Μια πρόταση : Όχι άλλες προτάσεις !

Korinthius Maximus
Περιοδικό MyPress - Τεύχος 11 - Ιούλιος 2009


Η αρχισυνταξία του περιοδικού MyPress, έχει δώσει στους συντάκτες του περιοδικού μια μοναδική δυνατότητα που σπανίως συναντά κανείς στον έντυπο τουλάχιστον τύπο. Τη δυνατότητα να γράφονται κείμενα που για πολλούς «ειδικούς» του χώρου, δεν είναι «εμπορικά», δεν είναι «πιασάρικα» και σαφώς δεν είναι εύπεπτα για κάποιον που θέλει να διαβάσει ένα περιοδικό στον καμπινέ του, ή στο διάλειμμα της εργασίας του.

Το περιοδικό άλλωστε είναι μηνιαίο και ως τέτοιο φιλοδοξεί να σας κρατήσει το ενδιαφέρον μέχρι το επόμενο τεύχος κάθε μήνα. Δεν είναι έντυπο που θα το διαβάσετε σε ένα τεταρτάκι και μετά θα το πετάξετε στα σκουπίδια και κατά προτίμηση στο μπλε κάδο της ανακύκλωσης. Συνηθίζω να διαβάζω τα κείμενά του τρεις ή περισσότερες φορές κατά τη διάρκεια του μήνα, γιατί θεωρώ ότι μου προσφέρουν τη δυνατότητα να τα μελετήσω, να βγάλω συμπεράσματα πίσω από τις γραμμές, να τα ψαχουλέψω και να ψάξω και δύο-τρείς πληροφορίες παραπάνω σε σχέση με όσα αναφέρουν.

Ήθελα να τα γράψω αυτά, μιας και συμπληρώνω πλέον δέκα ολόκληρα τεύχη αδιάλειπτης παρουσίας στο MyPress και το φέρω βαρέως που δεν πρόλαβα να είμαι «παρών» και στο πρώτο. Αισίως όμως, έχω συμπληρωμένα 10 στα 11 και ήθελα με αυτό τον τρόπο να δώσω μια έμφαση στην προσπάθεια που γίνεται από τους εκδότες – κατά τη γνώμη μου επιτυχημένη – να προσφέρει κάτι πρωτότυπο και ποιοτικό στο αναγνωστικό κοινό της Κορινθίας, προσπάθεια δεν είναι εύκολη ούτε σε ρομαντικό επίπεδο, ούτε σε επίπεδο πρακτικής εφαρμογής αφού ένα περιοδικό για να βγει έχει συγκεκριμένα κόστη, τα οποία αυξάνονται ανάλογα με την ποιότητα της εκτύπωσης. Υπάρχει και μια άλλη λεπτομέρεια που θα σας την πω σε κάποιο άλλο άρθρο, αργότερα, γιατί σκοπεύω να την κάνω θέμα. Είναι ένα απωθημένο που έχω εδώ και χρόνια και κάποια στιγμή πρέπει να το βγάλω ! Πάντως, έχετε διαπιστώσει ότι το περιοδικό έχει πολύ γραφιστική δουλειά, έχει υψηλή εκτυπωτική ποιότητα και είναι γεμάτο χρώμα.

Δηλαδή, όλα όσα είναι τα πιο κοστοβόρα σε μια έντυπη έκδοση.

Επί του τρέχοντος θέματος τώρα.

Δε νομίζω να διαφωνήσει κανείς ότι ζούμε σε μια χώρα, που πέρα από όλα τα πολύ θετικά της στοιχεία, παρουσιάζει και πολλούς παραλογισμούς, ιδιαίτερα σε επίπεδο συνειδητοποίησης του τί σημαίνει διοίκηση, του τί σημαίνει αρχή, φορέας υλοποίησης, παράγοντας εκτελεστικής εξουσίας.

Έχει επέλθει μια – κατά κάποιο τρόπο – περίεργη νοοτροπία προς οτιδήποτε οδεύει προς υλοποίηση ή υλοποιείται, σύμφωνα με την οποία, επειδή πάντα υπάρχει κάτι άλλο που μπορεί να γίνει, δε θα προχωρήσει τελικά ούτε το υπό ή προς υλοποίηση σχέδιο επί παντός επιστητού.
Για να το εξηγήσουμε καλύτερα, μπορούμε να δούμε το παράδειγμα της διαχείρισης των απορριμμάτων. Δεκάδες προτάσεις κατατίθενται, αποφάσεις παίρνονται, έργα ξεκινούν ή ολοκληρώνονται και τελικά τα σκουπίδια συνεχίζουν να αποτελούν πρόβλημα και να στοιβάζονται έξω από τις πόρτες μας. Πολύ συγκεκριμένα προβλήματα που επιζητούν άμεσες και δραστικές λύσεις, μπαίνουν και ξαναμπαίνουν σε μια διαδικασία διαβούλευσης που τελικά και κανένα συμπέρασμα δεν προσφέρει και καμιά λύση δε δίνει.

Είναι σα να έρχεται κάθε χρόνο η περίοδος φορολόγησης εισοδημάτων και να μην πληρώνει κανείς επειδή προσδοκά ότι θα αλλάξει η φορολογική πολιτική ή επειδή έχει ο ίδιος μια διαφορετική άποψη επί των φορολογικών.

Προσέξτε, δεν κατακρίνω τη διαβούλευση, κατακρίνω το να γίνεται η οποιαδήποτε διαβούλευση ο λόγος για να μην προχωρά τίποτα, ή το ιδανικό δεκανίκι και η ιδανική δικαιολογία για να μην αναλαμβάνει η οποιαδήποτε αρχή την ευθύνη της.
Το διαδίκτυο έχει συμβάλει αποφασιστικά στο να μπορεί ο καθένας να καταθέτει τις απόψεις του και τις προτάσεις του για κάθε θέμα. Ο καθένας μπορεί να παίρνει θέση ή να παρουσιάζει εναλλακτικές λύσεις επί ζητημάτων, δε μπορεί όμως κατά την ίδια λογική να λειτουργεί και η οποιαδήποτε διοίκηση, σε οποιοδήποτε επίπεδο.

Κουράστηκε ο κόσμος να ακούει προτάσεις. Κουράστηκε ο κόσμος να παρακολουθεί συζητήσεις επί συζητήσεων, να παρουσιάζονται εκατοντάδες αιτιάσεις για το τί δεν έγινε και να μη μπορεί να βιώσει κάτι που να γίνεται ακόμη και στα πιο μικρά που τον απασχολούν. Βγαίνει λοιπόν ένας διοικητής οργανισμού στην τηλεόραση και εξηγεί τους λόγους για τους οποίους δεν εκτελούνται τα προφανή. Εμφανίζει δέκα λόγους που συνήθως είναι και επίπλαστοι και στο τέλος πετάει και μια βαρύγδουπη πρόταση για το πώς θα επιλυθεί το πρόβλημα, πετώντας το μπαλάκι στην παραπάνω βαθμίδα διοίκησης.

Με τη σειρά της, η παραπάνω βαθμίδα διοίκησης, εμφανίζει κάποιο πλαίσιο 50 αξόνων και 35 προτάσεων για την επίλυση του προβλήματος, το τένις συνεχίζεται και στην κορυφή της πυραμίδας (όποια και αν είναι αυτή) συγκροτείται το σχέδιο που επιστρέφει προς τα κάτω προς υλοποίηση. Στην πορεία εμφανίζονται και πάλι λόγοι αλλαγής του πλάνου, νεότερες απόψεις επί του θέματος, βαρυσήμαντες παρεμβάσεις θεσμικών, επιστημόνων, περιβαλλοντολόγων και δεν ξέρω και εγώ τί άλλο και τελικά φτάνουμε με κάθε θέμα, ακόμη και το πιο απλό, να αναζητούμε την ύπαρξη ή μη συμμετρικού σωματιδίου ως προς το σωματίδιο του Higgs, αναλύοντας τη θεωρία των μποζονίων.

Το όλο σκηνικό συνθετοποιείται καθώς αρχίζουμε στην Ελλάδα να αναπτύσσουμε τις θεωρίες των κινημάτων πολιτών. Είναι ακόμα κάτι στη μεγάλη αλυσίδα όσων καταλάβαμε λάθος. Τα κινήματα πολιτών στην Ευρώπη δημιουργήθηκαν για να προσφέρουν εθελοντικές εργασίες, να συμβάλουν σε μια καλύτερη καθημερινότητα, συμμετέχοντας σε χρήσιμες δραστηριότητες όπως είναι το να μαζέψουμε τα σκουπίδια στις παραλίες, να καθαρίσουμε κάποιον αρχαιολογικό χώρο, να εξελίξουμε και να εφαρμόσουμε γνωστές καλές πρακτικές.

Στην Ελλάδα ξεπεράσαμε αυτό το στάδιο χωρίς να το υλοποιήσουμε και αντιληφθήκαμε τα κινήματα πολιτών ως φορείς εξουσίας, φορείς πολιτικής που διεκδικούν και τη μετεξέλιξή τους σε αμιγώς πολιτικούς σχηματισμούς. Ακόμα και τις εθελοντικές δραστηριότητες, στο τέλος τις εξελίσσουμε σε μη κυβερνητικές οργανώσεις που κρύβουν από πίσω τους φιλοδοξίες, εξυπηρετούν συμφέροντα, διακινούν άγνωστης προέλευσης και προορισμού χρήμα.

Οι όποιες αρχές από την πλευρά τους, συμμετέχοντας στον παραλογισμό, αρχίζουν σταδιακά να μετεξελίσσονται και να παρουσιάζουν προτάσεις, να συντάσσουν ατζέντες προς εξαντλητική συζήτηση και να εμφανίζονται στα ΜΜΕ όχι ως φορείς εκτελεστικής εξουσίας αλλά σαν πολιτιστικοί ή εξωραϊστικοί σύλλογοι.

Ρόλοι και αρμοδιότητες αρχίζουν να ξεθωριάζουν σε ένα περίεργο σκηνικό που αργά αλλά σταθερά αναδεικνύει κάποιες θολές αβεβαιότητες ως σανίδες σωτηρίας που θα έλθουν να σώσουν και να «μαζέψουν» τα πράγματα.

Πολύ φοβούμαι ότι κάποια στιγμή οι Έλληνες, αυτές τις αβεβαιότητες, θα τις υποδεχθούν ζητωκραυγάζοντας και σηκώνοντάς τες στα χέρια …

Στείλτε μου τις σκέψεις σας στο email μου, kormaximus@gmail.com.
Τα λέμε στο επόμενο τεύχος.