Το «Μανιφέστο» των χειροκροτητών !

Αλέξης Μητρόπουλος
Πανεπιστημιακός και πρόεδρος της Ένωσης
για την Υπεράσπιση της Εργασίας και του Κοινωνικού Κράτους
Άρθρο του στην εφημερίδα "Ελευθεροτυπία" - 23/10/2011


«Ημιμάθεια χείρον της αμαθείας εστίν» είχε πει ο διαχρονικός Ηράκλειτος.

Ανεξαρτήτως της ιδεολογικής σκευής του καθενός, όλοι οφείλουμε ταπεινόφρονα προσέγγιση των κοινωνικών ζητημάτων και ευλαβική τήρηση των κανόνων της λογικής, όπως έχουν συστηματοποιηθεί από την εποχή του Αριστοτέλη. Αυτούς τους κανόνες της λογικής παραβιάζουν συστηματικά όσοι, προξενώντας την κοινωνική επιδείνωση, επικαλούνται το δημόσιο συμφέρον.

Οσοι βρίσκονται από ετών στην κορυφή του πολιτικού εποικοδομήματος, έχουν μείζονα νομική και κοινωνική υποχρέωση τήρησης των κανόνων της λογικής. Γιατί, όπως υποστηρίζουν οι αρχαίοι φιλόσοφοι, η χειρότερη μορφή του λαϊκισμού είναι η απόκρυψη της αλήθειας ή η παρουσίαση του «μέρους» ως «όλου» ή η παρεμπόδιση του σχηματισμού του πλήρους συλλογισμού, με κύρια όπλα την αλλαγή του περιεχομένου των εννοιών και τη χρήση των ευφημισμών.

Οι σύγχρονοι λειτουργοί αυτού του «αθλήματος» προσπερνούν ως μη υπάρχουσα την ατέρμονη ταξική πάλη. Ορίζουν τους εκπροσώπους της αφυδατωμένης πλέον αστικής δημοκρατίας ως λειτουργούς του δήθεν αποκλειστικού «ναού» της. Λαμβάνουν ως θέσφατα τα προτάγματα των δανειστών και πλειοδοτούν σε βρυξελληνική νοοτροπία, ενώ, όχι μόνο δεν υπάρχει ευρωπαϊκός «μπούσουλας», αλλά η χρηματοοικονομική βιομηχανία κανοναρχεί τις αποφάσεις του πολιτικού συστήματος (βλ. άρθρο του καθηγητή Τζεφ Φρίντεν, «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία», 3-10-2010).

Με αυτή την οπτική, η παρέμβαση των τριών υπουργών είναι ένα βαθιά ταξικό και αντικοινωνικό διάβημα, ένας λίβελος εναντίον της κοινωνίας, μια επιφανειακή και πρωτόγονη στη σύλληψή της εκδοχή. Η Θάτσερ τουλάχιστον υποστήριζε ευθαρσώς ότι δεν υπάρχει κοινωνία, αλλά μόνον άτομα. Αυτοί χρησιμοποιούν τον όρο «κοινωνία» και απευθύνονται στη σκιά της. Η κοινωνία, γι' αυτούς, είναι ένα συνονθύλευμα άβουλων και αμήχανων ατομικοτήτων, που, υπακούοντας στις προτροπές τους, πρέπει να αντιδράσουν εναντίον της θεσμικής τους έκφρασης, αφήνοντας στο απυρόβλητο τον πρωταρχικό κορπορατισμό της πολιτικο-οικονομικής διαπλοκής. Επιθυμούν να ξαναγίνει η κοινωνία ασύνδετη και ασπόνδυλη, όπου το άτομο δεν θα είναι πρόσωπο μέσω της διαδικασίας της κοινωνικοποίησης και της ένταξής του στις επιμέρους συλλογικότητες που ανήκει, αλλά θα παραμείνει στην πρωτόγονη προ-δημοκρατική κατάσταση, όταν οι διαταγές του απόλυτου ηγεμόνα διοχετεύονταν στο λαό από τους «οφθαλμούς» του.

Ετσι, προξενεί κατάπληξη να υπάρχουν άνθρωποι (και μάλιστα υπουργοί) που υποστηρίζουν ότι η φυσιολογική κατάσταση μιας κοινωνίας είναι η αποπροσωποποίηση, η κατάλυση των επιμέρους δεσμών. Μεγαλύτερη κατάπληξη όμως προξενεί ότι στο φλύαρο και άνευ θεωρητικού υπόβαθρου άρθρο, όπως επεσήμανε ευφυώς ο κ. Βενιζέλος, δεν αναφέρονται ούτε μία φορά στην τριαρχία των δανειστών, στο επιβληθέν διαρκές υπερ, σύνταγμά τους, στην κυβερνητική τους απρονοησία τόσων ετών...

Οι μεγάλοι σύγχρονοι πολιτικοί φιλόσοφοι θέτουν το εξής ερώτημα: «Για ποιο λόγο να ψηφίζει ένας λαός, αν δεν ελπίζει στη βελτίωση του βιοτικού του επιπέδου; Και αν η δημοκρατία είναι μια σύνδεση συμμετοχικού τρόπου διακυβέρνησης και προσδοκίας για βελτίωση των συνθηκών της ζωής, τότε τι μπορεί να αντικαταστήσει την ανυπέρβλητη αυτή αρχαιοελληνική επινόηση;»

Επομένως, τα περί ανομίας και έλλειψης δικαιοσύνης, που οι... «πανίσχυρες» συντεχνίες έχουν επιβάλει στους επί μακρόν κυβερνώντες, δεν αποδεικνύουν παρά μιαν ανεστραμμένη σύλληψη των εννοιών· όπως ανάποδη είναι και η θεώρηση του ελληνικού αναπτυξιακού ζητήματος, που διατήρησαν από την εποχή του «αδικαίωτου» εκσυγχρονισμού. Συμβαίνει συχνά στην Ιστορία, οι «γκρεμιστές» να αυτοαποκαλούνται «χτίστες», που «πατούν το γκάζι» για να αποκαταστήσουν την αγοραία και άνιση τάξη πραγμάτων. Γίνονται «ζηλωτές» της ορολογίας των συμφερόντων, για να ρίξουν τις ευθύνες τους σε κάθε αντιδρώσα συλλογικότητα.

Τόσο πολύ αλλοιώθηκε το νόημα των λέξεων και τόσο μεγάλη λεξιπενία υπάρχει, ώστε να ορίζουν την κοινωνική ευαισθησία ως «πάτημα του γκαζιού»; Τόσο μεγάλη υποκρισία ενδημεί στον κύκλο των καταστροφέων της κοινωνικής συνοχής, ώστε να αποκρύπτουν παντελώς τον μνημονιακό μηδενισμό στις ατάκες της... «εκσυγχρονιστικής» κενότητας;

Κλεισμένοι στον αταβιστικό και αντικοινωνικό δρόμο του μνημονίου, αναγορεύουν την απόλυτη ετερονομία της πολιτικής τάξης σε αυτονομία του πολιτικού συστήματος και της κοινωνίας. Καλούν τους πρώην συντρόφους τους (στις πλάτες των οποίων πάτησαν για να ανέβουν) να εγκαταλείψουν κάθε ίχνος αυτόνομου προσδιορισμού και συμπόρευσης με τον λαϊκό παλμό και να «πατήσουν το γκάζι» της παράδοσης όλου του διαχρονικού, υλικού και άυλου, πλούτου της χώρας στους δανειστές και όλου του κοινωνικού κεκτημένου στο κερδοσκοπικό κεφάλαιο.

Κρίμα που δεν μπορούν να αρθρώσουν μία φράση για το μεγάλο οικονομικό και κοινωνικό πρόβλημα και υιοθετούν τις θέσεις των συκοφαντών της χώρας. Με το πρωτόγονο, αντιφατικό, αόριστο και εξοργιστικό αυτό πόνημα, κλείνουν θέση στο κόμμα των δανειστών, υπό την προϋπόθεση ότι το επιθετικό νεοφιλελεύθερο λόμπι θα συμπράξει ανεξαρτήτως πολιτικής προέλευσης.

Το κατάφερε: «Εχασε... και τα τραπέζια»

Νίκος Κοτζιάς
Καθηγητής του Πανεπιστημίου Πειραιώς
Άρθρο του στην εφημερίδα "Ελευθεροτυπία" - 23/10/2011


Από το Νοέμβριο του 2009 έκανα δημόσια κριτική στην κυβέρνηση που δεν διαπραγματευόταν τα της χώρας μας.

Αλλά ότι θα έφτανε να μη συμμετέχει καν στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης ξέφευγε κάθε φαντασίας. Ως γνωστόν, η κυβέρνηση παραδόθηκε με τη συμφωνία της 21ης Ιουλίου. Συμφωνία την οποία χειροκροτούσαν όρθιοι οι υπουργοί της. Στη συνέχεια, υπήρξε η περίφημη επιστολή του Β. Βενιζέλου με την οποία υποδείκνυε στους εταίρους μας ότι το ζήτημα που προέκυψε με βάση την παράγραφο 9 των συμπερασμάτων, ως «αμιγώς πολιτική» αφορούσε εκείνους και όχι εμάς (!!!). Εκείνοι όφειλαν να αναλάβουν τη συνέχεια.

Αν μέχρι την επιστολή του αντιπροέδρου της κυβέρνησης η διαπραγμάτευση στο διευθυντήριο της Ε.Ε. γινόταν στο παρασκήνιο, μετά την επιστολή του, το παρασκήνιο του διευθυντηρίου της Ε.Ε. βρήκε τον τρόπο να γίνει απευθείας «το επίσημο τραπέζι». Αρχισαν πια οι δημόσια εμφανείς διαπραγματεύσεις για την Ελλάδα χωρίς την Ελλάδα. Πρόκειται για ένα ποιοτικό άλμα της κυβέρνησης, παγκόσμια πρωτοτυπία. Μέχρι τώρα, όσο γνωρίζω ιστορία, εκτός τραπεζιού διαπραγμάτευσης βρίσκονταν μόνο εκείνοι που προκάλεσαν και έχασαν έναν πόλεμο. Στην περίπτωση της Ελλάδας η κυβέρνησή της έπεσε αμαχητί και με δικές της επιστολικές προτροπές προς τους εταίρους.

