«Μεγάλος στρατηγός»

Γιάννης Πρετεντέρης
Δημοσιογράφος
Άρθρο του στην ιστοσελίδα "Βήμα on line" - 24/12/2011

Ο λαός της Βορείου Κορέας (τουλάχιστον όσοι βγαίνουν στην τηλεόραση...) θρηνεί απαρηγόρητος τον χαµό του «µεγάλου στρατηγού» Κιµ Γιονγκ Ιλ.

Ο εκλιπών είχε διαδεχθεί στην ηγεσία τον µπαµπά του, Κιµ Ιλ Σουνγκ, γεγονός που δεν εξέπληξε κανέναν: σύµφωνα µε την επίσηµη εκδοχή, ο υιός Κιµ είχε γεννηθεί στο ιερό όρος της Κορέας και τη στιγµή της γεννήσεώς του στον έναστρο ουρανό ενεφανίσθη ένα νέο αστέρι, καθώς και ένα διπλό ουράνιο τόξο.

Αντιθέτως, κανένας δεν κατάλαβε ποτέ γιατί ήταν «µεγάλος στρατηγός».

∆εν πήρε µέρος σε κανέναν πόλεµο, δεν ηγήθηκε καµιάς στρατιάς, δεν έδωσε καµία µάχη, ενώ τους µόνους που κατάφερε να εξοντώσει είναι οι συµπατριώτες του – το 4% του πληθυσµού µόνο στον λιµό του 1994-1998.

Τηρουµένων των αναλογιών δηλαδή, είναι σαν να έχεις εξακοντίσει στα ύψη το δηµόσιο χρέος, να έχεις βουλιάξει τη χώρα σου στα ελλείµµατα, να έχεις έµβληµα τον κοµµατισµό και το παραµύθι, αλλά οι δικοί σου να σε αποθεώνουν ως «µεγάλο πολιτικό».

Είναι αλήθεια ότι ο Κιµ Γιονγκ Ιλ δεν είχε µεγάλη έφεση στα στρατιωτικά, πλην πυρηνικών. Το πραγµατικό του ταλέντο ήταν η µουσική. Συνέθετε ατελείωτες κορεατικές όπερες και υποχρέωνε τους δυστυχείς Βορειοκορεάτες να τις ακούν επί ώρες σε εθνικό ραδιοφωνικό και τηλεοπτικό δίκτυο. Είναι κατανοητό λοιπόν γιατί οι άνθρωποι θρηνούν τον «µεγάλο στρατηγό». Τι να θρηνήσουν; Τον «µεγάλο λιµπρετίστα»;

Ευτυχώς για τη Βόρειο Κορέα, τον «µεγάλο στρατηγό» θα διαδεχθεί στην ηγεσία της χώρας ο τριτότοκος γιος του Κιµ Γιονγκ Ουν. Ενας µπουχέσας, του οποίου ως βασικό προσόν αναφέρεται ότι µοιάζει πολύ του παππού του.

Το γεγονός είναι εντυπωσιακό διότι αποδεικνύει ότι µια χώρα (και µάλιστα κοµµουνιστική) µπορεί επί τρεις γενιές να παραµένει στην ιδιοκτησία µιας οικογένειας και να βαδίζει από το κακό στο χειρότερο.

Κάτι που δεν θα µπορούσε να συµβεί σε δηµοκρατικές κοινωνίες όπως η δική µας, όπου ποτέ δεν ψάχνουµε τον τρίτο γιο της οικογένειας όταν υπάρχει πρώτος και δεύτερος.

Είναι ίσως περιπαικτικά αξιοσηµείωτο ότι σχεδόν ταυτόχρονα µε τον µαϊµουδένιο «µεγάλο στρατηγό» άφησε τη ζωή ένας αυθεντικά «µεγάλος της ανθρωπότητας», ο Βάτσλαβ Χάβελ. Αυτός δεν άφησε διάδοχο, αλλά µια χώρα πιο ελεύθερη, πιο πλούσια και πιο ανοιχτή από εκείνην που παρέλαβε.

Πράγµα που µας κάνει να υποθέτουµε ότι υπάρχουν πολιτικοί που κατορθώνουν να νοιάζονται περισσότερο για το καλό της χώρας τους και λιγότερο για τη διαιώνιση µιας προσωπικής και οικογενειακής εξουσίας.