Η Ελλάδα τώρα έχει την ανάγκη των νέων

Άννα Παναγιωταρέα
Δημοσιογράφος
Άρθρο της στην εφημερίδα "Ελεύθερος Τύπος" - 26/7/2012

Την Τετάρτη το μεσημέρι, στο μεγάλο αμφιθέατρο του Αριστοτελείου είχαν συγκεντρωθεί γονείς, συγγενείς και φίλοι να παρακολουθήσουν την τελετή αποφοίτησης των παιδιών. Με τον όρκο που δίνουν, σφραγίζουν τον κύκλο της ακαδημαϊκής τους ζωής. Επρεπε να πω λίγα λόγια, κάτι σαν την τελευταία σελίδα ενός σπουδαίου κεφαλαίου της προσωπικής τους ιστορίας.

Αν ήμαστε στις 24 Ιουλίου 2002 θα τους έλεγα πως το Τμήμα Δημοσιογραφίας του ΑΠΘ-με μια θέση τιμητική ανάμεσα στα καλύτερα διακόσια της παγκόσμιας κατάταξης- τους έδωσε άριστη θεωρητική γνώση και πολύμηνη πρακτική κατάρτιση να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις του δημοσιογραφικού λειτουργήματος. Θα τους μιλούσα για τη δεοντολογία, τον σεβασμό στην «άλλη» άποψη και στη διαφορετικότητα, την αξία της είδησης και την αντικειμενική της προσέγγιση, τον Πολίτη που είναι η φωνή του, το κράτος που πρέπει - συνεχώς και ψύχραιμα-να αξιολογούν, την εξουσία που, ανυπερθέτως, θα κρατούν σε απόσταση...

Ομως, στις 24 Ιουλίου 2012, με τα ΜΜΕ τρομοκρατημένα για τον έλεγχο της Τρόικας, με το «άνοιγμα» στα ταμεία να φτάνει-λένε- στα τριάντα δισεκατομμύρια ευρώ, με το ΔΝΤ να δηλώνει «ας απευθυνθεί η Ελλάδα στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες και στην ΕΚΤ», με την απειλή νέων μέτρων που θα καταφέρουν το τελειωτικό «νοκ άουτ» στον αιμόφυρτο Πολίτη, με υπουργούς να προστατεύουν -τραγικό- συντεχνίες, με το χρηματιστήριο- μαγική εικόνα και την ύφεση να αφαιρεί το οξυγόνο από την ετοιμόρροπη οικονομία, δηλαδή, με το μέλλον τους άδηλο, με τη ζωή τους υποθηκευμένη, με τη χώρα καθημαγμένη, για ποια δημοσιογραφική καριέρα να μιλήσεις;

Στις 24 Ιουλίου 2012, με τα ηλεκτρονικά μέσα σε τουρκική εκδοχή προγράμματος, με τα ραδιόφωνα στο «κόκκινο», τον Τύπο να αγωνίζεται να σταθεί όρθιος και οι ιστοσελίδες με ανεξέλεγκτες «ειδήσεις» να δημιουργούν πανικό, να στοχοποιούν πρόσωπα, πώς να πεις στα παιδιά που διψούν να δώσουν σάρκα στα όνειρά τους ότι είτε θα βρουν πόρτες κλειστές, είτε θα πρέπει να περάσουν χρόνια άμισθης δοκιμασίας και πάλι ας είναι... ευχαριστημένα;

Στις 24 Ιουλίου 2012, πώς να πεις στους γονείς που ήρθαν από την Κρήτη ως τον Εβρο και κατέκλυσαν το αμφιθέατρο-ένας Θεός ξέρει πώς μάζεψαν το αντίτιμο του εισιτηρίου τους-ότι πρέπει να περιμένουν να πάει καλύτερα η Ελλάδα για να ανοίξουν δουλειές για τα παιδιά τους; Κατέβαλαν χρόνια στέρησης και μόχθου για αυτή την ώρα που θα έπαιρναν στα χέρια τους το «μαγικό χαρτί» - με το όνομα των παιδιών τους φαρδύ-πλατύ γραμμένο.

Νόμιζαν ότι τους έδιναν «κλειδί» που ανοίγει μια ζωή καλύτερη από τη δική τους...

Υ.Γ.:Τα σκέφτηκα όλα και έτσι τους μίλησα για την Ελλάδα που τώρα έχει την ανάγκη τους...