Ακριβές γελοιότητες

Γιάννης Πρετεντέρης
Δημοσιογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Το Βήμα" - 29/1/2010


Χθες ο υπουργός Οικονομικών ήταν σαφέστατος. Χαρακτήρισε τις συζητήσεις και τα δημοσιεύματα περί διάσωσης της Ελλάδας από την Κίνα «εντελώς γελοίες» . Και έχει απόλυτο δίκιο: δεν υπάρχει μεγαλύτερη γελοιότητα από την υπόθεση ότι μια χώρα του ευρώ μπορεί να αποταθεί στην Κίνα για να σωθεί.

Μόνο που αυτή η γελοιότητα κόστισε στη χώρα μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ μέσα στις τελευταίες 48 ώρες. Και επειδή τέτοια «πακέτα» δεν διακινούνται διεθνώς για πλάκα, ούτε στο παρολί, είμαι βέβαιος ότι αυτοί που τα διακίνησαν κάτι περισσότερο είχαν στο μυαλό τους. Κάτι υποψιάστηκαν ή κάτι φοβήθηκαν ή σε κάτι ποντάρισαν.

Ως εκ τούτου, το ερώτημα που προκύπτει είναι απλό: Ποιος έριξε στην πιάτσα αυτή την ιστορία με την Κίνα, ακόμη και σε μια εκδοχή διαφορετική από εκείνην της «διάσωσης»; Τι ρόλο έπαιξε στην κουβέντα η Goldman Sachs; Και αν όλα αυτά έγιναν με επίγνωση των συνεπειών που μπορεί να προκύψουν- και που προέκυψαν...

Και ερωτώ για δύο λόγους:

Πρώτον, επειδή το «κινεζικό σενάριο» δεν ακούστηκε για πρώτη φορά προχθές από τους «Financial Τimes». Σέρνεται εδώ και ημέρες με αφορμή την περιοδεία του υπουργού Οικονομικών στην Απω Ανατολή και η κυβέρνηση είχε όλον τον χρόνο να το διαψεύσει (έστω και εμμέσως...) προτού εκτιναχθούν τα spreads και προτού καταρρεύσει το Χρηματιστήριο.

Δεύτερον, επειδή οι συνέπειες μιας τέτοιας εκδοχής ήταν εξαρχής αυτονόητες και μόνο οι κουφιοκεφαλάκηδες θεωρούν ότι μια χώρα μπορεί να κινείται στη διεθνή σκηνή χωρίς συνέπειες. Για τις αγορές η ενεργοποίηση κάποιου «κινεζικού σεναρίου» σημαίνει αυτομάτως ότι η Ελλάδα φοβάται πως δεν έχει άλλη λύση για να δανειστεί. Και ευλόγως θεωρούν ότι για να φοβάται, κάτι ξέρει...

Δέχομαι τις διαψεύσεις της κυβέρνησης και θέλω να ελπίζω ότι το επίσημο κράτος δεν έχει καμία εμπλοκή σε αυτή την ιστορία - ούτε άμεση ούτε έμμεση. Θέλω, δηλαδή, να ελπίζω ότι τα παραμύθια περί Κίνας δεν κυκλοφόρησαν σκοπίμως για «να ασκηθεί πίεση» σε εκείνους που δεν μας εμπιστεύονται στην Ευρώπη. Και ότι σε κανένα κυβερνητικό γραφείο δεν συχνάζουν κουφιοκεφαλάκηδες που θεωρούν ότι στη σημερινή ευρωπαϊκή πραγματικότητα μπορούν με ψιθύρους να εκβιάσουν καταστάσεις.

Διότι αν τέτοιοι άνθρωποι υπήρχαν (λέω, αν...), δεν θα ήταν απλώς γελοίοι- που λέει και ο Παπακωνσταντίνου... Θα ήταν βασικά επικίνδυνοι.