Αλλος για το πάρκο μας;

Λώρη Κέζα
Αρθρογράφος
Άρθρο της στην ιστοσελίδα "Βήμα on line" - 22/3/2012


Θορυβήθηκαν πολλοί από το νομοσχέδιο για το χτίσιμο του Ελληνικού. Θορυβήθηκαν επειδή ο κ. Γ. Παπακωνσταντίνου θέλει να αναγείρει τετραγωνικά που αντιστοιχούν σε 60 Mall. Άντε καλέ, δεν συντρέχει λόγος ανησυχίας. Δεν είναι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος υπουργός που ονειρεύεται να στρώσει τα τσιμέντα απ’ άκρου εις άκρον των 6.000 στρεμμάτων του παλαιού αεροδρομίου. Πέρασαν από το πόστο του άλλοι κι άλλοι, με τις ίδιες προθέσεις και ατύχησαν.

Τι να πρωτοθυμηθούμε, τους αραβικούς ουρανοξύστες; Τις ιδέες να εγκατασταθούν πανεπιστήμια (ποιες σχολές αλήθεια;), να εξαπλωθεί το εμπόριο (λες και δεν είναι δίπλα η Γλυφάδα), να παραχωρηθεί ο αιγιαλός στους ολίγους (που θα κάνουν και προσχώσεις στα νερά). Ο κ. Παπακωνσταντίνου είχε άλλο όραμα για τον μεγαλύτερο ελεύθερο χώρο ευρωπαϊκής πόλης – ήθελε εξαώροφα κτίρια. Έχουμε ακριβώς την εικόνα στο μυαλό μας: κατασκευές που βυθίζουν το μπετόν στα έγκατα της γης, καλύπτουν όλη την επιτρεπόμενη επιφάνεια και κατόπιν, για πρασινάδα, φτιάχνουν ένα ρουφ γκάρντεν με κύκας και μια σέρα με μπονζάι (πολύ ζεν, ομολογουμένως).

Από την πρώτη συζήτηση, προ δεκαπενταετίας, για την αξιοποίηση του Ελληνικού, έχουν κατατεθεί πολλές ιδέες, με πολλές αφετηρίες. Έχει γίνει διεθνής διαγωνισμός (κέρδισε η ομάδα αρχιτεκτόνων με επικεφαλής τον Νταβίντ Σερερό), έχει γίνει απευθείας φιλική ανάθεση (στον Χοσέ Ασεμπίγιο), έχουν εκπονηθεί μελέτες από καθηγητές του Μετσόβιου (από τον κ. Λουδοβίκο Βασενχόβεν και από τον κ. Νίκο Μπελαβίλα) και από τον καθηγητή του Χάρβαρντ κ. Σπύρο Πολλάλη. Δεν πρέπει να ξεχάσουμε τις αρχικές προτάσεις του οικονομολόγου κ. Ι. Σπράου. Η ανάθεση των μελετών γίνεται από πολλούς, από το υπουργείο που κάποτε ονομαζόταν Χωροταξίας, από τους γειτονικούς δήμους, από την Κτηματική Εταιρεία Δημοσίου ή από τον πρωθυπουργό αυτοπροσώπως.

Αυτό που παρατηρούμε με το πέρας του χρόνου είναι ότι οι επενδυτικές διαθέσεις αγριεύουν. Από την ιδέα να γίνει όλη η έκταση πάρκο (με διαφωνίες για το κόστος) φτάνουμε σήμερα στο σημείο να συζητάμε για μεγάλα παρτέρια ανάμεσα στα κτίσματα. Το άλλοθι είναι ασφαλώς η κρίση. Δεν υπάρχει η συνείδηση ότι η εκποίηση της γης είναι σαν την εκποίηση του Παρθενώνα, καθώς τα τρέχοντα ήθη απαιτούν σεβασμό στους προγόνους όχι όμως φροντίδα για τους απογόνους. Ο κ. Παπακωνσταντίνου έχει βέβαια εναλλακτικές επιλογές, σε προσωπικό επίπεδο. Μπορεί στο μέλλον να κάνει τις βόλτες με τα εγγόνια του στο πάρκο Βοντέλ.

Δεν θα σταθούμε στην επί της ουσίας συζήτηση, αν δηλαδή υπάρχει η κουλτούρα για τη χρήση ενός πάρκου στην Ελλάδα, αν είναι επικίνδυνη μια μεγάλη δεντροφυτεμένη περιοχή (λες και θα μετακομίσει στο πάρκο η εγκληματικότητα της πλατείας Βάθης), αν ένα μητροπολιτικό πάρκο πρέπει να βρίσκεται στο κέντρο της πόλης και όχι στις παρυφές. Δεν θα απαντήσουμε καν στην πρόταση ανταλλαγής στρεμμάτων του Ελληνικού με μικρά πάρκα στις γειτονιές της Αθήνας (ας απαλλοτριώσουν έστω και μια πολυκατοικία και μετά το κουβεντιάζουμε). Θα σταθούμε μόνο στο αισιόδοξο κομμάτι της νομοθεσίας. Οι νόμοι ψηφίζονται για να περνάει η ώρα και όχι για να υλοποιούνται. Το αυτό ισχύει και για τις μελέτες στις οποίες βασίζονται τα νομοσχέδια.

Συνοψίζοντας: κάθε μέρα χωρίς μπουλντόζα στο Ελληνικό είναι κέρδος. Αν κρατηθεί λίγο ακόμη αναξιοποίητο ίσως περάσει η πίεση για την είσπραξη μετρητών (θα έχει αραιώσει το Δημόσιο, θα έχουν διασωθεί κεφάλαια από τις ψεύτικες συντάξεις, τα πεταμένα φάρμακα). Σε λίγες εβδομάδες δεν θα υφίσταται ο κ. Παπακωνσταντίνου ως υπουργός – πιθανώς να έχει φύγει από τον δημόσιο βίο. Οι πιθανοί επενδυτές ξέρουν ότι δεν θα είναι εύκολο να κάνουν δουλειά. Θα βρουν μπροστά τους μαινόμενους περίοικους, που θα καβαλάνε τα κάγκελα, θα χάσουν μήνες και χρόνια από τις ενστάσεις που θα επιβάλλουν δικαστικά οι πολίτες που ανθίστανται. Ας χρονοτριβήσουμε ώστε να αποφασίσει η επόμενη γενιά, με πιο καθαρό βλέμμα.