Προκειμένου η κυβέρνηση να χάσει με αυτό τον τρόπο «τα αβγά και τα τραπέζια», πέρασε από τρεις φάσεις: (α) Στους πρώτους 12 μήνες πήγαινε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων χωρίς να διαπραγματεύεται με την τρόικα και τα άλλα κέντρα του εξωτερικού, με το επιχείρημα ότι δεν μπορεί ο έχων χρέη να διαπραγματεύεται. (β) Στους επόμενους έξι μήνες, πήγαινε με το κεφάλι κάτω και την σπονδυλική στήλη καμπυλωμένη, άκουε και επέστρεφε άπραγη, αλλά υποστήριζε στο εσωτερικό της χώρας ότι τάχα διαπραγματεύεται, ενώ δεν διαπραγματευόταν. (γ) Τώρα έχει μείνει εκτός τραπεζιού διαπραγμάτευσης. Και να ήθελε δεν τη ρωτά κανείς.

Η μη παρουσία της Ελλάδας στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για το χρέος της, που διεξάγονται ανάμεσα σε κράτη και θεσμούς της Ε.Ε., αποτελεί ευθεία παραβίαση των αρχών λειτουργίας και των συνθηκών της Ε.Ε. Αλλά η Ελλάδα δεν ομιλεί. Εκείνη ζήτησε και ανέχτηκε «να αποφασίζουν άλλοι για εμάς χωρίς εμάς». Ευρισκόμενη η κυβέρνηση στη χειρότερη δυνατή θέση, ψάχνει ως φτωχός συγγενής να μάθει τι τρέχει. Ουδέποτε ετοιμαζόντουσαν στην Ε.Ε. αποφάσεις για μια χώρα χωρίς την παρουσία και συγκατάθεσή της. Ο τρόπος παράδοσης της κυβέρνησης αποτελεί τον πλήρη ξεφτιλισμό αυτού του τόπου. Αποτελεί την ακριβώς αντίστροφη συμπεριφορά εκείνης με την οποία επίμονα επιδιώκει να αφοπλίσει την κοινωνία. Ακόμα και με τη χρήση βίας, ψυχικής, οικονομικής, σωματικής.

Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι η κυβέρνηση δεν γνώριζε μέχρι (κυριολεκτικά) σήμερα τι απόφαση ετοίμαζαν οι ξένοι «εταίροι» για το ελληνικό χρέος. Καθόταν πανικόβλητη στον προθάλαμο και περίμενε να πληροφορηθεί τι αποφασίζουν για την Ελλάδα τα νέα αφεντικά. Κάθε φορά που έβγαινε και ένας «κουρέας χειρούργος» της έδινε διαφορετικές πληροφορίες και έκανε διαφορετική ανάλυση. Η έλλειψη σίγουρων νέων και διασφαλισμένων ειδήσεων από το τραπέζι των αποφάσεων πανικόβαλε και άλλο την κυβέρνηση. Αποτέλεσμα του πανικού, είναι να δέχεται τις αποφάσεις τρίτων για το κούρεμα ανήμπορη, ως πρόβατο επί σφαγή. Μιλάμε για πραγματικά αρνητικές εξελίξεις στην εποχή των Παπανδρέου και Βενιζέλου.

Αρκεί να μην... «περισσεύουμε»

Παναγιώτης Παναγιώτου
Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Έθνος" - 13/10/2011


Αναγνωρίζεται πια σχεδόν απ' όλους ότι το πρόβλημα της Ευρωζώνης δεν είναι κατά βάση ελληνικό, αλλά συστημικό. Τελευταία το "εκστόμισε" και ο Τρισέ. Το είπαν αρκετές φορές και σε όλους τους τόνους ο Ομπάμα και ο Γκάιτνερ. Χθες ο Πούτιν. Το λένε καιρό οι Κινέζοι. Και κατά διαστήματα, άλλοτε καθαρά και άλλοτε έμμεσα, από τον Ολι Ρεν και τον Γιούνκερ μέχρι τον Μπαρόζο. Οσο για τους ειδικούς, τους αναλυτές και τις έγκυρες γραφίδες των ξένων ΜΜΕ, το επαναλαμβάνουν μονότονα, εδώ και πολύ καιρό...

Εκτός κι αν ακόμα πιστεύει κανείς ότι η "άτακτη Ελλάδα" που εκπροσωπεί το 2% του ευρωπαϊκού ΑΕΠ... παρέσυρε στη δίνη του κυκλώνα μια ολόκληρη... "υγιή Ευρωζώνη"! "Ζημιά" σημαντική κάναμε και εμείς, πολύ περισσότερο σ' ένα "σύστημα" που είχε πολλούς "κρυμμένους σκελετούς". Δεν υπάρχει αμφιβολία... Οπως επίσης δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η αρχική "τιμωρητική" και "κοντόφθαλμη" στάση των ηγετικών κύκλων της Ευρώπης, και δη της Γερμανίας, απέναντι στην Ελλάδα, προκάλεσε τελικά μεγαλύτερη ζημιά στο "συστημικό πρόβλημα" της Ευρωζώνης, παρότι το ίδιο το πρόβλημα της Ελλάδας...

Φαίνεται αυτό τώρα καθαρά, καθώς μπαίνουν στον "χορό της κρίσης" και η Ιταλία (τρίτη οικονομία της Ευρωζώνης!) και η Ισπανία. Πολλά θα είχαν αποφευχθεί εάν η αρχική αντίδραση ήταν διαφορετική. Το συστημικό πρόβλημα της Ευρωζώνης, με τρεις λέξεις, είναι θεσμικό, τραπεζικό και "μεταφοράς πόρων", από τις πλεονασματικές στις ελλειμματικές χώρες. Δεν πληρώνουμε μόνο την εγκληματική οικονομική επιπολαιότητα ορισμένων εθνικών κρατών (Ελλάδα, κ.λπ.) και την εξαρχής "ελλειμματική αρχιτεκτονική" του ευρώ. Πληρώνουμε σήμερα σωρευτικά και τον επιφανειακό και επιπόλαιο τρόπο αντιμετώπισης της χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2008. Χορτάσαμε από "μεταρρυθμιστικά λόγια", "ελεγκτικούς όρκους" κ.λπ. ως προς το χρηματοπιστωτικό σύστημα. Τι έγινε; Τίποτα... Ποιος είναι ο "μεγάλος ασθενής" αυτή τη στιγμή, που κινητοποιεί τις ηγετικές δυνάμεις της Ευρώπης και της Αμερικής; Η... Ελλάδα ή οι "σκελετοί" του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος και οι "καρχαρίες" των αγορών, που όχι μόνο αφέθηκαν ελεύθεροι, αλλά επιπλέον τους προσφέρθηκε και το... αίμα των δημόσιων χρεών;

Η αντιμετώπιση του συστημικού προβλήματος που ξεπερνάει κατά πολύ την Ελλάδα θέλει αλλαγές δομής στην περιοχή του ευρώ και "χρήματα", δηλαδή μεταφορές πόρων, εδώ και τώρα. Από 1 έως 2 τρισ... Αυτό είναι το πρόβλημα. Ποιος θα πληρώσει; Και ποια θα είναι η κατανομή; Πρόβλημα καθόλου κοινωνικά και πολιτικά... ουδέτερο. Ο κίνδυνος για την Ελλάδα βρίσκεται στο ενδεχόμενο, από τη φύση του "τελικού διακανονισμού", να προκύπτει ότι "περισσεύει"...

Ξεκινήστε τον πόλεμο χωρίς τη γενιά σας!

Σοφία Βούλτεψη

Δημοσιογράφος
Άρθρο της στο site "Ελεύθερη Ζώνη" - 13/10/2011

Συγγνώμη, αλλά είμαι υποχρεωμένη να διαφωνήσω για άλλη μια φορά με τον υπουργό των Οικονομικών.

«Πόσους πολέμους θα κάνει η γενιά μου;», αναρωτήθηκε ο κ. Βενιζέλος. Και συνέχισε διερωτώμενος: «Θα απουσιάσω από τον πόλεμο της γενιάς μου για να βάλω τα προσόντα μου στον τόκο;».

Δήλωσε δε απόλυτα βέβαιος πως αυτός είναι ο πόλεμος της γενιάς του.

Αν αυτός είναι ο πόλεμος της γενιάς μας, όπως ισχυρίστηκε στη συνέντευξή του στον Γιάννη Πρετεντέρη, τότε είναι ένας πολύ ντροπιαστικός πόλεμος.

Μήνας, που είναι, Οκτώβριος, λίγες μέρες πριν από την επέτειο του Έπους, όλα αυτά μου ακούγονται κάπως βέβηλα, ιερόσυλα, προπαγανδιστικά.

Γιατί αν η δική μας γενιά διάλεξε αυτόν τον πόλεμο, αν στη δική μας γενιά έλαχε αυτός ο πόλεμος, τότε ίσως και να μην αξίζει να ματώσουμε στα πεδία της.

Πολύ περισσότερο που ο τρόπος με τον οποίο διεξάγεται αυτός ο πόλεμος από τους σύγχρονους «πολεμάρχους» (λέμε τώρα) είναι της λογικής «όλοι θα σκοτωθείτε και όλοι θα δοξαστούμε».

Και το χειρότερο: Είναι ένας ταπεινωτικός πόλεμος, πόλεμος με βέβαιη την έκβαση της απώλειας της εθνικής κυριαρχίας, με το στράτευμα να έχει από καιρό παραδοθεί στους (κάθε είδους) εισβολείς.

Είναι ένας πόλεμος επί των ημερών του οποίου δεν έχει ακουστεί ούτε ένα «Όχι».

Ένας πόλεμος οπισθοφυλακών, με τους «στρατάρχες» του (λέμε τώρα) παραζαλισμένους, φοβισμένους, έτοιμους για όλα, που οδηγούν το στράτευμα σε σφαγείο ανάλογο του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, χωρίς κανείς να γνωρίζει τι ακριβώς υπερασπίζεται.

Την επόμενη δόση; Την πολιτική επιβίωση αυτών που προκάλεσαν την καταστροφή; Την υπεράσπιση της ανοησίας και του εθελοδουλισμού; Την αθώωση ενός άθλιου παρελθόντος;

Φυσικά, ουδείς πιστεύει πως λαμβάνει μέρος σε έναν δίκαιο πόλεμο, για τον οποίο αξίζει να δώσεις τη ζωή σου.

