Παντελής Καψής
Δημοσιογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Το Βήμα" - 14/11/2010
Για την Ευρώπη, το μεγάλο θέμα της εβδομάδας ήταν ασφαλώς η διαφαινόμενη χρεοκοπία της Ιρλανδίας. Για την Ελλάδα ήταν βέβαια και οι εκλογές για την Τοπική Αυτοδιοίκηση.
Αντιθέτως ελάχιστοι θα έγραψαν στη μνήμη τους τη διήμερη απεργία του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου. Κι όμως με τον τρόπο της σχετίζεται άμεσα με την ιρλανδική κρίση και τα δικά μας οικονομικά χάλια.
Το δικαιολογητικό της απεργίας ήταν οι προτάσεις του υπουργείου Παιδείας για τον διάλογο που θα ξεκινήσει- αν ποτέ...- με αντικείμενο την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Εκλεισαν τις πόρτες στους φοιτητές τους, όχι για κάποιες αποφάσεις δηλαδή που τους θίγουν αλλά για το γεγονός ότι η εκλεγμένη κυβέρνηση είχε την απερισκεψία να καταθέσει προτάσεις τις οποίες προφανώς δεν εγκρίνουν οι πνευματικοί μας ταγοί!
Ενας αφελής θα περίμενε ίσως ότι σε μια περίοδο που όλα γύρω μας μοιάζει να καταρρέουν οι διακεκριμένοι λειτουργοί του κορυφαίου ίσως πνευματικού μας ιδρύματος θα είχαν την ελάχιστη αυτοσυγκράτηση πριν βγουν στους δρόμους τουλάχιστον να συζητήσουν. Οτι θα καταλάβαιναν, παραμονές της επετείου του Πολυτεχνείου άλλωστε, ότι αν βάλουν κι αυτοί φωτιά στον τόσο ευαίσθητο χώρο που υπηρετούν, θα συμβάλουν αρνητικά στο κλίμα ηρεμίας που τόσο ανάγκη έχουμε στις δύσκολες μέρες που περνάμε. Στοιχειώδης κοινωνική ευθύνη.
Κι όμως όχι. Σήκωσαν προκαταβολικά την παντιέρα της αντίστασης. «Δεν συζητάμε». Οταν όμως το κατά τεκμήριο πιο μορφωμένο τμήμα του πληθυσμού επιδεικνύει αυτή τη συμπεριφορά, τι θα πρέπει να περιμένουμε από τους ιδιοκτήτες των φορτηγών για τις άδειες, τους φαρμακοποιούς για το ποσοστό κέρδους ή τους γιατρούς του ΙΚΑ για τον έλεγχο της συνταγογράφησης; Προφανώς τίποτα.
Αυτό θα είναι και το μεγάλο τεστ για την οικονομία και την κυβέρνηση τη χρονιά που έρχεται. Ο κίνδυνος να πυροδοτηθούν ανεξέλεγκτες αντιδράσεις καθώς θα συνεχίζεται η ύφεση και θα προχωρούν αλλαγές που θίγουν κάθε είδους συντεχνιακά συμφέροντα.
Το καθαρό ποσοστό με το οποίο προηγείται το ΠαΣοΚ- 4 ως 6 μονάδες με συντηρητικές εκτιμήσεις έδειξε η πρώτη Κυριακή- αφήνει ένα περιθώριο αισιοδοξίας. Οσοι μιλούν με την κυβέρνηση ωστόσο κατανοούν ότι το δίλημμα των εκλογών δεν ήταν αναγκαστικά μιας χρήσης. Αν οι πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις επιλέξουν τη λογική της «ανυπακοής» και γαία πυρί μιχθήτω τότε καμία κοινοβουλευτική πλειοψηφία δεν είναι αρκετή.
Ο κ. Γ. Παπανδρέου εμφανίζεται διατεθειμένος να προχωρήσει σε ένα συναινετικό άνοιγμα προς την αντιπολίτευση. Κάλλιο αργά παρά ποτέ. Και αν έχει μυαλό ο κ. Αντ. Σαμαράς θα πρέπει να ανταποκριθεί και να επαυξήσειμόνο έτσι θα μπορέσει να βγει και από το στρατηγικό αδιέξοδο στο οποίο τον έσπρωξαν οι σύμβουλοί του με τον ασυνάρτητο αντιμνημονιακό αγώνα.
Κανείς δεν μιλά για συγκυβέρνηση. Ούτε εφικτή ούτε επιθυμητή είναι. Ενα μίνιμουμ πλαίσιο συναίνεσης όμως μπορεί να αποδειχθεί κρίσιμο για να αντέξει η οικονομία σε ένα επιδεινούμενο διεθνές πλαίσιο. Γιατί είμαστε ακόμα στην αρχή και η σωτηρία δεν είναι δεδομένη!
Αντιθέτως ελάχιστοι θα έγραψαν στη μνήμη τους τη διήμερη απεργία του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου. Κι όμως με τον τρόπο της σχετίζεται άμεσα με την ιρλανδική κρίση και τα δικά μας οικονομικά χάλια.
Το δικαιολογητικό της απεργίας ήταν οι προτάσεις του υπουργείου Παιδείας για τον διάλογο που θα ξεκινήσει- αν ποτέ...- με αντικείμενο την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Εκλεισαν τις πόρτες στους φοιτητές τους, όχι για κάποιες αποφάσεις δηλαδή που τους θίγουν αλλά για το γεγονός ότι η εκλεγμένη κυβέρνηση είχε την απερισκεψία να καταθέσει προτάσεις τις οποίες προφανώς δεν εγκρίνουν οι πνευματικοί μας ταγοί!
Ενας αφελής θα περίμενε ίσως ότι σε μια περίοδο που όλα γύρω μας μοιάζει να καταρρέουν οι διακεκριμένοι λειτουργοί του κορυφαίου ίσως πνευματικού μας ιδρύματος θα είχαν την ελάχιστη αυτοσυγκράτηση πριν βγουν στους δρόμους τουλάχιστον να συζητήσουν. Οτι θα καταλάβαιναν, παραμονές της επετείου του Πολυτεχνείου άλλωστε, ότι αν βάλουν κι αυτοί φωτιά στον τόσο ευαίσθητο χώρο που υπηρετούν, θα συμβάλουν αρνητικά στο κλίμα ηρεμίας που τόσο ανάγκη έχουμε στις δύσκολες μέρες που περνάμε. Στοιχειώδης κοινωνική ευθύνη.
Κι όμως όχι. Σήκωσαν προκαταβολικά την παντιέρα της αντίστασης. «Δεν συζητάμε». Οταν όμως το κατά τεκμήριο πιο μορφωμένο τμήμα του πληθυσμού επιδεικνύει αυτή τη συμπεριφορά, τι θα πρέπει να περιμένουμε από τους ιδιοκτήτες των φορτηγών για τις άδειες, τους φαρμακοποιούς για το ποσοστό κέρδους ή τους γιατρούς του ΙΚΑ για τον έλεγχο της συνταγογράφησης; Προφανώς τίποτα.
Αυτό θα είναι και το μεγάλο τεστ για την οικονομία και την κυβέρνηση τη χρονιά που έρχεται. Ο κίνδυνος να πυροδοτηθούν ανεξέλεγκτες αντιδράσεις καθώς θα συνεχίζεται η ύφεση και θα προχωρούν αλλαγές που θίγουν κάθε είδους συντεχνιακά συμφέροντα.
Το καθαρό ποσοστό με το οποίο προηγείται το ΠαΣοΚ- 4 ως 6 μονάδες με συντηρητικές εκτιμήσεις έδειξε η πρώτη Κυριακή- αφήνει ένα περιθώριο αισιοδοξίας. Οσοι μιλούν με την κυβέρνηση ωστόσο κατανοούν ότι το δίλημμα των εκλογών δεν ήταν αναγκαστικά μιας χρήσης. Αν οι πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις επιλέξουν τη λογική της «ανυπακοής» και γαία πυρί μιχθήτω τότε καμία κοινοβουλευτική πλειοψηφία δεν είναι αρκετή.
Ο κ. Γ. Παπανδρέου εμφανίζεται διατεθειμένος να προχωρήσει σε ένα συναινετικό άνοιγμα προς την αντιπολίτευση. Κάλλιο αργά παρά ποτέ. Και αν έχει μυαλό ο κ. Αντ. Σαμαράς θα πρέπει να ανταποκριθεί και να επαυξήσειμόνο έτσι θα μπορέσει να βγει και από το στρατηγικό αδιέξοδο στο οποίο τον έσπρωξαν οι σύμβουλοί του με τον ασυνάρτητο αντιμνημονιακό αγώνα.
Κανείς δεν μιλά για συγκυβέρνηση. Ούτε εφικτή ούτε επιθυμητή είναι. Ενα μίνιμουμ πλαίσιο συναίνεσης όμως μπορεί να αποδειχθεί κρίσιμο για να αντέξει η οικονομία σε ένα επιδεινούμενο διεθνές πλαίσιο. Γιατί είμαστε ακόμα στην αρχή και η σωτηρία δεν είναι δεδομένη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου