Καλύτερα εκτός…

Άννα Παναγιωταρέα
Δημοσιογράφος
Άρθρο της στην εφημερίδα "Ελεύθερος Τύπος" - 30/5/2011

Επίμονες διαρροές εκ της νεφελοκοκκυγίας θέλουν τον πρωθυπουργό να καλεί σε τετ α τετ συνάντηση τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, εντός της εβδομάδας. Πόσο μόνος πρέπει να νιώθει αφού αισθάνεται την ανάγκη να καλέσει τον παλιό συμφοιτητή του για καφέ... Γιατί, αλλιώς, τι περισσότερο έχει να του πει από όσα ελέχθησαν στο Προεδρικό Μέγαρο, υπό τον Κάρολο Παπούλια;

Η ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ που θέλει τον Γιώργο να καλεί τον Αντώνη για να δουν μαζί τις φωτογραφίες, που πήρε με το ipad2, από τη συνάθροιση αξιολογείται μάλλον ως ανεκδοτολογική. Η τόσο διαφημισθείσα ως «μητέρα όλων των συνεδριάσεων» συνεδρίαση ήταν μια αποτυχημένη «φάκα», ώστε με σκηνικό το σύνολο του πολιτικού συστήματος να εμφανισθεί ο Α. Σαμαράς ως ο πολιτικός αρχηγός που φοβάται το πολιτικό κόστος της συναίνεσης. Μα, αν λεγόταν για κάποιον άλλο, θα υπήρχαν δικαιολογίες. Ισως και να μην ήξεραν. Αλλά για τον Σαμαρά, γιατί δεν ρώταγαν; Εδώ, κάθισε τόσα χρόνια, υπομονετικά και με αξιοπρέπεια, εκτός πολιτικής, που είναι η ζωή του, προκειμένου να μην προδώσει τις αξίες του και θα νοιαζόταν για το πολιτικό κόστος μιας συναίνεσης, αν επρόκειτο με αυτήν να σωθεί η Ελλάδα; Διάβασα σε συνάδελφο τον ύμνο προς τον Γ. Παπανδρέου, ως διεθνή προσωπικότητα. Γιατί να έχουμε αντίρρηση; Αν τον χαιρετούν όλοι χαμογελαστά, αν τον χτυπούν φιλικά στον ώμο, αν αλλάζουν κουβέντες μαζί του, καλό είναι. Αλλά πόσο καλύτερο θα ήταν αν και οι Πολίτες της χώρας ήθελαν, επίσης, να τον χαιρετούν με χαμόγελο, να τον χτυπούν φιλικά στον ώμο, να αλλάζουν μαζί του κουβέντες αντί να σκέπτονται «πόσο μακριά, Θεέ μου, έβαλες το 2013 και τι θα γίνουμε ως τότε με αυτόν εδώ…». Οχι πως έχουν προσωπικά μαζί του. Αλίμονο. Απλώς, διαπιστώνουν ότι είναι αδύνατον να κυβερνήσει, όπως αδύνατον είναι και να βάλει την ομάδα του -έστω, εκείνη εκ των κηπουρών του- ομόθυμα να δουλέψει. Οτι μόνο μ’ ένα θαύμα θα καταφέρει να οδηγήσει την Ελλάδα εκτός κρίσης.

ΟΜΩΣ, αφού είναι τόση η απήχηση του πρωθυπουργού στο εξωτερικό και τόση η διογκούμενη, καθημερινά, αγανάκτηση των Ελλήνων στο εσωτερικό, ποια άλλη λύση θα φαινόταν περισσότερο συμφέρουσα για τη χώρα, αλλά και για τον ίδιο -που τόσο του αρέσει η συναναστροφή με τους ηγέτες και τα ταξίδια- από το να επιδιώξει μια θέση κύρους στη διεθνή πολιτική σκηνή; Είναι ίσως και ο μόνος τρόπος που μπορεί, πράγματι, να αποδειχθεί ωφέλιμος, κάπως, για την Ελλάδα.