Αισθήματα

Δημήτρης Δανίκας
Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Το Βήμα" - 1/4/2010


Πόσο καιρό έχω να ακούσω τον εαυτό μου να λέει την αλήθεια στον διπλανό μου; Ουουουου! Από παιδί. Πόσο καιρό έχω να ανταλλάξω μια αυθόρμητη «καλημέρα» χωρίς σκοπιμότητα με κάποια παρέα; Ουουουου. Πού να θυμάμαι τώρα.

Από τη μέρα που μου μίλησαν για τη ζωή οι γονείς μου. Πόσο καιρό έχω να δω τα παιδιά μου χωρίς να είμαι αγχωμένος με τη δουλειά μου; Την αλήθεια; Ασε καλύτερα. Πότε ήταν η τελευταία φορά που με κάτι, με το οτιδήποτε, αισθάνθηκα ευτυχισμένος; Α, τότε που άλλαξα αυτοκίνητο. Οχι, ρε βλάκα. Ευτυχισμένος με μια καθημερινή στιγμή. Ποτέ!

Και η τελευταία φορά που αισθάνθηκα πλήρης και ολοκληρωμένος; Οταν κέρδισα επαγγελματική προαγωγή. Οχι, ρε πανηλίθιε. Ολοκληρωμένος στην προσωπική σου ζωή. Α, αυτό! Να σου πω την αλήθεια; Μεταξύ μας τώρα. Για μένα η λέξη «ολοκλήρωση» είναι μεταφυσική. Και πότε για τελευταία φορά έκανα έρωτα καθόλου μηχανικά; Τι μου θυμίζεις τώρα. Τα χρόνια τα φοιτητικά.

Τότε με την Κατερίνα σε μια κρυφή παραλία στα Κουφονήσια, κάτω από τ΄ αστέρια τα μακρινά. Και από πότε έχω να ερωτευτώ με πάθος και εντελώς τυφλά; Δεν συμβαίνουν τέτοια πράγματα παρά μόνο στα μυθιστορήματα, στις ταινίες και στα παιδιά. Και πότε καρδιοχτύπησα από αισθήματα αληθινά; Οουουου. Μπόλικες φορές. Πες μου μία.

Να, η τελευταία όταν ο Ντάρμπισαϊρ έβαλε εκείνη την γκολάρα και μετέτρεψε εξήντα χιλιάδες βάζελους του ΟΑΚΑ σε αγάλματα μουσειακά. Και πότε βοήθησα χωρίς να υπολογίζω ανταποδοτικότητα από τον συνάνθρωπό μου; Από πολύ, μα πολύ παλιά. Τότε που ήμουν πρόσκοπος και πέρασα στο απέναντι πεζοδρόμιο μια γιαγιά. Και πότε από τον καναπέ σηκώθηκα και, αποτοξινωμένος από παπαγάλους και ειδικούς, με τη δική μου σκέψη και κρίση προχώρησα; Τι θέλεις να μου πεις; Πως φταίω εγώ και όχι τα media; Ενα θέλω να μου πω.

Όταν φεύγουν οι εξαρτήσεις και τα υλικά αντικείμενα έρχονται οι σκέψεις και τα αισθήματα. Σκέψου βαθύτερα. Η χρεοκοπία στο τέλος μπορεί να μας βρει καλύτερα!