Παναγιώτης Τιμογιαννάκης
Δημοσιογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Ελεύθερος Τύπος" - 17/8/2011
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΛΕΝΕ ότι στην κρατική ραδιοφωνία - τηλεόραση υπάρχουν άνθρωποι που έχουν να πληρωθούν, κρατήστε την αναπνοή σας!, 18 μήνες. Αν το κράτος είναι τόσο ανάλγητο, αν αυτό, στις δικές του υπηρεσίες αφήνει τους εργαζόμενους απλήρωτους, αν αυτό χρωστά του κόσμου τα λεφτά στα ασφαλιστικά ταμεία, στο ΙΚΑ, εδώ κι εκεί, τότε τι ήθος είναι αυτό που στέλνει ως μήνυμα και με το οποίο ένα κράτος, μια Πολιτεία, ανατρέφει τους πολίτες;
ΟΤΑΝ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΧΡΩΣΤΑ μισθούς 18 μηνών, όταν το κράτος δεν πληρώνει τις εισφορές του, τι περιμένει μετά από τον ιδιώτη κι από τον επιχειρηματία; Του μαθαίνει δι’ αυτού του τρόπου να σέβεται το εργατικό δίκαιο και να είναι εντάξει στις υποχρεώσεις του απέναντι στους εργαζόμενους του δικού του τομέα, του ιδιωτικού; Αν αυτό δεν είναι φαινόμενο βαθύτατης σήψης, τότε ποιο είναι; Κι αν πράγματι χρωστούν τόσους μισθούς, πού είναι οι συνδικαλιστικοί φορείς και οι λογής αρμόδιοι των θεμάτων εργασίας, όλον αυτό τον καιρό, να πάρουν θέση και να προχωρήσουν σε κινητοποιήσεις;
ΔΙΟΤΙ ΕΔΩ, ΠΛΕΟΝ, ΜΙΛΑΜΕ για την απόλυτη καταπάτηση των εργασιακών δικαιωμάτων, κάτι, φυσικά, που έχει προκύψει στην Ελλάδα από το 2009 και βλέπουμε η παρανομία (παράνομος είναι αυτός που καταστρατηγεί τους υπάρχοντες νόμους) και η καταπάτηση των δικαιωμάτων εργασίας να συμβαδίζουν, να πηγαίνουν χέρι χέρι κι επί της ουσίας να μη τρέχει τίποτα και σε λίγο θα θεωρηθούν και δεδομένα. Αν, λοιπόν, πράγματι υπάρχουν εργαζόμενοι στην κρατική ραδιοφωνία - τηλεόραση που είναι απλήρωτοι τόσους μήνες, οι συνδικαλιστικοί εκπρόσωποι για ποιο λόγο δεν έχουν χαλάσει τον κόσμο; Δεν θα έπρεπε κάποτε να είναι υπόλογοι κι εκείνοι που δεν έπραξαν το καθήκον που τους αναλογεί; Διότι όσο παράνομος είναι αυτός που τσαλαπατά τα δικαιώματα, άλλο τόσο υπεύθυνος είναι κι αυτός που έχει την ευθύνη των κινητοποιήσεων και δεν προχωρά στην πράξη.
ΑΝ ΕΝΝΟΟΥΝ οργανωμένες κινητοποιήσεις το «μια στις τόσες» με πορείες και συνθήματα γενικοτήτων, το μόνο που πετυχαίνουν είναι να απαξιώνουν και το συνδικαλισμό, ως μια κομματική υπόθεση, απόλυτα συνυπεύθυνης για το κατάντημα της Ελλάδας και της μετατροπής της ζωής σε επιβίωση. Διότι αν πράγματι ο κρατικός φορέας δεν έχει να πληρώσει, θα μπορούσε να έχει καταγγείλει τις συμβάσεις και να μη δέχεται τις δωρεάν υπηρεσίες αυτών των εργαζομένων. Δεν πληρώνω, δεν αναγνωρίζω, ωστόσο δέχομαι το τσάμπα κι ο εργαζόμενος με τη σειρά του παρέχει υπηρεσίες ελπίζοντας κάποτε να πληρωθεί, άρα συμβάλλει κι αυτός με το δράμα του στην αναλγησία των ισχυρών αλλά και των αδιάφορων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου