Ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς

Αθανάσιος Έλλις

Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Καθημερινή" - 21/6/2012

Ο Αντώνης Σαμαράς αναλαμβάνει πρωθυπουργός της χώρας στην κρισιμότερη περίοδο της μεταπολίτευσης στην οποία κρίνεται η ευρωπαϊκή προοπτική της Ελλάδας και η διατήρησή της στην Ευρωζώνη. Είναι γεγονός πως οι σχέσεις του με τους περισσότερους Ευρωπαίους ηγέτες δεν είναι οι καλύτερες και οι αναμνήσεις από την ιδιότυπη απομόνωσή του στους κόλπους του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος είναι νωπές.

Ο νέος πρωθυπουργός πρέπει να ανατρέψει το αρνητικό κλίμα και να οικοδομήσει άμεσα διαύλους επικοινωνίας και, σταδιακά, σχέσεις εμπιστοσύνης με τους εταίρους που εξακολουθούν να δυσπιστούν καθώς του χρεώνουν, εν μέρει ορθώς, ότι για κομματικά οφέλη επένδυσε στον διαστρεβλωτικό διαχωρισμό ανάμεσα σε «μνημονιακούς» και «αντιμνημονιακούς». Ομως, σήμερα, έχοντας παρακολουθήσει με προσοχή την πρόσφατη περίοδο ακυβερνησίας στην Ελλάδα και την αβεβαιότητα που απείλησε την ευρωπαϊκή, και κατ’ επέκταση την παγκόσμια οικονομία, οφείλουν να του αναγνωρίσουν ότι αποτέλεσε τη μόνη εναλλακτική λύση.

Παράλληλα, αν και η κριτική που του άσκησαν κατά την προηγούμενη διετία ήταν βάσιμη, δεν μπορούν να αγνοήσουν την έμφαση που έδινε από την αρχή στην ανάγκη να υπάρξει αναπτυξιακή διάσταση στο μείγμα της πολιτικής που ακολουθείτο, αλλά και την εκ μέρους του υπερψήφιση πολλών νόμων που έφερε στη Βουλή η κυβέρνηση Παπανδρέου, όπως και την υπέρβαση που έκανε τον Νοέμβριο όταν στήριξε την κυβέρνηση Παπαδήμου, συμβάλλοντας στη διάσωση της χώρας, και αγνοώντας τη σημαντική εσωκομματική αιμορραγία που εκφράστηκε κυρίως με τη δημιουργία των Ανεξάρτητων Ελλήνων.

Το έργο του κ. Σαμαρά δεν θα είναι καθόλου εύκολο. Ηγείται ενός διαιρεμένου κόμματος, όπου η εξουσία αποτελεί τον συνεκτικό κρίκο, και μιας τρικομματικής κυβέρνησης, η οποία παρά την προγραμματική συμφωνία που επετεύχθη, εμπεριέχει αντικρουόμενες ιδεολογίες που ανά πάσα στιγμή μπορούν να προκαλέσουν τριγμούς. Επίσης, τον ακολουθεί η σκληρή πραγματικότητα ότι η Ιστορία έχει καταγράψει ως ποσοστό του Αντώνη Σαμαρά το 18,9%, και είναι σαφές ότι το 29,7% της περασμένης Κυριακής αντικατοπτρίζει τη συσπείρωση των Ελλήνων έναντι του υπαρκτού κινδύνου εξόδου της χώρας από το ευρώ και όχι την αποδοχή και επιβράβευση του ιδίου. Παρά τα δεδομένα αυτά, ο νέος πρωθυπουργός μπορεί και πρέπει να επιτύχει. Σε αντίθεση με τις κυβερνήσεις του πρόσφατου παρελθόντος, συμπεριλαμβανομένης και αυτής του κ. Παπαδήμου, που έπεσε θύμα της μαξιμαλιστικής επιμονής των κομμάτων που τη συγκροτούσαν και κυρίως του ΠΑΣΟΚ, η κυβέρνηση Σαμαρά είναι, τηρουμένων των αναλογιών, ολιγομελής, πράγμα όχι εύκολο τη στιγμή που στηρίζεται από τρία κόμματα. Ως πρωθυπουργός ο κ. Σαμαράς καλείται να κινηθεί με μετριοπάθεια και ρεαλισμό, αξιοποιώντας όμως ταυτόχρονα τις υπαρκτές ακραίες φωνές της αντιπολίτευσης για να πετύχει το βέλτιστο αποτέλεσμα στις διαπραγματεύσεις με τους εταίρους. Ταυτόχρονα, οφείλει να αποδείξει με τη συμπεριφορά του ότι έχει αντλήσει διδάγματα από την πολιτική εξορία που βίωσε, να επιδείξει μεγαθυμία και σεβασμό στους αντιπάλους του, να φορέσει τη φανέλα της Εθνικής Ελλάδος όπως το έχει πράξει στο παρελθόν, και να αξιοποιήσει την ομογένεια με την οποία διατηρεί δεσμούς και η οποία διψά να βοηθήσει, με επενδύσεις και όχι μόνο.

Τέλος, και επειδή η οικονομία είναι πρωτίστως ψυχολογία, πρέπει να εκπέμψει άμεσα και για πρώτη φορά μετά από αρκετό καιρό, ένα ισχυρό θετικό μήνυμα προβάλλοντας προς εταίρους και αγορές τον φιλελευθερισμό της Ν.Δ. και την ειλικρινή επιθυμία του να προχωρήσει σε αποκρατικοποιήσεις, υλοποιώντας κάποιες εξ αυτών το συντομότερο δυνατόν. Μόνον έτσι θα καταστεί δυνατή η σταδιακή αποκατάσταση της αξιοπιστίας του ιδίου και, κυρίως, της χώρας, που είναι και το ζητούμενο.