Ταλέντα και θηριοδαμαστές

Έλλη Tριανταφύλλου
Αρθρογράφος
Άρθρο της στην εφημερίδα "Καθημερινή" - 3/6/2009


Όρια, και... ελαστικά όρια. Η Σούζαν Μπόιλ, το «ασχημόπαπο» ή «τριχωτός άγγελος», όπως την μετονόμασαν τα ΜΜΕ, εκτοξεύθηκε στο προσκήνιο της δημοσιότητας με την απρόσμενα μαγική φωνή της, κατέλαβε την δεύτερη θέση στον διαγωνισμό, και μετά την ολοκλήρωση του διαγωνισμού εισήχθη σε κλινική, με εμφανή σημάδια κατάρρευσης. Η 48χρονη αυτή γυναίκα από τη Σκωτία, δεν ήθελε καθόλου να λάβει μέρος στον τελικό του «Britain’s Got Talent» το βράδυ του περασμένου Σαββάτου. Γι’ αυτό και στην αρχή αντιστάθηκε, καταλαβαίνοντας ενδόμυχα ότι δεν θα την άντεχε όλη αυτή την ξαφνική δημοσιότητα.

Αντιστάθηκε, αλλά δεν άντεξε μέχρι τέλους στην απόφασή της να δει τον τελικό από το σπίτι της, παρέα με τη γάτα της και τον αδελφό της. Πήγε στο φινάλε του διαγωνισμού και βγήκε δεύτερη, αν και είχε αποδείξει πέραν πάσης αμφιβολίας ότι είχε πραγματικό ταλέντο σε αυτό που υποτίθεται ότι κρινόταν. Τότε, προσπάθησε ξανά να αντισταθεί, να αντιδράσει όπως η ίδια μπορεί και όχι όπως οι κανόνες του παιχνιδιού ορίζουν, αλλά πάλι δεν τα κατάφερε, οπότε έδωσε μία ολιγόλεπτη παράσταση, με φλαμένκο και γκριμάτσες. Και τότε, κατέρρευσε πραγματικά.

Κατέρρευσε, προφανώς γιατί κατάλαβε ότι αυτό που άλλοι ονειρεύτηκαν γι’ αυτήν, έστω και από ιδιοτελή κίνητρα, δεν ήταν το δικό της όνειρο. Ότι το κοστούμι που της έραψαν, αν και λαμπερό, τη στένευε και τη στενοχωρούσε. Ότι δεν ψήλωσε περισσότερο γιατί την έστησαν πάνω σε τακούνια ούτε είχε καμία πραγματική ανάγκη να βλέπει τον κόσμο από πιο ψηλά. Ότι δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στις προσδοκίες όλων εκείνων που ξαφνικά εισέβαλαν στη ζωή της ούτε να μεταμορφωθεί ξαφνικά σε αυτό που όλοι εκείνοι απαιτούσαν για να την απογειώσουν.

Κάτι ανάλογο συνέβη προ καιρού κι εδώ, με την Εφη Θώδη, η οποία στην αρχή επέδειξε μεγαλύτερη προσαρμοστικότητα στους όρους του παιχνιδιού, αλλά κι αυτή τελικώς κατέρρευσε, στην προσπάθειά της να ανταποκριθεί στις όλο και πιο βάναυσες απαιτήσεις του αδηφάγου μιντιακού συστήματος. Πίστεψε προς στιγμήν ότι η τηλεόραση είναι ένα ακόμη πολύχρωμο πανηγύρι, και ότι η μέθη της προβολής είναι περίπου σαν το «μεθύσι» από μπίρα και ότι την επομένη θα ξυπνήσει και θα είναι όπως πριν.

Είναι πολλοί αυτοί που δεν άντεξαν τη δημοσιότητα και κατέρρευσαν. Οι περισσότεροι γιατί απλώς δεν ήξεραν αυτό που ήξεραν όσοι τους έσπρωχναν σε αυτό τον δρόμο: Τη διαδρομή και το τέλος. Γιατί υποβάθμισαν τη σημασία που έχει στη ζωή να φτάνεις μέχρις εκεί που μπορείς, όπως μπορείς. Να είσαι αυτό που είσαι και να μην εκχωρείς σε άλλους το δικαίωμα να σου το επαναπροσδιορίζουν κατά το δοκούν. Και γιατί, στο φινάλε, φινάλε, κάποιες επιλογές έχουν δυσβάστακτο κόστος – το ύψος του οποίου είναι ευθέως ανάλογο με τις αντοχές ενός εκάστου.

Οι πολιτικοί, για παράδειγμα, ή έστω ορισμένοι από αυτούς, γνωρίζουν προκαταβολικά ότι για να επιβιώσουν και, κυρίως, για να διαβιώσουν με όρους υψηλής αναγνωρισιμότητας στην πολιτική αρένα, πρέπει επίσης να παίξουν με τους όρους του παιχνιδιού. Άλλοι το καταφέρνουν χωρίς να καταρρεύσουν ή να καταποντιστούν εκλογικά που είναι επίσης σοβαρό γι’ αυτούς. Άλλοι, όχι. Κάποιοι, δυσκολεύονται. «Ένιωσα σαν να μπήκα σε αρένα.

Στο πρόσωπο του παρουσιαστή έβλεπα έναν θηριοδαμαστή, που στροβίλιζε στον αέρα το μαστίγιο για να αρχίσουμε να βρυχόμαστε και να κατασπαραζόμαστε μεταξύ μας σαν λιοντάρια στο τσίρκο για να ανεβάσουμε την τηλεθέαση», μου έλεγε χθες μία πολιτικός από τα νέα δυναμικά πρόσωπα αυτής της εκλογικής μάχης. Η ίδια ρώτησε τον δημοσιογράφο μετά το τέλος της εκπομπής αν νιώθει άνετα κάθε φορά που δίνει αυτό το σόου. Η απάντηση ήταν θετική. Κι ας καταρρέει με όλο και περισσότερο θόρυβο η αξιοπιστία πολιτικών και ΜΜΕ. Ακόμη πιστεύουν ότι είναι του γείτονα το σπίτι που καίγεται...