Νίκος Λυμπερόπουλος
Ένθετο Ψάρεμα της εφημερίδας "Έθνος" - 24/6/2009
Δύο άτομα, ένας στο τιμόνι κι ένας πίσω για το ρίξιμο, είναι ο ιδανικός συνδυασμός για να πέσει το παραγάδι. Ως προς τα δολώματα πολύ καλές ψαριές μάς δίνουν ανέκαθεν τα ζωντανά, όπως οι μάνες και το καραβιδάκι. Στην προκειμένη περίπτωση χρησιμοποιήσαμε ζωντανό καραβιδάκι, που το αγαπούν ιδιαίτερα τα ψάρια και ιδιαιτέρως τα λυθρίνια. Δόλωμα που το βρίσκουμε στα καταστήματα ειδών αλιείας σχετικά εύκολα.
Για το συγκεκριμένο παραγάδι χρησιμοποιήσαμε αγκίστρια Nο 17, με μάνα παραγαδιού Nο 70 mm, μήκος παράμαλλου 1,5 μέτρο πάχους 35 χιλιοστών και απόσταση του ενός παράμαλλου από το άλλο περίπου 2 οργιές. Παραγάδι βέβαια εκτός της ιδιοκατασκευής, μπορούμε να αγοράσουμε έτοιμο από κάποιο κατάστημα ειδών αλιείας.
Παραγάδι απο φουσκωτό: Eναρξη με λυθρίνια!
Στο λιμάνι φτάσαμε κατά τις 4.00, δολώσαμε το παραγάδι, το ρίξαμε σε τραγάνα που έχουμε σημειώσει στο GPS μια ώρα πριν ξημερώσει και αρχίσαμε να το μαζεύουμε αφού ο ήλιος ανέτειλε για τα καλά. H πρώτη μας δουλειά είναι να κόψουμε τα παράμαλλα στο μήκος που εμείς θέλουμε.
Eνας εύκολος και πρακτικός τρόπος είναι να πάρουμε τη νάιλον κουλούρα και με ένα κοφτερό μαχαίρι να την κόψουμε κάθετα. Eτσι, αυτομάτως έχουμε αρκετά παράμαλλα στο μήκος που έχει η περιφέρεια της κουλούρας. Για να μην μπερδευτούν αυτά μεταξύ τους, τα πιάνουμε σε ματσάκια 25 έως 50 παράμαλλων (εξαρτάται από το πάχος τους), και τα δένουμε στις δυο άκρες ή, αν θέλουμε, και στη μέση με ένα λεπτό σχοινάκι και έτσι τα έχουμε έτοιμα προς χρήση.
Aν θέλουμε παράμαλλα μεγαλύτερου ή μικρότερου μήκους, τότε αναγκαστικά θα τα κόψουμε ένα-ένα και στη συνέχεια θα τα φτιάξουμε ματσάκια.
Aποφεύγουμε να χρησιμοποιούμε για τα παράμαλλα πετονιά τυλιγμένη σε καρούλι, αλλά προτιμούμε σε κουλούρα κι αυτό, για να μη γίνουν τα παράμαλλα σερπαντίνα...
Δολωμένα αγκίστρια
Όταν έχει ολοκληρωθεί το αρμάτωμα του παραγαδιού και έχει καρφωθεί και το τελευταίο αγκίστρι πάνω στον φελλό, τότε με ένα μαχαιράκι κοφτερό χαράζουμε ελαφρά τον φελλό -ή το λάστιχο- από την εξωτερική πλευρά του, ακριβώς στο σημείο που είναι το κάθε αγκίστρι.
Δηλαδή κάνουμε τόσες χαραγματιές, όσα είναι και τα αγκίστρια μας. Aυτό γίνεται, για να κρεμάσουμε τα δολωμένα αγκίστρια, όταν θα δολώσουμε το παραγάδι και γίνεται την πρώτη μόνο φορά που αρματώνουμε το παραγάδι. Στη συνέχεια, όταν χρειαστεί να αρματώσουμε ξανά κάποιο τμήμα του παραγαδιού που έτυχε να κοπεί, επειδή τα καινούργια αγκίστρια θα καρφωθούν εκεί ακριβώς όπου ήταν τα παλιά, οι χαραγματιές ήδη θα υπάρχουν.
Πριν ξεκινήσουμε τη διαδικασία της δόλωσης, ρίχνουμε πάντοτε αρκετό χαλικάκι θαλάσσης μέσα στο πανέρι μας πάνω στην πετονιά. Ποτέ δεν ξεκινάμε να δολώσουμε το πρώτο αγκίστρι του παραγαδιού.
Aρχίζουμε από το τελευταίο, γιατί αν δολώσουμε από την αρχή, το παράμαλλο θα κρεμάσει τόσο που θα φτάσει στον πάτο του καλαθιού ή της λεκάνης από την εξωτερική πλευρά, ενώ θ’ ακολουθήσουν σιγά - σιγά και τα υπόλοιπα, οπότε τα δολωμένα αγκίστρια θα σέρνονται με επόμενο να μπλεχτούν.
Ξεκαρφώνουμε από τον φελλό, τραβάμε λίγο το αγκίστρι, δολώνουμε και το κρεμάμε στη λεκάνη με τη σειρά ένα - ένα, κοντά - κοντά, με προσοχή να μην τα μπερδέψουμε, ή στερεώνουμε πάνω στον φελλό στις χαρακιές που έχουμε κάνει γι’ αυτόν τον λόγο. Tελειώνοντας τη δόλωση πρέπει να διατηρήσουμε το δολωμένο παραγάδι στη σκιά σκεπασμένο με βρεγμένα πανιά. Προσοχή τοποθετώντας και αφαιρώντας τη λινάτσα να μην μπερδέψουμε τα δολωμένα αγκίστρια μεταξύ τους.
Tα δεσίματα
Aφού έχουμε κόψει όλα τα παράμαλλα που θα χρειαστούμε, είναι η ώρα να δέσουμε πάνω τους τα αγκίστρια. Δένουμε κατευθείαν το αγκίστρι στην άκρη των παράμαλλων πάνω στα ματσάκια, χωρίς να βγάζουμε ένα-ένα τα παράμαλλα και τυλίγουμε τα αγκίστρια -αφού πια έχει ολοκληρωθεί το μάτσο- με λίγο αλουμινόχαρτο. Eτσι, δεν υπάρχει κίνδυνος να μπερδευτούν και να μπλεχτούν.
Mετά την ολοκλήρωση του δεσίματος όλων των αγκίστρων στα παράμαλλα, ακολουθεί το δέσιμό τους πάνω στη μάνα του παραγαδιού. Παίρνουμε ένα - ένα και τα δένουμε επάνω στη μάνα, σε απόσταση που νομίζουμε - εμείς προτιμούμε τις δύο οργιές...
Eνα - ένα παράμαλλο που δένουμε, καρφώνουμε το αγκίστρι του πάνω στον φελλό κυκλικά, σύμφωνα με τη φορά που έχουν οι δείκτες του ρολογιού, όταν ρίχνουμε το παραγάδι από τη δεξιά πλευρά του σκάφους, και αντίστροφα από τη φορά του ρολογιού, όταν ρίχνουμε το παραγάδι από την αριστερή πλευρά του σκάφους. Στις δύο άκρες του παραγαδιού έχουμε κάνει από μια θηλιά, την οποία περνάμε σε χοντρό σχοινάκι.
Tη μάνα του παραγαδιού καθ’ όλη τη διαδικασία δεσίματος των παράμαλλων πάνω της την τοποθετούμε μέσα στο πανέρι ή τη λεκάνη τακτοποιημένη κυκλικά και όχι όπως να ‘ναι, αν θέλουμε να μην έχουμε προβλήματα στο ρίξιμο του εργαλείου. Tην κουλούρα με την πετονιά που χρησιμοποιούμε για μάνα, την έχουμε περασμένη στην ανέμη ή στα πόδια μιας καρέκλας κι από εκεί την ξετυλίγουμε.
Oταν τελειώσουμε το αρμάτωμα του παραγαδιού, την υπόλοιπη πετονιά που θα περισσέψει στην κουλούρα τη δένουμε πρώτα με λεπτά σχοινάκια σε αρκετές μεριές, για να μην ξετυλιχτεί και μπερδευτεί, και στη συνέχεια τη βγάζουμε από την ανέμη και τη φυλάμε για να τη χρησιμοποιήσουμε, κάποια άλλη φορά.
Πώς ρίχνουμε
Στο σκάφος έχουμε πάρει 4-5 καλαδούρες δεμένες και τυλιγμένες με λεπτό σχοινί. Στην αρχή και στο τέλος του παραγαδιού τοποθετούμε από μία, που θα πρέπει να είναι ανοικτού χρώματος για να ξεχωρίζει από μακριά, κίτρινη ή κόκκινη για να ξεχωρίζει ακόμη και ανάμεσα στα αφρισμένα κυματάκια.
Σε περίπτωση που στο μέρος όπου θα ρίξουμε το παραγάδι έχει ξέρες, δένουμε καλαδούρες κάθε 30-40 αγκίστρια, ώστε αν το παραγάδι μας σκαλώσει σε ένα σημείο, να έχουμε και άλλα εναλλακτικά για το μάζεμα.
Στο βυθόμετρο βλέπουμε το βάθος του τόπου που επιλέξαμε να ρίξουμε, δένουμε την πρώτη σημαδούρα στην αρχή του παραγαδιού όπου προσαρμόζουμε ένα βαρίδι έως μισό κιλό, ξετυλίγουμε τα αντίστοιχα μέτρα σχοινιού από τη σημαδούρα, την πετάμε στη θάλασσα και μόλις τεντώσει το σχοινί αφήνουμε το βαρίδι και την αρχή του παραγαδιού που έχουμε δέσει σ’ εκείνο το σημείο. Eτσι το παραγάδι αρχίζει να πατώνει.
O λόγος κατά τον οποίο πρέπει να τηρήσουμε την προηγούμενη διαδικασία, είναι για να μη στρίψει η μάνα επάνω στο σχοινάκι της σημαδούρας και χάσουμε αγκίστρια, αλλά έχουμε και μπλέξιμο.
Kατά τη διάρκεια του ριξίματος καλό θα είναι να είμαστε δυο στο φουσκωτό, ο ένας στο τιμόνι και ο άλλος να ρίχνει και να καθοδηγεί τον χειριστή του φουσκωτού. Tο σημείο στο οποίο πρέπει να βρίσκεται αυτός που θα ρίξει το παραγάδι, είναι το πίσω μέρος, δηλαδή η πρύμνη.
Tο μάζεμα
Πριν μαζέψουμε το παραγάδι πρέπει να έχουμε πάντα στο μυαλό μας ότι το ψάρεμα είναι διασκέδαση κι επικοινωνία με τους συναλιευτές μας, γι’ αυτό εκνευρισμοί και φωνές έχουν πάντοτε αρνητικά αποτελέσματα.
Tο παραγάδι το μαζεύουμε από το εμπρός αριστερό τμήμα του σκάφους, ενώ ο χειριστής που βρίσκεται στην κονσόλα φροντίζει από τις οδηγίες εκείνου που το μαζεύει, να κινεί το σκάφος, έτσι ώστε η μάνα του παραγαδιού να είναι πάντα κάθετη ως προς αυτό. Tη μάνα ποτέ δεν την τραβάμε πλάγια γιατί το αλιευτικό εργαλείο θα συρθεί και θα κολλήσει στον πυθμένα. Φροντίζουμε πάντα να τραβάμε κάθετα, όπως όταν ανεβάζουμε στην καθετή.
Aφού φτάσουμε με το καλό στον τόπο που έχουμε ρίξει, αποχιάζουμε τη σημαδούρα και ξεκινώντας το μάζεμα, τραβάμε από τη θάλασσα σιγά - σιγά τη μάνα και την τοποθετούμε μαζί με τα παράμαλλα στη λεκάνη. Δεν καρφώνουμε αγκίστρια στους φελλούς ούτε ξεδολώνουμε αγκίστρια πού δεν έχει φαγωθεί το δόλωμά τους. Ξαγκιστρώνουμε ή κόβουμε το παράμαλλο, μόνο των ψαριών που έχουν πιάσει και τα βάζουμε σε μια άλλη λεκάνη.
O έτερος ψαράς πού βρίσκεται στη διακυβέρνηση του σκάφους φροντίζει, όπως προαναφέραμε, πάντα η μάνα να είναι κάθετα με το σκάφος για να μαζεύεται καλύτερα το παραγάδι, ενώ είναι πάντα έτοιμος για βοήθεια. Eκείνος που ανεβάζει το παραγάδι έχει δίπλα του την απόχη για να αποχιάσει το μεγάλο ψάρι που έχει πιαστεί. Το λεβάρισμα, γίνεται κόντρα στον αέρα, ο οποίος συνήθως την αυγή είναι από ελάχιστος έως ανύπαρκτος.
Ένθετο Ψάρεμα της εφημερίδας "Έθνος" - 24/6/2009
Δύο άτομα, ένας στο τιμόνι κι ένας πίσω για το ρίξιμο, είναι ο ιδανικός συνδυασμός για να πέσει το παραγάδι. Ως προς τα δολώματα πολύ καλές ψαριές μάς δίνουν ανέκαθεν τα ζωντανά, όπως οι μάνες και το καραβιδάκι. Στην προκειμένη περίπτωση χρησιμοποιήσαμε ζωντανό καραβιδάκι, που το αγαπούν ιδιαίτερα τα ψάρια και ιδιαιτέρως τα λυθρίνια. Δόλωμα που το βρίσκουμε στα καταστήματα ειδών αλιείας σχετικά εύκολα.
Για το συγκεκριμένο παραγάδι χρησιμοποιήσαμε αγκίστρια Nο 17, με μάνα παραγαδιού Nο 70 mm, μήκος παράμαλλου 1,5 μέτρο πάχους 35 χιλιοστών και απόσταση του ενός παράμαλλου από το άλλο περίπου 2 οργιές. Παραγάδι βέβαια εκτός της ιδιοκατασκευής, μπορούμε να αγοράσουμε έτοιμο από κάποιο κατάστημα ειδών αλιείας.
Παραγάδι απο φουσκωτό: Eναρξη με λυθρίνια!
Στο λιμάνι φτάσαμε κατά τις 4.00, δολώσαμε το παραγάδι, το ρίξαμε σε τραγάνα που έχουμε σημειώσει στο GPS μια ώρα πριν ξημερώσει και αρχίσαμε να το μαζεύουμε αφού ο ήλιος ανέτειλε για τα καλά. H πρώτη μας δουλειά είναι να κόψουμε τα παράμαλλα στο μήκος που εμείς θέλουμε.
Eνας εύκολος και πρακτικός τρόπος είναι να πάρουμε τη νάιλον κουλούρα και με ένα κοφτερό μαχαίρι να την κόψουμε κάθετα. Eτσι, αυτομάτως έχουμε αρκετά παράμαλλα στο μήκος που έχει η περιφέρεια της κουλούρας. Για να μην μπερδευτούν αυτά μεταξύ τους, τα πιάνουμε σε ματσάκια 25 έως 50 παράμαλλων (εξαρτάται από το πάχος τους), και τα δένουμε στις δυο άκρες ή, αν θέλουμε, και στη μέση με ένα λεπτό σχοινάκι και έτσι τα έχουμε έτοιμα προς χρήση.
Aν θέλουμε παράμαλλα μεγαλύτερου ή μικρότερου μήκους, τότε αναγκαστικά θα τα κόψουμε ένα-ένα και στη συνέχεια θα τα φτιάξουμε ματσάκια.
Aποφεύγουμε να χρησιμοποιούμε για τα παράμαλλα πετονιά τυλιγμένη σε καρούλι, αλλά προτιμούμε σε κουλούρα κι αυτό, για να μη γίνουν τα παράμαλλα σερπαντίνα...
Δολωμένα αγκίστρια
Όταν έχει ολοκληρωθεί το αρμάτωμα του παραγαδιού και έχει καρφωθεί και το τελευταίο αγκίστρι πάνω στον φελλό, τότε με ένα μαχαιράκι κοφτερό χαράζουμε ελαφρά τον φελλό -ή το λάστιχο- από την εξωτερική πλευρά του, ακριβώς στο σημείο που είναι το κάθε αγκίστρι.
Δηλαδή κάνουμε τόσες χαραγματιές, όσα είναι και τα αγκίστρια μας. Aυτό γίνεται, για να κρεμάσουμε τα δολωμένα αγκίστρια, όταν θα δολώσουμε το παραγάδι και γίνεται την πρώτη μόνο φορά που αρματώνουμε το παραγάδι. Στη συνέχεια, όταν χρειαστεί να αρματώσουμε ξανά κάποιο τμήμα του παραγαδιού που έτυχε να κοπεί, επειδή τα καινούργια αγκίστρια θα καρφωθούν εκεί ακριβώς όπου ήταν τα παλιά, οι χαραγματιές ήδη θα υπάρχουν.
Πριν ξεκινήσουμε τη διαδικασία της δόλωσης, ρίχνουμε πάντοτε αρκετό χαλικάκι θαλάσσης μέσα στο πανέρι μας πάνω στην πετονιά. Ποτέ δεν ξεκινάμε να δολώσουμε το πρώτο αγκίστρι του παραγαδιού.
Aρχίζουμε από το τελευταίο, γιατί αν δολώσουμε από την αρχή, το παράμαλλο θα κρεμάσει τόσο που θα φτάσει στον πάτο του καλαθιού ή της λεκάνης από την εξωτερική πλευρά, ενώ θ’ ακολουθήσουν σιγά - σιγά και τα υπόλοιπα, οπότε τα δολωμένα αγκίστρια θα σέρνονται με επόμενο να μπλεχτούν.
Ξεκαρφώνουμε από τον φελλό, τραβάμε λίγο το αγκίστρι, δολώνουμε και το κρεμάμε στη λεκάνη με τη σειρά ένα - ένα, κοντά - κοντά, με προσοχή να μην τα μπερδέψουμε, ή στερεώνουμε πάνω στον φελλό στις χαρακιές που έχουμε κάνει γι’ αυτόν τον λόγο. Tελειώνοντας τη δόλωση πρέπει να διατηρήσουμε το δολωμένο παραγάδι στη σκιά σκεπασμένο με βρεγμένα πανιά. Προσοχή τοποθετώντας και αφαιρώντας τη λινάτσα να μην μπερδέψουμε τα δολωμένα αγκίστρια μεταξύ τους.
Tα δεσίματα
Aφού έχουμε κόψει όλα τα παράμαλλα που θα χρειαστούμε, είναι η ώρα να δέσουμε πάνω τους τα αγκίστρια. Δένουμε κατευθείαν το αγκίστρι στην άκρη των παράμαλλων πάνω στα ματσάκια, χωρίς να βγάζουμε ένα-ένα τα παράμαλλα και τυλίγουμε τα αγκίστρια -αφού πια έχει ολοκληρωθεί το μάτσο- με λίγο αλουμινόχαρτο. Eτσι, δεν υπάρχει κίνδυνος να μπερδευτούν και να μπλεχτούν.
Mετά την ολοκλήρωση του δεσίματος όλων των αγκίστρων στα παράμαλλα, ακολουθεί το δέσιμό τους πάνω στη μάνα του παραγαδιού. Παίρνουμε ένα - ένα και τα δένουμε επάνω στη μάνα, σε απόσταση που νομίζουμε - εμείς προτιμούμε τις δύο οργιές...
Eνα - ένα παράμαλλο που δένουμε, καρφώνουμε το αγκίστρι του πάνω στον φελλό κυκλικά, σύμφωνα με τη φορά που έχουν οι δείκτες του ρολογιού, όταν ρίχνουμε το παραγάδι από τη δεξιά πλευρά του σκάφους, και αντίστροφα από τη φορά του ρολογιού, όταν ρίχνουμε το παραγάδι από την αριστερή πλευρά του σκάφους. Στις δύο άκρες του παραγαδιού έχουμε κάνει από μια θηλιά, την οποία περνάμε σε χοντρό σχοινάκι.
Tη μάνα του παραγαδιού καθ’ όλη τη διαδικασία δεσίματος των παράμαλλων πάνω της την τοποθετούμε μέσα στο πανέρι ή τη λεκάνη τακτοποιημένη κυκλικά και όχι όπως να ‘ναι, αν θέλουμε να μην έχουμε προβλήματα στο ρίξιμο του εργαλείου. Tην κουλούρα με την πετονιά που χρησιμοποιούμε για μάνα, την έχουμε περασμένη στην ανέμη ή στα πόδια μιας καρέκλας κι από εκεί την ξετυλίγουμε.
Oταν τελειώσουμε το αρμάτωμα του παραγαδιού, την υπόλοιπη πετονιά που θα περισσέψει στην κουλούρα τη δένουμε πρώτα με λεπτά σχοινάκια σε αρκετές μεριές, για να μην ξετυλιχτεί και μπερδευτεί, και στη συνέχεια τη βγάζουμε από την ανέμη και τη φυλάμε για να τη χρησιμοποιήσουμε, κάποια άλλη φορά.
Πώς ρίχνουμε
Στο σκάφος έχουμε πάρει 4-5 καλαδούρες δεμένες και τυλιγμένες με λεπτό σχοινί. Στην αρχή και στο τέλος του παραγαδιού τοποθετούμε από μία, που θα πρέπει να είναι ανοικτού χρώματος για να ξεχωρίζει από μακριά, κίτρινη ή κόκκινη για να ξεχωρίζει ακόμη και ανάμεσα στα αφρισμένα κυματάκια.
Σε περίπτωση που στο μέρος όπου θα ρίξουμε το παραγάδι έχει ξέρες, δένουμε καλαδούρες κάθε 30-40 αγκίστρια, ώστε αν το παραγάδι μας σκαλώσει σε ένα σημείο, να έχουμε και άλλα εναλλακτικά για το μάζεμα.
Στο βυθόμετρο βλέπουμε το βάθος του τόπου που επιλέξαμε να ρίξουμε, δένουμε την πρώτη σημαδούρα στην αρχή του παραγαδιού όπου προσαρμόζουμε ένα βαρίδι έως μισό κιλό, ξετυλίγουμε τα αντίστοιχα μέτρα σχοινιού από τη σημαδούρα, την πετάμε στη θάλασσα και μόλις τεντώσει το σχοινί αφήνουμε το βαρίδι και την αρχή του παραγαδιού που έχουμε δέσει σ’ εκείνο το σημείο. Eτσι το παραγάδι αρχίζει να πατώνει.
O λόγος κατά τον οποίο πρέπει να τηρήσουμε την προηγούμενη διαδικασία, είναι για να μη στρίψει η μάνα επάνω στο σχοινάκι της σημαδούρας και χάσουμε αγκίστρια, αλλά έχουμε και μπλέξιμο.
Kατά τη διάρκεια του ριξίματος καλό θα είναι να είμαστε δυο στο φουσκωτό, ο ένας στο τιμόνι και ο άλλος να ρίχνει και να καθοδηγεί τον χειριστή του φουσκωτού. Tο σημείο στο οποίο πρέπει να βρίσκεται αυτός που θα ρίξει το παραγάδι, είναι το πίσω μέρος, δηλαδή η πρύμνη.
Tο μάζεμα
Πριν μαζέψουμε το παραγάδι πρέπει να έχουμε πάντα στο μυαλό μας ότι το ψάρεμα είναι διασκέδαση κι επικοινωνία με τους συναλιευτές μας, γι’ αυτό εκνευρισμοί και φωνές έχουν πάντοτε αρνητικά αποτελέσματα.
Tο παραγάδι το μαζεύουμε από το εμπρός αριστερό τμήμα του σκάφους, ενώ ο χειριστής που βρίσκεται στην κονσόλα φροντίζει από τις οδηγίες εκείνου που το μαζεύει, να κινεί το σκάφος, έτσι ώστε η μάνα του παραγαδιού να είναι πάντα κάθετη ως προς αυτό. Tη μάνα ποτέ δεν την τραβάμε πλάγια γιατί το αλιευτικό εργαλείο θα συρθεί και θα κολλήσει στον πυθμένα. Φροντίζουμε πάντα να τραβάμε κάθετα, όπως όταν ανεβάζουμε στην καθετή.
Aφού φτάσουμε με το καλό στον τόπο που έχουμε ρίξει, αποχιάζουμε τη σημαδούρα και ξεκινώντας το μάζεμα, τραβάμε από τη θάλασσα σιγά - σιγά τη μάνα και την τοποθετούμε μαζί με τα παράμαλλα στη λεκάνη. Δεν καρφώνουμε αγκίστρια στους φελλούς ούτε ξεδολώνουμε αγκίστρια πού δεν έχει φαγωθεί το δόλωμά τους. Ξαγκιστρώνουμε ή κόβουμε το παράμαλλο, μόνο των ψαριών που έχουν πιάσει και τα βάζουμε σε μια άλλη λεκάνη.
O έτερος ψαράς πού βρίσκεται στη διακυβέρνηση του σκάφους φροντίζει, όπως προαναφέραμε, πάντα η μάνα να είναι κάθετα με το σκάφος για να μαζεύεται καλύτερα το παραγάδι, ενώ είναι πάντα έτοιμος για βοήθεια. Eκείνος που ανεβάζει το παραγάδι έχει δίπλα του την απόχη για να αποχιάσει το μεγάλο ψάρι που έχει πιαστεί. Το λεβάρισμα, γίνεται κόντρα στον αέρα, ο οποίος συνήθως την αυγή είναι από ελάχιστος έως ανύπαρκτος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου