Πανελλήνιο προσκλητήριο

Άννα Παναγιωταρέα
Δημοσιογράφος
Άρθρο της στην εφημερίδα "Ελεύθερος Τύπος" - 22/2/2012


Η αλήθεια είναι ότι βρισκόμαστε σε πλήρη σύγχυση, παρά τους συγκρατημένους «εορτασμούς» για την επιτευχθείσα συμφωνία με το δεύτερο πακέτο στήριξης και ό,τι επιβαρυντικό συνεπάγεται για τους πολίτες. Ισως η ενημέρωσή μας να είναι αποσπασματική. Να είναι ακόμη ελλιπής. Να είναι και «κατευθυνόμενη». Αλλά την ίδια νεφελώδη αντίληψη αναγνωρίζω και στα διεθνή ΜΜΕ, που ασχολούνται, μετά μανίας, με τα οικονομικά της Ελλάδας. Δεν αναρωτιέμαι για ποιο λόγο έχουν στρέψει την προσοχή τους επάνω μας.

Το έχουν απαντήσει, κατά καιρούς, στα άρθρα τους: «Στην Ελλάδα γίνεται ένα πείραμα του οποίου τις παρενέργειες οφείλουμε να παρακολουθήσουμε προσεκτικά, γιατί δεν είμαστε καθόλου βέβαιοι ότι δεν θα αναγκαστεί να περάσει από την ίδια πόρτα, για παράδειγμα, η Πορτογαλία», είχαν γράψει τον περασμένο μήνα στην ιστοσελίδα τους οι «FinancialTimes» με τους οποίους το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης ξυπνάει και κοιμάται, λες και τα γραφόμενα των οικονομικών συντακτών του συγκροτούν… προσευχητάριο.
Πάντως η χθεσινή «υποδοχή» που επιφύλαξαν στη συμφωνία των Βρυξελλών είναι από επιφυλακτική έως συγκρατημένα απαισιόδοξη: «Θα χρειαστεί στα μέσα της οκταετίας άλλο ένα πακέτο πενήντα δισεκατομμυρίων», δηλώνουν τα βρετανικά μέσα. «Είναι σουβλάκι στον ουρανό το ποσό που συμφωνήθηκε» -δίνουν μάλιστα και τη συνταγή για το μαγείρεμα- γράφουν οι «F.T.» και στο ίδιο μοτίβο υποδέχονται όλοι το δικό μας «επίτευγμα».

Τουλάχιστον, μας παρηγορεί η κοινή δήλωση των μετόχων της κυβέρνησης Παπαδήμου ότι «θα πάρει μία ανάσα η Ελλάδα». Αυτό που δεν διευκρινίζεται είναι αν κι εμείς, οι πολίτες, θα έχουμε ανάλογη ευκαιρία ή μήπως για τη δική της ανάσα πρέπει να προσφέρουμε το ελάχιστο δικό μας εναπομείναν οξυγόνο... Μα, αν πρόκειται να σωθεί ο τόπος από την καταστροφή της άτακτης πτώχευσης, αν είναι να μην ξεπουληθούν τα πάντα για ένα κομμάτι γερμανικό ψωμί, αν γλιτώσουμε από τον καθημερινό εξευτελισμό Σόιμπλε, θα υπομείνουμε, θα βάλουμε το κεφάλι κάτω δουλεύοντας και περιμένοντας τις καλύτερες μέρες, όχι για μας αλλά για τα παιδιά μας.

Αυτές «οι καλύτερες μέρες» είναι και το βαρύτερο φορτίο που θα σηκώσει στις πλάτες της η κυβέρνηση που θα προκύψει από την επερχόμενη εκλογική αναμέτρηση. Γιατί τα μεν δάνειά τους τα εξασφάλισαν πλέον -και με το παραπάνω- οι τράπεζες Γερμανίας, Γαλλίας και Αγγλίας, αλλά η δική μας εξασφάλιση μπορεί να προέλθει μόνον αν η επόμενη κυβέρνηση αποδείξει ότι μπορεί να τα καταφέρει.

Μόνον με την ομοθυμία και την ομοψυχία μπορεί να υπάρξει το πανελλήνιο προσκλητήριο για «νέους αγώνες». Να σηκώσουμε όλοι μαζί την Ελλάδα «λίγο ψηλότερα». Αν εξακολουθήσει να μας κατέχει η ίδια απαισιοδοξία, η καχεκτική μιζέρια ότι «είμαστε γραμμένοι του χαμού», αν δεν φυσήξει ζωογόνο αεράκι στην αγορά και αν δεν ξεθαρρέψουν οι πολίτες ότι «κάτι» αλλάζει, ο κόπος θα είναι μάταιος και θα τρέχουμε να χτυπάμε πόρτες στην Ευρώπη. Θέαμα απεχθές και εξευτελιστικό για το έθνος μας…