Υπαρξιακή κρίση και υπέρβαση

Έλλη Στάη
Δημοσιογράφος
Από την ιστοσελίδα της "ellispoint.gr" - 16/7/2010


Η υπαρξιακή κρίση είναι παντού κι αυτό δεν είναι απαραιτήτως κακό. Αρκεί να αποτελέσει την αφετηρία της υπέρβασης.

Οι καιροί που ζούμε δεν ευνοούν τα υπαρξιακά διλήμματα. Όταν η μάχη δίνεται πρωτίστως για την επιβίωση, ο χώρος για ιδεολογικές, πολιτικές και συνειδησιακές αυτό-αμβφισβητήσεις είναι ασφυκτικά μικρός.

Η υπαρξιακή κρίση όμως είναι εδώ – παντού και against all odds. Στην πολιτική, τον συνδικαλισμό, την κοινωνία, στον επιχειρηματικό κόσμο επίσης. Κι αυτό δεν είναι απαραιτήτως κακό. Αρκεί να αποτελέσει την αφετηρία της υπέρβασης. Αρκεί να μη γίνει βολικό άλλοθι αδράνειας, να μη γίνει κρησφύγετο άρνησης της πραγματικότητας, αρκεί να μη γίνει ο πολλαπλασιαστής των αξιεξόδων. Αρκεί να γίνει η γέφυρα της μετάβασης στη λύση και την κάθαρση.

Όταν είσαι κυβερνητικός βουλευτής, για παράδειγμα, σε εποχές τρόικας και ΔΝΤ, λογικό είναι να αμφισβητείς και να αυτοαμφισβητείσαι. Να ψάχνεις δύσκολες ισορροπίες ανάμεσα στις – καλύτερες ενδεχομένως – προεκλογικές προθέσεις και στις ολικές – αναγκαστικές ενδεχομένως – μετεκλογικές ανατροπές. Δεν είναι λογικό όμως, και δεν είναι αποδεκτό επίσης, να κρύβεσαι. Δεν είναι αποδεκτό να παρατείνεις το δίλημμα επ’ αόριστον και να μετατρέπεις την υπαρξιακή κρίση σε διαβατήριο μικροκομματικής επιβίωσης.

Εξίσου λογικό είναι να είσαι υπουργός και να αμφιταλαντεύεσαι. Να ψάχνεις ακόμη και την παραμικρή ρωγμή διεξόδου από τον «γύψο» του Μνημονίου. Να παζαρεύεις ακόμη και την τελευταία δυνατότητα ελάσσονος κοινωνικής Δικαιοσύνης. Δεν είναι λογικό όμως, ούτε αποδεκτό, να οχυρώνεσαι στη σιωπή, την λανθάνουσα αποδοκιμασία, στην παλιά πεπατημένη των, πάσης φύσεως, Πόντιων Πιλάτων.

Δυστυχώς πολλοί δρόμοι, αυτή τη στιγμή, δεν υπάρχουν. Κι αν θέλουμε πράγματι να υπάρξει κάποτε και μια διαφορετική, νέα πορεία, επείγει να διαλέξουμε ποιοι, και γιατί, πορευόμαστε σήμερα από τη μια πλευρά και ποιοι από την άλλη. Ανέκαθεν άλλωστε, τα ειλικρινή, καθαρά διλήμματα είχαν και καθαρές απαντήσεις. Κι αυτές τις απαντήσεις ζητά, τις απαιτεί επιτακτικά σήμερα, η κοινωνία. Και μόνον έτσι μπορεί η υπαρξιακή κρίση να γίνει στήριγμα για να βγάλουμε την ανηφόρα. Όλα τα υπόλοιπα είναι απλώς παλιά, ξεφτισμένα άλλοθι.