Θα σηκώσουν τα μανίκια;

Γιάννης Πρετεντέρης
Δημοσιογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Το Βήμα" - 18/7/2010


Μιλώντας στο Συμπόσιο της Σύμης, το οποίο μετά τη Σκιάθο, την Ουρανούπολη, τις Σπέτσες, την Πάρο, τη Σάμο, την Κέρκυρα, κτλ., πραγματοποιήθηκε επιτυχώς στον Πόρο, ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου έκανε την ακόλουθη διαπίστωση:

«Τα αίτια της κρίσης (...) είναι η μεγάλη αδιαφάνεια που υπήρχε στον χρηματοπιστωτικό τομέα,η έλλειψη δημοκρατικού ελέγχου,η ανισότητα που υπάρχει στον κόσμο και βεβαίως η τεράστια συγκέντρωση εξουσίας και πλούτου στα χέρια των λίγων σε πλανητικό επίπεδο». Καμία αντίρρηση. Αλλά αν αυτά είναι «τα αίτια της κρίσης», σύμφωνα με τον Πρωθυπουργό, τότε γιατί η κυβέρνησή του κόβει τους μισθούς και τις συντάξεις; Γιατί περιορίζει το εισόδημα των απλών ανθρώπων; Γιατί οργανώνει τη μεγαλύτερη φορολογική επιδρομή που γνώρισε ποτέ η Ελλάδα;

Διότι από αυτή την αναντιστοιχία λόγων και έργων προκύπτει μια απλή αντίφαση. Είτε είναι λάθος η διάγνωση είτε είναι λάθος η θεραπεία. Και τα δύο μαζί δεν μπορούν να ισχύουν. Και προφανώς δεν ισχύουν. Διότι από τη μια πλευρά έχουμε μια αριστερόστροφη αοριστολογία και από την άλλη μια δεξιόστροφη πολιτική. Αντιλαμβάνομαι την ανάγκη του ρήτορα να προσαρμοστεί στο εκάστοτε ακροατήριο: άλλα περιμένουν να ακούσουν ο Ζαν-Κλοντ Τρισέ με την «τρόικα» και άλλα οι Σοσιαλιστές του Πόρου (της Σκιάθου, των Σπετσών, της Πάρου, αναλόγως...). Μόνο που ακόμη κι αυτή η ρητορική ευελιξία έχει ένα όριο. Ποιο είναι αυτό; Οτι κάποια στιγμή τα «Συμπόσια της Σύμης» και οι υπόλοιπες σοσιαλιστικές συνευρέσεις τελειώνουνόπου κι αν γίνονται...

Και τότε οι πρωθυπουργοί και οι υπουργοί που μετέχουν θα πρέπει να μαζέψουν τις βερμούδες, τα μαγιό και τα βατραχοπέδιλα για να προσγειωθούν σε μια πολύ σκληρή πραγματικότητα: την πραγματικότητα που διαμορφώνουν όχι οι αμπελοφιλοσοφίες των διεθνών συμποσίων, αλλά τα αδυσώπητα προβλήματα της διακυβέρνησης και του μνημονίου. «Καλώς τα παιδιά...» που θα έλεγε και ο Αλαβάνος.

Και αφού προσγειωθούν στην πραγματικότητα, θα πρέπει οι πρωθυπουργοί και οι υπουργοί να αρχίσουν να εφαρμόζουν και να διαχειρίζονται ένα σχέδιο το οποίο δεν έχει καμία αντιστοιχία με αυτά που τους απασχολούσαν στο νησί. Και το οποίο εμπεριέχει αμείλικτες αποφάσεις που πρέπει να ληφθούν τώρα, σήμερα, για την ακρίβεια: χθες!

Τι θα γίνει με τα ελλείμματα των δημοσίων οργανισμών; Θα φτιασιδωθούν ή θα κοπούν με το μαχαίρι; Τι θα γίνει με τις δημόσιες συγκοινωνίες; Τι θα γίνει με τις δημόσιες μεταφορές; Ποιος θα περικόψει αυτό το 1,5 δισ. ευρώ (κατ΄ ελάχιστον) που κοστίζουν ετησίως στον έλληνα φορολογούμενο;

Τι θα γίνει με τις δαπάνες Υγείας και τις δαπάνες των νοσοκομείων που έχουν ξεφύγει και απειλούν να τινάξουν στον αέρα ολόκληρο το πρόγραμμα δημοσιονομικής εξυγίανσης;

Τι θα γίνει με την αγορά που έχει βουλιάξει και με τις επιχειρήσεις που ασφυκτιούν; Από πού θα προκύψει η ανάπτυξη όταν οι δημόσιες επενδύσεις έχουν μηδενιστεί (για να πιάσουμε τους στόχους του μνημονίου) και οι ιδιωτικές επενδύσεις έχουν ακυρωθεί (από τη φορολογία και τις άλλες αντιεπιχειρηματικές πρακτικές); Και όταν δεν επενδύουν ούτε το δημόσιο ούτε οι ιδιώτες, τότε ποιος θα επενδύσει σε αυτό τον έρημο τον τόπο; Τι θα γίνει με τα κοινωνικά στρώματα που πλήττονται κατάφορα από τις περικοπές στους μισθούς και στις συντάξεις και από τις αλλαγές στο Ασφαλιστικό; Ποιος θα δώσει σε αυτούς τους ανθρώπους μια ορατή ελπίδα και ένα χειροπιαστό μέλλον;

Δεν ξέρω αν συζητήθηκαν αυτά στον Πόρο- δεν νομίζω, αν κρίνω από τη βεβαιότητα του Πρωθυπουργού ότι «σύντομα η Ελλάδα θα είναι μια χώρα (...) πιο χαρούμενη και οι πολίτες της πιο ευτυχισμένοι».

Αλλά για όλα αυτά (και για πολλά άλλα...) πρέπει κάτι να γίνει. Το οποίο δεν γίνεται ούτε από τις παραλίες ούτε από τα αεροδρόμια. Θέλει, για να δανειστώ την προεκλογική έκφραση του Πρωθυπουργού, ανθρώπους που «θα σηκώσουν τα μανίκια». Ανθρώπους πάνω στα προβλήματα.

Οσο για τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό και τις συναφείς περικοκλάδες, δεν νομίζω ότι περιλαμβάνονται στην ημερήσια διάταξη, όπως οι ίδιοι τη συνομολόγησαν και όπως προκύπτει από τις προτεραιότητες που οι ίδιοι έχουν θέσει.

Ας κάνουν λοιπόν τη δουλειά τους και ας αφήσουν την κουβέντα για κάποιους άλλους. Οι οποίοι, ούτως ή άλλως, δεν τραβούν κανένα ζόρι: Ακόμη κι αν δεν τους κάτσει η σοσιαλιστική επανάσταση,μπορούν ανέτως να καταλήξουν πρόεδροι στον Παναθηναϊκό.