Μπορεί ο θύτης να γίνει λυτρωτής ;

Μπάμπης Παπαπαναγιώτου
Αρθρογράφος
Άρθρο του στον "Ελεύθερο Τύπο" - 30/3/2010


Από την περασμένη πέμπτη εξασφαλίστηκε ότι η χώρα δεν θα καταρρεύσει. Δεν εξασφαλίστηκε, όμως, ούτε το αν ούτε –κυρίως– το πότε θα ανορθωθεί. Αυτό κάποιοι δείχνουν να το ξεχνούν. Οπως «ξεχνούν», ας πούμε, ότι το 2012 το έλλειμμα μπορεί να είναι κάτω από το 3%, αλλά το δημόσιο χρέος θα έχει φτάσει, αν δεν έχει ξεπεράσει, τα 400 δισ. Ξεχνούν, με άλλα λόγια, ότι η χώρα είναι υπερχρεωμένη και «χρωστάει της Μιχαλούς» και κάτι παραπάνω. Οπερ σημαίνει ή ότι θα μπορέσουμε σιγά-σιγά να αρχίσουμε να ξεχρεώνουμε ή ότι θα πούμε ένα ακόμα μεγαλοπρεπές «δεν βαριέσαι» και θα αφήσουμε τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας να δουλεύουν για να ξεπληρώσουν τα δικά μας σπασμένα…

Ηδη από την παρασκευή το πρωί ο αναστεναγμός ανακούφισης που ακούστηκε όσο δικαιολογημένος ήταν, άλλο τόσο αδικαιολόγητα βαθύς ήταν. Σε σημείο που να δημιουργείται η εύλογη ανησυχία ότι υποδορίως σε ένα όχι ευκαταφρόνητα μικρό τμήμα της κοινής γνώμης «ωριμάζει» η εντύπωση ότι «καθαρίσαμε και μ’ αυτή την κρίση». Αυτή η τάση φαίνεται στην κλιμάκωση των κινητοποιήσεων ορισμένων κλάδων.

Οι δικηγόροι π.χ. επιμένουν να αισθάνονται ως «περιούσιον είδος» και απαιτούν να εξαιρεθούν από τον ΦΠΑ. Και οι βενζινοπώλες συνεχίζουν να διεκδικούν το «δικαίωμα στην αυθαιρεσία». Την ίδια ώρα το ίδιο το κράτος και η δημόσια διοίκηση, που οφείλουν να δώσουν το «καλό παράδειγμα», τι κάνουν;

Αφήνουν π.χ. τα νοσοκομεία –που κατά κοινή ομολογία αποτελούν τεράστιες χοάνες σπατάλης– όχι μόνο να μη μειώνουν τα χρέη τους, αλλά να τα αυξάνουν! Αυτό προκύπτει από τα στοιχεία του πρώτου διμήνου του 2010.

Τι άλλο κάνουν; Δεν έχουν καταργήσει ούτε έναν (!) από τους άχρηστους και κοστοβόρους δημόσιους οργανισμούς, που υπάρχουν απλώς και μόνον για να τα παίρνουν κάτω από το τραπέζι οι εκάστοτε ημέτεροι.

Κάνουν κι άλλα και υπάρχουν και πολλά άλλα που δεν κάνουν. Το αποτέλεσμα είναι να φεύγει λάθος μήνυμα προς την κοινωνία, αλλά και να παρέχεται κρίσιμος χρόνος για να ανασυνταχθούν οι συντεχνιακές και αναχρονιστικές δυνάμεις, που εκ συμφέροντος αντιτίθενται σε οποιονδήποτε αναγκαίο εκσυγχρονισμό.

Και επειδή είναι αδύνατον να βγούμε από αυτή την κρίση, βάζοντας το κάρο μπροστά από το άλογο –δηλαδή να απαιτήσουμε από την κοινωνία να τραβήξει προς τα εμπρός τις πολιτικές ηγεσίες– επανατίθεται το ερώτημα που τείνει να αποκτήσει περίπου υπαρξιακό χαρακτήρα: Μπορεί η πολιτική ηγεσία και το δεδομένο πολιτικό-κομματικό σύστημα, που ευθύνονται σε πολύ μεγάλο βαθμό για το σημερινό κατάντημα της χώρας, να είναι εκείνες που θα βγάλουν τη χώρα από την κρίση;

Μπορεί δηλαδή η πολιτική νοοτροπία που προκάλεσε όλες τις επιμέρους αρρωστημένες νοοτροπίες, οι οποίες με τη σειρά τους είχαν ως αποτέλεσμα να «μπάζουμε από παντού» και να υπερπαράγουμε «λαμογιά», να αλλάξει τον τρόπο που λειτουργούν κράτος και κοινωνία;

Μπορεί;