Το δικό μας Hollywood

Korinthius Maximus
Περιοδικό MyPress - Τεύχος 16 - Ιανουάριος/Φεβρουάριος 2010


Στο προηγούμενο τεύχος είχαμε ξεκινήσει μια κουβέντα σχετικά με τους ολοκληρωτισμούς και τους κινδύνους που κρύβει κάθε έντονη και παρατεταμένη περίοδος κρίσης σε οικονομικό και πολιτικό επίπεδο σε μια χώρα. Είχα σκεφτεί να συνεχίσω πάνω στο ίδιο θέμα, αλλά οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών εμπλούτισαν τις σκέψεις μου με νέα δεδομένα και νέες εικόνες που κάποιες φορές είναι για γέλια και για κλάματα. Εικόνες που εξελίσσονται μπροστά στα μάτια μας καθημερινά όταν καθόμαστε μπροστά στον τηλεοπτικό μας δέκτη και παρακολουθούμε τα δελτία ειδήσεων.

Η πικρή αλήθεια είναι ότι ακόμη η πλειοψηφία των Ελλήνων παρακολουθεί την όλη εκτυλισσόμενη οικονομική κρίση σαν να παρακολουθεί, απορροφημένη, ταινία στο σινεμά, σε μια σκοτεινή αίθουσα όπου επικρατεί απόλυτη ησυχία με τους θεατές να περιμένουν με κομμένη την ανάσα τις συνεχείς κορυφώσεις του έργου.

Είναι επίσης αλήθεια ότι το σενάριο έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον και εισάγει συνεχώς νέους όρους στην πλοκή. Τα έχει όλα. Έχει εμπλουτισμένο λεξιλόγιο, με το «spread» να γίνεται το νέο φετίχ των Ελλήνων.
Κάποτε οι Έλληνες συζήταγαν στο καφενείο κάθε μέρα για τα σκαμπανεβάσματα του δείκτη του χρηματιστηρίου, κρατώντας σφιχτά στη μασχάλη τους τη «Ναυτεμπορική», διπλωμένη περίτεχνα στη σελίδα με τις τιμές των μετοχών και την ξεδίπλωναν με ύφος ειδήμονα όταν έφτανε στο τραπέζι ο φρεσκοβρασμένος διπλός ελληνικός που ερωτοτροπούσε με το ποτηράκι του νερού. Οι κουβέντες τότε ήταν κοφτές, σε ύφος μυσταγωγίας, με την μυστικοπάθεια που απαιτούσε η νέα πληροφορία που κινιόταν από στόμα σε στόμα μέσα στο καφενείο για τη μετοχή – πύραυλο που την άλλη μέρα θα έδινε τρελή απόδοση στη συνεδρίαση του ΧΑΑ. Στο τέλος, οι περισσότεροι κράτησαν τις «Ναυτεμπορικές» για να τυλίγουν αυγά το Πάσχα και να τα πάνε βαμμένα στο χωριό, για προσάναμμα για το τζάκι και κάποιοι που το πήγαν λίγο παραπέρα, τις έκοψαν λωρίδες είτε για την ουρά του χαρταετού, είτε για τις έκτακτες στιγμές αν τελείωνε το χαρτί υγείας.

Σήμερα, σχεδόν όλοι συζητούν για το spread των ελληνικών ομολόγων του Δημοσίου και την τρελή του κούρσα προς τα πάνω που λειτουργεί αντιστρόφως ανάλογα στην απόδοση μιας επένδυσης, που αυτή την φορά δεν είναι επιλογή του καθενός μας να τοποθετήσει τα λεφτά του σε αυτή, όπως συνέβη στα τέλη της δεκαετίας του 90. Όπως είναι φυσικό για εμάς τους Έλληνες, πολύ γρήγορα γίναμε ειδήμονες και στο spread αν και δεν είμαι σίγουρος ότι όλοι έχουν καταλάβει ότι αυτός ο δείκτης δεν αφορά απλώς τη συνεδρίαση της επόμενης ημέρας, αλλά το πόσο πολύ θα χρεωθεί η κάθε επόμενη γενιά, κάθε φορά που συνάπτεται ένα νέο δάνειο δισεκατομμυρίων ευρώ για τη χώρα.

Το έργο έχει και άλλα στοιχεία που ανεβάζουν το σασπένς και την αδρεναλίνη. Ένα δημόσιο χρέος που μοιάζει με το κύμα του «Day After Tomorrow», Άγγλους, Γάλλους, Πορτογάλους, Ιρλανδούς, Γερμανούς, Ισπανούς, Αμερικάνους, συνεντεύξεις στην ΕΕ με εκπροσώπους που όταν ακούνε τη λέξη «Ελλάδα» εγκαταλείπουν το βήμα μειδιάζοντας, roadshow στην Άπω Ανατολή με έναν Υπουργό έτοιμο να κάνει άλμα βγαλμένο μέσα από το «Ghost Rider», έχοντας πουλήσει την ψυχή του στο διάβολο των μηχανόβιων, οικονομικούς οίκους που ομοιάζουν με τους νταβάδες του «Taken» με τον Liam Neeson, δημοσιογράφους διεθνών εντύπων, έτοιμων να παίξουν στο remake του «Hoax» με τον Richard Gere.

Δίπλα τους φιγουράρουν σαμουράι από την Κίνα που πετάνε – όπως έκαναν εκείνοι στα «Ιπτάμενα στιλέτα» του Zανγκ Γιμού – πάνω από το ελληνικό χρέος προσφέροντας βοήθεια, δείχνοντας το δρόμο του ρυζιού και του τσαγιού στον Έλληνα που έχει εθιστεί στην υπερκατανάλωση, την καλοπέραση, τα εορτοδάνεια, τις πιστωτικές, τα νέα προγράμματα κινητής τηλεφωνίας, την bonus κάρτα, τη Νήσσο και το Avatar.

Στο ίδιο πλαίσιο, ο Έλληνας Πρωθυπουργός δηλώνει χαμογελώντας ότι είναι ο πιο δημοφιλής για συνεντεύξεις στα διεθνή μέσα κάνοντας τον James Cameron να τραβάει τα μουστάκια του που δεν έχει την ίδια απήχηση μετά την κατάρριψη του ρεκόρ του «Τιτανικού». Το πέρασμα του Πρωθυπουργού από το πρόσφατο Διεθνές Οικονομικό Φόρουμ του Νταβός είχε δημοσιογραφικά ανάλογες εικόνες με την έλευση του πρώην (;) ζεύγους Pitt – Jolie στην απονομή των Όσκαρ με ρεπόρτερ να τον κυνηγάνε φρενήρεις για μια του δήλωση.

Η ταινία έχει και παράλληλες σπονδυλωτές ιστορίες που ξετυλίγονται, όπως τα ντοκιμαντέρ από την Ιρλανδία που από μερικούς στην Ελλάδα πριν από λίγα χρόνια εμφανιζόταν ως το ιδανικό μοντέλο ανάπτυξης. Οι ίδιοι τώρα το προτείνουν ως μοντέλο ανάταξης της ελληνικής οικονομίας με τον όρο «ιρλανδικό κοστούμι» που ο Έλληνας θα μπορούσε να το φορέσει μόνο για κάλτσα. Βέβαια, αυτοί που το προτείνουν έρχονται συνήθως με οικονομικές σπουδές στη Λόντρα (όχι το καΐκι, για το Λονδίνο λέω), χωρίς να έχουν έρθει ποτέ αντιμέτωποι με τα ζόρια της μέσης ελληνικής οικογένειας καθότι οι ίδιοι φιλοσοφούν καθήμενοι στην ασφάλεια του δικού τους οικογενειακού προϋπολογισμού που κοιτά σταθερά σε τρεις τουλάχιστον γενιές μπροστά.

Μέσα στην πλοκή υπάρχουν και κάτι σκοτεινοί τύποι από τις παλιές ελληνικές ταινίες σαν εκείνον τον απίθανο Nουριέλ Pουμπίνι που αντίστροφα από την προφήτη του «Matrix», δεν προβλέπει τον «εκλεκτό», προέβλεψε όμως τη διεθνή κρίση, τη χρεοκοπία της Ελλάδας και έρχεται στην Αθήνα για να δώσει διαλέξεις στο Σύλλογο Αποφοίτων του Harvard Business School, εκεί που πηγαίνει δηλαδή σχολειό το παιδί της μέσης ελληνικής οικογένειας.

Οι Ινδοί εδώ και πολλά χρόνια κατάφεραν να έχουν το δικό τους Hollywood, το πασίγνωστο Bollywood που το έμαθε όλος ο κόσμος το 2008, μετά την τεράστια επιτυχία που σημείωσε το «Slumdog Millionaire» και σάρωσε τα Όσκαρ. Λίγο αργότερα, όταν έσβησαν τα φώτα, γίναμε όλοι κοινωνοί απίστευτων ιστοριών και καταστάσεων για τους Ινδούς πρωταγωνιστές της ταινίας και την φτώχεια που αντιμετώπιζαν.

Φαίνεται ότι έχουμε τη χρυσή μας ευκαιρία να εξάγουμε το δικό μας Hollywood, κάτι που παραλίγο να το κάνουμε το 1997 με το «Βαλκανιζατέρ», τότε που αποφασίσαμε να διδάξουμε τον κόσμο ολόκληρο για το πώς οι Έλληνες κάνουν κομπίνες στα Βαλκάνια με τις επιδοτήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Την τελευταία στιγμή κρατηθήκαμε στη διανομή για να μη μάθουν και όλοι τα κόλπα και μας έμεινε το εξαιρετικό soundtrack με τον Πορτοκάλογλου.
Τώρα έχει έρθει η στιγμή να μην κάνουμε πίσω. Μπορούμε να τινάξουμε στον αέρα το Box Office με το δικό μας Blockbuster. Μπορούμε να δείξουμε στον κόσμο το δικό μας «Ξεβράκοταρ» που θα είναι και μοναδικό στο είδος του. Θα εξάγουμε ένα νέο κινηματογραφικό είδος, τον κινηματογράφο της καθημερινότητας. Λίγα κομμάτια από τα δελτία ειδήσεων, λίγα πλάνα από τα γκισέ, λίγη δόση από ταβέρνες και καφενεία και πολύ πολύ χιούμορ. Τζάμπα παραγωγή δηλαδή.

Το μόνο που φοβάμαι είναι ότι όταν η ταινία θα προβληθεί στη χώρα παραγωγής της, στην Ελλάδα, οι θεατές θα νομίζουν ότι πρόκειται για μια άλλη χώρα, για κάποιους άλλους κατοίκους, ακόμα και αν θα αναγνωρίζουν τους ίδιους τους εαυτούς τους στο σελιλόιντ. Πάντα για εμάς το πρόβλημα της ίδιας μας της χώρας θα είναι πρόβλημα κάποιων άλλων. Το είπαμε και οι ίδιοι άλλωστε … είμαστε ο αδύναμος κρίκος …

Τα λέμε στο επόμενο τεύχος, πρώτα ο Θεός.