Τα όρια της διαχείρισης

Παναγιώτης Παναγιώτου
Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Έθνος" - 23/6/2011


Το ενδιαφέρον της προχθεσινής συζήτησης στη Βουλή βρίσκεται σε μια νέα πολιτική διαχείριση της οικονομικής κρίσης που επιχείρησε με εξαιρετική επιτυχία ο κ. Βενιζέλος. Αυτό είναι και το "ατού του", εν μέσω μιας δανειστικής συμφωνίας με εξαιρετικά περιορισμένα περιθώρια ελιγμών, τουλάχιστον στην παρούσα φάση. Επιχείρησε με το "καλημέρα" να στήσει τρεις "γέφυρες επικοινωνίας". Πρώτον, με την κοινωνία. Αναγνώρισε τη διαφορά προτεραιοτήτων μεταξύ των αναγκών της οικονομίας και των αναγκών κάθε πολίτη που οδηγεί σε "δύσκολα μέτρα". Υποσχέθηκε μια προσπάθεια για ηθικότερη και δικαιότερη κατανομή βαρών και αποκατάσταση των κοινωνικών αδικιών. Εν πάση περιπτώσει, ζήτησε μια συγνώμη... από τους πολίτες. Δεύτερον, διαμόρφωσε ένα πλαίσιο "αποδεκτής" συνεννόησης με τη ΝΔ και τον ΛΑΟΣ, αναγνωρίζοντας -πράγμα το οποίο είναι αλήθεια- ότι, παρά την αντιμνημονιακή ρητορεία της, η ΝΔ κινείται πολιτικά εντός του "μνημονιακού πλαισίου", με διαφορές που συζητούνται, διευκολύνοντας μια "τάση" να πέσουν οι τόνοι και να αποφευχθούν οι εύκολοι λαϊκισμοί. Και τρίτον, έριξε "γέφυρες" προς την επιχειρηματική τάξη της χώρας, ζητώντας τους να αναλάβουν τις ευθύνες τους.

Κατανοώντας επίσης τις αδυναμίες του "επίσημου αφηγήματος", που περιγράφει το πώς θα επιτευχθεί η έξοδος της χώρας από την κρίση, έθεσε το θέμα της ανασκευής του. Κατέγραψε το επείγον ζήτημα της αντιμετώπισης του χρέους και της παροχής, με την ευρωπαϊκή βοήθεια, ενός ισχυρού αναπτυξιακού διεγερτικού της οικονομίας. Χωρίς τα δύο τελευταία, το Μεσοπρόθεσμο είναι εξαιρετικά ατελές σχέδιο, κάτι που οι αγορές γνωρίζουν και λειτουργούν όπως λειτουργούν... Η αντιμετώπιση της ελληνικής κρίσης δεν γίνεται μόνο με την -αναγκαία- δημοσιονομική προσαρμογή και την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας. Χρειάζεται ευρύτερο πλαίσιο και στρατηγικό σχέδιο. Ο κ. Βενιζέλος "έβαλε στο τραπέζι" ορισμένα από τα στοιχεία αυτά.

Το άμεσο πολιτικό ζητούμενο, για να "πάμε παρακάτω", είναι η αποκατάσταση της πολιτικής σταθερότητας (όσο γίνεται) και η ανάκτηση της αξιοπιστίας της χώρας, που τον τελευταίο καιρό έχει πληγεί εξαιρετικά. Η διαπραγμάτευση του Μνημονίου, είναι από τη φύση της διαρκής. Οσο δε και εμείς αλλάζουμε τα δεδομένα που μας αφορούν προς το καλύτερο, τόσο η ουσία της διαπραγμάτευσης θα παίρνει πιο ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά και για μας και για την ευρωζώνη. Βέβαια, η "πολιτική διαχείριση" έχει όρια. Και αυτά τα θέτει η οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα της χώρας. Εάν δεν "καταφέρουν να συγκλίνουν", τότε το "χάσμα" θα διευρυνθεί επικίνδυνα και η "πολιτική διαχείριση" θα "πάει περίπατο"... Κατά τα λοιπά, καλό είναι να αποφεύγονται παραφωνίες "τύπου" Πάγκαλου και "πρωτοβουλίες" τύπου Τασούλα...