Βίκτωρας Νέτας
Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Ελευθεροτυπία" - 28/7/2009
Όσα λέει καθημερινά ο απλός, έντιμος πολίτης, αυτός που υφίσταται τις συνέπειες της βαθειάς πολιτικής και κοινωνικής κρίσης, τα είπε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας, δίνοντας με την ομιλία του ουσιαστικό περιεχόμενο στη Γιορτή της Δημοκρατίας.
Ερμήνευσε ο Πρόεδρος το ηχηρό μήνυμα της αποχής από την ευρωκάλπη και στιγμάτισε τη συμπεριφορά των παραγόντων της εξουσίας, ειδικά της πολιτικής, που έχουν την κύρια ευθύνη για την «κρίση εμπιστοσύνης» των πολιτών προς το πολιτικό σύστημα.
Φταίνε, λοιπόν, αυτοί που έχουν θεσμικούς ρόλους στη λειτουργία του πολιτικού συστήματος ή φταίει το πολιτικό σύστημα; Κατά τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας: «Επειδή φαινόμενα δεκαετιών εμποδίζουν την πρόοδο της χώρας, χρειαζόμαστε επανακαθορισμό των κανόνων. Τι είναι σωστό και τι λάθος, πού βρίσκεται το δίκαιο και πού το άδικο, τι ενώνει το ατομικό με το συλλογικό συμφέρον, πώς ορίζεται ο κοινωνικός πολιτισμός, ποιες αξίες επιζητούμε και θαυμάζουμε, τι κόσμο τελικά θέλουμε να παραδώσουμε στα παιδιά μας».
Ουσιαστικά, ο Κάρολος Παπούλιας επεσήμανε την ανάγκη ανατροπής του πολιτικού συστήματος. Το είπε καθαρά, υπογραμμίζοντας ότι «ζούμε το τέλος μιας εποχής» με την αμφισβήτηση του κυρίαρχου μοντέλου οργάνωσης της οικονομίας, ενώ δεν προβάλλεται «με ολοκληρωμένο και αποτελεσματικό τρόπο η εναλλακτική πρόταση». Αναζητείται, επομένως, μια άλλη πρόταση για την αντιμετώπιση της κρίσης και των πιεστικών συσσωρευμένων προβλημάτων, πριν φτάσουμε σε κοινωνικές εκρήξεις, οι οποίες θα έρθουν αναπόφευκτα, αν δεν γίνουν ανατροπές θεραπείας και εξυγίανσης.
Το άμεσο, κρίσιμο ερώτημα είναι: Πώς θα γίνουν οι ανατροπές; Από πάνω ή από κάτω; Μήπως χρειάζεται ένα νέο 1909, που να ταρακουνήσει το σάπιο σύστημα και να γκρεμίσει ό,τι θα πρέπει να σαρωθεί; Μήπως θα πρέπει ή υγιείς κοινωνικές δυνάμεις να αναλάβουν πρωτοβουλίες και ποιες είναι αυτές οι δυνάμεις; Δεν είναι άλλες από τις νέες, άφθαρτες γενιές, αυτές που αγωνιούν για το μέλλον τους και το μέλλον του τόπου, αυτές που οργίζονται από τη διαφθορά, την αναξιοκρατία, τη συναλλαγή.
Υπάρχουν και πέρα από τις δυνάμεις της νεολαίας και άλλες υγιείς δυνάμεις, οι οποίες μένουν μακριά από την πολιτική σκηνή αρνούμενες να υπηρετήσουν το σάπιο σύστημα. Αυτές οι δυνάμεις θα πρέπει να κινητοποιηθούν ή να επιστρατευθούν από τα υπάρχοντα κόμματα, που θα πρέπει να ανοίξουν τις πόρτες τους, επιτέλους, στο άξιο δυναμικό του τόπου, το οποίο έχει κοινωνική προσφορά και καταξίωση, φορτίο γνώσεων και ήθος. Όταν ο Ελευθέριος Βενιζέλος εκλήθη από την Επανάσταση του 1909 να κυβερνήσει τον τόπο, επιστράτευσε όλες τις άξιες δυνάμεις. Ποτέ άλλοτε η χώρα δεν είχε στο πολιτικό προσκήνιο τέτοιο πλήθος προσωπικοτήτων. Η μεγάλη πολιτική σχολή Βενιζέλου έδωσε στελέχη, που τίμησαν με την παρουσία και το έργο τους την πολιτική. Εως τις μέρες μας ο τόπος πορεύεται με ονόματα αυτής της μοναδικής σχολής, στην οποία ανήκουν οι οικογένειες Παπανδρέου, Μητσοτάκη κ.ά.
