Μπους π.χ. ήλθε η επιλογή του πρώτου μαύρου προέδρου. Προς το παρόν, πάντως, τα σημάδια είναι εξόχως ανησυχητικά και δείχνουν ότι βαθύτερες δυσλειτουργίες του αμερικανικού συστήματος φέρνουν κοντά στην εξουσία δυνάμεις παραλογισμού και καταστροφής των αξιών που επικράτησαν διεθνώς τα τελευταία 65 χρόνια.

Και όμως, υπάρχουν μπουρλοτιέρηδες για ένα νέο Γουδί

Χρήστος Πασαλάρης
Δημοσιογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Real News" - 16/8/2011


ΠΩΣ ΝΑ ΤΡΕΞΕΙ αυτή η πέννα σήμερα αν δεν θυμίσει ότι τα μεσάνυχτα της 14ης Αυγούστου του 1909 ξεκινούσε η μεγαλύτερη δημοκρατική επανάσταση της νεότερης ελληνικής ιστορίας... Η επανάσταση του συνταγματάρχη Ζορμπά στο Γουδί που έσωσε την πατρίδα από την παρακμή και έφερε στην εξουσία τον Βενιζέλο!..

ΠΩΣ ΝΑ ΤΡΕΞΕΙ αυτή η πέννα αν δεν θυμίσει ότι οι αιτίες της επανάστασης εκείνης ήταν απολύτως όμοιες με τις σημερινές και ότι το τελεσίγραφο των επαναστατών προς τον τότε βασιλέα έγραφε: «Ο ελληνικός λαός, ο σφαδάζων υπό το πέλμα της κακοδιοικήσεως, ο χρεωκοπών καθ’ εκάστην διότι η φορολογία του απεμύζησε τας δυνάμεις του, ο παχύνων τους κηφήνας διά της συναλλαγής, δεν υποφέρει πλέον και είναι αποφασισμένος να μη δεχθεί άλλους εξευτελισμούς...»!

ΠΩΣ ΝΑ ΤΡΕΞΕΙ αυτή η πέννα αν δεν θυμηθεί ότι την επανάσταση εκείνη πυροδότησαν από τα γραφεία των εφημερίδων οι τότε μεγάλοι αγωνιστές του Τύπου, ανάμεσά τους ο Κωστής Χαιρόπουλος, ο Βλάσης Γαβριηλίδης, ο Γιώργος Σουρής και δεκάδες άλλοι, κατά κανόνα απένταροι, αλλά αγνοί πατριώτες και άδολοι δημοκράτες, άφοβοι μπροστά στον θάνατο, αδιάφοροι μπροστά στο χρήμα - με το κιάλι ψάχνει να βρει κανείς όμοιούς τους σήμερα!..

ΠΩΣ ΝΑ ΤΡΕΞΕΙ αυτή η πέννα αν δεν θυμίσει ότι ένας από τους «μπουρλοτιέρηδες» εκείνης της επανάστασης, ο Κωστής Χαιρόπουλος, δύο μήνες πριν από την έκρηξή της, τόλμησε να δημοσιεύσει στον «Χρόνο» ολοσέλιδο προφητικό άρθρο με τεράστια φωτογραφία του Βενιζέλου και με τίτλο «Θέλομεν νέον άνδρα διά τον αγώνα»! Και ότι ένας άλλος «μπουρλοτιέρης», ο Βλάσης Γαβριηλίδης της «Ακρόπολης», έγραψε με το χέρι του το «προνουντσιαμέντο» της Επανάστασης που διάβασε ο Ζορμπάς στο Γουδί, σαν σήμερα στις 14 Αυγούστου του 1909.

ΑΣ ΕΛΘΟΥΜΕ, όμως, στο σήμερα: Καθώς διάβαζε η γραμματέας μου ετούτες τις γραμμές, πετάχτηκε να παρατηρήσει: «Καλά τα θυμίζεις όλα αυτά, δάσκαλε! Αλλά τότε, οι “μπουρλοτιέρηδες”, όπως τους λες, είχαν στο μυαλό τους τον νεαρό επαναστάτη του Θερίσου, τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Σήμερα πού είναι οι “μπουρλοτιέρηδες” και πού είναι ο νέος επαναστάτης να βγάλει την Ελλάδα από τη μιζέρια;».

ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ, αλήθεια; Και όμως, υπάρχουν. Στα γραφεία των εφημερίδων και των σταθμών, μπροστά στα κομπιούτερ είναι σκυμμένα αγόρια και κορίτσια με την καρδιά τους πυρωμένη και το μυαλό τους ξαναμμένο. Στον απέραντο κόσμο των «μπλογκς» ξενυχτάνε εξαγριωμένοι σπουδαστές που σίγουρα κάποια νύχτα, κάποιο Γουδί θα γεμίσουν, όπως τότε οι 3.000 φαντάροι του Ζορμπά...

ΟΣΟ ΓΙΑ τον Βενιζέλο του 2011 ή του 2012 ή -άγνωστο ποιου έτους ακριβώς- αυτός θα «σκάσει μύτη» από εκεί που δεν το περιμένουμε. Ακόμη και μέσα από τα σημερινά κόμματα-μούχλες ή από τα σημερινά media-μούχλες ή από τις σημερινές άγουρες ιστοσελίδες. Από κάπου θα ξεπηδήσουν ταλέντα έτοιμα για μεγάλες ανατροπές. Μήπως δεν ήταν επαναστάτης ο εκλιπών Αναστάσης Πεπονής; Μήπως δεν είναι «θαμμένοι» ανάλογοι Πεπονήδες σε όλα τα κόμματα, ακόμη και στην αθεράπευτα μουχλιασμένη Αριστερά;

Η ΚΑΤΟΧΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ του Γεωργίου Παπανδρέου, με τους γκεμπελίσκους της προπαγάνδας του, έχει στρέψει ύπουλα την προσοχή του λαού μας στην παγκόσμια οικονομική κρίση. Για να του δικαιολογηθεί λίαν προσεχώς ότι δεν θα φταίει αυτή αν πέσουμε στη μαύρη φτώχεια - πράγμα απολύτως αναμενόμενο...

ΠΩΣ ΟΜΩΣ να βάλει τελεία και παύλα αυτή η πέννα σήμερα αν δεν πει στον κόσμο που την εμπιστεύεται ότι το πρόβλημα της πατρίδας είναι βαθιά ΠΟΛΙΤΙΚΟ, βαθιά ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ, βαθιά ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ; Και δεν κουκουλώνεται με επικοινωνιακές κουρελούδες, ότι για όλα φταίει η παγκόσμια κρίση. Η μαύρη αλήθεια είναι ότι το ισχύον σύστημα εξουσίας πάλιωσε, μούχλιασε, βρωμάει και ζέχνει. Δεν μένει παρά ένας επαναστατικός καυτηριασμός. Αναίμακτος ίσως, αλλά κεραυνοβόλος, όπως εκείνος του 1909, πρωτεργάτης του οποίου (για να μην το ξεχνάμε) ήταν και ο παππούς του σημερινού (πρώτου) αντιπροέδρου της κατοχικής κυβέρνησης...

Η κυβέρνηση μπροστά σε πολιτικό και οικονομικό Βατερλώ

Πάνος Αμυράς
Διευθυντής του «Ελεύθερου Τύπου»
Άρθρο του στην εφημερίδα "Ελεύθερος Τύπος" - 6/8/2011


Ο πολιτικός βερμπαλισμός που χαρακτηρίζει τον υπουργό Οικονομικών κ. Ευάγγελο Βενιζέλο δεν είναι ικανός για να καλύψει το έλλειμμα αποτελεσματικότητας της οικονομικής πολιτικής.

Δηλώνει με κατηγορηματικό τρόπο στη Βουλή ότι δεν πρέπει να παρεκκλίνουμε ούτε βήμα από τον εφαρμοστικό νόμο, όταν η πραγματική δημοσιονομική βελτίωση θα προέλθει μόνο εάν αλλάξει πλήρως ο σημερινός σχεδιασμός που βασίζεται στην υπερφορολόγηση εισοδημάτων και ακινήτων.

Το πιο αστείο σε αυτή την άσχημη περίοδο για τη χώρα είναι οι ασκήσεις ψυχολογικής ανάτασης που επιχειρεί ο κ. Βενιζέλος, με επιχειρήματα που δεν στέκουν πουθενά. Λέει για παράδειγμα ότι με τις αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής της 21^ης Ιουλίου μπήκε «πάτος στο βαρέλι του χρέους» όταν το έλλειμμα τρέχει με ρυθμό άνω του 10% διευρύνοντας τις ανάγκες δανεισμού. Προτάσσει την ανάγκη αντιμετώπισης της φοροδιαφυγής, όταν την ίδια ώρα δίνει φορολογική αμνηστία μέσω της κατάργησης του πόθεν έσχες για την προσέλκυση «παραγωγικών» επενδύσεων. Υποστηρίζει ότι τον Ιούλιο υπήρξε ανάκαμψη στα δημόσια έσοδα με αύξηση 3%, ενώ λίγες ημέρες νωρίτερα με εγκύκλιο ζητούσε από τις υπηρεσίες του να μην πραγματοποιήσουν επιστροφές φόρου τις τελευταίες ημέρες του μήνα μεταθέτοντας τις υποχρεώσεις για τον Αύγουστο. Ακόμη και η «εκτίναξη» των τελωνειακών εσόδων τον περασμένο Ιούλιο κατά 10% δεν προήλθε από την έγερση των εισπρακτικών μηχανισμών αλλά εξηγείται από το γεγονός ότι πέρυσι η Ελλάδα υπέφερε από τις κινητοποιήσεις των φορτηγών Δ.Χ. και δεν γίνονταν εκτελωνισμοί καυσίμων.

Ομως ο Προϋπολογισμός δεν κλείνει με ψέματα, ούτε «με καλή διάθεση και θετική ματιά», όπως είναι η νέα συνταγή Βενιζέλου για την αντιμετώπιση της κρίσης. Η κυβέρνηση θα υποχρεωθεί βάσει των δεσμεύσεων που ανέλαβε να αυξήσει τον Σεπτέμβριο περαιτέρω τους φόρους μέσω της μετάταξης προϊόντων και υπηρεσιών στον υψηλό συντελεστή ΦΠΑ, και ταυτόχρονα να μειώσει τους μισθούς στο Δημόσιο εφαρμόζοντας το νέο μισθολόγιο. Φαύλος κύκλος λιτότητας δηλαδή.

Ωστόσο η Τρόικα στην αυγουστιάτικη επιθεώρησή της θα ζητήσει νέα δέσμη μέτρων εμμένοντας αυτή τη φορά στο σκέλος των δαπανών. Οι απολύσεις χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων και η κατάργηση φορέων θα τεθούν ως προϋπόθεση για τη συνέχιση της δανειοδότησης.

Ο πρωθυπουργός θα βρεθεί απέναντι στο βαθύ ΠΑΣΟΚ, που κυριαρχεί συνδικαλιστικά στο χώρο του Δημοσίου αλλά και στους απρόθυμους υπουργούς, που συμμετέχουν στη «λευκή απεργία» κάνοντας ρουτινιάρικα τη δουλειά τους χωρίς ίχνος σοβαρής μεταρρυθμιστικής πρωτοβουλίας. Οι αποκρατικοποιήσεις, που αποτελούν ένα βασικό πυλώνα του προγράμματος, έχουν βαλτώσει όταν μέχρι το τέλος Σεπτεμβρίου προβλέπονται εισπράξεις 1,5 δισ. από τις πωλήσεις ΔΕΚΟ και 2,9 δισ. έως το τέλος του έτους.

Η αδυναμία του κ. Γ. Παπανδρέου να διαπραγματευθεί βιώσιμους όρους για την ανάκαμψη της οικονομίας και η τυφλή υποταγή του σε πολιτικές που έχουν βυθίσει τη χώρα σε βαθιά ύφεση θα τον φέρουν αντιμέτωπο με κοινωνικά και πολιτικοοικονομικά αδιέξοδα. Ο Σεπτέμβριος θα είναι βαρύς για το Μέγαρο Μαξίμου. Θα έχει πιστοποιηθεί η πλήρης αποτυχία της οικονομικής πολιτικής ενώ η Τρόικα θα απαιτεί διαρκώς πρόσθετα μέτρα τα οποία η κυβέρνηση θα υπόσχεται αλλά δεν θα πραγματοποιεί.

Η κοινωνική έκρηξη, από τα συσσωρευμένα προβλήματα στο μέτωπο της πραγματικής οικονομίας, με την ανεργία να εκτινάσσεται κοντά στο 17%, θα βαρύνει περαιτέρω το κλίμα. Εάν η κυβέρνηση δεν προχωρήσει σε επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου και αλλαγή της οικονομικής πολιτικής τότε ο πολιτικός της χρόνος θα τελειώσει με τις επόμενες δόσεις…

Οι διεφθαρμένοι της Ελλάδας κατηγορούν τον λαό στους φοροκλέφτες της Ευρώπης

Σοφία Βούλτεψη

Δημοσιογράφος
Άρθρο της στο site "Ελεύθερη Ζώνη" - 8/8/2011

Τον Ιούλιο του 2008, λίγο πριν ξεσπάσει η παγκόσμια οικονομική κρίση, οι ηγέτες του G8 συναντήθηκαν στο Τογιάκο της Ιαπωνίας.

Μιλάμε για τους ίδιους ανθρώπους που τώρα δίνουν κουράγιο ο ένας στον άλλο, τρέχουν από τηλεδιάσκεψη σε τηλεδιάσκεψη, βλέπουν τις οικονομίες τους να υποβαθμίζονται η μία μετά την άλλη και συνεχίζουν να λαμβάνουν «γενναίες» - κατά τον Έλληνα πρωθυπουργό – αποφάσεις, που την επόμενη στιγμή δηλώνουν ότι πρέπει να τις αναθεωρήσουν.

Εκεί, στο Τογιάκο της Ιαπωνίας, λοιπόν, οι άνθρωποι αυτοί αποδείχθηκε πως ήσαν τα πιο… γερά στομάχια στον κόσμο!

Είχαν συναντηθεί για να μιλήσουν για την επερχόμενη παγκόσμια κρίση και ειδικά για την αντιμετώπιση της επισιτιστικής κρίσης – αυτά που συμβαίνουν σήμερα στην Αφρική, αποδεικνύουν πόσο καλά την αντιμετώπισαν.

Στη διάρκεια εκείνης της Συνόδου έφαγαν του σκασμού – 385 εκ ευρώ κόστισε η εκδρομή τους στη Χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου μαζί με τα λουκούλλεια γεύματά τους.

Πήγαιναν από γεύμα σε γεύμα και από δείπνο σε δείπνο. Κατανάλωσαν απίθανες ποσότητες εκλεκτών εδεσμάτων – χαβιάρια, καπνιστούς σολομούς, κρέατα, θαλασσινά και ό,τι άλλο βάζει ο νους του ανθρώπου.

«Οι πιθανότητες να συγκεντρωθεί κανείς σε σοβαρές συζητήσεις μετά από τέτοιο γεύμα είναι μηδαμινές», έγραψαν τότε οι Times του Λονδίνου.Θα μπορούσε να πει κανείς πως τα σημερινά γεγονότα είναι η… βαρυστομαχιά από εκείνο το όργιο.

Τώρα, οι… Γαργαντούες του 2008 παριστάνουν τους εγκρατείς, που επιβάλλουν μέτρα δημοσιονομικής πειθαρχίας και επιτίθενται στις χώρες που δεν ανήκουν στην παρέα τους, αλλά τις χρησιμοποιούν για να τους φορτώνουν τις δικές τους ατασθαλίες και αβλεψίες.

Βγάζουν κόκκινες κάρτες, ζητούν από τους άλλους δημοσιονομική πειθαρχία, απειλούν με σκληρά μέτρα.

Οι ΗΠΑ ζουν το σοκ της υποβάθμισης της οικονομίας τους. Η Ιταλία βρίσκεται με τη θηλιά στον λαιμό. Η Γαλλία και η Γερμανία συνεχίζουν να επιβάλλουν «λύσεις» που την επόμενη στιγμή αποδεικνύονται καταστροφικές. Και η ευρωπαϊκή ηγεσία (Μπαρόζο, Ρομπάι, Ρεν, Γιουνκέρ) είναι κυριολεκτικά για κλάματα.

Στην πραγματικότητα, η Ιστορία γράφεται παράλληλα με τα γεγονότα της – για πρώτη ίσως φορά μετά την ιστορική καταγραφή του Πελοποννησιακού Πολέμου από τον Θουκυδίδη.

Στην πραγματικότητα, η Ιστορία αποφάσισε να γράψει την αυτοβιογραφία της. Για να προλάβει όλους αυτούς τους ανίκανους υπηρέτες συμφερόντων όσο βρίσκονται στη ζωή – και μάλιστα όσο βρίσκονται ακόμη στην εξουσία.

Σε αντίθεση, όμως, με ό,τι συνέβαινε σε προηγούμενες κρίσιμες ιστορικές περιόδους, η Ελλάδα βρέθηκε, από πλευράς πολιτικών ιθυνόντων, σε ανάλογη και χειρότερη κατάσταση.

Το αποτέλεσμα είναι γνωστό: Από την πρώτη στιγμή, χωρίς καν να είναι σε θέση να αναλύσουν την κατάσταση των υπολοίπων οικονομιών, ειδικά των λεγομένων «ισχυρών», ανίκανοι να βάλουν κάτω πέντε νούμερα και να προβλέψουν, έσπευσαν να ξυπνήσουν από τον λήθαργο τους Γαργαντούες του 2008.

Ήδη από το Φθινόπωρο του 2008, προκειμένου να δικαιολογήσουν την πρακτική αδυναμία τους να ανταποκριθούν στις προεκλογικές υποσχέσεις τους, προκειμένου να αποφύγουν την οργή του λαού για τα ψέματα, Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου έσπευσαν να δυσφημήσουν την χώρα όσο δεν παίρνει.

Εκατοντάδες δηλώσεις, συνεντεύξεις και «εξομολογήσεις» έκαναν τον γύρο του κόσμου: Είμαστε διεφθαρμένοι και φοροκλέφτες, βουλιάζουμε, καταστρεφόμαστε.

Λες και επιδίωκαν τον διεθνή οικονομικό έλεγχο από αυτούς που δεν μπορούν να βρουν έναν μηχανισμό στήριξης της προκοπής, να αντιμετωπίσουν την κρίση χρέους ενώ έχουν στη διάθεσή τους ολόκληρη Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, να βρουν μια λύση που να διαρκέσει πάνω από μία εβδομάδα.

Ακόμη και τώρα, στην τελευταία συνέντευξή του στον «Γκάρντιαν» ο σημερινός υπουργός των Οικονομικών, δηλώνει πως στην Ελλάδα η φοροδιαφυγή είναι «τόσο παλιά όσο και τα βουνά» και «θεωρείται απ’ όλους το μεγαλύτερο πρόβλημα της Ελλάδας».

Λες και δεν υπάρχει αλλού φοροδιαφυγή. Λες και δεν απευθύνεται στους δημιουργούς των φορολογικών παραδείσων.

Προφανώς, πήγε περίπατο από την πρώτη στιγμή η «δέσμευση» για επαναδιαπραγμάτευση με την ΕΕ;

Συγγνώμη, κ. Παπανδρέου και κ. Βενιζέλε και κύριοι γενικώς της κυβέρνησης. Όταν προεκλογικά θέτατε ως έναν από τους τρεις πυλώνες της πολιτικής σας (οι άλλοι δύο, σας θυμίζω, ήταν η πράσινη ανάπτυξη και η ρευστότητα στην αγορά), την «επαναδιαπραγμάτευση με την ΕΕ», τι ακριβώς εννοούσατε;

Για τι πράγμα θα επαναδιαπραγματευόσασταν με την ΕΕ; Για κάτι άλλο εκτός από το χρέος; Μετά τι έγινε; Αποφασίσατε να μην επαναδιαπραγματευθείτε; (Για να μην σας θυμίσω πως ο κ. Παπανδρέου έλεγε (προεκλογικά, έτσι;) πως δεν θα χρειαστεί καν να επαναδιαπραγματευθεί αύριο, διότι… το έχει κάνει χθες!).

Μόνοι διεφθαρμένοι οι ίδιοι

Προκαλεί δε αηδία το γεγονός ότι συστηματικά ρίχνουν τα βάρη στον λαό (που απαρτίζεται από τεμπέληδες, κλέφτες και φοροφυγάδες), ενώ ποτέ και σε καμιά τους συνέντευξη δεν παραδέχθηκαν την αλήθεια:

Πως οι μόνοι διεφθαρμένοι σ’ αυτή τη χώρα είναι οι ίδιοι. Και πως για να καλύψουν την διαφθορά τους ψήφισαν το άρθρο 86 του Συντάγματος και τον νόμο περί ευθύνης υπουργών. Και πως δεν έχει δικαστεί ποτέ κανείς και για κανένα από τα σκάνδαλα. Και πως στήνουν εξεταστικές επιτροπές για το θεαθήναι τοις ανθρώποις.

Και πως μόλις γίνεται κάποια παραπομπή, αμέσως η Δικαιοσύνης διαπιστώνει (όπως συνέβη προχθές με την υπόθεση των υποβρυχίων) ότι τα αδικήματα έχουν παραγραφεί. Και πως η φοροδιαφυγή, η φοροκλοπή, η γενική ασυνειδησία και ατιμωρησία ενθαρρύνθηκαν από σειρά νόμων που θεσμοθετούσαν αυτήν την παραβατική συμπεριφορά, με φωτογραφικές διατάξεις που ευνοούσαν «ημέτερους», χρηματοδότες και χορηγούς.

Αλλά όχι, αυτά δεν λέγονται στις συνεντεύξεις. Αυτά αναφέρονται γενικά και αόριστα – δεν κάναμε ό,τι έπρεπε, υπάρχουν (γενικές και αόριστες) ευθύνες όλου του πολιτικού συστήματος.

Και επιτέλους, σε ποιους πήγαν να κατηγορήσουν έναν ολόκληρο λαό και να τον θέσουν υπό την επιτροπείας τους;

Σε τίποτε αδιάφθορους;

Όχι, βέβαια. Κατηγόρησαν – και εξακολουθούν να κατηγορούν – τον λαό μας σ’ αυτούς που δημιούργησαν και ανέχθηκαν σκάνδαλα όπως της Ένρον.

Σ’ αυτούς που κατηγορούνται, όπως ο πρώην πρωθυπουργός της Ιταλίας και πρώην Πρόεδρος της Κομισιόν Πρόντι, για επαφές δύο συμβούλων του με κύκλωμα της καλαβρέζικης μαφίας. Και όπως ο νυν Μπερλουσκόνι, που κατηγορήθηκε για απόπειρα δωροδοκίας γερουσιαστή και ενός διευθυντή της ΡΑΙ.

Σ’ αυτούς, όπως οι Βρετανοί, που κάθε τόσο κατηγορούνται για παράνομες χρηματοδοτήσεις των κομμάτων τους, παράνομα βουλευτικά έξοδα, χρηματισμούς στη Βουλή των Λόρδων.

Σ’ αυτούς, όπως οι Γερμανοί, που η μία μετά την άλλη οι εταιρίες τους καταδικάζονται για σκάνδαλα διαφθοράς. Και δεν πρόκειται μόνο για τη Ζήμενς. Τον Ιανουάριο του 2008 αποκαλύφθηκε το «σκάνδαλο της Φολκσβάγκεν», τότε που καταδικάστηκε ακόμη και στενός συνεργάτης του Σρέντερ.

Σ’ αυτούς που έδωσαν και δίνουν μάχη για να εμποδίσουν τα μέτρα περιορισμού των φορολογικών παραδείσων τους (Αυστρία, Βέλγιο, Λουξεμβούργο – του Ζαν-Κλοντ Γιουνκέρ, βεβαίως, βεβαίως).

Συγγνώμη, κύριοι, που έχετε ξαμοληθεί – και συνεχίζετε ακόμη και σήμερα – ανά την Ευρώπη δυσφημώντας την πατρίδα μας (προσοχή, «μας» όχι «σας»), δεν σας πέρασε ούτε στιγμή από το μυαλό να θυμίσετε στους «μεγάλους τιμωρούς» το περίφημο σκάνδαλο φοροδιαφυγής του Λιχτενστάιν;

Μα δεν πάει δα και τόσος καιρός! Μόλις την άνοιξη του 2008 – λίγο πριν από το «μεγάλο φαγοπότι» του G8!

Ήταν τότε που αποκαλύφθηκε – όταν οι γερμανικές αρχές εξασφάλισαν λίστα 1.400 μεγαλοκαταθετών – η έκταση της φοροδιαφυγής στη Γερμανία.

Ήταν τότε που αποκαλύφθηκε ότι διευθυντές μεγάλων πολυεθνικών με υπέρογκες απολαβές φόρτωναν τα χρήματά τους στις λιμουζίνες τους και τα μετέφεραν σε διάφορα φορολογικά καταφύγια, όπως το Μονακό και η Ανδόρα.

Φυσικό ήταν. Στη Γερμανία οι μισθοί των διευθυντών αυξήθηκαν το 2007 κατά 17,5%, ενώ στη Γαλλία 3 στα 4 αφεντικά μεγάλων εταιριών κέρδισαν το 2007 40% περισσότερα από το 2006. Κάτι έπρεπε να κάνουν με τα χρήματά τους οι άνθρωποι.

Με ποιο δικαίωμα – την ώρα που εντός συνόρων δεν τιμωρείται ποτέ κανείς, πολιτικός ή φοροφυγάς – βγήκαν όλοι αυτό στο σεργιάνι κατηγορώντας μια ολόκληρη χώρα;

Και σε ποιους την κατηγορούσαν; Στους Γάλλους, που τα τελευταία είκοσι χρόνια έχουν δει να κατηγορούνται ή να καταδικάζονται πάνω από 600 πολιτικοί τους;
Στους Ιρλανδούς που έγιναν γνωστοί παντού για την ικανότητα του πρώην πρωθυπουργού τους Μπέρτι Άχερν (ο οποίος τελικά παραιτήθηκε το 2008) να ξεκολλάει από πάνω του κάθε κατηγορία – εξ ου και το προσωνύμιο «πρωθυπουργός – τεφάλ»;

Στους Γερμανούς και την κ. Μέρκελ, που ο ίδιος ο μέντοράς της Χέλμουτ Κολ παραδέχθηκε παράνομες χρηματοδοτήσεις προς το Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα; Και βρέθηκαν σε ελβετικούς λογαριασμούς πάνω από 300 εκ μάρκα;

Στους Άγγλους, όπου ο πρώην πρωθυπουργός Μπλερ κατηγορήθηκε – πλην όλων των άλλων – για απονομή τίτλων ευγενείας με βάση τις χορηγίες προς το κόμμα των Εργατικών, του οποίου ο πρώην ταμίας λόρδος (τρομάρα του) Λέβι είχε κερδίσει τον τίτλο «Ο λόρδος… Μετρητά»;

Στους Ιταλούς με τις γνωστές σχέσεις των πολιτικών τους με τη Μαφία και τη Ντράγκεντα;

Στους Γάλλους που ο πρώην πρωθυπουργός Μπερεγκοβουά αυτοκτόνησε διαρκούσης δικαστικής έρευνας εναντίον του, επειδή είχε λάβει άτοκο δάνει ενός εκ φράγκων από τον επιχειρηματία Ροζέ Πελά; Στους Γάλλους του σκανδάλου Αγκόλα-γκέιτ;

Στους Βέλγους, όπου ο πρωθυπουργός Ιβ Λετέρμ κατηγορήθηκε για απόπειρα επηρεασμού της Δικαιοσύνης, όταν προσπάθησε να παρέμβει στην υπόθεση της διάλυσης του τραπεζικού ομίλου Φόρτις;

Στους ευρωκράτες, που όλοι τους εξαργυρώνουν τη θητεία τους σε όργανα της ΕΕ, με παχυλούς μισθούς από εταιρίες και τράπεζες;

Ή μήπως στους Αμερικανούς που προσπάθησαν να πουλήσουν ακόμη και την έδρα του Ομπάμα στη Γερουσία;

Για να καλύψετε την ατιμωρησία σας, την δική σας ανικανότητα να πολεμήσετε τη διαφθορά και την φοροκλοπή και το γεγονός ότι ακόμη κάνετε σχέδια επί χάρτου, εξαγγέλλοντας πότε το Εθνικό Επιχειρησιακό Πρόγραμμα κατά της Φοροδιαφυγής, πότε το Πενταετές Στρατηγικό Σχέδιο για τη Φορολογική Διοίκηση και πότε το Νέο Εθνικό Φορολογικό Σύστημα – όλα στα χαρτιά – μετατρέψατε στο μαύρο πρόβατο της υφηλίου έναν ολόκληρο λαό.

Δεν σταματάτε καλύτερα τις συνεντεύξεις;

Ο «μάγκας»

Αλέξης Παπαχελάς
Δημοσιογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Καθημερινή" - 6/8/2011

Καλό είναι καμιά φορά να σκεπτόμαστε πού πραγματικά είχαμε φτάσει ως κοινωνία και πόσο μπορεί να σοκάρουμε με τα «ήθη και τα έθιμά μας». Θυμάμαι πολύ καλά μια εμπειρία, προ πολλών ετών σε ένα ελληνικό νησί. Η παρέα ήταν μεγάλη και ανάμεικτη, με πολλούς ξένους ανάμεσά μας, Ευρωπαίους και Αμερικανούς. Κάποια στιγμή ξεκίνησε μια συζήτηση για την πλαγιά που όλοι βλέπαμε απέναντι μας, μια πανέμορφη έκταση με διαφόρων ειδών σχίνα και θάμνους η οποία κατέληγε σε μια εξαιρετική μικρή παραλία. Κάποιος από την παρέα είπε ότι η συγκεκριμένη έκταση πουλιόταν αλλά πρόσθεσε πως «είναι μπλεγμένη, έχει παρά πολλά προβλήματα». Οι ξένοι ρώτησαν τι είδους προβλήματα και από εκεί και πέρα άρχισε στα αγγλικά μια άκρως σουρεαλιστική συζήτηση.

Στην αρχή κάποιος είπε ότι είναι «μπερδεμένοι οι τίτλοι». «Μα καλά, δεν έχετε Κτηματολόγιο, να ξέρετε τι ανήκει σε ποιον;», ρώτησε ένας Ιταλός. Αφού ξεκαθαρίστηκε ότι όχι δεν έχουμε Κτηματολόγιο αλλά ότι με «λίγη καλή θέληση» θα ξεπεραστεί το ζήτημα, οι ξένοι άκουσαν έκπληκτοι ότι «το οικόπεδο είναι δασικό». «Μα αφού δεν έχει δέντρα, πώς είναι δασικό;», ρώτησε κάποιος. Εξαντλήθηκε κι αυτό το θέμα χωρίς κανείς να καταλάβει τι θα πει «δασικό». Μετά όμως άρχισε το σοκαριστικό κομμάτι της κουβέντας. Ο πλέον «μάγκας» της παρέας δήλωσε ευθαρσώς «μην ανησυχείτε, θα το καθαρίσω εγώ το θέμα. Θα δώσουμε κάτι στον δασάρχη και τελειώνει η ιστορία, θα πάρουμε το σχετικό πιστοποιητικό». Οι ξένοι τον κοίταξαν περίεργα και, ενδεχομένως για να τους σοκάρει περισσότερο, πρόσθεσε: «Ε, και στο κάτω κάτω αν δεν τα παίρνει ο δασάρχης εδώ, πάμε πληρώνουμε έναν Αλβανό και καίει ό,τι σχίνο έχει το οικόπεδο για να τελειώνει η δουλειά». Σ’ εμάς φάνηκε «λογικό» αυτό που έλεγε ο «μάγκας» γιατί ξέραμε ότι (α) ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας μας σκέπτεται με αυτόν τον τρόπο και (β) ο παραλογισμός της ελληνικής νομοθεσίας και η διαφθορά και η αυθαιρεσία της ελληνικής διοίκησης οδηγούσαν με μαθηματική ακρίβεια στο λάδωμα, στο κάψιμο...

Οταν, όμως, πάλι συνειδητοποίησα τι ακριβώς είχε λεχθεί και πόσο ξένο ακουγόταν στα αυτιά ανθρώπων από χώρες με τις οποίες υποτίθεται ότι ανήκουμε στην ίδια «οικογένεια αξιών», σοκαρίστηκα. Προφανώς και υπάρχει διαφθορά στη Γερμανία ή την Ιταλία ή την Αμερική. Απλώς δεν έχει φτάσει στο επίπεδο το δικό μας γιατί οι θεσμοί λειτουργούν.

Η Ελλάδα ήταν πάντοτε μια ιδιόμορφη χώρα και ένα κομμάτι της βασιζόταν στην παραβατικότητα και στηριζόταν στην έλλειψη θεσμών. Δεν καταλάβαμε όμως πόσο κατρακυλήσαμε τα τελευταία 30 χρόνια, πως δεν έμεινε τίποτα όρθιο σε επίπεδο θεσμών και κανόνων. Το χειρότερο είναι ότι φτιάξαμε ένα τεράστιο κουβάρι νόμων, υπηρεσιών, συνταγματικών διατάξεων το οποίο μας έχει εγκλωβίσει όλους σε ένα αντιπαραγωγικό και διεφθαρμένο σύστημα και δεν ξέρουμε πώς να ξεφύγουμε. Το κακό είναι πως όλοι βολευτήκαμε από αυτό το σύστημα και, κυρίως, οι πολιτικοί οι οποίοι κρατούσαν στο τέλος τη δύναμη μιας παρέμβασης ή «τακτοποίησης» ενός θέματος.

Τώρα, ήλθε η ώρα να αλλάξουμε πραγματικά και να γίνουμε μια κανονική ευρωπαϊκή χώρα, όπου θα είναι ξεκάθαρο και απλό και πρακτικό το τι είναι δασικό και τι όχι, όπου θα ξέρουμε όλοι ποιο κομμάτι γης ανήκει σε ποιον. Αν δεν το καταφέρουμε, θα χαιρόμαστε την «ιδιαιτερότητά μας» που αφήνει διάφορους εκβιαστές, μαφιόζους της νύχτας, διεφθαρμένους δημόσιους υπαλλήλους κ.λπ., κ.λπ. να κάνουν ανενόχλητοι τις μπίζνες τους...

Στο «Σχέδιο Μάρσαλ» και ο Πλατινί; Έλεος πια!

Σοφία Βούλτεψη

Δημοσιογράφος
Άρθρο της στο site "Ελεύθερη Ζώνη" - 27/7/2011

Το ερώτημα είναι παλιό και τετριμμένο. Και, κυρίως, δεν παίρνει ποτέ απάντηση:

Πώς γίνεται οι Έλληνες να διαπρέπουν και να αναγνωρίζονται παντού εκτός από την πατρίδα τους;

Χθες, δύο ειδήσεις της τρέχουσας επικαιρότητας επανέφεραν το ερώτημα στα χείλη όλων.

Όλων; Δεν είναι και τόσο βέβαιο. Διότι όλοι πληροφορήθηκαν πως ο πρωθυπουργός συναντήθηκε με τον παλαιό αστέρα του ποδοσφαίρου και σημερινό πρόεδρο της ΟΥΕΦΑ Μισέλ Πλατινί, αλλά ελάχιστοι έμαθαν πως δύο Ελληνόπουλα διέπρεψαν στις Διεθνείς Ολυμπιάδες Μαθηματικών και Φυσικής.

Εις επίρρωσιν όσων κατά καιρούς λέμε για την ανικανότητα του πολιτικού συστήματος, πληροφορηθήκαμε χθες πως και για να αντιμετωπίσουμε θέματα όπως η βία στα γήπεδα και η διαφθορά με τα στημένα παιχνίδια, χρειαζόμαστε… Σχέδιο Μάρσαλ!

Όπως μάθαμε, ο πρωθυπουργός και ο Πλατινί συμφώνησαν να στείλει η ΟΥΕΦΑ στην Αθήνα τέσσερις ομάδες ειδικών εμπειρογνωμόνων που θα προσφέρουν την αναγκαία «τεχνική» υποστήριξη για να λυθούν τα θέματα βίας και διαφθοράς (σημειώστε ότι στην Κύπρο οι ειδικοί της διεθνούς ομοσπονδίας έχουν ήδη αναλάβει δράση).

Μα είναι δυνατόν; Είναι δυνατόν – αν δεν πρόκειται για άλλο ένα επικοινωνιακό τρυκ, εκδοχή υπέρ της οποίας τάσσομαι αναφανδόν – να μην μπορούμε να κάνουμε σ’ αυτή τη χώρα ούτε το ελάχιστο;

Χρειαζόμαστε τον Πλατινί για να μην σκοτώνονται στα γήπεδα, να μην λειτουργούν «παράγκες» και να υπάρχει μια σωστή και αμερόληπτη διαιτησία;

Τότε πώς περιμένουμε να λυθούν τα σοβαρότερα προβλήματα που έχουν, μετά τις αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής, απλωθεί σαν τραχανάς μπροστά μας;

Μα με «τεχνική υποστήριξη» θα μας πουν. Τεχνική υποστήριξη για να απορροφήσουμε τους κοινοτικούς πόρους, να εισπράξουμε τους φόρους, να προχωρήσουμε στις αποκρατικοποιήσεις.

Γενικά, χρειαζόμαστε τεχνική βοήθεια για να… υπάρχουμε!

Ερώτημα: Τότε τι παριστάνουν όλοι όσοι επί δεκαετίες εκλέγονται για να κυβερνούν και να λύνουν προβλήματα;

Δεν ντρέπονται καθόλου; Ομολογούν την ανικανότητά τους και φωνάζουν τους ξένους για να κάνουν τη δική τους δουλειά; Αυτοί μόνο τις καρέκλες κρατάνε;

Πού κολλάει ο Πλατινί;

Η Ελλάδα, δια του μαθητή του Α΄ Αρσακείου Λυκείου Ψυχικού Γιώργου Βλάχου, κέρδισε το χρυσό μετάλλιο στη Διεθνή Ολυμπιάδα Μαθηματικών που ολοκληρώθηκε στο Άμστερνταμ στις 24 Ιουλίου.

Η Ελλάδα, δια του νεαρού Φοίβου Αντουλινάκη, επίσης μαθητή του Α΄ Αρσακείου Λυκείου Ψυχικού κέρδισε το χάλκινο μετάλλιο στη Διεθνή Ολυμπιάδα Φυσικής, που ολοκληρώθηκε στις 18 Ιουλίου στην Ταϊλάνδη.

Στην Ολυμπιάδα Μαθηματικών έλαβαν μέρος 560 μαθητές από 101 χώρες και στην Ολυμπιάδα Φυσικής 396 μαθητές από 84 χώρες.

Η Ελλάδα, δια της Ομάδας Φόρμουλα του ΑΠΘ, ART (Aristotle Racing Team), κέρδισε την πρώτη θέση στον διεθνή διαγωνισμό Formula Student και στο αγώνισμα της επιτάχυνσης, που ολοκληρώθηκε στην πίστα του Silverstone στη Βρετανία, στις 17 Ιουλίου. Ήλθαν πρώτοι μεταξύ 3.000 διαγωνιζομένων από 91 χώρες. Μάλιστα, το ΑΠΘ κατέκτησε την 8η θέση στην γενική κατάταξη μεταξύ 91 πανεπιστημίων!

Συγγνώμη, αλλά πού κολλάνε όλα αυτά με τον Πλατινί και την ανάγκη για «τεχνική βοήθεια» σε ό,τι κι’ αν κάνουμε;

Είναι δυνατόν μια χώρα που παράγει τέτοια μυαλά να μην τα αξιοποιεί για να ευημερεί;

Και μάλιστα την ώρα που όλες οι χώρες του κόσμου ξοδεύουν τεράστια ποσά για να καλλιεργούν τέτοια μυαλά και να δίνουν ώθηση στην έρευνα και στην καινοτομία;

Παράγουμε αυτά τα μυαλά, την ώρα που, σύμφωνα με την πρόσφατη (Ιούνιος 2011) ετήσια έκθεση της Κομισιόν για την ανταγωνιστικότητα, οι επενδύσεις της χώρας μας σε έρευνα και καινοτομία παραμένουν επί μία δεκαετία καθηλωμένες στο 0,58% του ΑΕΠ – ε, βέβαια, πού να περισσέψουν λεφτά από τις μίζες!

Και όμως. Παρ’ όλα αυτά, παρά την γενικευμένη αδιαφορία και ασυνειδησία, τα μυαλά αυτά κατορθώνουν και ανθούν!

Εντάξει, αλλά πώς γίνεται και δεν αξιοποιούνται – και ήδη παίρνουν τον δρόμο της ξενιτιάς;

Η απάντηση βρίσκεται προφανώς στο πελατειακό σύστημα αναξιοκρατίας που έστησε το πολιτικό σύστημα, δημιουργώντας προλετάριους της γνώσης, προκειμένου να τους εκμεταλλεύεται για προσπορισμό ψήφων και για πολιτική επιβίωση.

Εύκολο να το καταλάβει κανείς: Δεν υπάρχει άνθρωπος με αξία που να μπορεί να συμβιβαστεί με το σύστημα της αναξιοκρατίας. Επομένως, όσοι έχουν πραγματική αξία, είναι χαμένοι από χέρι!

Πλήρης αναντιστοιχία ικανοτήτων

Λοιπόν, εδώ έχουμε πολύ σοβαρό πρόβλημα. Βρισκόμαστε μπροστά σε πλήρη αναντιστοιχία μεταξύ του πολιτικού προσωπικού και των εθνικών ικανοτήτων και δεξιοτήτων.

Και είναι πρόβλημα διαχρονικό.

Τον Σεπτέμβριο του 2008, για παράδειγμα, μαθητές και μαθήτριες, με επικεφαλής τον καθηγητή Φυσικής του ΑΠΘ Γ. Σειραδάκη, έλαβαν μέρος στη Δεύτερη Ολυμπιάδα Αστρονομίας και Αστροφυσικής και ένας από αυτούς κέρδισε την τέταρτη θέση στον κόσμο όσον αφορά στις αστρονομικές παρατηρήσεις.

Δεν γίνεται να πρωτεύουμε στις αστρονομικές παρατηρήσεις και να κοιτάμε με το τηλεσκόπιο την ανάπτυξη και την ανταγωνιστικότητα.

Σε μια άλλη περίπτωση, η Εθνική Ομάδα Πληροφορικής, με επικεφαλής τον επίκουρο καθηγητή του ΕΜΠ Ν. Παπασπύρου, κέρδισε το χάλκινο μετάλλιο στην 20ή Διεθνή Ολυμπιάδα Πληροφορικής.

Πώς γίνεται να πρωτεύουμε στην πληροφορική και να μην μπορούμε να μοιράσουμε δυο γαϊδουριών άχυρα;

Πώς γίνεται οι Έλληνες να έφτιαξαν τον πρώτο υπολογιστή, τον Μηχανισμό των Αντικυθήρων, και ένας Έλληνας, ο μαθηματικός Διονύσης Κριαράς να έλαβε μέρος στη διεθνή ομάδα που κατασκεύασε το αντίγραφό του, κι’ εδώ να μην μπορούμε να λύσουμε την εξίσωση Ραγκούση – ταξιτζήδων;

Πώς γίνεται οι Έλληνες πιλότοι να είναι οι ικανότεροι του κόσμου – μόλις πρόσφατα οι Μοίρες 340 και 343 της 115 Πτέρυγας Μάχης νίκησαν κατά κράτος σε όλες τις εικονικές αερομαχίες της διεθνούς διοργάνωσης στην Ισπανία, κάνοντας Τούρκους και Γερμανούς να υποκλιθούν – και η χώρα να οδηγείται από ταπείνωση σε ταπείνωση;

Πώς γίνεται να κερδίζεις σε αγώνα επιτάχυνσης σε Φόρμουλα και να σε κυβερνούν κάτι αρειμάνιοι τύποι που μέχρι να σηκώσουν το ένα πόδι βρωμάει το άλλο;

Και επιτέλους, πώς γίνεται οι φοιτητές και οι φοιτήτριές μας της Νομικής Σχολής του ΑΠΘ να κερδίζουν κάθε χρόνο σταθερά το πρώτο βραβείο στον Διαγωνισμό Εικονικής Δίκης του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, που οργανώνει η Ευρωπαϊκή Ένωση Φοιτητών Νομικής, και αυτοί που μας κυβερνούν να χρειάζονται διαρκή «τεχνική» υποστήριξη για να φέρουν σε πέρας ακόμη και το πιο ασήμαντο εγχείρημα;

Πώς γίνεται οι φοιτήτριες της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών να πετυχαίνουν πρωτιές στον Διεθνή Διαγωνισμό Εικονικής Δίκης Ρωμαϊκού Δικαίου που οργανώνει το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης και να διακρίνονται ανάμεσα στους φοιτητές των σπουδαιότερων Νομικών Σχολών του κόσμου, και αυτοί που μας κυβερνούν μην μπορούν να διαπραγματευτούν το παραμικρό;

Έλεος πια! Αν τα παιδιά της πατρίδας μπορούν να τα πετύχουν όλα αυτά, τι στο καλό τον χρειαζόμαστε τον Πλατινί;

Είναι μακρύς ο δρόμος

Παντελής Σκλιάς
Αναπληρωτής καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου
Άρθρο του στην εφημερίδα "Ελεύθερος Τύπος" - 26/7/2011

Η συμφωνία που επιτεύχθηκε την προηγούμενη εβδομάδα παρουσιάστηκε από την ελληνική κυβέρνηση και τους Ευρωπαίους ηγέτες ως μια ιδιαίτερα μεγάλη επιτυχία και βάση για την περαιτέρω εμβάθυνση της ευρωπαϊκής ενοποίησης.

Παρουσιάστηκε, επίσης, ως το βασικό σημείο εκκίνησης για τη δημιουργία μόνιμων μηχανισμών οικονομικής διακυβέρνησης. Πολλοί πρόλαβαν να μιλήσουν ακόμη και για ένα κοινό υπουργείο των Οικονομικών σε σύντομο χρονικό διάστημα.

Ομως, θεωρώ ότι υπάρχουν σημεία που πρέπει να αξιολογηθούν, πριν φθάσουμε σε συμπεράσματα σχετικά με το βαθμό επιτυχίας της συμφωνίας προς την κατεύθυνση που προαναφέρθηκε.

Πρώτον, οι Ευρωπαίοι εταίροι μας επισήμαναν με όση δύναμη διέθεταν ότι η συγκεκριμένη λύση αφορά στην Ελλάδα και μόνον. Με αυτόν τον τρόπο αγνόησαν για μία ακόμη φορά την ευρωπαϊκή και την παγκόσμια διάσταση της κρίσης.

Αποψή μου είναι ότι, περιορίζοντας την αντίδρασή τους στην περίπτωση της Ελλάδας και μόνον, μετέφεραν θολά μηνύματα στις αγορές. Δεν ανέδειξαν τη βούληση συνολικής αντιμετώπισης του προβλήματος στην ευρωζώνη.

Δεύτερον, η καταγραφή και διάθεση πόρων δεν λειτουργεί αποτρεπτικά στην περίπτωση ασύμμετρων σοκ και ανισορροπιών στην οικονομία. Τείνουν, βραχυπρόθεσμα, να απαλύνουν τον πόνο του ασθενή χωρίς, όμως, να επιλύουν τις διαρθρωτικές αιτίες εμφάνισης του νοσήματος. Ακόμη, λοιπόν, και εάν ο ασθενής προσωρινά βγει από την εντατική, δεν σημαίνει ότι η αρρώστια δεν θα εμφανισθεί εκ νέου.

Σε αυτή την περίπτωση οι πιθανότητες θεραπείας θα είναι περιορισμένες, αφού η συνταγή έχει ήδη δοκιμασθεί χωρίς τα επιθυμητά αποτελέσματα. Τρίτον, η επιβεβαίωση των θέσεων της Γερμανίας είναι εμφανής. Βρισκόμαστε σε μια περίοδο που οι αρχές του οικονομικού εθνικισμού επηρεάζουν τη διαδικασία λήψης αποφάσεων στην Ευρώπη περισσότερο από ποτέ.

ΜΕ ΒΑΣΗ τα παραπάνω, πιστεύω ότι η ευρωπαϊκή οικονομική διακυβέρνηση είναι ακόμη το ζητούμενο. Πολλά πρέπει να γίνουν προς αυτή την κατεύθυνση και πάνω απ’ όλα να βρεθεί η πολιτική βούληση και η κατάλληλη ηγεσία γι’ αυτή την πορεία.

Η καλή πλευρά των Ελλήνων

Αλέξης Παπαχελάς
Δημοσιογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Καθημερινή" - 27/7/2011

Η Ελλάδα περνάει μια άνευ προηγουμένου δημοσιονομική κρίση, που έχει φέρει το κράτος στα όριά του. Υπάρχουν, όμως, ακόμη άνθρωποι που κάνουν τη δουλειά τους με επαγγελματισμό και μέσα σε πολύ αντίξοες συνθήκες. Παράδειγμα πρώτο: οι γιατροί και νοσηλευτές ενός κρατικού νοσοκομείου, του Ερυθρού Σταυρού, κατά τη διάρκεια μιας εφημερίας, νύχτα Σαββάτου. Εβλεπες νέα παιδιά να κάνουν τη δουλειά τους με όρεξη και σύστημα, χωρίς γκρίνιες και με ένα ιδιότυπο χιούμορ που απάλυνε όλα τα προβλήματα γύρω τους. Γιατροί και νοσηλευτές δεν είχαν πληρωθεί εφημερίες για μήνες, οι ελλείψεις σε διάφορα υλικά ήταν πολλές, αλλά το σύστημα δούλευε παρά το χάος που πολλές φορές δημιουργούσαν οι ίδιοι οι ασθενείς ή και οι συγγενείς τους.

Δεν θα ξεχάσω την «παρέα» των νοσηλευτών που έκαναν πλάκα για τις χαμένες εφημερίες και τα «χάλια» του συστήματος. Παρ’ όλα αυτά, είχες την αίσθηση ότι το σύστημα δούλευε και πως δεν βρισκόσουν σε μια τριτοκοσμική χώρα. Σκεπτόμουν πάντως πόσο καλύτερα θα ήταν τα πράγματα αν οι ικανότητες και η δημιουργικότητα των ανθρώπων αυτών αξιοποιείτο σε ένα πλαίσιο σοβαρού μάνατζμεντ. Με άλλα λόγια, σκέπτομαι τι θα συνέβαινε αν αντί για κομματικούς διοικητές νοσοκομείων και χαοτικά συστήματα «μηχανογράφησης», υπήρχαν επαγγελματίες και στη διοίκηση.

Παράδειγμα δεύτερο: το Κέντρο Υγείας στη Σίφνο. Μια γιατρός έχει μείνει μόνη της και κάνει καθημερινά εφημερίες. Το κάνει με στωικότητα και χωρίς γκρίνιες. Το απίθανο όμως είναι ότι το κέντρο έχει ξεμείνει από διάφορα βασικά υλικά, όπως γάζες... Και γι’ αυτό όμως βρήκε λύση το πολυμήχανο ελληνικό μυαλό. Οταν η γιατρός γράφει μια συνταγή αρνείται κάθετα κάθε αμοιβή και προτρέπει με τον πιο ευγενικό τρόπο, «να αφήσετε ό,τι θέλετε στο φαρμακείο για να μπορούμε να πάρουμε εμείς τα υλικά που θέλουμε». Και πράγματι φαίνεται πως έτσι γίνεται και το Κέντρο Υγείας στο πανέμορφο αυτό νησί των Κυκλάδων συνεχίζει να λειτουργεί με μια ιδιότυπη «ελληνική» πατέντα. Ισως να έχουν δίκιο όσοι πιστεύουν ότι τελικά ο Ελληνας στη μεγάλη κρίση βγάζει τον πολύ κακό του εαυτό, βγάζει όμως και ό,τι καλύτερο - τα στοιχεία που τον έχουν κάνει να επιβιώνει τελικά! Είμαι σίγουρος ότι σε όλο το κράτος, σε δεκάδες νοσοκομεία και κέντρα υγείας, στρατόπεδα, αστυνομικά τμήματα, σχολεία μπορούμε να βρούμε ανάλογα παραδείγματα. Δεν μπορούμε να κάνουμε πολλά γι’ αυτούς, στα χάλια που βρισκόμαστε, αλλά τουλάχιστον αξίζει να τους «βγάλουμε το καπέλο».

Συμφωνία ή λύση;

Γιάννης Πρετεντέρης
Δημοσιογράφος
Άρθρο του στο "Βήμα on line" - 24/7/2011


Είναι πραγματικά περίεργο ότι για πρώτη φορά στην ιστορία μια κυβέρνηση υποδέχεται με πανηγυρισμούς το ενδεχόμενο να τεθεί η χώρα της σε κατάσταση «επιλεκτικής» ή «μερικής» χρεοκοπίας- ανάλογα με το αν επιλέγει κανείς τη μετάφραση του αγγλικού ή του γαλλικού όρου...

Ακόμη πιο περίεργο, όμως, είναι ότι μπορεί να έχει και δίκιο. Διότι, αν η απόφαση της Πέμπτης αποδειχθεί αξιόπιστο σχέδιο για την αντιμετώπιση της κρίσης χρέους στην Ευρώπη, τότε οι πανηγυρισμοί είναι μάλλον δικαιολογημένοι. Και χαλάλι το φαλιμέντο...

Αν αποδειχθεί, όμως. Διότι, όπως όλα τα προηγούμενα σχέδια που ανεσύρθησαν με χειροκροτήματα προτού βουλιάξουν στον ωκεανό της αποτυχίας, έτσι και αυτό θα δοκιμαστεί σε ένα συγκεκριμένο γήπεδο: στο γήπεδο των αγορών.

Είναι νωρίς ακόμη να προεξοφλήσουμε την αντίδρασή τους, παρ΄ ότι τα πρώτα δείγματα δεν φαίνονται αρνητικά. Επί της ουσίας, όμως, το σχέδιο θα κριθεί σε βάθος κάποιων εβδομάδων ή και μηνών, όταν αρχίσουν να αναπτύσσονται στην πράξη οι διάφορες πτυχές του.

Ούτως ή άλλως, το ευρωπαϊκό σύστημα χειρίζεται μια πρωτοφανή κατάσταση. Ποτέ μετά τον πόλεμο δεν βρέθηκε δυτικοευρωπαϊκή χώρα αντιμέτωπη με κάποιας μορφής χρεοκοπία, ποτέ άλλοτε δεν είχε το ευρωπαϊκό σύστημα να διαχειριστεί μια κρίση με τα χαρακτηριστικά της σημερινής κρίσης χρέους και ποτέ άλλοτε η ευρωζώνη δεν είχε βρεθεί αντιμέτωπη με την επιβίωσή της.

Ευλόγως, πρωτοφανείς είναι και οι λύσεις που επιλέγονται. Χωρίς εξασφαλισμένο αποτέλεσμα. Αλλά και χωρίς να αποκλείουν απρόβλεπτες εξελίξεις. Προς το παρόν, δηλαδή, έχουμε μια συμφωνία. Θα δούμε αν έχουμε και μια λύση.

Οι πανηγυρισμοί της κυβέρνησης, λοιπόν, είναι μάλλον προϊόν ανακούφισης. Ανακούφιση από τη συμφωνία σε ένα ζήτημα για το οποίο όλοι καταλάβαιναν ότι μια έλλειψη συμφωνίας θα αποτελούσε τη χειρότερη εκδοχή.

Αλλά και σαφώς ακαλαίσθητοι. Χωρίς καμία αίσθηση του μέτρου των πραγμάτων και του (περιθωριακού) ρόλου που η ελληνική κυβέρνηση διαδραμάτισε στις εξελίξεις.

Το σχέδιο που συμφωνήθηκε κυρίως σε μια διαπραγμάτευση μεταξύ Γερμανίας, Γαλλίας, Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και τραπεζικής αγοράς έχει θετικά ή αρνητικά σημεία, αλλά κυρίως πολλά ερωτήματα.

Τέσσερα από αυτά είναι τα πιο καθοριστικά.

Πρώτον, αν θα κατορθώσει να «στεγανοποιήσει» και να σταθεροποιήσει το πρόβλημα του ελληνικού χρέους. Αν, δηλαδή, «βάλαμε πάτο στο βαρέλι» - όπως υποστηρίζει ο Ευ. Βενιζέλος, χωρίς όμως να μπορεί και να το προεξοφλήσει. Δεύτερον, πώς θα αντιδράσουν οι αγορές απέναντι στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες που βρίσκονται σε δυσκολία. Διότι, αν σταθεροποιηθεί η Ελλάδα και αποσταθεροποιηθεί, λόγου χάρη, η Ιταλία, τότε το συνολικό πρόβλημα θα βρίσκεται ακόμη μπροστά μας- και μάλλον σε οξύτερη μορφή... Τρίτον, πώς θα αφομοιωθούν οι αποφάσεις από το τραπεζικό σύστημα, το οποίο δέχεται και τη μεγαλύτερη πίεση από το σχέδιο. Διότι, ακόμη και αν η συμφωνία εγγυάται τη βιωσιμότητα των τραπεζών, το ζήτημα είναι αν εγγυάται απλώς ένα επίπεδο επιβίωσης ή αν εξασφαλίζει και την επανενεργοποίησή τους στην αγορά.

Αν δεν συμβεί το δεύτερο, τότε όσα «σχέδια Μάρσαλ» και αν εκπονήσουν οι Βρυξέλλες, ακόμη και αν αναστήσουν τον ίδιο τον Μάρσαλ, η Ελλάδα θα συνεχίσει να βυθίζεται στην ύφεση.

Τέταρτον, αν η κυβέρνηση αγόρασε ωφέλιμο πολιτικό χρόνο. Ουδείς μπορεί βεβαίως να προεξοφλήσει οτιδήποτε, αλλά θα με εξέπληττε πολύ αν οι αποφάσεις της Πέμπτης (ακόμη και στην καλύτερη εκδοχή τους...) δώσουν στην κυβέρνηση πολιτικό κεφάλαιο ή περιθώριο ζωής μεγαλύτερο από αυτό που είχε πριν από τη Σύνοδο Κορυφής. Διατηρώ την αίσθηση ότι (πλην απροόπτου) τα πράγματα έχουν λίγοπολύ κριθεί.

Και αυτό για δύο πολύ απλούς λόγους:

Αφενός επειδή οι οικονομικές εξελίξεις στο εσωτερικό της χώρας είναι οι χειρότερες δυνατές και μάλλον μη αναστρέψιμες. Το ΚΕΠΕ υπολόγισε ότι η ύφεση το 2011 θα φθάσει στο 4,5%. Υπενθυμίζω ότι η αρχική πρόβλεψη ήταν για 3%, πράγμα που σημαίνει ότι για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά η ύφεση θα είναι πολύ μεγαλύτερη από το αναμενόμενο.

Την ίδια στιγμή οριστικοποιήθηκε ότι στο α΄ εξάμηνο του 2011 έχει επέλθει πραγματικός δημοσιονομικός εκτροχιασμός. Το έλλειμμα είναι στα 12,747 δισ. έναντι 10,374 δισ. ευρώ που ήταν ο στόχος και 9,997 δισ. ευρώ που ήταν το έλλειμμα κατά το α΄ εξάμηνο του 2010.

Αφετέρου επειδή έχουν εξαντληθεί οι αντοχές της οικονομίας και της κοινωνίας. Ακόμη και ο οίκος Fitch (που δεν φημίζεται για... σοσιαλιστικές ευαισθησίες!) παρατηρεί στην τελευταία αξιολόγησή του ότι οι στόχοι του Μεσοπρόθεσμου δεν είναι ρεαλιστικοί, ενώ αμφισβητεί έντονα ότι η ελληνική οικονομία θα μπορέσει να αντέξει τα πρόσθετα μέτρα λιτότητας.

Το πιθανότερο είναι ότι αυτά τα πρόσθετα φορολογικά μέτρα που έχει λάβει η κυβέρνηση για να αντιμετωπίσει τις αποκλίσεις του προϋπολογισμού όχι μόνο δεν θα αντιμετωπίσουν το πρόβλημα, αλλά μάλλον θα το επιδεινώσουν. Και τότε η χρεοκοπία κινδυνεύει να γενικευτεί.

Κατάλαβε επιτέλους η κυβέρνηση για τι πράγμα κατηγορείται;

Σοφία Βούλτεψη

Δημοσιογράφος
Άρθρο της στο site "Ελεύθερη Ζώνη" - 26/7/2011

«Θα αφοσιωθώ με όλες μου τις δυνάμεις στην ανάκαμψη της Ελλάδας»: Η φράση ανήκει στη Γερμανίδα καγκελάριο Άγκελα Μέρκελ και προφέρθηκε την επομένη των αποφάσεων της Συνόδου Κορυφής για την Ελλάδα.

Σχεδόν κανείς δεν της έδωσε την πρέπουσα σημασία. Αν σχολιάστηκε με κάποιον τρόπο, αυτός ήταν ειρωνικός.

Και όμως. Σ’ αυτή τη φράση συμπυκνώνονται τα αίτια της επί τουλάχιστον ένα χρόνο ταλαιπωρίας μας, που κατέληξε στον διεθνή οικονομικό έλεγχο της Ελλάδας του 21ου αιώνα. (Τόχει φαίνεται η κακή η μοίρα μας – και ο ελληνικός κοτζαμπασισμός - να το παθαίνουμε αυτό μια-δυο φορές σε κάθε αιώνα).

Είναι και η φράση που αποκαλύπτει τους λόγους για τους οποίους κατηγορείται η κυβέρνηση και ο κ. Παπανδρέου προσωπικώς.

Ο πρωθυπουργός δεν χάνει ευκαιρία να παραπονείται ότι παραγνωρίζεται το έργο του, ότι αγωνίζεται για τη χώρα, ότι δίνει μάχες, ότι διαπραγματεύεται σκληρά και παρ’ όλα αυτά δέχεται επιθέσεις και σταυρώνεται καθημερινά.

Επιτέλους, τι δεν καταλαβαίνουν; Ότι η Γερμανία δεν ήταν διατεθειμένη να αναλαμβάνει βάρη και συγχρόνως να παρακολουθεί την στροφή της Αθήνας προς μια αμερικανοπροσηλωμένη πολιτική;

Ανήκω σ’ εκείνους που πιστεύουν ότι η Ελλάδα όφειλε να έχει υποχρεώσει το Βερολίνο να τιμήσει τις υποχρεώσεις του και να επιστρέψει, με τους τόκους, το κατοχικό αναγκαστικό δάνειο.

Ανήκω σ’ εκείνους που πιστεύουν ότι η Γερμανία δεν έχει πληρώσει για τα εγκλήματα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Αλλά εδώ υπήρξε μια εξαιρετικά προκλητική συμπεριφορά. Διότι η ελληνική πολιτική τάξη τα ξέχασε όλα αυτά, αμέσως μόλις άρχισαν να πέφτουν οι μίζες.

Επιπλέον, πρόκειται για μια συμπεριφορά που μαρτυρεί ότι μετά την άνοδό του στην εξουσία, ο κ. Παπανδρέου έκανε ό,τι μπορούσε για να οδηγηθεί η χώρα στο αμερικανικής επιρροής Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

Για το προδοτικό χρέος που συσσωρεύτηκε – και τώρα μεταφέρεται στις επόμενες γενεές – φταίει το σύνολο του πολιτικού συστήματος.

Αλλά για όσα συνέβησαν μετά τον Οκτώβριο του 2009, όταν μας έδιναν δάνεια και δεν τα παίρναμε, όταν δεν έγινε τίποτε για τον περιορισμό των κρατικών δαπανών, όταν δεν αγγίχτηκε τρίχα της κεφαλής του πελατειακού, συντεχνιακού κράτους, ευθύνεται αποκλειστικά ο κ. Παπανδρέου.

Μπορεί την επομένη της αποκάλυψης από την «Ελευθεροτυπία» σχετικά με το δάνειο που ήταν πρόθυμη να δώσει η Μόσχα να συνομίλησε με τον Βλαντιμίρ Πούτιν, αλλά ποτέ δεν απάντησε αν πράγματι σε εκείνη τη συνάντησή τους, λίγο πριν καταλήξουμε στο ΔΝΤ, του έκανε ή όχι νύξη για το δάνειο.

Ποτέ δεν μάθαμε γιατί δεν πήραμε τα δάνεια από τους Σουηδούς, τους Κινέζους και όποιον άλλο, να έχουμε να πορευόμαστε και συγχρόνως να κάνουμε και τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, να εκμεταλλευτούμε τους πλουτοπαραγωγικούς πόρους της χώρας, να αλλάξουμε χωρίς να μας το επιβάλουν οι ξένοι.

Ποτέ δεν μάθαμε γιατί πάγωσαν όλα τα ενεργειακά σχέδια, ποιος κινούσε τα νήματα, ποιος έδινε τις εντολές.

Έπρεπε να φθάσουμε στην καταστροφή, να χρεοκοπήσουμε, να τεθούμε υπό διεθνή οικονομικό έλεγχο για να γίνει αντιληπτό ότι η Γερμανία δεν θα επέτρεπε δερβέναγες στις ενεργειακές της ανάγκες.

Έχοντας λάβει την απόφαση να κλείσει όλα της τα πυρηνικά εργοστάσια ως το 2020, έχοντας δει να καταστρέφεται η ενεργειακή επένδυσή της στη Σαχάρα εξαιτίας της απόφασης να κηρυχθεί ξαφνικά πόλεμος – τον θυμάστε; Συνεχίζεται! – κατά της Λιβύης, κάτι έπρεπε να κάνει, δε νομίζετε;

Τυχαία η κ. Μέρκελ πραγματοποίησε επίσκεψη – αστραπή στην Κύπρο, μόλις η Λευκωσία καθόρισε την ΑΟΖ; Τυχαία επισκέφθηκε την Πράσινη Γραμμή, δείχνοντας αποτροπιασμό για το τελευταίο τείχος στον κόσμο; Μόνο και μόνο λόγω της προέλευσής της από την πρώην Ανατολική Γερμανία;

Τι δεν καταλαβαίνετε, λοιπόν; Ή καλύτερα, τι πιστεύετε ότι δεν καταλαβαίνουμε;

Η κατηγορία είναι σαφής: Η κυβέρνηση σκόπιμα απέφυγε να βρει αμιγώς ευρωπαϊκή λύση – με τα αναγκαία ανταλλάγματα, αλλά και με επενδύσεις που θα είχαν έλθει έκτοτε στη χώρα – και μας οδήγησε σιδηροδέσμιους στα χέρια των τοκογλύφων.

Η «λύση» που δόθηκε δεν ήταν λύση. Όταν, τον Απρίλιο του 2010, πήραμε το περίφημο δάνειο των 110 δις ευρώ (που δεν το έχουμε πάρει ακόμη και ήδη παίρνουμε καινούργιο επιβαρύνοντας τις επερχόμενες γενεές), το ίδιο το ΔΝΤ είχε υπολογίσει πως οι δανειακές ανάγκες της χώρας μας για την περίοδο 2010 – 2015 θα ήσαν 387 δις ευρώ.

Επομένως, ξαναρωτώ: Πού θα βρίσκαμε τα άλλα 277, αφαιρουμένων των 110; Το αδιέξοδο υπήρχε πριν ακόμη συμφωνήσουμε στο Μνημόνιο.

Και φάνηκε, έναν χρόνο μετά, τον Μάρτιο του 2011, όταν διαπιστώθηκε πως ο λογαριασμός δεν βγαίνει και έπρεπε να ψηφίσουμε το Μεσοπρόθεσμο.

Αλλά και πάλι, πολύ σύντομα, διαπιστώθηκε πως ούτε αυτός ο λογαριασμός έβγαινε και πηγαίναμε κατευθείαν για χρεοκοπία (που ουσιαστικά έχει συμβεί).

Και αυτή τη φορά, όμως, ο κ. Παπανδρέου έδειχνε διατεθειμένος να αποδεχθεί την χρεοκοπία, αρκεί να μην αλλάξει την πολιτική του.

Αυτό μας έλεγαν μέχρι δυο μέρες πριν από τη Σύνοδο της 21ης Ιουλίου. Ότι θα πάμε σε επιλεκτική χρεοκοπία, που δεν είναι κακό πράγμα και δεν πρέπει να μας τρομάζει και ο κλειδούχος θα αλλάξει τις ράγες των τρένων και θα υπάρξει μια στάση πληρωμών για δύο εβδομάδες και άλλα τέτοια.

Μόνο όταν βάλαμε τις φωνές και κατάλαβαν πως τα πράγματα θα έπαιρναν πολύ άσχημη τροπή αν η χώρα έκανε στάση πληρωμών, πήγαν στην Ευρώπη και δέχθηκαν πως δεν είναι δυνατόν αλλού να τρως και να πίνεις και αλλού…

Τι δεν καταλαβαίνετε, λοιπόν; Τι κάνετε ότι δεν καταλαβαίνετε; Τι νομίζετε ότι δεν καταλαβαίνουμε;

Ότι έπρεπε από την αρχή να ανοίξετε τη χώρα για ευρωπαϊκές επενδύσεις και να μην παίζετε παιχνίδια που η Ευρώπη δεν θα ανεχόταν, καθώς μαθηματικά θα οδηγούσαν στη διάλυσή της;

Επιτέλους, οφείλετε να ανοίξετε τα αυτιά σας και να ακούσετε αυτό που στην Ελλάδα αποτελεί κοινό μυστικό.

Τότε θα καταλάβετε για τι πράγμα κατηγορείστε…

Τότε θα καταλάβετε ότι είχαμε από την αρχή καταλάβει…

Υπόθεση Ζήμενς: Η γελοιοποίηση συνεχίζεται

Σοφία Βούλτεψη

Δημοσιογράφος
Άρθρο της στο site "Ελεύθερη Ζώνη" - 22/7/2011

Μπορούμε να μάθουμε αν ανέλαβε ποτέ δράση το περίφημο νομικό γραφείο Hogan Lowells LLP, στο οποίο, όπως μέσα στη Βουλή ανακοίνωσε στις 5 Μαΐου ο κ. Παμπούκης, ανετέθη η υπόθεση της Ζήμενς, λόγω της ειδίκευσής του σε θέματα δωροδοκιών;

Ρωτώ, διότι μέσα στη γενική σύγχυση – στην κυριολεξία – των ημερών, πέρασε σχεδόν απαρατήρητη η είδηση ότι η Ζήμενς ανακοίνωσε στον αναπληρωτή υπουργό Ανάπτυξης, Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας Χάρη Παμπούκη πως δεν έχει καμιά υποχρέωση καταβολής αποζημίωσης στο ελληνικό Δημόσιο, λόγω της βλάβης που αυτό έχει υποστεί από διάφορες συμβάσεις, απευθείας αναθέσεις, μίζες και άλλες έκνομες δραστηριότητες.

Και όχι μόνο αυτό. Κατά την συνάντηση, που όπως ανακοινώθηκε ήταν διερευνητική για να διαπιστωθεί η δυνατότητα συνεργασίας για την απόδοση ευθυνών, καθώς και για την εκούσια, κατόπιν συμφωνίας των μερών, αποκατάσταση της ηθικής βλάβης της Ελληνικής Πολιτείας από παράνομες παρελθούσες δραστηριότητες, ο γερμανικός κολοσσός πέρασε στην αντεπίθεση.

Και ανακοίνωσε την πρόθεσή του για άμεση επίδοση αγωγής κατά της Ελληνικής Δημοκρατίας, με την οποία θα ζητά από το Πρωτοδικείο του Μονάχου να αναγνωρίσει ότι δεν υπάρχει υποχρέωση αποζημίωσης έναντι του Ελληνικού Δημοσίου.

Για όσους δεν κατάλαβαν, η κυβέρνηση επιδιώκει έναν εξωδικαστικό συμβιβασμό, επειδή τα έργα έχουν σταματήσει, οι φωτεινοί σηματοδότες δεν λειτουργούν και γενικά υπάρχει μια «εκκρεμότητα», που καλό θα ήταν, για προπαγανδιστικούς λόγους να κλείσει.

Και αυτή, όμως, η εξέλιξη – εκεί που μας χρωστάγανε μας παίρνουν και το βόδι και τα λοιπά – αποτελεί άλλη μια απόδειξη των λόγων για τους οποίους φτάσαμε ως εδώ.

Το ελληνικό πολιτικό σύστημα είναι όλο λάδι και τηγανίτα τίποτα. Και όλα γίνονται προς εξυπηρέτηση της προπαγάνδας.

Το... Έπος των Μεγάλων Τιμωρών

Αλλά ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή: Στις 24 του περασμένου Ιανουαρίου, η κυβέρνηση, δια του κ. Παμπούκη, τότε υπουργού Επικρατείας και με την ιδιότητα του καθηγητή Νομικής, είχε στείλει επιστολή στην Ζήμενς Α.Ε., με την οποία πομπωδώς γνωστοποιούσε ότι η Ελλάδα «θα αναζητήσει με κάθε πρόσφορο μέσο την ανόρθωση της δικής της άμεσης ζημίας από τις φαύλες πρακτικές που ακολουθήθηκαν στο παρελθόν από τη Ζήμενς».

Γινόταν αναφορά σε πρόστιμα, παράβαση του καθήκοντος διαφάνειας, τήρηση του υγιούς ανταγωνισμού και ο κ. Παμπούκης ζητούσε από την εταιρία να συνεργαστεί «στην αποκάλυψη της αλήθειας κάτι που θα μας παράσχει τη δυνατότητα επιβολής δίκαιης τιμωρίας».

Ο κ. Παμπούκης έκανε αναφορά στη βούληση της κυβέρνησης «να μπει ένα τέλος στη δυσάρεστη και εξοργιστική αυτή υπόθεση. Και αυτό το τέλος δεν θα μπορέσει να υπάρξει χωρίς την εξάντληση κάθε περιθωρίου απόδοσης συγκεκριμένων και τεκμηριωμένων ευθυνών σε πρόσωπα που αναμίχθηκαν αποδεδειγμένα στην συγκεκριμένη υπόθεση».

Υπήρχε και η διαβεβαίωση ότι «η Ελληνική Δημοκρατία θα εξαντλήσει κάθε τέτοια προσπάθεια», καθώς «δημιουργούμε με κόπο μία νέα Ελλάδα που θέλει να αποκαθάρει τις παράνομες αυτές πρακτικές και να δημιουργήσει ένα καθαρό φιλοεπενδυτικό περιβάλλον σεβόμενο το νόμο και τους κανόνες της διαφάνειας και του ανταγωνισμού».

Και ότι «η Ελληνική Δημοκρατία οφείλει στους Έλληνες πολίτες την αποκάλυψη της αλήθειας» και πως «εμείς θα πράξουμε το καθήκον μας» και άλλα τέτοια.

Όλα έδειχναν πως η αλήθεια θα έλαμπε και το μαχαίρι θα (ξανα)έφθανε στο κόκαλο.

Ο υπουργός έδωσε μια σειρά συνεντεύξεις, όπου μίλησε για «οργανωμένη επιχείρηση λαδωμάτων» και έκανε την φοβερή διαπίστωση – πρόβλεψη πως η εταιρία έχει κίνητρο να συμβάλει στην εκκαθάριση του σκανδάλου, που είναι «απολύτως εμπορικό, καθώς η Ελλάδα είναι μια αγορά για την Siemens, η οποία είναι μια ιστορική αγορά».

Προανήγγειλε αγωγές αποζημίωσης και από τις εταιρίες στις οποίες το κράτος έχει μετοχές, λέγοντας πως ο πρωθυπουργός θα τις πίεζε «να το κάνουν αυτό, και να το κάνουν σωστά, όχι μόνο να το κάνουν, να το κάνουν όσο γίνεται πιο σωστά».

Είδατε εσείς καμιά αγωγή αποζημίωσης; Μόνο αυτήν την τελευταία της Ζήμενς είδαμε, με την οποία ζητά να... της αναγνωριστεί ότι δεν οφείλει καμιά αποζημίωση.

Στο μεταξύ, εκδόθηκε και το πόρισμα της Εξεταστικής Επιτροπής που είχε αναλάβει την διερεύνηση του σκανδάλου και όλοι ξέρουμε για τι αγλάισμα επρόκειτο.

(Για την χθεσινή συζήτηση και ψηφοφορία δεν το συζητώ. Επρόκειτο περί παρωδίας, τραγέλαφου, φαρσοκωμωδίας).

Στις 25 Ιανουαρίου, το θέμα «ενισχύθηκε» και μέσω υπουργικού συμβουλίου.

Ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε πανηγυρικά ότι, παράλληλα με την διερεύνηση για την εξεύρεση της αλήθειας (που δεν βρέθηκε ποτέ και χθες παίχτηκε η πιο γελοία πράξη της κωμωδίας), η Ελλάδα θα εκινείτο κατά της Ζήμενς που κατέφευγε σ’ αυτές τις φαύλες πρακτικές.

Και κάλεσε τον υπουργό Δικαιοσύνης να κινήσει τις διαδικασίες επιβολής προστίμων για θέματα παραβίασης των αρχών διαφάνειας.

Κάλεσε επίσης τον υπουργό Ανάπτυξης να βάλει την Επιτροπή Ανταγωνισμού να ερευνήσει αν παραβιάστηκε ο… υγιής ανταγωνισμός!

Κάλεσε και τον υπουργό Οικονομικών να διερευνήσει την δυνατότητα, μέσω του… Νομικού Συμβουλίου του Κράτους, για αγωγές αποζημιώσεως για ηθική βλάβη του Ελληνικού Δημοσίου.

Και, βέβαια, κάλεσε και την Δικαιοσύνη να κινηθεί ταχύτερα! (Από όσο γνωρίζουμε, το έπραξε και προχθές απαλλάχθηκε με βούλευμα του Συμβουλίου Εφετών από τις κατηγορίες της παράβασης καθήκοντος και κατάχρησης εξουσίας που αφορούσαν χειρισμούς του στην υπόθεση των «μαύρων ταμείων», o πρωτοδίκης, πρώην ανακριτής της υπόθεσης Νίκος Ζαγοριανός).

(Δεν ξέρουμε σε ποιο βαθμό ανταποκρίθηκαν όλοι αυτοί. Το μόνο που ξέρουμε είναι το αποτέλεσμα: Μας έκανε αγωγή η εταιρία την οποία απειλήσαμε με βροχή αγωγών)!

Το πράγμα έχει και συνέχεια. Την 1η Φεβρουαρίου, διεξήχθη σύσκεψη υπό τον κ. Παμπούκη για το θέμα του συμβιβασμού με τη Ζήμενς, στην οποία συμμετείχαν επίσης οι κ.κ. Καστανίδης, Χρυσοχοΐδης και Παπακωνσταντίνου.

Αντικείμενο εκείνης της σύσκεψης ήταν, όπως ανακοινώθηκε, η διεκδίκηση αποζημιώσεων εκ μέρους του ελληνικού Δημοσίου για τη ζημία που υπέστη από τις πρακτικές της εταιρείας τα προηγούμενα χρόνια.

«Δεν μιλάμε για εξωδικαστικό συμβιβασμό», είχε διευκρινίσει ο τότε κυβερνητικός εκπρόσωπος. «Αυτή τη στιγμή μιλάμε για μια σειρά από ενέργειες που ήδη γίνονται και κάποιες άλλες ήδη έχουν αποφασιστεί, ώστε να αντιμετωπιστεί η ζημία του ελληνικού δημοσίου από το σκάνδαλο της Ζήμενς».

Είπε επίσης ότι υπάρχουν τα πρόστιμα που επιβάλλονται λόγω αθέμιτου ανταγωνισμού, υπάρχουν οι αγωγές που ήδη έχουν ξεκινήσει από οργανισμούς που έχουν μέτοχο του ελληνικό δημόσιο και έχουν υποστεί βλάβη από αυτές τις συμβάσεις και υπάρχει ένα θέμα της αποκατάστασης της ηθικής βλάβης του δημοσίου, το οποίο χαρακτήρισε «πολύ σύνθετο νομικό ζήτημα».

Από ό,τι διαπιστώθηκε πριν από τρεις ημέρες, το μόνο που υπάρχει είναι η αντεπίθεση της Ζήμενς.

Στις 11 Φεβρουαρίου, άλλαξε το τροπάρι. Απαντώντας ο κ. Παμπούκης σε επίκαιρη ερώτηση του βουλευτή Χρήστου Μαρκογιαννάκη, χαρακτήρισε το ενδεχόμενο εξωδικαστικού συμβιβασμού «ευχής έργον», προσθέτοντας πως για να συμβεί αυτό θα χρειαστεί μια σοβαρή αποτίμηση της ζημιάς.

Είπε μάλιστα πως αυτό που έγινε από την Εξεταστική ήταν μια πρώτη αποτίμηση «που έγινε με το μάτι» και πως τα 2 δις ευρώ που αναφέρονται στο πόρισμα δεν μπορούν να αποτελέσουν νομική διεκδικητική βάση. Όσο για το ενδεχόμενο να δοθούν ονόματα δωροδοκηθέντων από τη νέα διοίκηση της γερμανικής εταιρίας, το χαρακτήρισε… λογικώς αδύνατο.

Οπότε, τζάμπα οι συνεδριάσεις της Εξεταστικής – και με την υπουργική βούλα.

Και στο μεταξύ, μέσα σε δέκα μέρες το «δεν συζητάμε για εξωδικαστικό συμβιβασμό» του κυβερνητικού εκπροσώπου, έγινε «ο εξωδικαστικός συμβιβασμός είναι ευχής έργον».

Όχι κι’ άσχημα αν σκεφθούμε ότι η αλλαγή που έκανε ο κλειδούχος στην υπόθεση της επιλεκτικής χρεοκοπίας κράτησε λιγότερο από μια μέρα…

Τι απέγινε το σούπερ νομικό γραφείο;

Άφησα για το τέλος το καλύτερο: Στις 5 Μαΐου, έγινε γνωστό πως το νομικό γραφείο Hogan Lowells LLP, με ειδίκευση στις εμπορικές σχέσεις και σε θέματα δωροδοκιών, διαφθοράς, απιστίας και ερευνών σε υποθέσεις διεθνών πρακτικών παράνομων συναλλαγών, προσελήφθη από την κυβέρνηση για να αναλάβει την υπόθεση.

Το γεγονός έγινε γνωστό από σπόντα, με αφορμή την συζήτηση ερώτησης του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Δημήτρη Παπαδημούλη που κατήγγειλε «σκανδαλώδη καθυστέρηση» όσον αφορά στη συζήτηση του πορίσματος και στη συγκρότηση προκαταρκτικής επιτροπής. Απαντώντας ο υπουργός Επικρατείας Χάρης Παμπούκης αποκάλυψε πως η κυβέρνηση θα προσλάβει το διεθνές νομικό γραφείο Hogan Lowells LLP.

Σύμφωνα με τον κ. Παμπούκη, το συγκεκριμένο γραφείο θα αναλάμβανε να τεκμηριώσει νομικά τη συγκρότηση των αξιώσεων της χώρας έναντι του γερμανικού κολοσσού, καθώς, όπως είπε, «σκοπός της κυβέρνησης είναι να είμαστε αποτελεσματικοί και να αποδοθούν ευθύνες, όπου αποδεδειγμένα υπάρχουν, αλλά να φέρουμε και μία επιταγή πίσω για τα δημόσια ταμεία».

Ακούστε και το καλύτερο: Το συγκεκριμένο ιστορικό γραφείο κέρδισε την φήμη του για τον ακριβώς αντίθετο λόγο σε σχέση με αυτόν για τον οποίο η Ελλάδα προσέφυγε στην συνδρομή του!

Όπως έκτοτε είχαμε γράψει – χωρίς καμιά αντίδραση από κανέναν - το γραφείο ιδρύθηκε το 1904 στην Ουάσιγκτον από τον Φρανκ Χόγκαν (μόλις τον Μάιο του 2010 ενώθηκε με την επίσης μεγάλη νομική φίρμα Lowells και με άλλα νομικά γραφεία).

Ο Χόγκαν κέρδισε την φήμη του ως ένας από τους σημαντικότερους νομικούς των Ηνωμένων Πολιτειών το 1924, όταν εκπροσώπησε τον μεγιστάνα του πετρελαίου Έντουαρντ Λ. Ντόχενι, ο οποίος είχε κατηγορηθεί από το αμερικανικό Δημόσιο για πρακτικές δωροδοκιών και εξαπάτησης των Ηνωμένων Πολιτειών.

Ο Χόγκαν κέρδισε την υπόθεση για λογαριασμό του (κατηγορηθέντος για διαφθορά πελάτη του), ο πετρελαιάς αθωώθηκε και ο υπουργός των Εσωτερικών Άλμπερτ Φολ καταδικάστηκε επειδή αποδέχθηκε την μίζα (του πετρελαιά).

Με λίγα λόγια, αυτός που δωροδόκησε (βλέπε Ζήμενς) αθωώθηκε και καταδικάστηκε μόνο αυτός που αποδείχθηκε ότι έλαβε την μίζα!

Με αφορμή αυτήν την απίστευτη αποκάλυψη – με την οποία, επαναλαμβάνω, δεν ασχολήθηκε ποτέ κανείς – έγραφα στις 6 Μαΐου:

«Πάντως, αν κρίνουμε από το παρελθόν του συγκεκριμένου γραφείου είναι πιθανόν η Ζήμενς να βγει λάδι».

Δεν γνωρίζουμε – δεν θέλησε να μάθει κανείς – τι έκανε αυτό το γραφείο τους μήνες που μεσολάβησαν μεταξύ της πρόσληψής του και της εξέλιξης της περασμένης Τρίτης, που η Ζήμενς γνωστοποίησε την δική της αγωγή κατά του ελληνικού Δημοσίου. Βλέπετε, μας έχει φάει η… διαύγεια!

Προφανώς, είτε δεν έκανε τίποτε, είτε δικαίωσε την φήμη του, που θέλει να βγαίνουν λάδι αυτοί που δωροδοκούν – στην περίπτωση της Ελλάδας πάντως, φαίνεται ότι θα βγουν λάδι όλοι.

Υ.Γ. Δεν είναι η πρώτη φορά που εύχομαι να είχα ζητήσει ένα τσουβάλι λίρες…