Πράσινο στένεμα

Λώρη Κέζα
Αρθρογράφος
Άρθρο της στην εφημερίδα "Το Βήμα" - 9/4/2010


Δεν ξέρουμε τι δέντρα θα φυτέψει η κυρία Τίνα Μπιρμπίλη στο Φαληρικό Δέλτα, είμαστε βέβαιοι όμως ότι πολύς κόσμος ψάχνει για δέντρα που καρποφορούν χαρτονομίσματα. Μόνον από μια τέτοια βλάστηση, οικολογικής φαντασίας, μπορούν να ευρεθούν τα χρήματα για να καταβληθούν τα πράσινα πρόστιμα των ημιυπαίθριων. Η αξία του χρήματος δεν φαίνεται μέσα από πινακάκια, οπότε κάποιος θα πρέπει να το πει στην υπουργό Περιβάλλοντος: στη μέση οικογένεια η οποία έχει κλείσει τον ημιυπαίθριο για να φτιάξει υπνοδωμάτιο των παιδιών, δεν περισσεύουν τα τρία χιλιάρικα που ρεφάρουν την παρανομία.

Κάποιος θα πρέπει να το πει στην κυβέρνηση ότι η μεσαία τάξη δεν μπορεί επί του παρόντος να είναι συνεπής στα πράσινα πρόστιμα χωρίς να βογκήξει. Το εισπρακτικό μέτρο, που αφορά περί το 1 εκατ. ιδιοκτήτες ακινήτων, αφαιρεί από τις οικογένειες χρήματα που προορίζονταν για βασικές ανάγκες.

Ασφαλώς και υπάρχουν ράμματα για τη γούνα όλων των ιδιοκτητών που συναίνεσαν στην αυθαιρεσία. Δεν τους τούμπαρε κανένας εργολάβος ούτε δέχτηκαν πίεση προκειμένου να αγοράσουν διαμέρισμα με ψευδομπάλκονο, σχεδιασμένο με την προοπτική να κλείσει. Αγόρασαν σπίτια με πλήρη επίγνωση ότι πληρώνουν ας πούμε 100 τ.μ. για να διαβιούν σε 120 τ.μ. Λιγότερη φόρο, λιγότερα συμβολαιογραφικά ήταν η επιβράβευση για τη στρατηγική αγοράς «στη ζούλα». Ολο αυτό με μια αίσθηση πονηριάς, ότι τάχα μου κοροϊδεύουν το κράτος. Είναι λοιπόν όλοι τους μπαγαπόντηδες ή μήπως δεν είχαν και πολλές επιλογές; Ας υποθέσουμε ότι μια οικογένεια έψαχνε για σπίτι νεόκτιστο ή δεκαετίας. Υπάρχει οικοδομή που να μην έχει ανορθώσει τούβλα εκεί όπου προβλέπεται ο ημιυπαίθριος; Το κακό ξεκινούσε με τους κατασκευαστές που εκτελούσαν το έργο, τους αρχιτέκτονες που έκαναν ακροβατικά επί χάρτου, τους συμβολαιογράφους που αποδέχονταν τις μεταβιβάσεις, την Πολεοδομία που θαύμαζε την κατάσταση. Ο υποψήφιος αγοραστής βρισκόταν μπροστά σε ένα καθεστώς τόσο καλά εδραιωμένο που έμοιαζε ακλόνητο.

Ας αφήσουμε όμως το ηθικό κομμάτι για να αντιμετωπίσουμε τη ρύθμιση πρακτικά. Ενας δημόσιος υπάλληλος θα μπορούσε να περιμένει τα Χριστούγεννα για να προχωρήσει στην τακτοποίηση (θα υπάρξει περιθώριο οκτώ μηνών για τις δηλώσεις μετανοίας). Θα μπορούσε να δώσει το δώρο εορτών αν αυτό υπήρχε. Η κυβέρνηση όμως αντιμετωπίζει κάθε μέτρο ανεξάρτητα από τις υπόλοιπες παραμέτρους.

Εντούτοις υπάρχει η συνολική πραγματικότητα.

Ενα ζεύγος δημοσίων υπαλλήλων που βλέπει τον 14ο μισθό να κόβεται, ένας εργένης της μεσαίας τάξης που φορτώνεται τα κρατικά χρέη μέσω της φορολόγησης των ποτών, των τσιγάρων, της βενζίνης, ένας συνταξιούχος που καλείται να πληρώσει τμήμα της φαρμακευτικής περίθαλψης, δεν έχουν τρία χιλιάρικα περίσσευμα. Απλώς δεν έχουν. Τρία χιλιάρικα ισοδυναμούν με δύο ή τρεις μισθούς για την πλειονότητα των Ελλήνων. Ακόμη κι αν θελήσουν να μπουν στο καθεστώς ασφάλειας ώστε να μην γκρεμιστεί ο ημιυπαίθριος τα επόμενα 40 χρόνια, δεν ημπορούν, δεν δύνανται. Παρεκτός αν οι τράπεζες εκδώσουν ημιυπαιθροδάνεια.

Η κυρία Μπιρμπίλη δεν απαιτεί την καταβολή του προστίμου ντούκου.

Αφήνει ένα περιθώριο για έξι άτοκες δόσεις. Και πάλι όμως η κατάσταση δεν σώζεται αφού το ποσό θα πρέπει να αφαιρεθεί από πενιχρά ετήσια εισοδήματα. Μήπως θα έπρεπε η ρύθμιση να έχει και έναν κοινωνικό χαρακτήρα;

Αν δηλαδή κάποιος δεν έχτισε στα βότσαλα της ακρογιαλιάς, αν δεν μπάζωσε το δάσος και η παρανομία είναι μόνον ο ημιυπαίθριος, δηλαδή το μπαλκόνι που έκλεισε για να γίνει έξτρα δωμάτιο, τότε θα πρέπει να ληφθούν υπόψη και άλλα δεδομένα. Επίσης να υπάρξουν και άλλες λύσεις, πέραν της καταβολής ενός ποσού που δεν εξοικονομείται σε συνθήκες κρίσης. Ας καταβληθεί το πρόστιμο σιγά σιγά σε βάθος σαρακονταετίας. Ας δοθεί η εναλλακτική επιλογή της εθελοντικής εργασίας. Οσοι αδυνατούν να πληρώσουν το πρόστιμο να πάνε να φυτέψουν δέντρα στα καινούργια πάρκα. Να ανταλλάξουν τα παράνομα τετραγωνικά μέτρα με πράσινες εργατοώρες. Ιδέες υπάρχουν, λεφτά δεν υπάρχουν.