Ούτε, βέβαια, και ο κ. Βενιζέλος.

Ο οποίος, προφανώς γνωρίζει πως ένας πόλεμος χωρίζεται σε δύο μέρη: Σ’ αυτά καθαυτά τα πολεμικά γεγονότα και στα γεγονότα που… δικαιολογούν τα πολεμικά γεγονότα.

Στην προπαγάνδα δηλαδή.

Αν κάποιοι θέλουν να παραστήσουν τους γενναίους, αφού προηγουμένως παρακολούθησαν μια ολόκληρη χώρα να βυθίζεται στα λασπωμένα πεδία της ιδιοτέλειας, ας το κάνουν μόνοι τους.

Χωρίς την γενιά τους!

Τέλος, υπενθυμίζω ότι οι πόλεμοι των αφρόνων έχουν μοιραία κατάληξη.

Ο λαός βυθίζεται στον Διχασμό.

Και οι άφρονες οδηγούνται στο Γουδί…

Υ.Γ. Οπότε... ξεκινήστε τον πόλεμο χωρίς τη γενιά σας!

Kατά φαντασίαν ηγέτης

Άννα Παναγιωταρέα
Δημοσιογράφος
Άρθρο της στην εφημερίδα "Ελεύθερος Τύπος" - 12/10/2011


Φτάσαμε στο τελευταίο σκαλί «στου κακού τη σκάλα». Η Ελλάδα πληρώνει την αναξιοπιστία της κυβέρνησής της. Οταν ο κ. Γ. Παπανδρέου, τον Νοέμβρη του 2009, πήγε στις Βρυξέλλες ως πρωθυπουργός και κατήγγειλε στον Μπαρόζο, αλλά και στους άλλους ηγέτες, τους Ελληνες ως «κακομαθημένους, τεμπέληδες και διαφθαρμένους», αυτοί θεώρησαν ότι είχαν απέναντί τους ένα σοβαρό πολιτικό, που έφτανε στο σημείο να… καταγγέλλει τη χώρα του, έτοιμος να τραβήξει μία κόκκινη γραμμή με το παρελθόν και να οικοδομήσει μία νέα σχέση Πολίτη - κράτους.

Αυτή την αίσθηση που έδωσε στους εταίρους μας, την είδαμε να μεταγράφεται ως αρθρογραφία στον αμερικανικό και βρετανικό Τύπο, όπως και στο γερμανικό, τοποθετώντας επί της κεφαλής του Γ. Παπανδρέου το φωτοστέφανο του αποφασισμένου πολιτικού μάρτυρος.

ΩΣΤΟΣΟ και η ανικανότητα έχει «κοντά ποδάρια». Δεν μπορούσε σε κάθε συνεδρία να εμφανίζεται με το «ίδιο παραμύθι» των κακών Ελλήνων και του ήρωα πρωθυπουργού. Επρεπε να αποδείξει ότι εργάζεται για την άρση του απειλητικού οικονομικού αδιεξόδου.

Ομως, επειδή ο ίδιος δεν μπορεί να βάλει και να ορίσει, με τάξη και πειθαρχία, τις προτεραιότητες, να παρακολουθήσει ανά υπουργείο και να συντονίσει το κυβερνητικό έργο και ταυτόχρονα του έχουν «καρφωθεί» μερικές ιδέες, ως μονομανία, που θέλει να επιβάλλει αποσπασματικά, νομίζοντας ότι έτσι επικοινωνιακά «κερδίζει πόντους», αποφάσισε στη δεύτερη φάση να είναι στην Ε.Ε. ο «καλός Γιώργος».

Δέχθηκε το Μνημόνιο, που του παρουσίασαν, χωρίς αντιρρήσεις, υποσχόμενος ότι θα επιβάλει την εφαρμογή του. Και τον πίστεψαν. Αλλά ο καημένος δεν μπορεί να δουλέψει. Παραμένει ο «νέος με την κιθάρα στον ώμο, που θέλει να ταξιδέψει για να γνωρίσει τον κόσμο και έχει μια ομιχλώδη άποψη πώς θα τον κάνει καλύτερο».

ΕΤΣΙ, ΦΤΑΣΑΜΕ ως εδώ. Τώρα ο Γ. Παπανδρέου είναι γυμνός. Κανείς στην Ε.Ε. δεν τον υπολογίζει. Συζητούν για την ελληνική κρίση και εκείνος περιμένει από τους δημοσιογράφους ή από ακριτομυθίες στελεχών της Κομισιόν, μήπως και μάθει τι «παίζει» ανάμεσα σε Σαρκοζί και Μέρκελ, που αποφασίζουν πριν από αυτόν για μας. Σαν δαρμένο σκυλί, στη γωνία, περιμένει να του μιλήσει ο Ρομπάι, που δεν μετείχε της σύσκεψης… έτσι για το θεαθήναι. Εν τω μεταξύ, ο κόσμος από κάτω καζάνι που βράζει.

ΓΙΑΤΙ ΑΝ παίρνονταν μέτρα στην ώρα τους -βλέπε Ιρλανδία- δεν θα φτάναμε εδώ. Ομως ο Γ. Παπανδρέου διακρίνεται για τον πολιτικό αυτισμό του. Περιχαρακωμένος στον εαυτό του, νομίζει ότι κυβερνά την Ελλάδα, τη στιγμή που η μόνη υπηρεσία που μπορεί να προσφέρει είναι να σηκωθεί και να φύγει. Η παρουσία του εμποδίζει τις εξελίξεις. Γιατί δεν του το λένε;

Φασαρία χωρίς λόγο ...

Γιάννης Παντελάκης
Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Ελευθεροτυπία" - 12/10/2011

Ξιφούλκησαν πάλι διάφοροι κυβερνητικοί βουλευτές για κάποια από τα μέτρα που προωθεί η κυβέρνηση. Για τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, για την εφεδρεία, για το φορολογικό, το μισθολόγιο. Τα είπαν στους υπουργούς που βρέθηκαν χθες στη Βουλή (Βενιζέλο, Ρέππα, Κουτρουμάνη) και κέρδισαν αρκετά λεπτά δημοσιότητας.

Και λοιπόν; Το ερώτημα αφορά την επόμενη ημέρα. Υπάρχει πιθανότητα κάποιος ή κάποιοι από τους βουλευτές αυτούς να καταψηφίσει το πολυνομοσχέδιο που ήδη συζητείται στη Βουλή και το οποίο επιβάλλει αυτά τα νέα άγρια μέτρα; Υποθετικά μπορεί ν' απαντήσει κάποιος, στηριζόμενος στο πρόσφατο παρελθόν.

Τότε που οι ίδιοι βουλευτές κλήθηκαν να στηρίξουν ανάλογης βαρβαρότητας μέτρα. Και η απάντηση στο υποθετικό αυτό ερώτημα είναι αρνητική. Με ελάχιστες εξαιρέσεις οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ πειθάρχησαν απόλυτα, υιοθετώντας τους δραματικούς τόνους που παραμονές της καταβολής κάθε δόσης εκτοξεύει η κυβέρνηση. Οπως έκανε χθες ο Ε. Βενιζέλος, που είπε ξεκάθαρα πως αν δεν ψηφιστεί το νομοσχέδιο κινδυνεύει η έκτη δόση. Οπως κινδύνευε η πέμπτη, αν δεν ψηφιζόταν το Μεσοπρόθεσμο, η τέταρτη, αν δεν ψηφιζόταν το αναθεωρημένο Μνημόνιο κ.ο.κ. Πάντα, παραμονές κάθε δόσης, για την οποία έχουμε συμφωνήσει με τους δανειστές μας, υπάρχει ένα διακύβευμα. Οπως θα υπάρχει και στην έβδομη δόση που θ' ακολουθήσει. Τότε, ίσως ζητήσουν την κατάργηση των συντάξεων, την απόλυση άλλων 30.000 υπαλλήλων ή οτιδήποτε άλλο.

Είναι φανερό πως οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ δεν ψηφίζουν αυτά τα νομοσχέδια με ικανοποίηση, το αντίθετο. Ωστόσο, αφού δεν έχουν διάθεση να καταψηφίσουν κανένα από αυτά, γιατί κάνουν τόση φασαρία;

Αφού δεν μας απαντά η κυβέρνηση, μήπως να ρωτήσουμε τον εμίρη;

Σοφία Βούλτεψη

Δημοσιογράφος
Άρθρο της στο site "Ελεύθερη Ζώνη" - 4/10/2011

Μέσα στον ορυμαγδό των ηρωικών και μηδέποτε συνταξιοδοτούμενων βετεράνων της πολιτικής και των εξαθλιωμένων και τρομοκρατημένων υποψηφίων εφέδρων του προηγούμενου σαββατοκύριακου, παραλίγο να περάσει απαρατήρητη η επίσκεψη στη χώρα μας του εμίρη του Κατάρ, με τον οποίο ο κ. Παπανδρέου έδωσε κοινή συνέντευξη για να… ανακοινώσει την συμμετοχή του πρώτου σε άλλη μια επιχείρηση που ανήκει σε ιδιώτες.

Θα ήμασταν αδιάκριτοι αν θέταμε μερικά κρίσιμα ερωτήματα;

Για παράδειγμα, για ποιο λόγο ο εμίρης γίνεται δεκτός μετά τόσων τιμών όταν είναι σαφές ότι έχει αθετήσει την συμφωνία – μνημόνιο που υπέγραψε τον Σεπτέμβριο του 2010, στη Νέα Υόρκη, με τον πρωθυπουργό της Ελλάδας, για επενδύσεις-μαμούθ, όπως μας τις διαφήμιζαν τότε μαζί με το fast track (λέμε τώρα) ύψους 5 δις ευρώ;

Μήπως ο άνθρωπος δεν έχει υπογράψει τίποτε και άδικα τον κατηγορούμε;

Μήπως ο πρωθυπουργός υπέγραψε τελικά μνημόνιο συνεργασίας για λογαριασμό των ιδιωτών και όχι του κράτους;

Διότι τα διάφορα φληναφήματα του τύπου «το ενδιαφέρον του Κατάρ για επενδύσεις στην Ελλάδα παραμένει ζωηρό», τα ακούμε πλέον βερεσέ.
Επίσης, τι μανία είναι αυτή με το Κατάρ; Δεν υπάρχουν άλλοι επενδυτές;

Μετά την συμμετοχή του γνωστού κρατικού καταριανού fund στο συγχωνευμένο τραπεζικό σχήμα Alpha και Eurobank, πληροφορηθήκαμε ότι ο εμίρης Αλ Θάνι προχώρησε σε επενδυτική συμφωνία ύψους 1,2 δις ευρώ με την (ιδιωτική) εταιρία «Ελληνικός Χρυσός», για εξόρυξη χρυσού στην Χαλκιδική.
Ωραία. Αλλά αυτό τι σχέση έχει με όσα το κράτος έχει προς αξιοποίηση και δεν αξιοποιεί ποτέ;

Τα περί δημιουργίας 1.500 θέσεων εργασίας, επίσης τα ακούμε βερεσέ. Και πάντως δεν αξίζουν την αναγγελία μιας συνεργασίας μεταξύ τρίτων από τον πρωθυπουργό της χώρας.

Ούτε καταλάβαμε τι εννοούσε ο εμίρης όταν αναφερόταν στην «εμπιστοσύνη που του εμπνέει η συνεργασία με την ελληνική κυβέρνηση».

Διότι με την ελληνική κυβέρνηση μέχρι στιγμής δεν έχει συνεργαστεί. Απλώς και αυτή τη φορά η Qatar Holdings προχώρησε στην εξαγορά ενός ποσοστού (7,07%), ιδιωτικής εταιρίας (της European Goldfields).

Δηλαδή η Αktor Construction International (100% θυγατρική της ΑΚΤΩΡ ΑΤΕ), πούλησε 13.000.000 μετοχές της European Goldfields.

Έχω άλλη μια αδιάκριτη ερώτηση: Τον περασμένο Φεβρουάριο, η Κομισιόν απεφάνθη ότι η τιμή πώλησης των Μεταλλείων Κασσάνδρας στην εταιρία «Ελληνικός Χρυσός», (το 2003, για να μην ξεχνιόμαστε) ήταν κατώτερη της πραγματικής αγοραίας αξίας τους και, ως εκ τούτου, η εταιρεία έλαβε επιδοτήσεις κατά παράβαση των κανόνων της EE περί κρατικών ενισχύσεων.

Σύμφωνα με την ανακοίνωση της Κομισιόν, η τιμή των 11 εκ. ευρώ που η εταιρία «Ελληνικός Χρυσός» κατέβαλε το 2003 για να περάσουν στην κατοχή της τα Μεταλλεία της Κασσάνδρας ήταν… peanuts.

Μάλιστα, η πώληση είχε γίνει χωρίς ανοικτό διαγωνισμό ή εκτίμηση των περιουσιακών στοιχείων από ανεξάρτητο εκτιμητή και επιπλέον η πωλητήρια σύμβαση προέβλεπε ΑΠΑΛΛΑΓΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΦΟΡΟΥΣ!

Είπατε τίποτα; Μήπως είπατε πως θα παταχθεί η φοροδιαφυγή; Η οποία έχει θεσμοθετηθεί;

Πάμε παρακάτω: Μελέτη που έγινε λίγο μετά την πώληση των μεταλλείων, εκτίμησε την αξία τους στα 25 εκ ευρώ – ενώ είχαν πουληθεί αντί 11 εκ ευρώ!

Κατά την Κομισιόν, αυτό σημαίνει ότι ο ιδιώτης επιδοτήθηκε με 14 ωραιότατα εκατομμυριάκια. Αν σ’ αυτά προσθέσουμε διαφυγόντες φόρους 1,3 εκ ευρώ (από τους οποίους για κάποιον λόγο απηλλάγησαν οι ιδιώτες) η Κομισιόν απαιτούσε (τον Φεβρουάριο του 2011) να ανακτήσει η Ελλάδα ποσό 15,3 εκ ευρώ συν τους τόκους, διότι επρόκειτο περί παράνομης κρατικής ενίσχυσης.

Ξεκάθαρα πράγματα!

Θα επωφεληθεί ο εμίρης και των 15 εκ ευρώ;

Επομένως, δικαιούμεθα να ρωτήσουμε: Ο πρωθυπουργός, που πανηγύριζε το προηγούμενο Σάββατο πλάι στον εμίρη, έχει φροντίσει να επιστραφούν αυτά τα χρήματα στο ελληνικό κράτος;

Ή μήπως τελικά θα επωφεληθεί και ο εμίρης από την «γενναιοδωρία» μας;

Και για να μην μπερδευόμαστε, βασικοί μέτοχοι της «Ελληνικός Χρυσός Α.Ε.», είναι οι εταιρίες European Goldfields και Άκτωρ.

Η Κομισιόν έχει ζητήσει από την Ελλάδα να εξηγήσει γιατί τα Μεταλλεία Κασσάνδρας μεταβιβάστηκαν από την εταιρία TVX Hellas (άλλη πονεμένη ιστορία) στο ελληνικό Δημόσιο έναντι 11 εκ ευρώ και για ποιο λόγο το ελληνικό Δημόσιο τα πούλησε ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΜΕΡΑ και στην ΙΔΙΑ ΤΙΜΗ, μαζί με άλλα εβδομήντα περιουσιακά στοιχεία στην «Ελληνικός Χρυσός».

Κι’ αν λίγο μετά η αγοραία αξία είχε φθάσει τα 25 εκ ευρώ, έξι μήνες μετά, νέα εκτίμηση εκτίνασσε την αγοραία αξία των μεταλλείων στα 408 εκ ευρώ! Δηλαδή 37 φορές περισσότερο!

Η σύμβαση παραχώρησης έγινε τον Δεκέμβριο του 2003 – και ενώ η κυβέρνηση Σημίτη (ο οποίος τώρα μας συμβουλεύει αρθρογραφώντας) έπνεε τα λοίσθια – και κυρώθηκε με τον νόμο 3220/18.01.2004. Από την ελληνική Βουλή, βεβαίως, πολλά από τους αστέρες της οποίας εξακολουθούν να λάμπουν στο στερέωμα του άθλιου δημόσιου βίου της χώρας και συνεχίζουν να ψηφίζουν νόμους για να μας… σώσουν!

Χωρίς, βέβαια, να ρίξουν ποτέ μια ματιά (ή μήπως… παραέριξαν;) στη σύνθεση της εταιρίας European Goldfields, με μέτοχο τον Ρουμανο-Αυστραλό Φρανκ Τίμιτς (18%), (τον γνωστό και ως «δράκουλα της Τρανσυλβανίας», αλλά και δύο φορές καταδικασθέντα στο παρελθόν για εμπλοκή του σε υποθέσεις εμπορίας ναρκωτικών, τις οποίες ο ίδιος είχε αποκαλέσει «νεανικά παραπτώματα») και τους επενδυτικούς κολοσσούς Merrill Lynch, Goldman Sachs, Morley Fund Management.

Επίσης, κατά την αγοραπωλησία, το (άθλιο) ελληνικό Δημόσιο χάρισε στην προηγούμενη εταιρεία TVX HELLAS βεβαιωμένα χρέη από φόρους και ασφαλιστικές εισφορές 2,2 εκ ευρώ, ενώ το τίμημα των 11 εκατ. ευρώ το εισέπραξε όχι το Δημόσιο, αλλά η TVX.

Πανηγύρια με ξένα κόλλυβα

Δηλαδή και τότε, όπως και το προηγούμενο Σάββατο, το ελληνικό Δημόσιο απλώς παριστάνει τον διαμεσολαβητή (σε ξένα κόλλυβα), ενώ ζημιώθηκαν και τα ασφαλιστικά ταμεία, για τα οποία λέμε τώρα ότι κινδυνεύουν.

Παράλληλα, παρεγράφησαν και όλα τα σχετικά αδικήματα – παραβάσεις ασφαλιστικής και φορολογικής νομοθεσίας, καθώς και της νομοθεσίας για την προστασία του περιβάλλοντος.

Βέβαια, υπάρχει η απόφαση 1895/2004 του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Χαλκιδικής, σύμφωνα με την οποία η διάταξη της παραγραφής των αδικημάτων και της αμνήστευσης των υπευθύνων είναι ανίσχυρη και μη εφαρμοστέα ως αντισυνταγματική, ενώ αποτελεί και ευθεία παράβαση της Οδηγίας 2004/35/ΕΚ για την περιβαλλοντική ευθύνη.

Αλλά ποιος νοιάζεται τώρα για τις αποφάσεις των δικαστηρίων – για τις οποίες ανησυχεί και η τρόικα;

Μ’ αυτά θα ασχολούμεθα τώρα – κουράζοντας και τον εμίρη του Κατάρ – ή με τα αποθέματα των μεταλλείων Στρατωνίου, Ολυμπιάδας και Σκουριών, που υπολογίζονται σε εκατομμύρια ουγγιές χρυσού (ειδικά τώρα που, λόγω της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, η τιμή του χρυσού έχει καταρρίψει όλα τα ρεκόρ); Για να μην μιλήσουμε για τον άργυρο, τον χαλκό, τον μόλυβδο και τον ψευδάργυρο.

Άλλωστε, ακολούθησαν (τον Δεκέμβριο του 2010) και οι ευλογίες των νεοεκλεγέντων νομάρχη Χαλκιδικής και δημάρχου Αριστοτέλη Χρ. Πάχτα, του οποίου την υπογραφή φέρει και η πρώτη σύμβαση, του 2003!

Εκεί, στην επικράτεια του κ. Πάχτα, στα όρια του Δήμου Αριστοτέλη θα γίνει και η ύψους 1,2 δις ευρώ επένδυση, στην οποία συμμετέχει ο εμίρης.

Γιατί τόσες επιτροπές;

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον εμφανίζουν και οι πρόσφατες κυβερνητικές δραστηριότητες.

Στις 12 του περασμένου Αυγούστου, ο κ. Γ. Παπακωνσταντίνου, ως υπουργός Περιβάλλοντος πλέον, προχώρησε στη συγκρότηση «ειδικής οκταμελούς επιτροπής για την αξιολόγηση μελετών που σχετίζονται με την παραγωγή χρυσού στην Ελλάδα», καθώς διαπιστώθηκε «η ανάγκη να υπάρξει σφαιρική και ολοκληρωμένη αντιμετώπιση των περιβαλλοντικών θεμάτων σχετικά με την παραγωγή χρυσού στην Ελλάδα, λόγω της πολυπλοκότητας των έργων που αφορούν στην παραγωγή του και της απαίτησης πολυεπιστημονικής προσέγγισης… Η εν λόγω επιτροπή θα εισηγείται στον υπουργό προς υπογραφή Σχέδιο θετικής Γνωμοδότησης ή Αρνητικής Απόφασης Προκαταρκτικής Εκτίμησης και Αξιολόγησης (ΠΠΕΑ) και Σχέδιο Απόφασης Έγκρισης ή Μη Έγκρισης Περιβαλλοντικών Όρων (ΑΕΠΟ)».

Πρόεδρος της νέας επιτροπής θα είναι ο κ. Επαμεινώνδας Τολέρης, Προϊστάμενος της Ειδικής Υπηρεσίας Περιβάλλοντος ΕΥΠΕ/ΥΠΕΚΑ, αλλά σύμφωνα με το Παρατηρητήριο Μεταλλευτικών Δραστηριοτήτων υπάρχουν άλλες δύο επιτροπές των οποίων προεδρεύει το ίδιο πρόσωπο:

Με την απόφαση 126596/11.06.2004 του Γ.Γ. ΥΠΕΧΩ∆Ε συγκροτήθηκε «Επιτροπή για την αξιολόγηση Μελετών Περιβάλλοντος των Εγκαταστάσεων της εταιρείας «Ελληνικός Χρυσός» στη Χαλκιδική».

Με την απόφαση 136528/ΕΥΠΕ/18.02.2009 του Γ.Γ. ΥΠΕΧΩ∆Ε συγκροτήθηκε δεκαμελής «Ομάδα Συντονισμού για τα περιβαλλοντικά θέματα (αξιολόγηση Μελετών Περιβάλλοντος) που σχετίζονται με την παραγωγή χρυσού στην Ελλάδα (εγκαταστάσεις εκμετάλλευσης μεταλλείων και επεξεργασίας μεταλλευμάτων για την παραγωγή χρυσού ή ενώσεων αυτού».

Με την απόφαση 122690/ΕΥΠΕ/3.3.2010 του Γ.Γ. ΥΠΕΚΑ τροποποιήθηκε η «Απόφαση Συγκρότησης Ομάδας Συντονισμού για τα περιβαλλοντικά θέματα που σχετίζονται με την παραγωγή χρυσού στην Ελλάδα».

Η «τροποποιημένη» Ομάδα Συντονισμού που συστήθηκε στις 3 Μαρτίου 2010, γνωμοδότησε θετικά για την ΜΠΕ της επένδυσης της ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΧΡΥΣΟΣ στις 26 Οκτωβρίου 2010 και στη συνέχεια συνέταξε την Απόφαση Έγκρισης Περιβαλλοντικών Όρων (ΑΕΠΟ) και την προώθησε για υπογραφή από τον Υπουργό.
Είναι δε τόσο γελοία η κατάσταση που τον περασμένο Ιούλιο προκηρύχθηκε από το (καταργούμενο) ΙΓΜΕ θέση για… πρόσληψη συμβούλου για την πώληση (σύμφωνα με την «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία) των… ανύπαρκτων εσόδων του Δημοσίου από τα ιδιωτικά μεταλλεία χρυσού Χαλκιδικής και Θράκης.
Δηλαδή θα πουλούσαν δικαιώματα που δεν υπήρχαν! Διότι το Δημόσιο εισπράττει μόνο μισθώματα 1% επί του εξορυσσομένου προϊόντος και ΜΟΝΟ από τα δημόσια μεταλλεία και ορυχεία. Από τα ιδιωτικά μεταλλεία και ορυχεία το Δημόσιο δεν εισπράττει τίποτα!

Οπότε η εν λόγω προκήρυξη αποσύρθηκε άρον-άρον!

Νωρίτερα, τον Ιούνιο του 2011, είχαν δημιουργήσει προσδοκίες περί μεταλλευτικών αποθεμάτων αξίας 28 δις ευρώ στο ελληνικό υπέδαφος (το είπε ο υφυπουργός Γ. Μανιάτης σε ελληνοκινεζικό συνέδριο, επικαλούμενος μελέτη του ΙΓΜΕ), ανακοινώνοντας την προκήρυξη διεθνών διαγωνισμών και διευκρινίζοντας ότι μόνο στη Χαλκιδική τα μεταλλευτικά αποθέματα εκτιμώνται σε 12 δισ. ευρώ – κάτι ξέρουν και οι εμίρηδες για όλους τους κακομοίρηδες με τις εφεδρείες και τις συντάξεις της πείνας και τις βαριές φορολογίες.

Τέλος, στη φιέστα του προηγουμένου Σαββάτου, ο εμίρης δεν είπε λέξη για το αν προτίθεται επιτέλους να συνεταιριστεί με το ελληνικό Δημόσιο. Έχουμε χάσει και τον κ. Παμπούκη που πάντα είχε να μας πει κάτι καλό, να μας καθησυχάσει βρε αδελφέ, για τις επερχόμενες επενδύσεις.

Και που τους Καταριανούς τους είχε πια μάθει σαν την παλάμη του.

Θυμηθείτε πόσο πομπωδώς είχε αναγγελθεί (21 Φεβρουαρίου 2011) ότι «ο υπουργός Επικρατείας Χάρης Παμπούκης βρίσκεται στο Κατάρ για διαβουλεύσεις αναφορικά με την αξιοποίηση της έκτασης του πρώην αεροδρομίου, ενώ την Παρασκευή η Διυπουργική Επιτροπή Στρατηγικών Επενδύσεων αποφάσισε ομόφωνα την ένταξη της αξιοποίησης του Ελληνικού στη διαδικασία του fast track».

Τέτοια πράγματα!

Τον Ιανουάριο (του 2011) το Κατάρ είχε επισκεφθεί και ο Ερντογάν, συνοδευόμενος από τρεις υπουργούς, 500 επιχειρηματίες και 50 δημοσιογράφους με σκοπό τη σύναψη οικονομικών συμφωνιών.

Όπως μάλιστα είχε τότε γίνει γνωστό, το Κατάρ ενόψει της διοργάνωσης του Παγκοσμίου Κυπέλλου FIFA το 2022 σχεδιάζει να υλοποιήσει επενδυτικά προγράμματα ύψους 150 δις δολαρίων στη Τουρκία.

Τον καιρό που η Τουρκία έκλεινε αυτές τις συμφωνίες, είχε ήδη ναυαγήσει (από τον Οκτώβριο του 2010) η καταριανή επένδυση στον Αστακό (ουδέποτε μάθαμε γιατί) και τότε η κυβέρνηση είχε παρουσιάσει την εξέλιξη με μάλλον μπλαζέ τρόπο, ως… «ατυχή εξέλιξη των ενεργειών μιας ιδιωτικής επιχειρηματικής πρωτοβουλίας».

Εντάξει. Αλλά τώρα προς τι οι πανηγυρισμοί για μια «επιτυχή ιδιωτική επιχειρηματική πρωτοβουλία»;

Και μήπως μπορούμε να μάθουμε τι απέγιναν εκείνα τα 15 (ψωρο) εκατομμυριάκια που έπρεπε να έχει ανακτήσει το (πτωχευμένο) ελληνικό κράτος;

Πείτε κάτι αριστερό!

Γιάννης Πρετεντέρης
Δημοσιογράφος
Άρθρο του στο "Βήμα on line" - 2/10/2011


Στην ταινία «Απρίλης» του Νάνι Μορέτι ο πρωταγωνιστής παρακολουθεί από την τηλεόραση τον Μάσιµο ντ’ Αλέµα να εκφωνεί κάτι γενικόλογες και άχρωµες οµιλίες. Εξαλλος του φωνάζει:

– Ντ’ Αλέµα, πες κάτι αριστερό! Αναρωτιέµαι τι ταινία θα γύριζε ο Μορέτι αν ήξερε την Ελλάδα κι εκείνους που υποδύονται την ελληνική Αριστερά.

∆ιότι έτσι θα ανακάλυπτε µια Αριστερά (το ΚΚΕ, τον ΣΥΡΙΖΑ και διάφορους παρατρεχάµενους...) η οποία – και δεν κάνω πλάκα:

– αντιτίθεται στη φορολόγηση της ιδιωτικής ακίνητης περιουσίας (αυτό θα πρέπει να αποτελεί παγκόσµια αριστερή πρωτοτυπία!..), – υπερασπίζεται την πιο ακραία φαυλοκρατία στα Πανεπιστήµια, – βολεύεται µε τα προνόµια των βουλευτών και την ανεξέλεγκτη δηµόσια χρηµατοδότηση των κοµµάτων, η ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ έβγαλε και σχετική ανακοίνωση, – χαϊδεύει τους δηµοσίους υπαλλήλους που η ίδια παραδέχεται ότι διορίστηκαν ως επί το πλείστον µε φαυλοκρατικές και πελατειακές διαδικασίες και η ίδια διαπιστώνει ότι συγκροτούν ένα αντιπαραγωγικό και αναχρονιστικό ∆ηµόσιο, – αντιστρατεύεται τη µετατροπή των αδειών ταξί σε δηµόσιο αγαθό και την κατάργηση της µαύρης αγοράς που έχουν στήσει οι ταξιτζήδες, – υπεραµύνεται όλων των προνοµίων των λεγόµενων «κλειστών επαγγελµάτων» και βάζει τις φωνές κάθε φορά που πάει να γίνει ένα βήµα προς την κατάργησή τους, – σκίζει τα ρούχα της υπέρ κάθε κεκτηµένου – δίκαιου ή άδικου...

Γενικώς αυτή η «ντεµέκ Αριστερά» κάνει ακριβώς το αντίθετο από αυτό που θα έπρεπε να κάνει µια παράταξη η οποία επαγγέλλεται την αλλαγή, την κίνηση και την πρόοδο: αντιτίθεται στα πάντα, υιοθετεί τους πάντες (ακόµη και τους απόστρατους!..) και συγκροτεί σήµερα την πιο λυσσαλέα υπερασπιστική δύναµη όλων των αναχρονισµών, των στρεβλώσεων, των αυθαιρεσιών και των παραλογισµών ενός καθεστώτος, το οποίο (εξ όσων γνωρίζω) ούτε είναι ούτε δήλωσε ποτέ σοσιαλιστικό.

Το σόι Αριστερά είναι λοιπόν αυτή; Και ποια είναι η σύγχρονη αριστερή επαγγελία;

∆ιότι εγώ το µόνο που βλέπω είναι µια ακραία εµπρηστική και λαϊκιστική ρητορική που επιστρατεύεται απλώς για να καλύψει την πιο συντηρητική και καθεστωτική πολιτική δύναµη που έχει γνωρίσει η σύγχρονη Ελλάδα. Οι άνθρωποι δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα – συνεπώς είναι µάλλον ευχαριστηµένοι µε αυτά που ξέραµε ως τώρα!

Αυτό το συνονθύλευµα όµως δεν είναι Αριστερά. ∆εν είναι παράταξη του ορθού λόγου, ούτε είναι κληρονόµοι του ∆ιαφωτισµού όσοι ξεφωνίζουν κάθε προσπάθεια ξεβολέµατος σαν προσβεβληµένες θεούσες. Και επειδή η κοινωνία χρειάζεται µια Αριστερά, η Αριστερά σήµερα λείπει.

Γι’ αυτό ο πρωταγωνιστής του «Απρίλη» δικαιούται να φωνάξει µε απόγνωση στην Παπαρήγα, στον Τσίπρα, στον Αλαβάνο και στους υπόλοιπους:

– Πείτε επιτέλους κάτι αριστερό!

Έλληνες σε χώρα Τρώων ...

Παντελής Μπουκάλας
Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Καθημερινή" - 2/10/2011

Ταραγμένη η χώρα επί μήνες. Ταυτόχρονα μουδιασμένη και θυμωμένη, σιωπηλή και επιθετικότατα ομιλητική, φίλαυτη και αλληλέγγυα, λίγο πριν - λίγο μετά το κατώφλι μιας κατάθλιψης που η θεραπεία της φαίνεται κάθε μέρα λιγότερο πιθανή. Ηδη αποδίδει πικρούς καρπούς η επιχείρηση της μαζικής ενοχοποίησης, σχεδόν με φυλετικά κριτήρια («τα ρεμάλια οι Ελληνες, τα παράσιτα της ενάρετης Ευρώπης...»)· μια επιχείρηση στην οποία πρωτοστάτησαν οι καθοδηγητές της διεθνούς κοινής γνώμης, μίντια, πολιτικοί ηγέτες, οικονομικοί αναλυτές, για να βρουν γρήγορα θερμή υποστήριξη από τους ημετέρους προθύμους, που ξαναβρήκαν την ευκαιρία να παίξουν το παλιό παιχνίδι της διάχυσης των ευθυνών, ώστε να παραγραφούν οι δικές τους, να χαθούν μέσα στο όλον.

Μερίδιο ευθύνης για τον δρόμο που πήρε ο τόπος μας, για το πώς τον ξοδέψαμε, έχουμε όλοι. Αλλά, μα την αλήθεια, δεν αποφασίσαμε όλοι μαζί να φορτωθούμε το «εθνικό όραμα» των Ολυμπιακών που το πληρώσαμε πανάκριβα μόνο και μόνο για να ικανοποιηθεί η μωροφιλοδοξία ελαχίστων και να εξυπηρετηθούν οι κερδοσκοπικοί σχεδιασμοί άλλων ευπατριδών με τη μέθοδο της άνευ διαγωνισμού ανάθεσης έργων λόγω του κατασκευασμένου «κατεπείγοντος» χαρακτήρα τους - και, πάνω κάτω, πρόκειται για τους ίδιους πεντακοσιομέδιμνους που, επιδεικνύοντας άλλη μια φορά τον υψηλό πατριωτισμό τους, έχουν ήδη εξαγάγει ένα καλό κομμάτι των κεφαλαίων τους στις ασφαλείς τράπεζες της Ελβετίας. Δεν συντάξαμε όλοι μαζί τον νόμο περί ευθύνης υπουργών, τον νόμο δηλαδή που απαλλάσσει εκ προοιμίου οποιονδήποτε ασκεί εξουσία. Δεν συναινέσαμε όλοι στα υπέρογκα εξοπλιστικά προγράμματα. Δεν τζογάραμε όλοι στο Χρηματιστήριο, εκμεταλλευόμενοι την εσωτερική πληροφόρηση. Δεν ήμασταν όλοι διπλοτριπλοθεσίτες αργόμισθοι υπό την σκέπη του κόμματός μας, γαλάζιου ή πράσινου, που, για να ανταμείψει τα «δικά του παιδιά», διόγκωσε το Δημόσιο. Δεν ήμασταν όλοι στους καταλόγους επιχορηγουμένων της Ζίμενς ούτε στους καταλόγους των επιδοτουμένων με μυστικά κονδύλια, τάχα προς εξυπηρέτηση εθνικών σκοπών. Δεν προσκυνήσαμε όλοι το δόγμα «ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό». Δεν ιδρύσαμε όλοι οφσόρ εταιρείες σε εξωτικά νησιά για να εξασφαλίσουμε «το μέλλον των παιδιών μας», ούτε δεχτήκαμε επιταγές αγνώστων, και πάλι «για το καλό των παιδιών μας». Δεν κλέψαμε όλοι την εφορία δηλώνοντας ένα αστείο ετήσιο εισόδημα, την ώρα που και εξοχικά διαθέταμε σε όρη και σε νησιά, και σκάφη και στόλο πολυτελών αυτοκινήτων και παχυλές καταθέσεις. Δεν μαγαρίσαμε όλοι και δεν μαγαριστήκαμε όλοι. Γιατί δεν είμαστε όλοι Ελληνες (ή γενικώς πολίτες ή άνθρωποι) με τον ίδιο τρόπο.

Με το φαρμάκι της συλλογικής ευθύνης ωστόσο να πληγώνει βαριά και το αίσθημα και τον νου της, μάταια προσπαθεί η χώρα να σχηματίσει μια γενική εικόνα, κάπως συνεκτική και λογική, με τα κομμάτια πληροφόρησης και τα τρίμματα νοήματος που έχει στη διάθεσή της. Μάταια δοκιμάζει να ερμηνεύσει τα συμβαίνοντα, όσα καλύπτονται πίσω από αγγλικής κοπής αρκτικόλεξα, ESM, ECB, IMF, CDS, κι από κοντά τα funds, τα haircut, τα selective default και τα λοιπά συσκοτιστικά. Τα χρησιμοποιούν βέβαια όλα τούτα με άνεση, αν όχι και με κάποια ξιπασιά, οι ειδήμονες, αυθεντικοί ή κατά δήλωσή τους. Σε τίποτα το συγκεκριμένο δεν μεταφράζονται όμως για όσους «πρωτόγονους» και «απροσάρμοστους» εξακολουθούν να ζουν και να νιώθουν τον κόσμο στην προ παγκοσμιοποιήσεως εποχή του, τότε που οι πεταλούδες ήταν απλώς πεταλούδες και όχι υπαίτιες, με το πέταγμά τους, για την κατακρήμνιση του ενός ή του άλλου χρηματιστηρίου μυριάδες μίλια μακριά. Υπάρχουν ακόμα τέτοιοι άνθρωποι, παλαιικοί, που δεν ξέρουν τι στα κομμάτια σημαίνει το credit default swaps ή το EFSF, και δεν διανοούνται ότι οφείλουν να το πάρουν απόφαση πως άρχοντες του πλανήτη είναι οι οίκοι αξιολόγησης, οι Μούντις και οι Στάνταρ εντ Πουρς ή η Λίμαν Μπρόδερς, και όχι οι εκλεγόμενοι πολιτικοί, έστω μέτριοι, έστω διεφθαρμένοι. Οπως υπάρχουν βέβαια και πολλοί, και όχι μονάχα στα χωριά αλλά και σε πόλεις, που δεν έχουν υπολογιστή και δεν μπορούν να απολαύσουν τα αγαθά της ηλεκτρονικής εκπαίδευσης, με τα σιντί και τα ντιβιντί που παίζουν - δεν παίζουν. Πρωτοπόρος η υπουργός της Παιδείας, θεώρησε λήξασα την εποχή του τυπωμένου χαρτιού και επιχείρησε να παραστήσει την αποτυχία της σαν πρόοδο και τον τραγέλαφο σαν ψηφιακή επανάσταση. Τυπικός πασοκισμός.

Μια χώρα Τρώων η χώρα μας, μολονότι την κατοικούν Ελληνες. Ξέρουμε πως δεν φταίει «της τύχης η καταφορά», αλλά, όπως και οι αντίπαλοι των Αχαιών, «κομάτι κατορθώνουμε· κομάτι / παίρνουμ’ επάνω μας»· μα γρήγορα, πριν καν «αρχίσουμε να ’χουμε θάρρος και καλές ελπίδες», ξαναβυθιζόμαστε στην πεποίθηση της ματαιότητας, που απορρέει και από την αίσθηση ότι είμαστε πιόνια σε ένα αδυσώπητο παιχνίδι που δεν υπερβαίνει μόνο τους ανωνύμους, αλλά και όσους υποτίθεται ότι ηγεμονεύουν πολιτικά στη χώρα τους ή και στον πλανήτη όλο. Και, σαν τους Τρώες, βλέπουμε τις θυσίες μας, βαρύτερες έπειτα από κάθε «σωστικό» πρόγραμμα, να μην έχουν αντίκρισμα, αλλά να καταντούν μια σοφιστική δικαιολογία για τα αμέσως επόμενα πλήγματα.

Και τα πλήγματα είναι πολλά και κάθε είδους. Για «μειωμένη δημοσιονομική κυριαρχία» μιλάει ο υπουργός Οικονομικών, διαλέγοντας με προσοχή λέξεις που θα ακουστούν ουδέτερες και ανώδυνες. Θα πρέπει δηλαδή να πιστέψουμε ότι το ελληνικό πρόβλημα είναι απλώς δημοσιονομικό, ότι η καθόλου κυριαρχία μας δεν αμφισβητείται και δεν μειώνεται, ότι η περηφάνια μας, όπως κι αν την εννοήσουμε, δεν πλήττεται βάναυσα. Να πιστέψουμε εντέλει ότι δεν είναι τίποτα σπουδαίο να διοικείται η Ελλάδα όχι από εκείνους που εκλέξαμε διά της ψήφου μας (έστω κι αν άλλα, εντελώς διαφορετικά απ’ όσα τώρα πράττουν, κατέθεταν προεκλογικά δίκην συμβολαίου με τον λαό), αλλά από τα εκτελεστικά όργανα μιας τρικέφαλης αυτοκρατορίας. Κι αυτοί οι επικυρίαρχοι, που οι φανατικότεροι της εθελοδουλίας τούς καλωσορίζουν, συχνά δεν μπαίνουν καν στον κόπο της αυτοπρόσωπης παρουσίας στην επαρχία που τους έχουν αναθέσει, αρκούμενοι στη διαχείριση διά τηλεδιασκέψεων.

Πώς αλλάζει κανείς κανάλι με το τηλεχειριστήριό του, με την ψευδαίσθηση της ελεύθερης επιλογής; Ετσι, κάπως έτσι, πατάνε ένα κουμπί στο τηλεχειριστήριό τους οι νέοι αυθέντες και αλλάζουν πρόγραμμα (οικονομικό και πολιτικό) για την Ελλαδα, περνώντας από τη μία απαίτηση στην άλλη, από τον πρώτο εκβιασμό στον δεύτερο, τον τρίτο, τον δέκατο. Κι αν οι ημεδαποί διοικητές μας, πρωθυπουργοί και αντιπρόεδροι, επιμένουν να σιτίζονται με τη φαντασίωση ότι αυτοί κρατούν το τηλεχειριστήριο, αυτοί αποφασίζουν, σχεδιάζουν και επιβάλλουν, σ’ εμάς δεν επιτρέπονται τέτοιες αυταπάτες. Η καλλιεργημένη αυταπάτη άλλωστε πως είμαστε ο ομφαλός του κόσμου δεν είναι ανεύθυνη για το ναυάγιό μας, που μας έφερε όντως στο κέντρο του παγκόσμιου ενδιαφέροντος αλλά για λόγους σφόδρα αντίθετους από εκείνους που θα ενίσχυαν την αυτοεκτίμησή μας.

Η «ιθύνουσα τάξη»

Αλέξης Παπαχελάς
Δημοσιογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Καθημερινή" - 2/10/2011


Ζητάμε πολλές φορές πάρα πολλά από τον απλό κόσμο και παραπονούμαστε για το «επίπεδο» της χώρας. Για να αναρωτηθούμε, όμως, πόσο εντάξει είναι η –όποια– «ιθύνουσα τάξη» με τις υποχρεώσεις της. Ποιος είναι ο ορισμός της ιθύνουσας τάξης, θα ρωτήσετε. Υποτίθεται ότι είναι μια ομάδα «χορτασμένων» πολιτών, οι οποίοι έχουν αίσθηση ευθύνης απέναντι στην πατρίδα τους, σκέπτονται και αποφασίζουν με βάση πιο μακροπρόθεσμους στόχους και συμπεριφέρονται με βάση θεμελιώδεις αξίες και όχι το άμεσο συμφέρον τους. Δεν υπάρχει σοβαρή δυτική χώρα χωρίς τέτοιο «έρμα» στο σύστημά της.

Στην Ελλάδα αυτή η τάξη φοβήθηκε με το που έσκασε μύτη στον ορίζοντα το τσουνάμι του λαϊκισμού μετά τη Μεταπολίτευση. Κρύφτηκε για να περάσει η λαίλαπα, αλλά στη διαδρομή κατεστράφησαν πολλοί από τους θεσμούς που την εκπροσωπούσαν. Τα παραδείγματα πολλά: οι σύνδεσμοι οι οποίοι εκπροσωπούν τον ιδιωτικό τομέα που ζουν στο χθες και δεν εκφράζουν το δυναμικό κομμάτι της οικονομίας, το πάλαι ποτέ κορυφαίο σχολειό της ιθύνουσας τάξης που έγινε κέντρο ρουσφετιών για τα παιδιά τραγουδιστών ή ποδοσφαιριστών, μια πανεπιστημιακή ελίτ που δεν έχει τίποτα να επιδείξει από πλευράς πραγματικού έργου και ανέχθηκε τα πάντα προκειμένου να έχει λίγη εξουσία. Υπήρχαν βεβαίως εξαιρέσεις, οι περισσότερες αθόρυβες, που βοήθησαν τον τόπο με διάφορους τρόπους. Αποτελούσαν όμως εξαιρέσεις χαμένες μέσα σε μια κιτς ατμόσφαιρα νεοπλουτισμού, επίδειξης δύναμης και ασυναρτησίας. Η ιθύνουσα τάξη κερδίζει την εμπιστοσύνη της κοινωνίας όταν επιβάλλει στον εαυτό της τους αυστηρούς κανόνες που ευαγγελίζεται, όταν π.χ. δείχνει εμπράκτως ότι «μερικά πράγματα δεν αγοράζονται, τελεία και παύλα» και όταν ξέρουν όλοι πως δεν εκβιάζει και δεν εκβιάζεται. Οταν όμως συμπαρασύρεται από τους πειρατές και τους απατεώνες, χάνει την υπόστασή της και γίνεται συνένοχη ή, όπως θα έλεγαν παλαιότερα, «δεν δικαιούται διά να ομιλεί».

Για πολλά χρόνια άλλωστε, τα μέλη της εν λόγω τάξης σνόμπαραν την πολιτική και αδιαφορούσαν για τα εγκλήματα που γίνονταν στον τόπο. Αφηναν τους πειρατές και τις παρέες της Μυκόνου να ληστεύουν τον τόπο και έλεγαν «μωρέ τη δουλειά μου να κάνω και άσ’ τους αυτούς...». Τώρα όμως τα ψέματα τέλειωσαν και νιώθουν ότι παίρνει φωτιά και το δικό τους σπίτι. Ακόμη και οι πειρατές του χθες, ή τα παιδιά τους, αντιλαμβάνονται ότι μια χώρα χωρίς θεσμούς και σαφές πλαίσιο για το τι επιτρέπεται και τι όχι δεν μπορεί να επιβιώσει.

Δεν ξέρω αν αυτή την ώρα τη δύσκολη θα βρεθεί η ομάδα των ανθρώπων που έχουν τη διάθεση, τα κότσια και το όραμα να προσφέρουν στον τόπο μια αίσθηση κατεύθυνσης και να εμπνεύσουν αυτόν τον λαό. Αυτό που με τρομάζει πάντως είναι ότι ο πιο βαθύς και υπεραπλουστευτικός λαϊκισμός εκφράσθηκε πρωτίστως από ανθρώπους που ήταν τα απόλυτα προϊόντα της ελληνικής ιθύνουσας τάξης και από τους οποίους περίμενε κανείς ότι θα έκαναν το ανάποδο, θα ανέβαζαν τον πήχυ, δεν θα τον κατέβαζαν για να φτάσουν τους άλλους. Για εμάς παραμένει παράδειγμα αυτό που έκανε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Ηταν ο «επαρχιώτης» από τις Σέρρες που ταρακούνησε το παρακμιακό κατεστημένο της εποχής του, περιστοιχίσθηκε από ό,τι καλύτερο διέθετε η χώρα χωρίς κόμπλεξ ή ανασφάλεια (για θυμηθείτε Παπαληγούρα, Ράλλη, Αβέρωφ, Τσάτσο, Τρυπάνη...) και πήγε τη χώρα μπροστά ανεβάζοντας τον πήχυ!

Το (θρά)σος του κ. Σημίτη

Πάνος Αμυράς
Διευθυντής του «Ελεύθερου Τύπου»
Άρθρο του στην εφημερίδα "Ελεύθερος Τύπος" - 3/10/2011


ΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝΩΣ ΤΟ ΑΡΘΡΟ του πρώην πρωθυπουργού κ. Κ. Σημίτη στην «Καθημερινή» ήταν εμπεριστατωμένο και με καλή τεκμηρίωση. Ο κ. Σημίτης περιέγραψε με σαφήνεια τη σημερινή κατάσταση της οικονομίας, ανέλυσε τις επιπτώσεις από ένα νέο κούρεμα του δημόσιου χρέους και εκτίμησε με ειλικρίνεια ότι εάν μέχρι το 2014 δεν τιθασεύσουμε το έλλειμμα και την ύφεση, τότε θα βρεθούμε εκτός ευρώ με μια πιθανή νέα ισοτιμία της τάξης των 600 δραχμών.

Το συγκεκριμένο άρθρο είχε μόνο μία αδυναμία: το όνομα του συντάκτη του. Ο κ. Σημίτης έχει μεγάλες ευθύνες για τη σημερινή τραγική κατάσταση που βιώνει η χώρα για να τις υπερβαίνει ως ένας απλός αρθρογράφος. Θα περίμενε κανείς με το κείμενό του να δώσει απαντήσεις σε ερωτήματα που απασχολούν σήμερα τους πολίτες. Για παράδειγμα, για ποιο λόγο έδωσε την έγκρισή του στην GoldmanSachs το 2001 να κρύψει «χρέος» ίσο με το 2,5% του ΑΕΠ, το οποίο μάλιστα φορτώθηκε από τη σημερινή κυβέρνηση στο έλλειμμα του 2009, καταδικάζοντας τη χώρα σε αδιέξοδη λιτότητα;

Γιατί επί των ημερών του, με την αποκαλούμενη «δημιουργική λογιστική», ωραιοποίησε τη δημοσιονομική κατάσταση με αποτέλεσμα η χώρα να ενταχθεί στο ευρώ με ισοτιμία που ήταν υψηλότερη από την πραγματική; Ακόμη και τώρα πολλοί υποστηρίζουν ότι εάν η Ελλάδα είχε ενταχθεί στο ευρώ με χαμηλότερη ισοτιμία (πχ. 390 δραχμές προς ένα ευρώ αντί των 340,75), η ανταγωνιστικότητα των προϊόντων και υπηρεσιών της θα ήταν υψηλότερη και οι αντοχές μεγαλύτερες.

Πώς εξηγεί ο κ. Σημίτης ότι, επί πρωθυπουργίας του, οι πιο στενοί συνεργάτες του κυκλοφορούσαν με βαλίτσες και τραπεζικούς λογαριασμούς στην Ελβετία; Ξεχνά ότι ως «καταλληλότερος» ουσιαστικά θεσμοθέτησε τη νομότυπη διαπλοκή παραδίδοντας τη χώρα στις υπερτιμολογήσεις των προμηθευτών και των εργολάβων; Τι έκανε για να προλάβει το σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου, που το κόμμα του υμνούσε, γιατί επέλεξε το πιο ακριβό σχέδιο για τις εγκαταστάσεις των Ολυμπιακών Αγώνων, γιατί φόρτωσε το δημόσιο χρέος με προκαταβολές υποβρυχίων και 50.000 συμβασιούχους, που μονιμοποιήθηκαν από την επόμενη κυβέρνηση;

ΑΣΦΑΛΩΣ Ο κ. ΣΗΜΙΤΗΣ δεν είναι ο μοναδικός φταίχτης για τη σημερινή τραγική κατάσταση. Ούτε μπορεί κανείς να ακυρώσει ορισμένες προσπάθειες εκσυγχρονισμού της δημόσιας διοίκησης και του ασφαλιστικού, που ακυρώθηκαν από το ίδιο του το κόμμα. Ομως, το SOSτου κ. Σημίτη για την οικονομία μοιάζει με εκείνο των αξιωματικών του «Τιτανικού» που το έστειλαν αφού πρώτα είχαν χτυπήσει το παγόβουνο…

Ζωή εν τάφω ...

Άννα Παναγιωταρέα
Δημοσιογράφος
Άρθρο της στην εφημερίδα "Ελεύθερος Τύπος" - 30/9/2011

Από το πρώτο δεκαήμερο του Μαΐου 2010 ως σήμερα, η κυβέρνηση -και προσωπικά ο πρωθυπουργός- μας έχουν σώσει οκτώ φορές. Αλλά κάθε φορά που εμφανίζονται αισιόδοξοι στα κανάλια -ακόμη και με πρωθυπουργικά διαγγέλματα προς «Ελληνίδες, Ελληνες»- για να αναγγείλουν ότι καταφέραμε και «στρίψαμε και αναστρέψαμε την πορεία μας προς τον γκρεμό», σε πολύ λίγο το όχημα, χωρίς φρένα, επιστρέφει στην τρελή του πορεία και στέκεται στο χείλος του γκρεμού αντιμετωπίζοντας το δίλημμα: «Να πέσει, να μην πέσει».

ΕΠΤΑ ΦΟΡΕΣ σε δεκατέσσερις μήνες ο τ. υπουργός Οικονομικών και ο πρωθυπουργός μάς είχαν, επίσημα, διαβεβαιώσει ότι δεν «πρόκειται να ληφθούν άλλα μέτρα» πλην εκείνων τα οποία εκείνη τη στιγμή παρουσίαζαν, επιπρόσθετα ασφαλώς, στα προηγούμενα. Κάθε φορά τα «νέα μέτρα» συνοδεύονταν από το επίθετο «αναπόφευκτα» και δικαιολογούνταν πότε με την κακή διεθνή συγκυρία και πότε με «κάτι έκτακτο που προέκυψε και ως εκ τούτου δεν κατέστη δυνατόν να συλληφθεί (sic) ο στόχος».

Ποτέ δεν ακούστηκε η πιο ανώδυνη, έστω, αυτοκριτική από τους αυτάρεσκους αυτούς κυρίους, που θεώνται τον «Τιτανικό» τους να βυθίζεται αλλά δηλώνουν ότι αν συμβεί θα «…πάνε σπίτι τους». Λες κι η απόσυρσή τους είναι ικανή να θεραπεύσει τις εγκληματικές πράξεις στις οποίες προέβησαν για να φθάσουν σήμερα να συζητούν την εκχώρηση της δημόσιας περιουσίας σε εταιρία στο Λουξεμβούργο.

Μετά την καταστροφή, έρχεται και η λεηλασία… Η κυβέρνηση δεν μπορεί να καταλάβει ότι οι Πολίτες έχουν ξεπεράσει τις αντοχές τους. Λες και ανάμεσά τους έχει πέσει ένα βαρύ κρύσταλλο, που δεν επιτρέπει να ακούσουν τη φωνή τους, τις διαμαρτυρίες τους, τις ανάγκες τους. Το χειρότερο είναι ότι η κυβέρνηση εφαρμόζει στους Πολίτες «το μαρτύριο της σταγόνας». Σήμερα έχουμε αυτά τα νέα μέτρα. Αύριο εκείνα. Για μεθαύριο… θα δούμε.

Η αγωνία τού αύριο δημιουργεί ζοφερή ατμόσφαιρα στους Πολίτες, που τσακίζει κάθε φυσιολογική αντίδραση απέναντι σε μια δυσκολία, που αν είχε πλαίσιο και υπάκουε σε ένα γνωστό σχέδιο αντιμετώπισής της, θα βιωνόταν λιγότερο επώδυνα.

Ο Πολίτης ζώντας «μέρα με τη μέρα» δεν μπορεί να κάνει ένα στοιχειώδη προϋπολογισμό: Πόσα χρήματα έχει στην τσέπη του, πόσα από αυτά θα πάρει η κυβέρνηση και πόσα από τα εναπομείναντα θα ξαναφορολογηθούν, για να καλύψουν τις νέες αστοχίες της.

Η ΖΩΗ «μέρα με τη μέρα» καταντά «ζωή εν τάφω», προκαλώντας πόνο και πανικό. Εχουν παγώσει οι Πολίτες και η κυβέρνηση νομίζει ότι «είναι στοχαστική προσαρμογή» στις αποφάσεις της. Πού να αφουγκραστεί αυτό που έρχεται, αφού χώνει το άδειο κεφάλι της στην άμμο…

Ολα λάθος

Κύρα Αδάμ
Αρθρογράφος
Άρθρο της στην εφημερίδα "Ελευθεροτυπία" - 22/9/2011


Αν ο ιστορικός του μέλλοντός μας έχει την έμπνευση και την υπομονή να ερευνήσει ποια από τις κυβερνήσεις των πρόσφατων δεκαετιών και με ποια συχνότητα έπαιρνε πίσω υποσχέσεις - διαβεβαιώσεις - δεσμεύσεις της, σίγουρα δεν θα κουραστεί πολύ να την εντοπίσει: αυτή η κυβέρνηση είναι η σημερινή.

ΑΠΟ τη στιγμή που ανέλαβε την εξουσία η παρούσα κυβέρνηση διατηρεί το προνόμιο να πέφτει σε όλα έξω: διαβεβαίωσε ότι λεφτά υπάρχουν. Υποσχέθηκε αύξηση μισθών και συντάξεων. Διερρήγνυε τα ιμάτιά της ότι δεν έχει προστρέξει στο ΔΝΤ (όταν άρχισαν τα ζόρια). Εβγαλε τα περίστροφα πάνω στο τραπέζι των Ευρωπαίων (και μετά πυροβόλησε τα αυτιά της), και αμέσως μετά αποδέχθηκε -χωρίς καμία διαπραγμάτευση- το Μνημόνιο της τρόικας, με δόσεις του δανείου μέχρι το 2013 και αποπληρωμή του το 2018. Στη συνέχεια επιμήκυνε την αποπληρωμή αυτού του δανείου μέχρι το 2023 και στη συνέχεια μέχρι το 2030, αφού προηγουμένως εφαρμοστούν πλήρως τα μέτρα του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος και συμφωνήσουν οι δανειστές να αυξήσουν το δανεισμό τους.

ΑΠΟ την αρχή του Μνημονίου μέχρι αυτή τη στιγμή η κυβέρνηση επέμενε ότι τα αναγκαία -για το πρώτο διάστημα μέχρι «να βγει στις αγορές»- εισπρακτικά μέτρα θα αφορούν τους «έχοντες και κατέχοντες» και όχι τους χαμηλόμισθους και μικροσυνταξιούχους και η στοχοποίηση θα αφορά τους μεγάλους φοροφυγάδες.

ΕΓΙΝΑΝ ακριβώς τα αντίθετα. Φορολογούνται ασυστόλως μέχρι αυτή τη στιγμή ακόμα και... τα παπούτσια των φτωχών, μικρομεσαίων και μεσαίων φορολογουμένων, με ένα δαιδαλώδες και σατανικό δίκτυο έμμεσων και άμεσων φόρων και περικοπών σε μισθούς και συντάξεις χωρίς τελειωμό και με έναν σαφή και αντικειμενικό στόχο: να μειωθεί σχεδόν κατά 50% το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων και να μείνει πιεστικά εκεί.

Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, από την πρώτη στιγμή που αποδέχθηκε τη λεόντεια δανειακή σύμβαση των δανειστών, δέχεται αφόρητες πιέσεις να μειώσει τον τεράστιο δημόσιο τομέα και να κόψει τις δημόσιες δαπάνες που έτσι και αλλιώς δεν μπορεί να εξυπηρετήσει. Η κυβέρνηση αντιστέκεται σθεναρά. Προτίμησε να διαλύσει τον ιδιωτικό τομέα, να κλείσει επιχειρήσεις, να στείλει σπίτι τους ένα εκατομμύριο και πλέον ανθρώπους, παρά να αγγίξει στα σοβαρά το δημόσιο τομέα. Η κυβέρνηση είχε στη διάθεσή της ένα χρόνο να εγκύψει σοβαρά πάνω από τον «γαργαντούα» του δημόσιου ελλείμματος, να το μειώσει με αποτελεσματικές χειρουργικές επεμβάσεις πάνω σε δημόσιους φορείς αλλά και υπαλλήλους του στενού και ευρύτερου δημόσιου τομέα. Δεν έκανε τίποτε επ' αυτού, νομίζοντας ότι χαϊδεύει τη δεξαμενή ψηφοφόρων που θεωρείται για όλα τα μεγάλα κόμματα ο δημόσιος τομέας διά των διορισμών σ' αυτόν.

ΚΑΙ τώρα, με όλα τα μαχαίρια και τα πιστόλια των δανειστών και των αγορών στον κρόταφό της η κυβέρνηση μιλάει ψυχρά, αλλά φυσικά για «μαζικές απολύσεις στο Δημόσιο», για «εφεδρείες» που καταλήγουν σε απολύσεις και για «άλλα μέτρα αν χρειαστούν».

ΕΔΩ η πραγματικότητα ξεπερνά τη φαντασία για όσα θα έρθουν και για όσα αυτά θα προκαλέσουν.