Τι μας ζητάς, βρε πατρίδα ;

Γιάννης Πανούσης
Καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών
Άρθρο του στην εφημερίδα "Ελευθεροτυπία" - 28/6/2010


Την ευθύνη για το άδικο την έχουν αυτοί που δε ζητούν το δίκηο τους .

Αν. Μπαξεβανίδης, Εμπειρικά

Σε μια χώρα που δεν τιμάει τους μαχητές, αλλά τους ριψάσπιδες, με διανοούμενους που δεν ματώνουν, αλλά συνεχώς κλαψουρίζουν για τους ηττημένους, με πολιτικούς που στενοχωριούνται και πονάνε, αλλά δεν ρισκάρουν τίποτα, με ιδεοληπτικούς που αφήνουν την Ελλάδα να ρημάζει (προκειμένου να μην την εκμεταλλευτούν οι ξένοι), έχουμε την αίσθηση ότι όλοι (κόμματα, συνδικαλισμός, φορείς) μας βγάζουν στο ευρωπαϊκό και διεθνές παζάρι ως σκλαβοείλωτες.

ΚΙ ΕΜΕΙΣ που επί χρόνια βολευόμαστε σαν «αδικημένοι» και πλουτίζουμε σαν «προδομένοι» και συμπεριφερόμαστε κοινωνικά σαν «επαναστατημένοι» τώρα συνειδητοποιούμε ότι τα πολλά «σαν», «δήθεν», «τάχα» έχουν συνήθως κακό τέλος μιας και οι πραγματικά ισχυροί (και όχι οι παρακοιμώμενοι) αλλάζουν κατά βούληση τους κανόνες του πραγματικού παιχνιδιού της επιβίωσης (εθνικής και προσωπικής).

ΚΑΙ ΤΩΡΑ τι μας ζητάς, βρε πατρίδα; Να (ξανα)πιστέψουμε τους ντελάληδες που λένε πως θυσιάζουν την ιδεολογία τους για το καλό της χώρας (δίχως όμως να εγκαταλείπουν τα οφίτσια τους για το καλό του λαού);

ΝΑ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΥΟΜΑΣΤΕ για την Ελλάδα που δεν είναι πλέον μία, ενιαία και αδιαίρετη, αφού ζούμε μεν στην ίδια χώρα, αλλά σε άλλους «κόσμους».

ΝΑ ΕΚΛΑΒΟΥΜΕ ως εθνικό αδιέξοδο την αποτυχία του συγκεκριμένου πολιτικού συστήματος (και των συγκεκριμένων πολιτικών) και να μένουμε στη βάρκα που αυτοί οι ίδιοι χωρίς πυξίδα κυβερνούν (δίχως καν να κωπηλατούν);

ΝΑ ΚΑΤΑΠΙΟΥΜΕ αδιαμαρτύρητα τα χάπια της πράσινης ανάπτυξης, της δικιάς μας (κι όχι της δικής τους) διαφάνειας, της δικής τους (κι όχι της δικιάς μας) εμπιστοσύνης στο «οικονομικά ορθό», της διαμόρφωσης μιας πρωτόγνωρης φιλο-συγγενο-γυμναστηριο-αγγλομαθούς ελίτ;

ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΟΝΤΑΙ όλα αυτά μάνα Ελλάδα.

ΔΕΝ Τ' ΑΝΤΕΧΕΙ ούτε η μαμή μας, η Δημοκρατία. Αν δεν κάνετε κάτι και οι δύο, φοβούμαστε ότι πολύ γρήγορα θα μείνετε (και οι δύο) απλές ιστορικές αναφορές.

ΥΓ.: Πρέπει να αντισταθούμε στον μικροαστικό σοσιαλισμό ή τον σοσιαλισμό της αγοράς ή τον αγοραίο σοσιαλισμό.

ΠΡΕΠΕΙ να προωθήσουμε την ανθρώπινη κοινότητα του μέλλοντος και την ενοποίηση της κοινωνίας και βέβαια με ένα ιδεολογικό μέτωπο που θα αρνηθεί κάθε μορφής ντετερμινισμούς που μας προβάλλονται από εδώ και από εκεί.

ΠΡΕΠΕΙ να ξαναφτιάξουμε μια πατρίδα που θα την αγαπάμε όλοι και που θα προνοεί κι αυτή για όλα τα παιδιά της, χωρίς διακρίσεις και εξαιρέσεις.

ΜΙΑ πατρίδα χωρίς ιδεολόγους «απάτριδες», φαύλους πατριδοκάπηλους και άφρονες πατριδοκτόνους.

Κούφιες φοβέρες

Βασίλης Χιώτης
Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Το Βήμα" - 22/6/2010


Εννέα στις δέκα φορές που αντιδρούν κυβερνητικοί βουλευτές για επιλογές της ηγεσίας τους, βέβαιον είναι πως στο τέλος θα κάνουν πίσω. Το ίδιο φαίνεται ότι θα συμβεί και με το ασφαλιστικό νομοσχέδιο που κατατίθεται αύριο στη Βουλή. Στην αρχή πολλοί είναι αυτοί που διαδίδουν ότι δεν θα ψηφίσουν. Στη συνέχεια το σκέφτονται καλύτερα, και οι περισσότεροι μαλακώνουν. Και ώσπου να έλθει η ώρα της ψηφοφορίας, υποχωρούν όλοι και υπερψηφίζουν με σκυμμένο το κεφάλι, καθώς οι κανόνες του πολιτικού παιχνιδιού είναι πάντοτε οι ίδιοι.

Οσο κι αν διαφωνεί ένας βουλευτής με επιλογές της κυβέρνησης την οποία στηρίζει, δεν μπορεί να μην τις ψηφίσει. Πρώτον, επειδή η έδρα που κατέχει δεν είναι μόνο δική του, αλλά και του κόμματος που τον συμπεριέλαβε στους συνδυασμούς του και του έδωσε την ευκαιρία να εκλεγεί. Και, δεύτερον, επειδή αν δεν ψηφίσει, τότε ο αρχηγός του δεν έχει άλλη επιλογή από το να τον διαγράψει.

Το ζήτημα λοιπόν είναι σοβαρό και δεν σηκώνει διαφοροποιήσεις και πολιτικά «τσαλιμάκια». Πόσω μάλλον όταν αποτελεί κορυφαία επιλογή της κυβέρνησης και εφαρμογή της συμφωνίας με την ΕΕ και το ΔΝΤ, που φέρει ήδη την υπογραφή του κυβερνώντος κόμματος.

Επιπροσθέτως, δεν είναι εύκολο να καταψηφίσει κανείς, μετά τη διαγραφή των τριών βουλευτών που αρνήθηκαν να υπερψηφίσουν το μνημόνιο με την ΕΕ, αφού ο Πρωθυπουργός έδειξε καθαρά ότι δεν ανέχεται κανενός είδους ανταρσία.

Ακόμη κι αν υπήρχαν σκέψεις για διαφοροποιήσεις στο ΠαΣοΚ πριν από τη διαγραφή των κκ. Δημαρά, Οικονόμου και της κυρίας Σακοράφα, αυτές δεν υπάρχουν πια, μετά την άμεση καρατόμησή τους από τον κ. Παπανδρέου. Το μήνυμα του ήταν τόσο καθαρό και δυνατό, που το έλαβαν όλοι.

Γι΄ αυτό και όσοι βουλευτές από το ΠαΣοΚ εξακολουθούν να διαδίδουν στο παρασκήνιο ότι σκέφτονται να μην υπερψηφίσουν το νομοσχέδιο, μάλλον εκτίθενται στους συνομιλητές τους. Από την άλλη πλευρά, κι όσοι από τη κυβέρνηση διαδίδουν πως ο Γ. Παπανδρέου είναι αποφασισμένος να καταφύγει σε πρόωρες εκλογές αν αμφισβητηθεί, ας σταματήσουν στους ψιθύρους, διότι γνωρίζουν καλά ότι στην πιο κρίσιμη καμπή της χώρας και στην κορυφαία προσπάθεια για δημοσιονομική εξυγίανση, όποιος προκαλέσει εκλογές θα υπογράψει και το πολιτικό του τέλος. Ολα αυτά λοιπόν είναι κούφιες φοβέρες, είτε προέρχονται από βουλευτές είτε από το Μέγαρο Μαξίμου.

Ολοι αλυσοδεμένοι στο ίδιο πλοίο είναι. Και όλοι μαζί θα περάσουν την αντάρα, ή όλοι μαζί θα θαλασσοπνιγούν...

Κατοχικό αποτύπωμα

Γιάννης Τριάντης
Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Ελευθεροτυπία" - 21/6/2010


Κάτι ξεφεύγει μονίμως από τους υπερασπιστές της κυβερνητικής πολιτικής που επικαλούνται την κατάσταση έκτακτης ανάγκης και τον εκβιασμό των δανεισμών για να δικαιολογήσουν τα πρωτοφανή κυβερνητικά μέτρα: η νέα κυβέρνηση παρέλαβε μεν μια προβληματική οικονομία, αλλά με τους χειρισμούς της μετέβαλε το πρόβλημα σε αδιέξοδο και βρόχο...

Δεν αξιοποίησε καμμία από τις υπαρκτές δυνατότητες που είχε στη διάθεσή της (επείγον αίτημα για χρονική επιμήκυνση των προθεσμιών για το χρέος, με ταυτόχρονη αίτηση για χαμηλότοκο δανεισμό, και όλα αυτά νωρίς -από τον Οκτώβριο ακόμα- καθιστώντας σαφές στους εταίρους ότι υπήρχε κίνδυνος χρεωκοπίας, όπερ σημαίνει για τους ίδιους και τις τράπεζές τους άμεσο κίνδυνο μεγάλων απωλειών)...

Ομως αυτά φαντάζουν συμπεριφορές από άλλον πλανήτη, όταν μιλάμε για «δεδομένους», οι οποίοι το μόνο που είχαν στο μυαλό τους ήταν πώς θα συμβιβάσουν τον ασύστολο προεκλογικό λαϊκισμό τους («Λεφτά υπάρχουν», αυξήσεις κ.ά.), με τη μετεκλογική αδυναμία να υλοποιηθούν οι εξαγγελίες...

Αλλά μήπως κινήθηκαν με συνέπεια έστω στο πλαίσιο των δικών τους επιλογών; Εσπευσαν από την πρώτη στιγμή να εξαγγείλουν και να εφαρμόσουν τα μέτρα που κατά τη γνώμη τους θα έβγαζαν τη χώρα από το αδιέξοδο; Οχι, βέβαια... Με διαρκώς αλληλοαναιρούμενες δηλώσεις, με διαβεβαιώσεις ότι θα υλοποιηθεί το... προεκλογικό πρόγραμμα και με ταξίδια εντυπώσεων, πέρασαν κρίσιμοι μήνες μέχρι να δοθεί το πράσινο φως για την ενίσχυση.

Εν τω μεταξύ, το κλίμα που είχε δημιουργηθεί (πρωτίστως με δηλώσεις του πρωθυπουργού περί χρεωκοπίας κ.λπ.) εκτίναξε στα ύψη τα spreads και διαμόρφωσε διεθνώς την εικόνα μιας χώρας-επαίτη, η οποία θα ζει εφεξής επιτηρούμενη και πλήρως εξαρτημένη. Οπως και έγινε... Μάρτυς αδιάψευστος το Μνημόνιο, αυτό το φρικώδες κατοχικό αποτύπωμα, αιώνιο στίγμα για τον Γ. Παπανδρέου και τους ποικιλώνυμους υποστηρικτές του

****Οι μετανάστες που φεύγουν, τα μαγαζιά που κλείνουν, οι άνεργοι που πληθαίνουν, ο φόβος που σκιάζει τη χώρα. Και μια σιωπή παγερή, όπως στις καουμπόικες ταινίες πριν από το πιστολίδι...

Θα τους αφήσουμε πόρτα δια-φυγής;

Γιάννης Πανούσης
Καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών
Άρθρο του στην εφημερίδα "Ελευθεροτυπία" - 14/6/2010


Κατακτάς όποια πόλη σου καπνίσει αμαχητί λογχίζεις όποιο μάγκα σου τη σπάσει αλίμονό του Π. Καποδίστριας, Ave Caesar


Μπήκαμε (οριστικά;) στον αστερισμό του παρά-λογου, της παρά-κρουσης, του παρά-καιρου.

Ο πρωθυπουργός σε λίγο θα συμμετέχει στις διαδηλώσεις που γίνονται ως αντίδραση στις δικές του αποφάσεις (καταγγέλλοντας τον «άλλο του εαυτό»).

ΟΙ λαχανοπράσινοι εσαεί υπουργεύοντες πρώην στρατολόγοι (και στρατονόμοι) των διάφορων... ακηκών στρατοπέδων νίπτουν τα (καθαρά τους;) χέρια για όσα (φαίνεται ότι) συνέβαιναν στην Αυλή του Λαϊκο-Εκσυγχρονιστικού Βασιλείου. Βλέπεις στην τηλεόραση πασίγνωστους διαπλεκόμενους και εν γένει φ-αυλικούς πολιτικούς να ηθικολογούν κατά της ενδεχόμενης διαφθοράς.

ΜΟΙΑΖΕΙ να λησμονούν ότι η διαφθορά δεν αφορά μόνο το πολιτικό χρήμα, αλλά συμπεριλαμβάνει και τις γκρίζες ζώνες των υπόγειων και άνομων εξυπηρετήσεων και εκδουλεύσεων (μέσω νόμων-φωτο και υπουργικών αποφάσεων με το κομμάτι).

ΑΥΤΟΣ που διόρισε κατ' εντολήν άδηλης αρχής, που εξεδίωξε αδίκως κατά παράβασιν νόμου (αλλά με βάση την εικαζόμενη βούληση του Αρχηγού), αυτός που υπηρέτησε -στη Βουλή, στον Συνδικαλισμό, στο Πανεπιστήμιο, στους ΟΤΑ- τα πιο σκοτεινά κυκλώματα και συμφέροντα, όλοι αυτοί πιστεύουν ότι αποκαθαίρονται λόγω του Ακηκού Αγους και ότι ελευκάνθησαν μέσω της υπόδειξης δυο-τριών ενόχων (άρα μπορούν να συνεχίσουν -πιο προσεκτικά αυτή τη φορά- το «συλλεκτικό τους έργο»).

ΙΣΩΣ δεν έχουν αντιληφθεί ότι πολύ σύντομα οι πολιτικοί θα καταστούν διακοσμητικά εσωτερικού χώρου, αφού δεν θα τολμούν να βγουν στον δημόσιο χώρο όπου θα τους περιμένουν γιούχα και ζαρζαβατικά.

ΙΣΩΣ δεν έχουν κατανοήσει ότι δεν ενδιαφέρει κανέναν αν οι πρώην διεφθαρμένοι μετανόησαν (ειλικρινά ή υποκριτικά), γιατί ουδείς πιστεύει ότι μπορούν να ζήσουν έντιμα χωρίς προηγουμένως να λογοδοτήσουν, ν' απομακρυνθούν από τα αξιώματα διά βίου και ν' αυτο-εγκλεισθούν στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας.

ΤΑ πολιτικά και επικοινωνιακά τρικ δημοσιογραφούντων πολιτικών και πολιτικολογούντων δημοσιογράφων τέλειωσαν. Το φιλοθεάμον κοινόν απεσύρθη για διαβούλευση ως προς το είδος και το ύψος της ποινής. Εν αναμονή της κρίσης του λαού, όσο πιο γρήγορα κατεβούν από τη σκηνή τόσο το καλύτερο για την υστεροφημία τους.

ΥΓ.1 Η κυβέρνηση τήρησε ό,τι υποσχέθηκε. Ολοι οι Ελληνες εξισωθήκαμε στη φτώχεια και τη διάψευση.

ΥΓ.2 Η Αριστερά τηρεί κατά γράμμα την παράδοσή της. Ζει τρώγοντας τις σάρκες της και τα παιδιά της προκαλώντας ακόμα και στους καπιταλιστές αισθήματα συμπάθειας. Μήπως αυτή είναι μια σατανική τακτική διάβρωσης του συστήματος;

Αυτούς πληρώνουμε

Θανάσης Αργυράκης
Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Ελεύθερος Τύπος" - 14/6/2010


Από τα στοιχεία που αποκαλύπτονται εδώ και χρόνια από σκάνδαλα, όπως αυτά της Siemens, του Βατοπαιδίου, μεγάλων αγορών οπλικών συστημάτων, του Χρηματιστηρίου και πολλών άλλων αγοραπωλησιών δημόσιας περιουσίας και ακριβοπληρωμένων –από τον ελληνικό λαό– έργων του Δημοσίου, για τα οποία ακόμα δεν έχουν αποκαλυφθεί σκάνδαλα, φαίνεται ότι σε σχεδόν όλες αυτές τις «δουλειές» παρελαύνουν τα ίδια πρόσωπα. Είναι ολοφάνερο ότι τα τελευταία τριάντα χρόνια οικοδομήθηκε στην Ελλάδα ένα καλοδεμένο «σύστημα», που ουδείς μπορούσε να αγνοήσει, εάν, βέβαια, ήθελε να πάρει μια μεγάλη δουλειά του Δημοσίου, να κάνει κάποια σημαίνουσα εξαγορά, και, εν πάση περιπτώσει, να προωθήσει τα επιχειρηματικά συμφέροντά του.

Πρόκειται, ως επί το πλείστον, για «δίκτυο ενδιαμέσων» τραπεζιτών, χρηματιστών, επιχειρηματιών και προσώπων, τα οποία κατείχαν υψηλόβαθμες θέσεις στον κρατικό και τον πολιτικό μηχανισμό, αλλά στη συνέχεια αποφάσισαν να κάνουν καριέρα σε offshore εταιρίες και σε τουλάχιστον περίεργες επιχειρηματικές δραστηριότητες.

ΑΕΡΙΤΖΗΔΕΣ, δηλαδή, που χάρις στις «υψηλές γνωριμίες» τους με πολιτικούς, κρατικούς και επιχειρηματικούς παράγοντες, και την υποστήριξη που τους παρείχαν αυτές, θησαύριζαν. Και ο πλέον αδαής, όμως, δεν πιστεύει ότι κράταγαν όλα τα κέρδη για λογαριασμό τους. Αν δεν ήταν «ταμίες» υψηλών προσώπων, το μόνο που έπαιρναν ήταν παχυλά «μεσαζοντιλίκια». Αλλωστε, πώς θα μπορούσε, άραγε, να γιγαντωθεί ένα τέτοιο «σύστημα», δίχως πολιτική κάλυψη;

Καθίσταται πλέον εμφανές ότι ορισμένοι πολιτικοί χρησιμοποίησαν τους «ενδιαμέσους» για να ξεπλύνουν χρήματα μιζών. Πολύ περισσότερο, ότι οι ίδιοι ήλεγχαν σε κάποιες περιπτώσεις αυτούς τους «μεσάζοντες». Αυτά τα κυκλώματα τα χρησιμοποίησαν –μερικές φορές– και οι μεγάλες εταιρίες για να διοχετεύσουν μίζες.

Ετσι, κάποιοι πολιτικοί και οι εξ απορρήτων «άνθρωποί» τους μετετράπησαν σε μεγαλοεπιχειρηματίες, εξαργυρώνοντας τη λαϊκή επιταγή που τους ήθελε θεματοφύλακες των συμφερόντων της κοινωνίας. Αυτό το «παρα-σύστημα» κινείται δίπλα και δορυφορικά στους βασικούς πυλώνες του «νόμιμου» χρηματοπιστωτικού συστήματος και τα «γκόλντεν μπόις» του, που εδώ και δεκαετίες επιβάλλει τα συμφέροντά του στην κοινωνία, καθυποτάσσει την πολιτική –με τεράστια ευθύνη της ιδίας– και τώρα ζητάει από τον ελληνικό λαό να πληρώσει τα σπασμένα της –τριτοκοσμικού τύπου– στρέβλωσης που οι ίδιοι επέβαλαν στην ελληνική οικονομία.

Ή θα αλλάξουν ή θα βουλιάξουν

Κ. Παπανικολάου
Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Απογευματινή" - 11/6/2010


«Είναι ώρα να ξεχωρίσει η ήρα από το σιτάρι, γιατί δεν μπορώ να βλέπω βουλευτές οι οποίοι μετά από κάθε προεκλογική περίοδο έχουν και κάτι στην άκρη… Δεν ανέχομαι να θεωρούμαι ότι είμαι συνάδελφος με 20-30 καθάρματα» φέρεται να δηλώνει ο πρόεδρος Απ. Κακλαμάνης, που αγανακτεί με συναδέλφους του.

Ωραίος ο λόγος του προέδρου, όμως δεν αρκεί ο εξορκισμός του κακού, στο βαθμό που καθημερινά αποδεικνύεται ότι έφτασε τα τελευταία χρόνια. Το ερώτημα είναι αν ο πολιτικός κόσμος έχει φθάσει σε επίπεδο σοβαρής επίγνωσης της προβληματικής του θέσης ή αν μένει στις παραδοσιακές αντιλήψεις ότι η εξουσία έχει τρόπους να ακυρώνει τις παρενέργειες της κοινής οργής εναντίον της.

Σε περιόδους μεγάλων κρίσεων, όμως, αυτό δεν ισχύει. Η Μαρία Αντουανέτα μάλιστα το πλήρωσε με το λαιμό της. Σήμερα, τα ΜΑΤ, τα ισχυρά χημικά τους, η επίφαση δημοκρατικότητας των καθεστώτων και η τηλεοπτική χαύνωση απομακρύνουν τέτοιες θεαματικές εξελίξεις, αλλά όχι και απροσδιόριστες πολιτικές ανατροπές. Δυστυχώς, η απάντηση στο ερώτημα αν ο πολιτικός κόσμος έχει σαφή επίγνωση της πραγματικότητας δεν μπορεί να είναι αισιόδοξη.

Η κυβέρνηση λειτουργεί σαν ζαλισμένη και πανικόβλητη, με απόλυτη πίστη στην αποτελεσματικότητα των επικοινωνιακών τρικ. Άλλα δηλώνει, άλλα κάνει και συνεχώς αυτοδιαψεύδεται.

Η αντιπολίτευση ψάχνει να βρει δρόμους της τραυματισμένης αξιοπιστίας της, αλλά με παλαιάς κοπής συνταγές, ή απλώς αυτοακρωτηριάζεται. Η Βουλή εκτίθεται με αποφάσεις (όπως τα πολλαπλά πορίσματα), με διαρροές (όπως για τον επιπλοποιό «υπουργό»), ή με άσκοπη περιδίνηση σε «έρευνες» καταδικασμένες σε αποτυχία, που μεγαλώνουν το βαθμό αναξιοπιστίας της στην κοινή γνώμη.

Η προπαγάνδα, με κυρίαρχη την κυβερνητική, μένει σε γκεμπελικές ή σταλινικές αρχές του μεσοπολέμου, που εκνευρίζουν περισσότερο τον εξαγριωμένο και απεγνωσμένο πολίτη.

Όλοι μαζί αγνοούν προκλητικά ότι σήμερα κυριαρχεί η ομότιμη δημοκρατία του Ιντερνετ, όπου η γνώμη του απλού, ανώνυμου blogger και του επώνυμου νομπελίστα ή ειδικού αναλυτή έχουν ισότιμη και ισόκυρη παρουσίαση. Οι αυθεντίες ξεψυχούν σε ό,τι αφορά την ποδηγέτηση του ζωντανού κομματιού της κοινωνίας που καθορίζει τις εξελίξεις, μαζί με τις εφημερίδες και τα κόμματα, και η τηλεόραση δεν αισθάνεται καλύτερα. Ή θα αλλάξουν ή θα βουλιάξουν μαζί με το χρήστη αυτού του συνθήματος την προεκλογική περίοδο.

Η ανατροπή

Γιάννης Καρτάλης
Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Το Βήμα" - 13/6/2010


Σε ραγδαία ανατροπή των ισορροπιών στην ευαίσθητη περιοχή της ευρύτερης Μέσης Ανατολής οδηγεί η επιδίωξη της Τουρκίας να αναδειχθεί σε αυτόνομη περιφερειακή υπερδύναμη. Το γεγονός αυτό προκαλεί ήδη έντονες αντιδράσεις στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες αντιλαμβάνονται ότι χάνουν τα ισχυρά ερείσματα τα οποία είχαν οικοδομήσει στην περιοχή αυτή, ενώ και στην Ευρωπαϊκή Ενωση επικρατεί έντονος προβληματισμός, καθώς ενισχύονται οι απόψεις εκείνων που θεωρούν ότι η στροφή της Αγκυρας οφείλεται στην άρνηση των Ευρωπαίων να δεχθούν στους κόλπους τους τη μουσουλμανική αυτή χώρα. Ετσι, μετά τα γνωστά γεγονότα με αφορμή την ανθρωπιστική αποστολή στη Γάζα, η Τουρκία μαζί με τη Βραζιλία αρνήθηκαν να συνταχθούν με τα υπόλοιπα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας στην απόφαση για την επιβολή κυρώσεων στο Ιράν. Προχθές μάλιστα, σε απάντηση προφανώς της στάσης της ΕΕ, ο κ. Ερντογάν ανακοίνωσε τη δημιουργία ζώνης ελεύθερου εμπορίου με τη Συρία, τον Λίβανο και την Ιορδανία.

Σαφές είναι ότι βρίσκεται σε πλήρη εφαρμογή το νέο στρατηγικό δόγμα για τον ρόλο που καλείται να παίξει στον σημερινό κόσμο η Τουρκία. Ενα δόγμα του οποίου εμπνευστής είναι, ως γνωστόν, ο υπουργός Εξωτερικών κ. Νταβούτογλου. Η ουσία της νέας αυτής πολιτικής είναι ότι η Τουρκία δεν μπορεί να λειτουργεί πλέον σαν προκεχωρημένο φυλάκιο της Δύσης στην Ανατολή, ούτε σαν γέφυρα μεταξύ Ανατολής και Δύσης, αλλά ως μια αυτόνομη περιφερειακή δύναμη, με ενεργό ρόλο στη διαμόρφωση των εξελίξεων στην περιοχή της, χωρίς να απαρνείται τους ευρωατλαντικούς και ευρωπαϊκούς δεσμούς της. Οικοδομείται έτσι ένα σύστημα περιφερειακής ισχύος στο κέντρο του οποίου είναι η Τουρκία και αυτό είναι που ενοχλεί ιδιαίτερα την Ουάσιγκτον. Μια πρώτη γεύση της νέας αυτής πολιτικής είχε δοθεί ήδη από το 2003, όταν η Αγκυρα δεν επέτρεψε τη διέλευση από το έδαφός της των αμερικανικών δυνάμεων που σκόπευαν να ανοίξουν το βόρειο μέτωπο στον πόλεμο του Ιράκ. Ακολούθησε η εντυπωσιακή ρήξη με το Ισραήλ, που ανέβασε αυτομάτως το γόητρό της στον αραβικό κόσμο, παρ΄ όλο που η Τουρκία ήταν η πρώτη μουσουλμανική χώρα που το αναγνώρισε και είχε αναπτύξει προχωρημένη στρατιωτική συνεργασία μαζί του.

Η Αγκυρα αρνείται τις κατηγορίες ότι η νέα πολιτική που εφαρμόζει αποτελεί ένα είδος αντιποίνων στην αρνητική στάση της ΕΕ απέναντί της. Δεν υπάρχει όμως αμφιβολία ότι στόχος είναι να ανατραπούν τα δεδομένα που ίσχυαν ως σήμερα και αντί η Τουρκία να έχει την ανάγκη των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ευρώπης να έχουν αυτές την ανάγκη της Τουρκίας, λόγω του σημαντικού ρόλου που παίζει στην περιοχή. Σε αυτό αποσκοπεί και η υλοποίηση της πολιτικής των «μηδενικών προβλημάτων με τους γείτονες», η οποία έχει ήδη θετικά αποτελέσματα, καθώς βελτιώθηκαν θεαματικά οι σχέσεις με το Ιράν και τη Συρία, οι οποίες στο παρελθόν εθεωρούντο εχθρικές χώρες, ενώ επιχειρείται και η εξομάλυνση των σχέσεων με την Αρμενία. Μένει φυσικά η πολιτική αυτή να εφαρμοστεί και απέναντι στην Ελλάδα, όπου πέρα από τις γνωστές ρητορείες και διαβεβαιώσεις αγνών προθέσεων δεν έχει γίνει απολύτως τίποτα.

Ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο ;

Στάθης Ν. Καλύβας
Καθηγητής του Πανεπιστημίου Yale
Άρθρο του στην εφημερίδα "Καθημερινή" - 6/6/2010


Η καθημερινή επικαιρότητα είναι γνωστή και θλιβερά επαναλαμβανόμενη. Το κέντρο της πρωτεύουσας κλείνει σχεδόν καθημερινά, επεισόδια μικρής και μεσαίας έντασης μεταξύ διαδηλωτών και αστυνομίας ξεσπούν σε σχεδόν εβδομαδιαία βάση, ενώ μια φορά τον χρόνο σχεδόν έχουμε ταραχές μεγάλης κλίμακας με σημαντικές καταστροφές. Οποτε δεν αποκλείουν τις εθνικές οδούς οι αγρότες, κλείνουν τα λιμάνια οι συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ και όποτε ξεκουράζονται αυτοί, αναλαμβάνουν οι ψαράδες. Σχολεία, πανεπιστήμια, υπουργεία (εσχάτως και ξενοδοχεία) καταλαμβάνονται με καταθλιπτική κανονικότητα. Γήπεδα, γειτονιές και ενίοτε κωμοπόλεις γίνονται βορά των χούλιγκαν. Συμμορίες αλλοδαπών μετατρέπουν περιοχές του κέντρου της πρωτεύουσας σε πεδίο μάχης, μέρα μεσημέρι. Το ερώτημα που αναγκάζεται να θέσει κανείς, σχεδόν σε καθημερινή βάση, δεν είναι καθόλου καινούργιο: ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο;

Απέναντι σε φαινόμενα αυτού του τύπου, οι αντιδράσεις κυμαίνονται από τη δημόσια αδιαφορία και τον κυνισμό («και τι να κάνουμε, έτσι ήταν πάντα») ώς τον ιδιωτικό, σιωπηλό, θυμό. Ενας κυρίαρχος δημόσιος λόγος, αναπαραγόμενος από πολλά ΜΜΕ, δικαιολογεί σχεδόν τα πάντα στο όνομα της κατοχύρωσης του δικαιώματος διαμαρτυρίας. Από την άλλη, όσοι αντιδρούν στις ακραίες συνέπειες της άσκησης αυτού του δικαιώματος στρέφονται αποκλειστικά εναντίον των οργανωμένων ομάδων. Η αντίληψη πως την κύρια ευθύνη για την κατάσταση δεν φέρουν οι οργανωμένες ομάδες αλλά το κράτος μάλλον μειοψηφεί.

Το φαινόμενο, όμως, το οποίο έχουμε μπροστά μας μπορεί να περιγραφεί μόνον ως μερική κατάλυση του κράτους. Είναι γνωστός ο κλασικός ορισμός που έδωσε ο Μαξ Βέμπερ για το κράτος: πρόκειται για τον οργανισμό εκείνο που διαθέτει το «μονοπώλιο της νόμιμης βίας σε συγκεκριμένο έδαφος». Ολες οι ανεπτυγμένες χώρες διαθέτουν κράτη που προσεγγίζουν το βεμπεριανό πρότυπο.

Το πέρασμα από το καθεστώς της αναρχίας ή πολυαρχίας σε αυτό του βεμπεριανού κράτους αποτελεί έναν από τους κρισιμότερους σταθμούς της ανθρώπινης ιστορίας. Παράλληλα, οι οικονομολόγοι θεωρούν την τάξη δημόσιο αγαθό που μπορεί να παρέχεται μόνο από το κράτος και που αποτελεί απόλυτη προϋπόθεση οικονομικής ανάπτυξης. Δεν είναι τυχαίο πως η παροχή δημόσιας τάξης ήταν η μόνη λειτουργία που αναγνώριζαν στο κράτος οι ακραίοι φιλελεύθεροι του 18ου και 19ου αιώνα, το λεγόμενο «κράτος-νυχτοφύλακας».

Είναι, επομένως, τουλάχιστον αξιοπερίεργο που το ελληνικό κράτος έχει απεμπολήσει ένα τόσο βασικό κομμάτι της λειτουργίας του και μάλιστα σε μια τόσο κρίσιμη περίοδο. Αξίζει να αναρωτηθούμε για το πώς φθάσαμε στο σημείο αυτό.

Το φαινόμενο της μερικής κατάλυσης του κράτους μπορεί να εξηγηθεί ως αποτέλεσμα της συνάντησης δύο εντελώς διαφορετικών ρευμάτων από το 1974 και μετά. Το πρώτο ρεύμα υπήρξε ο καταπιεσμένος ριζοσπαστισμός της Αριστεράς. Το τραύμα του μετεμφυλιακού κράτους και της Χούντας μετέτρεψε την «πεζοδρομιακή» δράση σε συστατικό στοιχείο της αριστερής ταυτότητας, σχεδόν ως εξαρτημένο αντανακλαστικό. Στη λογική αυτή, ο όρος «τάξη» παρέπεμπε σχεδόν αυτονόητα σε φασιστικές πρακτικές. Πρόκειται για μια τάση που έβλαψε πολλαπλώς την Αριστερά, καθώς υποκατέστησε τον σοβαρό πολιτικό προβληματισμό με τον «πεζοδρομιακό» συνθηματικό λόγο και συνέβαλε στην πολιτική της περιθωριοποίηση. Η σύγκριση της ελληνικής Αριστεράς με την αντίστοιχη ευρωπαϊκή είναι ως προς αυτό και καταλυτική και καταθλιπτική. Βέβαια, ο αριστερός ριζοσπαστισμός δεν αρκεί για να εξηγήσει τη διαιώνιση και μεγέθυνση των πρακτικών αυτών. Εχουν, άλλωστε, περάσει 36 χρόνια από την κατάρρευση της χούντας. Αν για τα γκρουπούσκουλα της Αριστεράς, το πεζοδρόμιο αποτελεί το κύριο (αν όχι μοναδικό) μέσο της αναπαραγωγής τους, κάτι τέτοιο δεν ισχύει ευρύτερα.

Για να εξηγήσουμε τη διαιώνιση των πρακτικών αυτών, πρέπει να λάβουμε υπόψη μας ένα άλλο ρεύμα: τον διεκδικητικό μικροαστισμό. Είναι σαφώς διακριτό από την Αριστερά (και συνήθως εχθρικό προς αυτήν), αλλά βρήκε στις πεζοδρομιακές πρακτικές της Αριστεράς μια γλώσσα διεκδίκησης που του ήρθε κουτί. Πάντοτε καχύποπτος απέναντι στο κράτος και βουτηγμένος σε πρακτικές ανομίας και μικρο-παραβατικότητας (στο όνομα, βέβαια, του πιο στενού ατομισμού), ο κόσμος αυτός ανακάλυψε ξαφνικά τα πλεονεκτήματα της πιο δυναμικής διεκδίκησης. Δεν είναι τυχαίο πως η μόνη δυνατότητα συλλογικής δράσης για τον κόσμο αυτό παραμένει αυτή που στρέφεται εναντίον του κράτους. Ακόμα και όταν στόχος της διεκδίκησης είναι τα προνόμια μιας ποδοσφαιρικής ομάδας!

Ο καταλύτης που συνταίριαξε τα δύο αυτά ρεύματα σε μια μοναδική αλχημεία (τον «λαϊκισμό») ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου. Χρησιμοποιώντας μιαν επιφανειακά αριστερή γλώσσα, διαδίδοντας ως αντιπολίτευση την πρακτική της πεζοδρομιακής δράσης και νομιμοποιώντας ως κυβέρνηση την ανεξέλεγκτη χρήση αυτού του τρόπου διεκδίκησης, το ΠΑΣΟΚ εξαργύρωσε εκλογικά την αλχημεία αυτή με το παραπάνω. Δεν ήταν, όμως, παρά μια αλχημεία, καθώς βασίστηκε σε ευρωπαϊκά κεφάλαια και δανεικά χρήματα. Και είχε, βέβαια, τεράστιες αρνητικές επιπτώσεις για το μέλλον. Τώρα που εξέλιπαν οι πόροι, ο τρόπος αυτός διεκδίκησης χάνει κάθε λόγο ύπαρξης.

Θα είμαστε, λοιπόν, μάρτυρες της βαθμιαίας παρακμής των πρακτικών αυτών και του περιορισμού τους στον φυσικό τους χώρο, αυτόν της ριζοσπαστικής Αριστεράς και των σχετικών γκρουπούσκουλων. Η Αριστερά θα ξανακερδίσει το μονοπώλιο της πεζοδρομιακής διεκδίκησης, αλλά το ιδίωμά της θα περιθωριοποιηθεί και το πρόβλημα θα μπορεί να αντιμετωπιστεί, στις ακραίες του εκφάνσεις, με όρους δημόσιας τάξης. Το ερώτημα που παραμένει είναι αν η αναπόφευκτη διαδικασία ανασυγκρότησης ενός βεμπεριανού κράτους στη χώρα μας θα γίνει ομαλά και συντεταγμένα ή αν θα πάρει άναρχο και βίαιο χαρακτήρα. Εκτιμώντας το περιεχόμενο και το παρελθόν του διεκδικητικού μικροαστισμού, κλίνω προς την πρώτη εκδοχή.

Το μνημόσυνο του Ασφαλιστικού

Κύριο άρθρο εφημερίδας "Ελευθεροτυπία" - 7/6/2010


ΠΟΙΟΣ ΤΕΛΙΚΑ διαβάζει σωστά όσα προβλέπει το περίφημο Μνημόνιο των κηδεμόνων μας για το Ασφαλιστικό; Ο αρμόδιος επίτροπος της Ε.Ε. Ολι Ρεν, οι εκπρόσωποι της τρόικας ή ο υπουργός Εργασίας Ανδρέας Λοβέρδος; Αποκαλύφθηκε ότι η επικοινωνιακή ανάγνωση και ερμηνεία είναι εντελώς διαφορετική από την ορθή.

ΚΑΤΟΠΙΝ αυτού, ο επίτροπος Ολι Ρεν με επιστολή εκπροσώπου του ξεκαθάρισε ότι «πουθενά στο Μνημόνιο δεν αναφέρεται ότι οι συντάξεις θα πρέπει να κοπούν στο μισό», σημειώνοντας ότι από παρανόηση αναφέρθηκε σε μερίδα του Τύπου «ένα ποσοστό αναπλήρωσης 45% έως 48%». Στο ποσοστό αυτό πρέπει να προστεθεί η μη ανταποδοτική βασική σύνταξη (360 ευρώ). Με τον υπολογισμό αυτό οι συντάξεις θα διαμορφώνονται στο 70% μαζί με τις επικουρικές.

ΣΗΜΕΙΟ αντιπαράθεσης -και διαφορετικής ανάγνωσης- ήταν το τελευταίο διάστημα η βασική σύνταξη των 360 ευρώ. Στο νομοσχέδιό του το υπουργείο Εργασίας προέβλεπε τα 360 ευρώ να δίδονται με την έξοδο στη σύνταξη και πριν από το 60ό έτος. Αντίθετα, το Μνημόνιο ορίζει ότι η βασική σύνταξη των 360 ευρώ ως εγγυημένο εισόδημα από το κράτος θα δίδεται στο 65ο έτος. Επιχείρησε δηλαδή το υπουργείο Εργασίας να «διορθώσει» το Μνημόνιο, αλλά δεν τα κατάφερε.

ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΟΛΗ του επιτρόπου Ολι Ρεν, για τα ποσοστά αναπλήρωσης, προσφέρεται ένα καρότο, γνωστό για όσους διάβαζαν σωστά, αλλά ακολουθεί το μαστίγιο, διότι οι σκληροί όροι του Μνημονίου παραμένουν. Δηλαδή όσοι θα βγαίνουν στη σύνταξη -χωρίς 40 χρόνια ασφάλισης- πριν από το 65ο έτος θα την παίρνουν μειωμένη κατά 6% για κάθε χρόνο που θα τους λείπει ώς τα 65. Επίσης, στο 60ό έτος θα διαμορφωθεί το ελάχιστο όριο εξόδου και στα βαρέα επαγγέλματα, ενώ και οι γυναίκες θα συνταξιοδοτούνται στο 65ο έτος.

ΓΕΝΙΚΑ, με τις προβλέψεις του Μνημονίου, οι οποίες δεν παζαρεύονται ούτε και μπορεί να παρερμηνευτούν, όλοι οι όροι για τη συνταξιοδότηση γίνονται δυσμενέστεροι. Ουσιαστικά δηλαδή το σύστημα των κοινωνικών ασφαλίσεων κατεδαφίζεται και δεν σώζεται με επικοινωνιακά παιχνίδια και κόλπα.

ΔΙΚΑΙΟΥΝΤΑΙ, λοιπόν, ασφαλισμένοι και συνταξιούχοι να γνωρίζουν την καθαρή αλήθεια, όπως περιλαμβάνεται στο διαβόητο Μνημόνιο της αναλγησίας και την έχει δημοσιεύσει κατ' επανάληψη η «Ε» στα αναλυτικά της ρεπορτάζ. Η αλήθεια είναι οδυνηρή και βεβαίως οι αντιδράσεις θα συνεχιστούν.

Αν μπορούσαμε να ακούμε ό,τι αξίζει ...

Κ. Παπανικολάου
Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Απογευματινή" - 7/6/2010


Τα λένε όλα, αλλά δεν τους ακούμε, επειδή τα λόγια τους δεν χαϊδεύουν τα αυτιά μας. Χθες, ο Αμερικανός οικονομολόγος Μαρκ Γουάισμπροτ μας ενημέρωσε πως στην περίπτωση της Ελλάδας οι αριθμοί που θα οδηγούσαν σε έξοδο από την κρίση «δεν βγαίνουν». Η χώρα, είπε, αργά ή γρήγορα θα χρεοκοπήσει με «χορηγό» το ΔΝΤ.

Υπάρχει ακόμα σωτηρία; Ναι, απαντά και αναφέρει ως διεξόδους το «μηδενικό επιτόκιο δανεισμού», την «αναδιαπραγμάτευση» ή «άρνηση του χρέους», ακόμα και την «έξοδο από το ευρώ».

Πολλές φορές η στήλη έχει αναφέρει τη δήλωση του προέδρου του Οικονομικού Τμήματος του ΑΠΘ, καθηγητή Μ. Σιδηρόπουλου, ότι η Ελλάδα μπήκε στο ευρώ σαν ένα φθαρμένο Lada να φορούσε μηχανή Ferrari και να μην έβλεπε ότι έτσι θα διαλυθεί.

Ο Γουάισμπροτ έχει μελετήσει τις οικονομικές κρίσεις κρατών την τελευταία 20ετία σε όλα τα πλάτη και τα μήκη της Γης, από την Ασία έως τη Λατινική Αμερική. Πολλές φορές βρέθηκε επί τόπου, ερεύνησε αλλά και διαφώνησε με τις λύσεις που επέβαλε το ΔΝΤ. Συνεχίζει να διαφωνεί και στη δική μας περίπτωση, όπως έγραψε χθες το «ΒΗΜΑ».

«Η Αργεντινή -αναφέρει- άλλαξε τις απόψεις μου, γιατί απέδειξε πως μια χώρα με μεσαίο κατά κεφαλήν εισόδημα, χωρίς καμία εξωτερική βοήθεια, βυθισμένη στη χειρότερη οικονομική και δημοσιονομική κρίση, μπορεί να αρνηθεί τους όρους του ΔΝΤ και να κάνει πολύ καλά».
Ρωτήθηκε αν υπάρχει κάποια άλλη επιλογή που μπορεί να γίνει τώρα στην Ελλάδα και απάντησε: «Υπάρχουν πολλές επιλογές, αλλά όλες συνεπάγονται σκληρότερη γραμμή απέναντι στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το ΔΝΤ και την ΕΚΤ και άρνηση αποδοχής των προταθέντων όρων. Εάν θέλουν να δανείσουν με επιτόκιο κοντά στο μηδέν και να καταργήσουν τους όρους, όπως αύξηση φόρων, μείωση δημόσιων επενδύσεων, μείωση μισθών κ.λπ., τότε μια ανεκτή συμφωνία είναι πιθανή. Άλλες επιλογές περιέχουν αναγκαστική αναδιάρθρωση του χρέους ή αποχώρηση από το ευρώ. Ή και τα δύο μαζί.

Αυτά επίσης θα σήμαιναν κόστος για την ελληνική οικονομία, αλλά θα ήταν μικρότερο και θα είχε μικρότερη διάρκεια από τη χωρίς ορατό τέλος ύφεση, στην οποία με τις σημερινές συμφωνίες έχει δεσμευτεί η κυβέρνηση».

Δυστυχώς, η κυβέρνηση τα γνωρίζει αυτά και προσπαθεί απλώς να βγει η ίδια, με το μικρότερο κόστος, από την πολιτική κρίση. Ας πεθάνει η Ελλάδα…».

Φάτε μάτια ψάρια

Λώρη Κέζα
Αρθρογράφος
Άρθρο της στην εφημερίδα "Το Βήμα" - 3/6/2010


Το παράνομο ψάρεμα έχει και μια οικονομική διάσταση για τη χώρα. Είναι υψηλά τα πρόστιμα που επιβάλλουν οι κηδεμόνες μας. Τούτου δοθέντος, δεν συμφέρει το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης να συνεχίσουν οι ψαράδες να απλώνουν τα δίχτυα τους όπου θέλουν, όποτε θέλουν. Η Ελλάδα είχε ήδη πάρει μια περίοδο εξαίρεσης για την εφαρμογή των αυστηρότερων κανόνων. Τα χαρίσματα τελειώσανε και τώρα πρέπει να μιλήσουμε στα σοβαρά: δεν μπορεί να καταστρέφεται εσαεί ο βυθός για να μη θιγούν τα επαγγελματικά συμφέροντα κάποιων που επιμένουν να σαρώνουν τον πάτο της θάλασσας, να ξεριζώνουν ό,τι φυτρώνει, να σκουπίζουν ό,τι κυκλοφορεί και μετά να κάνουν εκκαθάριση και να πετάνε πίσω, ψόφια, τα μισά από αυτά που σήκωσαν στα δίχτυα, δηλαδή τον όγκο από μη εμπορεύσιμους οργανισμούς. Συγκεκριμένα υπολογίζεται ότι το 44% της ποσότητας γίνεται τροφή για γλάρους.

Η κυρία Κατερίνα Μπατζελή, υπουργός Αλιευτικής Ανάπτυξης, δεν έχει και πολλά περιθώρια μιας λογικής συζήτησης. Σε τέτοια ζητήματα ισχύει ο νόμος του ενοχλητικού. Αφού λοιπόν η πολιτεία δεν δείχνει τη διάθεση να ανεχθεί την παράνομη σάρωση του βυθού, οι επαγγελματίες αλιείς, ως μεταμοντέρνοι πειρατές με μαύρες σημαίες, απέκλεισαν το λιμάνι του Πειραιά. Περί τις 100 μηχανότρατες και γρι-γρι απέκλεισαν την είσοδο του λιμανιού. Δόθηκε έμφαση στην ταλαιπωρία των επιβατών καθώς πέντε επιβατηγά πλοία και ένα κρουαζιερόπλοιο δεν μπορούσαν να αποπλεύσουν. Μικρό το κακό της καθυστέρησης μπροστά στο μεγάλο κακό. Πρέπει να γίνει κατανοητό: αν συνεχιστεί αυτός ο τρόπος αλιείας, τα παιδιά και τα εγγόνια μας θα τρώνε σαμπρέλα ημέρας, άντε και κανένα κονσερβοκούτι. Η αντίδραση απέναντι στην υπεραλίευση είναι αντιστρόφως ανάλογη με το μέγεθος της καταστροφής. Ισως επειδή ο βυθός δεν είναι ορατός. Ας επιχειρήσουμε λοιπόν μια σύγκριση. Τι θα γινόταν αν οι πτηνοτρόφοι για κάθε αβγό που πωλούν χαράμιζαν και μια κότα; Τι θα γινόταν αν υπήρχε ένα χρονοδιάγραμμα για το διατροφικό μέλλον μας που παραδεχόταν ότι μια ομάδα τροφής θα εξαφανιστεί διά παντός από απληστία;

Χάριν ποίων λοιπόν κατευθυνόμαστε σε μια δίαιτα χωρίς λέπια; Στην Ελλάδα υπάρχουν γύρω στα 17.000 αλιευτικά σκάφη που απασχολούν κάπου 35.000 άτομα.

Από αυτά η μεγαλύτερη παραγωγή γίνεται από 300 γρι-γρι και 450 μηχανότρατες. Να σημειώσουμε ότι το είδος του σκάφους από μόνο του δεν σημαίνει την καταστροφή.

Ορισμένες τεχνικές λεπτομέρειες: σύμφωνα με τους νέους κανόνες, η αλιεία με γρι-γρι πρέπει να γίνεται σε απόσταση μεγαλύτερη των 300 μέτρων από τα αλεξήλια και σε βάθος μεγαλύτερο των 50 μέτρων έναντι βάθους μόνο 30 μέτρων και ακτίνας αρκετά μικρότερης τα οποία ίσχυαν κατ΄ εξαίρεση για την Ελλάδα. Για τη βιντσότρατα το νέο πλαίσιο αναφέρει ότι η ακτίνα αλιείας επιτρέπεται να φτάσει τα 3 μίλια από την ακτή αντί για τα 70 μέτρα που ισχύει σήμερα. Οσον αφορά το εύρος των διχτυών της, πρέπει να αυξηθεί από 18 σε 40 χιλιοστά ώστε να μην πιάνονται οι (νοστιμότατοι) γόνοι. Σχετικά με τη μηχανότρατα, η Ελλάδα αξιοποιεί άρθρο του κοινοτικού κανονισμού σύμφωνα με το οποίο δίνεται το δικαίωμα στις κυβερνήσεις χωρών με περιορισμένο βυθό να επιτρέπουν το ψάρεμα σε απόσταση μεγαλύτερη του ναυτικού μιλίου- και όχι στο ενάμισι, όπως ορίζεται από την ΕΕ.

Ωραία είναι πάντως η θεωρία, εξίσου ωραία και η εμπειρία. Οι καταστροφείς του βυθού εργάζονται μακριά από τον τόπο κατοικίας τους αλλά είναι αναγνωρίσιμοι από απόσταση, σαν τους πειρατές. Μόνο που η αντίδραση των κατοίκων έχει αλλάξει. Δεν ταμπουρώνονται στα σπίτια, κατεβαίνουν στη θάλασσα, τους κυνηγούν με φουσκωτά, ειδοποιούν τις λιμενικές αρχές. Μέχρι να οργανωθεί ο διωγμός τους εκείνοι έχουν κάνει τη δουλειά τους. Σε λίγο, αν συνεχίσουν έτσι, το «ελληνικό ψάρι» θα είναι ένα σύντομο ανέκδοτο.

Ζητείται ψυχραιμία !

Korinthius Maximus
Περιοδικό MyPress - Τεύχος 19 - Μάιος 2010


Μετά από μια ολόκληρη σειρά άρθρων, εδώ στο «MyPress», φτάσαμε αυτό το μήνα, σχεδόν στην ολοκληρωτική επιβεβαίωσή τους. Οι εξελίξεις τρέχουν συνεχώς και κανείς δε μπορεί να προβλέψει τί θα ακολουθήσει. Οφείλω λοιπόν να σας ενημερώσω ότι αυτό το άρθρο γράφεται λίγο μετά τις επίσημες ανακοινώσεις για τους τρεις νεκρούς στο κέντρο της Αθήνας και συγκεκριμένα στο κτίριο τράπεζας το οποίο κάηκε μετά τη ρίψη βομβών μολότοφ. Πρέπει να γίνει αυτή η διευκρίνιση γιατί αδυνατώ να προβλέψω τί άλλο θα γίνει μέχρι την κυκλοφορία του περιοδικού. Αν θέλετε την άποψή μου, είμαι σίγουρος ότι θα γίνουν ακόμη πολλά και σοβαρά.

Όσοι διαβάζετε κάθε μήνα το περιοδικό, ξέρετε ότι από πολύ πολύ νωρίς είχα γράψει γι’ αυτά που σήμερα αποτελούν την πραγματικότητά μας, την ώρα που πολλοί τα αντιμετώπιζαν σκωπτικά και με ένα είδος ειρωνείας, καθώς τα θεωρούσαν υπερβολικά, τραβηγμένα ή ακόμη και ουτοπικά. Τελικά όλα έγιναν. Και το Δ.Ν.Τ. και τα αυστηρά μέτρα, ακόμη και η παραλίγο πολιτική αποσταθεροποίηση της χώρας. Η λέξη «προβοκάτσια» έκανε το γύρο των καναλιών και των εφημερίδων, όμως τελικά ο καθένας, ανάλογα με την οπτική γωνία από την οποία βλέπει τα γεγονότα, μπορεί να θεωρήσει το οτιδήποτε ως αποτέλεσμα μιας προβοκάτσιας, άλλοτε πραγματικής, άλλοτε φανταστικής, άλλοτε μιας ολόκληρης λογικής κάποιας θεωρίας συνωμοσίας.

Φτάσαμε όμως πια στο σημείο εκείνο που οι θεωρίες – γενικώς – δείχνουν να χάνουν και το νόημά τους και το λόγο ύπαρξής τους. Ένας ολόκληρος λαός που καλόμαθε στα δανεικά, ένα ολόκληρο σύστημα που έμαθε να παίρνει κρατικά λεφτά για να διοργανώνει σεμινάρια του τύπου «Ενδυνάμωση της τοπικής αυτοδιοίκησης και της Κοινωνίας των Πολιτών στην Κιργιζία με στόχο την οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη», μια δημοκρατία που απόκαμε να προκαταβάλει τις δαπάνες των κομμάτων, συνδικαλιστές που έμαθαν να διεκδικούν υπουργικούς θώκους, πολίτες που διδάχθηκαν την ανομία, δημοκράτες που θεώρησαν ότι η δημοκρατία είναι όλη δική τους, επιχειρηματίες που έμαθαν να πλουτίζουν από τις φούσκες και να τροφοδοτούν τις τσέπες τους από τον κρατικό προϋπολογισμό, ένα χρηματιστήριο που λειτουργεί στη χώρα με όρους τηλεμάρκετινγκ, δημοσιογράφοι που έμαθαν να είναι πιο πολιτικοί από τους πολιτικούς, μια κρατική τηλεόραση που επιμένει να την πληρώνουμε όλοι για να κάνει «αγιογραφίες» στους Υπουργούς. Όλα αυτά – και άλλα πολλά – φτάνουν πολύ κοντά στο τέλος της εποχής τους. Και λιγότερο ή περισσότερο, κάτι από όλα αυτά αφορά και τον κάθε έναν από εμάς χωριστά.

Θεωρώ πολύ εύκολο σήμερα να αρχίσει κανείς να καταριέται τους πάντες και τα πάντα, να αφορίζει και να φωνάζει «Αέρα !» σε οτιδήποτε επιτάσσει το λαϊκό αίσθημα. Κάτι τέτοιο το βρίσκω εξαιρετικά φτηνό, άκοπο και «πέτσινο» με όλη τη σημασία που αποκτά η λέξη όταν χρησιμοποιείται στις κερκίδες των ποδοσφαιρικών γηπέδων. Διαβάζω κάτι άρθρα από κάποιους ταλαιπωρημένους πολιτικούς νεοσσούς που μιλούν για το τέλος της κομματικοποίησης, από διάφορους δημοσιογράφους της πλάκας που μιλούν για την κατάρρευση του πολιτικού σκηνικού και ακούω και κάποιους στις τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα να βρίζουν άκριτα ό,τι βρουν μπροστά τους, αφού βέβαια πρώτα έχουν φάει τον περίδρομο από την κρατική διαφήμιση στις εφημερίδες και στα κανάλια τους. Θα με συγχωρήσετε για το λεξιλόγιο, αλλά κάτι τέτοιους τύπους τους έχω χεσμένους.

Δηλαδή κύριε εσύ που μιλάς σήμερα για το τέλος της κομματικοποίησης, γιατί μια ζωή ήσουνα μέσα στα κόμματα ή μέσα στα παντελόνια του μπαμπά σου, περιμένοντας τη σειρά σου και την ώρα σου, ή αναμένοντας κάποια ανταποδοτική εξυπηρέτηση ; Εσύ κύριε δημοσιογράφε πως μιλάς σήμερα για το τέλος του πολιτικού συστήματος, όταν εσύ ο ίδιος πληρωνόσουνα για να το στηρίζεις και να το διαφημίζεις ; Όταν εσύ ο ίδιος συντρώγεις με αυτό, εναγκαλίζεσαι και χαριεντίζεσαι στα ακριβά ρεστοράν του Κολωνακίου, όταν απαιτείς να έχεις 5 αστυνομικούς να προστατεύουν (γιατί άραγε ;), όταν εσύ ο ίδιος κάλυψες και συγκάλυψες μετά από τις οδηγίες του αφεντικού σου ; Εσύ κύριε μεγάλε ραδιοφωνατζή, τηλεσχολιαστή που βάζεις εκκλησιαστικούς ύμνους στην εκπομπή σου και χυδαιολογείς, ξέχασες τα εκατομμύρια που πήρες σε κρατική διαφήμιση ; Ξέχασες τους αμέτρητους φόρους που γλίτωσες με διάφορες αποφάσεις και τους δεκάδες εργαζομένους που απέλυσες για να τους επαναπροσλάβεις μετά, χωρίς να τους αναγνωρίσεις την προϋπηρεσία τους ;

Αν λοιπόν κύριοι όλοι εσείς ήσασταν τόσο πολύ υποψιασμένοι, θα έπρεπε όλα αυτά να τα λέγατε πριν. Τώρα είναι πολύ αργά, ειδικά για εσάς. Φτηνή και «πέτσινη» η αντίδρασή σας αυτή την ώρα και η διατύπωση βιοθεωριών. Ο κόσμος κουράστηκε να ακούει και να διαβάζει θεωρίες. Θα μου ήταν πολύ εύκολο και εμένα αυτή τη στιγμή να γράψω ότι δικαιώθηκαν αυτά που σας λέω εδώ και πάνω από έναν χρόνο.

Όμως, ετούτες οι ώρες θέλουν ειδική και διαφορετική αντιμετώπιση. Είναι ώρες που οι μικρομεσαίοι Έλληνες, οι χαμηλόμισθοι και οι χαμηλοσυνταξιούχοι αντιμετωπίζουν μια απόλυτα πραγματική, ουσιαστική μείωση της αγοραστικής τους δύναμης σε ποσοστό άνω του 30 %. Είναι ώρα που άνθρωποι με στεγαστικά δάνεια θα κινδυνεύσουν να χάσουν τα σπίτια τους καθώς βγήκαν τελείως εκτός ετήσιου προϋπολογισμού μέσα σε ένα απόγευμα. Κυρίως όμως αυτοί οι άνθρωποι είναι εκείνοι που ευθύνονται λιγότερο από οποιονδήποτε άλλον για την οικονομική κατάσταση της χώρας. Αναγνώρισαν τις προηγούμενες δεκαετίες την άνοδο του βιοτικού τους επιπέδου και επικρότησαν τα κόμματα γι’ αυτό, δεν ήξεραν όμως ότι μια διακομματική συμμορία κατέτρωγε για πολλά χρόνια το παντεσπάνι από το οποίο προέρχονταν τα ψίχουλα που γεύτηκε ο λαός.

Είναι ώρα που πρέπει να αναζητήσουμε την ψυχραιμία. Να βρούμε και να αναδείξουμε «καθαρούς» ανθρώπους μέσα στην πολιτική. Να επιβραβεύσουμε εκείνους που προσπαθούν χωρίς να αποτελούν τη «συνέχεια» οικογενειακών πολιτικών δυναστειών, όπου και αν ανήκουν. Να κατατροπώσουμε κάθε δύναμη που θέλει να υποκαταστήσει την κοινοβουλευτική δημοκρατία μας, να απομονώσουμε κάθε συμβουλάτορα των 200 και 300 χιλιάδων ευρώ το χρόνο, που βγαίνει στα κανάλια και παριστάνει τον τιμητή των αγορών και του οικονομικού γίγνεσθαι.

Είναι ώρα να αντιμετωπίσουμε τις ιστορικές ευθύνες που έχουμε έτσι ώστε να κατορθώσουμε με τρόπο κοινοβουλευτικό, πολιτικό, δημοκρατικό να βρούμε λύσεις για το πρόβλημά μας. Γιατί αυτό αντιμετωπίζουμε. Ένα πρόβλημα που είναι πρόβλημα όλων μας, άσχετα αν δεν ευθύνεται μεμονωμένα ο καθένας από εμάς. Κανένας μας δε μπορεί να μείνει αμέτοχος αυτή την ώρα και κανείς δε μπορεί να αντιμετωπίσει αυτό που συμβαίνει από τον καναπέ του. Ή θα αποφασίσουμε να βάλουμε όλοι πλάτη ώστε να ορθώσει και πάλι η χώρα ανάστημα, ή θα συναποφασίσουμε να την οδηγήσουμε σε πτώχευση και φυσικά να υποστούμε τις συνέπειες μιας τέτοιας πράξης.

Ναι, ισχύει ότι το ΔΝΤ δεν ήταν μονόδρομος. Ήταν όμως μονόδρομος για μια κοινωνία που δεν έχει συνειδητοποιήσει το τί συμβαίνει γιατί ο Πρωθυπουργός της έλεγε ότι «λεφτά υπάρχουν» και ότι «θα δοθούν αυξήσεις». Αν σκεφτόμασταν ως αγνοί Έλληνες θα καταλαβαίναμε για ποιο λόγο το ΔΝΤ δεν ήταν μονόδρομος.

Δυστυχώς όμως αυτή την ικανότητα την έχουμε απολέσει εδώ και αρκετά χρόνια. Και το κακό είναι ότι δεν υπάρχει και κανένας οργανισμός που να μπορεί να μας κάνει να την ανακτήσουμε.

Τα λέμε στο επόμενο τεύχος.

Ελπίδα και κουράγιο, μέχρι να δούμε το τέλος ...

Κ. Παπανικολάου
Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Απογευματινή" - 28/5/2010


Τις τρεις προηγούμενες ημέρες, η στήλη επιχείρησε να περάσει σε συνέχειες την αλήθεια για το σημερινό αδιέξοδο μιας Ελλάδας που έχει εξευτελισθεί παγκοσμίως, που έχει θέσει σε διαρκή απειλή την ίδια της την εθνική κυριαρχία, που αντιμετωπίζει με αμφιβολία και δέος την πιθανότητα να μη διασωθεί τελικά και να οδηγηθεί σε πτώχευση, με μοιραίες συνέπειες, και που αδυνατεί να εξορθολογήσει το πολιτικό, γραφειοκρατικό και κοινωνικό της σύστημα.

Τον πανικό των αρμοδίων της εξουσίας, για την απόλυτη αδυναμία χειραγώγησης αυτών των θεμελιακών προβλημάτων, φανερώνει ξεκάθαρα η τελική τους επιλογή να συστήσουν πολιτική «Ιερά Εξέταση» και δημόσιες πυρές, στις οποίες ήδη οδηγούν πρώην αρχηγούς τους, πρώην υπουργούς τους, στελέχη τους, αλλά και κοινωνικές ομάδες αδιακρίτως, όπως γιατρούς, ελεύθερους επαγγελματίες και άλλους που έχουν πάρει σειρά. Φυσικά, κάποιοι από τους διωκόμενους έπρεπε να έχουν διωχθεί από χρόνια, αλλά χάριν της Δικαιοσύνης και όχι για την αναβίωση του μεσαίωνα, με κυνήγι μαγισσών προκειμένου να μπαλώσει την παρθενιά του το πολιτικό σύστημα.

Τώρα το δίκαιο των διώξεων -και όπου υπάρχει- μετατρέπεται σε μια τεράστια αδικία εναντίον του λαού και του τόπου. Τώρα θα σωρευτούν πτώματα για να δημιουργηθεί ανάχωμα στη λαϊκή οργή και όχι για να αλλάξει το σύστημα διαπλοκής, διαφθοράς και αδιαφάνειας.

Και όταν τα πτώματα σαπίσουν και εξαφανισθούν, η επόμενη γενιά θα δει έκπληκτη ότι έμεινε πάλι στα χέρια μιας άνομης, άδικης και εχθρικής στο λαό εξουσίας. Αλλά ποιος θα θυμηθεί τότε τα αθώα θύματα και τους ένοχους θύτες μιας παρωχημένης περιόδου; Αυτό είναι το σημερινό πρόβλημα.

Και εδώ ανακύπτουν οι τεράστιες ευθύνες της σημερινής συμπολίτευσης, της υποστηρικτικής των θεσμών -αν όλα λειτουργούσαν ομαλά- αντιπολίτευσης και βέβαια των ΜΜΕ. Όμως, πού να βρεις λύση;

Στο βαλτωμένο, σάπιο και αδύναμο να λειτουργήσει στο φως πολιτικό σύστημα των βρικολάκων των σωρευμένων πολιτικών εγκλημάτων; Στο εξαρτημένο απ’ έξω και από μέσα σύστημα «ενημέρωσης»; Πώς να περιμένεις να γίνουν φυσιολογικοί άνθρωποι οι βρικόλακες, και να αφήσουν το χρυσάφι που τους παρέχεται αφειδώς, ακόμα και σε περίοδο κρίσης, οι τελάληδες της εθνικής αισχύνης;

Δυστυχώς, μόνο με τη μέθοδο λύσης του γόρδιου δεσμού μπορεί να λυθεί το περιπεπλεγμένο μας πρόβλημα. Αλλά ο Μ. Αλέξανδρος πέθανε και ακόμα και τα οστά του εξαφανίσθηκαν, για να μην ξαναεπιχειρηθεί τέτοια λύση στην Ιστορία. Άρα; Ελπίδα χωρίς βεβαιότητα, και όποιος αντέξει.