Η απόσταση μεταξύ 0 και 1 και ανάποδα

Korinthius Maximus
Περιοδικό MyPress - Τεύχος 13 - Σεπτέμβριος 2009


Είναι εξαιρετικά δύσκολο και επώδυνο – τις περισσότερες φορές – να διαπιστώνεις με τον πλέον απόλυτο και ξεκάθαρο τρόπο, ότι σε τούτο τον μάταιο κόσμο το καλό και το κακό, το θετικό και το αρνητικό, το ζενίθ και το ναδίρ, πορεύονται χέρι χέρι, συνυπάρχουν ακόμα και όταν δεν είναι προφανές. Η εναλλαγή μεταξύ μιας απόλυτα ευτυχισμένης και μιας απόλυτα καταθλιπτικής στιγμής μπορεί να συμβεί εντός ελαχίστων δευτερολέπτων.

Ακόμα και αν υποθέσουμε ότι η εναλλαγή αυτή συμβαίνει εντός ημερών, εβδομάδων, ή ακόμα και μηνών, όταν ορίσουμε την περίοδο μεταβολής στη λωρίδα του χρόνου, διαπιστώνουμε ότι οι δύο τελείως διαφορετικές καταστάσεις ουσιαστικά συμπορεύονται, συμπίπτουν ! Μεταξύ δύο διαφορετικών γεγονότων που προκαλούν τελείως αντίθετα και πολύ έντονα συναισθήματα, ο χρόνος καμπυλώνεται και τα σημεία αρχής και τέλους ενώνονται και καταλήγουν να γίνονται τελεία.

Ανάμεσά τους συμβαίνουν διάφορα γεγονότα, λιγότερο ή περισσότερο σημαντικά, ανάλογα με τη σημασία που εμείς οι ίδιοι τους δίνουμε ή που μας έχουν μάθει να τους δίνουμε. Όταν όμως έρχεται η ώρα της σούμας και η τύχη μας τα φέρνει έτσι ώστε να βρεθούμε στο σημείο της υπέρτατης θεώρησης των πραγμάτων, τα πάντα αλλάζουν. Το σημείο αυτό είναι εκεί που το μέγιστο καλό και το μεγαλύτερο κακό, για ακόμη μια φορά εμφανίζονται χέρι χέρι και μας πείθουν ατράνταχτα ότι αυτά έχουν τη μέγιστη σημασία. Ότι αυτές είναι οι δύο πιο σημαντικές καταστάσεις μιας φωτεινής και μιας σκοτεινής πλευράς, των δύο βασικών και πρωτογενών σημείων της πορείας μας επί του χρόνου. Ζωή και θάνατος.

Η φυσιολογική συμπόρευσή τους εμφανίζεται όταν η ροή των γεγονότων είναι ανεπιτήδευτη, ομαλά τυχαία, ανενόχλητα μοιραία. Γι’ αυτό το λόγο, δύσκολα θα συναντήσει και θα συνειδητοποιήσει άμεσα κανείς αυτή τη συνύπαρξη σε περιπτώσεις αυτοκτονιών, φόνων, εκτελέσεων ή άλλων πράξεων, που συνειδητά κόβουν το νήμα, αλλά ασυνείδητα διαταράσσουν την ομαλή ροή που αυτή η συνύπαρξη (του καλού και του κακού), μέσα από μια αλάνθαστη εξίσωση έχει δημιουργήσει.

Η εξίσωση είναι ανηλεής, απροσπέλαστη, πάντα αληθής, πάντα ακριβής. Δε μεταβάλλεται, δεν αλλάζει συντελεστές, μεταβλητές και σταθερές και κυρίως δεν ορίζει χωρίο, ορίζει σημείο. Για να το θέσω λίγο καλύτερα, ορίζει κατάσταση. Με έναν περίεργο τρόπο, όλα εκείνα που εμείς καθημερινά ορίζουμε και θέτουμε ως μεταβλητές, συντελεστές, ακόμα και σταθερές, αυτή η εξίσωση έχει την ικανότητα να τα απλοποιεί δια της απαλοιφής ολοκληρωτικά και να εμφανίζει ένα και μοναδικό αποτέλεσμα που μετατρέπεται σε μια και μοναδική δυαδική κατάσταση. 0 και 1. Τέλος και αρχή, στάση και συνέχεια, άδειο γεμάτο, πολύ καθόλου, μέσα έξω, πάνω κάτω. Ποτέ ενδιάμεσα.

Σαν τέλεια συνομωσία, το 0 και το 1 συνυπάρχουν. Το ένα φέρνει το άλλο με τυχαία σειρά ως αρχική κατάσταση. Μας είναι δύσκολο τις περισσότερες φορές να αντιληφθούμε αυτή την απλή δυαδικότητα. Έχουμε συνηθίσει στις ημι-καταστάσεις. Ο «εκπολιτισμός» μας ως είδος μας τράβηξε πολύ μακριά από τις απαρχές και τις βάσεις των πρωτογενών καταστάσεων. Συνηθίσαμε να λέμε «μπορεί», «μάλλον», «θα δούμε», «θα δείξει». Μάθαμε να ασκούμε διπλωματία ακόμα και στα πιο απλά της καθημερινότητας. Ωραιοποιούμε, δραματοποιούμε, εξομαλύνουμε, εκτραχύνουμε, «θολώνουμε» καταστάσεις και συναισθήματα τόσο πολύ, που στο τέλος ξεχνάμε τι πρέπει να νιώσουμε.

Μπλεκόμαστε τόσο πολύ στην προσπάθειά μας να «φέρουμε» μια κατάσταση που την παθαίνουμε σαν τον πρωτάρη γλύπτη ξύλου που από την πολλή του σπουδή να δώσει στο ξύλο τη μορφή που έχει στο μυαλό του, το τρίβει τόσο πολύ, που στο τέλος το ξύλο εξαφανίζεται και το αρχικό υλικό εξαϋλώνεται.

Ζωή και θάνατος. Εκεί είναι όλο το ζουμί. Εκεί μπροστά, όλα λαμβάνουν τελείως διαφορετική υπόσταση. Σε γενική θεώρηση, μια ζωή θα οδηγήσει σε ένα βέβαιο θάνατο και ένας θάνατος θα αντιστοιχιστεί σε μια νέα ζωή με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.

Τίποτα δεν έρχεται ασυνόδευτο. Μια μεγάλη χαρά θα ακολουθηθεί από μια μεγάλη λύπη, ένα δυσάρεστο γεγονός θα σημαίνει τον ερχομό ενός ευχάριστου. Η μοναδική κανονική συνθήκη που πρέπει να ισχύει για να αντιληφθούμε αυτή την αλληλουχία, είναι ότι έχουμε απαλλαγεί από κάθε είδους ακρότητα, από κάθε είδους απληστία ή υπερβολική απαισιοδοξία. Αυτή η φράση που λέμε πολλές φορές, «μην τα βλέπεις όλα μαύρα», δεν είναι τυχαία. Η προδιάθεση αυτή, αφαιρεί την ικανότητα να δεις και τα λευκά, να εντοπίσεις θετικά στοιχεία, να αποδράσεις στην επόμενη λογική φάση που και πάλι θα σε φέρει μοιραία, μπροστά στην επόμενη ή την τελική ή την τελευταία δυαδική κατάσταση του 0 και του 1.

Ωραία όλα αυτά και καλά ως εδώ. Που πάμε όμως ; Που καταλήγει η κουβέντα επί της συνειδητοποίησης των πρωτογενών καταστάσεων ;

Αφενός, καταλήγει στην φράση «ουδέν κακό αμιγές καλού», η οποία περιλαμβάνει συνεκτικά και απόλυτα όλη την παραπάνω φλυαρία μου.

Αφετέρου, καταλήγει στη βαρύτητα που κάθε φορά επιλέγουμε να δώσουμε στα γεγονότα. Στη σημασία ή ακόμα και στο λόγο ύπαρξής τους. Μην το δείτε με τρόπο μηδενιστικό, ότι δηλαδή εφόσον οι δύο καταστάσεις – ζωή και θάνατος – καμπυλώνονται και συνυπάρχουν, ας μη δίνουμε σημασία σε τίποτα και να μη λαμβάνουμε κανένα γεγονός υπόψη μας. Προσπαθήστε να μετακινήσετε τη σκέψη σε αυτό που λέμε «αξίζει». Αξίζει να χάσουμε την αξιοπρέπειά μας για μερικά ευρώ, αξίζει να χαλάσουμε την ψυχή μας για μια παρεξήγηση, αξίζει να «σκάσουμε» για κάτι που τελικά, κάποια στιγμή μπορούμε να αντικαταστήσουμε ; Αξίζει να ασχολούμαστε και να σπαταλάμε δυνάμεις σε κάτι που καταλήγει πάντα φαύλο και αδιέξοδο ;

Όσο και αν φαίνεται απλοϊκή η απάντηση, αξίζει να προσπαθούμε να ρίξουμε έναν τοίχο παίρνοντας φόρα και χτυπώντας τον με το κεφάλι μας ; Η απάντηση είναι προφανής και λέει όχι βέβαια, δεν αξίζει να βαράμε τον τοίχο με το κεφάλι, πόσες φορές όμως συνεχίζουμε να τον χτυπάμε και να τον ξαναχτυπάμε, μέχρι να το φάμε το κεφάλι μας τελείως …

Ανάλογη είναι και η εμμονή μας να μεγαλοποιούμε γεγονότα, είτε θετικά, είτε αρνητικά, όταν αυτά τα γεγονότα είναι από εκείνα που ανέφερα προηγουμένως. Τα γεγονότα της εύκολης απαλοιφής μπροστά στο τελικό διακύμβευμα. Ζωή και θάνατος. Η επιλογή εδώ είναι εύκολη και λέει ζωή. Πόσες φορές όμως ένας θάνατος δεν έχει τελικά «ισοφαριστεί» από μια νέα ζωή, από μια νέα ψυχή ; Πόσες φορές μια τεχνητή επιλογή «ζωής» δεν έχει καταστεί ουτοπική και εν τέλει βασανιστική και δυστυχής ;

Αυτή η συνύπαρξη τελικά είναι το μεγαλείο της πορείας μας πάνω στη χρονική μας λωρίδα.
Όσο και αν καταλήγει στο τέλος σε σημείο, τόσο περισσότερο χαρακτηρίζεται από τη διαδρομή μεταξύ της αρχής και του τέλους, σαν ένα σημαιάκι που καρφώνεται πάνω στο σημείο.
Λίγοι θυμούνται τις δύσκολες στιγμές που είχαν στο στρατό, όλοι θυμούνται τις ευχάριστες. Λίγοι εκτιμούν κατά τη διάρκεια της ζωής τους, τη στιγμή της γέννησής τους, όλοι όμως φοβούνται το θάνατο και τον αναφέρουν συχνά. Λίγοι ξέρουν να συγχωρούν, πολλοί αρέσκονται στο να κρατάνε «μανιάτικα» και να δημιουργούν «βεντέτες» λιγότερο ή περισσότερο σοβαρές ως προς την έκβασή τους. Ελάχιστοι έχουν το προνόμιο της αυτάρκειας, πολλοί βασανίζονται από το «ανικανοποίητο» και την απληστία. Πολλοί μεμψιμοιρούν όταν φτάνουν σε δύσκολο σημείο, λίγοι αξιολογούν τον τρόπο με τον οποίο έφτασαν εκεί.
Πολλοί νομίζουν ότι ζουν καλύτερα όταν έχουν περισσότερα, λίγοι καταφέρνουν να ζουν με μέτρο ευτυχισμένα, όλοι όμως μπροστά στην κατάσταση 0 (δηλαδή το θάνατο), θέλουν να διατηρηθούν στο 1 (δηλαδή τη ζωή) και εκείνη είναι η στιγμή που ξεχνούν, καθιστούν ασήμαντα και απομυθοποιούν όλα μα όλα τα άλλα.

Όσοι δεν καταφέρνουν αυτό το τελευταίο, σχεδόν ή εξ ολοκλήρου συνειδητά επιλέγουν την κατάσταση 0, αλλά τελικά, ίσως και αυτό να μην έχει καμία σημασία, γιατί την ίδια ακριβώς στιγμή με κάποιον τρόπο, ξεπηδά η ακριβώς αντίθετη κατάσταση, η ζωή, σε κάποιο πολύ κοντινό σημείο … Η συμπόρευση, που λέγαμε στην αρχή …

Στείλτε μου τις σκέψεις σας στο email μου, kormaximus@gmail.com.

Τα λέμε στο επόμενο τεύχος.