Τραπεζική κρίση: Χρειαζόμαστε παγκόσμια διακυβέρνηση

Πίτερ Μάντελσον
Υπουργός Βιομηχανίας της Βρετανίας
Άρθρο του στην εφημερίδα "Ναυτεμπορική" - 20/6/2009

Το να υποδείξουμε ποιος είχε το ρόλο του «κακού» στην τραπεζική κρίση του 2008 αποδεικνύεται πιο δύσκολο από ό,τι φαίνεται.

Ηταν ο τραπεζίτης με τα στρεβλά κίνητρα και τη φτωχή διαχείριση ρίσκου; Ηταν ο υπερχρεωμένος καταναλωτής; Ηταν οι πολιτικοί και οι ρυθμιστικές αρχές, που απέτυχαν να δουν τους κινδύνους και στις δύο προηγούμενες περιπτώσεις;

Η απάντηση, φυσικά, είναι ότι την ευθύνη είχαν και οι τρεις. Αυτό όμως που επέτρεψε την κρίση ήταν μία διαρθρωτική ανισορροπία στο μοντέλο ανάπτυξης της παγκόσμιας οικονομίας κατά τις δύο τελευταίες δεκαετίες.

Το μοντέλο αυτό οδήγησε σε άνευ προηγουμένου ρυθμούς ανάπτυξης, αλλά και ανέπτυξε μία σοβαρή αδυναμία στο κέντρο του. Ο δανεισμός ήταν υπερβολικά φθηνός στον ανεπτυγμένο κόσμο.

Ο δανεισμός διατηρήθηκε φθηνός χάρη σε μία σειρά από παράγοντες. Το βασισμένο στις εξαγωγές μοντέλο ανάπτυξης της Κίνας, που βρήκε ανταπόκριση στη διάθεση των καταναλωτών του πλούσιου κόσμου να συνεχίσουν να δαπανούν, σε συνδυασμό με τα υψηλά επίπεδα προληπτικής αποταμίευσης σε κάποιες χώρες και την επιθυμία των χωρών αυτών να συσσωρεύσουν μεγάλα αποθέματα ξένου συναλλάγματος ώστε να αποφύγουν την επανάληψη μίας νέας ασιατικής χρηματοπιστωτικής κρίσης, δημιούργησαν τεράστια πλεονάσματα - κυρίως στην Κίνα.

Τα πλεονάσματα αυτά επενδύθηκαν σε χρέος του ανεπτυγμένου κόσμου, ιδιαίτερα των ΗΠΑ, πιέζοντας χαμηλότερα τα επιτόκια. Αυτό ενθάρρυνε τους επενδυτές να αναζητήσουν επενδύσεις μεγαλύτερου ρίσκου, ώστε να έχουν υψηλότερες αποδόσεις.

Ενθάρρυνε επίσης ανθρώπους να αγοράσουν σπίτια, χωρίς να έχουν την οικονομική δυνατότητα για κάτι τέτοιο, παίρνοντας χρήματα, από πιστωτές, που μάλλον δεν θα έπρεπε να τους τα έχουν δανείσει. Το τέλος της στεγαστικής «φούσκας» αποκάλυψε τους κινδύνους και τα υπόλοιπα είναι λίγο-πολύ γνωστά.

Η σταθερότητα της παγκόσμιας οικονομίας εξαρτάται από το σύνολο των εθνικών μακροοικονομικών πολιτικών. Δεν υπάρχει κάποιος μηχανισμός, που να μεσολαβεί μεταξύ των πολιτικών αυτών ή να επιμένει σε δράση κατά των συστημικών κινδύνων.

Αντιστοίχως, οι ρυθμιστικές αρχές έχουν εξουσία επί των εθνικών αγορών, όταν όμως σήμερα οι αγορές είναι περιφερειακές και παγκόσμιες. Κανείς δεν αποκοιμήθηκε στο τιμόνι της παγκοσμιοποίησης, πολύ απλά γιατί δεν υπάρχει τιμόνι.

Ο μόνος τρόπος να προχωρήσουμε μπροστά είναι να ακολουθήσουμε το δρόμο του διεθνούς συντονισμού των μακροοικονομικών πολιτικών. Πρέπει να ενισχύσουμε και να απο-πολιτικοποιήσουμε το ΔΝΤ και να του δώσουμε ένα νέο εποπτικό ρόλο, που να καλύπτει όλο το φάσμα των κινδύνων για το σύστημα.

Μεγάλο βήμα για την επιστροφή των Μαρμάρων

Εφημερίδα "Έθνος"
Κεντρικό άρθρο - 22/6/2009

ΕΙΧΑΜΕ χρόνια, από την εποχή των Ολυμπιακών Αγώνων, να δούμε τη διεθνή κοινότητα να ασχολείται όχι απλώς θετικά, αλλά και εγκωμιαστικά για τη χώρα μας. Εγινε τα τελευταία εικοσιτετράωρα με την ευκαιρία των εγκαινίων του Μουσείου της Ακρόπολης. Και θέλουμε να ελπίζουμε ότι θα υπάρξει συνέχεια. Οι προϋποθέσεις υπάρχουν. Είναι ευνοϊκές και οφείλουμε να τις αξιοποιήσουμε.

ΞΕΡΟΥΜΕ καλά, βεβαίως, ότι δεν θα είναι εύκολη η προσπάθεια για τον επαναπατρισμό των Γλυπτών του Παρθενώνα από το Βρετανικό Μουσείο. Το είχαμε διαπιστώσει από τη στιγμή που η αξέχαστη Μελίνα έθεσε ανοιχτά το θέμα στην παγκόσμια κοινότητα και ιδιαίτερα στους Βρετανούς και το διαπιστώνουμε και πάλι. Μπορεί το δίκαιο αίτημά μας να έχει κερδίσει υποστηρικτές και συμπαραστάτες, αλλά οι αντιδράσεις συνεχίζονται και είναι ισχυρές και επίμονες.

ΩΣΤΟΣΟ, η ύπαρξη και η λειτουργία του Μουσείου έχουν ενισχύσει αφάνταστα τη θέση μας. Η βρετανική πρόφαση για έλλειψη κατάλληλου χώρου για τη στέγαση των Μαρμάρων έχει καταρρεύσει. Κι εκείνα που πλέον χρειάζονται είναι ο μεθοδικός σχεδιασμός των ενεργειών μας και η συστηματική και αποτελεσματικότερη δυνατή προβολή του αιτήματός μας. Δεν θα πρέπει να αφεθεί η προώθηση της εθνικής αυτής υπόθεσης στην κρατική γραφειοκρατία ή σε κάποια επιτροπή, της οποίας τα μέλη δεν θα διακατέχονται από το πάθος της υπεράσπισης μιας εθνικής υπόθεσης.

ΘΑ ΕΙΝΑΙ μακρύς ασφαλώς ο δρόμος. Και δύσκολος. Αλλά ένα μεγάλο μέρος του το έχουμε ήδη διανύσει. Και μάλιστα υπό συνθήκες ασύγκριτα δυσχερέστερες από εκείνες που μας περιμένουν. Αυτό είναι που οφείλουμε να εκμεταλλευτούμε. Και τη συμπαράσταση της παγκόσμιας κοινότητας, που αποδεδειγμένα θα την έχουμε.

ΓΙΑΤΙ η άλλη αναγκαία προϋπόθεση για την επιτυχία της προσπάθειας θα πρέπει να θεωρούμε ότι είναι δεδομένη. Καμία πολιτική ή κομματική σκοπιμότητα δεν θα σκιάσει την πορεία την οποία ήδη ξεκινήσαμε. Αυτήν τουλάχιστον την ωριμότητα, και μάλιστα για το συγκεκριμένο θέμα, σίγουρα την έχουμε.

Ηλεκτρονικοί φίλοι

Ανδρέας Ρουμελιώτης
Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Ελευθεροτυπία" - 22/6/2009

ΕΓΙΝΑ κι εγώ ο καθυστερημένος facebookάκιας, τώρα στα γεράματα.

Του στιλ: μάθε, ηλεκτρονικά αναλφάβητε, γέρο γράμματα. Με παρακίνησαν οι, άγνωστοι εις εμέ, νεανίες που έφτιαξαν δύο γκρουπάκια για να με υποστηρίξουν πανάθεμά με· το «Andreas Roumeliotis fans» και... «ΟΙ ΑΝΑΠΟΔΟΙ». Στο πρώτο ιδρυτής είναι ένας φοιτητής απ' το Οσλο της Νορβηγίας και στο άλλο κάποιος με καλυμμένο το πρόσωπο φτυστός ο Μάρκος των Ζαπατίστας που φέρει το ψευδώνυμο Δογματιστής.

ΕΝΑ βράδυ λοιπόν σε κάποιο μπαράκι με πλησίασε ένα υπέροχο κορίτσι σαν τα κρύα τα νερά, 20 κάτι, και με ρώτησε με παράπονο γιατί δεν φτιάχνω προφίλ για να την κάνω φίλη μου. Ενώ εκείνη έχει προσκαλέσει όλη την παρέα της να μπει σε κάποιο fan club μου. Ετσι έμαθα πως έχω ήδη εκατοντάδες ηλεκτρονικές φίλες και φίλους, που μέχρι τότε αγνοούσα.

ΜΠΗΚΑ να δω ποιοι είναι. Φρεσκαδούρα, πιτσιρικαρία. Ουδεμίαν σχέσιν με τις συνταξιούχες -πλέον- φιλολόγους που αναγιγνώσκουν καθημερινώς τις τρεις τελευταίες δεκαετίες αυτή ταύτην την στήλην, περιμένοντας να κάνω κάποιο λάθος για να με κατατροπώσουνε... Αυτά τα παιδιά με διαβάζουν και μ' ακούνε μόνο στο Διαδίκτυο, στις περισσότερες περιπτώσεις από σπόντα. Είναι άλλο κοινό... Ουχί το παραδοσιακό. Σε κάποιον άρεσε ένα κείμενο, το επέλεξε και το ανάρτησε κάπου αλλού. Κι εκεί το διάβασαν και το σχολίασαν άλλοι πολλοί. Κάπως έτσι πρέπει να 'φτιαξαν τα γκρουπ υποστήριξής μου στο facebook. Με νέους ηλεκτρονικούς μου φίλους, παιδιά που δεν είχαν γεννηθεί όταν ξεκίνησα να γράφω στην «Ε» τούτη δω τη στήλη.

ΕΤΣΙ απέκτησα κι εγώ, ο καθυστερημένος, προφίλ. Σε δύο-τρεις εβδομάδες έκανα καμιά 500αριά νέους εικονικούς φίλους. Ανάμεσά τους και κάποιοι γερόλυκοι που 'χα να τους δω - να τους ακούσω απ' τα χρόνια τα φοιτητικά κι έμαθα νέα τους. Εχει φάση! Τα βράδια είναι όλοι κλεισμένοι σπίτια τους και συνομιλούν. Γράφουν τι νιώθουν, τι τους ζορίζει, ενίοτε φλερτάρουν· σαν να βρισκόμαστε σ' ένα εικονικό στέκι μια παρέα. Που στην πραγματικότητα όμως δεν έχει συναντηθεί ποτέ...

ΕΧΕΙ φάση το facebook. Σου στέλνουν προσκλήσεις για εκδηλώσεις, δημιουργούνται συνεχώς πολυάριθμες ομάδες-κινήματα, μεταδίδονται σε χρόνο dt ειδήσεις και πληροφορίες. Δεν είμαι σίγουρος πως αυτή είναι η μόνη εικονική πραγματικότητα και όχι οι άλλες που διαμορφώνουν η TV, η κυρίαρχη κουλτούρα, η επίσημη κοινωνική ζωή και η πολιτική. Σ' αυτό το ηλεκτρονικό παιχνίδι της επικοινωνίας διαδραματίζονται ανεπίσημες ιστορίες που είναι ίσως πιο αυθεντικές και ενδιαφέρουσες. Κι αυτό που τώρα, έστω και αργοπορημένα, καταλαβαίνω είναι ότι μπορούν να δημιουργήσουν απρόβλεπτα και απροσδόκητα γεγονότα στην πραγματική επι-κοινωνία και στη ζωή.

ΕΧΟΥΝ εισβάλει πολλοί στο facebook καλλιτέχνες που θέλουν να προβληθούν, δημοσιογράφοι, που δεν έχουν καταφέρει να εκφράσουν απ' τα επίσημα μέσα όσα θα 'θελαν και, φυσικά, πολιτικοί με δολώματα που ψαρεύουν facebookόπουλα. Ομως εδώ βρίσκεις και απίθανες κινήσεις, ομάδες, ιδέες οι οποίες δεν εκπροσωπούνται πουθενά αλλού, ούτε έχουν παρέα κάποια οργανωτική μορφή στην κοινωνική και πολιτική ζωή. Που δεν έχουν καμιά δυνατότητα να προβληθούν και να επικοινωνήσουν κάπου αλλού. Αν θες να κατανοήσεις τι στ' αλήθεια γίνεται εκεί έξω, έχει ενδιαφέρον να δεις τι λένε οι μειοψηφικές ομάδες που ιδρύονται και δραστηριοποιούνται εδώ μέσα· στον υπολογιστή σου.

«ΕΙΣΑΙ φίλος μου στο facebook;» Μπορεί να ακούγεται σαν ανέκδοτο, να μη σημαίνει τίποτα ή να σημαίνει πολλά. Ετσι κι αλλιώς σ' αυτή την πόλη-τέρας με τους ρυθμούς που ζούμε, μπορεί να θεωρείς κάποιον κολλητό σου φίλο, γιατί έχετε μοιραστεί πολλά στο παρελθόν μαζί, και να 'χεις να τον συναντήσεις από κοντά έξι μήνες-ένα χρόνο. Δεν έχουμε χρόνο, δεν πολυβγαίνουμε πια τις καθημερινές, έχει μποτιλιάρισμα, πρέπει να 'χεις κλείσει -να 'χεις κανονίσει απ' την προηγούμενη για να βρεθείς. Κι αν...

ΕΤΣΙ μπορείς να μπεις, περασμένα μεσάνυχτα να στείλεις ένα μήνυμα, να γράψεις κάτι προσωπικό, να δεις στο προφίλ κάποιου και να μάθεις πού βρίσκεται, τι κάνει. Βεβαίως, μπαίνουν μέσα κι άλλοι, λένε χαζομάρες, είναι για αργόσχολους, γίνεται βαρετό.

ΠΑΡ' ΟΛΟ που 'μαι νεοφώτιστος και θα 'πρεπε να 'χω ενθουσιασμό, πριν κλείσουν μήνα το ψιλοβαρέθηκα! Πάω να βρω δύο φίλους μου απ' τους παλιούς, όχι τους νέους τους ηλεκτρονικούς, να πιούμε ένα ποτό και να πούμε δύο κουβέντες από κοντά.

Οι αποδιοπομπαίοι

Θανάσης Τεγόπουλος
Εκδότης
Άρθρο του στην εφημερίδα "Ελευθεροτυπία" - 14/6/2009


ΛΕΝΕ ότι στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα.

Δεν υπάρχουν άλυτα προβλήματα. Σωστά. Όταν λειτουργεί η δημοκρατία. Και στο επίπεδο που λειτουργεί. Στο εσωτερικό των κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης λειτουργεί. Σχετικά. Στο επίπεδο της Ένωσης ελάχιστα, σχεδόν προσχηματικά. Στο παγκόσμιο επίπεδο, του ΟΗΕ π.χ., καθόλου.

Η ΠΑΡΑΝΟΜΗ μετανάστευση δεν είναι ελληνικό φαινόμενο. Άλλο αν το ανακαλύψαμε αιφνιδίως. Εννοείται, αν ήρθε στο προσκήνιο της επικαιρότητας σαν ευρωεκλογικό συμπέρασμα. Ούτε μόνο ευρωπαϊκό πρόβλημα είναι. Άλλο αν σε πολλές χώρες της Ένωσης τα κόμματα της ακροδεξιάς, δηλαδή της εθνικιστικής, ρατσιστικής ή μισαλλόδοξης αντίληψης, απορροφήθηκαν, λίγο ή πολύ, από τη δεξιά στροφή των συντηρητικών και κεντροδεξιών κομμάτων. Όπως του Μπερλουσκόνι στην Ιταλία ή του Σαρκοζί στη Γαλλία. Χωρίς, όμως, να λυθεί το πρόβλημα πουθενά.

ΕΙΝΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ φαινόμενο. Συνδέεται με την παγκοσμιοποίηση. Της οικονομίας, του κεφαλαίου και των επιχειρήσεων, νόμιμων και παράνομων. Των μεταφορών και των επικοινωνιών. Και, προπαντός, με την παγκοσμιοποίηση της βίας. Με τους πολέμους, με όποιο όνομα, που δημιουργούν πρόσφυγες. Ολόκληρες μετακινήσεις πληθυσμών. Στην Ελλάδα, μεγάλος αριθμός μη νόμιμων μεταναστών -όσο και όπως μπορούμε να τους μετρήσουμε- είναι Αφγανοί. Από κει όπου και ο δημοκρατικός Μπαράκ Ομπάμα συνεχίζει τον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας».

Η ΕΛΛΑΔΑ είναι χώρα υποδοχής των αθλίων, όπως θα τους έλεγε ο Βικτόρ Ουγκό. Από τη γεωγραφική της θέση και τη διαμόρφωση των συνόρων της. Με το νεότερο κύμα των προσφύγων (το πρώτο περίπου απορροφήθηκε και αποκρούει το δεύτερο, εντονότερα από τους γηγενείς) ζούμε ήδη αρκετό καιρό. Απλώς, δεν ήρθε ώς τώρα στο προσκήνιο της πολιτικής επικαιρότητας.

ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ του 2007 δεν τέθηκε καν ζήτημα. Μετά, ήταν η εσωτερική διαμάχη του ΠΑΣΟΚ. Έπειτα, η εξέγερση της νεολαίας τον Δεκέμβριο, τα σκάνδαλα και η παραγραφή τους. Στις ευρωεκλογές αύξησε τις ψήφους του μόνο το κόμμα εκείνο που έθεσε το ζήτημα και πρότεινε δημαγωγικές, απλουστευτικές, κατασταλτικές και κουτοπόνηρες λύσεις.

ΒΟΗΘΗΣΕ και η οικονομική κρίση. Βοήθησε αποφασιστικά στην ανάδειξη του προβλήματος. Συνοδεύτηκε η κρίση και η δυσπραγία των μεσαίων και των χαμηλότερων στρωμάτων με αλματώδη αύξηση της εγκληματικότητας. Πάντα έτσι συμβαίνει. Οι παράνομοι, οι περιθωριακοί, οι άθλιοι, μετείχαν. Ως δράστες και ως θύματα. Όργανα εγχώριων μαφιόζικων κυκλωμάτων, που αναπτύσσονται σ' αυτές τις εποχές. Περιθωριοποιημένοι που εγκληματούν για την επιβίωση και μετά και για το κέρδος. Ενσωματώνονται στα κυκλώματα και δημιουργούν δικά τους, που ευνοούνται από τις συνθήκες της γκετοποίησης, των στρατοπέδων που λέγονται χώροι υποδοχής, των πλατειών και κτιρίων που καταλαμβάνουν. Γεμίζουν τις φυλακές μας. Δεν τους χωράνε πια. Και γίνονται οι αποδιοπομπαίοι.

ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ συμπέρασμα στην Ελλάδα που βγήκε από τις παράδοξες ευρωεκλογές με την απόλυτη νίκη της αποχής και τη σχετική του ΠΑΣΟΚ, το κεντρικό συμπέρασμα, ήταν η ανάγκη αντιμετώπισης του προβλήματος της λεγόμενης λαθρομετανάστευσης. Των λαθραίων. Που δεν είναι, όμως, εμπορεύματα. Είναι άνθρωποι. Με ανθρώπινα δικαιώματα. Δεν γίνεται να αγνοηθούν. Ούτε, χωρίς άλλο, να αποπεμφθούν οι άθλιοι.

ΔΕΝ ΕΚΠΛΗΣΣΕΙ η άμεση μετεκλογική αντίδραση και τελικά η σύμπλευση της κυβερνώσας συντηρητικής παράταξης με το μικρό δεξιό κόμμα, που της πήρε ψήφους. Η ταύτιση του ΠΑΣΟΚ, αν όχι ο υπερθεματισμός του, όμως, δεν εξηγείται εύκολα. Κομματικά ίσως, για την επιδίωξη της εξουσίας. Ιδεολογικά όχι. Είναι πρόδηλη και η αμηχανία της αριστεράς.

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ είναι μέγα και σύνθετο. Δεν έχει λύση - ορατή τουλάχιστον, τώρα. Χρειάζεται σύνεση, ψυχραιμία, χρόνος. Και δράση σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο. Εύκολα, σπασμωδικά, κατασταλτικά και τελικά απάνθρωπα κυβερνητικά μέτρα δεν λύνουν το πρόβλημα. Το επιδεινώνουν. Η συμβουλή του Ιπποκράτη (μην κάνεις τίποτε, αν πρόκειται να προκαλέσεις μεγαλύτερη βλάβη) είναι χρήσιμη. Το 7% του κ. Καρατζαφέρη δεν είναι αρκετό για να την αγνοήσουμε...

Παχαίνοντας στον στρατό

Λώρη Κέζα
Αρθρογράφος
Άρθρο της στην εφημερίδα "Το Βήμα" - 14/6/2009



Στον στρατό οι άνδρες μαθαίνουν δύο πράγματα: να καθαρίζουν πατάτες και να στρώνουν το κρεβάτι τους. Ως εκ τούτου ο κ. Ευάγγελος Μεϊμαράκης δεν κάνει καμία χάρη σε κανέναν όταν ανακοινώνει τη μείωση της θητείας στους εννέα (9) μήνες.

Απορούμε γιατί την κατεβάζει λίγο λίγο και δεν προτείνει μια και καλή την επάνδρωση των Σωμάτων με επαγγελματίες, κάτι που εν πολλοίς ισχύει ήδη για την Αεροπορία και το Ναυτικό. Το γεωστρατηγικό περιβάλλον δεν επιτρέπει συζητήσεις για κατάργηση των Ενόπλων Δυνάμεων, αλλά κάποτε θα πρέπει στα σοβαρά να καταγραφεί τι ακριβώς συνεισφέρουν στην άμυνα της χώρας χιλιάδες στρατιώτες, χωρίς αληθινή εκπαίδευση. Ακόμη όμως και αν είχαν την εκπαίδευση, αν μέσα σε λίγους μήνες αποκτούσαν το σώμα του Ρόκι και τις δεξιότητες του Ράμπο, θα ήταν απαραίτητοι 50.000

κληρωτοί ετησίως; Οι σύγχρονοι πόλεμοι μάλλον βασίζονται στον τεχνολογικό εξοπλισμό παρά στην αριθμητική υπεροχή. Δεν χρειάζονται πολλοί για να πατηθεί το κουμπί με τα πυραυλάκια. Εν πάση περιπτώσει έχει υπολογιστεί πόσοι πολεμιστές χρειάζονται για παν ενδεχόμενο; Είναι απαραίτητο το σύνολο της αρσενικής νεολαίας;

Ώσπου να προσδιοριστούν οι αληθινές ανάγκες σε ανθρώπους, μπορούμε να ανοίξουμε τη συζήτηση για το ποιόν της θητείας. Εξαιρουμένων των λοκατζήδων, οι κληρωτοί στο τέλος της θητείας ζυγίζουν καμιά δεκαριά κιλά παραπάνω. Αυτά παθαίνει όποιος δεν έχει τι να κάνει όλη μέρα και κάθεται στο καψιμί, τρώγοντας κρουασάν. Η θητεία είναι far niente. Δεν κάνουν τίποτε, τουλάχιστον όχι ουσιαστικό. Οι σκοπιές, για παράδειγμα, είναι ό,τι πιο ανώφελο την εποχή της τεχνολογίας. Στη θέση του φαντάρου που ξεροσταλιάζει μέσα στη νύχτα θα μπορούσε να βρίσκεται μια κάμερα. Οι αισθήσεις του ανθρώπου δεν μπορούν επ΄ ουδενί να συγκριθούν με τους αισθητήρες των μηχανημάτων. Βέβαια, λένε, ο φαντάρος μπορεί να αμυνθεί. Και πώς θα το κάνει αυτό, με ραμμένες τις σφαίρες και έχοντας κάνει το πολύ δέκα βολές στη ζωή του; Ας δούμε όμως τις καλές περιπτώσεις θητείας. Να είναι κάποιος σε γραφείο και να σημειώνει τους εξοδούχους. Με κάτι τέτοια χαλαλίζουν τα νιάτα τους οι φαντάροι, με αναφορές και δουλίτσες που αφορούν το ίδιο το στρατόπεδο. Ο ένας εξυπηρετεί τον άλλον και όλοι μαζί ένα τεράστιο παρασιτικό σύστημα. Ο στρατός αναλώνεται στην ίδια τη γραφειοκρατία του.

Υπάρχουν και καλές περιπτώσεις θητείας. Ένας νέος μπορεί να γίνει η ορντινάντσα του διοικητή. Κάποιος εξίσου τυχερός να τοποθετηθεί σε κατασκηνώσεις και να φροντίζει τις οικογένειες των αξιωματικών που κάνουν τα μπάνια τους. Αντιλαμβάνεστε τον παραλογισμό; Ζητάμε από νέους ανθρώπους να κόψουν στη μέση τη ζωή τους και για έναν χρόνο (έστω εννέα μήνες) να γίνουν δούλοι σε θέρετρο συζύγων στρατιωτικών. Πάει ο στρατιώτης να υπηρετήσει την πατρίδα και τελικά υπηρετεί μια κυρά με τα βλαστάρια της. Αυτά τα προνόμια των αξιωματικών εκπορεύονται από το πλεόνασμα των ανθρώπων, δηλαδή από την υποχρεωτική στράτευση. Τι να τους κάνουν όλους αυτούς που παρουσιάζονται κάθε χρόνο, αν δεν τους βρουν τέτοιες ασχολίες. Φανταστείτε πώς θα άλλαζαν οι διαθέσεις, αν αντί για δωρεάν προσωπικό ο κ. Μεϊμαράκης έπρεπε να πληρώνει πολεμιστές και υπαλλήλους. Θα ενέκρινε άραγε τόσους σοφέρ ή θα έστελνε τους αξιωματικούς να βγάλουν δίπλωμα οδήγησης, να πηγαινοέρχονται μόνοι τους;

Ο στρατός διδάσκει κάτι ακόμη στο ελληνόπουλο. Περνάει άνετα όποιος είναι ισχυρός (κοινωνικά). Το ρουσφέτι στον στρατό εκφράζει με τον χυδαιότερο τρόπο τη νοοτροπία του Νεοέλληνα. Από τις πρώτες μέρες της θητείας ο στρατιώτης μαθαίνει ότι στην κοινωνία, την ελεύθερη, και στη στρατιωτική νικητής είναι όποιος έχει τα πιο πολλά λεφτά, τις πιο ισχυρές γνωριμίες. Κάθε οικογένεια επιδίδεται σε αγώνα καλής μετάθεσης, καθένας με τα μέσα του, κυρίως με τον βουλευτή του. Οι φαντάροι είναι ο νούμερο ένα λόγος όχλησης πολιτικών: χαρτάκια πάνε και έρχονται και οι τοποθετήσεις γίνονται αναλόγως. Το ρουσφέτι είναι βέβαια το πιο αδύναμο επιχείρημα εναντίον αυτού του τεράστιου μηχανισμού που καταπίνει τα μεγαλύτερα κονδύλια του προϋπολογισμού. Ο στρατός χρειάζεται επειγόντως αξιολόγηση και κοστολόγηση από την αρχή. Να υπολογιστεί με ποιον τρόπο συμβάλλουν στην άμυνα της χώρας, ας πούμε, οι 3.000 αξιωματικοί με γραφείο στο Πεντάγωνο και πόσο ακριβώς κοστίζουν οι φαντάροι που υπηρετούν. Ένας επαγγελματικός στρατός, επικεντρωμένος στο στρατιωτικό αντικείμενο, έρχεται φθηνότερα.

«Χτύπημα ταχύτητας» με πολλές ατέλειες ...

Θανάσης Τσίτσας
Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Ελευθεροτυπία" - 12/6/2009


Τελικά, στο Διεθνές Συνέδριο Προγραμματιστών που πραγματοποιεί κάθε χρόνο στο Σαν Φρανσίσκο η Apple, ο ιδρυτής της Στιβ Τζομπς δεν έκανε την εμφάνισή του, αφού δεν διέκοψε την αναρρωτική του άδεια και το νέο iPhone 3GS δεν έφερε την επανάσταση.

Αντ' αυτού η Apple αποκάλυψε αυτό που τα φιλαράκια στη βιομηχανία των ηλεκτρονικών υπολογιστών αποκαλούν «χτύπημα ταχύτητας» (speed bump): το καινούργιο iPhone είναι σχεδόν πανομοιότυπο με το παλιό iPhone με τη διαφορά ότι είναι πιο γρήγορο. Διαθέτει ισχυρότερο επεξεργαστή, μεγαλύτερης διάρκειας μπαταρία, φωτογραφική μηχανή με ανάλυση 3 Mpixel βιντεοκάμερα, δέχεται φωνητικές εντολές -τα δύο τελευταία χαρακτηριστικά για τα οποία πολλά άλλα κινητά τηλέφωνα καμαρώνουν εδώ και πολύ καιρό- και περιλαμβάνει μια ψηφιακή πυξίδα, γεγονός που κάνει το χαρτογραφικό του πρόγραμμα πολύ πιο έξυπνο. Η Apple υποστηρίζει ότι το καινούργιο iPhone 3GS είναι δύο φορές γρηγορότερο, κατά μέσο όρο, από το παλιό (το S συμβολίζει την ταχύτητα - speed). Το τηλέφωνο (η έκδοση των 16 GB θα τιμάται 199 δολάρια και η έκδοση των 32 GB 299) βγαίνει στην αγορά στις 19 Ιουνίου και αρκετοί θα στηθούν στην ουρά για να το αγοράσουν. Ωστόσο, άλλοι είναι πολύ διστακτικοί.

Η αγορά κινητής τηλεφωνίας πρόσφατα έγινε μια από τις πιο πρωτοποριακές γωνιές του επιχειρησιακού τομέα της τεχνολογίας. Ο σοβαρός ανταγωνιστής του, το Palm Pre, που τιμάται σήμερα 200 δολάρια -με το καινούργιο γεμάτο στιλ λειτουργικό του σύστημα, το κομψό του σχέδιο και τον καταπληκτικό ασύρματο φορτιστή του- σίγουρα φαίνεται να αξίζει την προσοχή όλων, όπως άλλωστε και τα πάρα πολλά τηλέφωνα που βασίζονται στο λειτουργικό σύστημα Android της Google, τα οποία αναμένεται να βγουν στην αγορά τους επόμενους μήνες. Επιπλέον, ύστερα από διετή χρήση του iPhone, υπάρχουν πολλά πράγματα τα οποία κάποιοι απεχθάνονται: όπως για παράδειγμα τον πολύπλοκο τρόπο που εναλλάσσεται μεταξύ διαφορετικών προγραμμάτων.

Παρ' όλα αυτά, αυτό που συνειδητοποιήσαμε την περασμένη Δευτέρα στο Σαν Φρανσίσκο ενίσχυσε την άποψη ότι το iPhone γίνεται σχεδόν ανίκητο σε σύγκριση με κάθε άλλη συσκευή κινητής τηλεφωνίας. Αυτό δεν συμβαίνει επειδή το ίδιο το μηχάνημα είναι τέλειο. Δεν είναι τέλειο. Τον τελευταίο χρόνο, όμως, το iPhone (έχουν πουληθεί παγκοσμίως περί τις 40 εκατ. συσκευές) προσέλκυσε κάτι που κανένας από τους αντιπάλους του δεν είχε καταφέρει να προσελκύσει: μια αφοσιωμένη ακολουθία προγραμματιστών που φτιάχνουν εκπληκτικά προγράμματα για τη συσκευή. Υπάρχουν τώρα περισσότερες από 50.000 εφαρμογές που διατίθενται στο κατάστημα ενσωματωμένων εφαρμογών του iPhone και η Apple λέει ότι ο ρυθμός με τον οποίο οι προγραμματιστές προσθέτουν προγράμματα αυξάνεται συνεχώς. Κανένας από τους ανταγωνιστές της Apple δεν πλησιάζει αυτά τα νούμερα. Το Android είναι στη δεύτερη θέση με 5.000 εφαρμογές και τα καταστήματα Nokia και Blackberry έχουν μόλις λίγο περισσότερες από 1.000 εφαρμογές.

Ο ακήρυχτος πόλεμος στην παραλία της Πάτρας

Μαρία Δεληθανάση
Αρθρογράφος
Άρθρο της στην εφημερίδα "Καθημερινή" - 10/6/2009


Ο 24χρονος Νεντάλ κοιμάται πάνω στην τσιμεντένια εκβολή του αγωγού ομβρίων στην παραλία της Πάτρας. Ενα λιγδερό στρώμα και μερικές κουβέρτες είναι τα «όπλα» στον νέο πόλεμο που έχει εμπλακεί ο Σομαλός: της επιβίωσης σε μια λάθρα ζωή. Ενας φίλος του παραπέρα ξεφλουδίζει ένα σάπιο ανανά που μάζεψε το προηγούμενο βράδυ από τα σκουπίδια σούπερ μάρκετ. Τα ληγμένα και τα σκουπίδια των σούπερ μάρκετ της Πάτρας είναι το «συσσίτιο» ενός πληθυσμού που κυμαίνεται από 1.000 - 3.000 άτομα, ανάλογα με την εποχή. Η φιλανθρωπία είναι απούσα στην πόλη. Ο νεαρός Σομαλός ξεφλουδίζει με υπομονή το σάπιο φρούτο μέχρι να μείνει ένα κομματάκι καθαρό σε μέγεθος λουκουμιού...

Ο 22χρονος Μούσα από τη Σομαλία δείχνει την απόφαση απέλασης που ορίζει να εγκαταλείψει τη χώρα σε ένα μήνα. Ετσι εγκαινιάσθηκε η είσοδός του στην Ευρώπη πριν από ένα μήνα, στη Σύμη. Κοιμάται σ’ ένα δυσώδες υποτυπώδες κατάλυμα από πλαστικό και χαρτόνι σε δυτική παραλία της πόλης, παρέα με ένα ποντίκι... Μαζί του και ο 25χρονος Γιάχα, που έχει όλα του τα χαρτιά τακτοποιημένα: έχει κάνει αίτηση για πολιτικό άσυλο, διαθέτει ΑΦΜ για να εργασθεί, πηγαίνει στα μαθήματα ελληνικών που κάνει η Κίνηση Υπεράσπισης Δικαιωμάτων Προσφύγων και Μεταναστών, αλλά κανένας δεν τον παίρνει για δουλειά...

Ο φόβος

Οι περισσότεροι Αφρικανοί διώχνουν τους δημοσιογράφους. Φοβούνται να μιλήσουν. Πριν από 15 ημέρες η αστυνομία έκανε «πογκρόμ» και επεφύλαξε πολύ ξύλο για τους 65 πρόσφυγες από τη Σομαλία, την Ερυθραία, το Σουδάν. Σώθηκαν από τους «Πολίτες Πάτρας Εν Δράσει» όσοι είχαν υποβάλει αίτηση πολιτικού ασύλου και δύο από τα πέντε σοβαρά περιστατικά που κατά τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα έχρηζαν άμεσης βοήθειας. Οι υπόλοιποι οδηγήθηκαν στα σύνορα.

Σε πλατείες και εγκαταλελειμμένα σπίτια γύρω από την Ακτή Δυμαίων έχουν βρει καταφύγιο οι Αφρικανοί. Στην άλλη πλευρά της παραλίας, στην Ηρώων Πολυτεχνείου, στον γνωστό άτυπο καταυλισμό ζουν οι Αφγανοί. Οι δύο κοινότητες δεν επικοινωνούν μετά τα γεγονότα του περασμένου Οκτωβρίου, όταν χύθηκε αίμα για τη δυνατότητα απέλπιδων προσπαθειών φυγής προς τη δυτική Ευρώπη. Αλλά συνεχίζουν να κυκλοφορούν ρακένδυτοι και πεινασμένοι στην παραλιακή ζώνη της εύπορης πόλης, διεκδικώντας τη φυγή από το λιμάνι. Ομως από την πλευρά των Αφρικανών περνά μόλις το 5% των φορτηγών για Ευρώπη, ενώ από την περιοχή των Αφγανών το 95% των φορτηγών.

Η τοπική κοινωνία

Την ίδια στιγμή, αναξιοποίητα έμειναν τα 450.000 από τα 500.000 ευρώ που έδωσε το 2008 το Ευρωπαϊκό Ταμείο Προσφύγων ως έκτακτη συνεισφορά για στέγαση των αιτούντων άσυλο στην Πάτρα. Οι προσδοκίες του υπ. Υγείας να αξιοποιήσει τα χρήματα βούλιαξαν σε υπηρεσιακές προτάσεις και την άρνηση της τοπικής κοινωνίας να αποδεχθεί με ωριμότητα το πρόβλημα. Στην πρόταση για δημιουργία καταυλισμού με σκηνές δεν βρέθηκε χώρος. Η προσπάθεια για στέγαση των ανηλίκων στο Ιδρυμα Κωφών βρήκε αρνητική απάντηση. Ανάλογο ήταν το αποτέλεσμα στις προσπάθειες αξιοποίησης κτιρίου του Ερυθρού Σταυρού στον Ψαθόπυργο και των καπναποθηκών της Πάτρας. Εξίσου έχει βουλιάξει η προσδοκία του υπ. Εσωτερικών για κατασκευή Κέντρου Κράτησης στο Δρέπανο. Φέτος, αναμένεται να δοθεί άλλο ένα εκατομμύριο ευρώ από τον επίτροπο Μπαρό, για να τερματισθεί το αίσχος.

Αλλά η τοπική κοινωνία και οι αρχές της δείχνουν να προτιμούν τη λοιδορία των ανεπιθύμητων...

«Το θέμα δεν είναι αν θέλει η πόλη να αντιμετωπίσει το πρόβλημα. Το πρόβλημα υπάρχει» σημειώνει ο κ. Σπύρος Ριζάκος, συντονιστής του προγράμματος «Πολίτες Πάτρας εν Δράσει». «Το θέμα είναι να τακτοποιηθεί η διαμονή και η νομιμότητα διαμονής αυτών των ανθρώπων. Μόνο έτσι θα αμβλυνθεί το πρόβλημα στην πόλη».

Η Πάτρα έχει και θα έχει οξυμένο πρόβλημα ως πέρασμα προς την Ευρώπη. Μόνο αν η κοινωνία το αναγνωρίσει, θα μπορέσει να δεχθεί τρόπους διαχείρισής του. Αντίστοιχη κρίση στο Καλέ της Γαλλίας διευθετήθηκε με τη δημιουργία μεγάλου καταυλισμού του Ερυθρού Σταυρού.

Διλήμματα

Λένα Γκίνη
(lenagini@hotmail.com)
Άρθρο της για το korinthiusmaximus.blogspot.com


Η πορεία του ανθρώπου στη ζωή είναι γεμάτη διλήμματα. Ο προβληματισμός του «να επιλέξω αυτό ή εκείνο» κατακλύζει καθημερινά το μυαλό μας σε όλα τα θέματα, ακόμα και στα πιο απλά (να φάω ψάρι ή κρέας; Πάλι κρέας; Αλλά κ το ψάρι δεν είναι το αγαπημένο μου.. Όμως δεν παχαίνει… Έχει και φώσφορο.. Τ' αποφάσισα. Θα φάω κοτόπουλο που δεν παχαίνει και δεν έχει και φώσφορο!!).

Ο προβληματισμός συνεχίζεται κάπως έτσι: «αν επιλέξω αυτό θα γίνει το τάδε, αν όμως επιλέξω εκείνο θα γίνει το δείνα». Κι όλα αυτά μες στις άκρες γιατί οι προβλέψεις μόνο υποθετικές μπορεί να είναι, καθώς η ζωή είναι απρόβλεπτη και σκοπός της είναι να σε κάνει να αναιρείς. Έχω παρατηρήσει πως για όσα βροντοφώναζα: «εγώ ποτέ..», ήρθε η στιγμή που όχι μόνο αγνόησα αυτό το «ποτέ», αλλά το επανέλαβα κι από πάνω..

Το «ποτέ» πήρε προαγωγή και έγινε άλλοτε «μερικές φορές», άλλοτε «συχνά» και άλλοτε κατέληξε να γίνει και συνήθεια από τις αγαπημένες μου.. Κάπως έτσι, πήρα την απόφαση να διαγράψω τη λέξη αυτή όταν χρησιμοποιώ μελλοντικό χρόνο.. Όχι γιατί δεν μου αρέσει να παίρνω πίσω αυτά που λέω, αλλά γιατί τη λέξη αυτή τη φοβάμαι.

Όσον αφορά τώρα τα διλήμματα και τους εσωτερικούς διχασμούς, γνώμη μου είναι ότι η πλειονότητα (νομίζει ότι) επιλέγει τον δρόμο με τα λιγότερα εμπόδια. Αυτό γιατί οι άνθρωποι είμαστε από τη φύση μας φυγόπονοι. Δεν θέλουμε να χάσουμε τη βολή μας. Αποφεύγουμε να μπούμε σε συναισθηματικά έξοδα. Από την άλλη επειδή είναι επίσης φυσικό μας γνώρισμα να κοιτάζουμε προς τα πάνω, οδηγούμαστε στο αίσθημα του ανικανοποίητου. Και αυτό με τη σειρά του μας κάνει να κοιτάμε την πόρτα που κλείσαμε.

Το μονοπάτι που επιδεκτικά απορρίψαμε είχε ανηφορική πορεία. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο το απορρίψαμε. Ήταν κουραστικό. Η «ανηφόρα» ή που θα σε οδηγούσε ψηλά ή που θα γλιστρούσες στο διάβα της κι άντε πάλι από την αρχή.. Ύστερα θα κοιτούσες πάλι το άλλο μονοπάτι. Φαύλος κύκλος.

Η ζυγαριά πάνω στην οποία θέτουμε τα υπέρ και τα κατά, ενδεχομένως, από την πολλή χρήση να έχει χαλάσει και να μην είναι ακριβής. Η λογική δεν σου εξασφαλίζει επιτυχία, ούτε λιγότερα λάθη. Είναι απλά μία δικαιολογία ώστε να μην μπορούν να σου προσάψουν απερισκεψία για το «απροσδόκητα» - ακριβώς επειδή το είχες μελετήσει – ανεπιθύμητο μετά.
Κάθε λοιπόν που σκέφτεσαι τι θα είχε γίνει αν η επιλογή σου ήταν διαφορετική, σκέψου πως είχες τους λόγους σου. Όποιοι και αν ήταν αυτοί. Σημαντικοί/ ασήμαντοι, συνειδητά ή όχι, τη συγκεκριμένη στιγμή σ΄ έκαναν να στρέψεις το βλέμμα σου εκεί.

Ο καλύτερος λόγος να κάνεις κάτι είναι να το κάνεις επειδή το γουστάρεις. Ας το παραδεχτούμε επιτέλους. Επιλέγουμε να κάνουμε κάτι επειδή το θέλουμε περισσότερο από κάτι άλλο. Απλά μετά από λίγο λησμονούμε τους λόγους της επιλογής μας. Αναρωτιόμαστε. Το κάναμε και αναλάβαμε τις επακόλουθες συνέπειες.

Τώρα αν αλλάξουν τα δεδομένα σου, οι ανάγκες ή τα θέλω σου, δεν μπορείς να κάνεις πίσω. Την απόφαση σου την πήρες. Τα ίχνη των βημάτων σου έχουν μείνει. Ποτέ όμως δεν είναι αργά να «λοξοδρομήσεις».

Γιατί;

Γιατί έτσι ...

Έτσι θες ...

Δεύτερη ανάγνωση

Αντώνης Καρακούσης
Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Το Βήμα" - 9/6/2009



Η αποχή, η διαφορά μεταξύ των δύο μεγάλων κομμάτων, το άθροισμά τους και οι ανακατανομές μεταξύ των μικρότερων σχηματισμών, γράφαμε πριν από τις ευρωεκλογές, θα αποτελέσουν τις κρισιμότερες παραμέτρους της αναμέτρησης. Και όντως τα παραπάνω κρίσιμα μεγέθη αποτελούν τη βάση των μετεκλογικών διεργασιών.

Ειδικώς η αποχή απεδείχθη καθοριστικό μέγεθος. Η εκτίναξή της σε πρωτοφανή επίπεδα, στο 47,3%, όρισε σε μεγάλο βαθμό το εκλογικό αποτέλεσμα, επιβεβαίωσε την κρίση του πολιτικού συστήματος, την αμφισβήτηση της μεγάλης πλειοψηφίας των εκπροσωπούμενων στο Κοινοβούλιο κομμάτων και απέδωσε την εξελισσόμενη εδώ και χρόνια κοινωνική μεταβολή.

Η ελληνική κοινωνία κυριαρχείται πλέον από σύνδρομα ιδιώτευσης και ατομικότητας, ορίζεται περισσότερο από τις επιθυμίες της και λιγότερο από συλλογικές επιδιώξεις και αγωνίες.

Αυτή η διαρκής, στις προηγούμενες δύο δεκαετίες, μετάπτωση από το δημόσιο και συλλογικό στο ιδιωτικό και το ατομικό κατέστησε τα πρόσωπα πιο ανεξάρτητα και ίσως πιο φοβικά και γι΄ αυτό πιο ευαίσθητα σε θέματα ασφάλειας, τάξης και μετανάστευσης.

Αυτές οι διεργασίες ερμηνεύουν ως έναν βαθμό την εκτίναξη της αποχής και εξηγούν τόσο την εμφανή συντηρητικοποίηση της κοινωνίας όσο και την ενίσχυση του κόμματος του κ. Καρατζαφέρη, το οποίο σταθερά τα τελευταία χρόνια χειρίζεται τον φόβο και την ανασφάλεια των πολιτών.

Ισως σ΄ αυτήν ακριβώς τη βάση να δούμε προσεχώς κινήσεις πολιτικής ή ιδεολογικής ενοποίησης του χώρου της Κεντροδεξιάς με σκοπό είτε να συνενωθούν οι δυνάμεις έναντι του επερχόμενου ΠαΣοΚ είτε προκειμένου να αναιρεθεί από τον κ. Καραμανλή και τη Νέα Δημοκρατία το πλεονέκτημα του ΛΑΟΣ. Οι παραπάνω περιγραφόμενες κοινωνικές διεργασίες εξηγούν επίσης τόσο την ήττα της Αριστεράς όσο και την αδυναμία του ΠαΣοΚ να καθαρίσει μονομιάς το πολιτικό παιγνίδι.

Η μεν Αριστερά δεν αποδέχθηκε τη μετάπτωση της ελληνικής κοινωνίας προς την ιδιώτευση, ούτε κατανόησε την κυριαρχία των επιθυμιών στη ζωή των ανθρώπων. Ετσι ο λόγος και η δράση της δεν ανανεώθηκαν, με αποτέλεσμα η επιρροή της να υποχωρήσει. Και θα συνεχίσει να υποχωρεί όσο δεν κατανοεί τα θέλω και τις αγωνίες των πολιτών.

Το δε ΠαΣοΚ, παρ΄ ότι πιο ευέλικτο και κινητικό, δεν καταφέρνει να προσαρμοσθεί στον βαθμό που χρειάζεται. Το μήνυμά του είναι ισχυρότερο από πριν, αλλά μη ικανό ακόμη να πείσει την κοινωνία ότι προσφέρει την εναλλακτική λύση. Θέλει ακόμη δρόμο να διανύσει και προσπάθεια να καταβάλει ώστε να δημιουργήσει βεβαιότητα και ασφάλεια στο μέγα πλήθος. Αλλιώς τίποτε δεν εγγυάται το αποτέλεσμα των επερχόμενων εθνικών εκλογών.

Η εποχή είναι σύνθετη.

Ταλέντα και θηριοδαμαστές

Έλλη Tριανταφύλλου
Αρθρογράφος
Άρθρο της στην εφημερίδα "Καθημερινή" - 3/6/2009


Όρια, και... ελαστικά όρια. Η Σούζαν Μπόιλ, το «ασχημόπαπο» ή «τριχωτός άγγελος», όπως την μετονόμασαν τα ΜΜΕ, εκτοξεύθηκε στο προσκήνιο της δημοσιότητας με την απρόσμενα μαγική φωνή της, κατέλαβε την δεύτερη θέση στον διαγωνισμό, και μετά την ολοκλήρωση του διαγωνισμού εισήχθη σε κλινική, με εμφανή σημάδια κατάρρευσης. Η 48χρονη αυτή γυναίκα από τη Σκωτία, δεν ήθελε καθόλου να λάβει μέρος στον τελικό του «Britain’s Got Talent» το βράδυ του περασμένου Σαββάτου. Γι’ αυτό και στην αρχή αντιστάθηκε, καταλαβαίνοντας ενδόμυχα ότι δεν θα την άντεχε όλη αυτή την ξαφνική δημοσιότητα.

Αντιστάθηκε, αλλά δεν άντεξε μέχρι τέλους στην απόφασή της να δει τον τελικό από το σπίτι της, παρέα με τη γάτα της και τον αδελφό της. Πήγε στο φινάλε του διαγωνισμού και βγήκε δεύτερη, αν και είχε αποδείξει πέραν πάσης αμφιβολίας ότι είχε πραγματικό ταλέντο σε αυτό που υποτίθεται ότι κρινόταν. Τότε, προσπάθησε ξανά να αντισταθεί, να αντιδράσει όπως η ίδια μπορεί και όχι όπως οι κανόνες του παιχνιδιού ορίζουν, αλλά πάλι δεν τα κατάφερε, οπότε έδωσε μία ολιγόλεπτη παράσταση, με φλαμένκο και γκριμάτσες. Και τότε, κατέρρευσε πραγματικά.

Κατέρρευσε, προφανώς γιατί κατάλαβε ότι αυτό που άλλοι ονειρεύτηκαν γι’ αυτήν, έστω και από ιδιοτελή κίνητρα, δεν ήταν το δικό της όνειρο. Ότι το κοστούμι που της έραψαν, αν και λαμπερό, τη στένευε και τη στενοχωρούσε. Ότι δεν ψήλωσε περισσότερο γιατί την έστησαν πάνω σε τακούνια ούτε είχε καμία πραγματική ανάγκη να βλέπει τον κόσμο από πιο ψηλά. Ότι δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στις προσδοκίες όλων εκείνων που ξαφνικά εισέβαλαν στη ζωή της ούτε να μεταμορφωθεί ξαφνικά σε αυτό που όλοι εκείνοι απαιτούσαν για να την απογειώσουν.

Κάτι ανάλογο συνέβη προ καιρού κι εδώ, με την Εφη Θώδη, η οποία στην αρχή επέδειξε μεγαλύτερη προσαρμοστικότητα στους όρους του παιχνιδιού, αλλά κι αυτή τελικώς κατέρρευσε, στην προσπάθειά της να ανταποκριθεί στις όλο και πιο βάναυσες απαιτήσεις του αδηφάγου μιντιακού συστήματος. Πίστεψε προς στιγμήν ότι η τηλεόραση είναι ένα ακόμη πολύχρωμο πανηγύρι, και ότι η μέθη της προβολής είναι περίπου σαν το «μεθύσι» από μπίρα και ότι την επομένη θα ξυπνήσει και θα είναι όπως πριν.

Είναι πολλοί αυτοί που δεν άντεξαν τη δημοσιότητα και κατέρρευσαν. Οι περισσότεροι γιατί απλώς δεν ήξεραν αυτό που ήξεραν όσοι τους έσπρωχναν σε αυτό τον δρόμο: Τη διαδρομή και το τέλος. Γιατί υποβάθμισαν τη σημασία που έχει στη ζωή να φτάνεις μέχρις εκεί που μπορείς, όπως μπορείς. Να είσαι αυτό που είσαι και να μην εκχωρείς σε άλλους το δικαίωμα να σου το επαναπροσδιορίζουν κατά το δοκούν. Και γιατί, στο φινάλε, φινάλε, κάποιες επιλογές έχουν δυσβάστακτο κόστος – το ύψος του οποίου είναι ευθέως ανάλογο με τις αντοχές ενός εκάστου.

Οι πολιτικοί, για παράδειγμα, ή έστω ορισμένοι από αυτούς, γνωρίζουν προκαταβολικά ότι για να επιβιώσουν και, κυρίως, για να διαβιώσουν με όρους υψηλής αναγνωρισιμότητας στην πολιτική αρένα, πρέπει επίσης να παίξουν με τους όρους του παιχνιδιού. Άλλοι το καταφέρνουν χωρίς να καταρρεύσουν ή να καταποντιστούν εκλογικά που είναι επίσης σοβαρό γι’ αυτούς. Άλλοι, όχι. Κάποιοι, δυσκολεύονται. «Ένιωσα σαν να μπήκα σε αρένα.

Στο πρόσωπο του παρουσιαστή έβλεπα έναν θηριοδαμαστή, που στροβίλιζε στον αέρα το μαστίγιο για να αρχίσουμε να βρυχόμαστε και να κατασπαραζόμαστε μεταξύ μας σαν λιοντάρια στο τσίρκο για να ανεβάσουμε την τηλεθέαση», μου έλεγε χθες μία πολιτικός από τα νέα δυναμικά πρόσωπα αυτής της εκλογικής μάχης. Η ίδια ρώτησε τον δημοσιογράφο μετά το τέλος της εκπομπής αν νιώθει άνετα κάθε φορά που δίνει αυτό το σόου. Η απάντηση ήταν θετική. Κι ας καταρρέει με όλο και περισσότερο θόρυβο η αξιοπιστία πολιτικών και ΜΜΕ. Ακόμη πιστεύουν ότι είναι του γείτονα το σπίτι που καίγεται...

Η φτώχεια θέλει ξανθιές !

Χρήστος Μιχαηλίδης
Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Ελευθεροτυπία" - 1/6/2009


Στη Λετονία, το Σαββατοκύριακο που πέρασε πραγματοποιήθηκαν εκδηλώσεις σε διάφορες πόλεις, με σκοπό να φέρουν λίγη χαρά στους απλούς πολίτες, που εδώ και περίπου 6 μήνες, λόγω της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, σχεδόν έχουν ξεχάσει τι πάει να πει διασκέδαση και έχουν βυθιστεί σε μια κατάσταση στενοχώριας και κατάθλιψης.

Το ωραίο είναι ότι όλες αυτές οι εκδηλώσεις διοργανώθηκαν από τη λεγόμενη «Ένωση Ξανθών Γυναικών» της Λετονίας που, σύμφωνα με τα λεγόμενά τους, θέλουν να διαψεύσουν τη φήμη ότι οι ξανθιές είναι χαζές και ταυτόχρονα να επιβεβαιώσουν μιαν άλλη, ότι οι ξανθές ξέρουν να διασκεδάζουν. Η βαλτική αυτή χώρα των 2,3 εκατομμυρίων ψυχών είναι από εκείνες που χτυπήθηκαν περισσότερο από την παγκόσμια οικονομική κρίση. Η ανεργία έχει ανεβεί στα ύψη (έφτασε στο 13,9% από το 9% το περασμένο 3μηνο) και έχουν περικοπεί μέχρι και 6,5% οι μισθοί σε όλο τον δημόσιο τομέα. Στις χθεσινές «χαρούμενες εκδηλώσεις», που είχαν βασικό σύνθημα τη φράση «ας κάνουμε τον κόσμο έναν πιο φωτεινό τόπο», έγιναν παρελάσεις, επιδείξεις μόδας και ένα τουρνουά γκολφ μόνο για ξανθιές. Η πρόεδρος της «Ένωσης Ξανθών Γυναικών», Μάρικα Γκίντερε, δήλωσε στο Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων ότι ο κόσμος δεν μπορεί, όσο δύσκολη και αν είναι η οικονομική κατάσταση, να κλείνεται στο σπίτι του και ν' ακούει συνεχώς από την τηλεόραση «όλες αυτές τις γκρίζες ειδήσεις». Χρειάζεται, τόνισε, κάπου κάπου να το ρίχνεις και λίγο έξω. Όπως κάνουμε εμείς, ας πούμε...

Πατέρας με περίπου 2 ενδεκάδες παιδιά!

Ο ΝΤΕΣΜΟΝΤ ΧΑΤΣΕΤ, 29 ετών, από την Αμερική, προσήλθε κατηγορούμενος σε δικαστήριο του Τενεσί για να εξηγήσει γιατί δεν στάθηκε συνεπής στην πληρωμή διατροφής για τα παιδιά του. Η απάντησή του (όπως και η περίπτωσή του) δεν ήταν τόσο απλή. Ο άνθρωπος έχει 21 παιδιά, τα οποία απέκτησε με 11 διαφορετικές γυναίκες. Μάλιστα, δύο φορές έγινε πατέρας 4 παιδιών μέσα σε έναν χρόνο. «Τι να κάνω; Είμαι απελπισμένος. Εργάζομαι με τον ελάχιστο μισθό ανειδίκευτου εργάτη. Όποτε μπορώ, δίνω όσα μπορώ σε κάποια από τα παιδιά μου, κυρίως στα πιο μικρά», είπε στο δικαστήριο, που δεν μπορεί να κάνει και πολλά πράγματα, αφού ο νόμος καθορίζει πως, εάν ο πατέρας λαμβάνει τον ελάχιστο μισθό, δεν μπορεί καμιά αρχή να του πάρει ούτε μέρος αυτών. Στο δικαστήριο βρέθηκαν και οι περισσότερες πρώην γυναίκες του. Όλες είχαν παράπονο ότι «ο επιπόλαιος Ντέσμοντ», όπως τον έλεγαν, έχει εγκαταλείψει και αυτές και τα παιδιά τους στη μοίρα τους. Ο πολύτεκνος πατέρας είπε στο δικαστήριο ότι δεν σκοπεύει να σπάσει κάποιο ρεκόρ με το... επίτευγμά του και ότι αγαπάει όλα τα παιδιά εξίσου. «Θυμάσαι πώς τα λένε ένα ένα;», τον ρώτησε η δικαστής και εκείνος, πράγματι, τα ανέφερε ονομαστικώς με τη σειρά και την ακριβή ημερομηνία γέννησής τους. Τελικά αποφασίστηκε τα παιδιά να υποστηριχθούν οικονομικά από ειδικό ταμείο της τοπικής τους κοινότητας.

Η ζωή δεν είναι παραμύθι

Λένα Γκίνη
(lenagini@hotmail.com)
Άρθρο της για το korinthiusmaximus.blogspot.com


Τα δεδομένα στη ζωή μας αλλάζουν με ρυθμούς ταχύτητας φωτός. Από τη μια στιγμή στην άλλη είναι δυνατόν να βρεθείς σε μονοπάτια δύσβατα, σκοτεινά, άγνωστα. Νιώθεις φοβισμένος και θες να κάνεις πίσω μα δεν γίνεται. Τις περισσότερες φορές δεν έχουμε την ευχέρεια να επιλέξουμε. Πρέπει να περάσουμε από δοκιμασίες. Μην αναρωτηθείς γιατί. Δεν έχει νόημα. Θα σπαταλήσεις άσκοπα ενέργεια να βρεις απάντηση σε ένα ερώτημα που, οποιαδήποτε απάντηση και αν έχει να σου δώσει, δεν θα σε ικανοποιήσει. Πάντα θα έχεις κάτι να του αντιτείνεις.

Κι όταν τα νέα δεδομένα, η νέα κατάσταση, που θα εγκατασταθεί με το έτσι θέλω στη ζωή σου σε κάνει να νιώσεις αλλόκοτα, η άμυνα του εαυτού σου θα είναι οι αναμνήσεις του πριν. Θα παίρνεις κουράγιο μέσα από αυτές. Θα νιώθεις την ψευδαίσθηση ότι με αυτόν τον τρόπο διατηρείς μέσα σου τουλάχιστον κάτι από την παλιά σου ευχαρίστηση. Λάθος. Η δύναμη που σε τραβάει πίσω δεν σου αφήνει περιθώρια να εξερευνήσεις το τώρα. Κι όμως αυτό είναι που έχει αξία. Στο τώρα ζεις. Είτε καλό είναι, είτε κακό, αυτό έχεις μπροστά σου.

Δεν είναι στο χέρι σου να το κάνεις όμορφο και δεν πρόκειται να σε γεμίσω με κλισέ του τύπου: ύστερα από μια βροχή πάντα βγαίνει ήλιος. Όχι.. Μπορεί η βροχή να κρατήσει μέρες, μήνες ακόμη και χρόνια, αναλόγως την κατάσταση, τη φάση στην οποία βρίσκεσαι, το χαρακτήρα σου, τη νοοτροπία και τις εμπειρίες σου.

Αναλογίσου τώρα μια ευτυχισμένη περίοδο της ζωής σου και μία δοκιμασία. Σκεφτόσουν τότε σχεδόν όπως τώρα. Δεν θα τα καταφέρω. Μου πέφτει πολύ. Και όμως τα κατάφερες. Επέζησες και στην συνέχεια έζησες. Προχώρησες. Στην αρχή με βήματα μικρά, δειλά. Στη συνέχεια με σταθερά και λίγο μεγαλύτερα. Στο τέλος έτρεξες. Ξέφυγες. Πήρες σε μία βαλίτσα όσα είχε να σου διδάξει αυτή η δοκιμασία και πλέον την ανοίγεις όποτε εσύ νιώθεις την ανάγκη.

Καλωσόρισε κάθε νέα εμπειρία. Στις περισσότερο δύσκολες χαμογέλασε. Είναι αυτές που θα σε βοηθήσουν να εξελιχθείς. Είναι αυτές από τις οποίες θα αποκομίσεις μαθήματα. Αναγνώρισε το γεγονός πως ήττα σημαίνει σοφία. Αυτό ισχύει για όλους τους τομείς της ζωής σου.

Η ζωή δεν είναι παραμύθι. Αλλά ακόμα και αν ήταν θα ήταν γεμάτο δράκους.. Οπότε και πάλι αυτοί που ψήφισαν τον Νορβηγό φέτος στην Eurovision έρχονται στα λόγια μου. Προσωπικά ψηφίζω: «δύσκολος καιρός για πρίγκιπες».

Το τζαμί και το ντεκολτέ

Λώρη Κέζα
Αρθρογράφος
Άρθρο της στην εφημερίδα "Το Βήμα" - 31/5/2009



Αν χτιστεί επίσημο τζαμί στον Ελαιώνα, τι θα γίνει με τους δεκάδες παράνομους χώρους λατρείας της Αθήνας; Πιθανότατα θα συνεχίσουν να λειτουργούν- όπως οι χριστιανοί δεν γκρεμίζουν ξωκλήσια, έτσι και οι μουσουλμάνοι θα συντηρήσουν τους υπάρχοντες ναούς, σε αποθήκες και γκαράζ. Αυτή τη στιγμή διαβιούν στο Λεκανοπέδιο 700.000 μουσουλμάνοι- αυτό δηλώνει εκπρόσωπός τους. Είναι προφανές ότι ένα τζαμί δεν αρκεί για τους ισλαμιστές, που αυξάνονται και πληθύνονται. Ετησίως αφικνούνται εξ Ανατολών 150.000 άτομα - αυτή είναι η εκτίμηση της αμερικανικής πρεσβείας. Να μη βρεθεί μια γωνίτσα για το χαλάκι προσευχής του καθενός; Βεβαίως, αυτό επιτάσσουν η ανεξιθρησκία και ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Το ερώτημα είναι κατά πόσο οι νέοι συγκάτοικοι είναι έτοιμοι να ανεχτούν έναν τρόπο ζωής που στα μάτια τους είναι πονηρός και επιλήψιμος.

Μόλις χτιστεί το τζαμί στην Αθήνα, γύρω του θα αναπτυχθεί μουσουλμανική κοινότητα. Είναι λογική η συσπείρωση, γίνεται παντού, όπως στην Αστόρια και στην Τσάιναταουν. Στον Ελαιώνα δεν θα ομιλούν όλοι την ίδια γλώσσα ούτε θα μαγειρεύουν στο ίδιο τσουκάλι. Μόνο το Κοράνι θα τους συνδέει, πιθανώς και η φτώχεια. Σε αυτό το πλήθος θα τρυπώσουν οι ρέκτες του Βαχαμπισμού, που διαδίδουν το Ισλάμ ως δημόσιο ηθικό κώδικα, όχι ως μια ατομική πίστη. Είναι εκείνοι που καλλιεργούν την κουλτούρα του τρόμου και υποστηρίζουν τη φυσική εξόντωση ημών των απίστων. Δεν είναι μια εντύπωση που μας κατέβηκε έτσι ξαφνικά στο κεφάλι. Εχουν εντοπιστεί παντού στην Ευρώπη κέντρα στρατολόγησης ανθρώπων που δεν έχουν να χάσουν τίποτε. Δεν μιλάμε απαραιτήτως για άτομα που θα ζωστούν με πυρομαχικά. Ο ισλαμικός φανατισμός εχθρεύεται την καθημερινότητά μας. Αναρωτιόμαστε λοιπόν: σε αυτή τη νέα γειτονιά του τζαμιού, ποια θα είναι η τύχη μιας ανύπαντρης μητέρας; Λιθοβολισμός. Θα μπορεί μια γυναίκα απλά να περπατήσει, φορώντας εξώπλατο και μίνι φούστα;

Απαγχονισμός. Τι θα γίνει αν μια παρέα πίνει μπίρες στο παγκάκι; Ραβδισμοί.

Και το μείζον: θα επιτρέπονται το κομπολόι, ο χαρταετός, το τραγούδι και όσα καταδικάζουν οι μουλάδες ως αμαρτωλά;

Η ισλαμική ηθική είναι γεμάτη κανόνες παράλογους για τους Δυτικούς. Αυτούς πιθανώς έχει κατά νου ο κ. Αρης Σπηλιωτόπουλος (στο σκίτσο), ο οποίος ως υπουργός Θρησκευμάτων κάνει την καλύτερη δουλειά: δεν λέει κουβέντα. Κερδίζουμε χρόνο ώσπου να ευρεθεί μια συνολική λύση. Προς το παρόν είμαστε το ανάχωμα της Ευρώπης. Τα ανατολικά σύνορα είναι διάτρητα, τα δυτικά απροσπέλαστα. Η Ελλάδα είναι η φάκα των λαθρομεταναστών: όσοι μπαίνουν εγκλωβίζονται. Είναι εντελώς αφελές να πιστεύουμε ότι θα ενσωματωθούν, όταν πρόκειται για μουσουλμάνους. Κατ΄ αρχάς αναφερόμαστε σχεδόν απόλυτα σε ανδρικό πληθυσμό. Τι θα κάνουν, θα νυμφευτούν μισό εκατομμύριο ντόπιες χωρίς να τους φορέσουν μπούρκα; Οχι, δεν υπάρχει τέτοια πιθανότητα: ο μουσουλμάνος που καταφθάνει από τα ασιατικά βάθη νιώθει περιφρόνηση για όποια δείχνει το γόνυ, τον αγκώνα ή τον αφαλό με πίρσινγκ. Θέλει παρθενία, βλέμμα χαμηλό και από τη μαντίλα να μην ξεφεύγει τούφα. Η μέση σόλο Ελληνίδα δεν τηρεί τις προδιαγραφές. Ως πρόσφατα καταγράφηκαν ασήμαντες εκδηλώσεις διαφωνίας για το κοινό ήθος. Για όσους δεν το έχουν προσέξει, κάποιες διαφημίσεις στο κέντρο της Αθήνας καταστρέφονται. Οποια αφίσα δείχνει ακάλυπτα σώματα, μουντζουρώνεται με σχόλια στα αραβικά. Ρωτήστε γυναίκες οδηγούς για επιπλήξεις που τυχόν έχουν ακούσει στα φανάρια επειδή καπνίζουν ή κάνουν κάτι άλλο, αξιόποινο κατά τη σαρία. Οι μουσουλμάνοι της Αθήνας έχουν ξεθαρρέψει και εκδηλώνονται: τούτο γράφεται με την πλήρη συναίσθηση. Οταν λέμε ότι έχουν «ξεθαρρέψει» εννοούμε ότι μεταπηδούν από το προσωπικό ιδεολόγημα στις δημόσιες επιπλήξεις. Με τον ιερό αγώνα που ξεκίνησε από το πατημένο Κοράνι, θα δούμε κι άλλα. Για όσους υποστηρίξουν ότι σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες δεν επιβλήθηκε ισλαμικός νόμος, παρά την παρουσία μουσουλμάνων, ας υπογραμμίσουμε τις συνθήκες. Στην Ελλάδα έρχονται πολλοί μαζεμένοι, στα ξαφνικά. Τόσος κόσμος, σε τόσο μικρό διάστημα, δεν απορροφάται. Απλά γιγαντώνεται ένα ξένο σώμα που εχθρεύεται τον δυτικό πολιτισμό.

Από τους εκπροσώπους της θρησκευτικής κοινότητας άρχισαν εσχάτως διακριτικές απειλές: «πολλοί μουσουλμάνοι νιώθουν ιερή οργή για αυτό που έγινε και έχουν κηρύξει πόλεμο». Το υπουργείο Παιδείας με την πολιτική τού «ναι, ναι, ναι» και του «θα, αλλά» καθυστερεί εξελίξεις που μοιάζουν μη αναστρέψιμες.