Φτάνουμε στις όχθες του καλοκαιριού μισοπνιγμένοι από την εξάντληση ενός ατέλειωτου χειμώνα, που μέτρησε μια σειρά από πικρές ήττες.
Δεν πέρασαν καλά φέτος οι Έλληνες. Με τις σκιές του Γρηγορόπουλου και της Κούνεβα, με τις φριχτές εικόνες από την Παλαιστίνη, με το φάσμα της ακρίβειας, της ανεργίας και της παγκόσμιας ύφεσης να μη μας αφήνουν να ησυχάσουμε.
Αυτές τις πρώτες θερινές μέρες έχω ανάγκη να κοιτάζω μόνο αυτά που μου φτιάχνουν τη διάθεση, που μου δίνουν κουράγιο. Ναυαγός της άνοιξης, γραπώνομαι από εικόνες-σανίδες σωτηρίας, οτιδήποτε μπορεί να μου δώσει μια ανάσα, να με φτάσει μέχρι την ακτή της πρώτης βουτιάς. Χιλιάδες ποδηλάτες να ορμάνε στους δρόμους της πρωτεύουσας διεκδικώντας το αυτονόητο δικαίωμα να υπάρχουν.
Πιτσιρικάδες με σακούλες σκουπιδιών μεγαλύτερες από το μπόι τους να καθαρίζουν παραλίες, κάνοντας το χαμαλίκι γλέντι, μ ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά. Τριάντα παιδιά, από επτά μέχρι δεκαεπτά χρόνων, σε μια ηλιόλουστη αίθουσα στο Κορωπί, μονομαχούν στο σκάκι και το καταδιασκεδάζουν. Ένα πανό στα Μεσόγεια ξεδιπλώνεται θρασύτατα πάνω από τους δρόμους ταχείας κυκλοφορίας, διαλαλώντας το μήνυμα «Ανακύκλωση - η μόνη λύση».
Ο,τι μπορεί να καταμετρηθεί από τις επίσημες στατιστικές με βαραίνει - από την πρόθεση ψήφου μέχρι το πόσα κακοποιημένα παιδιά καταγράφηκαν και φέτος.
Όλες μου οι σανίδες σωτηρίας είναι «εκτός» συστήματος. Σατιρικές ιστοσελίδες, blogs θυμού και καταγγελίας, βιβλία «κάτω από το ραντάρ», ομαδικές και προσωπικές δουλειές φίλων, μουσικές, φωτογραφικές δουλειές, μικρές «μεγάλες» ταινίες εκτός διανομής, εκτός διαλογής.
Οι δουλειές τους χειροποίητα διαμάντια που δεν τα μετράει καμιά μέτρηση, δεν τα κάνει «φέτες αγοράς» κανένα γκάλοπ.
Οι ναυαγοί της άνοιξης «δεν ξέρουν, δεν απαντάνε». Μόνο κολυμπάνε, σαν τους σολομούς, αντίθετα στο ρεύμα, προς ένα καλοκαίρι ακόμα για να ζευγαρώσουν με το όμοιο είδος. Τους εύχομαι καλό κουράγιο.
Δεν πέρασαν καλά φέτος οι Έλληνες. Με τις σκιές του Γρηγορόπουλου και της Κούνεβα, με τις φριχτές εικόνες από την Παλαιστίνη, με το φάσμα της ακρίβειας, της ανεργίας και της παγκόσμιας ύφεσης να μη μας αφήνουν να ησυχάσουμε.
Αυτές τις πρώτες θερινές μέρες έχω ανάγκη να κοιτάζω μόνο αυτά που μου φτιάχνουν τη διάθεση, που μου δίνουν κουράγιο. Ναυαγός της άνοιξης, γραπώνομαι από εικόνες-σανίδες σωτηρίας, οτιδήποτε μπορεί να μου δώσει μια ανάσα, να με φτάσει μέχρι την ακτή της πρώτης βουτιάς. Χιλιάδες ποδηλάτες να ορμάνε στους δρόμους της πρωτεύουσας διεκδικώντας το αυτονόητο δικαίωμα να υπάρχουν.
Πιτσιρικάδες με σακούλες σκουπιδιών μεγαλύτερες από το μπόι τους να καθαρίζουν παραλίες, κάνοντας το χαμαλίκι γλέντι, μ ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά. Τριάντα παιδιά, από επτά μέχρι δεκαεπτά χρόνων, σε μια ηλιόλουστη αίθουσα στο Κορωπί, μονομαχούν στο σκάκι και το καταδιασκεδάζουν. Ένα πανό στα Μεσόγεια ξεδιπλώνεται θρασύτατα πάνω από τους δρόμους ταχείας κυκλοφορίας, διαλαλώντας το μήνυμα «Ανακύκλωση - η μόνη λύση».
Ο,τι μπορεί να καταμετρηθεί από τις επίσημες στατιστικές με βαραίνει - από την πρόθεση ψήφου μέχρι το πόσα κακοποιημένα παιδιά καταγράφηκαν και φέτος.
Όλες μου οι σανίδες σωτηρίας είναι «εκτός» συστήματος. Σατιρικές ιστοσελίδες, blogs θυμού και καταγγελίας, βιβλία «κάτω από το ραντάρ», ομαδικές και προσωπικές δουλειές φίλων, μουσικές, φωτογραφικές δουλειές, μικρές «μεγάλες» ταινίες εκτός διανομής, εκτός διαλογής.
Οι δουλειές τους χειροποίητα διαμάντια που δεν τα μετράει καμιά μέτρηση, δεν τα κάνει «φέτες αγοράς» κανένα γκάλοπ.
Οι ναυαγοί της άνοιξης «δεν ξέρουν, δεν απαντάνε». Μόνο κολυμπάνε, σαν τους σολομούς, αντίθετα στο ρεύμα, προς ένα καλοκαίρι ακόμα για να ζευγαρώσουν με το όμοιο είδος. Τους εύχομαι καλό κουράγιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου