Δημήτρης Δανίκας
Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Το Βήμα" - 19/11/2010
Ανεξάρτητος και κουραφέξαλα. Ουδείς ουδέτερος. Γιατί τότε είσαι παρατηρητής, τουρίστας, αδιάφορος, χαβαλετζής. Τότε από πολιτική σκέψη και κοινωνική ευαισθησία κατευθείαν στα σκουπίδια. Οταν λοιπόν αναφέρονται σε κάποιον «ανεξάρτητο» εννοούν αυτόν που δεν βόσκει στην κομματική στρούγκα. Δηλαδή ο πανηγυρισμός των ημερών για τους δύο νικητές Αθήνας και Θεσσαλονίκης ήταν το πιο αυτονόητο πράγμα από συστάσεως του θεσμού της Τοπικής Αυτοδιοίκησης.
Παιδιά, ύστερα από έναν και πλέον αιώνα κατακτήσαμε το στοιχειώδες. Οτι δηλαδή οι δήμαρχοι προέρχονται από την τοπική κοινωνία. Ανεξαρτήτως χρώματος και σημαίας. Μπράβο μας. Από την άλλη, η νίκη τόσο του Καμίνη όσο και του Μπουτάρη προέκυψε όχι τόσο λόγω της προσωπικής κομματικής ανεξαρτησίας τους όσο από την ολοσχερή χρεοκοπία του Παπαγεωργόπουλου και του Νικήτα Κακλαμάνη. Δηλαδή όποιος περπατούσε στο κέντρο της πρωτεύουσας έπρεπε απαραιτήτως να βουλώνει τη μύτη του. Κάτι σαν πτυελοδοχείο, σαν μύξα, σαν χωματερή.
Απροσμέτρητο το βάθος της παρακμής στον θεσμό της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Η διαφθορά, η αδιαφάνεια, η πελατεία και η αυτοκόλλητη σχέση με πάσης φύσεως συμφέροντα, από καταπατητές δημόσιας γης ως τους εργολάβους των πεζοδρομίων, ξεπερνάνε όλα τα σκάνδαλα της πολιτικής μας ζωής.
Οποιον ρωτούσες απ΄ οποιοδήποτε κόμμα, ακόμη και τον πιο φανατικό της Νέας Δυστυχίας, το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να στέλνει μια μούντζα. Δεν το ήξεραν; Φυσικά. Αλλά δεν μπορούσαν να κάνουν διαφορετικά. Ο ένας στήριζε τον άλλον. Ο πρώτος αγκαλιά με τον δεύτερο. Ολοι μαζί μια μεγάλη παρέα. Μακριά από την κοινωνία. Αδιάφοροι, κυνικοί για τα προβλήματα που μαστίζουν κάθε φτωχό πολίτη αυτής της πόλης. Ουδεμία σχέση με τη γειτονιά, τους δρόμους, τον Ανθρωπο.
Και η απάντηση των ψηφοφόρων μία: Μπορεί να μην κάνουν τίποτε, αλλά χειρότεροι αποκλείεται να είναι από την προηγούμενη εξουσία. Αυτό το εφαλτήριο των δύο ανεξάρτητων Αθήνας και Θεσσαλονίκης. Ο πάτος της Νέας Δημοκρατίας!
Παιδιά, ύστερα από έναν και πλέον αιώνα κατακτήσαμε το στοιχειώδες. Οτι δηλαδή οι δήμαρχοι προέρχονται από την τοπική κοινωνία. Ανεξαρτήτως χρώματος και σημαίας. Μπράβο μας. Από την άλλη, η νίκη τόσο του Καμίνη όσο και του Μπουτάρη προέκυψε όχι τόσο λόγω της προσωπικής κομματικής ανεξαρτησίας τους όσο από την ολοσχερή χρεοκοπία του Παπαγεωργόπουλου και του Νικήτα Κακλαμάνη. Δηλαδή όποιος περπατούσε στο κέντρο της πρωτεύουσας έπρεπε απαραιτήτως να βουλώνει τη μύτη του. Κάτι σαν πτυελοδοχείο, σαν μύξα, σαν χωματερή.
Απροσμέτρητο το βάθος της παρακμής στον θεσμό της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Η διαφθορά, η αδιαφάνεια, η πελατεία και η αυτοκόλλητη σχέση με πάσης φύσεως συμφέροντα, από καταπατητές δημόσιας γης ως τους εργολάβους των πεζοδρομίων, ξεπερνάνε όλα τα σκάνδαλα της πολιτικής μας ζωής.
Οποιον ρωτούσες απ΄ οποιοδήποτε κόμμα, ακόμη και τον πιο φανατικό της Νέας Δυστυχίας, το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να στέλνει μια μούντζα. Δεν το ήξεραν; Φυσικά. Αλλά δεν μπορούσαν να κάνουν διαφορετικά. Ο ένας στήριζε τον άλλον. Ο πρώτος αγκαλιά με τον δεύτερο. Ολοι μαζί μια μεγάλη παρέα. Μακριά από την κοινωνία. Αδιάφοροι, κυνικοί για τα προβλήματα που μαστίζουν κάθε φτωχό πολίτη αυτής της πόλης. Ουδεμία σχέση με τη γειτονιά, τους δρόμους, τον Ανθρωπο.
Και η απάντηση των ψηφοφόρων μία: Μπορεί να μην κάνουν τίποτε, αλλά χειρότεροι αποκλείεται να είναι από την προηγούμενη εξουσία. Αυτό το εφαλτήριο των δύο ανεξάρτητων Αθήνας και Θεσσαλονίκης. Ο πάτος της Νέας Δημοκρατίας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου