Τι άλλο ν' ακούσουμε;

Γιάννης Παντελάκης
Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Ελευθεροτυπία" - 23/2/2011


Το βράδυ της περασμένης Δευτέρας, ο πρωθυπουργός απαντούσε σε ομάδα Ελλήνων φοιτητών του Βερολίνου που τον αποδοκίμαζαν σε αίθουσα Πανεπιστημίου του Βερολίνου: «Ακούστε με και μετά διαμαρτύρεστε».

Παρ' ότι ο Γ. Παπανδρέου έδειξε μια αξιοσημείωτη ψυχραιμία απέναντι στους διαδηλωτές, η απάντησή του ήταν τουλάχιστον ατυχής. Ζήτησε να τον ακούσουν. Παραβλέπει προφανώς πως και οι συγκεκριμένοι διαδηλωτές, αλλά και το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας, τον ακούει εδώ και περίπου ενάμιση χρόνο. Και δεν τον ακούει μόνο. Εισπράττει την πολιτική του και τις προθέσεις του. Και μάλλον δεν διαθέτει άλλο χρόνο και υπομονή για ν' ακούσει περισσότερα. Δεν βλέπει επαρκείς λόγους.

Αλλά αν επιχειρούσαμε να το αντιστρέψουμε το ζήτημα. Και υποθέταμε πως οι φοιτητές του Βερολίνου κάθονταν υπομονετικά ν' ακούσουν αυτό που είχε να τους πει ο Ελληνας πρωθυπουργός.

Τι άραγε θα τους έλεγε, που θ' άλλαζε την άποψή τους για την πολιτική του; Θ' αναφερόταν στις δυσκολίες της οικονομίας; Είναι προφανείς, όλοι τις βλέπουν. Θα τους έλεγε για αναγκαίες θυσίες και βάρη; Με τα ίδια υποζύγια να τα σηκώνουν; Θα τους έλεγε πως έστω ένας συμμέτοχος σε μεγάλα σκάνδαλα έχει οδηγηθεί στις φυλακές; Δεν υπάρχει τέτοιος. Θα τους καθησύχαζε ότι η φοροδιαφυγή των μεγάλων παραγόντων έχει πάψει; Δεν έχει γίνει τίποτα τέτοιο.

Είναι αλήθεια πως η κυβέρνηση έχει καταφέρει να τρομοκρατήσει την κοινωνία με τη δραματοποίηση του κινδύνου χρεοκοπίας. Εκείνο που δεν είναι αλήθεια, είναι και πως έχει πείσει την κοινωνία αυτή ότι διαθέτει βούληση και ικανότητα για να διαχειριστεί το πρόβλημα...