Σκάσε και κολύμπα !

Ανδρέας Ρουμελιώτης
Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Ελευθεροτυπία" - 12/7/2010


ΕΝΩ απαξάπαντες οι χαπιντεθαντζήδες έκαιγαν όσο οικονομικό λίπος τούς έχει απομείνει στις παραλίες, ο υποφαινόμενος παρέμεινε το ΠΣΚ στην Αθήνα, μοναχός του μες στην κουφόβραση διά να συλλογιστεί.

Ελεύθερα.

ΑΥΤΑΞΙΑ! Αυτή είναι η σωστή λέξη. Εχω, έχεις, έχουμε αυταξία! Οσα σπουδάσαμε, ό,τι διαβάσαμε, όσα ζήσαμε μας πρόσθεσαν αξία. Στις ικανότητες, στις δεξιότητες, στα ταλέντα μας. Απ' τα πιο πολύτιμα ταλέντα που έχουμε είναι η ευρηματικότητα, η εφευρετικότητα, η φαντασία, η τρέλα μας!

ΤΩΡΑ το πλοίο δυστυχώς βουλιάζει και οι ποντικοί το εγκαταλείπουν. Για να μη μας παρασύρει στον πάτο, είμαστε αναγκασμένοι να το εγκαταλείψουμε και μεις. Ευτυχώς που 'χα πάρει μετάλλιο στα εκατό μέτρα πεταλούδα παίδων και ήμουν κολυμβητής μικρός. Δεν μας σώζει η πεταλούδα. Εχει σουρουπώσει και από κάτω κυκλοφορούν καρχαρίες. Ακτή δεν φαίνεται πουθενά. Τι να κάνεις; Σκάσε και κολύμπα!

ΤΟ «Μπαλτάζαρ» πάντα κάθε χρόνο τέτοιο καιρό έδινε, λίγο πριν από τις διακοπές, τον σφυγμό. Στον υπέροχο κήπο του συνωστίζονταν τα τελευταία χρόνια η, υποτίθεται, πιο χάι, γκλαμ και ιν (διά να το είπω αγγλιστί) αφρόκρεμα της πρωτευούσης· εντελώς διαφορετική φάση απ' το μητρικό «Ροκ εντ Ρολ». Πετυχημένοι, υποτίθεται, κάθε είδους, με το συνεπακόλουθο νυφοπάζαρο και τις εκδράμουσες «κομμώτριες» εκ δυσμών. Πέρα απ' το ποτάμι...

ΠΕΡΣΙ λοιπόν τέτοιο καιρό είχα γράψει κάπου πως το «Μπαλτάζαρ» αντέχει! Οτι δεν το 'χε αγγίξει η κρίση και συνέχιζε να ξεχειλίζει από χαϊλίκι και ανεμελιά... Οι συζητήσεις που άκουγες ήταν για σκάφη, σουίτες, ρεστοράν με τις παραποταμίσιες τις γκομενίτσες να κρέμονται απ' το στόμα του κάθε κρυόκωλου επιδειξιομανή φλούφλη.

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ βράδυ που πήγα δεν γινόταν το αδιαχώρητο όπως παλιά. Το όλο κλίμα δεν ήτο και τόσο «τραλαλά». Αυτό διέκρινε του έμπειρου ρεπόρτερ η, αδιαμφισβήτητα, διεισδυτική ματιά. Με πολλούς συνομίλησα, όλοι ήταν ανήσυχοι, σαστισμένοι, απαισιόδοξοι. Χαϊλίκι τέλος! Δυο κορίτσια που μου άνοιξαν την καρδιά τους, μου έλεγαν ξημερώματα πόσο φοβούνται ότι θα χάσουν τη δουλειά τους.

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ και Σάββατο πέρασα κι απ' το «Αντιρατσιστικό φεστιβάλ» στο Γουδή. Πολύς κόσμος, πιτσιρικαρία, ωραίες φατσούλες, αγόρια και κορίτσια, αλλά και γερόλυκοι. Κάποιους είχα χρόνια να τους δω. Απ' το περίπτερο της Μαδαγασκάρης αγόρασα ένα χειροποίητο συλλεκτικό αεροπλανάκι και μια Κονγκολέζα με φίλεψε απ' την πατρίδα της γλυκάκι.

ΕΚΑΤΟΝΤΑΔΕΣ ομάδες και ομαδούλες κάθε είδους· πάντα οι «γκρούπες» ήταν καταφύγια στις δύσκολες μέρες. Μουσικές σκηνές και πάνελ συζητήσεων, αλλά και μια τεράστια ταβέρνα με σουβλάκια και ρεμπέτικη ορχήστρα.

«ΤΙ βλέπεις;» ρωτάω έναν παλιό σύντροφο που στην Αρχιτεκτονική τον αποκαλούσαν «προφήτη». «Μετατρέψαμε το πρόβλημα δανεισμού σε κρίση χρέους» μου λέει ο προφήτης. Αυτοί οι γνωστοί-άγνωστοι που μας δάνειζαν ήταν επενδυτές. Αγόραζαν ελληνικά ομόλογα γιατί είχαν μεγάλες αποδόσεις. Τι θα μας έκαναν αν δεν μπορούσαμε να τους επιστρέψουμε εγκαίρως και με τόκο τα δανεικά; Ο,τι κάνουν και οι τράπεζες σε όσους δεν μπορούν να πληρώσουν τα δάνεια. Νέο διακανονισμό...

«ΤΩΡΑ όμως, δεν είναι ιδιώτες αλλά το ΔΝΤ, η Ευρωπαϊκή Ενωση, τα πλούσια κράτη. Πάει η Ελλάδα... Θα μας πάρουν το σκαλπ, και την Ακρόπολη θα μας πάρουν!» υποστηρίζει ο προφήτης.

ΠΑΥΩ να συλλογιέμαι, και πάω στο σπίτι ενός φίλου να δούμε τον τελικό. Αλλο Ισπανία κι άλλο Καταλανία. Το κατάλαβα όταν είχα πρωτοπάει στη Βαρκελώνη το 1983...