Ζωή εν τάφω ...

Άννα Παναγιωταρέα
Δημοσιογράφος
Άρθρο της στην εφημερίδα "Ελεύθερος Τύπος" - 30/9/2011

Από το πρώτο δεκαήμερο του Μαΐου 2010 ως σήμερα, η κυβέρνηση -και προσωπικά ο πρωθυπουργός- μας έχουν σώσει οκτώ φορές. Αλλά κάθε φορά που εμφανίζονται αισιόδοξοι στα κανάλια -ακόμη και με πρωθυπουργικά διαγγέλματα προς «Ελληνίδες, Ελληνες»- για να αναγγείλουν ότι καταφέραμε και «στρίψαμε και αναστρέψαμε την πορεία μας προς τον γκρεμό», σε πολύ λίγο το όχημα, χωρίς φρένα, επιστρέφει στην τρελή του πορεία και στέκεται στο χείλος του γκρεμού αντιμετωπίζοντας το δίλημμα: «Να πέσει, να μην πέσει».

ΕΠΤΑ ΦΟΡΕΣ σε δεκατέσσερις μήνες ο τ. υπουργός Οικονομικών και ο πρωθυπουργός μάς είχαν, επίσημα, διαβεβαιώσει ότι δεν «πρόκειται να ληφθούν άλλα μέτρα» πλην εκείνων τα οποία εκείνη τη στιγμή παρουσίαζαν, επιπρόσθετα ασφαλώς, στα προηγούμενα. Κάθε φορά τα «νέα μέτρα» συνοδεύονταν από το επίθετο «αναπόφευκτα» και δικαιολογούνταν πότε με την κακή διεθνή συγκυρία και πότε με «κάτι έκτακτο που προέκυψε και ως εκ τούτου δεν κατέστη δυνατόν να συλληφθεί (sic) ο στόχος».

Ποτέ δεν ακούστηκε η πιο ανώδυνη, έστω, αυτοκριτική από τους αυτάρεσκους αυτούς κυρίους, που θεώνται τον «Τιτανικό» τους να βυθίζεται αλλά δηλώνουν ότι αν συμβεί θα «…πάνε σπίτι τους». Λες κι η απόσυρσή τους είναι ικανή να θεραπεύσει τις εγκληματικές πράξεις στις οποίες προέβησαν για να φθάσουν σήμερα να συζητούν την εκχώρηση της δημόσιας περιουσίας σε εταιρία στο Λουξεμβούργο.

Μετά την καταστροφή, έρχεται και η λεηλασία… Η κυβέρνηση δεν μπορεί να καταλάβει ότι οι Πολίτες έχουν ξεπεράσει τις αντοχές τους. Λες και ανάμεσά τους έχει πέσει ένα βαρύ κρύσταλλο, που δεν επιτρέπει να ακούσουν τη φωνή τους, τις διαμαρτυρίες τους, τις ανάγκες τους. Το χειρότερο είναι ότι η κυβέρνηση εφαρμόζει στους Πολίτες «το μαρτύριο της σταγόνας». Σήμερα έχουμε αυτά τα νέα μέτρα. Αύριο εκείνα. Για μεθαύριο… θα δούμε.

Η αγωνία τού αύριο δημιουργεί ζοφερή ατμόσφαιρα στους Πολίτες, που τσακίζει κάθε φυσιολογική αντίδραση απέναντι σε μια δυσκολία, που αν είχε πλαίσιο και υπάκουε σε ένα γνωστό σχέδιο αντιμετώπισής της, θα βιωνόταν λιγότερο επώδυνα.

Ο Πολίτης ζώντας «μέρα με τη μέρα» δεν μπορεί να κάνει ένα στοιχειώδη προϋπολογισμό: Πόσα χρήματα έχει στην τσέπη του, πόσα από αυτά θα πάρει η κυβέρνηση και πόσα από τα εναπομείναντα θα ξαναφορολογηθούν, για να καλύψουν τις νέες αστοχίες της.

Η ΖΩΗ «μέρα με τη μέρα» καταντά «ζωή εν τάφω», προκαλώντας πόνο και πανικό. Εχουν παγώσει οι Πολίτες και η κυβέρνηση νομίζει ότι «είναι στοχαστική προσαρμογή» στις αποφάσεις της. Πού να αφουγκραστεί αυτό που έρχεται, αφού χώνει το άδειο κεφάλι της στην άμμο…