Νοσεί βαριά η ελληνική κοινωνία

Κ. Παπανικολάου
Αρθρογράφος
Άρθρο του στην εφημερίδα "Απογευματινή" - 11/11/2009


Το ότι οικονομικά βρισκόμαστε μισό βήμα πριν τον γκρεμό το γνωρίζουμε, επειδή μας το λένε σε όλους τους τόνους. Το ότι η πολιτική σκηνή μας αντιμετωπίζεται με απόλυτη αναξιοπιστία, επίσης, μας το λένε και το ξέρουμε.

Το ότι γενικώς «τα πράγματα δεν βαίνουν καλώς στην αποικία» το αντιλαμβανόμαστε μόνοι μας. Αυτό το οποίο δεν συνειδητοποιούμε είναι ότι είμαστε μια βαθιά ασθενούσα κοινωνία, επειδή καταλύσαμε την αρχή «πάντων μέτρον άνθρωπος».

Το σημαντικότερο όμως είναι ότι γνωρίζουμε το σύμπτωμα, αλλά δεν αντιλαμβανόμαστε τις τραγικές του επιπτώσεις. Όπως αναφέρει το τελευταίο Ευρωβαρόμετρο, «οι πολίτες στην Ελλάδα θεωρούν (σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από την πλειονότητα της Ευρωπαϊκής Ένωσης) ότι όλες οι μορφές διακρίσεων είναι εκτεταμένες στη χώρα τους».

Οι Έλληνες θεωρούν ιδιαίτερα διαδεδομένες τις διακρίσεις έναντι της εθνικής καταγωγής (71%), της σεξουαλικότητας (64%), της αναπηρίας (63%), της ηλικίας (60%), της θρησκείας (51%). Και του φύλου (49%). Επίσης, οι συμπολίτες μας πιστεύουν -πάντα πάνω από το μέσο όρο της Ε.Ε.- ότι η ηλικία, η καταγωγή, η αναπηρία, το παρουσιαστικό αλλά και ο σεξουαλικός προσανατολισμός αποτελούν μειονεκτήματα στην αγορά εργασίας.

Μάλιστα, θεωρούν ότι το φαινόμενο θα ενταθεί λόγω της οικονομικής ύφεσης. Οι Έλληνες εμφανίζονται να είναι λιγότερο ανεκτικοί (σε σύγκριση με το μέσο όρο στην Ευρώπη) στη συνύπαρξη με αλλόθρησκο, ηλικιωμένο ή ομοφυλόφιλο στο χώρο εργασίας.

Σύμφωνα με την ευρωπαϊκή έρευνα, η διαφορετικότητα στη χώρα μας δεν προάγεται από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης στα ίδια επίπεδα με το εξωτερικό, με εξαίρεση ίσως τα άτομα με ειδικές ανάγκες και τους αλλοεθνείς.

Ακόμη, οι Έλληνες, στην πλειονότητά τους (63%), δηλώνουν ότι σε περίπτωση κατά την οποία έπεφταν θύματα διακρίσεων ή παρενοχλήσεων, σε αντίθεση με το σύνολο των Ευρωπαίων, θα απευθύνονταν όχι στην αστυνομία, αλλά σε δικηγόρο προκειμένου να καταγγείλουν τέτοια περιστατικά. Ακόμα, το 60% των Ελλήνων πιστεύει ότι η χώρα μας δεν καταβάλλει αρκετή προσπάθεια για την καταπολέμηση όλων των μορφών διακρίσεων.

Με άλλα λόγια, ενώ η κοινωνική μας ασθένεια είναι βαθιά και διαχρονική, κανείς μέχρι τώρα (πολιτικοί, ακαδημαϊκοί, συνδικαλιστές και ασφαλώς ΜΜΕ) δεν έχουν ενδιαφερθεί να αναπτύξουν σχέδια ενημέρωσης της κοινής γνώμης για τους κινδύνους αυτής της νόσου μέσα στο σημερινό διεθνές περιβάλλον. Και ασφαλώς αυτά που θα έρθουν θα κάνουν τις επιπτώσεις χειρότερες.