Αρθρογράφος
Άρθρο της στην εφημερίδα "Καθημερινή" - 5/8/2009
Το έχουμε στο αίμα μας. Έπειτα από ένα καλό να βγάζουμε τα μάτια μόνοι μας. Σαν να μην πιστεύουμε αυτό που δημιουργήσαμε. Η εικόνα της τακτοποιημένης Αθήνας την εποχή των Ολυμπιακών του 2004 έδωσε γρήγορα τη θέση της στη γνωστή μας άναρχη πραγματικότητα. Όπως πρόσφατα, η λειτουργία του Νέου Μουσείου της Ακρόπολης που μας εκτίναξε για ένα μήνα στις σελίδες του διεθνούς Τύπου κολακεύοντας το εγώ μας, για να μας προσγειώσει απότομα.
Το Μουσείο δεν άλλαξε. Εξακολουθεί να προκαλεί το ενδιαφέρον των επισκεπτών. Μόνο η ιστορία της λογοκρισίας μιας σκηνής που είχε ετοιμάσει ο Κώστας Γαβράς για το παρελθόν του Παρθενώνα, από τον πρόεδρο του Μουσείου, είναι που σκιάζει τη χαρά. Και σε αυτήν την περίπτωση έγινε φανερό πως ο επαρχιωτισμός μας δύσκολα ξεριζώνεται.
Κι όσο κι αν πέρασε η θύελλα τόσο μεθοδεύεται ύπουλα πως όλα αυτά ξεκίνησαν από κάποιους βυζαντινολόγους. Πολλούς επικαλούνται, το όνομα ενός διαδίδουν δεξιά και αριστερά, και κανείς δεν ντρέπεται για όσα συνέβησαν. Εντός και εκτός ΥΠΠΟ που ακόμη δεν καταλάβαμε αν συμφώνησε με τη λογοκρισία.
Οι καταστροφές των χριστιανών είναι γνωστές όπως κι εκείνες των ειδωλολατρών. Τα λένε τα βιβλία, οι ίδιοι οι επιστήμονες. Χρόνια γράφουν οι εφημερίδες στηριζόμενοι στα λόγια τους και σε ιστορικά κείμενα, ότι οι καταστροφές στον Παρθενώνα -γενικά στα μνημεία της Ακρόπολης- έγιναν από ανθρώπινο χέρι. Το επαναλαμβάνει στον ετήσιο απολογισμό της η Επιτροπή Συντήρησης Μνημείων Ακροπόλεως αλλά και στην ΥΣΜΑ, η υπηρεσία που έγινε για να προχωρήσουν οι εργασίες αποκατάστασης. Όμως, μόλις κάποιοι υποχώρησαν στις διαμαρτυρίες εκκλησιαστικών παραγόντων (συνήθης τακτική), ανακαλύψαμε την πυρίτιδα. «Οι χριστιανοί πελεκούσαν τα πρόσωπα» εξηγούσε ο Μ. Κορρές για τις μετόπες του Παρθενώνα στη βόρεια και δυτική πλευρά και την ίδια ώρα τόνιζε πόσο σωτήρια για άλλα μνημεία ήταν η συνήθεια κάποιων απ’ αυτούς να μετατρέπουν τους αρχαίους ναούς σε εκκλησίες (Ελευθεροτυπία 31/7).
Τι είναι, λοιπόν, αυτό που μας ενόχλησε και ξαναβγήκε στην επιφάνεια ο συντηρητισμός μας; Η πλευρά μας που αποκαλύφθηκε το 2003 στο Outlook, στο φιλμάκι της Εύας Στεφανή, στο βιβλίο της Ερσης Σωτηροπούλου, πρόσφατα στην παράσταση του Γ. Καλαβριανού «Εγώ είμαι το θείο βρέφος». Στις πρώτες περιπτώσεις λειτούργησε η εξουσία στην τελευταία οι πιστοί που απειλούσαν να κάψουν τους αντίχριστους. Με τη σκηνή των 12 δευτερολέπτων του Κ. Γαβρά φανήκαμε άτολμοι. Κάποιοι εξέλαβαν τις μικρές μορφές στο φιλμ «ως ρασοφόρους κι όχι ως ανθρώπους της εποχής», είπαν. Η ειρωνεία «δεν πρόλαβα να τηλεφωνήσω στον κ. Γαβρά», η δικαιολογία «δεν είχα το τηλέφωνό του» έδωσε τη θέση της στην υποχωρητική στάση: «Να το συζητήσουμε».
Τη σκηνή που περικόπηκε θα την ξαναδούμε. Ο πρόεδρος του Μουσείου ικανοποιήθηκε από τη διευκρίνιση του Κ. Γαβρά ότι δεν απεικόνιζε ούτε υπονοούσε «ότι οι καταστροφές έγιναν από ιερείς, αλλά από ανθρώπους της εποχής».
Όλος αυτός ο θόρυβος, που έφτασε ώς το Reuters ήταν τελικά για τα ράσα ή την ιστορία; Και δεν έφτασε ακόμη ο Δεκαπενταύγουστος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου