Μίμης Γκλαβάς. Ο Άνθρωπος, ο Δημοσιογράφος

Κ. Παπανικολάου
Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Απογευματινή" - 27/2/2010


Το 1971, φοιτητής ακόμα εγώ, μαζί με γνωστό μου νέο τότε δημοσιογράφο, μπήκα στο υπουργείο Παιδείας και έφτασα στον πέμπτο όροφο, όπου στο γραφείο Τύπου πρωτογνώρισα τον Μίμη Γκλαβά. Έναν μειλίχιο, πανέξυπνο και με το χαμόγελο συνέχεια στο στόμα άνθρωπο.

Μοίραζε αισιοδοξία και παρηγοριά σε σημερινούς μου συναδέλφους, που δεν είχαν στον ήλιο μοίρα τότε που δεν βγαίνανε πολλές εφημερίδες, λόγω δικτατορίας, ούτε υπήρχαν ειδικά έντυπα και ιδιωτικά κανάλια και ραδιόφωνα. Έκανε ρουσφέτια, όσα μπορούσε, και κάλυπτε, ακόμα και από την τσέπη του, ανάγκες συναδέλφων, που βρίσκονταν σε προσωπική πτώχευση.

Τίποτα δεν έδειχνε ότι θα ξανασυναντούσα τον Μίμη Γκλαβά σύντομα και θα έπαιζε καθοριστικό ρόλο στην επαγγελματική μου ζωή, αφού δεν λογάριαζα να γίνω δημοσιογράφος. Ήθελα τότε ακαδημαϊκή καριέρα στις πολιτικές επιστήμες.

Οι ανάγκες το ’φεραν κι έγινα δημοσιογράφος. Και μετά από ενάμιση χρόνο εσωτερικής δουλειάς στάλθηκα στη νεοσύστατη Βουλή, το Δεκέμβρη του 1974, για να κάνω κοινοβουλευτικό ρεπορτάζ. Προϊστάμενος και συνάδελφός μου ο Μίμης Γκλαβάς!

Τις πρώτες μέρες, που κινδύνευα ακόμα να χαθώ στους δαιδαλώδεις -για το νεοσσό- διαδρόμους της Βουλής, ο Μίμης έδειξε τι ποιότητας άνθρωπος είναι. Αντί να με τρομοκρατήσει για να επιβάλει την ανωτερότητα του παλιού, όπως συνηθιζόταν, μου εμπιστεύθηκε… το σύνολο του ρεπορτάζ.

Φαινόταν να παίζει τον αδιάφορο, που μου φόρτωνε τη δουλειά, αλλά το πανέξυπνο μάτι του τον πρόδιδε. Ήξερε τι είχα γράψει, πόσο πλήρες ήτανε, και με άφηνε να κάνω παιγνίδι σαν να ήμουνα μόνος. Αυτό με ανέβασε και εσωτερικά και στη συνείδηση των διευθυντών μου και των συναδέλφων μου.

Πάντα ήτανε κοντά σε όλους. Καμωνόταν τον παλαιοπολιτικό πολιτευτή, σαν στιλ ρόλου, αλλά ήταν ο ισχυρός προστάτης πολλών όταν χρειαζόταν. Γι’ αυτό και δεν είχε εχθρούς σε ένα ακραία ανταγωνιστικό επάγγελμα, όπου κανείς δεν χρωστάει καλό λόγο για τον άλλον. Γι’ αυτό τον ψήφιζαν πάντοτε αριστεροί και δεξιοί στις πολωμένες σωματειακές εκλογές.

Ήταν ο έμπειρος δημοσιογράφος του μέτρου και της συμφιλίωσης που δεν επεδίωκε επαγγελματικές διακρίσεις. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής ανέπτυξε αντιστασιακή δράση και μετά την απελευθέρωση διώχθηκε και εκτοπίστηκε στη Μακρόνησο. Το 1993 εκλέγεται πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ και μέχρι το 2004 πρόεδρος της ΠΟΕΣΥ. Προηγουμένως, στην οικουμενική κυβέρνηση Ζολώτα έγινε υφυπουργός Προεδρίας και αργότερα γεν. γραμματέας Τύπου. Έφυγε από κοντά μας 84 ετών προχθές. Όλοι θα τον συναντήσουμε μεθαύριο στο τελευταίο σπίτι του στο Α΄ Νεκροταφείο.