Λατρεμένο το απαγορευμένο

Λένα Γκίνη
(lenagini@hotmail.com)
Άρθρο της για το korinthiusmaximus.blogspot.com


Αρχίζω και σχηματίζω την εντύπωση ότι η Ελλάδα σε λίγα χρόνια θα γίνει μία από τις καθαρά «ευρωπαϊκές» χώρες που όλοι μας θαυμάζουμε αλλά κανένας καθαρόαιμος Έλληνας δεν θα άντεχε να ζει σε αυτές. Μας απαγορεύουν να καπνίζουμε, μας απαγορεύουν να πίνουμε, μας απαγορεύουν να βγαίνουμε έξω, μας απαγορεύουν να έχουμε πολυτελή αυτοκίνητα και σπίτια.

Μας υπαγορεύουν να ζούμε για να δουλεύουμε και όχι να δουλεύουμε για να ζούμε. Μας υπαγορεύουν να μην είμαστε επιμελείς στις κοινωνικές μας υποχρεώσεις. Μέχρι και τις υποχρεώσεις απέναντι στην οικογένεια μας δύσκολα τις φέρνουμε εις πέρας. Κόβουμε από δω, κόβουμε από κει λεφτά, χρόνο, αντοχή, συναισθήματα. Περιμένουμε να ζήσουμε όταν πάρουμε την σύνταξη μας και να πάμε ταξιδάκια στα ιαματικά λουτρά της Αιδιψούς. Γιατί με την σύνταξη που θα πάρουμε πιο μακριά δεν θα πάμε.

Και όταν λέω μας απαγορεύουν το εννοώ κυριολεκτικά: ΤΕΡΜΑ το κάπνισμα (αν και κατά βάση είμαι υπέρ του σχετικού νόμου, ίσως με κάποιες τροποποιήσεις), ΤΕΡΜΑ το ποτό (2 ουισκάκια και στο πήραν το δίπλωμα), ΤΕΡΜΑ οι έξοδοι (κυρίως λόγω έλλειψης χρημάτων αλλά και λόγω των φρενηρών ρυθμών ζωής), ΤΕΡΜΑ τα ακριβά αυτοκίνητα (χίλιες διευκολύνσεις για να το πάρεις με χρηματοδότηση, πίστωση, έκπτωση κτλ. και καμία διευκόλυνση για να το συντηρήσεις: τέλη, βενζίνες ασφάλειες). Τι θες; Πισίνα; Ποιος νομίζεις ότι είσαι;

Κι όσο πιο πολλές απαγορεύσεις τόσο περισσότερα αδικήματα και παραπτώματα. Και αυτό γιατί πολύ απλά οι άνθρωποι ελκύονται από το απαγορευμένο. Ό,τι περικλείει απαγόρευση τραβάει σαν μαγνήτης.

To ίδιο συμβαίνει και με τις απαγορευμένες σχέσεις.

Ξέρεις ότι είναι λάθος, επιβαρύνεις το κάρμα σου και εύχεσαι να μην υπάρχει αυτό που λένε θεία δίκη, μα δεν κάνεις πίσω. Όσο περισσότερο λάθος είναι αυτό που κάνεις τόσο μεγεθύνεται η ένταση και η συχνότητα, τόσο μειώνονται οι άμυνες σου. Νιώθεις πλήρης αν και δεν έχεις τίποτα, νιώθεις ελεύθερος αν και είσαι δέσμιος του πάθους σου, νιώθεις ο ένας και μοναδικός αλλά παραμένεις πάντα δεύτερος.

Κι επειδή στην πλειονότητα τους οι σχέσεις αυτές δεν έχουν αίσιο τέλος δεν πρέπει να δίνεις σε κάποιον την δυνατότητα να σε καταστρέψει και εσύ να τον εμπιστεύεσαι ότι δεν θα το κάνει ...

Για όλα τα «απαγορευμένα» υπάρχει και ένα τίμημα. Το πιο πολύτιμο είναι ο πόνος του τέλους. Θα αντέξεις να μην καπνίσεις στο εστιατόριο και στο κλαμπ, θα αντέξεις να πιεις ένα ποτό για να μην σε πιάσει το αλκοτέστ, θα αντέξεις να αγοράσεις ένα λιγότερο καλό αμάξι με λιγότερες απαιτήσεις συντήρησης. Θα αντέξεις όμως να πληρώσεις το πρόστιμο «υπερβολικής ταχύτητας προς λάθος κατεύθυνση»; Θα αντέξεις να δεις τον εαυτό σου να συνθλίβεται;

Την επόμενη φορά να προσέχεις καλύτερα τις ταμπέλες ...

Έγραφε αδιέξοδο ...