Είναι κοινή διαπίστωση, ότι το πολιτικό δυναμικό χρειάζεται ανανέωση με ισχυρή αιμοδοσία. Πιστεύω και το έχω ξαναγράψει, ότι οι δύο αρχηγοί των κομμάτων εξουσίας, ο Κώστας Καραμανλής και ο Γιώργος Παπανδρέου, είναι πολιτικοί καλών προθέσεων. Και δεν ανήκουν στην κατηγορία εκείνων των εκπροσώπων του λαού που, όπως είπε ο Κάρολος Παπούλιας, «χρησιμοποιούν την πολιτική ως εφαλτήριο για τρυφηλή ζωή».
Δεν πλαισιώνονται οι δύο αρχηγοί από στελέχη υψηλού επιπέδου, άξια να παράγουν πολιτική, να διαχειριστούν την κρίση, να κερδίσουν την εμπιστοσύνη των πολιτών δίνοντας αξιόπιστες λύσεις. Πιέζεται ο Κώστας Καραμανλής να προχωρήσει σε δομικό ανασχηματισμό της κυβέρνησής του, για να αντιστρέψει το δυσμενές κλίμα. Ούτε η βουλευτική ούτε και η ευρύτερη κομματική δεξαμενή έχουν αποθέματα.
Το ίδιο συμβαίνει και στο ΠΑΣΟΚ, το οποίο δεν κατάφερε να διαμορφώσει εναλλακτική πρόταση με συγκεκριμένο πρόγραμμα και όχι με γενικότητες, την ώρα, μάλιστα, που οι δημοσκοπήσεις τού δίνουν προβάδισμα και θεωρείται βέβαιο, ότι θα κερδίσει την εξουσία. Δεν έχει στελέχη ικανά να επεξεργαστούν ένα πρόγραμμα, όπως εκείνο των 100 ημερών της Αλλαγής, που εφαρμόστηκε το 1981 από την κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου. Έχει χρόνο ώς την ώρα της κάλπης να το κάνει, με στελέχη εκτός κόμματος και κυρίως με κοινωνικούς παράγοντες, που έχουν καθημερινή τριβή με τα προβλήματα, που έχουν γνώσεις και γνώση, ήθος και θάρρος για ανατροπές.
Γέννησε η Μεταπολίτευση πολλές ελπίδες για μια Δημοκρατία απαλλαγμένη από τα κακά και τις παραμορφώσεις του προδικτατορικού παρελθόντος. Προοδευτικά, οι ελπίδες έσβησαν και φτάσαμε στη σημερινή βαθειά κρίση, που κύριο χαρακτηριστικό της είναι η δυσπιστία των πολιτών και η αποστασιοποίησή τους από τα κόμματα. Γι' αυτήν τη δυσμενή εξέλιξη καταλογίζονται ευθύνες στον Κωνσταντίνο Καραμανλή και στον Ανδρέα Παπανδρέου, κυρίως, επειδή δεν μιμήθηκαν τον Ελευθέριο Βενιζέλο και δεν δημιούργησαν σχολές στελεχών, ενώ το μπορούσαν και οι μεταπολιτευτικές συνθήκες το ευνοούσαν. Ο μεν Κων. Καραμανλής πίστευε, ότι η δική του παρουσία κάλυπτε τα πάντα, ο δε Ανδρέας Παπανδρέου, περιέργως, είχε ένα πλέγμα ανασφάλειας, γι' αυτό και αναζητούσε συνεργάτες πιστούς, αφοσιωμένους και υποτακτικούς. Και είναι γνωστόν, ότι όποιος σήκωνε κεφάλι τού το έκοβε.
Είτε από πάνω είτε από κάτω, είναι αναγκαίο να γίνει τώρα ένα κίνημα ανατροπής στα δύο κόμματα εξουσίας, να σπάσουν τα όποια στεγανά, να μπει νέο αίμα, να κυκλοφορήσουν ιδέες, να ζυμωθούν προτάσεις, να ξεπεραστούν νοοτροπίες και να σαρωθούν η διαφθορά και όσα προκαλούν τους πολίτες.
Τάραξε τα νερά στη Νέα Δημοκρατία η επιστολή των 16 «γαλάζιων» στελεχών της Λάρισας, που στιγματίζουν πρόσωπα και αλαζονικές συμπεριφορές, ζητώντας ανατροπές και αλλαγές. Ένα μήνυμα αισιοδοξίας με συγκεκριμένες πράξεις προσδοκούν όσοι πιστεύουν, ότι αυτός ο τόπος αξίζει να έχει καλύτερη τύχη.
Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Ελευθεροτυπία" - 28/7/2009
Όσα λέει καθημερινά ο απλός, έντιμος πολίτης, αυτός που υφίσταται τις συνέπειες της βαθειάς πολιτικής και κοινωνικής κρίσης, τα είπε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας, δίνοντας με την ομιλία του ουσιαστικό περιεχόμενο στη Γιορτή της Δημοκρατίας.
Ερμήνευσε ο Πρόεδρος το ηχηρό μήνυμα της αποχής από την ευρωκάλπη και στιγμάτισε τη συμπεριφορά των παραγόντων της εξουσίας, ειδικά της πολιτικής, που έχουν την κύρια ευθύνη για την «κρίση εμπιστοσύνης» των πολιτών προς το πολιτικό σύστημα.
Φταίνε, λοιπόν, αυτοί που έχουν θεσμικούς ρόλους στη λειτουργία του πολιτικού συστήματος ή φταίει το πολιτικό σύστημα; Κατά τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας: «Επειδή φαινόμενα δεκαετιών εμποδίζουν την πρόοδο της χώρας, χρειαζόμαστε επανακαθορισμό των κανόνων. Τι είναι σωστό και τι λάθος, πού βρίσκεται το δίκαιο και πού το άδικο, τι ενώνει το ατομικό με το συλλογικό συμφέρον, πώς ορίζεται ο κοινωνικός πολιτισμός, ποιες αξίες επιζητούμε και θαυμάζουμε, τι κόσμο τελικά θέλουμε να παραδώσουμε στα παιδιά μας».
Ουσιαστικά, ο Κάρολος Παπούλιας επεσήμανε την ανάγκη ανατροπής του πολιτικού συστήματος. Το είπε καθαρά, υπογραμμίζοντας ότι «ζούμε το τέλος μιας εποχής» με την αμφισβήτηση του κυρίαρχου μοντέλου οργάνωσης της οικονομίας, ενώ δεν προβάλλεται «με ολοκληρωμένο και αποτελεσματικό τρόπο η εναλλακτική πρόταση». Αναζητείται, επομένως, μια άλλη πρόταση για την αντιμετώπιση της κρίσης και των πιεστικών συσσωρευμένων προβλημάτων, πριν φτάσουμε σε κοινωνικές εκρήξεις, οι οποίες θα έρθουν αναπόφευκτα, αν δεν γίνουν ανατροπές θεραπείας και εξυγίανσης.
Το άμεσο, κρίσιμο ερώτημα είναι: Πώς θα γίνουν οι ανατροπές; Από πάνω ή από κάτω; Μήπως χρειάζεται ένα νέο 1909, που να ταρακουνήσει το σάπιο σύστημα και να γκρεμίσει ό,τι θα πρέπει να σαρωθεί; Μήπως θα πρέπει ή υγιείς κοινωνικές δυνάμεις να αναλάβουν πρωτοβουλίες και ποιες είναι αυτές οι δυνάμεις; Δεν είναι άλλες από τις νέες, άφθαρτες γενιές, αυτές που αγωνιούν για το μέλλον τους και το μέλλον του τόπου, αυτές που οργίζονται από τη διαφθορά, την αναξιοκρατία, τη συναλλαγή.
Υπάρχουν και πέρα από τις δυνάμεις της νεολαίας και άλλες υγιείς δυνάμεις, οι οποίες μένουν μακριά από την πολιτική σκηνή αρνούμενες να υπηρετήσουν το σάπιο σύστημα. Αυτές οι δυνάμεις θα πρέπει να κινητοποιηθούν ή να επιστρατευθούν από τα υπάρχοντα κόμματα, που θα πρέπει να ανοίξουν τις πόρτες τους, επιτέλους, στο άξιο δυναμικό του τόπου, το οποίο έχει κοινωνική προσφορά και καταξίωση, φορτίο γνώσεων και ήθος. Όταν ο Ελευθέριος Βενιζέλος εκλήθη από την Επανάσταση του 1909 να κυβερνήσει τον τόπο, επιστράτευσε όλες τις άξιες δυνάμεις. Ποτέ άλλοτε η χώρα δεν είχε στο πολιτικό προσκήνιο τέτοιο πλήθος προσωπικοτήτων. Η μεγάλη πολιτική σχολή Βενιζέλου έδωσε στελέχη, που τίμησαν με την παρουσία και το έργο τους την πολιτική. Εως τις μέρες μας ο τόπος πορεύεται με ονόματα αυτής της μοναδικής σχολής, στην οποία ανήκουν οι οικογένειες Παπανδρέου, Μητσοτάκη κ.ά.
Είναι κοινή διαπίστωση, ότι το πολιτικό δυναμικό χρειάζεται ανανέωση με ισχυρή αιμοδοσία. Πιστεύω και το έχω ξαναγράψει, ότι οι δύο αρχηγοί των κομμάτων εξουσίας, ο Κώστας Καραμανλής και ο Γιώργος Παπανδρέου, είναι πολιτικοί καλών προθέσεων. Και δεν ανήκουν στην κατηγορία εκείνων των εκπροσώπων του λαού που, όπως είπε ο Κάρολος Παπούλιας, «χρησιμοποιούν την πολιτική ως εφαλτήριο για τρυφηλή ζωή».
Δεν πλαισιώνονται οι δύο αρχηγοί από στελέχη υψηλού επιπέδου, άξια να παράγουν πολιτική, να διαχειριστούν την κρίση, να κερδίσουν την εμπιστοσύνη των πολιτών δίνοντας αξιόπιστες λύσεις. Πιέζεται ο Κώστας Καραμανλής να προχωρήσει σε δομικό ανασχηματισμό της κυβέρνησής του, για να αντιστρέψει το δυσμενές κλίμα. Ούτε η βουλευτική ούτε και η ευρύτερη κομματική δεξαμενή έχουν αποθέματα.
Το ίδιο συμβαίνει και στο ΠΑΣΟΚ, το οποίο δεν κατάφερε να διαμορφώσει εναλλακτική πρόταση με συγκεκριμένο πρόγραμμα και όχι με γενικότητες, την ώρα, μάλιστα, που οι δημοσκοπήσεις τού δίνουν προβάδισμα και θεωρείται βέβαιο, ότι θα κερδίσει την εξουσία. Δεν έχει στελέχη ικανά να επεξεργαστούν ένα πρόγραμμα, όπως εκείνο των 100 ημερών της Αλλαγής, που εφαρμόστηκε το 1981 από την κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου. Έχει χρόνο ώς την ώρα της κάλπης να το κάνει, με στελέχη εκτός κόμματος και κυρίως με κοινωνικούς παράγοντες, που έχουν καθημερινή τριβή με τα προβλήματα, που έχουν γνώσεις και γνώση, ήθος και θάρρος για ανατροπές.
Γέννησε η Μεταπολίτευση πολλές ελπίδες για μια Δημοκρατία απαλλαγμένη από τα κακά και τις παραμορφώσεις του προδικτατορικού παρελθόντος. Προοδευτικά, οι ελπίδες έσβησαν και φτάσαμε στη σημερινή βαθειά κρίση, που κύριο χαρακτηριστικό της είναι η δυσπιστία των πολιτών και η αποστασιοποίησή τους από τα κόμματα. Γι' αυτήν τη δυσμενή εξέλιξη καταλογίζονται ευθύνες στον Κωνσταντίνο Καραμανλή και στον Ανδρέα Παπανδρέου, κυρίως, επειδή δεν μιμήθηκαν τον Ελευθέριο Βενιζέλο και δεν δημιούργησαν σχολές στελεχών, ενώ το μπορούσαν και οι μεταπολιτευτικές συνθήκες το ευνοούσαν. Ο μεν Κων. Καραμανλής πίστευε, ότι η δική του παρουσία κάλυπτε τα πάντα, ο δε Ανδρέας Παπανδρέου, περιέργως, είχε ένα πλέγμα ανασφάλειας, γι' αυτό και αναζητούσε συνεργάτες πιστούς, αφοσιωμένους και υποτακτικούς. Και είναι γνωστόν, ότι όποιος σήκωνε κεφάλι τού το έκοβε.
Είτε από πάνω είτε από κάτω, είναι αναγκαίο να γίνει τώρα ένα κίνημα ανατροπής στα δύο κόμματα εξουσίας, να σπάσουν τα όποια στεγανά, να μπει νέο αίμα, να κυκλοφορήσουν ιδέες, να ζυμωθούν προτάσεις, να ξεπεραστούν νοοτροπίες και να σαρωθούν η διαφθορά και όσα προκαλούν τους πολίτες.
Τάραξε τα νερά στη Νέα Δημοκρατία η επιστολή των 16 «γαλάζιων» στελεχών της Λάρισας, που στιγματίζουν πρόσωπα και αλαζονικές συμπεριφορές, ζητώντας ανατροπές και αλλαγές. Ένα μήνυμα αισιοδοξίας με συγκεκριμένες πράξεις προσδοκούν όσοι πιστεύουν, ότι αυτός ο τόπος αξίζει να έχει καλύτερη τύχη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου