Το τέλος του παιχνιδιού

Γιάννης Πρετεντέρης
Δημοσιογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Το Βήμα" - 10/1/2010


Υπάρχει μια απλή διαπίστωση στην οποία συγκλίνουν όλοι οι υπουργοί που συνομίλησαν με τους ελεγκτές της Ευρωπαϊκής Ενωσης: Αυτή τη φορά, δεν αστειεύονται. Και μας ζητούν όχι απλώς να πάρουμε σοβαρά τα χάλια μας αλλά να κάνουμε και κάτι σοβαρό για να τα διορθώσουμε.

Αυτό συμβαίνει για πολλούς λόγους. * Επειδή όντως φοβούνται μήπως η Ελλάδα αποδειχθεί Κερκόπορτα αποσταθεροποίησης του ευρώ.

* Επειδή θέλουν να στείλουν μήνυμα και σε άλλους υποψήφιους χαβαλέδες της ευρωζώνης.

* Επειδή μας έχουν βαρεθεί- και μη θεωρήσετε ότι αυτό είναι λιγότερο σημαντικό από τα δύο προηγούμενα... Ποιο είναι το αποτέλεσμα; Οτι η Ευρωπαϊκή Ενωση δεν περιορίζεται σε υποδείξεις αλλά αμφισβητεί πλέον ευθέως μια βασική παραδοχή της ελληνικής πολιτικής: Την παραδοχή ότι η οικονομική πολιτική είναι μέσο άσκησης εκλογικής επιρροής και εξυπηρέτησης κομματικών στόχων. Αυτό, κάποιοι ανεγκέφαλοι το ονομάζουν «αμφισβήτηση της κυριαρχίας της ελληνικής κυβέρνησης».

Σιγά την είδηση! Η δημιουργία της ΟΝΕ έχει εκχωρήσει τους βασικότερους μοχλούς άσκησης οικονομικής πολιτικής σε ένα υπερεθνικό σύνολο στο οποίο μετέχει και η Ελλάδα. Ο λόγος είναι απλός: Δεν μπορεί να υπάρξει κοινό νόμισμα με αποκλίνουσες οικονομικές πολιτικές. Το ένα προϋποθέτει το άλλο. Και από τη στιγμή που το ευρώ είναι ένας συνεταιρισμός, οι υπόλοιποι συνεταίροι έχουν εύλογο συμφέρον και ενδιαφέρον να μην αφήνουν καμία Ελλάδα να κάνει του κεφαλιού της.

Ολα τα άλλα, επιστρέψτε μου να πω, είναι καθρεφτάκια για ιθαγενείς. Απλώς τώρα η ελληνική πολιτική τάξη είναι υποχρεωμένη να στραφεί στους ψηφοφόρους και να τους εξηγήσει ότι το κοινωνικό νταραβέρι που ήξεραν πρέπει να λάβει τέλος. Η οικονομική σταθερότητα και ανάπτυξη προέχουν των πελατειακών λογαριασμών.

Κανονικά, αυτή η καθαρή εξήγηση με την ελληνική κοινωνία θα έπρεπε να έχει γίνει ήδη από το 2000. Δεν έγινε, καθυστέρησε και τώρα έρχεται να επιβληθεί στις χειρότερες δυνατές συνθήκες. Η κυβέρνηση του ΠαΣοΚ δεν καλείται απλώς να απαρνηθεί μια προεκλογική ρητορική αλλά να παραιτηθεί και από τον τρόπο που πολιτεύονται και τα δύο κόμματα εξουσίας τα τελευταία 35 χρόνια. Δεν είναι απλό, δεν είναι εύκολο και γι΄ αυτό κατανοώ και τους δισταγμούς και τις αντιδράσεις.

Μόνο που η επιβολή είναι τελικώς εξυγιαντική. Η λογική τού «άλλα λέμε, άλλα εννοούμε, άλλα κάνουμε» που κατέληγε τελικώς «να μην κάνουμε τίποτα» θα έπρεπε εξ ορισμού να φέρει κάποια ημερομηνία λήξης. Δεν συνέβη. Και από τη στιγμή που δεν καταφέραμε να τελειώσουμε το παιχνίδι μόνοι μας, έρχεται τώρα να σφυρίξει λήξη ο διαιτητής. Πάλι καλά, προσθέτω εγώ.