Από την εφημερίδα "Ελεύθερος Τύπος" - 8/4/2009
Είναι χαρακτηριστικό πως η ιστορική επίσκεψη του προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών στην Τουρκία γίνεται αντιληπτή στα καθ’ ημάς σχεδόν αποκλειστικά υπό την (όντως υπαρκτή) διάσταση της γεωπολιτικής ενίσχυσης της γείτονος.
Λίγοι αντιλαμβάνονται την τεράστιας σημασίας στροφή του κ. Μπαράκ Ομπάμα προς το Ισλάμ –μετά από μία περίπου δεκαετία «ψυχρού πολέμου» της Δύσης με τον μουσουλμανικό κόσμο– κι ακόμα λιγότεροι διατυπώνουν μερικά απλά ερωτήματα σχετικά με το τι πράττει ή, σωστότερα, τι δεν πράττει η Ελλάδα εν μέσω αυτών των ανακατατάξεων.
Πώς είναι δυνατόν, για παράδειγμα, μία χώρα, όπως η Τουρκία, που εκλιπαρεί το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για τη χορήγηση ενός κολοσσιαίου δανείου σωτηρίας, μία χώρα σε κοινωνικό εμφύλιο επί δεκαετίες, μία χώρα κατά το ήμισυ υπανάπτυκτη να αναγορεύεται σε περιφερειακή υπερδύναμη και να δύναται να εκβιάσει το ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ενωση;
Η απάντηση που συνήθως δίδεται περί της σπουδαίας γεωπολιτικής της θέσης –στον άξονα Δύσης - Ανατολής και των πετρελαϊκών διαύλων– είναι ορθή, αλλά είναι μονοσήμαντη.
Διότι και η Ελλάδα μπορούσε και μπορεί να αναπτύξει δικές της σφαίρες οικονομικής και διπλωματικής επιρροής στη Νοτιοανατολική Ευρώπη. Δεν το πράττει, ωστόσο, όσο το επιτρέπουν οι δυνατότητές της.
Η οικονομική κρίση είναι, αναμφισβήτητα, μία κρίσιμη περίοδος. Από την έκβασή της θα κριθεί το μέλλον του τόπου. Δεν πρέπει, όμως, να είναι μία περίοδος «μονοκαλλιέργειας». Γιατί η παρούσα περίοδος είναι και περίοδος ευκαιριών.
Πρέπει, λοιπόν, να παρακάμψουμε άμεσα τη ρηχότητα του εγχώριου πολιτικού βίου. Πρωτίστως η κυβέρνηση που δείχνει εγκλωβισμένη σε πολιτικές περιπέτειες που δεν της αναλογούν. Αλλά και ολόκληρο το πολιτικό σύστημα που δείχνει να λειτουργεί με ορίζοντα εκλογών. Χωρίς όραμα και πρόταση για το μέλλον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου