Υπουργός ντεκόρ

Λώρη Κέζα
Αρθρογράφος
Άρθρο της στην ιστοσελίδα "Βήμα on line" - 16/2/2012

Δεν μιλούσε τόσα χρόνια ο άνθρωπος, ώστε να σώσει την πόλη; Ο υπουργός Προστασίας Πολίτης είναι ευγενής και ευρηματικός.

Βρήκε τη λύση για τους βανδαλισμούς. Βρήκε τη λύση μέσα από τις εκκλήσεις. Το κρίμα είναι ότι άργησε αλλά κανείς κάτοικος αυτής της χώρας δεν θα αμφισβητήσει την ουσία της παρέμβασής του.

Βγήκε μέσα στα αποκαΐδια κι έκανε βαρυσήμαντη δήλωση: «Εγώ θέλω να κάνω, για ακόμη μια φορά, έκκληση προς όλους: πρέπει, σε καμία περίπτωση, να μην επιτρέψουμε σε κανέναν διπλανό μας, φίλο μας, συγγενή μας, μέλος της οικογένειάς μας, να συμμετάσχει σε τέτοιου είδους βανδαλισμούς».

Δεν ξέρουμε ποιες εικόνες έχει στο μυαλό του ο κ. Χρήστος Παπουτσής ίσως όμως να φαντάζεται μανάδες που σιδερώνουν κουκούλες κι αδέρφια που αδειάζουν τη βενζίνη από το μηχανάκι τους για να πάρουν μέρος στις πυρπολήσεις. Σαν να μην έφτανε η έκκληση, συνέχισε με διαβεβαιώσεις, ωσάν να απευθύνεται σε κατοίκους της Ανταρκτικής. Είπε ότι η αστυνομία θα κάνει τα πάντα, στο πλαίσιο της νομιμότητας, για να αποτρέψει στο μέλλον τέτοια φαινόμενα.

Το ερώτημα είναι γιατί δεν απέτρεψε τα «τέτοια φαινόμενα» από το Σάββατο, αν μπορούσε και αν ήθελε να τα αποτρέψει. Είχαν γίνει γνωστά τρία πράγματα. Ότι θα ψηφιστούν τα μέτρα στη Βουλή, ότι θα γίνει μεγάλη συγκέντρωση πολιτών και ότι η Νομική είχε μετατραπεί σε παρασκευαστήριο βομβών.

Δεν χρειάζεται μεγάλη φαντασία για να φοβηθεί κάποιος από τα δεδομένα. Δεν απαιτείται ιδιαίτερη δεξιότητα από τον υπουργό και τους επικεφαλής της αστυνομίας για να αποτρέψουν την λεηλασία της πόλης. Εντούτοις δεν υπήρξαν προληπτικά μέτρα.

Δεν θα υιοθετήσουμε σενάρια συνομωσίας, ότι υπάρχει παρακράτος που καίει και σπάει. Το ελληνικό κράτος δεν διαθέτει την ευελιξία και την εχεμύθεια για να εκπαιδεύσει, να συντηρήσει και να ταΐσει παρακράτος. Ένα γραφείο παρακολούθησης τηλεφώνων πήγαν να στήσουν στην οδό Ακαδημίας και κάρφωσαν ο ένας τον άλλο.

Αυτό που εντυπωσιάζει στην περίπτωση του κ. Παπουτσή δεν είναι η έλλειψη ικανοτήτων. Είναι η απουσία συναίσθησης. Φέρεται ως διακοσμητικό αντικείμενο, που ούτε φέρει ευθύνη ούτε είχε ιδέα των συνθηκών. Επιπλέον είχε το θράσος να μιλήσει για «πληγές ανευθυνότητας».

Για τη δική του ανευθυνότητα, τσιμουδιά. Τολμά να λέει ότι η αστυνόμευση υπήρξε επαρκής. Στο δικό του ηθικό σύμπαν η αστυνομία θα κρινόταν ανεπαρκής αν είχε καεί η ωραία του κόμη, αν του είχαν τραβήξει 45 τρίχες από την περιποιημένη κεφαλή.

Τα 45 κτήρια που πυρπολήθηκαν μοιάζουν ως παράπλευρο συμβάν_ ούτε καν ως παράπλευρη απώλεια. Δημιουργείται λοιπόν μια απορία. Θα πολιτευτεί ξανά ο κ. Χρήστος Παπουτσής μετά την επαρκή –κατά τη γνώμη του- περιφρούρηση της πόλης; Κι αν πολιτευτεί, θα βρεθεί άραγε άνθρωπος να τον τιμήσει με σταυρό προτίμησης;

Χαρταετός !

Πανελλήνιο προσκλητήριο

Άννα Παναγιωταρέα
Δημοσιογράφος
Άρθρο της στην εφημερίδα "Ελεύθερος Τύπος" - 22/2/2012


Η αλήθεια είναι ότι βρισκόμαστε σε πλήρη σύγχυση, παρά τους συγκρατημένους «εορτασμούς» για την επιτευχθείσα συμφωνία με το δεύτερο πακέτο στήριξης και ό,τι επιβαρυντικό συνεπάγεται για τους πολίτες. Ισως η ενημέρωσή μας να είναι αποσπασματική. Να είναι ακόμη ελλιπής. Να είναι και «κατευθυνόμενη». Αλλά την ίδια νεφελώδη αντίληψη αναγνωρίζω και στα διεθνή ΜΜΕ, που ασχολούνται, μετά μανίας, με τα οικονομικά της Ελλάδας. Δεν αναρωτιέμαι για ποιο λόγο έχουν στρέψει την προσοχή τους επάνω μας.

Το έχουν απαντήσει, κατά καιρούς, στα άρθρα τους: «Στην Ελλάδα γίνεται ένα πείραμα του οποίου τις παρενέργειες οφείλουμε να παρακολουθήσουμε προσεκτικά, γιατί δεν είμαστε καθόλου βέβαιοι ότι δεν θα αναγκαστεί να περάσει από την ίδια πόρτα, για παράδειγμα, η Πορτογαλία», είχαν γράψει τον περασμένο μήνα στην ιστοσελίδα τους οι «FinancialTimes» με τους οποίους το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης ξυπνάει και κοιμάται, λες και τα γραφόμενα των οικονομικών συντακτών του συγκροτούν… προσευχητάριο.
Πάντως η χθεσινή «υποδοχή» που επιφύλαξαν στη συμφωνία των Βρυξελλών είναι από επιφυλακτική έως συγκρατημένα απαισιόδοξη: «Θα χρειαστεί στα μέσα της οκταετίας άλλο ένα πακέτο πενήντα δισεκατομμυρίων», δηλώνουν τα βρετανικά μέσα. «Είναι σουβλάκι στον ουρανό το ποσό που συμφωνήθηκε» -δίνουν μάλιστα και τη συνταγή για το μαγείρεμα- γράφουν οι «F.T.» και στο ίδιο μοτίβο υποδέχονται όλοι το δικό μας «επίτευγμα».

Τουλάχιστον, μας παρηγορεί η κοινή δήλωση των μετόχων της κυβέρνησης Παπαδήμου ότι «θα πάρει μία ανάσα η Ελλάδα». Αυτό που δεν διευκρινίζεται είναι αν κι εμείς, οι πολίτες, θα έχουμε ανάλογη ευκαιρία ή μήπως για τη δική της ανάσα πρέπει να προσφέρουμε το ελάχιστο δικό μας εναπομείναν οξυγόνο... Μα, αν πρόκειται να σωθεί ο τόπος από την καταστροφή της άτακτης πτώχευσης, αν είναι να μην ξεπουληθούν τα πάντα για ένα κομμάτι γερμανικό ψωμί, αν γλιτώσουμε από τον καθημερινό εξευτελισμό Σόιμπλε, θα υπομείνουμε, θα βάλουμε το κεφάλι κάτω δουλεύοντας και περιμένοντας τις καλύτερες μέρες, όχι για μας αλλά για τα παιδιά μας.

Αυτές «οι καλύτερες μέρες» είναι και το βαρύτερο φορτίο που θα σηκώσει στις πλάτες της η κυβέρνηση που θα προκύψει από την επερχόμενη εκλογική αναμέτρηση. Γιατί τα μεν δάνειά τους τα εξασφάλισαν πλέον -και με το παραπάνω- οι τράπεζες Γερμανίας, Γαλλίας και Αγγλίας, αλλά η δική μας εξασφάλιση μπορεί να προέλθει μόνον αν η επόμενη κυβέρνηση αποδείξει ότι μπορεί να τα καταφέρει.

Μόνον με την ομοθυμία και την ομοψυχία μπορεί να υπάρξει το πανελλήνιο προσκλητήριο για «νέους αγώνες». Να σηκώσουμε όλοι μαζί την Ελλάδα «λίγο ψηλότερα». Αν εξακολουθήσει να μας κατέχει η ίδια απαισιοδοξία, η καχεκτική μιζέρια ότι «είμαστε γραμμένοι του χαμού», αν δεν φυσήξει ζωογόνο αεράκι στην αγορά και αν δεν ξεθαρρέψουν οι πολίτες ότι «κάτι» αλλάζει, ο κόπος θα είναι μάταιος και θα τρέχουμε να χτυπάμε πόρτες στην Ευρώπη. Θέαμα απεχθές και εξευτελιστικό για το έθνος μας…

Από την υποτίμηση στην αναγέννηση

Νίκος Ξυδάκης
Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Καθημερινή" - 21/2/2012

H περασμένη εβδομάδα άφησε αποκαΐδια αβεβαιότητας, φόβου και μανιοκατάθλιψης πάνω στη χώρα. Παρά την επεισοδιακή υπερψήφιση του αιματηρού Μνημονίου ΙΙ από τη Βουλή, παρά τη σφοδρή αντίδραση του απεγνωσμένου πληθυσμού, παρά την αποδοχή τεράστιων θυσιών και την υποθήκευση του μέλλοντος, εκ μέρους των Ελλήνων, είδαμε τους βόρειους εταίρους μας, Ολλανδούς, Φινλανδούς και, κυρίως, Γερμανούς να αναθεωρούν τα συμφωνηθέντα, να θέτουν νέους δυσβάστακτους όρους, να αμφισβητούν την πολιτειακή επάρκεια της Ελλάδος, να καταφεύγουν σε ήκιστα διπλωματικούς χαρακτηρισμούς, σχεδόν ιταμούς.

Η αφόρητη πίεση εις βάρος της Ελλάδος προκαλεί αντιδράσεις, όχι μόνο εκ μέρους των πιεζόμενων Ελλήνων, αλλά και εκ μέρους τρίτων, που βλέπουν με ανησυχία τις διεθνείς επιπτώσεις από την πολιτική και οικονομική κακομεταχείριση της μικρής ευρωπαϊκής χώρας με το μεγάλο όνομα και το μεγάλο χρέος. Το κλίμα φαίνεται να μεταστρέφεται. Το νέο δάνειο, το «κούρεμα», και το συνεπαγόμενο σκληρό Μνημόνιο θα συμφωνηθούν. Αρκούν όμως για τη διάσωση και ανόρθωση της Ελλάδας; Αρκούν για να σβήσουν τη φωτιά που σιγοκαίει την Ευρωζώνη; Αυτά είναι τα ερωτήματα επί της ουσίας, και η μέχρι τώρα εμπειρία από το Μνημόνιο Ι δεν είναι ενθαρρυντική για την αποτελεσματικότητα της εσωτερικής υποτίμησης που εφαρμόζεται.

Συν ένα παρεπόμενο ερώτημα: Ποια στάση θα τηρήσει η Γερμανία στο εξής, εφόσον εγκριθεί το Μνημόνιο ΙΙ; Πολλοί αναλυτές υποστηρίζουν ήδη ότι στους σχεδιασμούς των Γερμανών περιέχεται το ενδεχόμενο να πιεστεί η Ελλάδα τόσο ώστε να γίνει η ζωή αφόρητη και να ζητήσει μόνη της να εγκαταλείψει την Ευρωζώνη.

Ποιες είναι οι επιλογές της Ελλάδας; Μια μείζονα επιλογή την έχει πράξει ήδη: Εφαρμόζει βίαιη υποτίμηση εισοδημάτων και περιουσιακών στοιχείων, μαζί με δραστικές περικοπές των κρατικών δαπανών. Δηλαδή, θυσίες. Oι θυσίες όμως, όσες ήδη έχουν γίνει και οι πολλές που έρχονται, δεν θα είναι αρκετές, εφόσον δεν συνοδευτούν άμεσα από επανίδρυση του κράτους και αναπροσανατολισμό της παραγωγής. Δίκαιο και αποτελεσματικό κράτος. Φαντασία και πείσμα στην παραγωγή.

Σε αυτά οφείλουν επειγόντως να δώσουν όλες τις δυνάμεις τους οι Ελληνες, αφού πρώτα πιστέψουν στους εαυτούς τους. Σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ, η ανάπτυξη της Ελλάδας, την επόμενη κρίσιμη πενταετία, μπορεί να φτάσει το 8%, ακριβώς λόγω του αποθέματος ανεκμετάλλευτων δυνατοτήτων. Σύμφωνα επίσης με τον καθηγητή του Χάρβαρντ Ricardo Hausmann, ειδικό στα οικονομικά της ανάπτυξης, η Ελλάδα τεκμηριωμένα κατατάσσεται «δεύτερη παγκοσμίως, μετά την Ινδία, στην ευκολία με την οποία θα μπορούσε να αρχίσει να εξάγει πιο σύνθετα προϊόντα» («Κ», 12.2.2012). Αυτές οι ενδείξεις μπορούν να γίνουν φάροι ελπίδας για τους φοβισμένους Ελληνες. Ας τους δούμε, ο χρόνος τρέχει.

Restart: Ημέρα πρώτη

Λώρη Κέζα
Αρθρογράφος
Άρθρο της στην ιστοσελίδα "Βήμα on line" - 13/2/2012


Υπάρχει κάτι ελπιδοφόρο στο πολιτικό σκηνικό. Το τέλος της Μεταπολίτευσης δίνει την ελπίδα ότι θα ξεφορτωθούμε μια και καλή όλους αυτούς που κατέστρεψαν τη χώρα: εκείνους που μοίραζαν λεφτά σαν να ήταν δικά τους, εκείνους που διόριζαν ωσάν το κράτος να είναι δική τους επιχείρηση, εκείνους που βύθισαν το δάχτυλο στο μέλι.

Καιρός να φεύγουν όλοι αυτοί οι επηρμένοι που εξελέγησαν με γλοιώδεις μεθόδους, έζησαν σαν άρχοντες σε βάρος των φορολογούμενων και προήγαγαν σε ανώτατη αξία την τεμπελιά. Καιρός να ξεκουμπίζονται όλοι αυτοί οι αδιάφοροι βουλευτές που το κρίσιμο βράδυ, ενώ καιγόταν η Αθήνα και ψηφίζονταν τα μέτρα, κάθονταν στο εντευκτήριο της Βουλής βλέποντας μπάλα (ΠΑΟ-Ξάνθη).

Η αραίωση και η ανανέωση είναι πλέον αναπόφευκτη. Ήδη έχουν αλλάξει θεαματικά οι συσχετισμοί: ένας στους πέντε βουλευτές δεν εκπροσωπεί πλέον το κόμμα με το οποίο εξελέγη. Πρόκειται για αποχωρήσαντες και διαγραφέντες που αναζητούν αλλού την τύχη τους.

Το ΠαΣοΚ είχε 160 βουλευτές. Σήμερα έχει 130. Η Νέα Δημοκρατία ξεκίνησε με 91 έδρες, έμεινε με 62. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε τον κυρ Φώτη, στο ΛΑΟΣ άλλος μπαίνει, άλλος βγαίνει. Μόνον οι κομμουνιστές παραμένουν αμετάβλητοι. Σε τούτο το κλίμα ακούγονται διάφορα σενάρια πολιτικής φαντασίας, με πιο ακραίο (αλλά χαρακτηριστικό) το σχέδιο που διακινεί ο κ. Πάνος Καμμένος: θα φτιάξουν, λέει, νέο σχήμα διαγραφέντες (ένθεν κι ένθεν) και θα κατέλθουν με επί κεφαλής τον Μίκη Θεοδωράκη!

Προς ώρας, αν θέλουμε να είμαστε σοβαροί, δεν μπορούν να γίνουν ασφαλείς εκτιμήσεις για το πού θα πάνε τα ανεξάρτητα πρόσωπα καθώς δεν καταγράφονται δυναμικές πρωτοβουλίες ενόψει εκλογών. Ακόμη κι εκείνοι που βολιδοσκοπούν, δεν τολμούν.

Ορισμένες επισημάνσεις: κάποιοι από τους ανεξάρτητους (αλλά κι από τους εξαρτημένους) βρίσκονται σε ηλικία απόσυρσης ή έχουν γράψει τόσα πολλά χιλιόμετρα πολιτικής διαδρομής που οφείλουν να αποχωρήσουν. Ας γίνουν σύμβουλοι, ας παριστάνουν τους Νέστορες, όμως με τέτοιο μερίδιο ευθύνης για την καταστροφή, θα πρέπει να ντραπούν να ζητήσουν σταυρό. Είναι αδιανόητο να ξαναπολιτευτούν άτομα που στη ζωή τους δεν έκαναν τίποτε άλλο από το να κάθονται στα βουλευτικά έδρανα, να σχεδιάζουν ανερμάτιστες πολιτικές πλατφόρμες και να ψηφίζουν νόμους που δεν εφάρμοσαν.

Οι βουλευτές που βρέθηκαν εκτός ΠαΣοΚ έχουν τις εξής επιλογές. Μπορούν να ζητήσουν στέγη στη Δημοκρατική Αριστερά και να βρουν την πόρτα κλειστή (είναι προφανές ότι αν μετακομίσουν μαζικά, τα δυνητικά ποσοστά της παράταξης θα καταρρεύσουν). Μπορούν να ακολουθήσουν τις grandes dames των οικονομικών_ εάν εκείνες έχουν την όρεξη να επιμηκύνουν το βεβαρημένο βιογραφικό τους. Μπορούν επίσης να φτιάξουν το λόμπι των ασήμαντων, που θα απαρτίζεται από βουλευτές που έγιναν γνωστοί επειδή επί μια διετία υπερψήφιζαν οτιδήποτε κι ανέχονταν αδιαμαρτύρητα «τα πάντα όλα» του κ. Παπανδρέου αλλά την κρίσιμη στιγμή θέλησαν να κάνουν κόνξες. Καθώς στην πλειονότητά τους είναι πασοκοτραφείς, θα νιώσουν άβολα οπουδήποτε αλλού. Μέχρι να βολευτούν, θα έχουν γίνει οι εκλογές.

Τα αποπαίδια της Νέας Δημοκρατίας έχουν ανάλογες διεξόδους. Με την Ντόρα δεν κάνουνε χωριό_ άλλωστε αυτή είναι μνημονιακή, δεν μπορεί να τους φιλοξενήσει. Ο ακροδεξιός παράγοντας είναι άστατος, τη μια μέρα θέλει, την άλλη δεν θέλει. Επιπλέον την κρίσιμη νύχτα έχασε τα δυο πιο προβεβλημένα στελέχη του: το ΛΑΟΣ ξεφουσκώνει παντοιοτρόπως. Να σημειώσουμε και κάτι ακόμη. Οι περισσότεροι βουλευτές της περιφέρειας στήριζαν την εκλογή τους σε διορισμούς, σε διευθετήσεις, σε εξυπηρετήσεις. Η εποχή των δώρων τελείωσε: θα επιστρέψουν στους νομούς τους χωρίς κόμμα και με άδεια τα χέρια. Σκοτεινό το μέλλον τους.

Στο ερώτημα «και τώρα τι;» υπάρχει απάντηση και βρίσκεται μεταξύ των ψηφοφόρων. Δεν εννοούμε για τη δύναμη της ψήφου αλλά για τη δυνατότητα να κατέλθουν ως υποψήφιοι. Νέα, καθαρά ονόματα μπορούν να στελεχώσουν τα υπάρχοντα κόμματα. Μόνο φρέσκα, αναμάρτητα πρόσωπα μπορούν να αναστήσουν τις αποψιλωμένες κοινοβουλευτικές παρατάξεις. Το πιο ενδιαφέρον και καθόλου ουτοπικό είναι αυτό που θα προκύψει από νέα κόμματα. Έτσι όπως διαμορφώνονται τα πράγματα, τίποτε δεν είναι απίθανο. Ήρθε η ώρα για το αναπάντεχο.

Συνεννόηση και σκληρή δουλειά

Αλέξης Παπαχελάς
Δημοσιογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Καθημερινή" - 13/2/2012

Κάπως έτσι θα τέλειωνε η μεταπολίτευση... Λέγαμε πάντοτε ότι οι μεγάλες διαχωριστικές γραμμές του πολιτικού συστήματος δεν είναι αυτές που χωρίζουν τα κόμματα, αλλά αυτές που χωρίζουν τους εκπροσώπους του λαϊκισμού από εκείνους που θέλουν μια πραγματικά ευρωπαϊκή Ελλάδα. Χθες άρχισε το ξεσκαρτάρισμα, κάτω από αφόρητη πίεση βεβαίως και μέσα σε τραγικές συνθήκες. Τα αστικά κόμματα ευθύνης έχουν τώρα μια σοβαρή ευκαιρία να ανασυσταθούν, χωρίς τα βαρίδια είτε του κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού είτε του άκρατου λαϊκισμού. Χρειάσθηκε ασφαλώς μεγάλη γενναιότητα από την πλευρά του κ. Σαμαρά και του κ. Παπανδρέου. Στην περίπτωση του πρώτου, απεδείχθη ότι οι αχρείαστες υπερβολές έχουν κόστος παρά όφελος. Στην περίπτωση του δεύτερου, οφείλει ο ίδιος να σκεφθεί πόσο διαφορετική θα ήταν η πολιτική του πριν και μετά τις εκλογές του 2009 χωρίς το παλιό... καλό ΠΑΣΟΚ.

Πάλι καλά πάντως. Σκεφθείτε πού ήταν η χώρα πριν από λίγους μόνο μήνες και πού βρίσκεται σήμερα. Το μπλοκ της ευθύνης είναι αυτό που πρέπει να είναι αυτές τις ώρες και η Ελλάδα έχει μια ευκαιρία να κερδίσει τη μάχη του ευρώ και της επιβίωσης.

Από την άλλη, οφείλουμε να πούμε ότι είναι η τελευταία ευκαιρία. Ενα σκληρό ευρωπαϊκό κατεστημένο μας περιμένει στη γωνία, να αποδείξει ότι δεν μας αξίζει να καθόμαστε στο ίδιο τραπέζι μαζί τους. Θα χρειασθεί πολλή δουλειά, ενότητα και εθνική συνεννόηση για να τους διαψεύσουμε. Αυτός ο λαός έχει υποφέρει πολλά εδώ και δύο χρόνια, αλλά πληρώνει τα τέλη, τους φόρους (πλην των μόνιμων φοροφυγάδων), είναι νοικοκύρης και θέλει να ανήκει στη Δύση. Οποτε και να γίνουν οι εκλογές ο δρόμος θα είναι ένας, αυτός της συνεννόησης και της σκληρής δουλειάς.

Οι κίνδυνοι είναι πολλοί. Τους είδαμε χθες στις τηλεοπτικές μας οθόνες, όταν οι δυνάμεις της τυφλής βίας έδειξαν, πάλι, ότι δεν νοιάζονται για το μεροκάματο κανενός, μόνο για το χάος και την καταστροφή. Ο ανηφορικός δρόμος για τις δυνάμεις ευθύνης θα είναι επίπονος και γεμάτος παγίδες. Είναι πολλοί εκείνοι που θα συνεχίσουν να χύνουν δηλητήριο, μισαλλοδοξία και φανατισμό στις φλέβες και τα μυαλά του Ελληνα. Ομως φάνηκε χθες ότι η πατρίδα μας έχει ισχυρότατα ένστικτα αυτοσυντήρησης και ωριμότητας, έστω και στο παρά πέντε. Αν ο κ. Σαμαράς βαδίσει με σταθερότητα στον δρόμο που επέλεξε χθες, αν το ΠΑΣΟΚ αποτινάξει το αμαρτωλό του παρελθόν, αν ένα κομμάτι της Αριστεράς προτείνει αντί να καθυβρίζει τους πάντες, υπάρχει ελπίδα. Αν όχι, αν το πολιτικό σύστημα δεν αλλάξει και δεν σοβαρευτεί, οι χθεσινές καταστροφικές σκηνές θα αφορούν και το μέλλον. Και το χειρότερο; Θα επιβεβαιωθούν εκείνοι στην Ευρώπη που θέλουν να μας πείσουν ότι απλώς «δεν μπορούμε».

Οχι, λοιπόν, μπορούμε όταν είμαστε ενωμένοι και όταν σοβαρευόμαστε, αγνοώντας τις υπερβολές και τις ακρότητες.

Αθηναίοι… εν καμίνω

Άννα Παναγιωταρέα
Δημοσιογράφος
Άρθρο της στην εφημερίδα "Ελεύθερος Τύπος" - 9/2/2012

Δεν είναι που κληρονομήσαμε άχρηστους ή και επικίνδυνους υπουργούς του ακατονόμαστου ΓΑΠ. Είναι που μας έμεινε αμανάτι και ο Γ. Καμίνης, τέως προστάτης του Πολίτη, μόλις επίκουρος καθηγητής Νομικής και νυν πολιτικός ανήκων στη συνομοταξία «ντενεκές ξεγάνωτος», κατά τον μακαριστό Σεραφείμ, δημιουργό αυτής της ειδικής ομάδας πολιτικών, καθώς ασκούσε κριτική προς υπουργό Οικονομικών της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Θα μου πείτε ότι ο Καμίνης δηλώνει άθεος…

Ωστόσο η κατάσταση της Αθήνας δεν έχει προηγούμενο. Είμαι κάτοικος κέντρου επί εικοσιπενταετία. Οσο κι αν σκαλίζω τη μνήμη μου, δεν θυμάμαι την πρωτεύουσα της Ελλάδας να βρίσκεται σε τέτοια εγκατάλειψη. Τη Δευτέρα το βράδυ, που είχαμε καταιγίδα και χρειάστηκε να βγω από το σπίτι μου, ένας μικρός δρόμος στην Πλάκα, το νερό έφευγε πάνω από το πεζοδρόμιο στους 15 πόντους.

Ανακαλύψαμε με τους βρεγμένους γείτονες ότι τα φρεάτια, φρακαρισμένα από σκουπίδια και φύλλα, δεν επέτρεπαν στο νερό να μπει. Δεν είχε φροντίσει κανείς όλη τη χρονιά να τα καθαρίσει. Αλλά το χειρότερο ήταν ότι στη Βασιλίσσης Σοφίας το νερό έφτανε στα τριάντα εκατοστά και μόνον βάρκα που δεν χρειαστήκαμε για να περάσουμε στον Ευαγγελισμό. Ολη η Αθήνα μια λίμνη και ο Καμίνης απαθής στο σπίτι του.

Ή μάλλον δεν το λέω καλά. Βρισκόταν σε διαρκή τηλεφωνική επικοινωνία με δύο υπαλλήλους του Δήμου για να πετάξουν έξω από το γυμναστήριο του Ρουφτους αστέγους-ανάμεσά τους και έγκυο γυναίκα- που είχαν καταφύγει εκεί να προφυλαχτούν από την καταιγίδα. Οι επιφορτισμένοι εξηγούσαν ότι ήταν προγραμματισμένος αγώνας μπάσκετ και έπρεπε ανυπερθέτως το γήπεδο να απολυμανθεί. Από τι; Από όσους καταφεύγουν εκεί να κουρνιάσουν τις μέρες που ο χειμώνας είναι αλύπητος απέναντί τους. Τι τους έλεγαν; «Εχει λήξει ο συναγερμός των έκτακτων μέτρων. Δεν μπορείτε να μείνετε». Λες και ο «συναγερμός των έκτακτων μέτρων» διέταζε ταυτόχρονα να βγει ήλιος ζεστός για να πάρει το νερό που έτρεχε ποτάμι στους δρόμους, να στεγνώσει τα παγκάκια και τα πεζοδρόμια, για να βρουν ένα στεγνό μέρος να απαγκιάσουν τη νύχτα.

Οργίζομαι με όλους τους ψευτοκουλτουριάρηδες, δήθεν αριστερούς και δήθεν μεγαλοαστούς της δεξιάς του Κολωνακίου που αγκάλιασαν τον Καμίνη για ένα «νέο ήθος στο Δήμο της Αθήνας». Οργίζομαι και με εκείνους που δεν πήγαν να ψηφίσουν γιατίήθελαν να τιμωρήσουν την προηγούμενη δημοτική αρχή και τώρα είναι «κοψοχέρηδες». Οργίζομαι περισσότερο με όσους κάνουν μόδα το να μην ψηφίζουν! Ολοι μαζί, μας φόρτωσαν ως δήμαρχο έναν άνθρωπο από τον οποίο λείπει η φιλαλληλία διότι δεν του το επιτρέπει η νομικίστικη αντίληψήτου. Πώς την πάτησε έτσι ο Φώτης Κουβέλης!

Ο Α. Σαμαράς από τον μεν ΓΑΠ κατόρθωσε και μας απάλλαξε. Με τον δε Καμίνη τι κάνουμε, ω παίδες Αθηναίοι εν καμίνω;

Μας σώζει ένα μοντέλο... Λετονίας;

Παναγιώτης Παναγιώτου
Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Έθνος" - 30/1/2012

Η επιτυχής ολοκλήρωση των διαπραγματεύσεων με τους πιστωτές και την τρόικα είναι ένα κομβικό σημείο, για να αποφευχθεί το ενδεχόμενο μιας άτακτης χρεοκοπίας, είτε άμεσα είτε μεσοπρόθεσμα. Το ενδεχόμενο είναι υπαρκτό, έστω και αν όχι κυρίαρχο στους ευρωπαϊκούς κύκλους, αυτήν τη στιγμή. Ενώ ταυτόχρονα υπάρχουν ισχυρές μειοψηφικές οικονομικές και πολιτικές ελίτ που θεωρούν την ελληνική χρεοκοπία αναπόφευκτο γεγονός και ως εκ τούτου την... καλύτερη λύση. Το κυρίαρχο πάντως ευρωπαϊκό σενάριο, φοβούμενο ανεξέλεγκτες καταστάσεις, επιδιώκει παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη. Το κακό είναι ότι αυτό το βλέπουν μέσω της επιβολής στην Ελλάδα ενός μοντέλου τύπου... Λετονίας! Αυτό σημαίνει μισθοί από 500-600 ευρώ και 50% έως 60% μείωση των αξιών γης, ακινήτων και επιχειρήσεων. Με αυτόν τον τρόπο θεωρούν ότι θα γίνει «ανταγωνιστική» η ελληνική οικονομία και θα υπάρξει ανάπτυξη...

Φοβούμαι ότι αυτού του τύπου οι προσεγγίσεις είναι εξωπραγματικές και καταστροφικές, τόσο για την οικονομία όσο και για τη «βιωσιμότητα της κοινωνίας», χάριν της οποίας υποτίθεται ότι γίνονται όλα αυτά, έστω και με «αρχικό κόστος»... Εχω ξαναγράψει ότι η ανεπιθύμητη έξοδος από το ευρώ μπορεί να γίνει είτε γιατί δεν θα μας «αντέξουν» οι Ευρωπαίοι εταίροι μας είτε γιατί δεν θα «αντέξει» η ελληνική κοινωνία. Οι αρνητικές εμπειρίες του πρώτου Μνημονίου πρέπει να αξιοποιηθούν διαπραγματευτικά για να πετύχουμε ένα βιώσιμο πρόγραμμα προσαρμογής. Οι νέες απαιτήσεις της τρόικας δυστυχώς δεν κινούνται προς αυτή την κατεύθυνση. Σύμφωνα μάλιστα με τις εκτιμήσεις του «Economist», εάν η ύφεση πιάσει το... 7% (αλλά και λιγότερο), τότε τα δημοσιονομικά οφέλη τόσο από το PSI όσο και από τα σκληρά μέτρα θα εξανεμιστούν και θα συνεχιστεί ο «φαύλος κύκλος».

Αναμφισβήτητα, η ελληνική πλευρά βαρύνεται με αδικαιολόγητες καθυστερήσεις, με αποκλίσεις και έλλειψη σοβαρής πολιτικής διάθεσης για μεταρρυθμίσεις και διαρθρωτικές αλλαγές. Από την άλλη, οι πολιτικές διάσωσης της Ελλάδας που εφάρμοσαν μέχρι σήμερα η Γερμανία και το ΔΝΤ απεδείχθησαν αναποτελεσματικές και δεν πρέπει να καλυφθούν πίσω από τις αδυναμίες του ελληνικού πολιτικού συστήματος.

Χωρίς διαμόρφωση αναπτυξιακού περιβάλλοντος, που σημαίνει όχι άλλα υφεσιακά μέτρα, μεγάλες διαρθρωτικές αλλαγές από πλευράς Ελλάδας και ένα ευρωπαϊκό επενδυτικό πρόγραμμα, δεν μπορεί να γίνει «ανάταξη» της ελληνικής οικονομίας και άρα να αποδώσουν και οι λοιπές πολιτικές. Εάν οι Ευρωπαίοι ηγέτες θέλουν όντως η Ελλάδα να παραμείνει στο ευρώ, πρέπει να δουν το ελληνικό πρόβλημα στις σωστές διαστάσεις του.

Οσο για τα περί... «δημοσιονομικού επιτρόπου», πέραν του ότι συνιστούν θεσμική ευρωπαϊκή εκτροπή, δεν βοηθούν, γιατί θέτουν ένα δίλημμα μεταξύ οικονομικής βοήθειας και εθνικής αξιοπρέπειας, στο οποίο η απάντηση είναι μονόδρομος...

Φαυλοκρατία

Γιάννης Πρετεντέρης
Δημοσιογράφος
Άρθρο του στην ιστοσελίδα "Βήμα on line" - 29/1/2012

Ποιους άραγε αντιπροσωπεύουν οι βουλευτές; Τον εαυτό τους; Τα κόμματά τους; Τους ψηφοφόρους τους; Τον επαγγελματικό τους κλάδο; Τίποτε από όλα αυτά.

Σύμφωνα με το Σύνταγμα «οι βουλευτές αντιπροσωπεύουν το έθνος» (άρθρο 31, παρ. 2). Το έθνος ως σύνολο.

Ποιοι όμως αποτελούν το έθνος; Οι φαρμακοποιοί; Οι δικηγόροι; Η ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ; Οι κάτοικοι Αμαρουσίου; Το ηρωικό προλεταριάτο; Οι ψηφοφόροι της Κορινθίας; Οχι.

Ολοι αυτοί και ο καθένας μόνος του αποτελούν ασφαλώς τμήματα του έθνους. Αλλά τα επί μέρους συμφέροντά τους (απολύτως θεμιτά...) δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι συμβαδίζουν πάντα ή εξ ορισμού με το γενικότερο συμφέρον. Μπορεί και να το αντιστρατεύονται.

Ποιον λοιπόν αντιπροσωπεύουν τελικά οι βουλευτές; Αυτούς; Ολους αυτούς; Κάποιους από αυτούς; Κάποιους άλλους; Οχι. Οι βουλευτές αντιπροσωπεύουν μόνο το γενικό συμφέρον του έθνους και το Σύνταγμα μάλιστα τους αναγνωρίζει απεριόριστη ελευθερία συνείδησης στον προσδιορισμό του.

Ως εκ τούτου, ο εξευτελισμός του Κοινοβουλίου τη «Μαύρη Τρίτη» δεν επήλθε επειδή οι Πασόκοι καταψήφισαν μερικά άρθρα ενός νομοσχεδίου, ούτε επειδή κάποιοι Νεοδημοκράτες κρύβονταν στις τουαλέτες για να μην ψηφίσουν.

Επήλθε επειδή σειρά βουλευτών εμφανίστηκαν να κρίνουν με γνώμονα όχι το γενικό συμφέρον του έθνους αλλά τα συμφέροντα επί μέρους επαγγελματικών κλάδων με τα οποία ταυτίστηκαν. Να ψηφίζουν δηλαδή μέσα από κάποιου είδους συναλλαγή υπέρ της πάρτης τους…

Η πολιτική αυτή συμπεριφορά έχει ένα όνομα: φαυλοκρατία. Εχει μια αιτία: το έλλειμμα πολιτικής ηγεσίας. Και οδηγεί στην καταστροφή.

Για δύο λόγους:

Πρώτον, επειδή ενισχύει εκτός Ελλάδας το στερεότυπο ότι η χώρα μας δεν είναι παρά μια διεφθαρμένη κομπανία που πορεύεται μέσα από διαδοχικές συναλλαγές - πάνω και κάτω από το τραπέζι…

Δεύτερον, επειδή στέλνει εντός Ελλάδας το μήνυμα ότι «έτσι γίνονται οι δουλειές». Και ότι οι πολιτικοί δεν είναι παρά κάτι ξεδιάντροποι νταραβεριτζήδες που καταπίνουν αμάσητες τις περικοπές ή τους φόρους αλλά στυλώνουν τα πόδια μόλις οι φαρμακοποιοί, οι δικηγόροι ή οι ταξιτζήδες βάλουν τις τσιρίδες.

Δεν χρειάζεται να περιγράψω πόσο κόστισε στη χώρα και στον κοινοβουλευτισμό αυτή η «Μαύρη Τρίτη» της περασμένης εβδομάδας.

Το στοιχειώδες θα ήταν να τιμωρήσουν σκληρά οι ψηφοφόροι όσους πήραν μέρος στο νταραβέρι. Αλλά δεν είμαι βέβαιος ότι θα το κάνουν. Δεν είμαι καν βέβαιος ότι συνειδητοποιούν το ολίσθημα.

Αλλωστε εκείνοι τους έχουν εκλέξει. Και μια και δυο και τρεις φορές...

Στη Μόσχα, αδελφέ μου, στη Μόσχα

Λώρη Κέζα
Αρθρογράφος
Άρθρο της στην ιστοσελίδα "Βήμα on line" - 25/1/2012

Υπάρχει μια έκφραση για να περιγράψουμε τις σχέσεις της Ελλάδας με τη Ρωσία: Φτου, κι από την αρχή. Το άνοιγμα προς τη Μεγάλη Δύναμη μπορεί να αξιολογηθεί ως η διπλωματική επιτυχία του μικρού Καραμανλή. Φευ, ο κ. Παπανδρέου έδωσε μια κλωτσιά στην καρδάρα με το αέριο και περιφρόνησε τη βοήθεια που προσφέρθηκε για να ξεπεράσουμε την οικονομική κρίση. Του φάνηκαν άσχημα τα 25 δισ. ευρώ που θα δάνειζαν οι Ρώσοι με ευνοϊκούς όρους_ ωσάν να υπήρχαν προσφορές από πολλές μεριές. Ο κ. Αντώνης Σαμαράς επιχειρεί νέο άνοιγμα με την επίσκεψή του στη Μόσχα. Θα προσπεράσουμε τις λεπτομέρειες, ότι δηλαδή άρχισε τις αφηγήσεις περί Βατοπεδίου και σκοτεινών δυνάμεων που ανέτρεψαν τη δεξιά κυβέρνηση. Αυτά είναι για το πασπάλισμα. Το ουσιώδες είναι ότι οι επαφές με τη Ρωσία μπορούν να αποδώσουν σε πολλά επίπεδα.

Να τα πιάσουμε ένα ένα. Η Ελλάδα έχει ενέργεια ακριβή, από επισφαλείς πηγές και με βρόμικα παράγωγα. Υπάρχει περιθώριο ως το 2020 για να ευρεθούν καθαρές λύσεις, τις οποίες απαιτεί η Ευρωπαϊκή Ένωση (προς ώρας πληρώνονται πρόστιμα για τη μόλυνση). Η ρωσική επένδυση που δεν ευοδώθηκε (South Stream) θα είχε ορατά αποτελέσματα (θέσεις εργασίας, διακομιστικά τέλη, απαλλαγή από ποινές ρύπανσης). Ταυτόχρονα θα άνοιγε την πόρτα για μικρότερες αλλά ουχί αμελητέες εμπορικές συμφωνίες καθώς θα στηνόταν ισχυρός μηχανισμός για τις διμερείς επαφές. Τούτο δεν άρεσε στους αμερικανούς και κατ΄ επέκτασιν δεν άρεσε στον κ. Παπανδρέου ο οποίος είδε τη λύση του ενεργειακού στο φύτεμα φωτοβολταϊκών στην επικράτεια. Ενθάρρυνε τους αγρότες αντί να βάζουν κρεμμύδια στους κάμπους να φυτεύουν πάνελ (το ΕΣΠΑ να είναι καλά). Εντάξει, θα έδινε χαρά σε 12.000 μικροεπενδυτές χωρίς όμως να υπάρχει τίποτε επιπλέον στον ορίζοντα και κυρίως χωρίς να αλλάζει το ενεργειακό τοπίο. Χωρίς να υπάρχει κανένα παράπλευρο όφελος για τη χώρα.

Από τη φιλία που επιδιώκει ο κ. Αντώνης Σαμαράς με τη Ρωσία αλλάζει η ισορροπία των εξαρτήσεων της χώρας. Διαφορετικά μιλάει κάποιος που είναι ζήτουλας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, διαφορετικά μιλάει εκείνος που έχει δεσμούς με ισχυρά κράτη, πόσω μάλλον όταν εκείνα διαθέτουν φυσικό πλούτο, τεχνογνωσία, δυνατό στρατό και χρήμα. Να μην παραβλέψουμε και τις προοπτικές τόνωσης της εγχώριας βιομηχανίας, του τουρισμού: κανείς δεν περιμένει να τονωθεί η οικονομία από τα αγγλάκια που καταλαμβάνουν τα νησιά πίνοντας μπύρας και τρώγοντας ένα σουβλάκι στο όρθιο. Τουναντίον υπάρχουν ελπίδες εισροής κεφαλαίων αν γίνει ελκυστική η χώρα για τους Ρώσους. Τόσα μοναστήρια υπάρχουν για τους πιστούς της Ορθοδοξίας, τόσες όμορφες παραλίες για τους μεγιστάνες και την εύρωστη τάξη.

Ο κ. Σαμαράς διευκρινίζει ότι στη Ρωσία πάει να μιλήσει για business. Υπάρχει ένα κρίμα: έχει δυνητικά αξιώματα. Τέτοιου είδους επαφές έπρεπε να είναι μέλημα της επίσημης διπλωματίας, να μέρος μιας εθνικής στρατηγικής. Η Νέα Δημοκρατία μπορεί να συμβάλλει στην αναθέρμανση των σχέσεων όμως δεν παίρνει αποφάσεις.

Το βαρύ τίμημα του χρόνιου ψέματος

Αλέξης Παπαχελάς
Δημοσιογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Καθημερινή" - 30/1/2012

Μου έκανε μεγάλη εντύπωση μια δήλωση της γ.γ. του ΚΚΕ, η οποία υποστήριζε ότι αυτή η κυβέρνηση είναι σαν την προηγούμενη, μόνο που δεν λέει ψέματα. Ως προς το δεύτερο σκέλος, ως προς τα ψέματα δηλαδή, νομίζω ότι έχει δίκιο. Το μεγαλύτερο όπλο που έχει ο κ. Λουκάς Παπαδήμος στα χέρια του είναι το γεγονός ότι λέει τα πράγματα όπως είναι. Δεν υπόσχεται, δεν υπεκφεύγει, δεν ωραιοποιεί. Μην ξεχνάτε ότι η πρώτη του δήλωση έξω από το Προεδρικό Μέγαρο προκάλεσε εντύπωση, γιατί είχε τονίσει ότι δεν είναι πολιτικός...

Μπορεί να μην είναι επικοινωνιακός, αντιθέτως να θεωρεί ότι η επικοινωνία είναι κάτι που εμποδίζει και καθυστερεί τη σοβαρή δουλειά που πρέπει να κάνει κάποιος στη θέση του. Κανείς όμως δεν θα μπορέσει να πει, όπως και αν πάνε τα πράγματα, ότι «άλλα μας είχε πει», «άλλα υποσχέθηκε» ή «μακάρι να μας τα είχε πει έτσι χύμα, να ξέραμε και εμείς τους κινδύνους». Δεν θα κάνει δηλαδή ποτέ το λάθος που πλήρωσε ακριβά ο κ. Γιώργος Παπανδρέου λόγω της προεκλογικής του στάσης το φθινόπωρο του 2009. Ενας λόγος που ο κόσμος είναι τόσο θυμωμένος με τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ είναι το γεγονός ότι δεν του είπε την αλήθεια. Θα μου πείτε, αν είχε πει τα πράγματα όπως ήταν θα κέρδιζε με τόσο μεγάλη πλειοψηφία; Οχι, αλλά σίγουρα θα άντεχε περισσότερο και θα είχε πάρει μέτρα πολύ νωρίτερα. Αφήστε που το ΠΑΣΟΚ έπαιζε ένα απίστευτο παιχνίδι με την τρόικα και τις συντεχνίες, παρίστανε ότι έκανε μεταρρυθμίσεις τις οποίες γείωνε το επόμενο λεπτό.

Ελπίζω ότι όλοι οι πολιτικοί έχουν μάθει κάτι από την εμπειρία του κ. Γ. Παπανδρέου, ότι δηλαδή δύσκολα θα πουν χοντρά ψέματα ή θα υποσχεθούν πράγματα που είναι παντελώς ανεφάρμοστα. Οι Ελληνες έχουν γίνει σκληροί, πολύ σκληροί με τους πολιτικούς και κανείς δεν θα έχει περίοδο χάριτος από εδώ και πέρα, ούτε έναν μήνα. Οποιος, δε, κάνει το λάθος να υπόσχεται παράδεισο ή λύτρωση θα ζει γρήγορα την κόλαση με τη μορφή των αποδοκιμασιών και της κατάρρευσης στις δημοσκοπήσεις.

Πληρώνουμε βαρύ τίμημα σήμερα γιατί εξορίσαμε την ωμή αλήθεια εδώ και πολλά χρόνια από τον δημόσιο λόγο. Οι πολιτικοί που έλεγαν αλήθειες (Τάσος Γιαννίτσης, Στέφανος Μάνος κ.ά.) εξοβελίσθηκαν από το κομματικό σύστημα με τη φράση «αυτοί δεν καταλαβαίνουν από πολιτική». Η δημοσιογραφία εκπροσωπήθηκε επάξια από ανθρώπους που μας έπειθαν ότι «ο πελάτης έχει πάντα δίκιο» και που απέφευγαν την αλήθεια όπως ο διάβολος το λιβάνι, γιατί ψαλίδιζε τη δημοφιλία.

Ισως, λοιπόν, όταν τελειώσουν ο ανεξέλεγκτος θυμός και η τρέλα του λαϊκισμού να αρχίσουμε να σκεπτόμαστε πιο ώριμα ποιους ακούμε και ποιους ψηφίζουμε.

Λογική και… αναισθησία

Άννα Παναγιωταρέα
Δημοσιογράφος
Άρθρο της στην εφημερίδα "Ελεύθερος Τύπος" - 27/1/2012


Μετά τις «εξομολογήσεις» και την έκφραση «μετανοίας» των εντόπιων «μάγων» της Οικονομίας, έρχεται να προστεθεί και «η βαθεία λύπη» της καγκελαρίου της Γερμανίας, η οποία μάλιστα εκφράστηκε σε έξι (!) ΜΜΕ της χώρας της, κατά τη διάρκεια κοινής συνέντευξης. Είναι, λοιπόν, η κ. Ανγκελα Μέρκελ «βαθύτατα λυπημένη, διότι τα μέτρα που ελήφθησαν στην Ελλάδα δεν απέδωσαν τα αναμενόμενα αποτελέσματα και το πρόγραμμα που συνοψίστηκε στο Μνημόνιο δεν ήταν εκείνο που θα έβγαζε την Ελλάδα από την κρίση. Δυστυχώς, ταλαιπωρούνται οι Ελληνες».

Νομίζω ότι κάθε σώφρων άνθρωπος, ύστερα από αυτή την έκρηξη ειλικρίνειας και «συντριβής», θα περίμενε ότι η καγκελάριος θα πρόσθετε και το αβίαστο συμπέρασμα, ήτοι «…γι’ αυτούς τους λόγους θα επανεξετάσουμε μαζί με την ελληνική κυβέρνηση τη χαλάρωση των μέτρων και την κατάρτιση ενός νέου προγράμματος που θα βγάλει την Ελλάδα από την ύφεση και θα δώσει χώρο σε μια νέα ανάπτυξη».

Αντ’ αυτών, την ακούσαμε να λέει ότι «θα συνεχιστεί η προσπάθεια πραγματοποίησης των όρων του Μνημονίου στην ίδια ένταση, παρόλο που προκαλεί προβλήματα στους Ελληνες». Νομίζω ότι και αυτή η αποστροφή του λόγου Μέρκελ έρχεται να προστεθεί σε όσα «τρελά» ακούσαμε τις τελευταίες μέρες, που άρχισαν με το «μακελειό» και κατέληξαν στη μη ανάγνωση του Μνημονίου αλλά στην υπουργική υπερψήφισή του!

Είναι δύσκολο να παρακολουθήσει κανείς τη γερμανική λογική, η οποία ενώ αποδέχεται την πλήρη αποτυχία των μέτρων που επιβλήθηκαν, εντούτοις επιμένει στη συνέχειά τους, παρόλο που είναι πασιφανές ότι οδηγεί έναν ολόκληρο λαό όχι μόνον στην πενία αλλά και την απελπισία, που είναι και ο σκληρότερος παράγοντας για την αναστροφή της πνιγηρής ατμόσφαιρας η οποία επικρατεί στην Οικονομία.

Εντέλει, όσο κι αν αρνούνται οι πολιτικοί αντίπαλοι της Ν.Δ. να το παραδεχθούν, οι προτάσεις Σαμαρά στο λεγόμενο Ζάππειο ΙΙ -έγιναν αντικείμενο χλευασμού από τον οικονομικό κολοσσό Γ. Παπακωνσταντίνου και στόχος θλιβερών δηλώσεων των οικονομικών εγκεφάλων του ΠΑΣΟΚ- αποδεικνύονται ως η μόνη λύση, έστω και σε αυτή την ύστατη ώρα που όλοι οι δείκτες έχουν πάρει αθεράπευτα την κατιούσα. Οταν ρωτήσαμε τον αρχηγό της Ν.Δ. για το «πακέτο μέτρων» που τότε εισηγείτο, είχε απαντήσει: «Μα, δεν κομίζουμε γλαύκα στην Αθήνα.

Αυτή είναι η διεθνής οικονομική πρακτική που ακολουθείται σε όλον τον κόσμο, σε ανάλογες περιπτώσεις βαθιάς ύφεσης. Δεν παίρνεις μέτρα ασφυξίας για την Οικονομία, αλλά της δίνεις το περιθώριο να αναπνεύσει και να κυκλοφορήσει το χρήμα».

«Εμείς φτάσαμε στο σημείο σήμερα να ντουφεκάμε ένα ευρώ», μου είπε χτες επιχειρηματίας, ο οποίος παλαιότερα εθεωρείτο από τους πιο επιτυχημένους στο χώρο της ένδυσης. Αναρωτιέμαι αν ο Αντώνης Σαμαράς, ο οποίος στηρίζει την κυβέρνηση Λ. Παπαδήμου, δεν θα μπορούσε -για τη σωτηρία της Ελλάδας και των πολιτών της- να επιβάλει την εφαρμογή της φορολογικής χαλάρωσης από τώρα και να μην περιμένει την επόμενη των εκλογών.

Είναι και το πολιτικό θράσος θέμα των στατιστικολόγων;

Σοφία Βούλτεψη
Δημοσιογράφος
Άρθρο της στο site "Ελεύθερη Ζώνη" - 30/1/2012

Όταν ακούσαμε τον κ. Χρυσοχοΐδη να δηλώνει πως δεν είχε διαβάσει το Μνημόνιο επειδή τότε ως υπουργός Προστασίας του Πολίτη είχε να κάνει άλλη δουλειά (να κυνηγά το έγκλημα), δηλώσαμε ότι η επιστήμη έχει πλέον σηκώσει τα χέρια ψηλά και πως μετά από αυτή την ομολογία, δεν είχαμε κάτι άλλο να ακούσουμε.

Αλλά έπρεπε να το φανταστούμε: Όταν σ’ αυτή τη χώρα κανένα βαρέλι (ούτε της χρεοκοπίας) δεν έχει πάτο, πώς θα βρίσκαμε πάτο στο βαρέλι της πολιτικής ανοησίας, του πολιτικού θράσους και του πολιτικού ψεύδους;

Ήλθε, όμως, η δήλωση του υπουργού Δικαιοσύνης Μ. Παπαϊωάννου στην πρωινή εκπομπή του Mega, στις 27 Ιανουαρίου, και απέδειξε πως πράγματι πάτος στο βαρέλι του πολιτικού ψεύδους των επαγγελματιών πολιτικών ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ.

Επίσης, δεν υπάρχει πάτος και στην άλλη κατρακύλα, που επιβάλλει το αξίωμα να εκλαμβάνεται το ψέμα και η παραδοχή του ως… αθωωτική έκφραση ειλικρίνειας!

Α, σου λέει, είναι ειλικρινής, παραδέχεται το λάθος και το ψέμα του! Άρα… αθώος του εγκλήματος.

Ως εάν να έχουμε όλοι μαζί αποδεχθεί την κοινή μοίρα να μας κυβερνούν άνθρωποι που συστηματικά επιδίδονται σε λάθη και σε ψεύδη – αρκεί στο τέλος να τα παραδέχονται.

Ερωτηθείς, λοιπόν, ο κ. Παπαϊωάννου σχετικώς με την (πρωτοφανή) ομολογία Χρυσοχοΐδη – επί της οποίας ο ίδιος (ο κ. Χρυσοχοΐδης) συνέχισε να επιχειρηματολογεί, διότι ως γνωστόν η διόρθωση είναι χειροτέρα του λάθους – δήλωσε πως δεν συμφωνεί με τον «αδιάβαστο» συνάδελφό του, διότι, όπως είπε, όλοι οι βουλευτές και πολύ περισσότερο οι υπουργοί οφείλουν να γνωρίζουν τι ψηφίζουν.

Ως εδώ καλά. Έλα, όμως, που έπρεπε να απαντήσει και στο ερώτημα αν και ο ίδιος είχε διαβάσει το Μνημόνιο!

Και τι απάντησε (με την άνεση του πορφυρογέννητου που έχει γεννηθεί για να μας κυβερνά);

Το πρωτοφανές ακόλουθο:

«Το είχα διαβάσει. Αλλά και αν δεν το είχα διαβάσει, θα σας έλεγα ότι το είχα διαβάσει»!

Επομένως, το λάθος του κ. Χρυσοχοΐδη δεν είναι ότι δεν είχε διαβάσει το Μνημόνιο, αλλά ότι… το είπε!

Και δεν σηκώθηκαν οι πέτρες, αλλά κρίθηκε (και αυτό) ως γοητευτική, αξιολάτρευτη, συγκινητική «έκφραση ειλικρίνειας»!

Σωστά! Διότι ακριβώς όπως αυτοί που δεν είναι στατιστικολόγοι δεν είναι σε θέση να κρίνουν αν μπορεί μια ανεξάρτητη (λέμε τώρα) Αρχή να συνεδριάζει και να δίνει στοιχεία κατά παράβαση του νόμου, δηλαδή χωρίς να συνεδριάσει το Διοικητικό της Συμβούλιο και χωρίς να έχουν υπογραφεί αποφάσεις που (από το νόμο) πρέπει να είναι «προϊόν συλλογικού οργάνου», έτσι και κάποιοι άλλοι δεν επιτρέπεται να κρίνουν αυστηρά το πολιτικό ψεύδος και την πολιτική υποκρισία, διότι αυτό δεν είναι της δικής τους αρμοδιότητος.

Άλλωστε, δεν είμαστε καθόλου βέβαιοι ότι το πολιτικό ψεύδος που οδηγεί στην καταστροφή μιας χώρας, αποτελεί αδίκημα.

Αλλά ακόμη και αν το πολιτικό ψεύδος ήταν έγκλημα, πρέπει να είσαι εγκληματολόγος για να σου επιτραπεί να το κρίνεις.

Όπως ακριβώς πρέπει να είσαι στατιστικολόγος για να διαπιστώσεις (και να αποκαλύψεις) παραβίαση του ιδρυτικού νόμου της ΕΛΣΤΑΤ.

Ή για να απορήσεις, διότι ενώ η ΕΛΣΤΑΤ είχε δώσει στη Eurostat στοιχεία για τις ΔΕΚΟ, λίγο μετά οι «αρμόδιοι» ανέθεταν σε εταιρία ορκωτών λογιστών να βρει τα στοιχεία που υποτίθεται πως είχε ήδη βρει η ΕΛΣΤΑΤ.

Τώρα, βέβαια, ο κ. Παπαϊωάννου (που φαίνεται πως πιάστηκε και αυτός αδιάβαστος), υποστηρίζει ότι ο φάκελος της ΕΛΣΤΑΤ πρέπει να πάει στη Βουλή και πως θα το πράξει αμέσως μόλις του το ζητήσει η Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας.

Το ίδιο πράττει και ο κ. Μπεγλίτης που αφού σε πρώτο χρόνο κατακεραύνωσε τους εισαγγελείς, κατηγορώντας τους για «επικίνδυνη αφέλεια», τώρα λέει πως ο φάκελος πρέπει να πάει στη Βουλή, αλλά (προσοχή!), το θέμα να ερευνηθεί από εξεταστική επιτροπή και να ερευνηθεί από την παρούσα Βουλή (όπου ο ΠΑΣΟΚ διαθέτει αυτήν την γελοία και αναντίστοιχη με τον πραγματικό εκλογικό χάρτη πλειοψηφία)!

Είπε επίσης ο κ. Παπαϊωάννου ότι δεν έχει λόγο να απαντά «σε μια ακατάσχετη φλυαρία που υπάρχει στον δημόσιο βίο της χώρας».

Και πως ήταν υποχρεωμένος από το νόμο να στείλει στο Ανώτατο Δικαστικό Συμβούλιο το ερώτημα περί αντικατάστασης ή μη των εισαγγελέων. Γεγονός το οποίο απλώς συνέπεσε με την διαβίβαση του φακέλου για την ΕΛΣΤΑΤ! (Τι σου είναι αυτές οι συμπτώσεις)!

Φυσικά, κάνει ότι δεν θυμάται πως οι εισαγγελείς είχαν ανακαλέσει την παραίτησή τους, όταν ο κ. Βενιζέλος απέσυρε την πρόθεσή του να καταθέσει τροπολογία για την αντικατάστασή τους.

Και επομένως δεν υπήρχε θέμα να επανέλθει – ει μη μόνον επειδή διαβιβάστηκε ο φάκελος της ΕΛΣΤΑΤ.

(Υπενθυμίζω στο σημείο αυτό ότι ο κ. Βενιζέλος έχει από τις 27 του περασμένου Σεπτεμβρίου καταργήσει το Δ.Σ. της ΕΛΣΤΑΤ και μέχρι σήμερα δεν έχει προτείνει τους αντικαταστάτες τους και επομένως η ΕΛΣΤΑΤ παραμένει και αυτή τη στιγμή που μιλούμε χωρίς Δ.Σ., άρα παράνομη).

Υπάρχει και άλλο που ξέφυγε από το έρκος των οδόντων του κ. Παπαϊωάννου (μέσα στην ακατάσχετη φλυαρία των τηλεοπτικών μονολόγων του).

Ερωτηθείς για ποιο λόγο χρειάστηκε το ερώτημά του να συνοδευθεί από ένα κατεβατό – νέο λίβελλο κατά των εισαγγελέων, ενώ θα αρκούσε απλώς να στείλει τρεις τυπικές αράδες, απάντησε κάτι το εντελώς προσβλητικό για τα μέλη του Ανώτατου Δικαστικού Συμβουλίου.

Ότι δηλαδή αισθάνθηκε την ανάγκη να υπενθυμίσει στα ένδεκα μέλη του Συμβουλίου τα όσα είχαν προηγηθεί, ώστε να βοηθηθούν στην κρίσης τους!

Επομένως, εμείς πρέπει να θεωρήσουμε πως και τα μέλη του Ανώτατου Δικαστικού Συμβουλίου (πλην των μελών της κυβέρνησης) δεν διαβάζουν, δεν παρακολουθούν τι γίνεται, δεν λαμβάνουν πληροφορίες και χρειάζονται αυτόν (τον κ. Παπαϊωάννου) να φρεσκάρει τη μνήμη τους με διάφορες ανακοινώσεις-σεντόνια!

Στην προσπάθειά του δηλαδή να παρέμβει και πάλι στη Δικαιοσύνη, ο κ. υπουργός άφησε να εννοηθεί πως αυτή εκτός από τυφλή, είναι και… κουφή – ας αφήσουμε που μπορεί τα μέλη του Δικαστικού Συμβουλίου να είναι και τίποτε… ασυνείδητοι ή ακόμη και ηλίθιοι, που κρίνουν τις υποθέσεις χωρίς να εξετάζουν όλα τα στοιχεία, χωρίς να ενημερώνονται, ως εάν δηλαδή να έχουν μόλις κατέβει από τον Άρη, οπότε χρειάζονται την βοήθεια κάποιου που ακόμη κι’ αν δεν είχε διαβάσει το μνημόνιο θα έλεγε ότι το είχε διαβάσει!

Ισχύει και για τον κ. Παπαϊωάννου δηλαδή το αξίωμα πως η διόρθωση είναι χειροτέρα του λάθους.

Και πως βέβαια, όταν προσπαθείς να καλύψεις το ένα ψέμα με άλλο ψέμα, στο τέλος μπλέκεις σε έναν κυκεώνα ψεμάτων, που απλώς φέρνει το αντίθετο από το επιδιωκόμενο (από την προπαγανδιστική σου μανία) αποτέλεσμα.

Σταματώ εδώ την «ακατάσχετη φλυαρία» μου, διότι ως γνωστόν δεν είμαι στατιστικολόγος, αλλά δημοσιογράφος– και επομένως δεν είναι καθόλου βέβαιο πως μου επιτρέπεται να βουλιάζω σε σωρούς ψεμάτων αναζητώντας ένα ψήγμα αλήθειας.

Πολύ περισσότερο, που δεν πρόκειται να το βρω (το ψήγμα της αλήθειας)…

Υ.Γ. Άσχετο, αλλά μου ήλθε τώρα: Είναι βέβαιο ότι ο κ. Χρυσοχοΐδης δεν χρειαζόταν, ως επικεφαλής των σωμάτων ασφαλείας, να διαβάσει το Μνημόνιο; Δεν έπρεπε να γνωρίζει σε τι θα αντιδρούσαν οι διαδηλωτές, δεδομένου ότι αυτός θα εκαλείτο να καταστείλει τις διαδηλώσεις μέσω εντολών του προς την αστυνομία;