Γιατί ξεθώριασε η πολιτική ;

Κ. Παπανικολάου
Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Απογευματινή" - 11/5/2010

Ένα άρθρο της μυρσίνης Ζορμπά στην Athens Voice απαντά με πληρότητα. Αξίζει να το προσέξουμε.

«Πόσο αντιλαμβανόμαστε την κρισιμότητα της κατάστασής μας; Πώς προδιαγράφεται το μέλλον; Ποιος είναι σε θέση να απαντήσει στα σημερινά ερωτήματα; Σε ποιο λαβύρινθο έχει χαθεί ο πολιτικός και ο δημόσιος διάλογος; Μια κυβέρνηση που έχει βρεθεί πρόσωπο με πρόσωπο με την κοινωνία πώς θα τα καταφέρει να επιβιώσει πάνω σε ένα σανίδι πολιτικής σκηνοθεσίας; Ποιο είναι το σχέδιο, η στρατηγική, οι στόχοι;

Ψέματα, παραπλάνηση, εύνοιες, εξαιρέσεις, σκόπιμες αποσιωπήσεις προκαλούν το κοινό αίσθημα. Μια σπίθα είναι αρκετή για να φουντώσει η κοινωνική έκρηξη.

Στο όνομα της οικονομικής γλώσσας καταργήθηκε το τελευταίο διάστημα η γλώσσα της πολιτικής, η γλώσσα του κοινωνικού κράτους, της δικαιοσύνης, της ελευθερίας, της ηθικής συμπεριφοράς. Αλλά για να ξαναβρούμε τη γλώσσα της πολιτικής πρέπει να αποσύρουμε από την κυκλοφορία τη γλώσσα των κομμάτων, των συντεχνιών, του ακραίου ατομικισμού. Σήμερα η κοινωνία δεν κάνει άλλο από το να παρακολουθεί άφωνη την οικονομία. Αυτό ακυρώνει την πολιτική. Χωρίς στρατηγική διαχείρισης οι γνωστές έννοιες δεν επαρκούν για τη σύλληψη της κατάρρευσης. Χείλη ανοιγοκλείνουν αλλά δεν ακούγεται λόγος.

Κυριαρχούν οι μηχανές της κατεδάφισης. Τώρα γκρεμίζεται η στέγη που φιλοξένησε τις βεβαιότητες και τις προσδοκίες δεκαετιών. Τα ψέματα τελείωσαν. Τελειώνουν άραγε ποτέ; Το παιχνίδι με τους κακούς που μας φθονούν ή μας επιβουλεύονται, με το όπλο στο τραπέζι, με τους κερδοσκόπους, με τους άσπονδους Ευρωπαίους φίλους, μας καθήλωσε τους τελευταίους μήνες σε έναν παραπλανητικό φαύλο κύκλο αναζήτησης του κέντρου βάρους στους έξω. Και οι μέσα, εμείς; Δεν έχουμε όλοι την όλη ευθύνη, δεν έχουμε όλοι το ίδιο είδος ευθύνης. Ως τώρα άλλοι έχασαν και άλλοι κέρδισαν.

Το πολιτικό σύστημα, η δημόσια οργάνωση, η κοινή γνώμη, τα συνδικάτα, η κουλτούρα είναι τα συστατικά μέρη της κοινωνικής συναρμολόγησης. Αυτή προέκυπτε κατά καιρούς μέσα από διαφορετικές εκδοχές συνδυασμών και κυριαρχίας. Ωστόσο, σήμερα κλείνουμε την πόρτα πίσω μας, είμαστε υποχρεωμένοι να εγκαταλείψουμε το βολικά ταχτοποιημένο σπίτι και ό,τι κρύβαμε κάτω απ’ το χαλί και να αρχίσουμε το μακρύ ταξίδι μέσα στη νύχτα. Αν τα κόμματα πάψουν να είναι ενδιάμεσοι κι αποφασίσουν σοβαρά να γίνουν δημοκρατικοί διαμεσολαβητές, τότε υπάρχει ελπίδα».