Ζητείται ψυχραιμία !

Korinthius Maximus
Περιοδικό MyPress - Τεύχος 19 - Μάιος 2010


Μετά από μια ολόκληρη σειρά άρθρων, εδώ στο «MyPress», φτάσαμε αυτό το μήνα, σχεδόν στην ολοκληρωτική επιβεβαίωσή τους. Οι εξελίξεις τρέχουν συνεχώς και κανείς δε μπορεί να προβλέψει τί θα ακολουθήσει. Οφείλω λοιπόν να σας ενημερώσω ότι αυτό το άρθρο γράφεται λίγο μετά τις επίσημες ανακοινώσεις για τους τρεις νεκρούς στο κέντρο της Αθήνας και συγκεκριμένα στο κτίριο τράπεζας το οποίο κάηκε μετά τη ρίψη βομβών μολότοφ. Πρέπει να γίνει αυτή η διευκρίνιση γιατί αδυνατώ να προβλέψω τί άλλο θα γίνει μέχρι την κυκλοφορία του περιοδικού. Αν θέλετε την άποψή μου, είμαι σίγουρος ότι θα γίνουν ακόμη πολλά και σοβαρά.

Όσοι διαβάζετε κάθε μήνα το περιοδικό, ξέρετε ότι από πολύ πολύ νωρίς είχα γράψει γι’ αυτά που σήμερα αποτελούν την πραγματικότητά μας, την ώρα που πολλοί τα αντιμετώπιζαν σκωπτικά και με ένα είδος ειρωνείας, καθώς τα θεωρούσαν υπερβολικά, τραβηγμένα ή ακόμη και ουτοπικά. Τελικά όλα έγιναν. Και το Δ.Ν.Τ. και τα αυστηρά μέτρα, ακόμη και η παραλίγο πολιτική αποσταθεροποίηση της χώρας. Η λέξη «προβοκάτσια» έκανε το γύρο των καναλιών και των εφημερίδων, όμως τελικά ο καθένας, ανάλογα με την οπτική γωνία από την οποία βλέπει τα γεγονότα, μπορεί να θεωρήσει το οτιδήποτε ως αποτέλεσμα μιας προβοκάτσιας, άλλοτε πραγματικής, άλλοτε φανταστικής, άλλοτε μιας ολόκληρης λογικής κάποιας θεωρίας συνωμοσίας.

Φτάσαμε όμως πια στο σημείο εκείνο που οι θεωρίες – γενικώς – δείχνουν να χάνουν και το νόημά τους και το λόγο ύπαρξής τους. Ένας ολόκληρος λαός που καλόμαθε στα δανεικά, ένα ολόκληρο σύστημα που έμαθε να παίρνει κρατικά λεφτά για να διοργανώνει σεμινάρια του τύπου «Ενδυνάμωση της τοπικής αυτοδιοίκησης και της Κοινωνίας των Πολιτών στην Κιργιζία με στόχο την οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη», μια δημοκρατία που απόκαμε να προκαταβάλει τις δαπάνες των κομμάτων, συνδικαλιστές που έμαθαν να διεκδικούν υπουργικούς θώκους, πολίτες που διδάχθηκαν την ανομία, δημοκράτες που θεώρησαν ότι η δημοκρατία είναι όλη δική τους, επιχειρηματίες που έμαθαν να πλουτίζουν από τις φούσκες και να τροφοδοτούν τις τσέπες τους από τον κρατικό προϋπολογισμό, ένα χρηματιστήριο που λειτουργεί στη χώρα με όρους τηλεμάρκετινγκ, δημοσιογράφοι που έμαθαν να είναι πιο πολιτικοί από τους πολιτικούς, μια κρατική τηλεόραση που επιμένει να την πληρώνουμε όλοι για να κάνει «αγιογραφίες» στους Υπουργούς. Όλα αυτά – και άλλα πολλά – φτάνουν πολύ κοντά στο τέλος της εποχής τους. Και λιγότερο ή περισσότερο, κάτι από όλα αυτά αφορά και τον κάθε έναν από εμάς χωριστά.

Θεωρώ πολύ εύκολο σήμερα να αρχίσει κανείς να καταριέται τους πάντες και τα πάντα, να αφορίζει και να φωνάζει «Αέρα !» σε οτιδήποτε επιτάσσει το λαϊκό αίσθημα. Κάτι τέτοιο το βρίσκω εξαιρετικά φτηνό, άκοπο και «πέτσινο» με όλη τη σημασία που αποκτά η λέξη όταν χρησιμοποιείται στις κερκίδες των ποδοσφαιρικών γηπέδων. Διαβάζω κάτι άρθρα από κάποιους ταλαιπωρημένους πολιτικούς νεοσσούς που μιλούν για το τέλος της κομματικοποίησης, από διάφορους δημοσιογράφους της πλάκας που μιλούν για την κατάρρευση του πολιτικού σκηνικού και ακούω και κάποιους στις τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα να βρίζουν άκριτα ό,τι βρουν μπροστά τους, αφού βέβαια πρώτα έχουν φάει τον περίδρομο από την κρατική διαφήμιση στις εφημερίδες και στα κανάλια τους. Θα με συγχωρήσετε για το λεξιλόγιο, αλλά κάτι τέτοιους τύπους τους έχω χεσμένους.

Δηλαδή κύριε εσύ που μιλάς σήμερα για το τέλος της κομματικοποίησης, γιατί μια ζωή ήσουνα μέσα στα κόμματα ή μέσα στα παντελόνια του μπαμπά σου, περιμένοντας τη σειρά σου και την ώρα σου, ή αναμένοντας κάποια ανταποδοτική εξυπηρέτηση ; Εσύ κύριε δημοσιογράφε πως μιλάς σήμερα για το τέλος του πολιτικού συστήματος, όταν εσύ ο ίδιος πληρωνόσουνα για να το στηρίζεις και να το διαφημίζεις ; Όταν εσύ ο ίδιος συντρώγεις με αυτό, εναγκαλίζεσαι και χαριεντίζεσαι στα ακριβά ρεστοράν του Κολωνακίου, όταν απαιτείς να έχεις 5 αστυνομικούς να προστατεύουν (γιατί άραγε ;), όταν εσύ ο ίδιος κάλυψες και συγκάλυψες μετά από τις οδηγίες του αφεντικού σου ; Εσύ κύριε μεγάλε ραδιοφωνατζή, τηλεσχολιαστή που βάζεις εκκλησιαστικούς ύμνους στην εκπομπή σου και χυδαιολογείς, ξέχασες τα εκατομμύρια που πήρες σε κρατική διαφήμιση ; Ξέχασες τους αμέτρητους φόρους που γλίτωσες με διάφορες αποφάσεις και τους δεκάδες εργαζομένους που απέλυσες για να τους επαναπροσλάβεις μετά, χωρίς να τους αναγνωρίσεις την προϋπηρεσία τους ;

Αν λοιπόν κύριοι όλοι εσείς ήσασταν τόσο πολύ υποψιασμένοι, θα έπρεπε όλα αυτά να τα λέγατε πριν. Τώρα είναι πολύ αργά, ειδικά για εσάς. Φτηνή και «πέτσινη» η αντίδρασή σας αυτή την ώρα και η διατύπωση βιοθεωριών. Ο κόσμος κουράστηκε να ακούει και να διαβάζει θεωρίες. Θα μου ήταν πολύ εύκολο και εμένα αυτή τη στιγμή να γράψω ότι δικαιώθηκαν αυτά που σας λέω εδώ και πάνω από έναν χρόνο.

Όμως, ετούτες οι ώρες θέλουν ειδική και διαφορετική αντιμετώπιση. Είναι ώρες που οι μικρομεσαίοι Έλληνες, οι χαμηλόμισθοι και οι χαμηλοσυνταξιούχοι αντιμετωπίζουν μια απόλυτα πραγματική, ουσιαστική μείωση της αγοραστικής τους δύναμης σε ποσοστό άνω του 30 %. Είναι ώρα που άνθρωποι με στεγαστικά δάνεια θα κινδυνεύσουν να χάσουν τα σπίτια τους καθώς βγήκαν τελείως εκτός ετήσιου προϋπολογισμού μέσα σε ένα απόγευμα. Κυρίως όμως αυτοί οι άνθρωποι είναι εκείνοι που ευθύνονται λιγότερο από οποιονδήποτε άλλον για την οικονομική κατάσταση της χώρας. Αναγνώρισαν τις προηγούμενες δεκαετίες την άνοδο του βιοτικού τους επιπέδου και επικρότησαν τα κόμματα γι’ αυτό, δεν ήξεραν όμως ότι μια διακομματική συμμορία κατέτρωγε για πολλά χρόνια το παντεσπάνι από το οποίο προέρχονταν τα ψίχουλα που γεύτηκε ο λαός.

Είναι ώρα που πρέπει να αναζητήσουμε την ψυχραιμία. Να βρούμε και να αναδείξουμε «καθαρούς» ανθρώπους μέσα στην πολιτική. Να επιβραβεύσουμε εκείνους που προσπαθούν χωρίς να αποτελούν τη «συνέχεια» οικογενειακών πολιτικών δυναστειών, όπου και αν ανήκουν. Να κατατροπώσουμε κάθε δύναμη που θέλει να υποκαταστήσει την κοινοβουλευτική δημοκρατία μας, να απομονώσουμε κάθε συμβουλάτορα των 200 και 300 χιλιάδων ευρώ το χρόνο, που βγαίνει στα κανάλια και παριστάνει τον τιμητή των αγορών και του οικονομικού γίγνεσθαι.

Είναι ώρα να αντιμετωπίσουμε τις ιστορικές ευθύνες που έχουμε έτσι ώστε να κατορθώσουμε με τρόπο κοινοβουλευτικό, πολιτικό, δημοκρατικό να βρούμε λύσεις για το πρόβλημά μας. Γιατί αυτό αντιμετωπίζουμε. Ένα πρόβλημα που είναι πρόβλημα όλων μας, άσχετα αν δεν ευθύνεται μεμονωμένα ο καθένας από εμάς. Κανένας μας δε μπορεί να μείνει αμέτοχος αυτή την ώρα και κανείς δε μπορεί να αντιμετωπίσει αυτό που συμβαίνει από τον καναπέ του. Ή θα αποφασίσουμε να βάλουμε όλοι πλάτη ώστε να ορθώσει και πάλι η χώρα ανάστημα, ή θα συναποφασίσουμε να την οδηγήσουμε σε πτώχευση και φυσικά να υποστούμε τις συνέπειες μιας τέτοιας πράξης.

Ναι, ισχύει ότι το ΔΝΤ δεν ήταν μονόδρομος. Ήταν όμως μονόδρομος για μια κοινωνία που δεν έχει συνειδητοποιήσει το τί συμβαίνει γιατί ο Πρωθυπουργός της έλεγε ότι «λεφτά υπάρχουν» και ότι «θα δοθούν αυξήσεις». Αν σκεφτόμασταν ως αγνοί Έλληνες θα καταλαβαίναμε για ποιο λόγο το ΔΝΤ δεν ήταν μονόδρομος.

Δυστυχώς όμως αυτή την ικανότητα την έχουμε απολέσει εδώ και αρκετά χρόνια. Και το κακό είναι ότι δεν υπάρχει και κανένας οργανισμός που να μπορεί να μας κάνει να την ανακτήσουμε.

Τα λέμε στο επόμενο τεύχος.