Είμαστε όλοι ένοχοι

Δημήτρης Κωνσταντάρας
Από την ιστοσελίδα του.

Την Κυριακή που μας πέρασε ήταν μια απ΄ τις λίγες φορές που συμφώνησα με αυτά που έγραφε – και κυρίως με αυτά που εννοούσε και υπονοούσε- ο Γιάννης Πρετεντέρης. Ότι δηλαδή στην εποχή της απόλυτης ευκολίας και της γενικής σαχλαμάρας, η κρίση ήρθε επιτέλους να βάλει τα πράγματα στη θέση τους και να τους «γυρίσει όλους στα κυβικά τους».

Οι Έλληνες φοβούνται μήπως επιδεινωθεί η κατάσταση της ζωής τους στην οποία, όσο κι αν την θεωρούν «χάλια», έχουν φτάσει με «ολίγη» εργασία, υπερβολική έως ανόητη και απόλυτα κατευθυνόμενη κατανάλωση, αλόγιστο δανεισμό και παραγωγή …μηδέν. Και τώρα, τώρα που «ξέσπασε η κρίση», τα κεφάλια μέσα και έκαστος εφ ω ετάχθη.

Τώρα, η κοινωνία μας θα πρέπει να συνταχθεί, να βάλει «το κεφάλι μέσα» και να πάρει σοβαρές αποφάσεις. Για τον τρόπο ζωής και εργασίας , για τον ελεύθερο χρόνο, για την ανάπτυξη, για την πολιτική ηγεσία.. Τέρμα πλέον η εξουσία του «άδραξε τη μέρα». Ήρθε η επιτακτική ανάγκη του «Σκέψου το αύριο και το τι μπορείς να κάνεις εσύ γι αυτό».

Τέρμα η αποενοχοποίηση του «απλού πολίτη» που θεωρεί ότι απλώς παρακολουθεί κάποιους άλλους διότι ξημέρωσε η εποχή της «συμμετοχής» του και της ανάγκης συνειδητοποίησης της «συνευθύνης» του.

Τέρμα οι φράσεις του τύπου « πως τάχετε καταντήσει» και «κάντε κάτι» και «εσείς εκεί πέρα» γιατί οι φράσεις αλλάζουν σε «πως τά ΄χουμε καταντήσει και «ας κάνουμε κάτι » και «εμείς εδώ πέρα».

Ουδείς «αθώος» υπάρχει πλέον. Είμαστε όλοι ένοχοι. Κι αυτοί που εργάζονται κι αυτοί που κοροϊδεύουν κι αυτοί που δεν έχουν δουλειά κι αυτοί που δεν θέλουν να πάνε να δουλέψουν και οι δημοσιογράφοι και οι δικαστές και οι επιχειρηματίες και οι πολιτικοί. Έχουμε όλοι ευθύνη. Κανείς δεν είναι παρατηρητής.

Όσοι θέλουν να ζήσουν το σήμερα και το αύριο με τους κανόνες του χθες, είναι καταδικασμένοι. Έχουμε μπει αναπόφευκτα σε μια νέα εποχή, σε μια νέα περίοδο που εμείς οι ίδιοι της ανοίξαμε την εξώπορτα και την προσκαλέσαμε. Γιατί δεν δουλεύαμε, γιατί ξοδεύαμε αυτά που δεν είχαμε, γιατί παραπονιόμασταν και γκρινιάζαμε αλλά αγοράζαμε με δανεικά αυτά που μας έπειθαν να αγοράσουμε, ακολουθώντας ρυθμούς και πρότυπα που μας πειθανάγκαζαν να ακολουθήσουμε και ψηφίζοντας με γνώμονα το προσωπικό μας συμφέρον, πιστεύοντας ανθρώπους που μας έβλεπαν ως «πελάτες».

Ανοίξτε το παράθυρο. Κοιτάξτε έξω την καινούργια μέρα. Και αντιμετωπίστε την. ΕΣΕΙΣ οι ίδιοι.